Είναι ωραίο να πλακώνεσαι με τον προϊστάμενό σου.

α) Έχεις ελευθερία κινήσεων. Δε σου γκρινιάζει ούτε γιατί άργησες, ούτε γιατί έφυγες νωρίτερα. Εξάλλου αυτά τα έχει αναφέρει ήδη στην εταιρεία προτού τα κάνεις. Άρα γιατί να πάνε τσάμπα τόσες κατηγορίες?

Ο ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΣ

β) Μέσα στη δουλειά μοιάζεις με τον άγνωστο στρατιώτη. Ξάπλα στην καρέκλα κάνεις σβούρες, περιμένοντας απ’ την απέναντι πλευρά ο προϊστάμενος, μπας και ξεβιδωθεί καμιά βίδα από την καρέκλα σου να ησυχάσει. Τελικά τα παίρνει στο κρανίο, αναρωτιέται πώς αντέχει μια καρέκλα τόση θρασύτητα, όταν λείπεις την καβαλικεύει να δει τι μπορεί να κάνει για να σε ρίξει, και τσακίζεται.

ΟΙ ΕΠΙΠΟΛΑΙΕΣ

γ) Βάζει λόγια σ’ όλους τους υπαλλήλους για σένα. Αυτό είναι τιμητικό φυσικά γιατί κι η αρνητική διαφήμιση δεν παύει να είναι διαφήμιση. Έτσι φαντασιώνονται οι τύπισσες που έχουν βαρεθεί τον κάθε χλε-χλε δίπλα τους να τους ρωτάει αν έχουν ώρα, και ψάχνουν να κρεμαστούν από το πρώτο κάθαρμα που θα βρουν μπροστά τους. Σε περιμένουν στην καρέκλα σου όσο λείπεις για τσιγάρο, κάνουν σβούρες και τσακίζονται.

ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ 

Όποτε αισθάνομαι μπαϊλντισμένος κάθομαι και κοιτάζω το ταβάνι, μια συνήθεια που δε θεωρείται φυσιολογική από πολλούς… 

-         Τι κοιτάς το ταβάνι συνέχεια παιδάκι μου? Ριφιφί θα του κάνεις? 

Εγώ όμως συνεχίζω να το κοιτάζω παρά τις προβοκάτσιες που δέχομαι εκατέρωθεν. Και σκέφτομαι ότι τη δεδομένη στιγμή κάτι πρέπει να κάνω, γιατί όπως μου λεγε κι ο πατέρας μου, «ο άνθρωπος που δεν έχει τι να κάνει είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο».  Κι αναρωτιέμαι τι λέγεται ευτυχία?  

Α) Να βρεις μια σίγουρη δουλίτσα. Να βρεις και μια παντόφλα που να το παίζει στους φίλους χουάνα η παρθένα, να την πηγαινοφέρνεις σε βαφτίσια και σε κηδείες λες και θα τη θυμάται το μωρό, ή ο πεθαμένος  θα της πετάξει λουλούδια που ήρθε στην κηδεία του με μαλλί σαν της Κατερίνας Στανίση. 

Β) Να μη βρεις μια σίγουρη δουλίτσα. Να μαζεύεις όποια τσουλίτσα και μη, βρεθεί στο δρόμο σου. Εξάλλου αν το φιλοσοφήσει κανείς, η διαφορά της σοβαρής σχέσης με την ασόβαρη είναι ότι στη σοβαρή πας με άλλες και μιλάς σ΄ αυτές για κείνην, ενώ στην ασόβαρη μιλάς σε κείνη για όλες τις άλλες. Αλλά το μόνο που μένει σ΄ αυτόν τον φαύλο κύκλο είναι η μοναξιά και δυο τρία σέξυ βίντεο που τα περνάς στο ίντερνετ και τα 15χρονα σε φωνάζουν εθνικό ευεργέτη. 

Τελικά βλακείες. Η ευτυχία μου φαίνεται είναι σαν το σεξ. Όταν δεν το ‘χεις το κυνηγάς σαν τρελλός. Κι όταν το ‘χεις βαριέσαι και το ρίχνεις στη βιβλιοκριτική.

Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Παντρεύτηκε ο Πλεύρης, βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ. Ως εδώ καλά. Και ερωτώ: Αν παντρευόσουνα θα καλούσες στο γάμο σου πρώτη σειρά το Τζουτζούκο (Άδωνις) με την Ευγενία Μανωλίδου??? Πληροφορίες λένε ότι ο Τζουτζούκος την ώρα του μυστηρίου την είχε από πίσω του μην τυχόν πετάξει στο άσχετο η τύπισσα στη νύφη «Έχεις πάει ποτέ με γυναίκα?» και γίνει ο χορός του Ησαΐα Σουέζ.

  Πάντως κάπου βαθιά μέσα μου τον ζηλεύω τον Τζουτζούκο και τη γυναίκα του γιατί αν μη τι άλλο ζει μια σχέση με ένταση. Εύκολο είναι να σε κυνηγάνε εσένα οι αναρχικοί και την δικιά σου οι κερατάδες??? 

Εδώ κάπου τελικά κρύβεται η ευτυχία…

Η Μαρία ήτανε κορίτσι από σπίτι. Μεγάλωσε στην Καλαμάτα με γαλλικά και πιάνο. Τώρα θα μου πείτε πού βρήκανε στην Καλαμάτα πιάνο στα 1910? Το κουλό δεν είναι αυτό αλλά πού βρήκανε άνθρωπο να τους το κουρδίσει είναι το θέμα! Τέλος πάντων… 

Ο Κωστάκης γεννήθηκε στην Τρίπολη. Γόνος κι αυτός μεγάλης οικογενείας μπήκε στο δημόσιο στο τσακ μπαμ αν και οι μεταθέσεις του σε διάφορες πόλεις ξεπεράσανε και τις ομάδες που άλλαξε ο Ριβάλντο κι έτσι μεταπήδησε στο υπουργείο πρόνοιας και ξυνότανε στην Αθήνα ενώ απαλλάχτηκε από φαντάρος λόγω ψύξης. 

Κι οι δυο το ‘χανε ρίξει στην ποίηση σαν τρελλοί ενώ η Μαρία ήρθε κι αυτή στην Αθήνα ως δημόσια υπάλληλος κι έτσι γνωριστήκανε. Τα κοινά τους ενδιαφέροντα τους ενώσανε. Το πρώτο ραντεβού πάντα κρύβει ένα μυστήριο για όλους, ειδικά αν πρόκειται για δυο ποιητές που πρωτοσυναντιούνται… 

-         Θα κατεβάσω τ’ αστέρια όλα στη χούφτα σου!

-         Για ονειροκρίτη  με πέρασες μαντάμ?

-         Θα πιω αθάνατο νερό να μη σε χάσω ποτέ μου!

-         Δε πα να πιεις και μουρουνέλαιο…

-         Θα κλέψω φως από τον ήλιο και θα στο δώσω να το φορέσεις!

-         Καλά είσαι τελείως κουλή?

-         Θα κρύψω μέσα σου ο,τι πολυτιμότερο έχω!

-         Και για τι με πέρασες? Για σιφονιέρα?

-         Καλά δεν είσαι ο Κώστας ο ποιητής?

-         Όχι είμαι ο Κώστας ο ταξιτζής, ο άλλος κάθεται πίσω!  

Τελικά βγαίνουνε, συνεννοούνται μετά δυσκολίας (άλλη σχολή ποίησης οι δύο) και κάνουνε σχέση μετά από χιλιάδες πτώσεις αστεριών, ανεβοκατεβάσματα από το ουράνιο τόξο και τσάρκες γύρω από το φεγγάρι. Αλλά ο Κωστάκης προσβάλλεται από σύφιλη και προκειμένου να μην κολλήσει η Μαρία, τη ξαποστέλνει κι αυτή πέφτει σε θλίψη και ανασκελώνεται σα φέτα στη ντοματοσαλάτα. 

Αλλά μετά γυρίζει το μάτι της, δεν το βάζει κάτω και πάει κι αρραβωνιάζεται έναν χλε-χλε έτσι για σπάσιμο, τυλίγεται μ’ ένα κασκόλ σα χιονάνθρωπος και την κάνει στο Παρίσι όπου το παίζει κουλτούρα. Ο άλλος το ‘χει ρίξει στην καλογερική, γράφει ένα σωρό ποιήματα και σιχτιρίζει την ώρα και τη στιγμή που το γέννησε η μάνα του με καισαρική και δεν έγινε φλούφλης. 

