Πολλοί ήταν εκείνοι που τον έχρισαν Πατριάρχη της Ελληνικής μουσικής.Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης τον αποκάλεσε δάσκαλο και ''Σωκράτη'' του 20ού αιώνα.Γεγονός αδιαμφισβήτητο είναι ότι ο Μάρκος Βαμβακάρης δημιούργησε αυτό που λέμε σήμερα ελληνικό λαικό τραγούδι.Δημιούργησε σχολή(είδος) μουσικής,πρώτος χρησιμοποίησε το μπουζούκι στη δισκογραφία(το πρώτο λαικό τραγούδι που ηχογραφήθηκε με μπουζούκι, το ''Εφουμέρναμε ένα βράδυ'')σε μια εποχή που κατακλυζόταν από τα ελαφρά τραγούδια και τις οπερέτες,ενώ τα πιο ''λαικά'' παίζονταν με σαντουροβιόλια(τα λεγόμενα Σμυρνέικα).Ο Μάρκος ήταν ο πρώτος που έπαιξε ζειμπέικικα και χασάπικα με μπουζούκι,ενώ οι στίχοι του ήταν πιο ''μάγκικοι'' και με χασικλίδικο περιεχόμενο,χωρίς φυσικά να αποκλείει τα ερωτικά τργούδια,τα οποία ήταν αριστουργηματικά(η πασίγνωστη Φραγκοσυριανή και άλλα πολλά).Τη δεκαετία του '30 ήταν ο πιο εμπορικός συνθέτης στην ελληνική δισκογραφία,παρόλο που το ρεμπέτικο σαν μουσικό είδος ήταν υπό διωγμό και ''επικυρηγμένο'' από τη λογοκρισία.Οι ρεμπέτες αντιμετωπίζονταν σαν αλήτες και άνθρωποι του υποκόσμου,ενώ το μπουζούκι ήταν το υπ'αριθμόν ένα μουσικό όργανο καταδίωξης ακόμα και από τις αστυνομικές αρχές!Τόσο ανεγκέφαλοι υπήρξαν οι κυβερνούντες μας κάποτε...Τη δεκαετία του '50 ο Βαμβακάρης πέρασε στο περιθώριο,δεν έβρισκε δουλειά στα μαγαζιά και ξεχάστηκε από όλους.Μέχρι που στις αρχές του '60,ήρθε και τον βρήκε ο Μπιθικώτσης και με τη βοήθεια του Τσιτσάνη που τότε ήταν διευθυντής στη Κολούμπια,τα τραγούδια του Μάρκου ξανατραγουδήθηκαν, παλαιότερα και καινούργια,ενώ τα ξαναθυμήθηκε και ο κόσμος,και ειδικότερα οι νέοι τότε,οι φοιτητές.Οργανώνοταν διάφορες μουσικές εκδηλώσεις όπου ο Μάρκος τραγουδούσε,ενώ ξαναβρήκε και δουλειά σε μαγαζί.Ωστόσο,ήταν πολύ καταπονημένος από διάφορες αρρώστιες.Το 1972,έφυγε για πάντα σε ηλικία μόλις 67 ετών,το όνομά του όμως και τα τραγούδια του συνεχίζουν να λάμπουν το ίδιο δυνατά όπως τότε,τότε που τα τραγουδούσε με τη χαρακτηριστική μάγκικη φωνή του και το καταπληκτικό ταξίμι στο μπουζούκι του.Τα τραγούδια του Μάρκου είναι αθάνατα όπως φυσικά και το ίδιο το ρεμπέτικο τραγούδι.

