Ποιός ήταν ο Μαρξ? Για την Ιστορία,ο άνθρωπος-έμπνευση,το πλάσμα-ουτοπία που αφύπνισε,εξέγειρε και ανέτρεψε τα de facto ειωθότα,τα πάγια πολιτισμικά τεκμήρια μιας ακόρεστης πουριτανιστικής εξουσίας με όπλο την βίαιη χειραγώγηση αξιών,συνειδήσεων και συναισθηματικών αναλογίων.Ήταν το άρμα,του οποίου οι ρόδες,χαλκέντερες με τις ατσάλινες εγκοπές,τεμάχισαν το χωματόδρομο του συντηρητικού πολυεθνισμού, και οι φασίζουσες φατρίες του αυταρχικού δογματισμού,ένιωσαν τη καρέκλα τους να υποβαθμίζεται σε ένα ξύλινο ερείπιο,όταν οι αρχικοί τριγμοί των συνειδήσεων,έγιναν ορυμαγδός από τα κύματα τερμιτών του πολύπαθου προλεταριάτου,που ξερίζωσε τη καρδιά του οκνηρού κήτους της μοναρχικής επιβολής.Το ''Κεφάλαιο'',η Βίβλος των κατατρεγμένων ανάρχων της καταρριπτικής πολυθεϊας που κατακρεούργησε τα μουσκέτα της διαπάλης των υπερβατικών προεστών,και επέβαλε τον καταμερισμό των αγαθών υπό το αναδρομικό πρίσμα του διαδραστικού ''ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ''.Ο κατακερματισμός της δογματικής διελκυνιστίδας της τρομοκρατικής επιβολής.Ο λενινιστικός χείμαρρος που υπερκάλυψε τα φασίζοντα νούφαρα,στη λίμνη με τα δρεπάνια. Η φιλοσοφική γαλέρα στον υπερπόντιο περίπλου της συνειδησιακής έκφανσης. Η ιδεολογία,το μεταιχμιακό αντάντζο στο πεντάγραμμο της εκρηκτικής αντιρροπίας,σε μια κραυγή που φαντάζει βιολί,και το παράπονο να αντηχεί ελεγεία.
Όταν ο Μαρξ κολεκτιβοποίηθηκε,όταν ο πολυεθνισμός της ομονοίας αυτού του οξύμωρου συνειδησιακού ηφαιστείου,έγινε όλεθρος στα χέρια και τα μάτια των σφετεριστών της χρυσής κάνουλας,τότε ο Πόλεμος των Κόσμων εξανεμίστηκε. Η αέναη διαπάλη που υποσχέθηκαν οι Προπάτορες της μανιακής ιαχής,θερίστηκε σαν σαπισμένο στάχυ από το αιματοβαμμένο χέρι του όρνεου της διαστρέβλωσης. Το απολυτήκιο του Κόκκινου Λάβαρου,πάνω στο οποίο γράφτηκε ο οδυρμός των επιτηδευμένων αντιφρονούντων,ποδοπατήθηκε από τους εσώτερους αήθεις!Ο διαρκής σπαραγμός για την αμφιδρομία της αμφιβολίας και του εξουσιαστικού εξοβελισμού,εξαϋλώθηκε από την σκόπιμη καταιγίδα των ανθυπασπιστών!Δεν υπήρξε ποτέ νηνεμία,κατά τον Μαρξ,που δεν ήθελε να ερμηνεύσει τα τεκταινόμενα,παρά να αλλοιώσει τα υποφαινόμενα.Τα σπάργανα της ιδεοληπτικής εμμονής σφαγιάστηκαν ανηλεώς,από τον άπληστο και δημαγωγό γιο,που τυφλώνει τον ανύποπτο και εδραιωμένο,στα σύμβολα,πατέρα,με την υποβόσκουσα ετυμηγορία του ''Κανενός'',σαν ένα δόλιο και λαοπλάνο Οδυσσέα,που κατακεραυνώνει τον φιλήσυχο κα άξεστο Πολύφημο. Ο νιτσεϊκός Υπεράνθρωπος,που αμφισβητεί τους ακόλαστους δογματισμούς,τώρα γειώνεται και υφαίνει το σάβανο της λήθης. Ο ομφάλιος λώρος με τον φιλοσοφικό εξαγνισμό,κόπτεται από το ίδιο δρεπάνι της διαδοχής,και ο δελφίνος,πολυσχιδής και ενιαίος,οικουρεί και αργοπεθαίνει.
''Έσσεται ήμαρ,όταν ποτ'ολώλη Ίλιος ιρή'',ξεστόμισε ο Αγαμέμνονας στις Ομηρικές Γραφές.Η ιερή πόλη της Τροίας εχάθη,Ατρείδη.Και τα απομεινάρια της,λάφυρα στην κάμαρά σου.

