Κάποιοι θα με αποκαλέσουν γραφικό,άλλοι θα επικαλεστούν εμπάθεια παρ'εμού προς την τιμημένη Ελληνική Αστυνομία.Όμως εγώ δεν θα πάψω στιγμή να γράφω επικριτικά και να κραυγάζω τη διαφθορά.Να στέκομαι στην απέναντι γωνία,όπως όλοι μας που επιζητούμε δικαιοσύνη και να δείχνω το βούρκο της λάσπης όπου αυτό το κράτος,αυτή η άρχουσα τάξη,αυτή η ανείπωτη αναρχία ή όπως αλλιώς θέλετε να την αποκαλείτε,έχει γράψει με ματωμένο μελάνι για άλλη μια φορά υπό το προσωπείο της ανικανότητας,μια υπογραφή με αποδέκτη αθώους πολίτες ή ακόμα και τέκνα της ίδιας τους της ''φωλιάς''.Αν εσείς το θεωρείτε αυτό κουραστικό και γραφικό,εγώ είμαι η προσωποποίηση της βαρεμάρας και της ανουσιότητάς σας!

Μιλάω για το θάνατο της τετραμελούς οικογένειας απ τη Λευκάδα,που ενώ πήγαιναν να παρακολουθήσουν τη στρατιωτική ορκωμοσία του γιού τους,συγκρούστηκε με το αυτοκίνητο με έναν αστυνομικό που εδιέρχετο προς κατεύθυνση τη Λευκάδα.Ο θάνατος γκρέμισε τη πόρτα της ζωής τους ακαριαία,ενώ ,ο άτυχος επίσης ,αστυνομικός,βαριά τραυματισμένος από την έκβαση του δυστυχήματος,έχασε σε μεταγενέστερο και βραχυπρόθεσμο χρονικό διάστημα τη ζωή του.

Αυτός ο αστυνομικός,μετατέθηκε σε άλλο τομέα της αστυνομικής του υπηρεσίας,χωρίς τη θέλησή του,λόγω εμπαθειών μέσα από το Σώμα ή από άλλο λόγο που αγνοώ,από το τιμημένο για εκείνον και τη προσφορά του Τμήμα Αρχαιοκαπηλείας,σε άλλο τμήμα.Αυτός ο άνθρωπος αναγκάστηκε να αποδεχτεί τις καταστάσεις,γιατί ήταν εργαζόμενος και έπρεπε να ζήσει.Και αυτή η έκβαση της επαγγελματικής του αλλαγής,του στοίχισε,με μια μεγάλη ειρωνεία της τύχης,τη ζωή.Κάποιοι διεστραμμένοι υποστήριξαν,ότι κατά το περιστατικό του μοιράιου δυστυχήματος,οδηγούσε μεθυσμένος.Δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε από κανέναν ενρεγό αξιοματούχο της ΕΛΑΣ,παρά μόνο μια απόπειρα εξισορρόπησης των γεγονότων στον επικήδειο λόγο του απόστρατου διευθυντή της Αστυνομίας,Γιώργου Αγγελάκου.Ο Αγγελάκος υποστήριξε με θέρμη την ακηλίδωτη μνήμη του αδικοχαμένου αστυνομικού,στήριξε την ασπίλωτη υπόσταση της υστεροφημίας του,κάνοντας λόγο για λάσπη του Σώματος,για απόλυτη διαφθορά.Υπονόησε την ανεντιμότητα πολλών διεφθαρμένων αξιοματούχων,για ανθρώπους που καθαίρεσαν σκόπιμα την επαγγελματική υφή του εκλιπόντος αστυνομικού,και τον κατηγόρησαν με συκοφαντικές δηλώσεις.

Ένας άνθρωπος που με το θάνατό του,εδραίωσε για μια ακόμη φορά την απαξίωση για την ανεντιμότητα και της περιφρόνηση μεγάλου τμήματος της Ελληνικής Αστυνομίας,για ανθρώπους υποτελείς στη λάσπη και τη βρωμιά.Αυτός ο άνθρωπος αναβίωσε τη τραγική υπόθεση Ντρέιφους στη Γαλλία των αρχών του 20ού αιώνα,σε μια εποχή όπου η ευρεία κοινωνική κατακραυγή για την ανυπέρβλητη διαφθορά,ξετσιπωσιά,ανεντιμότητα και τον εξεφτελισμό των μεγάλων πολιτικών προσώπων,περίσσωσε τη φήμη και το ήθος ενός ανθρώπου έρμαιο της βρωμιάς της πολιτικής.Μόνο που ο Ντρέιφους επέζησε των κακουχιών σωματικά και ηθικά από τη βρωμερή λάσπη της ανιθικότητας της πολιτικής, ενώ ο αδικοχαμένος Έλληνας αστυνομικός του σήμερα,αποτελεί θύμα της σιωπής ενός κράτους και μιας αστυνομίας που βυθίζεται στην οδύνη της κάλπικης αρχής.Μια αστυνομική διαφθορά σε όλο της το μεγαλείο,άνθρωποι που πετούν δηλητήριο και φωτιά μέσα από τη κατάντια της υπέρτατης ανηθικότητας και της απανθρωπιάς.Το θέμα του αδικοχαμένου ανθρώπου που ξεχάστηκε,μαζί με τον επικήδειο λόγο-κατηγορώ του Γιώργου Αγγελάκου.Οι κατηγορίες και αναφορές στην αδικία,την απανθρωπιά και την απερίγραπτη ανεντιμότητα της βρωμιάς μιας τεράστιας τμηματικής αστυνομικής διαφθοράς,θάβονται μαζί με το νεκρό σώμα του Λευκαδίτη αστυνομικού.Ένα κράτος ανήμπορο να φωνάξει και να επιβάλλει τη δικαιοσύνη,αφήνοντας τους πονηρούς και τους επιτήδειους της ξεφτίλας και της ανθρώπινης κατάπτωσης να κάνουν κουμάντο.Ένας σύγχρονος Ζολά δεν αρκεί για να κατρρίψει αυτό το έλος βρωμιάς της ανθρώπινης εξαγοράς του φθόνου.Ο λαός φωνάζει και φτύνει τους διαφθορείς αλλά καμία άρχουσα(αν αυτοθεωρείται έτσι)εξουσία της πολιτικής της Ελλαδίτσας μας δεν τους ρίχνει στο πάτο ενός ωκεανού.Ενός ωκεανού ταπέινωσης και περιφρόνησης.