Ολοκληρώνω το αφιέρωμά μου στους μεγάλους(και αγαπημένους μου)ηθοποιούς,με το μέγα Τζακ Νίκολσον.Αυτός ο άνθρωπος είναι η προσωποποίηση της τρέλας,όχι μόνο σε ότι παρουσιάζεται στις ταινίες του,αλλά και στη προσωπική του ζωή.Είναι όμως ένα στοιχείο του χαρακτήρα που τον ξεχώρισε ανάμεσα στους μεγάλους του παγκοσμίου κινηματογράφου,πέρα από το τεράστιο υποκριτικό του ταλέντο.Ο Νίκολσον ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία στις αρχές της δεκαετίας του '60,χωρίς όμως να πρωταγωνιστήσει σε κάποια γνωστή και αξιόλογη ταινία,μέχρι το 1969 όπου και έκανε το μεγάλο ''μπαμ'' συμμετέχοντας στην αριστουργηματική ταινία ''Ξένοιαστος καβαλάρης'' του Ντένις Χόπερ,ενώ συμπρωταγωνιστούσε και ο Πίτερ Φόντα.Μια ταινία-ύμνος στην αίσθηση ελευθερίας,στην ανέμελη ζωή χωρίς κοινωνικούς φραγμούς και δεσμεύσεις,ταινία που έκανε το Τζακ πασίγνωστο.Εν συνεχεία,θα προταθεί για Όσκαρ, όταν το 1973 πρωταγωνίστησε στο δράμα ''Τελευταίο απόσπασμα''όπου και υποδύθηκε ένα ναύτη.Το 1974,προτάθηκε και πάλι για Όσκαρ πρωταγωνιστώντας στο αριστούργημα του Ρομάν Πολάνσκι ''Τσαινατάουν'',στο πλάι της Φέι Ντάναγουει.Το 1975 παρουσιάζει την,κατά πολλούς,σημαντικότερη ερμηνεία της καριέρας του,στην ταινία-σταθμό του παγκοσμίου κινηματογράφου ''Η φωλιά του κούκου'' του Μίλος Φόρμαν,και κερδίζει το πρώτο του Όσκαρ.Υποδύεται ένα κατάδικο που,για να αποφύγει τις αγγαρείες της φυλακής,πείθει για τρελός και μεταφέρεται στην ψυχιατρική πτέρυγα των φυλακών,όπου εκεί συμβαίνουν διάφορα ευτράπαιλα.Χρακτηριστικό της ερμηνείας του Νίκολσον είναι το γεγονός ότι ο ηθοποιός πέρασε κάποιο καιρό μέσα σε ψυχιατρικά ιδρύματα,επίτηδες,για να αφομοιώσει καλύτερα τα χαρακτηριστικά ενός ασθενούς. Πάντως η ερμηνεία του κατατάσσεται μέσα στις πλέον συγκλονιστικές στην ιστορία.Την επόμενη χρονιά πρωταγωνιστεί στη ''δυνατή'' ταινία ''Επάγγελμα ρεπόρτερ'' του Μικελάντζελο Αντονιόνι,ενώ αμέσως μετά παίζει στο γουέστερν ''Οι φυγάδες του Μιζούρι'' του Άρθουρ Πεν,πλάι στο Μάρλον Μπράντο.Το 1976 συμπρωταγωνιστεί με το Ρόμπερτ Ντε Νίρο στο σπουδαίο ''Ο τελευταίος μεγιστάνας'' του Ηλία Καζάν.Το 1980 κάνει μια συγκλονιστική ερμηνεία στο αριστουργηματικό θρίλερ ''Η λάμψη'' του Στάνλει Κιούμπρικ,ενώ το 1981 κάνει μια σπουδαία εμφάνιση στο ριμέικ του ερωτικού θρίλερ ''Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυό φορές'' πλάι στη Τζέσικα Λανγκ.