Η Μαρία όμως κολλημένη με τον Κωστάκη, χωρίζει τον φιόγκο, αλλά η καταραμένη εποχή έδειξε και πάνω της το κακό της πρόσωπο. Προσβάλλεται από φυματίωση, επιστρέφει Ελλάδα κι ο Κώστας την επισκέπτεται για τελευταία φορά στο νοσοκομείο.  Μετά από καιρό η Μαρία μαθαίνει το κακό το νέο από το νοσοκομείο. Ο Κώστας αυτοκτόνησε. Και το ρίχνει ξανά στην ποίηση.

 Είμαι τρελή να σ’ αγαπώ, αφού πια έχεις πεθάνει,

Να λιώνω στη λαχτάρα των φιλιών,

Να νοιώθω τώρα πως αυτό που μου ‘δωσες δε φτάνει,

 Δε φτάνει η δρόσος των παλιών… 

Δυο χρόνια μετά σβήνει κι η ίδια δίνοντας ένα δραματικό τέλος στον έρωτα που σημάδευσε το μεσοπόλεμο…

(Πάνω δεξιά. Η μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων.)                                                 

Το bloggi τούτο δω δεν μπορούσε παρά να μείνει πιστό στις παραδόσεις του τιμώντας την Τρίτη και 13. 

Επειδή η μέρα αυτή είναι αφιερωμένη στους σκουντούφληδες, αν δε θέλετε να γίνετε ένας από δαύτους, ακολουθήστε παρακαλώ τις παρακάτω οδηγίες: 

Πάρε μια μπλε χάντρα. Αυτή μπορεί να σε σώσει από πολλούς κινδύνους και συνδυάζεται με όλα τα χρώματα. Να αποφύγεις μόνο όταν φοράς τη χάντρα: Τη μπλε μπλούζα ή πουκάμισο γιατί θα ‘σαι σαν το μπάσταρδο παιδί του Παυλόπουλου. Φυσικά αυτός θα τ’ αρνηθεί κι η υπόθεση θα καταλήξει στο αρχείο αλλά έχει κι ένα καλό η υπόθεση. Το παιδί του Πασχάλη δε θα νοιώθει μόνο… 

Να βάλεις ένα σκόρδο στην εξώπορτα. Αυτό όπως λέει η παράδοση θα κρατάει τους βρυκόλακες μακριά. Θα βάλεις και τέρμα στην τηλεόραση Λιακόπουλο ώστε αν γίνει καμιά παρεξήγηση και μπούνε μέσα κατά λάθος οι βρυκόλακες, να τους συγυρίσουν τα Νεφελίμ. Μπορεί από τη μάχη καλού και κακού να σου σπάσουνε όλα τα γυαλικά μέσα στο σπίτι αλλά έχει κι ένα καλό υπόθεση. Θα δεις ένα καλό ντέρμπι αιωνίων μετά από πολλά χρόνια… 

Δε θα κόψεις τα νύχια σου. Τώρα θα μου πεις θα τ΄ αφήσεις και θα γίνεις σαν τυραννόσαυρος? Όχι! Να κάνεις υπομονή ως την Τετάρτη! Στην τελική φά’ τα! Αμάν! Τελικά αυτό με τα νύχια δεν μπορώ να το καταλάβω. Τα μαλλιά που τα χρειαζόμαστε παρ’ τα όλο κάτω! Τα νύχια που δεν τα κάνουμε τίποτα, τσουπ και ξαναβγαίνουν κάθε τρεις-τέσσερις μέρες!  

Θα φορέσεις κουκουνάρια στο λαιμό. Μ’ αυτά θα διώχνεις τα δαιμόνια και θα καλέσεις κοντά σου μ’ αυτό το συμβολισμό το καλό! Τώρα αν σου κρεμάσουνε και φωτάκια  και κουδούνια γύρω-γύρω οι περαστικοί, δε νομίζω να το κάνουνε για να δίνεις το καλό παράδειγμα στους υπόλοιπους, αλλά μάλλον επειδή θα ‘σαι σα χριστουγεννιάτικο δέντρο με τις μαλακίες στο λαιμό σου… 

Θα ψάξεις πού έχεις αράχνες στο σπίτι γιατί θεωρούνται καλή τύχη βάσει της παράδοσης. Φυσικά θα μου πεις και το σπίτι του εξορκιστή ήταν όλο αράχνες κι είδαμε τα χαΐρια του! Γι’ αυτό αν τα βρεις σκούρα πάρε ένα φίδι να φάει τις αράχνες. Μετά φυσικά να δω τι θα κάνεις το φίδι… 

