Στο όρος των δικών μας ελαιών

Ρωμαίοι γύρω - γύρω είναι κρυμμένοι

μελάνι αλείψανε στο σχήμα των χειλιών

κάποιου Ιούδα που για φίλημα προσμένει.

Αρσενικού η θηλυκού αν είναι γένος

δεν έχει τόση σημασία, δε μετρά

αν έχει γένια ή με ρουζ είναι βαμμένος

σφραγίδα του΄ δωσαν προδότη να κρατά.

Αυτή τη δύναμη που έχει η αγάπη

πολλοί φοβήθηκαν, μ΄αυτοί δεν αγαπούν

και θέλουν τόσο να περάσουν από πάθη

όσοι μαζί και ευτυχισμένοι περπατούν.

Θέλουν ν΄αφήσουμε το όρος της γαλήνης

στεφάνια ετοίμασαν μ΄αγκάθια μυτερά

θέλουν να φύγω και συ μόνη να τα πίνεις

σε άβολα, ξύλινα σκαμπό του Θανατά.

Ένα ξυλάκι με σχισμές κρατά στο χέρι

και υπόσχεται τύχη σε όποιον συναντά

με χιόνια, βροχές, με ήλιο το Καλοκαίρι

σε δελεάζει, πως κρατάει τα τυχερά.

Με λίγα μόνο ποσοστά αυτός δουλεύει

μα τα χιλιόμετρα που κάνει είναι πολλά

αν πάρεις ένα, για πεντάδα παζαρεύει

λέει η ζωή σου, θα αλλάξει για καλά.

Τσαντάκι κρέμεται λοξά πάνω στον ώμο

τα λαϊκά του σφηνωμένα στις σχισμές

ας είναι μόνος του, μιλά μέσα στο δρόμο

τα περιθώρια του πάντα οι Κυριακές.

Και ποιος δεν έχει συναντήσει τέτοιο τύπο

σε μια πλατεία, σε παγκάκι, σε στενά

αύριο κληρώνεται, λέει, νιώθεις κτύπο

φωνάζει ο λήγοντας, θα είναι στο επτά.

Μια φιγούρα ανθρώπου, της πόλης γραφική

όπου να πας, θα τον βρίσκεις μπροστά σου

μη ξεχνάς, για όλους έχει μια μέρα τυχερή

τη Δευτέρα αυτή, ίσως είναι η σειρά σου.

Αν τα σύνορα γινόντουσαν γραμμούλες

σαν του χάρτη να πηδούσαν τα παιδιά

τότε ο κόσμος μας θα γέμιζε χαρούλες

και οι ειδήσεις φουλ με πολιτιστικά.

Θα΄θελα ένα κόσμο σαν του χάρτη

που καμμια του χώρα δεν μιλά

που τον ξεδιπλώνεις σε μιαν άκρη

κι όλα τα βλέπεις να΄ναι ειρηνικά.

Αν κοιτάξεις στον παγκόσμιο τον χάρτη

βλέπεις μόνο μια σπουδαία ζωγραφιά

χρώματα, γράμματα απο άκρη σε άκρη

καθόλου φτώχεια, θλίψη ή απονιά.

Μετράω ώρες έλεγε, ένας παλιός πιλότος

να μπω στο μήνα, η έγκυος κι ο τοκετός μου πρώτος

ο στρατιώτης έσπαζε τα δόντια απ΄τη χτένα

ο υπάλληλος τα συντάξιμα να΄ναι ανεβασμένα.

Ο μαθητής περίμενε την τελευταία ώρα

ο ήλιος να εμφανιστεί, αφού περάσει η μπόρα

ο άρρωστος το φάρμακο να φέρει η νοσοκόμα

ο βουλευτής στις εκλογές, ψήφους για το κόμμα.

Ο ναύτης να΄βγει στη στεριά και να πατήσει χώμα

μια κοπελιά το αγόρι της που δεν ήρθε ακόμα

σ΄ένα εδώλιο πικρό κάποιος την καταδίκη

ο αθλητής το αγώνισμα που θα του φέρει νίκη.

Αυτός που έχει μαγαζί, έναν καλό πελάτη

κείνος που κλαίει και πονεί, το χτύπημα στην πλάτη

ο άτυχος την τύχη του, ο πλούσιος το χρήμα

ο άστεγος μία σκεπή, ο άκληρος ένα χτήμα.

