Με γνώμονα τα προκείμενα άρθρα του καταξιωμένου δημοσιογράφου και έγκριτου κριτικού του κινηματογράφου,Δημήτρη Δανίκα,για τη δημιουργία λίστας με τις 100 ταινίες της καρδιά του,αποφάσισα να τον επικαλεστώ ως σινε-λόγια αυθεντία,και να φτιάξω και εγώ τη προσωπική μου λίστα με τις ταινίες που σημάδεψαν το πνευματικό και το υπαρξιακό μου είναι,εν πολλοίς.Ωστόσο,θα παραφράσω τη σχετική λίστα,δημιουργώντας μια ταξινόμηση αποτελούμενη από 60 αγαπημένες ταινίες,ξεκινώντας την αναφορά μου σε κάθε μια απ'αυτές,από την 60στή θέση,φθάνοντας σταδιακά στην πρώτη πεντάδα και τέλος στην περιβόητη-για μένα-πρώτη θέση.Και παρόλο που θεωρώ εαυτόν έναν ''ψυχασθενή της έβδομης τέχνης,δεν έχω καταφέρει ακόμα να δω μερικά πραγματικά διαμάντια,κάποιες ταινίες-σταθμούς που σίγουρα θα διεύρυναν τη προσωπική μου κινηματολατρεία.Γι'αυτό και παραθέτω 60 μόνο ταινίες,έχοντας την πεποίηθηση ότι στο μέλλον,η λίστα μου ενδέχεται να διαφοροποιηθεί.

Ξεκιναώ λοιπόν τη καταγραφή του κινηματογραφικού μου μαραθωνίου λατρευτικής ταύτισης.Καλή ανάγνωση-αν το επιθυμείτε-!!

60) ''Καλημέρα Βιετνάμ'' (Good morning Vietnam , 1987)

Ο δαιμόνιος και εκπληπτικός σκηνοθέτης Μπάρι Λέβινσον,το 1987,είχε την διαίσθηση ότι αν χρησιμοποιούσε ένα σεναριακό πλάνο απεικόνισης των γεγονότων του πολέμου στο Βιετνάμ της δεκαετίας του '60,με τις συνήθεις περιγραφές και ενσρκώσεις χαρακτήρων που διέπονται από τον όλεθρο και το όνειδος μιας πολεμικής μαρτυρίας,πολύ πιθανόν να είχε το αποτέλεσμα άλλης μιας πολεμικής ταινίας με το ίδιο περιεχόμενο,τα γνωστά γεγονότα και ντοκουμέντα,και το κυριότερο,ο θεατής να αγανακτήσει βλέποντας ένα κινηματογραφικό σύνολο στα όρια του γραφικού,με τους κλασσικούς πολιτικούς υπαινιγμούς για τα λάθη της κυβερνήσεων Τζόνσον και Νίξον,φέρνοντας στο νου του πάλι τη φρίκη του πολέμου.

