Η ενωποιημένη και ισχυροποιημένη,από τα διαφεντεύοντα διεθνή χρηματοπιστωτικά συμφέροντα των υπέρογκων κεφαλαίων,βρίσκεται προ των πυλών της ''οικουμενικής'' κατάρρευσης,Η Γη της Επαγγελίας των απανταχού επενδυτών,που διέβλεπαν ισοτιμία με το αμερικανικό δολλάριο,που μέχρι τότε,εξουσίαζε τις πιστωτικές αγορές και τα αποθεματικά κεφάλαια,τώρα τρίζει,σαν απαρχαιωμένο έπιπλο λήθης και χρονολογικής αφθαρσίας.Το φάντασμα του διογκωμένου πληθωρισμού,η υποβάθμιση της πιστωτικής άντλησης του ορυκτού πλούτου λόγω της άρνησης κερδοφορίας των επενδυτών,η ''ηφαιστιακή'' εκτόνωση των τραπεζικών επιτοκίων και η φρενήρης αύξηση του κόστους των συναλλαγών,έφεραν τα πάνω-κάτω στην,κατά τα άλλα,επιτομή της ''ομογένειας'' που διέπει την Ευρωζώνη.

Οι φούσκες των ακινήτων και ο υποβιβασμός της αξίας των ομολόγων.σε συνδιασμό με την κακοδιαχείρηση των κεφαλαίων από τα ανίκανα και διεφθαρμένα όργανα της εξουσίας,ταλάνισαν για τα καλά την Ελλάδα.Η προσφυγή σε ένα ενιαίο Παγκόσμιο Νομισματικό Ταμείο,που δανείζει με φειδώ λόγω της συναινετικής άρνησης των μεγαλοκαρχαριών της ισχύουσας πολιτικής ''ολιγαρχίας'',η οποία με τη σειρά της,αρνείτα την έκδοση ευρωομολόγων,επικαλούμενη υψηλό κόστος δανεισμού των επιτοκίων της,φθείρουν της θέση των χωρών με χαμηλό δείκτη ανταγωνισμού προϊόντων της Ευρώπης.Μια πιστοληπτική ικανότητα που καταρρέει,ένας ορυμαγδό εκτινασσόμενων επιτοκίων,ένα κόστος συναλλάγματος που μειδιά,και τα πιστωτικά ''περιττώματα'' των χρηματιστηριακών ομολόγων που λειτουργούν σαν χαρτομάντηλα,για να σκουπίζουν τον ιδρώτα τους οι ρακοσσυλέκτες των συντεχνιών.

Εκεί κατάντησε το διθυραμβικό σχέδιο Μάρσαλ,εκεί κατρακύλησε μια ΟΝΕ των ''χειρουβίμ'' των κυβερνήσεων ''ομονοίας''.Η πλουτοκρατία εδραιώνεται,η εργασιακή δύναμη γίνεται έρμαιο εκμετάλλευσης με όπλο την αδρή ανεργία και την υποτίμηση της αξίας του μισθού και του εργασιακού ωραρίου.Οι μεγαλοκηφήνες των βιομηχανιών και των κεφαλαίων αγοραστικής δύναμης ευημερούν,την ώρα που ο μικροαστός βουλιάζει στη λίμνη του Αχέροντα της οικονομικής καταστροφής.Για ποιά διάσωση μιλάτε,ευρωπαίοι τεχνοκράτες?

Λόγω των ''οικουμενικών'' στάσεων εργασίας και απεργιών της ελληνικής εργασιακής πραγματικότητας,δεν ήμαστε σε θέση,ως παρατηρητές των γεγονότων,να αντιληφθούμε τα τελευταία γεγονότα της επικαιρότητας.Ωστόσο,αυτή η απεργία που έλαβε χώρα στο κέντρο της Αθήνας και συσπείρωσε σύσσωμο τον εργατικό ουλαμό,προέβη σε ''έντονης'' υφής πράξεις.

