Όταν είδα αυτό το βιντεάκι χλιώμασα!

Είναι ο λόγος που σταμάτησε η κάντιτ καμερα στην Ρωσία...

Καλά που ζούμε...?

Πως να περάσεις όμορφα και ξεκούραστα την βραδιά σου...?

Μα φυσικά απολαμβάνοντας μια καλή ταινία...

Τι να διαλέξω..?Χμμμ...Johnny Depp....μιούζικαλ...εδώ είμαστε!

Swweney Todd

Η ταινία ξεκινάει δείχνοντας ένα μεγάλο πλοίο να μπαίνει στο Λονδίνο.Ο Τζόνυ με σκυθρωπό ύφος και βαμμένα κλασσικά μαύρα τα μάτια του μας αποκαλύπτει τραγουδώντας οτι ήταν ένας αφελής κουρέας που ζούσε ευτυχισμένος με την όμορφη γυναίκα και το κοριτσάκι του.Έλα όμως που του δικαστή του γυάλισε η ξανθούλα και έτσι τι να κάνει ο άνθρωπος..στέλνει τον Τζόνυ φυλακή και πλευρατώνει την γυναίκα του.

Στο ίδιο καράβι και ένας νεαρός που εντελώς τυχαία ακούει την κόρη του Τζόνυ να τραγουδάει στο παράθυρο,την ερωτεύεται κεραυνοβόλα,τρώει ξύλο για χάρη της και υπόσχεται να την κλέψει

Ο Τζόνυ φτάνει σπίτι του που το έχει μια ιδιαίτερη να πω κοπέλα με τα μαλλιά σαν της μάγισσας Φούρκας και φτιάχνει υπέροχες κρεατόπιτες με κατσαρίδες.

Και εκέι που έχει ξεκινήσει πάλι να κουρεύει με τις αγαπημένες του και μονάκριβες λεπίδες,τραγουδώντας χαρούμενα "ωωωω Τζοάναααα" τσακ!Κόβει ένα λαρύγγι..Αίματα πετάγονται παντου (και σε μας έρχεται η πρώτη αναγούλα..)Και ο καυμένος αντί να πάει στα θυμαράκια γίνεται κρεατόπιτα!

Οι φόνοι συνεχίζονται με τον ίδιο χαρούμενο και μελωδικά τρόπο και εμείς να κρατάμε τα στομάχια μας απο το πολυ αίμα που πετάγεται απ'τους κομμένους λαιμούς(πάλι καλά που έχω μερικές μέρες να φάω γιατί δεν ξέρω αν θα κρατιόμουν..)

Το τέλος μας αποτελείωσε..καθώς σκότωσε την γυναίκα του που τελικά δεν είχε πεθάνει αλλά της είχε σαλέψει,έστειλε την άλλη στον φούρνο να γίνει κρεατόπιτα γιατί του είχε πει ψέμματα..και αυτός την ώρα που....

..δεν σας λέω το τέλος...έτσι με την περιέργεια θα μείνετε!

Πάντως παρόλο που δεν με συγκίνησε σαν ταινία και με αναγούλιασε στο μέγιστο..πρέπει να πω οτι μου άρεσει η σκηνοθεσία και είχε υπέροχη μουσική!

Όποιος έχει γερό στομάχι του την συνιστώ...

Φιλάκια

Ψάχνω να σε βρω με τα μάτια δεμένα...

Μπροστά μου το μεγάλο ξύλινο κρεβάτι...αριστερά το κομοδίνο με τον καθρέφτη...στο βάθος αφημένη η βαλίτσα ανοιχτή με τα ρούχα ακατάστατα

Μέσα στην ησυχία προσπαθώ να αφουγκραστώ την ανάσα σου...

Κάνω να σε πίασω..αλλά όλο μου ξεγλυστράς..και δεν τα πάω καλά με το σκοτάδι!

Μμμμ...υπάρχει και άλλος τρόπος...

Αφού δεν καταφέρνω να σε βρω..θα σε κάνω να έρθεις εσύ σε μένα..

Είμαι εδώ...μπορείς να μου αντισταθείς...?

ΣΕ ΕΠΙΑΣΑ!!

Σειρά σου τώρα...

Τι...?Όχι...?Γιατί...?

 Γέλια...

    Γαργαλητά...

         Δαγκωνιές...

               Έρωτας...

