Η καρδιά χτυπούσε δυνατά μέσα στο αδύναμο σώμα

Η μάχη τελείωσε

Πολέμησε σκληρά με το μυαλό

και κέρδισε

Ισοπέδωσε την σκέψη

Τώρα ήταν κυρίαρχος

Το εξουσίαζε

Κρατώντας τις δάφνες της νίκης

παλλόταν γρήγορα

παρασέρνοντας το κορμί σ'έναν ξέφρενο χορό

Δεν υπήρχε τίποτε άλλο

Μόνο οι αισθήσεις

... 

Καλά Χριστούγεννα...

 ...Μια ευχή που δεν μπόρεσα ποτέ να δώσω...

 ....Για τον απλούστατο λόγο οτι δεν βρίσκω το νόημά της...

 Τι ευχόμαστε όταν την λέμε...?

Να περάσεις καλά αυτην την μέρα...?

Να ψωνίσες όσα περισσότερα μπορείς...?

 Να ανταλλάξεις όμορφα δώρα με τους δικούς σου...?

 Να φας του σκασμου και να πιεις όσο να μεθύσεις...?

 Να κοιμηθείς όσο περισσότερο μπορείς μιας και δε δουλεύεις..?

 Να πας σε ένα κοσμικό λαικό κέντρο και να διασκεδάσεις ως το πρωί...?

Και δεν λέω...καλά όλα αυτά...

 Με την γέννηση του Χριστού τι σχέση έχουν...???

Με αυτούς τους τρόπους γιορτάζουμε την γέννηση Του..???

Και αυτή την ευχή ποιοι την ανταλλάζουνε....?

Οι περισσότεροι την λένε απο απλή συνήθεια...

...έτσι είναι το έθιμο....

 Πολλοί απ'αυτούς δεν ασχολούνται με τι έγινε και γιατί έγινε εκείνη την ημέρα...απλώς είναι άλλη μια αργία...

 Σχεδόν όλοι πηγαίνουν εκκλησία μόνο αυτές τις 'άγιες'μέρες και όλες τις υπόλοιπες ούτε περνάει απ'το μυαλό τους να ασχοληθούν με το 'θέμα'...

 Και πολλοί ούτε καν πιστεύουν στην ύπαρξη Του...

Έ λοιπόν...δεν μπορώ να την χρησιμοποιήσω και εγω!

 Έτσι απλά...επειδή πρέπει λόγω ημερών...

Αυτό που μπορώ να ευχηθώ απ'την καρδιά μου είναι να περάσετε όσο πιο καλά μπορείτε αυτές τις μέρες που για τον ένα η τον άλλο λόγο μας δίνεται αυτή η ευκαιρία..

(Φωτογραφία δικιά μου..).

                             Να κλέισω τα μάτια....και να ξυπνήσω αλλού

                                 Να ζήσω την ζωή...πάλι απ'την αρχή

                                                  ....    

                         (φωτογραφία δικιά μου...σσσσςςςς...κοιμάται τόσο ήρεμα...)

Δίπλα μας έμενε μια οικογένεια σαν την δικιά μας

Μια γυναίκα με τρία παιδια,δυο αγόρια,ένα κορίτσι

Το πρώτο της παιδί ήταν συμμαθητής με τον πατέρα μου και καλύτερος του φίλος

Μεγάλωσαν μαζί αλλά κάποια στιγμή οι δρόμοι τους χώρισαν

Ο πατέρας μου παντρεύτηκε σε μικρή ηλικία και αυτός έμπλεξε σε εμπόριο και χρήση ναρκωτικών

                                                   .....

Χθες το απόγευμα η μητέρα του τον περίμενε στο σπίτι της στην Αίγινα

Είχε χαλάσει όλες τις οικονομίες της και με έναν καλό δικηγόρο τον έβγαλε για ακόμη μια φορά απο την φυλακή

Του είχε πλύνει τα ρούχα,είχε ετοιμάσει το αγαπημένο του φαγητό,και τον πρόσμενε να τον καλωσορίσει με μια μεγάλη αγκαλιά

Ηρθε

Πήρε το σκαλιστήρι απ΄τον κήπο και άρχισε να την χτυπάει στην πλάτη

Την έδεσε στο κρεβάτι,πήρε ένα μεγάλο χαρτί και μαρκαδόρο και της έδειξε αναλυτικά τι θα της έκανε

Με τα χέρια του πρώτα της έβγαλε τα μάτια

Εκείνη μέσα στα ουρλιαχτά του πόνου της τον παρακαλούσε να την λυπηθεί

Με ένα στιλέτο της έκοψε το ένα αυτι

Τον ικέτευε και του έλεγε οτι τον αγαπάει

Μετά το άλλο

Μια προσευχή ανέβηκε στα χείλη της

Δεν ήθελε να την ακούει...

