Ο Μάρτιν Σκορσέζε δεν είναι ένας απλά καλός σκηνοθέτης.Είναι ένας γίγαντας της έβδομης τέχνης που οριοθετείται ως κινηματογράφος.Αυτός ο μικρόσωμος(1,63)''πατριάρχης'' του σινεμά,έχει κερδίσει την αναγνώριση του κοινού εδώ και 3 δεκαετίες,υπογράφοντας ταινίες-διαμάντια,και τα διαμάντια είναι παντοτινά.Από τους αξιομνημόνευτους ''Κακόφημους δρόμους'' του 1973,το καθηλωτικό ''Οργισμένο Είδωλο'' του 1980,το αριστούργημα του νεουρκέζικου περιθωρίου ''Καλά Παιδιά'' το 1990 μέχρι το πρόσφατο ''Πληροφοριοδότη'',ο Σκορσέζε δίνει το στίγμα του.Το στίγμα της κινηματογραφικής αθανασίας.Ωστόσο,διερωτώμαι πως γίνεται να συνάδει αυτή η απαράμιλλη σκηνοθετική καριέρα με την απόκτηση ενός και μόνο χρυσού αγαλματιδίου ''Όσκαρ''?Πώς γίνεται να κερδίζουν το βραβείο οι πρωταγωνιστές των ταινιών του ή οι παραγωγοί(ο Ντε Νίρο στο ''Οργισμένο Είδωλο'' ή η παραγωγός Μπάμπαρα Ντε Φίνα)και ο ίδιος ποτέ,μέχρι τη στιγμή του 2007 με το ''Πληροφοριοδότη''?Αδικία εκ μέρους της Ακαδημίας?Κανείς δεν μπορεί να κρίνει κανέναν.Γεγονός είναι όμως ότι ο φίλτατος κύριος Σκορσέζε,που στη ζωή του αγάπησε το σινεμά και τη θρησκεία πάνω απ'όλα,έχει περάσει στη σφαίρα του μύθου και στο πάνθεον των γιγάντων του κινηματογραφικού υπερθεάματος.Ο κόσμος ξέρει τη προσφορά του και οι ταινίες του το αποδεικνύουν με τη διαχρόνικοτητά τους.

Ο κινηματογράφος είναι η λατρεία μου.Αν μπορούσα,θα ήθελα να βλέπω ταινίες κάθε μέρα.Τουλάχιστον παρηγοριέμαι με το DVD.Παρακολουθώ ταινίες από την εν λόγω συσκευή μετά μανίας.Μπορώ να υπολογίσω ότι βλέπω γύρω στις 70-80 ταινίες το μήνα από το DVD,παλιές και νεότερες.Με ''ελκύει'' κυρίως η κινηματογραφική εποχή της δεκαετίας του '70 και του '90,χωρίς φυσικά να αποκλείω τις υπόλοιπες εποχές.Έχω δει σχεδόν όλες τις κινηματογραφικές δουλειές των 3 ειδώλων μου,Αλ Πατσίνο,Ρόμπερτ ντε Νίρο και Τζακ Νίκολσον,ενώ προσπαθώ να δω και όλες του Σων Πεν(τον οποίο σχεδόν λατρεύω γιατί είναι ηθοποιάρα!)και του Κλιντ 'Ιστγουντ,ενώ μ'αρέσει πολύ κ ο Μάικλ Ντάγκλας(η ερμηνεία του στο ''Wall Street'' το 1987 είναι θαυμάσια).Όσον αφορά τη σκιηνοθεσία,λατρεύω το Μάρτιν Σκορσέζε,τον οποίο και θεωρώ και άκρως αδικημένο σκηνοθέτη,όσον αφορά τα Όσκαρ(όπως ήταν κ ο Κιούμπρικ,ο Χίτσκοκ).Θα έπρεπε να είχε κερδίσει το χρυσό αγαλματίδιο πάνω από μία φορά(''Οργισμένο είδωλο'',''Καλά Παιδιά'',''Ο ταξιτζής'',''Ιπτάμενος Κροίσος'').Καταπληκτικός σκηνοθέτης και από τους αγαπημένους μου επίσης,κ ο Κόπολα-ο άνθρωπος που σκηνοθέτησε τη σπουδαιότερη ταινία στην ιστορία,το ''Νονό''-με μεγάλες ταινίες(τί να πω για το ''Αποκάλυψη τώρα'').Φυσικά ο Κιούμπρικ είναι κορυφαίος-''Η λάμψη'',το ''Κουρδιστό πορτοκάλι'',''Ο Σπάρτακος''(κ ας ας μην του άρεσε!),ο μέγας Χίτσκοκ και φυσικά κ άλλοι σκηνοθέτες,όπως ο Λεόνε(το σπάγγετι γουέστερν είναι αξεπέραστο),ο μέγας Ασιάτης Κουροσάβα,ο Αλμοδοβάρ,ο σπουδαίος Γούντι Άλλεν.Θα υποκλιθώ ωστόσο στο σκηνοθετικό ταλέντο του μεγάλου Κλιντ Ίστγουντ,με αριστουργηματικές ταινίες.

  Ο κινηματογράφος είναι τέχνη.Και από τη δεκαετία του '20 με τα διαμάντια του Σεσίλ ΝτεΜίλ και του Τσάρλι Τσάπλιν,μέχρι την εποχή μας,το σινεμά μαγεύει...

Καλησπέρα σε όλους και όλες.Αποφάσισα κ εγώ να συντελέσω στη δημιουργία άλλου ενός ''blog'' στο οποίο θα μιλάω για θέματα κ για προβληματισμούς μου όσον αφορά τη σημερινή κατάσταση της κοινωνίας,της πολιτικής χωρίς φυσικά να παραλείψω να αναφερθώ σε δύο αγαπημένα μου θέματα,τη μουσική κ το κινηματογράφο.Μπορεί οι προβληματισμοί μου να δυσαρεστήσουν μερικούς,άλλοι να τους επιδοκιμάσουν.Φυσικά κ υπάρχει δημοκρατία κ ελεύθερη διακείνηση απόψεων.Καλή ανάγνωση παιδιά!