Το 1983 κερδίζει το δεύτερο Όσκαρ του για την ερμηνεία του στο δράμα ''Terms of engagdement'' πλαί στη Σίρλει ΜακΛέιν και Ντάνι Ντε Βίτο ενώ το 1989 προτάσσεται για Όσκαρ για την εξαίσια εμφάνισή του ως Τζόκερ στο ''Μπάτμαν'' του Τιμ Μπάρτον.Το 1992 προτάσσεται και πάλι για Όσκαρ για την ερμηνεία του ως συνταγματάρχης Τζέσαπ της βάσης Γκουαντάναμο στη Κούβα,στο δυνατό πολιτικό θρίλερ ''Ζήτημα τιμής'' πλάι στους Τομ Κρουζ και Ντέμι Μουρ ενώ το 1994 καθηλώνει στο θρίλερ ''Λύκος''.Το 1997 κερδίζει το τρίτο του Όσκαρ για τη καταπληκτική του ερμηνεία στη δραματική κομεντί ''Καλύτερα δεν γίνεται'' ενώ και η συμπρωταγωνίστριά του,Έλεν Χαντ,κερδίζει το Όσκαρ Α'γυναικείου ρόλου για την ταινία αυτή.Το 2001 πρωταγωνιστεί στο δράμα ''The pledge'' σε σκηνοθεσία Σων Πεν,και κερδίζει τις εντυπώσεις,ενώ το 2003 παίζει μαζί με τον Άνταμ Σάντλερ στη κωμωδία ''Ασκήσεις ηρεμίας''.Το 2004 παίζει στην εξαίσια κομεντί ''Κάλλιο αργά παρά αργότερα'' στο πλάι της Νταιάν Κίτον.Το 2007 κάνει το μεγάλο comeback με τη συμμετοχή του στο αριστουργηματικό αστυνομικό θρίλερ του Μάρτιν Σκορσέζε ''Ο πληροφοριοδότης'' μαζί με τους Λεονάρντο Ντι Κάπριο,Ματ Ντέιμον  Μαρκ Γουόμπεργκ,Μάρτιν Σιν και Άλεκ Μπάλντουιν.Ο φίλτατος κύριος Νίκολσον θα συνεχίζει να μαγεύει με τις ερμηνείες του,ενώ η ''τρέλα'' που κουβαλάει,δεν θα τον εγκαταλείψει ποτέ.

Ο Σων Πεν αποτελεί για μένα ένα πρόσωπο άξιο σεβασμού.Καταρχήν,είναι και αυτός ένα από τα κινηματογραφικά μου είδωλα,είναι καταπληκτικός ηθοποιός,ίσως ο καλύτερος της γενιάς του.Ωστόσο,ανέβηκε ακόμη περισσότερο στην εκτίμησή μου για την εναντίωσή του στον ανόητο Πρόεδρο της Αμερικής και Πλανητάρχη,Τζωρτζ Μπους,αλλά και για τη μεγάλη βοήθεια που επέδειξε την εποχή της καταστροφής της Ν.Ορλεάνης από τον τυφώνα Κατρίνα,πριν δύο περίπου χρόνια.Χωρίς καμία οικονομική εκμετάλλευση,χωρίς καμία μα καμία προσπάθεια προσωπικής διαφήμισης και προβολής(δεν την είχε ούτως η άλλως ανάγκη)βοήθησε πολύ κόσμο εκείνη την οδυνηρή εποχή,δείχνοντας ότι και οι διάσημοι είναι πάνω απ'όλα άνθρωποι και πάντα βοηθούν το συνάνθρωπό τους όταν έχει ανάγκη.Εναντιώθηκε επίσης στο πόλεμο του Ιράκ,κάτι που έδειξε την ανθρωπιά του και τις ειρηνευτικές ιδέες του.Όσον αφορά τη κινηματογραφική του καριέρα,ο Σων Πεν έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές σπουδαίες ταινίες.Προσωπικά λάτρεψα την ταινία ''Bad boys'' του 1983,στην οποία απεικονίζεται με ρεαλισμό το περιθώριο και το νεανικό έγκλημα,οι αρρώστιες μιας νέας γενιάς.