Ψάχνω να βρω το  χρυσό ρολόι που έχασα πρόπερσι…

Μάλλον είμαι σε καλό δρόμο…

Ζω σ’ ένα λήθαργο. Που και που βγαίνω από αυτόν. Μαθαίνω νέα για τον έξω κόσμο. Το σκυλομετανοιώνω και επιστρέφω στο λήθαργο.

«Πέθανε ο Βαρθολομαίος» μου λεν. «Ο αρχιμανδρίτης?» τους λέω. «Ακόμα πιο ψηλά!» μου λεν. «Δεν έχει» τους λέω. «Ο διοικητής του ΙΚΑ!» μου λεν. «Ποιος είναι αυτός?» τους λέω. «Καλάαα» μου λεν…

Ενημερώθηκα δεόντως. Και μου ‘ρθε μια ναυτία με τη λογική του κόσμου που υποτίθεται ότι παρακολουθεί εμβρόντητος όλο αυτό το σκηνικό.

Και δεν παίρνω το μέρος κανενός. Απλά προσπαθώ να αναλύσω τη ψυχολογία του κόσμου. Κι επειδή ήταν ο Βαρθολομαίος? Δεν επιτρεπόταν να απατά τη γυναίκα του? Σε τι διέφερε από τους άλλους πετυχημένους εβδομηντάρηδες? Μάλλον στο ότι οι υπόλοιποι πάνε με 30 χρονών και κάτω κοπελίτσες, ενώ αυτός περιορίστηκε σε μια σχεδόν 50…

Και δεν είμαι υπέρ της μοιχείας. Απλά δε μπορώ τα κηρύγματα και ιδίως από τους πάμπλουτους δημοσιογράφους της φτωχολογιάς που ενώ on air την καταγγέλουν, πίσω από τις κάμερες έχουν στείλει στα τσακίδια την πρώην σύζυγο, της οποίας τα κέρατα πριν είχανε γίνει κυπαρρίσια από τον ατέλειωτο ποδόγυρο τους, παντρεύτηκαν πλέον την πιτσιρίκα η οποία προσεύχεται κάθε βράδυ στο προσκέφαλο να «πάει» αυτός από κάτι γρήγορο, ώστε να τον κληρονομήσει άμεσα από το να τη ζαλίζει «πιάσε μου το χάπι» ή «πάρε μου την πίεση…»

Αλλά ο λαός τις αδυναμίες του τις βάφτισε «ηθική», για να κρύψει την απίστευτη ιδεολογική του γύμνια.

Γιατί οι «δυνατοί» μπορεί να έχουν σαρώσει οικονομικά τον πλανήτη, τους κώδικες συμπεριφοράς όμως και τον πολιτισμό ανέκαθεν τους διαμόρφωναν οι «αδύνατοι».

Οι «αδύνατοι» λοιπόν από την αρχαιότητα κατάλαβαν τις «αδυναμίες» τους. Μελέτησαν τη φύση του άνδρα και της γυναίκας. Κι οι δυο εν τέλει είναι φύσει πολυγαμικά όντα. Ο άντρας μονομαχεί γι' αυτό που θέλει.Σπανίως χρησιμοποιεί το μυαλό σ' αυτές τις υποθέσεις. Αντίθετα η γυναίκα παρατηρεί. Στο τέλος επιλέγει τον νικητή και τον πιο ισχυρό. Αυτό το αντιλήφθηκαν όλοι και είδαν ότι τις περισσότερες επιλογές τις είχαν οι πιο δυνατοί, ενώ οι άλλοι ζούσαν με το περίσσευμα.

Έτσι ανακάλυψαν το γάμο, πέρασαν στο  DNA τη μονογαμία, για να προστατευτούν από τους μοναχοφαγάδες «δυνατούς».

Βγάλανε κι από το στομάχι τους τις δέκα εντολές για να μπορούν να μπεκροπίνουν το βράδυ πιο ήσυχοι μακριά από τις γυναίκες τους.

Αλλά ο,τι δεν έχει βάση την αλήθεια, στην πράξη γελοιοποιείται. Έτσι οι «αδύνατοι» ενώ έγραφαν και τραγουδούσαν την πίστη στη μονογαμία, τις νύχτες έσερναν την ηθική τους στα πιο βρώμικα πεζοδρόμια, αφήνοντας τη συνείδησή  μαζί με την ταυτότητά τους στη ρεσεψιόν.

Όταν όμως η ζωή ενός «ισχυρού» έβγαινε στη φόρα, όλη η κοινωνία τον κατασπάραζε, ρουφώντας  και την τελευταία ρανίδα αξιοπρέπειας που του έχει απομείνει. Γιατί όπως λέει άλλωστε  και ο Όσκαρ Ουάιλντ, «οι αδύνατοι θεωρούν ότι η ανηθικότητα η χαρτοπαιξία κι ο αλκοολισμός τους ανήκουν. Δε αντέχουν αυτή τη συμπεριφορά από έναν ισχυρότερο γιατί θεωρούν ότι απειλούνται».

Και δε δικαιολογώ τους «ισχυρούς». Απλά σε κάτι τέτοια θέματα τους καταλαβαίνω. Γιατί δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να ακολουθούν τους δικούς μας νόμους. Άλλοτε πετυχημένα, άλλοτε σαν το Βαρθολομαίο.