Της έκοψε το λαιμο και της ξερίζωσε απο μέσα το λαρύγγι

Κοίταζε το άψυχο πια σώμα της αλλά δεν του έφτανε

Την τεμάχισε σε πολλά μικρά κομμάτια και πλέον τίποτα δεν την θύμιζε

Αφού τελείωσε το έργο του πήρε τηλέφωνο την αστυνομία και είπε να έρθουν να πάρουν την μάνα του γιατί βρωμάει

Και όλα αυτά δεν είναι ένα σενάριο φαντασίας κάποιου επίδοξου συγγραφέα

Είναι ένα φρικτό έγκλημα που έγινε χθες το απόγευμα

Δίπλα μας

Θέλω το μπαλόνι...

...είναι ψηλά..δεν μπορώ να το φτάσω...το ξέρω...το βλέπω..

...είναι ψηλά για μένα..δεν έχω φτάσει ποτέ τόσο ψηλά...τώρα θα τα καταφέρω...?

...γιατι...?δεν τολμώ καν να απλώσω το χέρι μου να δοκιμάσω...μήπως και...

...κάθομαι και το κοιτάω απ΄τα χαμηλά...μόνο το κοιτάω...και το ονειρεύομαι...

...τι όμορφο που είναι...πόσο πολύ θα ήθελα να το αγγίξω...

...να ξεπεράσω τον εαυτό μου και να το κρατήσω στα χέρια μου...

...σφιχτά...και να μην τ'αφήσω...

...ζηλεύω αυτούς που τα κατάφεραν...που το έκαναν δικό τους...

...γιατί...?Τι παραπάνω έχουν απο μένα...

...ταλέντο...?Ίσως....ίσως έχουν ικανότητες που δεν έχω...που δεν θα αποκτήσω...

...αν προσπαθούσα...?..αν κοπίαζα...?...αν έδινα όλο μου τον εαυτό..?

...μήπως τότε...?

..μα τι λέω..δεν μπορώ...μόνο το κοιτάω...

...δεν τολμώ καν να απλώσω το χέρι μου...μήπως και... 

(φωτογραφία δικιά μου...πόσο εύκολο είναι σ'ένα παιδί να το φέρει κοντά του...)

Σηκώθηκα το πρωί απ'το κρεβάτι και έτρεξα στο παράθυρο!

Είχα μια μικρή ελπίδα...μάλλον μια χαζή επιθυμία θα την έλεγα...να ξυπνούσα και όλα γύρω μου να ήταν χιονισμένα!

Ο δρόμος..τα αυτοκίνητα..τα δέντρα...να μην υπήρχε ούτε ένα μικρό γκρίζο σημείο που να χαλούσε την όμορφη λευκή εικόνα που θα απλωνόταν μπροστά μου....

Τίποτα.

Όλα ήταν στην ίδια θέση με την ίδια συνηθισμένη μορφή που είναι πάντα...

Αχ..θέλω τόσο πολύ να χιονίσει!

Η μεγάλη αφιλόξενη πόλη μετατρέπεται σε χαρούμενο χωριό..

Δεν φαίνεται η βρωμιά στους δρόμους...η μαυρίλα στους τοίχους...τα άδεια μπαλκόνια..

Όλα καλύπτονται απ'αυτο το υπέροχο άσπρο πέπλο και φαντάζουν όμορφα..

Ακόμα και η διάθεση των ανθρώπων αλλάζει..

Σου πιάνουν πιο εύκολα συζήτηση...ανοίγονται..χαμογελάνε...

Τα παιδιά παίζουν ξέγνοιαστα(και χαρούμενα που χάνουν το σχολείο)..

Και όλα μοιάζουν να κυλάνε σε πιο αργούς ρυθμούς απ'την απαιτητική καθημερινότητα..