(Φωτογραφία...ξέρετε)

Ξαπλωμένη στο κρεβάτι,τυλιγμένη με μια χοντρή λουλουδάτη κουβέρτα,χαζεύω έξω απ'το παράθυρο

Οι νυφάδες χιονιού πέφτουν απαλά απο τον ουρανό,χορεύοντας...πότε αργά..πότε πιο γρήγορα

Τις φαντάζομαι σαν όμορφες μικρές μπαλαρίνες,με τα παπουτσάκια τους και το μαλλί σφιχτό κότσο

Ζηλεύω

Φαίνονται όλα τόσο ξέγνοιαστα εκεί έξω..μόνο γέλια και πειράγματα

Περίμενα πως και πως να χιονίσει φέτος

Πάντα είχε την μαγική ικανότητα να μου φτιάχνει την διάθεση

Έβγαινα έξω..ανέπνεα..έπαιζα..και αισθανόμουν πάλι παιδί

Δεν έγινε έτσι αυτή την φόρα

Τώρα σκεφτόμουν πόσο αταίριαστη εικόνα είναι να χιονίζει εδώ..΄

Όλη αυτή η ιεροτελεστεία παέι χαμένη

Οι λευκές χορεύτριες μου πέφτουν σε γκρίζουν δρόμους,βρώμικα πεζοδρόμια και αυτοκίνητα που δεν έχουν την όρεξη να τις φιλοξενήσουν

Οι καρδιές των ανθρώπων είναι πολύ κρύες για να τις ζεστάνουν

Κλείνω τα μάτια και μεταφέρομαι αλλού

Σε ένα μικρό ξύλινο σπιτάκι με την φωτιά να σιγοκαίει στο τζάκι

Είμαι πάλι σκεπασμένη με μια μεγάλη χοντρή κουβέρτα αλλά όχι μόνη

'Εξω η φύση σε όλο της το μεγαλείο

Πανύψηλα κάτασπρα δέντρα,παγωμένα ποταμάκια,στενα μονοπάτια να κρύβουν του κόσμου τα μυστικά..

Και εγώ χωμένη σε μια ζεστή αγκαλιά...ασφαλής και ευτυχισμένη

Ήρθα σήμερα να σε βρω.Φόρεσα το σκουφάκι μου,τα μισά γαντάκια που μου είχες αγοράσει,την φωτογραφική μου μηχανή και ήρθα,Ήθελα μόνο να σου πετάξω λίγο χιόνι,να δω τα μάτια σου να με κοιτάζουν,να ζωγραφίσω ένα χαμόγελο στα χείλη σου,και να φύγω.Δεν ήσουν εκεί.Γύρισα σπίτι παγωμένη και με μια πληγωμένη καρδιά στο χέρι.

             (Φωτογραφία τραβηγμένη απο το μπαλκόνι μου...πειραγμένη απο τα  όνειρα μου)

                        Έρχεσαι στον κόσμο χωρίς να ξέρεις τίποτα

                                                Αθώος

                                                         Ανυποψίαστος   

                                                  Βλέπεις τον κόσμο θολά

                                                 χαμογελάς

                                 και αρχίζεις σιγά-σιγά να μαθαίνεις

Μυρωδιές...οικίες...άγνωστες...

               Μελωδίες...θυμωμένες...καθυσηχαστικές...

                                  Ανοίγεις τα μάτια και ρουφάς την ζωή...

                                                 Σφίγγεις το κάθε τι στο μικρό σου χεράκι...

Προσπαθείς να σηκωθείς...

              Να στηριχθείς στα πόδια σου...

                        Στις δικές σου δυνάμεις...

Συλλαβίζεις το κάθε τι που ακούς....που σου λένε..

                Και έπειτα με δυνατή καθαρή φωνή υποστηρίζεις την γνώμη σου..

       Και εκεί που νομίζεις οτι τα ξέρεις όλα...και είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις την ζωή..

                                      Έρχεται κάποιος και σου λέει...

                                      Έχεις ακόμα πολλά να μάθεις...

Την γεύση του φιλιού...

             Την ηδονή του έρωτα...

                       Την χαρά της συντροφικότητας..

                                   Το πιάσιμο στο στομάχι που δεν προέρχεται απ'την πείνα..

Το πως λείνει τα προβλήματα ένας γλυκός λόγος..

                  Πως μια ζεστή αγκαλιά σβύνει το δάκρυ...

                                Πως ένα βλέμμα κατεβάζει τον ουρανό στην γη...

         Και εκεί που νομίζεις οτι τώρα τα έμαθες όλα...και είσαι έτοιμος να χαρείς την ζωή...

                                         Έρχεται πάλι και σου λέει..

                                            Ένα τελευταίο μάθημα...

Πως είναι να σκίζεσαι στα δύο..

            Πως τα πόδια δεν είναι πάντα ικανά να κρατήσουν το σώμα..

                         Πως μπορεί η καρδιά να αιμοραγεί συνέχεια χωρίς να πεθαίνει..

Πως καίει τα σωθηκά η απώλεια..

              Πως δεν στερεύουν τα δάκρυα..

                          Πως τα χείλη δεν χαμογελούν πάντα...

                                       Και πως τα όνειρα μένουν όνειρα...