Αλλά όσο ηθικοπλαστικές λογικές κυριαρχούν, όσο συντηρητικοί διδάσκαλοι του γένους με το Viagra στην κωλότσεπη, μας επιβάλλουν που θα βαδίσουμε κι ας το βλέμμα μας «πετάει» σε κάποιο άλλο πιο όμορφο αλλά απαγορευμένο απ’ την κοινή λογική μονοπάτι, όσο μας φορτώνουν τις ενοχές της πρωινής τους ξεπέτας με μια μικρούλα με όνειρα για το μέλλον, τόσο θα συνεχίζω να ζω στον λήθαργο.

Γιατί κάπου πριν λίγες μέρες άκουσα κάτι πολύ έξυπνο που πιστεύω μας εκφράζει…

« Αν δεν κοιτάς εκεί που πας, πήγαινε εκεί που κοιτάς…»

Γιατί εκεί που τελειώνει η φιλοσοφία, ξεκινάει η ζωή. Κι οι άνθρωποι το μόνο που δε ξέρουν να κάνουν καλά είναι να ζήσουν…

Θα καταφέρουν να αποδράσουν από τα ταμπού της «κοινωνικής ηθικής» μόνο όταν αντιληφθούν την έννοια της αυτοδιάθεσης…

Αλλά η αυτοδιάθεση, για να την κερδίσεις, χρειάζεται μόρφωση και δυναμισμό. Κάτι που απουσιάζει από τους «ισχυρούς» λόγω αλαζονείας, από τους  «αδύνατους» λόγω τεμπελιάς…

Αν η αρκούδα κοιμηθεί τελικά (δεν έχω ενημερωθεί σχετικά), ξυπνήστε με…

Υ.Γ. Ο φίλος Stasis με προσκάλεσε σε ένα παιχνίδι το 5. Δίνω πέντε προσωπικά στοιχεία και καλώ άλλους πέντε να κάνουν το ίδιο. Πάμε λοιπόν…

1. Τρέμω τις ακρίδες. Όταν μια φορά μπήκε μια στο εξοχικό, έφυγα από το σπίτι, και μόνο όταν με διαβεβαίωσαν ότι συνελήφθη, επέστρεψα…

2. Ενώ σα Χριστιανός μένω μετεξεταστέος, και την εκκλησία τη βαριέμαι αφόρητα, στο ναυτικό που υπηρέτησα ήμουνα καντηλανάφτης, και- μαζί με το Πάσχα- συμπλήρωσα 72 ώρες συνολικά παρακολούθησης λειτουργίας...(Θεϊκή εκδίκηση)

3. Στο πανεπιστήμιο είχα συμπληρώσει τρία χρόνια να πατήσω σε μάθημα. Στη σχολή όμως πήγαινα κάθε μέρα.

4. Η πτυχιακή μου είναι γεμάτη λάθη. Ήταν στατιστική (από ιστορικής άποψης). Δε βρήκα πολλά στοιχεία και για να μην αλλάξω θέμα και μου πάρει χρόνο, έβαζα ο,τι  μου ερχότανε…Πήρα 8!

5. Όταν ήμουνα μικρός είχα βάλει στόχο να αγοράσω ένα μπουζούκι. Μετά από αιματηρές οικονομίες μάζεψα περίπου 60.000 δρχ (φτάνανε). Αντί να τα κάνω μπουζούκι όμως έγω πήγα και τα έφαγα μέχρι τελικής πτώσης. Πριν ξεφτιλιστώ ήρθε η γιορτή μου όπου μάζεψα από συγγενείς πάνω από 60.000. Πήρα το μπουζούκι, κι οι δικοί μου ήταν περήφανοι που είχα μπει στο πνεύμα της αποταμίευσης...

Να προτείνω 5? Δεν τους έχω ρωτήσει φυσικά...

heatrbreak-kid

Van28

Emilia_

rigas

movflower

-         Μη φεύγεις…

-         Θα φύγω. Δε γίνεται αλλιώς…

-         Πώς θα ζήσω πια χωρίς εσένα?

-         Θα είναι δύσκολο. Αλλά δε γίνεται να συνεχίσουμε…

-         Και πού αφήνεις τα σχέδια που κάναμε?

-         Στο δεύτερο συρτάρι του κομοδίνου κάτω από το down town.

-         Πού αφήνεις τα παιδιά μόνα τους?

-         Μη φοβάσαι και τα σκέφτηκα κι αυτά. Στο ίδρυμα θα βρούνε παρέες…

-         Κι εμένα? Τι θα κάνω εγώ τώρα μόνος μου?

-         Μπορείς να ανοίξεις καινούργιο σπίτι. Δε σε φοβάμαι, έχεις ταλέντο…

-         Κι όσα ονειρευτήκαμε μαζί? Όλα στη φωτιά?

-         Δυστυχώς…Όλα λειτουργούν με κωδικούς πια, τίποτα δε μένει στο συναίσθημα. Δυο άνθρωποι δε φτάνουν για την επαγγελματική καταξίωση, για την προσωπική ευτυχία…

-         Και το σπίτι που ανοίξαμε μαζί?

-         Σου  ανήκει…Ούτως ή άλλως εγώ τσίλιες φύλαγα!

-    ΤΟ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΡΙΟ ΤΕΛΕΙΩΣΕ. ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ ΣΑΣ!

Σήμερα μου λύθηκε μια τεράστια απορία…

Ήταν 21 Οκτωβρίου 1998 όταν μία παντόφλα (ανοιχτό καράβι) με πέταγε στην Κέρκυρα χωρίς να ξέρω πού ακριβώς βρίσκομαι, σαν τον «Πίπη» με τη Βουγιουκλάκη.

