...που χρωματίζουν την ζωή....της δίνουν γεύση...και άρωμα....

Ένα φιλί που αγαπήθηκε πολύ

Μια σφιχτή αγκαλιά

Οι πατούσες σου να ζεσταίνουν τις δικές μου

Ένα βλέμμα που μαρτύρησε πολλά

Μια επίσκεψη στα κρυφά κάτω απ΄το μπαλκόνι για να δεις μόνο την σκιά μου απ΄το παράθυρο

Ένα τυχαίο άγγιγμα

Το μπισκότο σοκολάτας

Μια φωτογραφία που γεννήθηκε απο πάθος

Ξύπνημα στις πέντε για ένα όνειρο μαζί

Μια δαγκωνιά χαμηλά στον γοφό

Λίγες σταγόνες έρωτα

Μια κοφτή ματιά στο στήθος

Και το πονηρό σχόλιο μετά

Σκηνή ζηλοτυπίας μέσα στον κόσμο

Ένα αυθόρμητο γέλιο

Μια ταινία που δεν τελείωσε ποτέ

Πρωινό στην θάλασσα

Ένας χορός με δάκρυα

Γλυκό σταφύλι στα χείλη

Η ανάσα σου στον λαιμό μου

                                                          ....

Είδα ένα όνειρο το βράδυ....

Περίεργο..και δημιούργησε πολλά συναισθήματα..

Ήμουν μόνη σε μια μεγάλη ακροθαλασσιά...καθόμουν στα βότσαλα και χάζευα την θάλασα..

Είχα χάσει την οικογένεια μου..τους φίλους μου..και ήξερα ότι ήμουν μόνη στον κόσμο..

Σαν να είχε εξαφανίστει το παρελθόν..

Τότε είδα ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο..

Σηκώθηκα να του μιλήσω αλλά δεν με γνώριζε..

Με κοίταγε σαν ξένη..είχε άλλους φίλους..άλλη ζωή..και συμπεριφερόταν διαφορετικά..

Ήθελα να του εξηγήσω ποια είμαι..αλλά το βλέμμα του με πάγωνε..

Δεν είπα λέξη...μόνο τον κοίταγα..σε μια διαφορετική εκδοχή απ'αυτην που τον ήξερα..

Και αυτό με έκανε να μουδιάζω ακόμα πιο πολύ..

Να είναι κοντά μου..και τόσο μακριά...

Με το που ξύπνησα ήθελα μόνο να του μιλήσω..

Να πέσω στην αγκαλιά του..να του πω το άσχημο όνειρο που είδα..να του πω οτι τον αγαπάω και να σιγουρευτώ οτι και αυτός μ'αγαπάει ακόμα..

Δεν μπορούσα να τον βρω..και το απόγευμα που τα κατάφερα..μαλώσαμε..χωρίς ιδιαίτερο λόγο..

Δεν μου μίλησε όμορφα όπως συνήθως..και είπε οτι δεν είμαι αυτή εγώ...

Και εμένα μου φάνηκε σαν ξένος...

Τι είναι τα όνειρα λοιπόν...?

Το υποσυνείδητο μας...?

Οι φοβίες μας..?

Οι ανασφάλιες μας...?

Προάγγελοι καταστάσεων που θα γίνουν...?

Μηνύματα προειδοποίησης...?

Τι...?

Και γιατί τα βλέπουμε...?

Νιώθω ακόμα την έλλειψη και το κενό και την μοναξιά που έζησα εκεί...

                                    (Φωτογραφία δικιά μου)

ΔΟΥΛΕΙΑ

            ...δουλεύεις τρελές ώρες και όταν όλοι οι υπόλοιποι πάνε σπίτια τους για ύπνο εσύ,πρέπει να κάνεις τις δουλειές του σπιτιού,να παίξεις με τα παιδιά,να εκπληρώσεις τα συζηγικά σου καθήκοντα,να βάλεις τα παιδιά για ύπνο και να ανεχτείς την καθιερωμένη κρεβατομουρμούρα

            ...ενώ οι λοιποί συνεργάτες σου δουλεύουν το οκτάωρο τους,εσύ,πρέπει να κάνεις υπερωρίες,γιατί τα έξοδα είναι πολλά για να καλύψεις τις ανάγκες της οικογένειας σου

         ...και σαν να μην φτάνει αυτό έχεις και τύψεις που δεν περνάς πολύ χρόνο μαζί τους

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

            ...οι συγγενείς σου θυμώνουν αν δεν σε βλέπουν τουλάχιστον μια φορά την βδομάδα,γιατι λένε οτι εσύ,είσαι υποχρεωμένος να πηγαίνεις για να έχουν επαφή με τα παιδιά,μην τυχόν και τους ξεχάσουν