Τουλάχιστον έτσι φαντάζουν στα μάτια μου...

Ελπίζω φέτος να έχουμε χιονισμένα Χριστούγεννα...

(φωτογραφία δικιά μου...(αρχίζει να μου αρέσει πολύ τελικά..)) 

Θα πενθώ πάντα...μ'ακούς;...για σένα

μόνος στον Παράδεισο

Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται

Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ'άλλα που πέρασαν

Εαν είναι αλήθεια

....

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο

Μες στους τέσσερις τοίχους,το ταβάνι,το πάτωμα

Να φωνάζω απο σένα και να με χτυπά η φωνή μου

Να μυρίζω απο σένα και ν'αγριεύουν οι άνθρωποι

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ'αλλού φερμένο

Δεν τ'αντέχουν οι άνθρωποι και είναι νωρίς,μ'ακούς

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν,μ'ακούς

Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα,μ'ακούς

Ειμ'εγώ,μ'ακούς

Σ'αγαπώ,μ'ακούς

Που μ'αφήνεις,που πας και ποιος,μ'ακούς

Σου κρατεί το χέρι πάνω απ΄τους κατακλυσμούς

Πουθενά δεν πάω,μ'ακούς

Ή κανείς ή και οι δυο μαζί,μ'ακούς

Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ'ακούς

Της αγάπης

Μια για πάντα το κόψαμε

Και δεν γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς,μ'ακούς

Σ'άλλη γη,σ'άλλο αστέρι,μ'ακούς

Δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας

Που αγγίξαμε ο ίδιος,μ'ακούς

Άκου,άκου

Ποιος μιλέι στα νερά και ποιος κλαίει...ακούς;

Είμ'εγώ που φωνάζω,κι ειμ'εγώ που κλαίω,μ'ακούς

Σ'αγαπώ,σ'αγαπώ....μ'ακούς...;

(Αποσπάσματα απ'το καταπληκτικό 'Μονόγραμμα' του Οδυσέα Ελύτη)

                                               Αφιερωμένο σε σένα...

Παντού γύρω μας διαφήμιση της ευτυχίας...

Βιτρίνες γεμάτες με όμορφα ρούχα..περίτεχνα στολίδια..φανταχτερά αντικείμενα..που σε έχουν κάνει να νομίζεις οτι αν τα έχεις θα είσαι χαρούμενος..

Χίλιοι διαφορετικοί τρόποι αδυνατίσματος...που σου υπόσχονται ένα τέλειο κορμί..και έναν σίγουρο έρωτα με έναν εξίσου καλογυμνασμένο ταίρι...

Τόσα πολλά παιχνίδια τύχης και στοιχημάτων που σου προσφέρουν εύκολα και πολλά χρήματα...λεγοντάς σου πως αν αποκτήσεις δικό σου νησί..θα είσαι πραγματικά ευτυχισμένος...

Ακριβά εστιατόρια με του κόσμου τα παράξενα φαγητά και τα καλύτερα ποτά...που αν δεν τα γευθείς παραμονή πρωτοχρονιάς...δεν θα μπει με το καλό ο καινούργιος χρόνος...

Πόσο αφελής μπορεί να είναι ο άνθρωπος πιστεύοντας οτι με τις υλικές απολαύσεις μπορεί να αγγίξει την ευτυχία...?

 Πολύ...

Μακάρι να μπορούσαμε να βλέπαμε πέρα απο αυτά...

           ...που βλέπουν τα μάτια μας...

Να μπορούσαμε να αποβάλουμε την ψεύτικη ευτυχία που μας προσφέρουν σε ένα καλογαρνιρισμένο πιάτο...

           ...και να δίναμε σημασία σε αυτά που αξίζουν..

Να μαθαίναμε να κυνηγάμε την ευτυχία εκεί που αληθινά κρύβεται..

(φωτογραφία δικιά μου...να χαζεύω άλλο ένα πρότυπο ομορφιάς...)

Εδω και δυο μέρες δεν μοιάζω καθόλου με την Άντζη που ξέρετε(...ή που δεν ξέρετε τέλος πάντων...)