Ευτυχώς δεν ήρθε κανένας  «Παπαμιχαήλ» να με βοηθήσει, γιατί το «μπουκέτο» που θα έτρωγε θα ήταν εξαιρετικά αφιερωμένο…

(Αλήθεια, στην ταινία, ο Παπαμιχαήλ γούσταρε τον Πίπη? Αν όχι, γιατί το «Λεβέντη μου κι αλήτη μου» το τραγουδάγανε μουσούδα- μουσούδα? –Πού  ήταν ο Αρχιεπίσκοπος τότε?- Αν αναλογιστούμε ότι η ταινία ήταν την εποχή της χούντας πάντως δικαιολογείτο…-Διάβαζε!)

Ενώ καθόμουνα στο λιμάνι, μου ήρθε μια φοβερή ιδέα! (όταν δουλεύει το  μυαλό με μανιβέλα…)

Να ρωτήσω κάποιον!!! (έλα!)

Πάω σε έναν περίεργο κει πέρα…

-         Μπορείτε να μου πείτε πού είναι το κέντρο της πόλης?

-         Το Λιστόν?

-         Κλειστόν? (είμαι και περήφανος…στ’ αυτιά) Και γω τώρα πού θα πάω?

Τέλος πάντων μου εξηγεί το  δρόμο, τον καταλαβαίνω με δυσκολία (οι Κερκυραίοι μιλάνε σαν να τους έχεις βγάλει πιστόλι), κάνω κάτι γύρους…να ‘μαι πάλι στο λιμάνι!

Η πρώτη προσπάθεια απέτυχε. Αποφασίζω να ρωτήσω έναν περιπτερά ενώ αποσαφήνισα μέσα μου ότι η κεντρική πλατεία δε λέγεται «Κλειστόν» αλλά  «Ληστών»!

Ως έχων αποκτήσει μία σχετική εμπειρία ως «Κερκυραίος», καθότι συμπλήρωνα πάνω από μισή ώρα  εσωτερικής μετανάστευσης, πάω στον περιπτερά με αέρα (επτανησιακό) και  ρωτάω:

-         Πώς πάω για τους ληστές?

Εντάξει, ο τύπος δεν ήταν υποχρεωμένος να καταλάβει. Και καλά που δε φώναξε και την αστυνομία γιατί, απ’ το ύφος μου έδειχνα από μεσαίο στέλεχος και πάνω, της διεθνούς  τρομοκρατίας…

Μετά από καλοπροαίρετη προσπάθεια (το ομολογώ) να καταλάβω εγώ τι μου λέει, κι εκείνος τι στα κομμάτια ψάχνω, καταλήξαμε. Η βροχή άρχισε να πέφτει πολύ, αλλά εγώ είχα βάλει στόχο να βρω το κέντρο της πόλης όπου στη συνέχεια θα με βοηθούσε να βρω εκεί που έμενα, μιας και το μόνο που θυμόμουν από αυτό που είχα νοικιάσει ήταν ότι είχε παράθυρα.

Με τα πολλά, μετά από τρελλό μουσκίδι και απίστευτους γύρους γύρω από τον εαυτό μου και από ένα μπακάλικο το οποίο, ενώ το άφηνα συνεχώς πίσω μου και προχώραγα ευθεία., όλο τσουπ!  μπροστά μου βρισκότανε, καταφέρνω να δω μια τεράστια πράσινη έκταση, μαγαζιά κλειστά παντού (λόγω βροχής λειτουργούσαν φυσικά μόνο μέσα, εγώ τα έβλεπα κλειστά) και στο  βάθος  να δεσπόζει το Παλαιό Φρούριο, πραγματικά πανέμορφο…

Τότε σκέφτηκα...

«Αυτή πρέπει να είναι η πλατεία!»

Μετά άρχισα να αναθεωρώ…

«Τι «ληστών» και βλακείες άκουγα? «Κλειστόν» λέγεται, φως φανάρι! Αφού είναι  όλα κλειστά!»

Τώρα έπρεπε να βρω το mon Repos στο οποίο έμενα…Βρίσκω έναν σκοτεινό τύπο και τον ρωτάω…

-         Ρε μάστορα, κατά πού πέφτει το mon Repos?

-         Καμία σχέση! Αυτό είναι μακριά!

-         (Τζίφος…)

-         Τι δουλειά  έχεις στο Λιστόν?

-         Πώς?

-         Εδώ λέω είναι μακριά!

-         Πώς το πες το άλλο?

-         Ποιο, το Λιστόν?

-         Μάλιστα…

Μετά από προσπάθειες κατάλαβα ότι λέγεται Λιστόν. Αλλά ήταν τρομερό ότι κανείς δεν ήξερε γιατί. Σήμερα χάζευα το «έχεις γούστο» στην ΕΤ1 της Μπήλιως  Τσουκαλά, που είχε αφιέρωμα στα Επτάνησα. Μεταξύ άλλων είπε ότι λεγότανε Λιστόν γιατί στο συγκεκριμένο δρόμο υπήρχε μία λίστα με ονόματα ευγενών οι οποίοι μόνο αυτοί είχαν το δικαίωμα να περπατούν το συγκεκριμένο δρόμο.

Επίσης έμαθα ότι η πρώτη κοινωνική επανάσταση παγκοσμίως εξελίχτηκε στη Ζάκυνθο με την εξέγερση των Ποπολάρων.

Και επίσης άκουσα ένα εκπληκτικό Ζακυνθινό τραγούδι. Γράφτηκε στα χρόνια της Αγγλικής κυριαρχίας. Ήταν η εποχή των λεγόμενων «ριζοσπαστών», οι οποίοι αντιδρούσαν στο αγγλικό καθεστώς. Αυτούς τους μαζεύανε και τους πηγαίνανε στην Κέρκυρα όπου ήταν η πρωτεύουσα της Αρμοστείας και τους κρεμάγανε. Μέσα στο καράβι κατά τη μεταφορά τους, γράψανε ένα απίστευτο τραγούδι με υπερβολικά χαρούμενο ρυθμό!