        ...η κάθε συνάντηση είναι μια καταστροφή,καθώς σου δίνουν του κόσμου τις συμβουλές,σου λένε πως να μεγαλώσεις τα παιδιά και οτι τα κάνεις όλα λάθος,το παιδί είναι ελαφρία ντυμένο θα κρυώσει...καλέ βγάλτου την μπλούζα δεν βλέπεις οτι έχει ιδρώσει...τιποτα δεν τρώει,τιποτα,πετσί και κόκκαλο είναι,,,αχ το καυμένο...τι...?δεν του κάνεις ψαρόσουπα μια φορά την βδομάδα...?γιατί τον στέλνεις σταθμό...?να κάθεσαι κλεισμένος σπίτι να το μεγαλώνεις όπως κάναμε εμείς...κα..

          ...και όσα παιδιά και να κάνεις πάντα σου λένε...κάνε άλλο ένα...

          ...και εσύ φεύγεις με τα νεύρα τσατάλια χωρίς να έχεις ηρεμήσει ούτε για μια στιγμή

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ

           ...δεν μπορείς να βγεις έξω να διασκεδάσεις γιατί εσύ έχεις παιδιά και πρέπει να τα βάλεις νωρίς για ύπνο

        ...δεν μπορείς να συμετάσχεις στην εκδρομή με κανό που σχεδιάζουν οι φίλοι σου γιατι εσύ δεν βρίσκεις κάποιον να σου κρατήσει τα παιδιά

        ...όταν είναι να συναντηθήτε σε κάποιο σπίτι είναι πάντα στο δικό σου,γιατί εσύ όπως προαναφέραμε έχεις παιδιά...οπότε πρέπει να κάνεις  γενική καθαριότητα στο σπίτι και να μαγειρέψεις κιόλας

        ...με τον συντροφό σου μετά απο την κούραση της ημέρας δεν έχετε ορέξεις να κάνετε πραγματάκια...οπότε χάνεται το πάθος και ο έρωτας γίνεται μια πράξη αυτοσυντήρησης μια φορά τον μήνα

        ...θέλεις τόσο πολύ μόνο για μία μέρα να καθήσεις ακούνητος και να μην κάνεις τίποτα...αλλά εσύ δεν μπορείς...γιατί οι υποχρεώσεις και οι απαιτήσεις δεν σταματάνε ποτέ

Καλά..δεν πιστεύω να είναι όλα μαύρα όπως τα περιγράφω...αλλιώς δεν θα παντρευόμασταν ποτέ

Κάθε κατάσταση έχει τα αρνητικά και τα θετικά της...

Σημασία έχει να απολαμβάνουμε την κάθε μέρα ξεχωριστά

Έπειτα...νέοι και ελεύθεροι είμαστε για λίγα χρόνια...παντρεμένοι μια ολόκληρη ζωή...

Ανάβω την μηχανή,τα φώτα,φτιάχνω τους καθρέπτες,βάζω την ζώνη μου,πρώτη και φύγαμε..

Μου αρέσει η παραλιακή..είναι μεγάλη και μπορώ να αναπτύξω ταχύτητα...

Μου αρέσει να τρέχω με το αυτοκίνητο...αισθάνομαι ελεύθερη..

Πολλές σκέψεις τριγυρίζουν το μυαλό μου...γίνεται να σταματήσω να σκέφτομαι για λίγο..?Μόνο για λίγο...?Μόνο για τώρα...?

Δυναμώνω την μουσική...να καλύψει τις φωνές...ακόμα πιο δυνατά..

Τα καταφέρνω..αφήνομαι στην μελωδία και επιταχύνω..

Έρχεται απο τα δεξία μου...γρήγορα..κατευθείαν πάνω μου..

Τα αντανακλαστικά σε εγρήγορση..

Κόβω ταχύτητα...κοιτάω αριστερά...μια ελαφρία κίνηση του τιμονιού...

Πέρασε ξυστά δίπλα μου...για μερικά δευτερόλεπτα νόμισα οτι με ακούμπησε...

Όχι..αν γινόταν αυτό πιθανόν να μην έγραφα τώρα...

Φαίνεται πως την γλίτωσα πάλι..

Ποιος ξέρει γιατί...Ίσως κάποιος λόγος να υπάρχει...

Πάντως είμαι ακόμα μαζί σας...

Αποφάση...

Να κάτι στο οποίο δεν ήμουν ποτέ καλή...

Να πρέπει να διαλέξω ανάμεσα σε δύο πράγματα

Μπορώ να κάθομαι να το σκέφτομαι με τις ώρες...να αλλάξω γνώμη εκατό φορές...και συνήθως όταν επιτέλους διαλέγω..το μετανιώνω και θέλω το άλλο..και σχεδόν πάντα είναι πολύ αργά

Μέχρι τώρα δεν χρειαζόταν να πάρω σημαντικές αποφάσεις...

