Μαζί μου μείνε, έστω γι' αυτό το βράδυ

που ρίχνει χιόνι κι έχει τόση παγωνιά

με δυο κεριά να καίν' μες το σκοτάδι

να μιλήσουμε στο τζάκι, στη γωνιά.

Με την κιθάρα θα σου τραγουδήσω

έτσι όπως κάναμε και πιο παλιά

με μια τελετουργία θα φιλήσω

το σώμα σου, τα χείλη, τα μαλλιά.

Μείνε αυτό το βράδυ

έχω ανάγκη να σε πάρω αγκαλιά.

Μείνε αυτό το βράδυ

να κυλιστούμε στη φλοκάτη - στα χαλιά.

Μαζί μου μείνε, νιώθω τόσο μόνος

ίσως να φταίει που' ναι κρύα η βραδιά

με την παρέα σου θα φύγει ο πόνος

κατάλαβέ με, δεν μπορώ την μοναξιά.

Θα βγάλω τα κρυστάλλινα ποτήρια

θ' ανοίξω μια σαμπάνια γαλλική

θα παίξω της αγάπης εμβατήρια

θα κάνω μια βραδιά μοναδική.

Κάποιος γέρος κομπολόι - καφενείο

κάποια μάνα το παιδί της καρτερεί

ένας ναύτης κλαίει μέσα σ' ένα πλοίο

κάποιος ψάχνει ναυαγώντας μιαν ακτή.

Κάποιος έμεινε μονάχος του στη στάση

κάποιος τρέχει σαν τρελός στην εξοχή

ένας έχασε την πρώτη του αγάπη

κάποιος πέθανε εχθές από ενοχή.

Κάποιος μπόμπιρας αφήνει το σχολείο

κάποιος γείτονας κλειδώνει την αυλή

ένας έγραφε ιδέες σε βιβλίο

κάποιος έφτασε στο έσχατο σκαλί.

Κάποιος έμεινε στα χρόνια του σαράντα

κάποιος σκέφτηκε τον κόμπο μιας θηλειάς

ένας έγινε το θέμα σε μπαλάντα

κάποιος κέρδισε τον κλάδο μιας ελιάς.

Μαζί γελούσαμε

σ' ένα στρώμα χωρούσαμε

μαζί περπατούσαμε

μα τώρα πονούμε.

Μαζί μιλούσαμε

πάντοτε το γλεντούσαμε

μαζί τραγουδούσαμε

μα τώρα πονούμε.

Μάθε με τώρα πως να ζω χωρίς εσένα

πες μου τον τρόπο για να ζήσω μοναχός.

Μάθε με τώρα πως να δέχομαι εμένα

δίχως δίπλα μου να σ' έχω είμαι φτωχός.

Μαζί τα πίναμε

στο ίδιο σπίτι μείναμε

μαζί πάντα αφήναμε

ιδρώτα στο κορμί μας.

Μαζί μαθαίναμε

τα ίδια περιμέναμε

δίπλα - δίπλα βγαίναμε

στους δρόμους της ζωής μας.

Παραθυρόφυλλα κλειστά

αυλόπορτα άβαφη, σκουριασμένη

αρχοντικό απ' τα παλιά

κανείς εδώ και χρόνια πια δε μένει.

Το' βλεπα απ' έξω τακτικά

κάτι έκρυβε, έλεγα, η πόρτα η κλειδωμένη

μέσα μπαινόβγαιναν πουλιά

Βίλα το λέγαν κάποιοι στοιχειωμένη.

Μια μέρα επιφυλακτικά

μ' επιθυμία τρελή και ξαναμμένη

μπήκα διστακτικά

να δω οι αφέντες του, πως ήταν βολεμένοι.

Δωμάτια ευρύχωρα, φαρδιά

κάθε γωνιά πυκνά αραχνιασμένη

σπασμένα δυο παιχνίδια παιδικά

κάθε επιφάνεια τελείως σκονισμένη.

Παλιά τα έπιπλα, βαριά

μια εικόνα μικρή καδραρισμένη

η Κυρία με πλούσια μαλλιά

πανέμορφη μορφή ζωγραφισμένη.

Πως ήρθε αυτή η ερημιά;

ό, τι εξήγηση είναι συγκεχυμένη

τι όνομα είχε η φαμελιά;

είχαν αγάπη; ήταν ευτυχισμένοι;

Μούχλας, κλεισούρας μυρουδιά

την όσφρηση ένοιωσα πολύ ενοχλημένη

δεν έκαν' άλλη προς τα μπρος πατημασιά

η περιέργειά μου ήταν τώρα χορτασμένη.

Βγήκα όπως μπήκα σιγανά

εν τέλει η πόρτα του δεν ήταν σφαλισμένη

γιατί να κλείδωναν δωμάτια αδειανά

αφού κανείς εδώ και χρόνια πια δε μένει.