Μας παν με το καράβι (τρις)

Να μας δικάσουνε

Μας παν με το καράβι (τρις)

Να μας κρεμάσουνε

Ζάκυνθος Κέρκυρα δε θα σας ξαναειδώ

Όμορφη Κεφαλλονιά δε θα σε ξαναειδώ…

Κέρκυρα έζησα πολλά χρόνια και τη λατρεύω. Είναι πια κομμάτι από μένα…

Ζάκυνθο πήγα φέτος για τέσσερις μέρες. Είναι φοβερό να μην έχεις ξαναπάει σ’ ένα τόπο και να νοιώθεις τόσο οικεία…

Κεφαλλονιά ελπίζω να πάω κάποια στιγμη…

Αλλά σήμερα το πιο σημαντικό είναι ότι έμαθα γιατί ονομάστηκε Λιστόν η πλατεία που περνούσα πάνω από το μισό της μέρας μου.

Καφέ έπινα στο “Libro d’oro”…Αλλή μια τραγική ιστορία για να μάθουμε ακριβώς τι ήτανε, θα σας την πω κάποια άλλη στιγμή…

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι λίγα μέτρα  μετά το Λιστόν. Το μέρος λέγεται Φαληράκι κι εκεί έχει μια υπέροχη καφετέρια και ουζερί το «εν πλω».  Μακριά φαίνεται το Παλαιό Φρούριο και το  άσπρο κτίριο είναι η σχολή Μουσικών σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου. Πιο πάνω, ένα κτίριο που φαίνεται ίσα-ίσα είναι το παλιό αγγλικό νοσοκομείο.(Το αυτοκίνητο δεν είναι δικό μου, υποθέτω του φωτογράφου…)

Παλεύει ο καλός με τον κακό εαυτό μου…

Ο καλός είναι ευγενικός, δε χαλάει χατίρι σε κανέναν, μιλάει σοβαρά, έχει απόψεις δυνατές, διεκδικεί και γενικώς με ξενερώνει αφάνταστα…

Ο κακός λέει ο,τι να ‘ναι όπου να ‘ναι, σκέφτεται ελάχιστα, λέει βλακείες, δυσκολεύει τη θέση του συνέχεια, πέφτει από το ένα λάθος στο άλλο, τα παρατάει χωρίς λόγο, επιστρέφει χωρίς λόγο, ξεχνάει, κοροϊδεύει,  συγκινείται, δυσανασχετεί με το καθετί…

Ο καλός μου εαυτός έχει θαυμαστές μόνο τους γονείς μου και τη θεία Μάρθα.

Ο κακός τους υπόλοιπους.

Αλλά τα πράγματα για τον κακό εαυτό μου πάνε από το κακό στο χειρότερο. Τον τελευταίο καιρό χάνει τη μια μάχη μετά την άλλη, με τον καλό να είναι έτοιμος να υψώσει τη γροθιά του νικητή.

Γιατί το κοινό στο οποίο απευθύνεται ο κακός συνεχώς μικραίνει. Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται οτιδήποτε απειλήσει τα κεκτημένα τους. Θωρακίζονται ψυχικά και αποφεύγουν επιρροές που ξεπερνούν τα όρια της τυπικότητας και της ταπεινότητας.

Η κάθε προσωπική υπέρβαση τους ενοχλεί. Κάθε νέο δεδομένο που προσπαθεί να εισχωρήσει στη ζωή τους το αντιμετωπίζουν με τρόμο…

Ο καλός εαυτός όμως, όπως καθετί, έχει και τη σκοτεινή του πλευρά. Ο καλός εαυτός είναι ένα καταπιεσμένο πλάσμα, παραγεμισμένο με σύνδρομα αυτιστικά, μονόχνωτο, ανυπόφορο και απροσπέλαστο στα πάθη.

Αν το πολλαπλασιάσουμε επί 10 εκατομμύρια, φτιάχνουμε την κοινωνία. Σοβαροφανής, με ανθρώπους που «σκοτώνονται» για ένα ευρώ, ανοικτόμυαλους μόνο σ’ ο,τι αφορά τους άλλους, απαιτητικούς, χωρίς χιούμορ και με συμπλέγματα αξεπέραστα, άχρωμους, άοσμους, κοινωνικά απόντες, προσωπικά ναυάγια…

Το σύστημα επιβάλλει την επικράτηση του καλού εαυτού. Εμένα ανέκαθεν όμως με συγκινούσαν περισσότερο  τα δάκρυα του ηττημένου απ’ τη γροθιά του νικητή…

Έχω κλάψει ελάχιστες φορές. Μία από αυτές ήταν το 1990, μικρό παιδί. Τελικός παγκοσμίου κυπέλλου, Δυτική Γερμανία- Αργεντινή. Ο Μαραντόνα πριν δυο βράδια «τόλμησε» να πετάξει εκτός διοργάνωσης την Ιταλία μέσα στη Νάπολι, παρά τις συστάσεις των «φίλων» του να μην προσπαθήσει πολύ για αυτή τη νίκη. Τους κέρδισε μόνος του. Και τιμωρήθηκε. Η Δ. Γερμανία σήκωσε το παγκόσμιο κύπελλο με μια αισχρή διαιτησία κατά της Αργεντινής. Δυο μήνες μετά συνέλαβαν το Μαραντόνα για χρήση κοκαΐνης και του σταμάτησαν το ποδόσφαιρο, ενώ ήταν γνωστό ότι έπινε από το 1982. Ως τότε όμως «έβγαζε» τον καλό του εαυτό και το σύστημα τον χρειαζότανε. Μόλις πρόταξε τον κακό του, απλά τιμωρήθηκε, λοιδορήθηκε και παρομοιώθηκε με το διάβολο .  