Ο γέροντας το θάνατο για το στερνό ταξίδι

για δώρο του Πάσχα το παιδί, έν΄ακριβό παιχνίδι

στη μαύρη ήπειρο ναρθεί το τέλος πια της πείνας

ο άνεργος το επίδομα για να περάσει ο μήνας.

Τη νίκη της ομάδας του εκείνος στην κερκίδα

ένα μοντέλο να φανεί η πρώτη της ρυτίδα

ο ισοβίτης να δοθούν χάρες από το κράτος

η λίμνη να μη δει ποτέ το φως του ήλιου ο πάτος.

Την ευτυχία ο δύστυχος ναρθεί για να γελάσει

ο μετανάστης μην τυχόν κανείς τον απελάσει

το φακελάκι ο γιατρός χωρίς να πει κουβέντα

και ο τεμπέλης το φραπέ κάτω από μία τέντα.

Στου κόσμου την τεράστια μηχανή

μικρούλικο κι εγώ είμαι γρανάζι

που το λαδώνουνε απλά να λειτουργεί

και κάτι της παραγωγής να βγάζει.

Υπάρχουνε εργαλεία βασικά

που μάστορες καλοί τα κυβερνάνε

εγώ είμαι απ΄τα ασήμαντα μικρά

ροδάκια με δοντάκια που γυρνάνε.

Ώσπου τα δόντια μου σιγά - σιγά να σπάσουν

ώσπου τα κότσια μου να μη με βοηθούν

ώσπου τα μέλη μου πια όλα να γεράσουν

και τα χαρτιά μου για τη σύνταξη να βγουν.

Στο ατέλειωτο εργοστάσιο και γω

που αιώνιο δουλεύει χωνευτήρι

μου δώσαν κάτι να δουλεύω, για να ζω

στην πλάτη όμως έχω κουρντιστήρι.

Με κόλλησαν σ΄αυτή τη μηχανή

μου πήραν το μυαλό και τα όνειρά μου

με γύρισαν μια αρχική στροφή

μα κάθε μέρα χάνω την υγειά μου.

Την έντασή σου για χαμήλωσε λιγάκι

αύριο να ξέρεις ξημερώνει Κυριακή

έλα να πούμε δυο κουβέντες με κεράκι

ενω στο ράδιο θα παίζει μουσική.

Πίσω σου ρίξε όλη τούτη τη βδομάδα

πες ήταν όλα παραμύθι τελικά

είμαστε οι δυο μας η πιο γερή ομάδα

μοιάζουν γλυκά με την αγάπη τα πικρά.

Όλος ο κόσμος να χαθεί και να γκρεμίσει

θα΄ναι ένα κάστρο αυτό το σπίτι δυνατό

ο κόσμος όλος κι αν γεμίσει απο μίση

είναι η αγάπη μας φαινόμενο τρανό.

Άλλος ο τρόπος που τα βλέπεις και τα βλέπω

αυτά που τόσο δυσκολεύουν τη ζωή

μα είμαι δίπλα σου και πάντα σε προτρέπω

να διώχνεις τ΄άσχημα, τα πως και τα γιατί.

Άλλαξε ύφος και φαντάσου κάτι ωραίο

μη κατσουφιάζεις βράδυ Σαββάτου έχει μπει

κι ό,τι σκέπτεσαι και νοιώθεις αναγκαίο

θέλω το στόμα σου απόψε να μου πει.

Μας παρέσερνε το ποτάμι του πάθους

μας κτυπούσε σε βράχους

μα όλα ήταν μαλακά

σαν τα λευκά σεντόνια

σαν τις κινήσεις των σκιών

στη φλόγα του κεριού.

Τώρα μια γκρεμισμένη γέφυρα

εμείς σε ξέχωρες όχθες

χέρια απλωμένα που δεν ακουμπούν

βλέμματα που κοιτούν

στη λάσπη της κοίτης.

Τι δυστυχία ! οι όχθες

να΄ναι πάντα παράλληλες

κι ο θησαυρός ανάμεσά τους

να χύνεται μακριά στη θάλασσα.

Οι ρόδες ήταν στο παπί, σχεδόν ξεφουσκωμένες

μα οι χακί κουκούλες τους σφιχτές καλοραμμένες

ξεβιδώσανε τον αριθμό της κυκλοφορίας

η σκέψη τους γεννήθηκε σήμερα της ληστείας.

