Στο βλέμμα των ανθρώπων

βουλιαγμένα όνειρα

καράβια αρματωμένα που ξεκίνησαν

και δε φτάσαν ποτέ

σε λιμάνια ησυχίας

και γερούς ντόκους.

Το βλέπω στις μονάκριβες κόρες τους

ό,τι χρώμα και να'χουν

βαδίζουν και ταξιδεύουν

στην ίδια ζωή.

Περνούν τα ίδια σκοτάδια

αντικρίζουν την ίδια αυγή.

Άλλα κλαίνε, άλλα γελούν

στο βλέμμα οι χαρές

στο βλέμμα και η πίκρα.

Δοξαριά σ' ένα τσέλο

άρπισμα κιθάρας

φυσαρμόνικας ανάσα

ξερή νότα πιάνου

μπότα σε ντραμς

φλάουτο σε δειλινό

τρίχορδο σε μεράκι

σαξόφωνου στριγκλιά

των ανθρώπων η ματιά.

Έχω μια βίλα μαγική

που μένω στα όνειρά μου

έχω λουλούδια, προβολείς

και θάλασσα μπροστά μου.

Έχω και κήπο, κηπουρό

τριάντα υπηρέτες

όλα τα φρούτα που ζητώ

τα φέρνουνε σε φέτες.

Έχω μπιλιάρδο, άνεση

πικ - απ Ιαπωνίας

ξύλινη ωραία σάουνα

με ξύλα Σουηδίας.

Το πλοίο μου τρικάταρτο

μ' ενισχυμένη πλώρη

το φτιάξανε παραγγελιά

δέκα καλοί μαστόροι.

Μα όταν ξυπνάω το πρωϊ

να πάω στη δουλειά μου

τρέμω μη μ' απολύσουνε

τα τρία αφεντικά μου.

Αυτή την εκδρομή που κάναμε πέρσι τον Μάιο, θυμάμαι πως την περίμενα σαν τρελός για περίπου δυο μήνες.

Πάντα ήθελα να βρεθώ στο Πήλιο.

Είχα δει τόσες πολλές φωτογραφίες απ’ την περιοχή, είχα παρακολουθήσει εκπομπές με θέμα τα χωριά του στην τηλεόραση, διάβασα για την ιστορία του τόπου, που ήθελα πάρα πολύ κάποια μέρα να πατήσω σ’ αυτά τα χώματα και να τα δω όλα αυτά από κοντά.

Τα πάντα ήταν πανέμορφα, όπως τα είχα πραγματικά φανταστεί.

Υπέροχα χρώματα στη φύση, ανθισμένα κλωνάρια, πουλιά που κελαηδούν στα δάση του, ΒΑΤΡΑΧΟΙ στα ρυάκια του.

Στις ταβέρνες νόστιμοι μεζέδες και πολλές παραλλαγές στο τοπικό λουκάνικο με το οποίο φτιάχνουν το σπετζοφαϊ.

Δεν ξεχνώ το εστιατόριο στην πλατεία της Μακρινίτσας με το γευστικό ΧΥΜΑ κρασί και τη μαγευτική θέα σε όλο τον Παγασητικό κόλπο.

Είπαμε να πιούμε μισό κιλό και φτάσαμε τα τρία.

Τι ωραίο κεφάλι που κάναμε Θεέ μου!!

Αναπολώ και σκέφτομαι έναν γεράκο στο μονοπάτι κοντά στη βρύση, δίπλα στην πλατεία, τσακισμένο από χρόνια ΣΠΟΝΔΥΛΑΡΘΡΙΤΙΔΑ, που πουλούσε όλων των ειδών τα βότανα σε έναν αυτοσχέδιο πάγκο φτιαγμένο με στραβωμένες σανίδες.

Πιάσαμε τότε την κουβέντα, μου είχε πει το πρόβλημά του, τον πόνο του, το πώς περπατά με δυσκολία επάνω στο βουνό, ενώ τον συντροφεύει ένας μόνιμος ΣΦΑΧΤΗΣ και μαζεύει το τσάι κι όλα αυτά τα θεραπευτικά βοτάνια που εμπορεύεται.

Το πόσο πολύ τον ανακουφίζουν από τους πόνους.

