Ρωτήσανε χτες έναν πολιτικό…

-         Πού πήγαν τα λεφτά?

Κι ιδού απάντηση…

-         Οι άλλοι έκλεβαν περισσότερο!

Ειλικρινά δε μ’ αφορούν οι περιουσίες τους. Να τις χαίρονται. Εξάλλου ποτέ κανείς, παλιά ή τώρα, δε λογοδότησε, δεν τιμωρήθηκε, κι ένας κάποτε που πήγε φυλακή, μέσα στο κελί του είχε από στίφτη τηλεμάρκετινγκ μέχρι τσουλήθρα. Γιατί να τιμωρηθούν αυτοί?

Εγώ σ’ όλους, τους εύχομαι από καρδιάς, καλοφάγωτα! Να φτιάξουν όμορφες βιλίτσες να ομορφύνουν την Ελλάδα μας. Πολλές πισίνες, ώστε ο κλάδος των καθαριστών πισίνας να ξεφύγει από την ανασφάλεια και τη μιζέρια. Να αγοράσουν αθλητικά σωματεία να ξεπλύνουν το χρήμα χωρίς αντίκρισμα, μπας και δούμε κάποτε καλύτερο ποδόσφαιρο.

Να βρουν όμορφες γυναίκες ώστε στα διεθνή forums οι Ελληνίδες σύζυγοι  να ξεχωρίζουν απ’ τις ευρωπαϊκές μπασκλασαρίες τύπου Μέρκελ. Και γενικώς να κάνουν βρωμιές ώστε να μεγαλώσουν το ακαθάριστο εθνικό προϊόν.

Αλλά κάπου υπάρχει και η νοημοσύνη. Κι εντάξει, όλοι έχουν ένα σωρό σκοτούρες, σιγά μην ασχοληθούν με τα (βρ)ομόλογα του κάθε Καραγκιοζόπουλου. Αν όμως τύχει και τους ακούσει κάποιος, άνετα μετά από δυο λεπτά μπορεί να βαράει το κεφάλι του ανεπαίσθητα  στο πάσο της κουζίνας.

Γιατί εντάξει ρε φίλε, σε ρωτάνε, σε κατηγορούν ότι έκλεψες. Είναι απάντηση σοβαρού τύπου «Οι άλλοι πήραν πιο πολλά?». Δηλαδή αν σου πουν ότι βίασες, εσύ τι θα πεις? Ο άλλος την άφησε κι έγκυο?

Κλέψε, οι περισσότεροι αυτό κάνουν. Αλλά μη λες καφρίλες. Κι άσε το υφάκι μπλαζέ και τις προσευχές περί σεμνότητας και ταπεινότητας! Όχι τίποτ’ άλλο δηλαδή, θα σε κοροϊδεύουν κι οι φίλοι σου!

Η σχέση των δύο φύλων με το χρόνο είναι ως γνωστόν διαφορετική σε όλα τα επίπεδα. Στο ρολόι μπορεί να δεσπόζει η ώρα Γκρήνουιτς, η αίσθηση του χρόνου όμως θυμίζει τη σχέση Αργεντινής- Σιβηρίας…

Για παράδειγμα. Τα φτιάχνει ένα ζευγάρι. Η τύπισσα θα πει το τετριμμένο, «Αγάπη μου, ήρθες λίγο αργά στη ζωή μου, μακάρι να σ’ είχα γνωρίσει πριν τον πρώην μου…». Ο τύπος απαντάει, «Ναι καρδούλα μου έχεις δίκιο, ίσως είναι ακόμα νωρίς, να τ’ αφήσουμε εδώ τότε…». Ανήσυχη η τύπισσα που δεν «έπιασε» η ατάκα περί αργοπορίας του λέει, «Όχι δεν εννοούσα αυτό, να κάνουμε σοβαρή σχέση προλαβαίνουμε…», κι ο τύπος απαντάει, «Μήπως είναι λίγο νωρίς? Κάτσε να ωριμάσει η σχέση μας μέσα στο χρόνο (σαν το Jack Daniels, καμιά δεκαετία)…»