Χθες βράδυ δεν κοιμήθηκαν ό,τι είχανε το ήπιαν

τέσσερα χρόνια ένσημα από δουλειά δεν είχαν

τα τελευταία λόγια τους, στην τελική γουλιά τους

ήταν να μπουν στην τράπεζα εκεί στη γειτονιά τους.

Γεμίσαν φουλ το ρεζερβουάρ, πήραν ένα πιστόλι

τέτοιο που παίζουν τα παιδιά στο Πάσχα και σε σχόλη

έμοιαζε τόσο αληθινό, τους γέμιζε με θάρρος

πήγαν στο υποκατάστημα κι όποιον πάρει ο χάρος.

Ληστεία ! φωνάξανε, η ώρα ήταν εννέα

ο φύλακας παντρεύτηκε, έλειπε στη Νεμέα

τους είπανε στο πάτωμα τα μούτρα ν΄ακουμπήσουν

μέχρι τον άθλιο σάκο τους χρήμα να γεμίσουν.

Μα του διαβόλου σύμπτωση της μοίρας το γραμμένο

ήταν να βρούνε το παπί, σαν βγήκανε κλεμμένο

ιδρώτας τους μούσκεψε, τρέχανε σαν χαμένοι

σε δυο λεπτά απ΄την έξοδο ήτανε πια πιασμένοι.

Ξενύχτηδες - κατάκοποι - έντρομοι κι ιδρωμένοι

πρωί - πρωί βρεθήκανε σε κλούβα καθισμένοι

κανέναν δε μίλαγε, τα λόγια είχαν τελειώσει

οι χειροπέδες είχανε τους καρπούς πληγώσει.

Γι΄αυτούς κανείς δεν έμαθε ποτέ τι απογίναν

σε ποια τους πήγαν φυλακή και πόσα χρόνια μείναν

" ήρωες " όμως γίνανε τους δείξαν οκτώ κανάλια

ας είπαν η ληστεία τους πως είχε μαύρα χάλια.

Όταν πέφτει ένα αστέρι, κάτι ευχήσου

όλοι λεν ότι θα γίνει αληθινό.

Αν φοβάσαι μες τη νύχτα προσευχήσου

όλοι μέσα μας ζητούμε τον Θεό.

Αν σε πιάσει απελπισία στη ζωή σου

βρες τον τρόπο να ξεφύγεις απ΄αυτό.

Αν οι άνθρωποι τα βάλουνε μαζί σου

κάτι θα΄κανες που δεν ήταν σωστό.

Αν η αγάπη σου αποφάσισε να φύγει

δώσε το χέρι και ευχήσου στο καλό.

Αν παλιά πληγή και πάλι ξανανοίγει

μην λυπάσαι για όλα έχει γιατρικό.

Όταν μένεις μόνος να το αντέχεις

όλοι λεν ότι χρειάζεται κι αυτό.

Αν λαχτάρα έχεις για κάτι που δεν έχεις

μη τυραννιέσαι,απλώς βγάλτο απ΄το μυαλό.

Αν οι άνθρωποι γινόντουσαν λουλούδια

θα΄ταν όλα διεθνή κανονικά

θα γνωρίζαν του ανέμου τα τραγούδια

θα φυτρώναν, θα πεθαίναν σιωπηλά.

Αν το σώμα τους γινότανε βλαστάρι

ήλιο - νερό που θέλει μόνο για να ζει

δεν θα υπήρχανε στον κόσμο οι βαρβάροι

ούτε σχέδια πολέμων και ναζί.

Κι όμως οι άνθρωποι τρελάθηκαν Θεέ μου

φτιάξανε βόμβες - χημικά - πυρηνικά

Ω ! τι άνθρωποι - απάνθρωποι Θεέ μου

ρίχνουνε κάτω σα λουλούδια τα κορμιά.

Αν οι άνθρωποι ήταν κάτι σαν λουλούδια

δεν θα΄χαν έθνη - κράτη - φονικά

τον αυγερινό θ΄αγάπαγαν, την πούλια

την δροσιά και του ήλιου τα φιλιά.

Αν αντί δάκτυλα σκανδάλη που πατούνε

είχαν πράσινα κι όμορφα κλαδιά

σα δενδράκια να καρπίζουνε, ν΄ανθούνε

γεμάτα χρώματα να βλέπουν τα παιδιά....

Κι όμως, οι άνθρωποι τρελάθηκαν...!!!