Ο Λέβινσον όμως,δεν ήταν ένας τυχαίος σκηνοθέτης.Ήξερε να πιάνει τον παλμό του θεατή,και να συνδιάζει τη ψυχρολουσία των box offices προεκτάσεων μιας ταινίας,με την έμμεση ανάγκη και ουσιαστικό προβληματισμό.Η διαφήμιση με το πρωτότυπο.Γι'αυτό και σκέφτηκε να παρουσιάσει μια ταινία που αφορούσε το Βιετνάμ,αλά αλλιώτικη από τις άλλες.Μια ταινία έμμεσων αναφορών στο πόνο του πολέμου και την καθημερινότητά του,αλλά εστιάζοντας στη καθημερινότητα των προσώπων που έβλεπαν πως ο πόλεμος προσέφερε μόνο πόνο και θάνατο,ότι ήταν ανούσιος.Ο στρατιώτης που ψάχνει διέξοδο στις συνήθειές του,που θέλει να ξεφύγει από τις ολέθριες σκέψεις του πολέμου.Έτσι,ο Λέβινσον εμπιστεύτηκε το σενάριο σε έναν καταξιωμένο του χώρου,τον Μιτς Μάρκοβιτς(σεναριογράφος του θρυλικού ''Μας''),δίνοντας έμφαση σε ένα υπαρκτό πρόσωπο,ο οποίος έφερε τα πάνω-κάτω στα αμερικανικά στρατόπεδα του Βιετνάμ.Ήταν ο επισμηνίας-ντι τζέϊ Άντριαν Κρονάουερ,ο οποίος κλήθηκε από την αμερικανική στρατιωτική διοίηκηση,να ψυχαγωγήσει τους αμερικανούς στρατιώτες,μεταδίδοντάς τους τα τεκταινόμενα της επικαιρότητας,επιδιδόμενος σε συμβατικές ραδιοφωνικές εκπομπές.Όμως,ο Κρονάουερ,ως άνθρωπος,ήταν το άκρως αντίθετο από την συμβατικότητα και τον συντηρητισμό που ήθελαν να παρουσιάσουν οι ιθύνοντες του στρατού.Με τις ριζοσπαστικές και άκρως χιουμοριστικές εκπομπές του,σατίριζε τα στρατιωτικά πεπραγμένα,καταγγέλοντας εμμέσως την αντίδρασή του στο πόλεμο και τις καταστροφικές συνέπειές του.Η πλειονότητα των στρατιωτών τον υποστήριζε και τον επευφημούσε,όχι όμως και οι στρατιωτικές αρχές,οι οποίες,βλέποντας πως η επαναστατική παρουσία του Κρονάουερ,έπληγε τις εξουσίες,τον καθαίρεσαν γρήγορα.Ωστόσο,οι εξαγγελιές του,ντυμένες με χιούμορ και καυστικά σχόλια,τον εδραίωσαν στη συνείδηση των στρατιωτών.Ο Ρόμπιν Γουίλιαμς,ερμήνευσε επάξια και υπέροχα τον χαρακτήρα του Κρονάουερ,θέτοντας υποψηφιότητα για Όσκαρ 'Α Ανδρικού ρόλου.Η ταινία,δέχθηκε πλατιάς αποδοχής από κοινό και κριτικούς,και ο Λέβινσον,απέδειξε για ακόμη μια φορά το σκηνοθετικό του ταλέντο.

''Φρήττω που το αφηγούμαι'' ,ήταν η κλασσική και εύστοχα διατυπωμένη,από την Ιστορία,φράση του Αινεία,ήρωα του διαπρεπούς και μέγα Ρωμαίου ποιητή Βιργιλίου,που διηγούμενος τις σπαρακτικές και ατέρμονες περιπέτειές του,από τη στιγμή που αποχωρίστηκε μέσα σε μια στέρνα από οδυρμούς και κλαθμούς τη ρημαγμένη Τροία,τράβηξε τη δική του Οδύσσεια στο χρόνο.

Επικαλούμενος τούτη την ιστορικολογοτεχνική αυθεντία και εγώ,αφηγούμαι τα τελευταία νέα της επικαιρότητας,που αφορούν τις υπεράνθρωπες δηλώσεις ενός τόσο οικτίρμωνος ανθρώπου,ο οποίος οικειοποίηθηκε το μανδύα της χριστιανικής εκπροσώπευσης του Θεανθρώπου στη Γη,τείνοντας να αφοπλίσει τους επιτήδειους και τους πονηρούς,έτσι ώστε να εναποθέσει στην ανυπεράσπιστη αγκαλιά,του βασανισμένου από τα χαστούκια του Στροσκανικού ζυγού,λαού της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο.

Ναι,καλώς καταλάβατε.Μιλάω για τον οσιόμαρτυρα Παναγιώτατο Άνθιμο,αυτό το πανάξιο τέκνο της ταπεινοφροσύνης,της αλλυλεγγύης και της ανιδιότελειας(τούτες οι συνειρμικές ''μητέρες'' που τον ανέθρεψαν),που μάχεται ηρωικά ενάντια στην απανθρωπιά και τον όλεθρο του επερχόμενου Δημάρχου της συμπρωτεύουσας,Παναγιώτη Μπουτάρη.