Τον συμπόνεσα και τον συμπάθησα, τον εκτίμησα και τον εμπιστεύτηκα, αγόρασα αρκετά σακουλάκια από την πραμάτεια του για να φέρω στο σπίτι.

Την τελευταία μου μέρα σ’ αυτό το μαγικό βουνό των Κενταύρων, πέρασα να τον αποχαιρετήσω.

-         Μπάρμπα – Χρήστο, σε χαιρετώ και ΔΕΣΜΕΥΟΜΑΙ με την πρώτη ευκαιρία να ξανάρθω και να σε βρω για να τα πούμε πάλι.

Πέρασε πλάκα – πλάκα ένας ολόκληρος χρόνος από τότε, άλλαξαν πολλά, η ζωή τραβά τη δική της ανηφόρα.

Άραγε, θα τηρήσω την δέσμευσή μου;

Ήταν ρόδινη η αυγή για μένα

κείνη τη μέρα που σε πρωτόειδα.

Το αστέρι της τύχης μου βυθιζόταν αργά

στη θάλασσα των ονείρων

για νάβρει επιτέλους τη γαλήνη του.

Οι γλάροι με τα κραξίματα

και το αρμονικό φτερούγισμα

προμήνυαν την ύπαρξη της αγάπης.

Το γέλιο που φώλιαζε δειλά στην καρδιά μου

ξεπήδησε στα χείλη μου

σημαδιακά θαρρείς σαν σε κοίταξα.

Ήταν κάποια μέρα του Απρίλη .....

Βυθισμένη τώρα μες την πορτοκαλί κουβέρτα

χαμένη μέσα στη δύνη του ύπνου

κοιμάσαι ήρεμη.

Και γω καθισμένος δίπλα σου

σε κοιτάζω.

Μ' αρέσει να σε κοιτάζω όταν κοιμάσαι.

Αγκαλιάζει τόσες θύμησες

το κορμί και το πρόσωπό σου

δε θέλω να τις σβήσει ο χρόνος, ούτε εμείς.

Αξίζουν τόσο, που θα μπορούσα με το χέρι της αγάπης

να τις ζωγραφίσω πάνω στο γαλάζιο ουρανό.

Φωτεινά σχήματα - άκαμπτα - ανεξήτιλα

στο πέρασμα του χρόνου.

Βαλμένα συμμετρικά σε μια κορνίζα απλή

όσο απλός κι όμορφος είναι ο Έρωτας

σ' όλο του το πλάνο.

Μια ολόκληρη βδομάδα που τριγυρίζουμε σ’ αυτό το νησί και το μαγαζάκι της  Κυρ – Αφροδίτης το παρατηρήσαμε μόλις σήμερα.

Μπροστά του η θάλασσα, στον χώρο γύρω απ’ τα φρεσκοβαμμένα τραπέζια της αυλής, ένας φράχτης γεμάτος λευκά χωνάκια από μια πυκνή ΠΕΡΙΚΟΚΛΑΔΑ, οι καρέκλες σε διάφορα χρώματα, ο κορμός μιας μεγάλης κερασιάς βουρτσισμένος με ασβέστη, τα πάντα φτιαγμένα με μεράκι.

Το κοιτάς ……… και καταλαβαίνεις πως εδώ, δε γνωρίζουν τη λέξη ΒΡΩΜΙΑ.

Τα πάντα σε τάξη!!

Σ’ ένα μαυροπίνακα μπροστά του, γραμμένο το μενού με υπέροχα καλλιτεχνικά γράμματα.

Εκείνο δε που μας τράβηξε αμέσως την προσοχή, γιατί ποτέ δεν δοκιμάσαμε κάτι παρόμοιο, ήταν στην πρώτη – πρώτη σειρά του πίνακα.

‘’ΑΧΙΒΑΔΑ  με ρύζι ‘’.

Συμφωνήσαμε με την παρέα, να το προγραμματίσουμε για την επομένη, να πάμε για φαγητό εκεί.

Η υπόλοιπη μέρα κύλησε με μπάνιο στην παραλία του Νάκου, ουζάκι στην πλατεία της Χώρας και ποτάκια στο παραλιακό Club.