Λέμε σε όλους πως είμαστε Αθηναίοι

στο μέρος που είναι τα υπουργεία, οι ηθοποιοί

βέβαια, ζούμε στεγνοί και πειναλαίοι

και οι ρυθμοί μας είν΄απαίσιοι και τρελοί.

Εδώ έχει θέατρα - μπουζούκια - Κολωνάκι

Μοναστηράκι - Πλάκα - Ζάππειο - Βουλή

βέβαια, εμείς τη βγάζουμε σπιτάκι

γιατί έχουμε νοίκιο - κοινόχρηστα - παιδί.

Κέντρο αποφάσεων για όλη την Ελλάδα

μεγάλο πράγμα να΄σαι Αθήνα τελικά

βέβαια, της φύσης δεν υπάρχει η φρεσκάδα

ούτε και άνετα μπορείς να πεις το " γεια ".

Έχει εκθέσεις κάθε μέρα - διαλέξεις

παρουσιάσεις - γκαλερί - φώτα πολλά

βέβαια, φοβάσαι να βγεις γιατί θα μπλέξεις

μα της Αθήνας που είσαι κάτοικος μετρά.

Μια τραμπάλα,δύο κούνιες, πέντε πάγκοι

και ένας στύλος χωρίς παροχή

μοναχή σαν αρχαίο φαράγγι

μα λεν πως είναι χαρά παιδική.

Σα γκαζόν οι βελόνες στην άμμο

κουταλάκια από χρήση παλιά

η ερημιά και η βρωμιά κάναν γάμο

κι αποκτήσαν τζιβάνες παιδιά.

Εδώ μέσα είχε γέλια πριν χρόνια

τώρα μόνο θανάτου φωνές

απο εμπόρων μικρούλικα πιόνια

που ξεχνούνε τι φάγανε χθες.

Δε θα δεις καροτσάκια και μάνες

δε θα δεις ποδηλάτου ροδιές

το Χάρο μόνο που προτάσσει τις κάννες

και σκοτώνει εφήβων καρδιές.,

Σε μια αυτοκινητάμαξα

μας βάλαν, στο 25

στα Δίκαια μας εστείλανε

στις 2 παρά πέντε.

Πολλά χωριά περάσαμε

Φέρραι και Λαγυνά

στα Δίκαια όταν φτάσαμε

ήμασταν σαν φυτά.

Ο κόσμος μπαινοέβγαινε

ζητούσε εισιτήριο

τον συνοδό κοιτούσανε

σαν θύμα εξιλαστήριο.

Εκείνος με υπομονή

και περισσή ευγένεια

τους φρόντιζε, τους γέλαγε

λες και ήταν οικογένεια.

Υπομονή και σπάσιμο

νεύρα και φασαρία

καλύτερα να ήμουνα

σε κάποια παραλία.

Δυο ρολόγια φόραγε στο κάθε ένα χέρι

το δάχτυλό του σάλιωνε,να δει που πάει τ΄αγέρι

ο Τρελαντώνης λέγαμε,τον δείχναμε στο δρόμο

ό,τι κι αν τον ρωτούσαμε,μας σήκωνε τον ώμο.

Το σπίτι του ήταν στο σταθμό σ΄ένα παλιό βαγόνι

για στόλισμα του κόλλαγε φτερά απο παγώνι

έλεγε πως τον έστειλε ο Αίολος κοντά μας

για να μετρά τον άνεμο,μη κάψει τη σοδειά μας.

Τα δυο ρολόγια ήτανε δώρο απ΄τον πατέρα

το τρίτο του το έδωσε κάποτε η μητέρα

το τέταρτο ήταν του Αίολου και είχε σημασία

τ΄ορίζοντα του έδειχνε τα τέσσερα σημεία.

Του Τρελαντώνη κύλαγαν τα χρόνια με ηρεμία

ένα φαϊ,λίγο ψωμί του το΄δινε η ενορία

τις βόλτες του όλο έκανε, μέχρι να΄ ρθεί το βράδυ

είχε κι ένα μικρό σκυλί,για συντροφιά και χάδι.

Κάποιες φορές τον ζήλεψα,μάρτυς είν΄ο Θεός μου

αυτός δεν είχε βέβαια,οτι έχει εμέ το βιός μου

μα είχε την ησυχία του,τον κόσμο το δικό του

δεν είχε ανώτερο ποτέ και προϊστάμενό του.