Ομολογώ πως διάλεξα μια περίεργη και ιδιόμορφη μέρα για να γράψω ένα ταπεινό κειμενάκι αναφοράς στα 40 χρόνια από τη φοιτητική εξέγερση του Μάη του '68 στο Παρίσι.Μια Τρίτη και 13 δεν ενδείκνυται για συγγραφική απόδοση τιμής σε ένδοξο ιστορικό γεγονός του παρελθόντος,εντούτοις θα προβώ σε τόλμημα να το γράψω!

40 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από εκείνη τη ταραγμένη εποχή,που στο Παρίσι φοιτητές,εργάτες και γενικώς εκπρόσωποι του λαού,εξεγέρθηκαν και αντιτάχθηκαν στη δεξιά κυβέρνηση Ντε Γκωλ,προκειμένου να προσδώσουν το μήνυμά τους για την έκφραση των λαικών δικαιωμάτων,την έκφραση των αγωνιστικών τους διαθέσεων για δικαιοσύνη.Εξεγέρθηκαν με σκοπό να εκφράσουν τη λαική εντολή πάταξης της πολιτικής διαφθοράς με άμεσο αντίκτυπο την αλλαγή της κοινωνίας,που με γνώμονα τη δικαιοσύνη θα χάραζε ένα νέο ορίζοντα.Νέοι άνθρωποι κατέκλυσαν με την αγωνιστική τους ηχώ το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης,απαιτώντας καλύτερες συνθήκες ακαδημαικού τρόπου ζωής και διεκδικούσαν τη θέση τους στις πρώτες θέσεις της κοινωνίας,μια κοινωνίας δίκαιης και φιλελεύθερης,χωρίς κομφορμιστικούς φραγμούς.Ο αγώνας τους, βρήκε αποδέκτη σε όλα τα λαικά στρώματα,τα οποία ενώθηκαν μαζί τους,κάτω από ένα ενιαίο αίτημα,τη δικαιοσύνη.Ανατέλλει η εποχή του επαναστατικού ρομαντισμού,με μια λαική απαίτηση που κλυδωνίζει το πολιτικό καθεστώς τος Σαρλ Ντε Γκωλ,αναγκάζοντάς τον σε παραίτηση από τη πολιτική του θέση στην ηγεσία της χώρας.Ο λαός διεκδικεί τα δικαιώματά του,εν μέσω επαναστικής ατμόσφαιρας.

Μπορεί η επαναστατική κίνηση των φοιτητών αρχικά,και όλων των λαικών στρωμάτων στη συνέχεια,να τερματίστηκε άδοξα και γρήγορα,όμως η κοινωνία άλλαξε άρδην.Η ψυχή του κόσμου μεταστράφηκε,ασπάστηκε άλλη ιδεολογική οπτική για την κοινωνία.Ο κόσμος έμαθε να αγωνίζεται για την εκπλήρωση των απαιτήσεών του,για τη λαική εντολή που αποζητά τη δικαιοσύνη και τη φιλελεύθερη σκέψη,τη πάταξη της πολικής διαφθοράς.Μια τάση για επαναστατικότητα.Και ο Μάης του 1968 το πέτυχε.