Μετά από αυτό τον χείμαρρο του μαύρου χιούμορ και του γλυψίματος,θα αποφασίσω να σοβαρευτώ.Πραγματικά φρήττω που αναλογίζομαι το θέμα αυτού του ανθρώπου.Για τον Άνθιμο,ένα επίθετο ''Παναγιώτατος'',προϊόν φερεφώνου-κατασκεάσματος μιας απρεπούς υποχθόνιας προπαγάνδας ανθρώπων που χαλιναγωγούν τα αδύναμα ήθη των πιστών και που αυτοαποκαλούνται ευγενή όργανα της χριστιανοσύνης,θα έπρεπε να θεωρείται τουλάχιστον ελεεινό για να περιγράψει τέτοιον άνθρωπο.Ένας ανηλεής γεροξεκούτης βαρώνος των παρασκηνιακών μηχανορραφιών του επιτηδευμένου φανατισμού,που συσπειρώνει με την ακατασχέτως στενόμυαλη επιρροή του,ένα ευρύ κύμα πιστών,οι οποίοι έχοντας έλειψη πνευματικής παιδείας,οξυδέρκειας και νοητικής κρίσης,τον αποθεώνουν.Οι δηλώσεις του,αποκυήματα μιας φασίζουσας,ανέντιμης και ευτελούς νοοτροπίας που αρμόζει σε περιόδους μοναρχικής και δικτατορικής λογοκρισίας,υποβαθμίζουν την όποια ιερότητα ενστερνίζονται οι ουσιαστικοί φορείς της χριστιανικής θρησκείας.Μιας θρησκείας,η οποία γαλουχίζει τις λαϊκές συνειδήσεις με την τροφή των κυρηγμάτων της αγάπης,της ανιδιοτέλειας,υπό το πρίσμα μιας δημοκρατικής άϋλης οντότητας.Αυτά τουλάχιστον διακήρυττε Εκείνος τον οποίο σταύρωσαν όλοι αυτοί που διαλαλούν ασυστόλως.Και ο Άνθιμος,δεν κάνει τίποτε άλλο απ'το να διαλαλεί.Απειλεί,καταριέται,βαυκαλίζοντας έτσι τα ηλιθίως εφησυχασμένα μυαλά ενός αθεράπευτα οπισθοδρομικού,απαίδευτου και νοσηρώς διανοητικού λαού.Ή τουλάχιστον σ'αυτό αποσκοπεί η ραδιουργία ενός υποχθονίως πανούργου ανθρώπου.Ο κόσμος,αρχίζει και συσκέπτεται με την καχυποψία,με την πνευματική αφύπνιση.Ο κόσμος,υποτάσσει σιγά-σιγά τον πέλεκυ τυο διαστροφικού πουριτανισμού που υποβόσκουν οι φασίζουσες αρχές του ολέθριου ορυμαγδού των ''κραταιών'' αρχών του ψεύδους και του εικονισμού.Η εκλογή Μπουτάρη,αποτελεί την απάντηση ενός αγανακτισμένου και καταπιεσμένου κόσμου,ο οποίος,έχοντας σιχαθεί πλέον το ραδιούργο χέρι της κοινωνικής διαστροφής,που απαρτίζεται από υπανθρώπινα μιάσματα δικτατορικής συνειρμικής χειραγώγησης της σκέψης,όπως ο Άνθιμος,απαντάει στον αντιδημοκρατικό βούρκο.