                                         Και τώρα έρχεται και σου λέει

                                                      ζήσε

                                                    (Φωτογραφία δικιά μου...κάπου εκεί έξω είναι η ζωή.)

                                       Όχι απλώς καίγεσαι

                                        Τσουρουφλίζεσαι

                                                                                        (φωτογραφία δικιά μου)

...Όσες πίκρες και αν περάσεις...όσα δάκρυα και αν χυθούν  απ'τα μάτια σου...ο ήλιος θα λάμψει ξανά...και το χαμόγελο θα απλωθεί πάλι στα χείλη...

                                        ...γιατί η ζωή είναι ωραία...

...μπορείς να τρέξεις...να παίξεις...να χορέψεις...να γευθείς..να κάνεις έρωτα..να κυλιστείς στο χιόνι...να βουτήξεις στο νερό...να νιώσεις τον αέρα...να γελάσεις...να κλάψεις...να ακούσεις...τον ήχο της θάλασσας...μια μελωδία...την ανάσα...να αισθανθείς...το κρύο...το ζεστό...ένα άγγιγμα...μια αγκαλιά...παγωτό τον χειμώνα...μια ταινία με φίλους...να δημιουργήσεις...να εκφραστείς...να αγαπήσεις...να ονειρευτείς...μια ζεστή καλημέρα...ένα χαμόγελο...φιλί στα χείλη για καληνύχτα...να μυρίσεις...ένα λουλούδι...την αλμύρα..το πάθος...

...Γιατί όσες φορές και αν πέσεις...θα σηκωθείς...και όσες ευκαιρίες και αν χάσεις...θα σου δοθουν άλλες...

       ...γιατί έτσι είναι η ζωή...

                                       ...και η ζωή είναι ωραία...

                                (φωτογραφία δικιά μου....στο video μια αγαπημένη ταινία)

Πέφτει το βράδυ σιγά σιγά

Και η μορφή σου απλώνεται παντού

Το φεγγάρι μουντό θαμπό

Δες το πνίγεται στην θάλασσα

Σηκώνω τα χέρια μου στον ουρανό

Και βάφονται με αίμα

Το αίμα κυλάει αργά σιγά

ζεστό επάνω μου με πλένει

Νιώθω ζεστά μες στην αγκαλιά σου

Σ'αγαπώ

Που να πάω μακριά απο σένανε

Και απ΄το προσωπό σου πες μου που να κρυφτώ..

Στην θάλασσα να πάω εκεί είσαι εσύ

Πάνω στα βουνά και κάτω απ'την γη

Σκοτάδι απλώνεται βαθύ παντού

Μα στο μισόφως να την σκιά σου βλέπω

Τρέχω να σε πιάσω μα μέσα μου

Δεν το αξίζω σου λέω και σταματάω

Ποτάμι ιδρώτας με λούζει

Και στο μπουφέ το βιβλίο σου μου μιλάει

Κάθομαι να δω την ζωή μου εδώ

Και γλιστράει απ΄τα χέρια μου σαν νερό

Που να πάω μακριά απο σένανε

Και απ'το προσωπό σου πες μου που να κρυφτώ

Στην θάλασσα να πάω εκεί είσαι εσύ

Πάνω στα βουνά και κάτω απ΄την γη

                                              Γιατί κανείς δεν παίζει μαζί μου?

                             Γιατί οι μεγάλοι ξέχασαν πως να είναι παιδιά...

       (Φωτογραφία δικιά μου...γιατι αυτές οι φατσούλες αξίζουν μερίδιο απ'τον χρόνο μας)

Θα πήγαινα για φαγητό σε ένα όμορφο εστιατόριο με ένα πρόσωπο που λαχταρούσα πολύ να δω...

Θα έκανα μπάνιο..θα ίσιωνα τα μαλλιά μου..θα έβαζα την αγαπημένη μου(του) κρέμα σώματος..θα φόραγα το καφέ συνολάκι που μου πήρε τα Χριστούγεννα(και δεν το έχει δει πάνω μου ακόμα...)..και τις εκρού ψηλές μπότες μου..

Θα γινόμουν πολύ όμορφη...μόνο για αυτόν...

Αλλά αναβλήθηκε...

Τώρα μόνη μου σπίτι..με τις χαζές πυτζάμες με τα αρκουδάκια..και τα μαλλιά μαζεμένα..έχω αγκαλία το laptop και κανέναν να μιλήσω...

...χάλασε η τηλεόραση..πονάει ο φρονιμήτης μου..βαριέμαι να διαβάσω το βιβλίο που άρχισα και πεινάω!

                                ...αλλά πιο πολύ θέλω παρεούλα...

Άσχημο πράγμα η μοναξιά...ειδικά αν δεν την έχεις συνηθίσει...

Σας στέλνω όλους μια καληνύχτα και ένα θλιμμένο χαμογελάκι..

                                                 ....