Δε συγκρίνω φυσικά τον εαυτό μου με τον ανυπέρβλητο Ντιέγκο. Αλλά όλοι  έχουμε την «καλή»  και τη «κακή» πλευρά μας…

Και για μένα, όσο περνά ο καιρός, τόσο περισσότερο «σφίγγουν τα λουριά» για τον κακό εαυτό μου…

Μάλλον θα ηττηθεί αλλά δε με νοιάζει…

Η αξία του νικημένου δίνει δόξα στον νικητή?

Θα το ήθελαν πολύ, αλλά δε νομίζω…

Το παν στη ζωή είναι να βρεις αυτό που σε εκφράζει…

Είναι μια δύσκολη διαδικασία, γιατί στη ζωή δεν υπάρχει παρθενογένεση. Προχωράς συνεχώς με πρότυπα. Κάποια απ’ αυτά στη διαδρομή αλλάζουνε, αφού έχεις πάρει τα στοιχεία που σ’ αρέσουν.

Έτσι φτάνεις σε μια ηλικία που έχεις το δικό σου image και μπορείς και συ να λειτουργήσεις ως πρότυπο. Στην ουσία είσαι ένα παζλ από διάφορες επιρροές, το οποίο όμως είναι μοναδικό…

Εγώ πίστευα ότι είχα αρχίσει να φτάνω στο τέλος της διαδρομής και έτσι, περήφανα, να διαβώ το δρόμο μου ως πρότυπο…(τα παιδάκια μακριά!)

Μέχρι που ανακάλυψα σε μια εκπομπή τον μεγάλο προφήτη, εκείνον που θα με κάνει να αναβάλλω για λίγο το πέρασμα μου να γίνω πρότυπο και πάρω από εκείνον ο,τι έχει να μου διδάξει…

Και είναι εκείνος με το μαλλί κάγκελο, που συστήνεται ως εξωγήινος. Τα μαλλιά του είναι κεραίες που επικοινωνεί με το υπερπέραν. Μάλιστα, όπως είπε, τους συνάντησε κάπου έξω από την Πάτρα και τα είπανε…

Όταν τον ρώτησαν τι ειπώθηκε στην ιστορική αυτή συνάντηση δε μίλησε. Και σωστά. Έχουν και τα δικά τους…

Κι εγώ μάθαινα ο κουτός για δήθεν σπουδαίες συναντήσεις στη Γιάλτα και στη Λωζάννη. Αλλού όμως παίζεται το παιχνίδι!

Ειπώθηκαν σπουδαία πράγματα για το μέλλον της ανθρωπότητας. Ο άνθρωπος- κεραία, απ’ ότι έμαθα μας εκπροσώπησε τέλεια ως γένος, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και όρθωσε το ανάστημά του στους εξωγήινους εισβολείς όταν εκείνοι του έθεσαν σοβαρά ζητήματα:

-         Κλιτς?

-         Κλον!

Είπε κι άλλα. Ανατριχιαστικά. Αλλά τα σημαντικά τα κράτησε για την πάρτη του.

Και εγώ κάθομαι κι αναρωτιέμαι ο δύστυχος. Γιατί άλλοι επικοινωνούν με τον αγαπημένο τους άγιο κάθε τρεις και λίγο και εγώ όχι? Άλλοι γιατί ακούνε φωνές από το υπερπέραν? Άλλοι γιατί μιλάνε με τα δέντρα και τα  ποτάμια?

Εγώ ποτέ δεν έβλεπα X-Files γιατί δεν είχε ωραία πρωταγωνίστρια. Ούτε στην εκκλησία πήγαινα γιατί ήξερα τι θα γίνει στο τέλος. Και η συνεργασία μου με τα δέντρα τελείωσε νωρίς, όταν έσπασε και με έριξε κάτω το κλαδί που είχα σκαρφαλώσει όταν ήμουν μικρός. Δεν έπαθα τίποτα σοβαρό. Ούτε το κλαδί.

Ποτέ μου τελικά δε θ’ ακούσω φωνές. Ίσως δεν είμαι άξιος γι’ αυτό. Πότε δε θα γίνω εμπνευσμένο πρότυπο. Τα μαλλιά μου θα είναι μια ζωή ένα μάτσο κοινές τρίχες. Κεραίες, θα είμαι καταδικασμένος να αγοράζω πάντα απ’ έξω. Και ιπτάμενους δίσκους ποτέ δε θα δω. Μόνο στο κεφάλι θα μου ‘ρχονται από κάποια αυτοκαταστροφική γυναίκα που θα κάνει τη λάθος σκέψη στη λάθος στιγμή.

Θα παρηγοριέμαι όμως όταν θα μ’ αποκαλεί ούφο. Θα σημαίνει ότι κάτι απορρόφησα τελικά από τον άνθρωπο-κεραία.