Ο Σων Πεν εκεί,σε μικρή ηλικία,δίνει απόλυτο ρεσιτάλ ερμηνείας,κάνοντας γνωστό το όνομά του.Ωστόσο, τα επόμενα χρόνια,δεν θα παρουσιάσει κάποια συμμετοχή σε καλή ταινία(θα προηγηθεί και μια σύντομη εποχή προσωπικού δράματος με τη μάχη του με τον αλκοολισμό που γρήγορα ξεπεράστηκε),μέχρι το 1989 που θα συμπρωταγωνιστήσει με το Μάικλ Τζέι Φοξ στην ενδιαφέρουσα πολεμική ταινία με θέμα το Βιετνάμ ''Casualties of War'' του Μπράιαν Ντε Πάλμα,ενώ το 1990 θα συμμετάσχει στη καταπληκτική αστυνομική περιπέτεια ''State of Grace'' πλάι στους Εντ Χάρις,Γκάρι Όλντμαν και Ρόμπιν Ράιτ-Πεν (μετέπειτα σύζυγός του),όπου και υποδύεται έναν αστυνομικό που συγκρούεται με το παρελθόν του,τις παλιές διασυνδέσεις του στην Ιρλανδική Μαφία,κάνοντας τον πληροφοριοδότη της Ασφάλειας.Μια πολύ σπουδαία ερμηνεία.Από εκείνη την εποχή,η καριέρα του ξαναπαίρνει τον ανήφορο.Πρωταγωνιστεί στην κομεντί ''Δεν είμαστε άγγελοι'' πλάι στο παιδικό του είδωλο,τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο,ενώ το 1993 παίζει πλάι στον Αλ Πατσίνο στην ταινία ''Υπόθεση Καρλίτο'' και κερδίζει τις ενυτπώσεις.Το 1997 πρωταγωνιστεί στην άκρως ενδιαφέρουσα περιπέτεια ''Τυφλή στροφή'' του Όλιβερ Στόουν μαζί με τους Τζένιφερ Λόπεζ και Νικ Νόλτε ενώ το 1998 παίζει στο αντιπολεμικό αριστούργημα ''Λεπτή κόκκινη γραμμή''.Το 1999 προτάσσεται για Όσκαρ για την ερμηνεία του στο σπουδαίο μιούζικαλ-κομεντί του Γούντι Άλλεν ''Συμφωνίες και Ασυμφωνίες''.Το 2001 προτάσσεται και πάλι για την εξαιρετική ερμηνεία του στη ταινία ''Το όνομά μου είναι Σαμ'' όπου υποδύεται έναν άνθρωπο με ιδιαίτερες ανάγκες.Το 2004 έρχεται η στιγμή της δικαίωσης με την απόκτηση του Όσκαρ για τη συγκλονιστική του ερμηνεία στο αριστούργημα του Κλιντ Ίστγουντ ''Σκοτεινό ποτάμι'',ενώ ο συμπρωταγωνιστής του,Τιμ Ρόμπινς,βραβεύεται με το Όσκαρ Β'ανδρικού ρόλου.Την ίδια χρονιά,πρωταγωνιστεί στην ταινία ''21 γραμμάρια'' επιδεικνύοντας άλλη μια καταπληκτική ερμηνεία και προτάθηκε για Όσκαρ.Την επόμενη χρονιά υποδύεται τον Σαμ Μπάικ στη ταινία ''Η Δολοφονία του Νίξον'' και κερδίζει τα εύσημα των κριτικών και του κοινού.Το 2006 παίζει στο πολιτικό θρίλερ ''Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά'' πλάι στους Κέιτ Γουίνσλετ και Τζουντ Λο.Ο Σων Πεν συνεχίζει να καταπλήσσει με τις αξιομνημόνευτες ερμηνείες του,βάζοντας προσθήκη για το μέλλον.Ένα μέλλον το ίδιο σπουδαίο και λαμπρό. 