Ο βίαιος προπηλακισμός πρώην ενεργώς διαφθειρόμενου Υπουργού,από αγανακτισμένους και απελπισμένους εργαζόμενους πολίτες,δεν κορυφώθηκε χτες σε μια Αθήνα που μαστίζεται από την οργή και την απώλεια της αξιοπρέπειας.Η λαϊκή αγανάκτιση απλά κλιμακώνεται.Η κλιμάκωση της βίας των συναισθημάτων και των πράξεων ενός λαού που τίθεται έρμαιο στα χέρια ενός εμφανούς δερβέναγα των μεγάλων δυνάμεων εξουσίας,ενός δερβέναγα που διαφεντεύει τα έργα και τις ημέρες μας.Η Ελλάδα ολισθαίνει ολοένα και περισσότερο στο γκρεμό της ολικής κατάπτωσης και ο κόσμος είναι ο πρώτος που πηδάει από το καράβι που βουλιάζει,έχοντας χάσει πλέον κάθει ίχνος επιβίωσης,και αφήνοντας έναν ανίκανο καπετάνιο να επικαλείται τις διαθέσεις των αέρηδων,προκειμένου να μην πνιγεί.

Οι δημοσιογράφοι των μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών,ως άλλα φερέφωνα της πολιτικής προπαγάνδας μιας παραπλάνησης,τίθενται ως δεύτερος στόχος του αγανακτισμένου όχλου.Μεγαλοκαρχαρίες της δημοσιογραφικής σκηνής ενός εικονικού πλαισίου χειραγώγησης των συναισθημάτων μας,επικαλούμενοι ανέχεια,πίσω από τις αμύθητες περιουσίες τους,παίζουν την αξιοπρέπεια των πολιτών κορώνα-γράμματα.Ο κόσμος οργίζεται και οι αφανείς χαλιναγωγούν τα συναισθήματά του.Ο κύβος ερρίφθη για όλους τους.

Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του '30,στην Αμερική.Οι κοινωνικοπολιτικές μεταβολές και συγκυρίες ''ερίζουν'' για το τί θα αλλάξει τον κόσμο και την αντίληψή του.Το μέγα ''κραχ'' της οικονομικής κατάρρευσης των κολοσσών του καπιταλιστικού στερεώματος,συνετάραξαν τον κόσμο,την ίδια στιγμή που η μάστιγα της ανεργίας υπερκαλύπτει τη μοίρα των απανταχού μικρομεσαίων και εξαθλιωμένων εργατών.Σε μια κατατρεγμένη ανθρώπινη κοινωνία,στην οποία ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος έχει αφήσει ακόμα τα νωπά του χνάρια,και σε συνάρτηση με την έξαρση κοινωνικών ανωμαλιών διαστρωμάτωσης,όπου οι συμμορίες των επιτηδείων επιβάλλουν την άνομη τάξη,ο κόσμος αναζητά την ταυτότητά του.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες,αποτελούν την άνθηση των κοινωνικών επιδιώξεων.Η Γη της Επαγγελίας κάθε κατατρεγμένου από την καταπίεση,τη διαφθορά και την ταξική ανομοιογένεια,που καθορίζει την βία και τον όλεθρο.Η χώρα της ευμάρειας και της ουτοπίας που ρέπει προς τον ρεαλισμό.Η χώρα που ανοίγει τις αγκάλες της για να κουρνιάσουν όλοι όσοι επιδέχονται στο νού τους το όραμα της αλλαγής.Η χώρα που δέχεται τους πάντες δίχως εξήγηση και έλεγχο,δίχως επιβολή.Η χώρα που αποτελεί το έρμαιο της επίταξης κάθε αρωγού νομοτελειακής διαφθοράς,υπό το πρίσμα της καταστροφής και του θανάτου.Είναι η εποχή της ακμής των συμμοριών και του οργανωμένου εγκλήματος.Η εποχή των μαφιόζων.