Όταν κάνουν έρωτα η τύπισσα πάντα διαμαρτύρεται, «Πιο αργά αγάπη μου, δεν παίρνεις την Πόλη…» κι ο τύπος ανασηκώνει το κεφάλι του, βλέπει το ρολόι στο κομοδίνο και σκέφτεται…  «Τι πιο αργά κι αηδίες, σε λίγο ξεκινάει ο αγώνας και πρέπει να πάω με τα παιδιά να πιάσουμε θέσεις νωρίς…»

Μετά από ένα πολύ όμορφο ραντεβού σ’ ένα κυριλέ εστιατόριο, η κοπέλα κι ο άλλος ανεβαίνουν σπίτι του για ένα ποτό. Αυτός πέρασε υπέροχα καθώς ήταν παλιό του στέκι (το βρήκε από το exodοs και παράλληλα με τον λογαριασμό του ήρθε και το εγκεφαλικό). Ο τύπος βάζει το «καθιερωμένο» χέρι στην τύπισσα, η οποία πετάγεται σαν την τσίμπησε καμηλοπάρδαλη «Μάλλον είναι αργά! Πρέπει να γυρίσω…». Κι ο τύπος απαντά, «Νωρίς είναι ακόμα, κάτσε να πιούμε 3,4,5,6 ποτάκια και σε γυρίζω εγώ…»

Κατάφερε η τύπισσα να ψήσει τον τύπο να βγει με τον κύκλο της, ο οποίος παρεμπιπτόντως πίσω από την πλάτη της σχολιάζει, πώς τα έφτιαξε μ’ αυτόν το βάρβαρο, και πως υποτιμά το ρόλο της ως γυναίκα, που τον φροντίζει και που τον ζηλεύει (μέχρι να το κάνουν κι αυτές όταν τον βρουν επιτέλους). Η τύπισσα φωνάζει «Άντε, κλείσε επιτέλους την τηλεόραση, αργήσαμε!» κι ο τύπος απαντά «Νωρίς είναι ακόμα, μέχρι να χαθούν δυο-τρεις φορές για να φτάσουν στο μαγαζί, εμείς θα ‘χουμε πάει…»

Γνωστότερη απόδειξη ότι ο άντρας κι η γυναίκα λειτουργούν μ’ αυτόν τον τρόπο είναι τα ραντεβού. Ο άντρας πάει νωρίς κι η γυναίκα αργά. Πολύ αργά…

-         Την πήγα για καφέ. Μετά για φαγητό. Κι η βραδιά τελείωσε ιδανικά…

-         Την κατάφερες?

-         Πήραμε ένα μπουκάλι ουίσκι και ανεβήκαμε στην Πάρνηθα. Απίστευτη θέα. Πιάτο η Αθήνα. Και κείνη την ώρα…

-         Της τα ‘ριξες?

-         Τη ρώτησα! Τι είναι έρωτας? Τι υποδηλώνει? Είναι απλά μια αναστάτωση του «είναι», η ανάσταση της ψυχής,  ή κάτι ποταπό, απάνθρωπο, αυταρχικό και απόλυτα εγωιστικό?

-         Έχεις λαλήσει…

-         Τι κρύβει πια αυτό το παράξενο συναίσθημα? Γιατί ενώ θεωρείται τέλειο, υπερτονίζει τις ατέλειες του άντρα και της γυναίκας που το εκπροσωπούν? Ή μήπως τελικά είναι η τέχνη του ανέφικτου?

-         Είχε διαβάσει?

-         Και τότε φώναξα! Τέχνη! Αυτό σημαίνει έρωτας! Μια ηλιαχτίδα που σπάει την αταραξία του πνεύματος, μια Ατλαντίδα που  ξεπηδά από το πουθενά και αλλάζει τον παγκόσμιο χάρτη της καρδιάς, ένα βαλς, μια υπέροχη μουσική μέσα στη βροχή! Και τότε…

-         Έφυγε!

-         Όχι, της το ‘πα!

-         Άντε!

-         Νοσταλγώ τ’ όνειρο…

-         Άντε πάλι!