Ένα από τα είδωλά μου.Από τις λατρείες μου στο κινηματογράφο και ιερό ''τέρας'' της έβδομης τέχνης.Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ σε αυτόν.Ο Αλφρέντο Τζέημς Πατσίνο,όπως είναι το πλήρες όνομά του,γεννημένος στο Μπρονξ της Ν.Υόρκης,είχε από μικρός το ''μικρόβιο'' του ηθοποιού,πρωταγωνιστώντας σε θεατρικές παραστάσεις.Ξεκίνησε τη κινηματογραφική του καριέρα παίζοντας σε διάφορες παραγωγές της δεκαετίας του '60,χωρίς όμως να γίνει ευρέως γνωστός.Ωστόσο,το 1971 πρωταγωνίστησε στην αξιομνημόνευτη ταινία ''Πανικός στο Νηντλ Παρκ'' όπου και υποδύθηκε ένα τοξικομανή με μεγάλη επιτυχία.Τότε,ο Φράνσις Φορντ Κόπολα,που έψαχνε ηθοποιούς για να πρωταγωνιστήσουν στη κινηματογραφική μεταφορά της νουβέλας του Μάριο Πούζο ''Ο Νονός'' που ετοίμαζε,τον πρόσεξε και εντυπωσιάστηκε από το ταλέντο του.Απαιτούσε μάλιστα από παραγωγούς και συνεργεία της Παραμάουντ που θα προέβαλλε το ''Νονό'',τη συμμετοχή του νεαρού Πατσίνο.Ο Αλ πρωταγωνίστησε εντέλει στη ταινία που έμελλε να καταστεί ορόσημο για τον παγκόσμιο κινηματογράφο,δίπλα στο μεγάλο Μάρλον Μπράντο και τους σπουδαίους Τζέημς Κάαν,Ρόμπερτ Ντιβάλ,Τζον Καζάλε.Μάλιστα,προτάθηκε για Όσκαρ Β' Ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του αυτή.Μετά την επιτυχία του ''Νονού'', ακολούθησαν οι συμμετοχές του σε καταπληκτικές ταινίες (''Σέρπικο'',''Σκυλίσια Μέρα'',''Δικαιοσύνη για όλους'')όπου και προτάθηκε και πάλι για Όσκαρ,χωρίς δυστυχώς να το κερδίσει.Το 1983,πρωταγωνίστησε στο καθηλωτικό ''Σημαδεμένο'' του Μπράιαν Ντε Πάλμα,ενώ μέχρι το 1989, όπου και έπαιξε στην αξιοπρόσεκτη ταινία ''Ερωτικό αντικείμενο του εγκλήματος'',δεν παρουσίασε κάποια σημαντική κινηματογραφική παρουσία(έπαιξε στη ταινία εποχής ''Ο επαναστάτης'',το 1985,η οποία αποδείχτηκε εμπορική αποτυχία).Το πολυπόθητο αγαλματίδιο Όσκαρ έρχεται το 1992,όπου ο Πατσίνο υποδύεται ένα τυφλό απόστρατο συνταγματάρχη στο αριστούργημα ''Άρωμα γυναίκας'' και δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας.Την ίδια χρονιά παίζει στην ταινία ''Οικόπεδα με θέα'' πλάι στον μεγάλο Τζακ Λέμον και στους Εντ Χάρις,Κέβιν Σπέισι και Άλεκ Μπάλντουιν και προτάσσεται για  δεύτερο Όσκαρ.Τα επόμενα χρόνια παίζει σε σπουδαίες ταινίες,όπως ''Υπόθεση Καρλίτο'',''Ένταση''(πλάι σε ένα άλλο ιερό ''τέρας'' τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο),''Δικηγόρος του διαβόλου'',''Insider'', ενώ το 1996 κάνει σκηνοθετική παρουσία στην ταινία εποχής ''Αναζητώντας τον Ρίτσαρντ''.Μετά τη συμμετοχή του στην ταινία του 2002 ''Insomnia'' πλάι στους σπουδαίους Ρόμπιν Γουίλιαμς και Χίλαρι Σουάνκ,δεν επέδειξε κάποιο πρωταγωνιστικό ''μπαμ'',παρά τους ρόλους του στις ταινίες ''Η δοκιμασία'' του 2003 και ''Οι άνθρωποι που ξέρω'' του 2004.Ωστόσο,ο Αλ Πατσίνο αποτελεί αναμφισβήτητα έναν ''γίγαντα'' της μεγάλης οθόνης,έναν από τους σημαντικότερους ηθοποιούς στην ιστορία του σινεμά.