Εκείνη την εποχή λοιπόν,μεσούσης της κοινωνικής διαστροφής,όπου οι συμμορίες βίας και άνομης εξάρτησης,όπου συνεπάγεται με τον παράνομο τζόγο,την πορνεία,την έλλειψη νομοτέλειας των ελεγχόμενων συνδικάτων,και κυρίως η επιβολή της βίας και των όπλων,το Χόλυγουντ,μαγεμένο απ'αυτόν το παράξενο κόσμο κοινωνικής ιεράρχησης των υποκειμένων της,δρομολογεί την απεικόνισή τους στη μεγάλη οθόνη,με αδρά χρηματικά εμβάσματα από τις παραγωγές της εποχής.Είμαστε στο 1931,έχουν προηγηθεί ήδη δύο μεγάλες,και πολυδάπανες για την εποχή κινηματογραφικές παραγωγές,ο ''Σημαδεμένος'' (''Scarface'',του Χάουαρντ Χωκς,το 1930)και ο ''Δημόσιος Κίνδυνος'' (''Public Enemy'',του 1931 με τον νεοφερμένο,τότε,ηθοποιό Τζέιμς Κάγκνεϋ),και το Χόλυγουντ αναζητεί την εδραίωση του ανατέλλοντος κινηματογραφικού είδους,που αντανακλούσε τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής,σε συνδιασμό με τη καταιγιστική δράση,κάτι που εμφάνιζαν και τα πρώτα γουέστερν.

Ένας νέος ηθοποιός,εκρηκτικός,νευρώδης και εργατικός,επιλέχθηκε από τους ιθύνοντες της First National Pictures,και τον σκηνοθέτη Μέλβιν Ληρόϋ,για να πλαισιώσει τον ήδη γνωστό από τη θητεία του στον βωβό κινηματογράφο και ακμάζον αστέρι της σόου μπιζ,Ντάγκλας Φαίρμπανκς.Ο Έντουαρντ Τζι Ρόμπινσον,μετανάστης από τη Ρουμανία,που εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ απ΄το 1920,αποτελούσε ένα παράδειγμα ταπεινού ανθρώπου,που αναζητούσε στη τέχνη την ηθική και πολιτισμική δικαίωση για τα δεινά του κοινωνικού του κατατρεγμού,την περίοδο της δικής του μετανάστευσης.Μεσουρανώντας στο θέατρο της εποχής,καθιέρωσε αρχικά την καρικατούρα του ανελέητου γκάνγκστερ,χωρίς αργότερα ωστόσο να παραλείψει το ουσιαστικό του ταλέντο,πρωταγωνιστώντας σε δυνατά δράματα,πλάι σε σπουδαίους ανθρώπους του σινεμά,όπως ο Τζων Χιούστον και ο Χάμφρεϋ Μπόγκαρτ.

Η ταινία λοιπόν ''Ο Μικρός Καίσαρας'' (''Little Ceasar'') έγινε πράξη στη μεγάλη οθόνη το 1931,με τον Ρόμπινσον να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας,υποδευόμενος τον αιμοδιψή,ανηλεή και μνησίκακο μαφιόζο Ρίκο,ο οποίος ακμάζει και ανελίσσεται στον υπόκοσμο,κερδίζει την εξουσία(παραπέμποντας στο ''ιερό τέρας'' της Μαφίας εκείνη την εποχή,τον Αλ Καπόνε),και στο τέλος να καταφτρέφεται από τη ματαιοδοξία και την απληστία του,βρίσκοντας το τέλος.Ο απόλυτος συσχετισμός με την ουτοπία του αμερικανικού ονείρου και τον απαράβατο ευτελισμό του.Ο Ρόμπινσον,καθιέρωσε την ταινία στις λαικές συνειδήσεις,με μια ερμηνεία-σταθμό ενός γκάνγκστερ του υποκόσμου.Η τελευταία σκηνή με την καταδίωξή του από τους αστυνομικούς,και το τραγικό του τέλος με την αξιομνημόνευτη φράση ''Είναι το τέλος του Ρίκο?'',αποτελεί αντικείμενο ανθολογίας.Η ματαιοδοξία της ουτοπίας.Η πεμπτουσία του τραγικού.Υπέροχο!