Ένας παππούς συνομιλεί με τον εγγονό του

Ο παππούς:

Τον παρακολούθησα για πρώτη φορά στην ανυπέρβλητη γκανγκστερική ταινία του Μεσοπολέμου ''Μικρός Καίσαρας''(Little Ceasar)σε μια εκπλητική ερμηνεία.Μετά, εξτασιάστηκα όταν τον παρακολούθησα να δίνει ρεσιτάλ συγκλονιστικής ερμηνείας ως σαδιστικός και μισσαλόδοξος Νονός της Μαφίας,πλάι στο Χάμφρει Μπόγκαρτ στην υπέροχη ταινία του Τζων Χιούστον ''Key Largo''.Το λιγότερο που μπορώ να παραθέσω είναι πως ο Έντουαρντ Γ.Ρόμπινσον,είναι ένας από τους σημαντικότερους και πολυσύνθετους ηθοποιούς της κινηματογραφικής ιστορίας,αλλά και άκρως αδικημένος από τους ''ειδικούς'' τιμητές των βραβείων της έβδομης τέχνης.

Γεννημένος στη Ρουμανία και επιστρέφοντας στα πάτρια αμερικανικά εδάφη σε μικρή ηλικία μετά της οικογένειάς του στις αρχές του αιώνα,ξεκίνησε τη καριέρα του πολύ νωρίς,στις αρχές του '20 έπειτα από παροτρύνσεις και επικροτήσεις καθηγητών του θεάτρου,επικαλούμενοι ένα χαρισματικό ταλέντο.Ταλέντο που πράγματι επιβεβαιώθηκε ταχύτατα με τις πρώτες εκφάνσεις της κινηματογραφικής του προσωπικότητας.Προσδίδοντας ένα κινηματογραφικό χαρακτήρα νευρώδη,ευέξαπτο,εφυιή και έντονα εκφραστικό στις κινήσεις και τη συμπεριφορά του, διακρίθηκε αρχικά σε ρόλους διαβόητων γκάνγκστερς και θιασωτών των συνηθειών του υποκόσμου,παραθέτοντας μια στιγματισμένη κινηματογραφική περσόνα,η οποία επιδεχόταν αρκετές επικρίσεις από ένα κοινό άκρως συντηρητικό(μιλάμε για προπολεμικές αντιλήψεις και ήθη)για τη βιαιότητα και την αθυροστομία της έκφρασης των ρόλων του.Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την υποβάθμιση και υποτίμηση των ταινιών με επίκεντρο θέματος τη μαφία,τους πολέμους των συμμοριών και την αστυνομία,σε μια εποχή που ο κόσμος κλονιζόταν από την έξαρση της οικονομικής καταστροφής(Κραχ 1929).Όμως,ο Ρόμπινσον απέδειξε πως δεν θέλει να στιγματιστεί και να περιοριστεί σε ρόλους αμφιλεγόμενων και σκιερών προσωπικοτήτων(αν και οι ρόλοι του στις μαφιόζικες ταινίες ήταν αριστουργηματικοί και ανεπανάληπτοι σύμφωνα με τη κρίση του περάσματος της κινηματογραφικής ιστορίας)δοκιμάζοντας τη τύχη του και σε άλλα είδη,όπως αυτό της κωμωδίας(πρωταγωνιστώντας σε ανάλογες ταινίες μαζί με ένα άλλο ''ιερό τέρας'' του προπολεμικού σινεμά,τον Τζέιμς Κάγκνει)του δράματος και του γουέστερν, που εκείνες τις εποχές είχε μεγάλη απήχηση στο κοινό.Ένας πολύπλευος ηθοποιός,με μεγάλη εσωτερικότητα και λιτότητα στην έκφραση των ρόλων του,πολλές στιγμές των οποίων αποτέλεσαν σπουδή για τις επόμενες γενιές ηθοποιών και επίδοξων πρωταγωνιστών του σινεμά.

Δυστυχώς αυτός ο άνθρωπος δεν ευτύχησε να δει τη καριέρα του να επιβραβεύεται με κάποιο χρυσό αγαλματίδιο από τη ''Μεγάλη'' Ακαδημία,παρόλες τις στιγμές υπέροχης κινηματογραφικής έξαρσης ρόλων(ο ''Μικρός Καίσαρας'' έμεινε μια για πάντα στη μνήμη του κόσμου και όμως καμία διάκριση),εκτός από τη τιμητική βράβευση στο τέλος της ζωής του για τη συνολική του προσφορά στη τέχνη.Μια τόσο απέριττη κίνηση των τιμητών της Ακαδημίας και τόσο λίγη,για έναν άνθρωπο που πρόσφερε τα μέγιστα στη τέχνη και το σινεμά.όμως ο Ρόμπινσον έμεινε μέσα από τις ανεπανάληπτες στιγμές των ταινιών του για να μας υπενθυμίζει πως ορίζεται ο αληθινός ηθοποιός και το ρομαντικό και καθάριο σινεμά.