Κάτι ήξερε η Δήμητρα Παπαδοπούλου…(για τους γνωρίζοντες…)

Από τη μια εντάξει. Τα καταλαβαίνω τα παιδιά. Από την άλλη όμως έχω και τα μεγάααλα ερωτηματικά μου…

Η κινητοποίηση είναι δίκαιη. Η κατάργηση του άρθρου 16 δε σημαίνει ότι απλά μπαίνουν και τα ιδιωτικά στο παιχνίδι, αλλά ουσιαστικά με τα δεδομένα τα ελληνικά σημαίνει κατάργηση της δημόσιας παιδείας.

Αλλά έχω να κάνω μία σκέψη.

Στη Γαλλία προ μηνών έγινε μια φοιτητική κινητοποίηση. Τα   Γαλλάκια δε γουστάρανε κάτι αλχημείες της κυβέρνησης και τα «πήρανε» κανονικά. Εκατομμύρια νέοι άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους. Διαδήλωσαν. Και κατάφεραν μια κυβέρνηση σοβαρή (αλλά και σκληρή) να την κάνουν τα μέτρα που ήθελε να επιβάλλει να τα κάνει τσιχλόφουσκα.

Κι αυτό  γιατί? Γιατί τα Γαλλάκια καταρχήν πραγματικά ζητούνε παιδεία που να τους εξυπηρετεί. Τα Γαλλάκια δεν κλείνουν τα ιδρύματα τους κάθε έξι μήνες επειδή ο Πρύτανης ξυρίστηκε και δεν τον αναγνωρίσαμε όταν ήρθε στο πανεπιστήμιο. Γιατί τα Γαλλάκια αγαπούν το πανεπιστήμιό τους. Αν πάει κάποιος σε ένα οποιοδήποτε ίδρυμα στο Παρίσι ή αλλού θα δει κτίρια να λάμπουν. Όχι αυτό το χάλι της νομικής!

Εδώ μέχρι και στο Ιόνιο πανεπιστήμιο, που όσοι σπουδάζαμε (τουλάχιστον τότε) το αγαπούσαμε και το φροντίζαμε. Ποτέ δε γράφαμε σε κανέναν τοίχο εντός του ιδρύματος. Το είχαμε καθαρό. Η αίθουσα των φοιτητών «έλαμπε»!. Είχαμε βάλει ταμπλώ στους εσωτερικούς τοίχους της σχολής όπου καθένας μπορούσε να προωθεί τις ιδέες του. Εδώ μέχρι και οι αναρχικοί είχαν το δικό τους ταμπλώ και δεν ενοχλούσαν κανέναν. Το ίδιο κι οι άλλες παρατάξεις, που σεβότανε πραγματικά η μία την άλλη και το χώρο που αναλογούσε στην καθεμιά.

Το μόνο «κακό» που συνέβαινε όσα χρόνια ήμουνα πάνω ήταν η συνεχής απειλή για καταλήψεις.

Γιατί στην παιδεία πάντα θα υπάρχουνε σοβαρά προβλήματα. Αν κλείνεις το πανεπιστήμιο μια φορά το χρόνο για το καθένα, τελικά γίνεσαι εσύ το πρόβλημα. Γιατί τα παιδιά δεν έχουν καταλάβει ότι η κατάληψη αποτελεί το ύστατο σημείο για τη διεκδίκηση του οπουδήποτε πράγματος.

Αλλά οι φοιτητές και οι μέντορες τους την πάθανε τώρα όπως ο τσοπάνης με το λύκο. Από τις τόσες φορές που κλείσανε τα ιδρύματα για ψύλλου πήδημα, τώρα πια κανείς δεν τους πιστεύει, κι ο λαός τους βλέπει με επιφυλακτικότητα. Τώρα που πραγματικά υπάρχει πρόβλημα! Τώρα που ίσως η κατάληψη ήταν η μοναδική λύση!

Κι εγώ ακόμα που αυτή τη στιγμή είμαι μαζί τους, ξέρω καλά ότι αν τους περάσει, σε δυο μήνες θα το ξανακλείσουν επειδή τρίζει η πόρτα του αμφιθέατρου…

Στη Γαλλία όμως οι φοιτητές σέβονται τα χρήματα που ξοδεύουν για τις σπουδές τους. Κι αυτό αντανακλά στην Ευρώπη. Σπουδάζουν εκεί χιλιάδες φοιτητές από ξένα κράτη. Στην Ελλάδα δεν έρχονται ούτε Σουδανοί. Μόνο κάτι ψυχάκηδες που έχουν μούρλια με την Αρχαία Ελλάδα…

Γι’ αυτό ας τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Εγώ μόνο «πονάω» για τη δημόσια παιδεία που σιγά σιγά φτάνει στο τέλος της.

Να ευχαριστήσουμε όλους αυτούς που συμμετείχαν σ’ αυτήν, τόσο μπροστά όσο και στα παρασκήνια.

Να ευχαριστήσουμε τους εκάστοτε υπουργούς που έκαναν ο,τι περνά από το χέρι τους να την κάνουν σαν τα μούτρα τους…

Να ευχαριστήσουμε τους φίλτατους μεγαλοκαθηγητές που «τρέμουν» την αξιολόγηση για ευνόητους λόγους. Θέλουν να μην αλλάξει τίποτα.Και γιατί άλλωστε? Τα εκατομμύρια της Ε.Ε. είναι πολλά, η παιδεία είναι μία! Όλα αυτή θα τα πάρει?