Μην πατήσεις καρφιά γιατί όπως λέει η παράδοση η μαμά σου θα χτυπήσει τη μέση της. Και συ θα πας στο γενικό κρατικό (όπως λέω γω) 

Φόρα καμπανάκια που διώχνουν τα δαιμόνια. Τώρα θα μου πεις τι, θα κυκλοφορώ και θα κουδουνίζω σα λατέρνα??? Σιγά τα ωά! Το κουδούνισμα μας μάρανε! Σκέψου το άλλο, μπορεί και συ κάποια στιγμή να γίνεις κι υπουργός παιδείας άμα λάχει!!! Αμέ!

Τα μάτια σας 14!!!!!!!!!!    

Πήγα κι είδα μια σαχλοταινία ονόματι «Ναι σε όλα».

Ήταν ένας τυπάκος που λέτε, γνήσιο αμερικανάκι, κακομοίρης του κερατά, μονόχνωτος και τσικιρικιτζής,  ώσπου αποφάσισε για να αλλάξει τη ζωή του να λέει σ’ ο,τι του λένε «Ναι σε όλα». Έτσι το ‘κανε με γριές που την έπεφταν, υπέγραφε δάνεια μέχρι και για ανακύκλωση μπατονέτων, και γενικά ζούσε στον κόσμο της Barbie.

Μέσα σ’ όλα αυτά γνώρισε και ένα σάϊκο, του μυξόκλαψε κει πέρα και το κατάφερε. Καλά μη φανταστείτε κι αυτή δεν ήτανε καλά, δουλειά της ήτανε να φωτογραφίζει τρέχοντας. Για πέντε λεπτά του ‘κανε κάτι μουτράκια και κει λίγο κοψολιαστήκαμε γιατί η τύπισσα ήτανε αφόρητα δύσκολη…

-         Δε σε θέλω!

-         Μα σ’ αγαπώ! Εσύ με ξέρεις καλύτερα απ’ όλους…

-         Είπα δε σε θέλω βρε παιδάκι μου! Μα ντιπ μαλάκας είσαι?

-         Είδες που με ξέρεις βρε κουτό?

Και τα φτιάξανε. Και ζήσανε μαζί.

…

…

…

περιμένετε κι άλλο? Αυτό ήτανε. Αφού κάποιες φορές αισθανόμουνα ότι ενοχλώ το ζεύγος…

Όπως αισθανότανε κι η Ξάνθη η οποία είχε το θράσος να προσπαθήσει να βάλει γκολ στον Ολυμπιακό. Γι’ αυτό της το αμάρτημα έμεινε με 10 παίχτες και τη βιάσανε γενικότερα όπου τη βρίσκανε μέχρι που έχασε. Αφού προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι ο τερματοφύλακας τους που έπιασε δεκάδες φορές την μπάλα με τα χέρια ο διαιτητής δε σφύριξε πέναλτι!

Ευνοείται κι ο Π.Α.Ο.Κ. φέτος που αν και δε μπορούν οι παίχτες του ν’ αλλάξουν μία πάσα μεταξύ τους, χτυπάνε δήθεν πρωτάθλημα. Ας μην τρέφουν αυταπάτες οι Παοκτζήδες, τους χρησιμοποιούν, είναι έξω από το παιχνίδι και ας μη χαίρονται για τα όργια που κάνει φέτος η διαιτησία σ΄ αυτούς.  Πέρσι ήτανε η Α.Ε.Κ., του χρόνου κάποιος άλλος.

Στόχος είναι διπλός. Πρώτον ο Παναθηναϊκός να μην μπορέσει να σηκώσει ποτέ κεφάλι και δεύτερον η μόνη ομάδα που θ’ αγωνίζεται στο champions league να είναι ο Ολυμπιακός, εξάλλου δε χρειάζεται κιόλας άλλη , ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη τρώει αρκετά γκολ για όλους!

Κι αυτά τα γράφει ένας Ολυμπιακός, κι αυτό είναι το χειρότερο, αλλά δε με νοιάζει.