Ένα από τα ιερά ''τέρατα'' του κινηματογράφου,αιώνιος έφηβος και ανήσυχο πνεύμα,στα 78 του χρόνια,ο ένδοξος ''καουμπόυ'' και ''αδιάφθορος αστυνομικός επιθεωρητής'' της μεγάλης οθόνης συνεχίζει να δημιουργεί.Ο Κλιντ Ίστγουντ πρωταγωνιστώντας σε μεγάλες κινηματογραφικές παραγωγές,αλλά και σκηνοθετώντας κινηματογραφικά αριστουργήματα από τις αρχές της δεκαετίας του '70,κέρδισε τον απόλυτο σεβασμό των συναδέλφων του αλλά και των απανταχού φίλων του σινεμά.Έγινε ευρέως αναγνωρίσιμος στο χώρο του κινηματογράφου από τα μέσα του '60,πρωταγωνιστώντας στην αριστουργηματική κινηματογραφική ''τριλογία'' των σπαγγέτι γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε(πλάι σε σπουδαίους ηθοποιούς όπως ο Ελάι Γουάλας,ο Λι Βαν Κλιφ και ο Τζιάν Μαρία Βολοντέ)και λίγο αργότερα στη καταπληκτική αστυνομική περιπέτεια ''Βρώμικος Χάρρυ'',όπου με τις ατάκες του έγινε το πρόσωπο ταύτισης στους λάτρεις του σινεμά.Από τα μέσα του '70 επιχείρησε,επιτυχώς,τη σκηνοθετική παρουσία,τόσο σε γουέστερν και ''συνέχειες'' του ''Βρώμικου Χάρρυ'',όσο και σε ρομαντικές κομεντί(''Οι γέφυρες του Μάντισον'' με συμπρωταγωνίστρια ένα άλλο ιερό ''τέρας'',τη Μέριλ Στριπ),αστυνομικές περιπέτειες(καταπληκτικό το ''Σκοτεινό ποτάμι'')και δράματα(το τελευταίο αριστούργημα ''Million Dollar Baby'' που απογείωσε τη καριέρα της Χίλαρι Σουάνκ),με έντονη την απεικόνιση των ανθρωπίνων συναισθημάτων,της ψυχικής οδύνης και των παθών που βιώνουν οι χαρακτήρες του.Με τις τελευταίες σκηνοθετικές στιγμές των ''Σημαίες των προγόνων μας'' και ''Γράμματα από την Ιβό Τζίμα'' ο Ίστγουντ απέδειξε το μεγαλείο του,με τη δημιουργία δύο αντιπολεμικών ταινιών(ειδικά για τη δεύτερη,εστίασε στην απεικόνιση της πλευράς των Γιαπωνέζων,δείχνοντας την αμεροληψία και αντικειμένικότητά του).Έτσι,στην εποχή μας,ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία,συνεχίζει να δημιουργεί.Η παρουσία του στο κινηματογραφικό στερέωμα,είναι ανυπέρβλητη.Δικαίως αποκαλείται σταρ!

Ο Σέρτζιο Λεόνε αποτελεί έναν εκ των θρυλικών σκηνοθετών στην ιστορία του κινηματογράφου.Ορμώμενος εκ Ιταλίας,ο Λεόνε συνέβαλλε στη καθιέρωση του λεγόμενου ''σπαγγέτι γουέστερν'' δίνοντας μια μοναδικότητα και μια πρωτοπορία σε ένα κινηματογραφικό είδος κατεξοχήν ''αμερικανικό''.Εστιάζοντας στην εικόνα με τη ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών(οι σκηνές με την εικόνα στα μάτια των πρωταγωνιστών στη ταινία ''Ο καλός,ο κακός και ο άσχημος'' είναι ανεπανάληπτη!)ο Λεόνε κατάφερε το κάτι διαφορετικό στην εποχή του.Συχνά στις ταινίες του,οι ήρωες παρουσιάζονταν βίαιοι και περιθωριακοί ενώ η έντονη μουσική ''έντυνε'' τις εξίσου γεμάτες από δράση σκηνές του.Η δράση και συνάμα η αργή πλοκή συνδέονταν καταπληκτικά με αποτέλεσμα ένα ενδεχόμενο κινηματογραφικό ''έπος'',όπως στη περίπτωση του ''Ο Καλός,ο κακός και ο άσχημος'' ή του σπουδαίου ''Κάποτε στη Δύση'' .Από τις τελευταίες του ταινίες ήταν το αριστουργηματικό γκανγκστερικό ''Κάποτε στην Αμερική'' με το Ρόμπερτ ντε Νίρο και το Τζέιμς Γουντς σε ρεσιτάλ ερμηνείας.Αξιομνημόνευτες οι συνεργασίες του στις ταινίες με τον ένδοξο Ιταλό μουσικοσυνθέτη Έννιο Μορικόνε.Ο Σέρτζιο Λεόνε ανήκει στο πάνθεον των μεγάλων ανθρώπων του σινεμά,με ταινίες αριστουργηματικές.