-         Αλλά  τρομάζω με την αλήθεια. Εκείνη, σηκώθηκε δακρυσμένη, μου χτύπησε τον ώμο και ψιθύρισε: «Έχω για σένα καταιγισμό συναισθημάτων. Η ζωή θα καθορίσει. Θα σου τηλεφωνήσω.» Δεν είναι υπερρεαλιστικό και βαθιά ρομαντικό? Ειδικά αν δε ξέρει το τηλέφωνο σου?

-         Ναι…Πες το κι έτσι…Μια άλλη μετάφραση είναι:

Ουστ από δω, μ’ έπρηξες! Παλιοχαμούρη!  

Επειδή ξαναμπαίνουν γιορτές κι επειδή πάντα με κατηγορούν ότι γενικώς δεν τις βιώνω κι είμαι εκτός κλίματος, αποφάσισα κι εγώ με τη σειρά μου να μπω στο τρυπάκι, και να κάνω ο,τι κάνουν κι  άλλοι…

Την περίοδο των Χριστουγέννων ήμουνα από τους λίγους που δεν ήθελαν (και αντιδράσαμε βίαια γι’ αυτό) να φύγει ο προηγούμενος χρόνος. Βασικό μας επιχείρημα ήταν ότι πέρασε και δεν ακούμπησε, να τον αφήναμε λιγάκι ακόμα μπας και πραγματοποιήσει όσα υποσχέθηκε…

Τελικά οι αλλαγές του χρόνου είναι σαν τις εκλογές. Ξέρεις ότι θα συμβούν ακριβώς τα ίδια πράγματα με την αλλαγή, θα  ρίχνεις τα ίδια ακριβώς μπινελίκια, αλλά πανηγυρίζεις σα μουρλός νομίζοντας ότι  χάρις σε σένα  «βγήκε» κι  αυτό θα στο χρωστάει. Αντίθετα το Πάσχα είναι πιο flat…

Δε σου τάζει τίποτα, μόνο στα προβατάκια. Ότι αν γίνουν Αθανάσιοι Διάκοι, τους περιμένει μια ζωή μετά τη «στάυρωσή»  τους, γεμάτη πιλάφια και γυμνές χανούμισσες. Γιατί όταν κάτι αφορά την κοιλιά μας, για πλάκα το ‘χουμε το ποτ-πουρί χριστιανισμού-μουσουλμανισμού κι ο,τι άλλο κάτσει προκειμένου να την τουρλώσουμε…

Κι η Μεγάλη βδομάδα, μόνο κατ’ όνομα είναι. Επτά μέρες έχει, κι όλο σου λένε μη και μη. Πας να φας κρέας, σου λένε Στοπ! Πας να πιεις ένα φραπόγαλο, σου σκοτίζουν τον έρωτα. Πας να παίξεις ένα τάβλι σε μια καφετέρια, «Μα δε σέβεσαι τίποτα πια?»

Πας το μεγάλο Σάββατο στην εκκλησία την ώρα του λαού (12 παρά ένα- 12 και ένα),  κι ο παπάς να σε ψέλνει παράλληλα με το «Δεύτε λάβετε φως…» γιατί δεν ήρθες από τις εννιά παρά και γιατί φεύγεις στο καπάκι. «Τι να κάνω Πάτερ? Αφού ξέρω τι  θα γίνει στο τέλος!»

Κι έχεις όοοοολη αυτή την περίοδο εκείνο το ηλίθιο πιτσιρίκι στο  ALTER, που μοιάζει σαν απόβλητο του Ευαγγελάτου, να σου τρυπάει τ’ αυτιά  με το «ίνα κράαααζω σοί…»

Τελικά δηλαδή αυτό που περιμένεις από το Πάσχα είναι η επιστροφή του αυτονόητου.

Γι’ αυτό κι εγώ, επειδή δε γουστάρω τα πολλά μη και μη, και επειδή τρελαίνομαι για παραμύθι, αλλάζω  τροπάριο και το ρίχνω πάλι στα  Χριστούγεννα! Εκεί τουλάχιστον δε φοβάσαι μη σου πάρουν τη μπουκιά από το στόμα! Χα!

Στο τέλος θα μου πουν ότι έχω και εμμονές! Αλλά δεν μπορώ, συγχύζομαι!!!