Να ευχαριστήσουμε για το τέλος και τους φοιτητές. Που κάνουν ο,τι τους κατέβει. Γιατί έτσι μάθανε. Και δεν αθωώνω κανέναν. Γιατί οι μισοί τα κλείνουν για ψύλλου πήδημα. Οι άλλοι μισοί όμως τα «παίρνουν» κανονικά για να διατηρούν την «τάξη». Μεταπτυχιακά, διδακτορικά, βοηθοί καθηγητών κτλ για τα «καλά» παιδιά που ψηφίζουν εναντίον των καταλήψεων βρέξει χιονίσει. Αλλά κι οι υπόλοιποι φοιτητές που κοιμούνται «τον ύπνο του Δικαίου» αδιάφοροι τελείως για τα τεκταινόμενα. Αυτοί είναι τα πραγματικά θύματα, και καλά να πάθουν. Ένας προχτές με ρώταγε τι σκατά λέει αυτό το άρθρο 16…

Για αυτό κι εγώ, μες στα πλαίσια της γραφικότητας που όλους μας διακατέχει, προβάλλω το σύνθημα που κάπου βρήκα στο ίντερνετ:

(Στα χνάρια πάντοτε της Γαλλικής επανάστασης…)

Τιβιτιγκλόν!

Κάπου τ' άκουσα,δε θυμάμαι πού, και το κράτησα γιατί μου άρεσε,

«Όταν καταλάβουμε τι σημαίνει ελπίδα, θα πάψουμε να πιστεύουμε σ’ αυτήν…»

Δε ξέρω αν έχει δίκιο. Αλλά δεν έχει σημασία. Εξάλλου τα όμορφα λόγια είναι σαν κάποιους ανθρώπους που συναντάς από το πουθενά. Αν τους γουστάρεις τους κρατάς κι ας μην ταιριάζεις μαζί τους…

Έτσι μοιάζουν οι ελπίδες. Τις δημιουργείς συχνά από το τίποτα. Κι ας η έκβαση των πραγμάτων έχει δρομολογηθεί. Σίγουρα δε χρειάζονται. Κι ίσως να προφυλασσόμασταν καλύτερα αν δεν υπήρχαν, ώστε να μη γινόμασταν έρμαια αυτών των ψευδαισθήσεων…

Είναι όμως γοητευτικές. Γιατί «παίζουν» με το μυαλό. Ισορροπούν ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα. Θυμίζουν κάπως τα ιστορικά μυθιστορήματα που ο,τι περιγράφουν είναι αλήθεια εκτός απ’ την αρχή τους, τη μέση και το τέλος.

Γιατί οι ελπίδες είναι προέκταση της πραγματικότητας. Όπως τα όνειρα είναι προέκταση του εαυτού μας. Τι θα κάναμε χωρίς όνειρα? Πού θα ταξιδεύαμε χωρίς ελπίδες?

Η τελική νίκη για όλους δε θ’ αργήσει. Γιατί μια συνομωσία κάπου στο υπερπέραν οδηγεί έτσι τα πράγματα ώστε να νοιώθουμε μακροπρόθεσμα όλοι δικαιωμένοι.

Αυτή η «νίκη» από το πουθενά δεν εξηγείται.

«Είναι μυστήριο» όπως θα έλεγε και ο Τζέφρι Ρας στον «Ερωτευμένο Σαίξπηρ»…

Αλλά πριν το «μυστήριο» αυτό αποτέλεσμα, υπάρχουν ένα σωρό χαμένες μάχες που μέσα τους έχουμε κρύψει τόσες ελπίδες! Γι’ αυτό ίσως χρειάζονται…

Μετά από χρόνια ενδελεχούς παρακολούθησης και ασταμάτητου focus στις ανθρώπινες σχέσεις, μπορώ να το πω…

Όσο μακρύτερα, τόσο καλύτερα…

Ο πρώτος καιρός περνά όμορφα.

Με βαρβάτες δηλώσεις…

-         Βρήκα το έτερον ήμισυ!

-         Και τόσο καιρό τι ήσουνα? Μισιακό?

Με δαπανηρές βραδινές εξόδους…

-         Μπάμπη, θέλω κι άλλο μπουκάλι!

-         Ο,τι θέλει η ζωούλα μου! (που να σκάσεις)

Με σαλιαρίσματα εκατέρωθεν…

-         Μπάμπη, δε σου ‘χω πει να ξυρίζεσαι?

-         Τι έγινε ρε παιδιά? Θα μου ρίξει και φυλακή?

Με μελό εξομολογήσεις…

-         Μάθε λοιπόν Μπάμπη ότι είσαι ο πρώτος…

-         Ναι?

-         Που μου έξαψε τη φαντασία!

-         Α!

Με υποχρεώσεις σε γνωστούς και φίλους…

-         Από δω η κοπέλα μου.

-         Έλα ρε Μπάμπη, βρήκες γκόμενα? Δεν το περιμέναμε!

-         …

Και των αυθόρμητων εκδηλώσεων ζηλοτυπίας…

-         Πού ήσουν τόσες ώρες που σε ψάχνω?

-         Με τον τέως.

-         Βασιλιά?

-         Γκόμενο, είσαι κι ηλίθιος!

-         Α! Γιατί να ξέρεις εγώ είμαι αντιβασιλικός…

-         (Χέστ……)

Μετά έρχεται ο καιρός της γκρίνιας…

-         Τι θα γίνει, το σιδέρωσες εκείνο το πουκάμισο?

-         Όλο το βράδυ σιδέρωνα! Τύρρανε! Πάνω του κοιμόμουνα…

Της καθημερινής τριβής…

-         ….μέρα

-         Μμμμ

Της ανασφάλειας…

-         Η αλήθεια είναι ότι πέρασα τα καλύτερα 20 χρόνια της ζωής μου…

-         Σοβαρά?

-         Ναι! Μετά γνώρισα τον άντρα μου…

Της φοβίας…

-         Φοβάμαι να κοιμηθώ μόνη μου…

-         Γιατί?