Η Λίβερπουλ θεωρείται από πολλούς του ποδοσφαίρου,ειδικούς και μη,ως η πιο επιτυχημένη αγγλική ποδοσφαιρική ομάδα στην ιστορία.Έχει κατακτήσει 18 πρωταθλήματα Αγγλίας και έχει να επιδείξει 5 Ευρωπαικά Κύπελλα Πρωταθλητριών-Τσάμπιονς Λιγκ.Στην ιστορία της,έχουν αριστεύσει παίκτες παγκοσμίου κλάσεως,από τον Ρότζερ Χαντ τη δεκαετία του '60,τον Ίαν Κάλαχαν,το Κέβιν Κίγκαν,τον Κένι Νταλγκλίς,τον Ίαν Ρας(μόνιμος ''κανονιέρης'' των '70),τον Γκρέιαμ Σούνες και την υπόλοιπη αρμάδα της καταπληκτικής πορείας των '70 κ '80(όπου κ κατέκτησαν 3 Κύπελλα Πρωταθλητριών και έχασε ένα τελικό,σ'εκείνη την αλησμόνητη ''μαύρη'' ημέρα του Μάη 1985 στο Χέιζελ του Βελγίου,όπου κ χάθηκαν 39 ψυχές.Για την ιστορία,η Λίβερπουλ ηττήθηκε 1-0 από τη Γιουβέντους των Πλατινί κ Μπόμπεκ.Στα τέλη της δεκαετίας του '90,υπήρξε μια ποδοσφαιρική αναγέννηση της ομάδας,μετά τα ''πέτρινα χρόνια'' των '90(δεν πήρε ούτε ένα πρωτάθλημα Αγγλίας,ενώ η ευρωπαική της παρουσία ήταν ελάχιστη,λόγω της τιμωρίας των αγγλικών ομάδων για τα επεισόδια του '85 κ του '89,αλλά κ της αγωνιστικής κρίσης της ομάδας στα μετέπειτα χρόνια).Η Λίβερπουλ,υπό τις προπονητικές οδηγίες του Ζεράρ Ουγιέ,κατέκτησε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 2001,το Κύπελλο Αγγλίας την ίδια εποχή,ενώ στο Πρωτάθλημα ''χτυπούσε'' σταθερά τη πρώτη τριάδα τα επόμενα χρόνια.Μετά την απομάκρυνση του Ουγιέ το 2003,υπό τη καθοδήγηση του Ισπανού Ράφα Μπενίτεζ,η ομάδα κατέκτησε το βαρύτιμο τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ το 2005,παρουσιάζει αισθητή αγωνιστική άνοδο στο Πρωτάθλημα,ενώ και φέτος προκρίθηκε στον τελικό της μεγαλύτερης διασυλλογικής ευρωπαικής διοργάνωσης,του Τσάμπιονς Λιγκ,και ''χτυπάει'' τίτλο.Η Λίβερπουλ ξαναγεννιέται μέσα από τις αναμνήσεις της ένδοξης εποχής των '70-'80 και φιλοδοξεί να επαναπαφτεί στο θρόνο του ποδοσφαιρικού παγκοσμίου φοβήτρου.YOU'LL NEVER WALK ALONE!