 Με τα μαλλία μπερδεμένα πιασμένα κότσο,μια χαζή πυτζάμα και μια πάρα πολύ χοντρη ρόμπα(λες και μένω στην Αλάσκα..),κυκλοφορώ σαν το ζόμπυ μεσα στο σπίτι χωρίς να κάνω τίποτα!

 Δεν ξέρω πως τα κατάφερα,αλλά αρρώστησα...

 Και θα μου πείτε...σιγά δύσκολο είναι να αρρωστήσεις...?

Ναι για μένα είναι δύσκολο....να φανταστείτε την τελευταία φορα που ήμουν έτσι ήταν το '99.Αλήθεια!...Έχω να αρρωστήσω οκτώ ολόκληρα χρόνια!

Δεν μου αρέσει να είμαι έτσι..δεν με αναγνωρίζω...

Έχω μια χαζή,νυσταγμένη φάτσα...δεν έχω όρεξη να μιλήσω(πράγμα εξαιρετικα περίεργο για μένα..)....

....δεν έχω όρεξη να φάω(...κάτσε αυτό δεν είναι κακό....δεν γίνεται να μου μείνει και όταν γίνω καλά...?)

....δεν έχω όρεξη καν να κάνω χιούμορ..ούτε ένα μικρό αστειάκι δεν μπορώ να πω...

Γίνομαι πολύ ευαίσθητη....

....θέλω κάποιος να ασχολείται μόνο μαζί μου...να με έχει αγκαλίτσα και να με χαιδεύει...να μου διαβάζει παραμυθάκια...να με ταίζει με το ζόρι τα φάρμακα στο κρεβάτι και γω να μην θέλω...να μου τρίβει την πλατούλα...

....αφήστε που βάζω και τα κλάμματα μόλις αισθανθώ άσχημα...

...λες και είμαι μικρό παιδάκι...

Απαπαπα...δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση...

...πάλι καλά που αρρωσταίνω κάθε δέκα χρόνια...

...γιατι δεν με βλέπω καλά...ούτε εμένα αλλά κυρίως τους γύρω μου... 

Πολύ μίλησα πάλι ε...?Ε...τι να κάνω....αρρωστούλα είναι και θέλω λίγη σημασία...

Απο μικρά τα κοριτσάκια έχουν αδυναμία στον μπαμπά τους και μεγαλώνοντας ψάχνουν να βρουν τον ιδανικό σύντροφο που να του μοιάζει.Απο την άλλη τα αγοράκια ερωτευμένα με την μανούλα τους γυρεύουν μια κοπέλα που να τους την θυμίζει(εξού και το γνωστό άσμα...)

Οι γονείς μας ανατρέφουν σύμφωνα με τα δικά τους ιδανίκα,πιστεύω,πρέπει και θέλω...κάνοντας μας μια τέτοια πλήση εγκεφάλου που τα νομίζουμε για δικά μας.

Υιοθετούμε τον τρόπο ζωής τους,τις συνηθειές τους,τον τρόπο συμπεριφορας τους...

Τις περισσότερες φορές ακολουθούμε και το επάγγελμα τους,σπουδάζοντας οτι και αυτοί ή δουλεύοντας στη οικογενειακή επιχείρηση.

Πιστεύουμε οτι η ζωή μας θα έχει την ίδια εξέλιξη και την ίδια κατάληξη με την δικία τους..που κατα ένα περίεργο τρόπο συνήθως συμβαίνει.

Έτσι προχωράμε στην ζωή μεταφέροντας την ίδια συμπεριφορά αργότερα και στα παιδιά μας..

Δηλαδή τι...?Είμαστε απλά αντίγραφα των γονιών μας...που είναι αντίγραφα των δικών τους γονιών και πάει λέγοντας..?

Δεν μπορεί κάποιος να χαράξει την δική του,ξεχωριστή πορεία..?

Να έχει μια ζωή τελείως διαφορετική απο αυτήν που ξέρει και έχει μάθει να εμπιστεύεται...?

Να πω την αλήθεια μέχρι τώρα ακολουθούσα το πρότυπο των γονιών μου...δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ οτι η ζωή μου μπορεί να πάρει διαφορετική τροπή απο την δικιά τους....μέχρι τώρα...

Με φοβίζει λίγο αυτή η προοπτική...

Μπορώ άραγε...?

(Φωτογραφία δικιά μου....ή μήπως τη μαμάς μου...?...)