Διάβασα κάπου, ένας μητροπολίτης λέει, επιτρέπει πλέον στο ποίμνιό του (μπεεε), να δίνουν στα παιδιά μόνο χριστιανικά ονόματα. Δηλαδή ελληνικά τέλος. Αλλά Εμμανουήλ ή Ισαάκ μέσα!

Εμείς, λένε, να κάνουμε μούγγα,  γιατί οι μητροπολίτες μένουν εκεί ως το θάνατό τους και όλον αυτό το συρφετό από τη θέση του δεν μπορεί να τον κουνήσει κανένας! (μόνο μόνοι τους κουνιούνται…)

Γι’ αυτό πρέπει να δείξουμε με κάποιο τρόπο την αντίθεσή μας. Όχι ελληνικά? ΟΚ. Χριστιανικά? Πάλι ΟΚ. Εγώ τ’ αποφάσισα. Τζακ. Το δεύτερο Χάμιλτον.  Και τη μικρή? Στέησι! (Αν δεν τους την κάνω τη λειτουργία disco, να μη με λένε Αρμάντο!)

Α! Απαγορεύεται, συνεχίζει, η νύφη να πατάει το πόδι  του γαμπρού. Αυτό είναι σωστό. Κι ας το επέβαλε ο συγκεκριμένος μητροπολίτης εξαιτίας του ανεξήγητου μένους που τρέφουν όλοι αυτοί για τις γυναίκες. (Ίσως στη δουλειά και στη ζωή που επιλέξανε οι γυναίκες δε χρησιμεύουν σε τίποτα. Αλλά όταν λέμε σε τίποτα, εννοούμε…ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ!)

Η απόφαση για το ξενύχιασμα είναι σωστή. Τι το πατάς το πόδι κυρία μου? Τι το πέρασες? Ντεμπραγιάζ? Ποδαράκι είναι, και πονάει. Δηλαδή αν ο ψαλμός έλεγε τίποτα χειρότερο, θα τον άρχιζε στα μπουκέτα? (Λίγη λογική…)

Εμείς τα επιλέξαμε, εμείς ας τα λουστούμε…

Υ.Γ. 1.  Στην Ελλάδα σπάει ταμεία «ο Λεωνίδας κι η παρέα του». Στην Τουρκία σπάει ταμεία ο «Τελευταίος Οθωμανός». Δεν τους βάζουμε να πλακωθούν μόνοι τους  πριν τα  κάνουν λαμπόγιαλο?

Υ.Γ.2 Η ιστορία της ΣΤ’ δημοτικού αποκαλεί τον Κεμάλ «απελευθερωτή». Πράγματι. Να δούμε λοιπόν τι απελευθέρωσε.

Ξελαρρύγιασε ένα  σωρό ‘Έλληνες. ( Άντε πες, εμείς μεταξύ μας είχαμε πόλεμο, έχουμε κι εμείς ευθύνες, ας το αφήσουμε.)

Ξεγόφιασε τους Πόντιους.

Έκανε μπριζολάκια τους Αρμένιους.

Ξεπάστρεψε κι ένα σωρό δικούς του, γιατί απλά δε συμφωνούσαν μαζί του. (Έτσι απελευθερώνει  κι η  γιαγιά μου)

Δηλαδή, εν ολίγοις, δεν άφησε ούτε πνευμόνι στη θέση  του.

Με το σκεπτικό ότι άδειασε τη μισή του χώρα από τους ανθρώπους και την παρέδωσε στη φύση, απελευθερωτής μου φαίνεται λίγο…

Οικολόγος  ΝΑΙ!

Άκουσα  ότι ανησυχούν οι γιατροί, καθώς ανακάλυψαν ότι οι περισσότεροι νέοι λέει, έχουν γεμίσει τριγλυκερίδια, χοληστερίνες κτλ. Πού είναι το πρόβλημα? Είναι ωραίο να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου!

Εγώ πχ μόλις πρόσφατα ανακάλυψα ότι έχω υψοφοβία. Και η πλάκα είναι ότι όταν ήμουν μικρός και πήγαινα στο λούνα-παρκ με τους φίλους μου, έσπαγα το κεφάλι μου γιατί κάθε φορά που το «σφυρί» ή το «ταψί» έκανε κύκλους στον αέρα οι άλλοι γέλαγαν κι εγώ από μέσα μου έλεγα το πάτερ ημών σε τέσσερις γλώσσες.