Οι πιο δύσκολες είναι όταν κάθομαι στα goody's...θέλω μπιφτέκι με πατάτες ή σαλάτα ζυμαρικών.Στο κατάστημα η μπλούζα είναι σε δύο χρώματα...λαχανί ή φούξια...?Που θα πάμε το βράδυ...?Για περπάτημα ή ταινία...?

Και ξαφνικά μου ζητούνται να πάρω αποφάσεις ζωής.

Όχι μόνο της δικιάς μου...Αλλά και άλλων δέκα ατόμων μαζί..για να μην πω περισσότερων...

Και όλοι με πιέζουν...και όλοι μου λένε πιο είναι το σωστό και το λάθος..και τι πρέπει να κάνω..αλλά η απόφαση είναι δική μου...και όλοι μου λένε απο την μεριά τους οτι θα κάνω λάθος και θα καταστραφώ...και θα παρασύρω και άλλους μαζί μου..

Εγώ...που μπορώ να σκέφτομαι για ώρες αν τελικά θέλω παγωτό ή κρέπα...πρέπει να αποφασίσω πως θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου εγώ και οι υπόλοιποι γύρω μου...

Και πρέπει να το κάνω σύντομα

Γιατί όσο αργώ πληγώνονται  άνθρωποι που αγαπάω

Και το πιο δύσκολο...?

Όποια απόφαση πάρω πρέπει να την ακολουθήσω.

Να μην μετανιώσω..να μην γυρίσω πίσω...πρέπει να μείνω σε αυτήν..

                                                    ......

Σφιχτά αγκαλιασμένοι μετά απο μια ώρα πάθους και έρωτα..

-Αγάπη μου πόσο όμορφα είναι στην αγκαλιά σου...και εσύ είσαι τόσο καλός...

-Γιατί...?Τι έκανα...?

-Να...σήμερα έχει τον αγώνα...και εσύ αδιαφορείς...είσαι εδώ μαζί μου...

-Εντάξει..δεν αδιαφορώ...θα ήθελα να έβλεπα τον αγώνα..αλλά προτιμώ να είμαι εδώ μαζί σου

-Είσαι υπέροχος!Εχει ντέρμπι ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ και εσύ αρκείσαι να κοιτάς εμένα...?...(επιτέλους ένας άντρας που  με βάζει πάνω απο την μπάλα!)

Και είσαι τόσο τρυφερός και γλυκομίλητος...

Αγάπη..να σου πω..πείνασα..πάμε στην κουζίνα να φάμε τίποτα?

Μέγα λάθος!!Στην κουζίνα είναι ανοιχτή η τηλεόραση και φυσικά δείχνει τον αγώνα...

Κάθονται εντελώς τυχαία με τέτοιο τρόπο που έχει γυρισμένη την πλάτη της στην τηλεόραση και αυτός την έχει φάτσα-κάρτα..

Στην αρχή υπήρχαν κάποια δειλά βλέμματα προς την μεγάλη οθόνη...

 Μετά τα βλέμματα έγιναν όλο και πιο συχνά...όλο και πιο έντονα...

-Αγάπη μου σ'αρέσει η πίτσα...?...αγάπη μου....?...αγάπη μου...?

Η επικοινωνία με το εξωτερικό περιβάλλον έχει κοπεί.

Στέκεται ακούνητος...Τα μάτια καρφωμένα στην μπάλα...Τα φρύδια ενωμένα...Τα χείλη κλεισμένα ερμητικά...Τα χέρια αιωρούνται αφήνοντας να πέσει κάτω το κομμάτι της πίτσας...Τα πόδια στηριγμένα γερά στο έδαφος...Η αναπνοή σταμάτησε...(καλέ...λες να έπαθε κανένα έμφραγμα...???)....και αμέσως μετά....

Βρε τον $%#^!!Κοίτα τι #^*@@# έκανε!!Ευκαιρία που χάσαμε στο @$#%@γήπεδο!!Δε πας να @$#%$!!#$^$#$#@@

-Τι είπες κοριτσάκι μου...?Μου μίλησες...?

Το 2008 μέχρι τώρα ήταν μια καταστροφη!!

Ο καινούργιος χρόνος με βρήκε χαζεμένη στον υπολογιστή με πολλά παράπονα και γκρίνια!

Είμαι δύο κιλά βαρύτερη απο οτι ήμουν πέρσι την ίδια εποχή!

Τα προσωπικά μου μέσα σε μια βδομάδα ναυάγησαν!

Εδώ και τέσσερις μέρες είμαι άρρωστη με πυρετό!