Η ''μεγάλη'' επιστροφή του ''ασώτου'' υιού της φερόμενης ως ελεύθερης διαδικτυακής διακίνησης ιδεών και απόψεων!!Μετά,από ένα χρόνο απραξίας και αέναης αποχής από τα καλώς(?)κείμενα της διαδικτυακής ''διαφάνειας'' (αν χρησιμοποιήσω και τον δόκιμο όρο του συρμού,της εποχής μας),αποφάσισα να σπάσω τη σιωπή μου,ως άλλος παροπλισμένος βετεράνος παλιάτσος ενός τσίρκου που διακατεχόταν από ανυποψίαστους και δύσπιστους θεατές της ακροβατικής μας ματαιοδοξίας.Και ναι,ένα χρόνο μετά το τελευταίο μου άρθρο για την ημέρα μνήμης του Πολυτεχνείου.

Αρνούμαι να υιοθετήσω την έκφραση ''επέτειος του Πολυτεχνείου'',καθότι ο όρος αυτός,νοηματικά και συνειρμικά εκφραζόμενος την ημέρα τούτη,είναι εντελώς άκυρος και άχρηστος.Επέτειος,είναι για μένα μια μέρα χαράς και ανείπωτων γεγονότων ευθυμίας και ευφορίας,την οποία επιδιώκω να φέρνω στο νου,γιατί με γαληνεύει,με συγκινεί,με εξυψώνει.Η μέρα εκείνη όμως,η 17η του Νοέμβρη του 1973,μόνο λευκή και εύφορη σε συναισθήματα δεν είναι.Κάθε άλλο.Ένα μαύρο πέπλο θρήνου,ένα όνειδος δυστυχίας,οργής και λυγμού,απλώθηκε και σκέπασε τις ψυχές.Μια σκιά της οργής,σπάραξε ένα αφοπλισμένο όπλο,και το μετέτρεψε σε όλεθρο θανάτου.Ένας ποταμός αίματος τροφοδότησε τα σπαρτά του μίσους,στο χωράφι του Χάροντα.

Πόσες νεανικές ψυχές υπέστησαν τον βαρύ πέλεκυ του διεφθαρμένου μίσους μιας ομάδας ανηλεών φερεφώνων της σαπίλας,με αντάλλαγμα τη ζωή που ανέτελλε στον ουρανό τους?Πόσα στόματα πρόφεραν τη λέξη ''Λευτεριά'' μέσα σε μια κραυγή ικεσίας και απόγνωσης,όταν αντίκρυζαν τους μαύρους θύτες μιας μοίρας που δεν όρισαν,να τους σημαδεύουν?Πόσο ασήκωτο είναι το τίμημα μιας ελευθερίας,που σπαράχθηκε βίαια από ένα τσούρμο στρατιώτες ενός πύρινου κάστρου λάσπης και σαπίλας,που σκότωναν όποια ανθρώπινη ψυχή τολμούσε να φωνάξει ''Έλεος''?

Έλεος,που τραγουδούσε και ο Νίκος Ξυλούρης στην ωδή-μαρτυρία ''Ζαβαρακατρανέμια''.Ναι,αυτά τα μαύρα λάβαρα που ανέμισαν οι διωκόμενοι αγωνιστές της Δημοκρατίας,σήμερα,30 και πλέον χρόνια μετά,ξεφτίζουν από την άλλη μορφή της διεφθαρμένης εικονικής Δημοκρατίας,που επέβαλλαν οι Δυνατοί,πιόνια ενός κόσμου που κατατρώει την αξιοπρέπεια,που προπηλακίζει τη κοινωνική προσφορά,που ενστερνίζεται τη ταπείνωση υπό το πρίσμα ''Δεν φταίμε εμείς,αυτά παραλάβαμε απ'τους άλλους'',και βαδίζει τυφλή,με μια μονόφθαλμη υποστήριξη κάποιου ξένου Δερβέναγα που κάνει κουμάντο στο σκορποχώρι της υπερηφάνιας του.

Αυτή είναι η ελευθερία,την οποία ανέμισαν με μαύρα λάβαρα οι καταπιεσμένοι πριν κάποια χρόνια,για να ζήσουν στην αξιοπρέπεια και την τιμή.Αυτά είναι τα μαύρα λάβαρα που ανεμίζουν σήμερα οι ταπεινωμένοι,για να κρύψουν την κατάντια της ύπαρξής τους.