Αργήσαμε να ξυπνήσουμε ………. Στις δώδεκα το πρωί αρχίσαμε να βγαίνουμε σιγά – σιγά από τα δωμάτια σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή.

Καφεδάκι – χαβαλέ ……. Και πλώρη για το παράξενο – πρωτόγνωρο γεύμα στο ταβερνάκι της Κυρ – Αφροδίτης.

Ο ήλιος καυτός, μια ΛΙΑΚΑΔΑ υπέροχη, τα μεζεδάκια φανταστικά, η σπεσιαλιτέ του μαγαζιού όντως αξιέπαινη, αλλά και στο τέλος τα μικρά πιατάκια από την εποχή της γιαγιάς μου, με τη ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ τριαντάφυλλο, φτιαγμένη απ’ τα χεράκια της Κυρ – Αφροδίτης, κάνανε τη μέρα αυτή, ίσως την καλύτερη και πιο νόστιμη απ’ όλες τις μέρες των διακοπών.

Σήμερα το Hangover και ο πονοκέφαλος έχουν επιτέλους κοπάσει.

Αυτό το πάρτι θα μείνει στην ιστορία, σαν το πιο δυνατό πάρτι των τελευταίων χρόνων.

Ήπιαμε όλοι πάααααααααααρα πολύ!!

Εδώ που τα λέμε ……… είναι ένα γεγονός να κλείνεις τα τριάντα, τα πρώτα χρόνια που η μέτρησή τους έχει κατάληξη το άντα.

Πέρασαν δυο ολόκληρες μέρες και ακόμη δεν μάζεψα τίποτα απ’ το χαμό που άφησαν πίσω οι τόσοι φίλοι που ήρθαν στο σπίτι.

Μόνο τα γεμάτα τασάκια άδειασα στο ανοιγμένο τζάκι ………. Κατά τα άλλα ………. στον ΝΕΡΟΧΥΤΗ  παρατημένα και άπλυτα όλα τα πιάτα και τα ποτήρια, το τραπεζομάντηλο λεκιασμένο απ’ το ποτό που έριξε η Ελένη, διάσπαρτες στάχτες στο πάτωμα, τσαλακωμένα πακέτα από διάφορες μάρκες τσιγάρων, δυο δεμένες κορδέλες κρέμονται ξεχασμένες στα πόμολα της ντουλάπας ……… ένας χαμός γενικά!

Αυτό που χρειάζομαι τώρα, δεν είναι να συμμαζέψω, είναι μόνο μια μακρινή βόλτα με τοΠΟΔΗΛΑΤΟμέχρι το παλιό λιμάνι.

Θέλω αέρα, θέλω να ξεκουνήσω από δω μέσα.

Ο καιρός είναι τέλειος!

Φτάνω ……… κι ένα απαλό θαλασσινό αεράκι κατεβαίνει μέχρι το βάθος των πνευμόνων, γαληνεύει το νου, απαλύνει τηνΨΥΧΗμου.

Είναι υπέροχα εδώ!!

Εκεί στο τέρμα, στην άκρη του λιμανιού, στην κόκκινη σπίθα, με τις βαρκούλες που ξεκινούν ή γυρνούν από βόλτα ή ψάρεμα ………. Οι εικόνες πολλές κι όμορφες συνάμα, πολύ χαρά και θύμησες μαζί απ’ το βράδυ της γιορτής.

Το πονεμένο ζεϊμπέκικο του φρεσκοχωρισμένου Σπύρου στο κέντρο του σαλονιού, με το τραγούδι που η μελωδία του ακόμη ηχεί στ’ αυτιά μου