Η μύτη μου είναι βουλωμένη απο το Σάββατο με αποτέλεσμα 1)Να μην μπορώ να κοιμηθώ....2)Να μην μπορώ να φάω(γιούπι!!!)...και 3)Να  μιλάω σαν τον Ντάφυ Ντακ

Τα μάτια μου έπαθαν επεφυκύτιδα και έχουν γίνει κατακόκκινα και τσούζουνε!

Με όλα αυτά έχω να διαβάσω δύο βδομάδες και το προγραμμά μου έχει μείνει πολύ πίσω και η δασκάλα μου έτοιμη να κάνει χαρακίρι!

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά...

              ΜΟΥ ΠΗΡΑΝ ΤΟ ΑΣΤΕΡΑΚΙ ΜΟΥ!!!

Το μικρό,καλό,κόκκινο αστεράκι  που συντρόφευε το όνομα μου εδώ και ένα μήνα...

...και τώρα το άφησε μοναχούλι στην ερημιά...

                                               ...μπουχου μπουχου...

Αν συνεχίσει έτσι η χρονιά....

             ....ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι....(άσχετο)

ΥΓ.Το κομμάτι που παίζει είναι τελείως ακατάλληλο για την εποχή....αλλά αυτό μου ήρθε να βάλω...ΠΕΙΡΑΖΕΙ...?

Απο μικρή το ίδιο όνειρο...

Στέκομαι στην άκρη του μπαλκονιού

Γλιστράω...

Και αρχίζω να πέφτω...

Αισθάνομαι το σώμα μου ελαφρύ

Αφήνομαι..

Δεν φτάνω ποτέ στο έδαφος

 Σηκώνομαι ψηλά

Όλο και πιο ψηλά

Πετάω

Πόσο διαφορετικά φαίνονται όλα απο εδώ

Όμορφα

Νιώθω τον αέρα στο πρόσωπο μου

Στα άκρα μου

Μέσα μου

 Δεν θέλω να ξυπνήσω

Είμαι ελεύθερη

...

(Φωτογραφία δικιά μου)

Στα εικοσιέξι χρόνια ζωής που μετράω πρώτη φορά περνάω την αλλαγή του χρόνου μόνη μου..

Συνήθως είμαι περιτριγυρισμένη απο φιλικά πρόσωπα και περιμένουμε το ρολόι να δείξει δώδεκα για να ανταλλάξουμε ευχές,δώρα και φυσικά να φάμε...

Φοράω τις ροζ πυτζάμες μου και κάτι πλεκτές κάλτσες με λουλουδάκια και το μυαλό μου τρέχει σε πρωτοχρονιάτικα πάρτυ...μερικά χρόνια πιο πίσω...

Που δεν έχω ζήσει ποτέ...

Είναι η εποχή που τα αγόρια έχουν μια τεράστια φράντζα στερεωμένη με πολλά κιλά ζελέ και τα κορίτσια φοράνε αυτά τα υπέροχα φορέματα....που είναι στενά στην μέση,δείχνοντας το πλούσιο μπούστο και ανοιχτά προς τα κάτω με φουρό κάνοντας τρελά σχέδια χορεύοντας...

Κάπου εκεί είμαι και εγώ....

Φοράω ένα υπέροχο σιέλ φόρεμα,έχω τα μαλλία μου ελαφρώς μαζεμένα επάνω πιασμένα με ένα μεγάλο λουλούδι,τα γαβάκια μου ασημίζουνε και απ΄το μπράτσο μου κρέμεται μια μικροσκοπική τσαντούλα με μια πεταλούδα...

Συνοδεύομαι απ'τον αγαπημένο μου που με αγκαλίαζει περήφανα

Ο χώρος μας γύρω μεγάλος,γεμάτος μπαλόνια και γιρλάντες....

Ένας μπουφές με οτι λογής φαγητό μπορείς να φανταστείς και ένα τεράστιο συντριβάνι να ρέει άφθονο κόκκινο κρασί...

Χορεύουμε ένα γρήγορο βαλσάκι...

Γελάμε...

Παίζουμε με τα μάτια...

Και ξαφνικά η μουσική σταματάει.

Αρχίζουν όλοι να μετράνε....και...ναι....

Ο παλιός χρόνος είναι πλέον παρελθόν..

Σκύβει....και με φιλάει....

...και συνεχίζουμε αγκαλιάσμενοι να χορεύουμε...

Νίωθω ευτυχισμένη...

Κάτι κρύο αισθάνομαι στο πόδι μου...

Η αριστερή κάλτσα απέκτησε μια τρυπούλα...

Ήρθε η ώρα...

                                            5.....4.....3.....2.....1.....

Μπήκε το 2008!

Επιθυμητό και πολλά υποσχόμενο...

                          Ας έχουμε λοιπόν όλοι μια καλή και ευλογημένη χρονιά

                                                         .....