Δίνοντας γι’ ακόμη μια φορά μαθήματα…αυτογνωσίας, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι μάλλον είμαι θρησκόληπτος. Η διαπίστωσή μου αυτή με άφησε άναυδο γιατί η σχέση μου με την εκκλησία θυμίζει τη σχέση Καρβέλα-Βίσση. Αγαπιόμαστε μεν, κι ας βρισκόμαστε σε άλλη ήπειρο…

Μέχρι που ξεκίνησαν οι εφιάλτες. Στα όνειρά έβλεπα να παλεύω ως άλλος Διγενής Ακρίτας με το Χάρο, όχι σε κάποιο αλώνι, αλλά στο μπαλκόνι της πολυκατοικίας. Στο τέλος συνέχεια με κέρδιζε και με πέταγε από κάτω. (ευτυχώς που έμενα στο ισόγειο δηλαδή)

Ο εαυτός μου μ’ είχε προδώσει. Δεν είχα το κουράγιο να πληρώσω ούτε καν τα κοινόχρηστα.

Το τελειωτικό χτύπημα δεν άργησε να έρθει. Είχε χαλάσει η κεραία της τηλεόρασης. Η ταράτσα ήταν στο 8ο πάτωμα. Από κάτω ο δρόμος φαινόταν σα γρατζουνιά. Οι άνθρωποι να μην πω σαν τι. Η κεραία ήταν άκρη-άκρη.

-         Πας σε παρακαλώ να κοιτάξεις την κεραία, πρέπει να ‘χει φύγει.

Δεν είχα περιθώρια. Πήγα. Ίλιγγος μ’ είχε κυκλώσει. Δεν έκανα τίποτα αλλά δεν έπρεπε να δείξω την αδυναμία μου.

-         Εντάξει η κεραία, όπως μου ‘πες την κοίταξα! Δεν έφυγε, ακόμα πάνω είναι!

Ειπώθηκαν πολλά που δε με πειράξανε. Ένα όμως πόνεσε. Ότι δε στάθηκα στο ΥΨΟΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΩΝ. Όχι ότι προσβλήθηκα δηλαδή, απλά μ’ έπιασε ίλιγγος!

Πολεμικές κραυγές αντηχούν στα μήκη και στα πλάτη της Ελλάδας!

Ο Λεωνίδας και οι τριακόσιοι μας ξύπνησαν άγριες μνήμες, δίνοντας φόρα στο εθνικό μας φρόνημα. Τώρα οι εθνοτέτοιοι είναι έτοιμοι να ξεσπαθώσουν κατά του εχθρού!

Οι εθνοτέτοιοι έχουν πιάσει το νόημα. Αυτοί δεν είναι που φωνάζουν κάθε τρεις και λίγο να πάρουμε τα όπλα, (εγώ έχω ένα ψαροντούφεκο-κάνει?)  και ν’ ανέβουμε στα βουνά? Είναι πολύ μπροστά. Ας το παραδεχτούμε. Γιατί θα είχαμε διδαχτεί πολλά…

Σ’ έναν μελλοντικό πόλεμο…

Θα είχαμε λύσει μικροέξοδα (τσιγάρα-καφές). Η κυβέρνηση βλέποντας ότι δεν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας στο μέτωπο από τη νύστα και απ’ την κουλαμάρα μας να σημαδεύουμε τα κοτσύφια, θα μας μοίραζε δωρεάν κάθε πρωί ένα φακελάκι nes café και ένα camel μαλακό.

Με τέτοια φυσική κατάσταση και με το άθλιο σημάδι, θα κάναμε το όνειρο των εθνοτέτοιων πραγματικότητα, μαθαίνοντας όλη την ελληνική ιστορία ατόφια, καθώς γρήγορα θα συναντούσαμε τους πρωταγωνιστές να μας τα διηγούνται από πρώτο χέρι…

Θα βλέπαμε τα πραγματικά φιλικά αισθήματα των Αμερικάνων. Δε θα πετάγαμε πια ρουκέτες στη πρεσβεία τους. Θα μας πέταγε αυτή.