Γιατί πάνω απ’ τις ομάδες κι απ’ όλα πρέπει να είμαστε απέναντι σε κάθε είδους ιδέα, ακόμα και αγνή, όταν γίνεται βρωμερό καθεστώς. Να σκοτώνουμε κάθε μικρή χούντα που γεννάται κοντά μας, δίπλα μας, μέσα μας.

Αλλιώς να καθόμαστε να βαράμε παλαμάκια με τα χέρια μας, όσο μας επιτρέπουν να τα κουνάμε φυσικά…

Α! Και να φωνάζουμε «Ευχαριστώ κύριε πρόεδρε!»…

Στις εσχατιές του Πειραιά και στη φαντασμαγορική Δραπετσώνα όπου τα δέντρα και κάθε ίχνος φύσης έχουνε εξαφανιστεί προκειμένου να μην κρύψουν την ανυπέρβλητη θέα, ο Pavel με τη φωνή του μας ταξίδευε σ’ άλλες πολιτείες που το είχαμε όλοι ανάγκη…(η Δραπετσώνα δεν παλεύεται…)

Η κυρία στο διπλανό τραπέζι, έτοιμη να μηδενίσει το βιολογικό κοντέρ και να το ξαναρχίσει, κι ας είχε ξεπεράσει και τα τελευταία –ηντα δεν έδειχνε καθόλου έτοιμη για μεταδημότευση αλλά αντίθετα φλέρταρε, έπαιζε με τον κόσμο, τσακπίνα και γαργαλιάρα πέταγε διάφορα ποιηματάκια κι άλλα κουλά, και μεταξύ άλλων και μένα μου αφιέρωσε ένα ποίημα τρυφερό, ερωτικό αλλά πάνω απ’ όλα σέξυ…!

Το ‘χασα, δεν το χω, αλλά θυμάμαι απ’ τα γραφόμενά της, ότι της προκάλεσα σεισμό 6 Ρίχτερ! Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε που συγκίνησα μια γυναίκα με τόσες χιλιάδες εμπειρίες στη ζωή της (για κανένα ρετιρέ δε ρώτησα), αν και αισθανόμουνα λίγο Ματίνα Μανταρινάκη στα γούστα…

Μια γυναίκα πάντως 90+ χρονών, να παθαίνει 6 ρίχτερ είναι επικίνδυνο μα και ηρωικό, σαν Παλαιστίνιος στη λωρίδα της Γάζας που βλέπει ποδόσφαιρο στην τηλεόραση, παραγγέλνει ο έρμος από πιτσαρία μια ατομική πίτσα και του στέλνουν αντί αυτού μια ατομική βόμβα.

Αλλά όλα κι όλα, μπορεί οι Ισραηλινοί να επιτεθήκανε μεν, αλλά είναι πάνω απ’ όλά gentlemen. Πριν την επίθεση κάθισαν και πέταξαν φυλλάδια ότι θα χτυπήσουνε σε λίγο, μην κάτσει κι η μπουκιά στο λαιμό των αμάχων. Να το καταπιούν σιγά-σιγά και να αισθανθούν σαν να τους καλούν σε συνέλευση πολυκατοικίας…

Αλλά έκαναν κι άλλες αβρότητες οι Ισραηλινοί. Υποσχέθηκαν μέσω του υπουργού άμυνας στους Παλαιστίνιους ανθρωπιστική βοήθεια! Δηλαδή τι θα κάνουνε αφού τους βομβαρδίσουνε? Θα μπούνε μες στα σπίτια τους και θα συγυρίσουνε???

Φυσικά το πατριαρχείο Ιεροσολύμων μένει αμετακίνητο, και γιατί να μη μένει που λέει ο λόγος? Εδώ ολόκληρη «αλληλεγγύη», εταιρεία-παράρτημα της εκκλησίας της Ελλάδας που τη διαχειρίζεται ο Καλλίνικος (βοήθειά μας) βρέθηκε μείον 60 εκατομμύρια ευρώ και δεν κουνήθηκε φύλλο!

Και γω ρωτώ: Πού είναι το πρόβλημα? Ο Καλλίνικος παπάς σπούδασε, όχι οικονομολόγος! Δηλαδή αν ένας λογιστής δε ξέρει απέξω το τροπάρι της Κασσιανής, τι πρέπει να του κάνουμε δηλαδή? Να του φέρουμε το θυμιατό στο κεφάλι να παριστάνει τη Notre Dame?