Ο Κλιντ Ίστγουντ ήταν,από τα τέλη της δεκαετίας του '60,στην Αμερική,ένα εκκολαπτόμενο όνομα στο χώρο της κινηματογραφικής βιομηχανίας.Με μια μικρή θητεία σε αμερικανικές τηλεοπτικές σειρές στο είδος του γουέστερν-πάντα θελκτικό για το αμερικανικό κοινό,καθώς παραδοσιακά αναβίωνε τις αξίες και τα ηθικοκοινωνικά στοιχεία της Δύσης,όπως εκφράστηκαν και σφραγίστηκαν από τους απογόνους των πρώτων αποίκων,οι οποίοι ήθελαν να εδραιώσουν το πρώιμο ''Αμερικανικό Όνειρο''-ο Ίστγουντ αποτελούσε μια ευχάριστη νότα στη σκηνή,αλλά και ακόμα ένα διάττοντα αστέρα,φρέσκο και γοητευτικό. Το πανύψηλο και γεροδεμένο παρουσιαστικό του ξανθού ηθοποιού από το Σαν Φρανσίσκο, με τα σχιστά μάτια και το ψυχρό βλέμμα,δεν εντυπωσίαζε τους παραγωγούς του Χόλιγουντ, οι οποίοι αναζητούσαν,μεσούσης της ''ταραγμένης'',από κοινωνικά ρεύματα,εποχής των '60ς,κάτι το ''καινούργιο''.Ο ίδιος ο Ίστγουντ,δεν ''περιφερόταν'' επιτυχώς στο χώρο,και οι επιλογές ήταν φτωχές.Τότε ήταν που εμφανίστηκε ένας νεαρός σκηνοθέτης από την Ιταλία,ο οποίος είχε τρέλα με τα γουέστερν,όμως ήθελε να τα εμπλουτίσει με κάτι το εξωτικό,το τολμηρό για τις παραδοσιακές φόρμες.Λεγόταν Σέρτζιο Λεόνε,και παρέα με τον συμμαθητή του από το σχολείο,συνθέτη Έννιο Μορρικόνε,έμελλε να αλλάξουν το ρού της ιστορίας.Μετά από αλλεπάλληλες αρνήσεις του Τζέιμς Κόμπερν και του Τσαρλς Μπρόνσον,προτάθηκε στον άσημο Ίστγουντ,ο οποίος τότε πρωταγωνιστούσε στο αδιάφορο,για την ιστορία,''Rawhide'',την τηλεοπτική σειρά των γουέστερν,να συμμετάσχει στην άγνωστη ταινία του Λεόνε,''Για μια χούφτα δολλάρια'',το σενάριο της οποίας,είχε επιρροές από το προγενέστερο ''Γιοτζίμπο'' του Ακίρα Κουροσάβα.Ο Ίστγουντ,πήρε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία,συμπρωταγωνιστής της οποίας ήταν ο εξαιρετικός Ιταλός ηθοποιός Τζιάν Μαρία Βολοντέ.Τα υπόλοιπα,όπως ειπώθηκε τότε,ανήκουν στην Ιστορία.
Η σκηνοθετική ματιά του Λεόνε,ανεπανάληπτη και πρωτόγνωρη για τα δεδομένα της εποχής.Η εστίαση στα χαρακτηριστικά του προσώπου των πρωταγωνιστών,απεικονίζοντας τη συναισθηματική τους φόρτιση,ήταν κάτι που μόνο ο Όρσον Γουέλς είχε επιχειρήσει στην Αμερική.Τα πλάνα της κάμερας με τις εναλλαγές στο φόντο τις σεναριακές στιγμές της κορύφωσης των γεγονότων,διαποτισμένες με τη μουσική ανθολογία του Έννιο Μορρικόνε,ήταν μνημειώδεις.Το σενάριο,επηρεασμένο από το ''Γιοτζίμπο'',με τον ανυπότακτο ξενόφερτο που εντείνει τη διχόνοια των δύο αντιπαραβαλλόμενων συμμοριών της πολης,με τελικό αποτέλεσμα την αμοιβαία τιμωρία,συμβολίζει τη ματαιοδοξία,την απληστία και τη νέμεση.Οι εναλλαγές των συναισθημάτων των πρωταγωνιστών,με την κλιμάκωση της δράσης,''κεντάει'' μέσα από τα πλάνα της κάμερας του Λεόνε.Η κορύφωση των σκηνών,με το σασπένς και την αγωνία σε στυλ Χίτσκοκ,εκσφεδονίζουν τον θεατή,όταν η μουσική υπόκρουση του Μορρικόνε,μετατρέπει τα εξάσφαιρα των καουμπόυς σε θεατρικές ελεγείες.Οι ατάκες των ηθοποιών,μαχαιριές στη μνήμη,η εστίαση των πλάνων στις σκηνές βίας,αρχαία τραγωδία.Ο Χορός,σύγχρονοι καουμπόυς που τιμωρούν.Ο απο μηχανής θεός,βόμβα στο κινηματογραφικό πλατώ,έτσι όπως απεικονίζει η κάμερα.Η μουσική,ελεγεία μεγατόνων.Ένα αποτέλεσμα,η εκδίκηση.Ένας παρονομαστής,ο θάνατος.Ο άνθρωπος,το ψέμα,η ματαιοδοξία,η λύτρωση.Μοναδικός Σέρτζιο Λεόνε,μνημειώδης Έννιο Μορρικόνε,καταιγιστικός Κλιντ Ίστγουντ.Κι όλα αυτά το σωτήριον έτος 1964.