-         Βλέπω συνέχεια εφιάλτες ότι κοιμάμαι με τον άντρα μου…

Και των ανεκπλήρωτων προσδοκιών για αλλαγή…

-         Έλα αγάπη μου, πού βρίσκεσαι? Από πού τηλεφωνάς?

-         Από Λονδίνο.

-         Από Λονδίνο? Πάρε το χέρι σου!

Γιατί ο άνθρωπος απλά είναι προορισμένος να προχωράει, να αλλάζει, να βιώνει καταστάσεις πρωτόγνωρες που να τον ανανεώνουν…

Αν και η φύση, σωστά σκεπτόμενη, του έβαλε μέσα τη λογική και το συναίσθημα, όψεις του ίδιου νομίσματος, για να μην τον πάρει και τον σηκώσει…

Έτσι κληρονομήσαμε δυο κόσμους. Οι οπαδοί του πρώτου εξέδωσαν την Καινή Διαθήκη και μας γέμισαν τη ζωή με ένα κάρο συμβόλαια, γάμους, βαφτίσεις, ληξιαρχεία κτλ…

Οι οπαδοί του δεύτερου μας βομβάρδισαν με περιοδικά playboy, με sex and the city, μοντέλα, ζιγκολό και life style…

Όποιος αντέξει εξ ολοκλήρου στον πρώτο να πάει για ψυχανάλυση…

Όποιος αντέξει εξ ολοκλήρου στον δεύτερο, να κοιτάξει τη μέση του…

Για όλους τους άλλους που κινούνται ανάμεσα, η άγνοια σώζει!!!

Η’ αλλιώς…

(Υπέροχο το χθεσινό live, πολλά μπράβο στους τραγουδιστές, στους μουσικούς, στους διοργανωτές και φυσικά στους παρουσιαστές! Ήταν όμορφα τελικά…)

Τελικά είναι ωραίο να είσαι στον κόσμο σου…

Κάποτε υπήρχε μια υπάλληλος. Τέλεια σε όλα. Εκεί που ήταν ήθελε να μείνει. Προσεχτική, επιμελής, όλα τα καλά του κόσμου…

Ήταν δίπλα της ένας περίεργος και σκοτεινός τύπος ο οποίος αυτοαποκαλείτο υπάλληλος . Μέτραγε τις μέρες για να φύγει και τις χάραζε στον τοίχο όπως ο Κουφοντίνας. Σήκωνε το χέρι του μόνο για να πάρει τον καφέ του όταν (ο καφές) τόλμαγε να  του χαλάσει την οπτική του γωνία. Το μυαλό του δούλευε μόνο όταν έρχονταν κυρίες άνω του 1.80…

Η κακιά στιγμή είναι όμως σαν μια νταλίκα. Δε πα να πηγαίνεις με το αυτοκίνητο των Φλινστόουνς, αν σ’ έχει σταμπάρει, δε γλιτώνεις  με τίποτα την αφισοκόλληση σου στο δέντρο της πλατείας δίπλα στην Φιλιώ Πυργάκη…

Έτσι κι αυτή. Μια φορά δεν πρόσεξε, λάθος στα χαρτιά της εφορίας, τα παίρνει στην κράνα ο πρόεδρος….σουτ….και από δω παν κι άλλοι…

Ενώ στον άλλον…

-         Πρόεδρε, ο τέτοιος πάλι μ…… έκανε.

-         Πάλι? Καλά, αφήστε  τον σε μένα…

Μπαίνει μέσα…

-         Γιατί βρε τέτοιε μου, τα κάνεις αυτά? (θα σε μαλώσω)

-         Έχετε δίκιο πρόεδρε, δε θα ξαναγίνει…(σήμερα)

-         Καλά καλά, πώς είδες τον Ολυμπιακό?

Κτλ κτλ…

Γιατί αν είσαι τύπος μποέμ, ή σε διώχνουν από την πρώτη ώρα, ή δεν κάνουν χωρίς εσένα…

Γιατί για τον καθένα η κάθε δουλειά είναι κουραστική. Και περνάς εκεί το μισό της μέρας σου και πάνω.

Προτιμάς να βλέπεις έναν τύπο που δε μιλάει σε κανένα και κινείται στο χώρο λες και κάνει πατινάζ, ή ένα σαχλάκια που ναι μεν κάθε στιγμή της ημέρας εξαιτίας του κινδυνεύεις να πας στη στενή εξαιτίας δεκάδων λαθών και παρατυπιών, που όμως  σε κάνει και ξεχνιέσαι και σε ταξιδεύει που και που με το αδιανόητα πολύπλοκο, συμπλεγματικό και απροσάρμοστο μυαλό του?

Ο Ωνάσης έλεγε ότι προτιμά για συνεργάτες ανθρώπους του ρίσκου, τρελλούς, που να μην υπολογίζουν το κόστος, παρά τετράγωνους στεγνούς υπολογιστές…

Γιατί γνώριζε, όντας κι εκείνος τρελλός, ότι μόνο αυτοί μπορούν με μια ιδέα να απογειώσουν το σύμπαν…

Γιατί απλά κάποιοι άνθρωποι ζουν στον κόσμο τους…

Και σίγουρα ο κόσμος τους είναι έτη πιο μπροστά από το δικό μας…

Και θέλει προσπάθεια, όραμα, φώτιση, θεία έμπνευση να τον δημιουργήσεις…

Κι ας μη χρειάζεται εφτά μέρες για τη δημιουργία του, παρά μόνο πέντε λεπτά!