Μπατιράκι ήμουνα, δεν είχα ούτε μία

από κοπέλα τίποτα, δε μ'ήθελε καμμία

όλο δουλίτσες άλλαζα, να βγαίνει το ψωμάκι

και να'χω τα βραδάκια μου, να πιω ένα ποτηράκι.

Χρόνια περάσανε στο ίδιο το μοτίβο

στα ίδια πάντα γύρναγα μες της ζωής το στίβο

ώσπου μια μέρα έτυχε και ευνόησε η τύχη

πρώτο αριθμό και πέσανε της φτώχιας μου τα τείχη.

Μ' αρχίσανε τα σκηνικά κι άγνωστες αγωνίες

καινούργιοι φίλοι βγήκανε κι έψαχνα τις γωνίες

τα χρήματα τους γυάλισαν, με θέλανε κοντά τους

μου λέγανε πως μ' έβλεπαν, μέχρι στα όνειρά τους.

Τι εμπιστοσύνη να'χω πια και ποιόν να πλησιάσω

ήρθαν ξανθιές, μελαχρινές, με ποιά τους να πλαγιάσω

είχα τη φτώχια μου παλιά, το μεροκάματό μου

τον ήρεμο τον ύπνο μου, το ήσυχο μυαλό μου.

Με ενοχλήσαν τα λεφτά, μου φέρανε σκοτούρες

οι τράπεζες, τα ομόλογα, των διευθυντών οι μούρες

άρχισα και τα μοίραζα, έκανα ευεργεσίες

γηροκομεία, ορφανά και σ' όλες τις εκκλησίες.

Έφτασε έτσι η στιγμή, πριν να το καταλάβω

τελειώσανε τα χρήματα, μ' άκουσα χίλια μπράβο

βέβαια γνώρισα πολλούς, που τόσο μ' εκτιμήσαν

στη δουλειά με πήρανε, κοντά τους με κρατήσαν.

Τώρα έχω βρει το δρόμο μου, αγάπησα και κάποια

η μόνη της καρδούλας μου π' άνοιξε τα κιτάπια

έχει κι αυτή μία δουλειά, κοινό είναι το ταμείο

ήταν τα εκατομμύρια σκέτο τρελοκομείο.

Ξέρω ένα φίνο μαγαζί, που' χει μεζέ κρασάτο

μα έχει κι ένα αφεντικό, μόνιμα κεφάτο

ελάτε φίλοι μου καλοί να πάμε στην Περαία

φωνάζουμε και όργανα, να γίνουμε παρέα.

Περνώντας από Έκθεση , θα κάνουμε μια στάση

να πάρουμε το φίλο μου και μπουζουκτσή Θανάση

ύστερα κάνουμε όπισθεν μια στάση στην Καμάρα

να πάρουμε το Νικολή, που' χει καλή κιθάρα.

Από τον παραλιακό τραβάμε όλο ίσια

και μ' ένα τηλεφώνημα, θα' ρθούν και τα κορίτσια

και θα τα πιούμε όλοι μαζί, σ' αυτό το φίνο μαγαζί

θα'χουμε τόσο χάζι, μέχρι που θα χαράζει.