‘’ Σε κάθε δρόμο πάντα υπάρχει έναςΓΚΡΕΜΟΣ

φτάνει στην ώρα να τον δεις και να ξεφύγεις

έτσι σε κάθε αγάπη είν’ ο χωρισμός

που μοναχά με τις θυσίες θ’ αποφύγεις ‘’ ,

το ασταμάτητο γέλιο της μεθυσμένης Μαρίας, τα ανέκδοτα του Ανέστη, η υπέροχη τούρτα με τα κεράκια που ενώ φυσούσα για να σβήσουν, εκείνα ανάβανε ξανά και ξανά …… τα τόσα γέλια που κάναμε …….. μα …….. η καρδιά χτυπά δυνατά μόλις αστράφτει στη θύμηση το κλείσιμο της βραδιάς …….. το υπέροχο αισθησιακό – ηδονικό εκείνο μπλουζ που χόρεψα μεΝΤΑΜΑ  τη Μαρίνα ……… το κορίτσι που τόσο καιρό γυρνούσε στη σκέψη μου, το κορίτσι που μου έφερε ένα μικρό κόκκινο τριαντάφυλλο, το κορίτσι που έμεινε στο σπίτι, όταν όλοι με καληνύχτισαν και ο τελευταίος φίλος έκλεισε σιγά την πόρτα της εισόδου, που πάνω της είχε μισοκολλημένο πια το πολύχρωμο ριγωτό νούμερο του 30.

Πέρασε ένας μήνας που θυμηθήκαμε με φίλους το παλιό μας στέκι στο λόφο των ‘’ Αγίων Θεοδώρων ‘’.

Πόσα χρόνια αλήθεια πέρασαν από τότε!

Ήμασταν παιδιά και τώρα οι κρόταφοι γκριζάρανε.

Τρέχει η ζωή, τρέχουν τα γεγονότα, τρέχουμε ασταμάτητα κι εμείς.

Στο χθεσινό όμως ρεπό, είπα να κάνω μια παύση. Να ξεφύγω απ’ τα στενά καθημερινά κλισέ και να βγω προςΑΝΑΖΗΤΗΣΗ εκείνου του παλιού λόφου.

Ζέστανα το σαραβαλάκι ντε – σε – βο, που ηΕΚΠΟΜΠΗκαυσαερίου του είναι για πολλές κλήσεις και πρόστιμα από την τροχαία ….. και έφυγα.

Δεν απέχει και πολύ από την πόλη, μόλις σαράντα λεπτά διαδρομή.

Το τοπίο ήρεμο, το γνώριμο ποταμάκι κυλούσε χαλαρά, τα ίδια κουαξ – κουαξ απ’ τα βατραχάκια.

Περπάτησα μέχρι πάνω στο λόφο.

Έφτασα στο έρημο εκκλησάκι, μπήκα με κατάνυξη, άναψα ένα κερί στοΜΑΝΟΥΑΛΙκαι ένοιωσα σα να με έβλεπε ο ίδιος ο Θεός.

Πόση ηρεμία, πόση γαλήνη, πόσο ποιο ξεκούραστος ο νους!

Όταν βγήκα σιγά – σιγά, είδα πως ένας πανέμορφοςΣΚΙΟΥΡΟΣήταν καθισμένος στο μοναδικό σαρακοφαγωμένο παλιό παγκάκι.

Δεν ξέρω γιατί, μα το θεώρησα καλό οιωνό!

Στο αυτοκίνητο είχα τη σακούλα με τα αποφάγια για το σκυλάκι.

Ξεχώρισα έναΣΟΥΒΛΑΚΙκαι του το άφησα σαν δώρο.

Δεν γνωρίζω αν οι σκίουροι τρώνε κρέας, με την άκρη του ματιού μου όμως, είδα πως το τίμησε δεόντως.

Σ' ένα σπίτι που δεν έχει παραθύρι

δεν μπορεί να μπει το γέλιο της αυγής

σε ποτάμι που δε χτίσανε γεφύρι

ποιο το χώμα της απέναντι ακτής;

Σ' εκκλησιά που δεν υπάρχει μια καμπάνα

πώς το μήνυμα θα μάθεις της γιορτής;

σε παιδί που πάντα του' λειπε η Μάνα

τι να πεις για την αξία της στοργής;

Σε σχολειό που δεν υπάρχει ένας χάρτης

πώς να μάθεις που' ναι η άκρια της Γης;

σε μια δίκη αν δεν έρθει κάθε μάρτυς

η ό,ποια απόφαση θα είναι ελλειπής.

Σε ανθρώπους που σου λείπει η εμπιστοσύνη

πώς ν' ανοίξεις ό, τι κρύβει η καρδιά;

σε αχάριστο αν δείξεις καλωσύνη

μην προσμένεις τίποτε άλλο από καρφιά.