Θα ξαναγυρνάγαμε στην παράδοση και στην εκκλησία κάνοντας υπερήφανους τους εθνοπαπάδες. Θα κάναμε δεήσεις μπας και πετύχουμε κανέναν επιτέλους.

Θα μας έγραφε η ιστορία (με μαύρα γράμματα)

Οι γυναίκες, πίσω στην πόλη, θα έκαναν συνέχεια bachelor party, και θα τραγουδούσαν τα βράδια στους κατακτητές για να τους αποσπάσουν πληροφορίες. Δε θα είχαν απαιτήσεις από εμάς, παρά μόνο να τις ειδοποιήσουμε πότε ακριβώς θα γυρίσουμε από το μέτωπο.

Οι εθνοτέτοιοι θα ξεμπέρδευαν μια για πάντα από τους gay. Θα τους στέλνανε στο μέτωπο πρώτη γραμμή. Αυτοί με το που βλέπανε τον Τούρκο θα του φωνάζανε,

-         Heloooooooo!

-         + + + + + + + 

Θα βρίσκαμε ξανά τις χαμένες πατρίδες. (κι οι από πίσω θα ψάχνανε τους χαμένους φαντάρους)

Θα κόβαμε τις μάχες σε ημίχρονα, γιατί συνεχόμενα διήμερα δε θα παλευόντουσαν. Θα πεθαίναμε από τη νύστα!

Θα φτάναμε επιτέλους στην κόκκινη μηλιά (κάνοντας διαδοχικά παγκόσμια ρεκόρ στο άθλημα «τρεχάτε ποδαράκια μου»)

Θα μεταμορφωνόταν η Μαρία η άσχημη σε τρελλό παίδαρο. Τόσο καιρό ποου θα είχαμε να δούμε γυναίκα…

Θα στέλναμε Eurovision το Γαϊτάνο, να πει κανένα τροπάρι υπέρ πεσόντων βαριόμοιρων-μπαρουτοκαπνισμένων-χολοσκασμένων!

Οι φοιτητές θα φώναζαν ν’ ανοίξουν τα πανεπιστήμια κι η κυβέρνηση θα τα έκλεινε με το έτσι θέλω τραγουδώντας το εθνικό εμβατήριο «Και πάλι-και πάλι-βενζίνη και μπουκάλι».

Θα προσφέραμε κοινωνικό έργο στους Έλληνες ηλικιωμένους που θα μας χάζευαν από την τηλεόραση, προσφέροντας τους θέαμα ισάξιο του παρά πέντε!

Οι πολιτικοί-μεγαλοεπιχειρηματίες-δημοσιογράφοι θα την έκαναν αλά γαλλικά, συνεχίζοντας τον αγώνα για λευτεριά από το εξωτικό Μπαλί. Τουλάχιστον θα πολεμούσαμε με την ησυχία μας…  

Δε ξέρω τι έχω πάθει τον τελευταίο καιρό, αλλά έχω «κολλήσει» με την εκπομπή του Μαμαλάκη.

Ανέκαθεν η σχέση μου με τη μαγειρική ήταν συμπληρωματική. Μπορεί να μη ξέρω να φτιάχνω ούτε σούπα, αλλά δεν είμαι και άσχετος! Ξέρω να τρώω τα δυσκολότερα φαγητά.

Αλλά ο Μαμαλάκης καταφέρνει να σε κάνει να ξαναπεινάσεις , κι ας μόλις σηκώθηκες από το τραπέζι.

Γιατί πάει από δω πάει από κει, περνάει δάση, χωριά και  γέφυρες, δε ξέρω αυτός τι κάνει, πάντως εγώ λαχανιάζω βλέποντας τον και μου ανοίγει η όρεξη.

Κι αρχίζει κάτι περίεργες συνταγές που τις βλέπω κι αλληθωρίζω, και αναρωτιέμαι γιατί ο Θεός δεν μ’ έκανε γιο του κι ας ήμουν σα γιουβαρλάκι.

Αλλά η εκπομπή αυτή δεν είναι μόνο μαγειρικής, εντάσσει και ιστορία μέσα και πολιτισμό που βοηθά στη δίαιτα…

Άσχετο? Όχι και  τόσο!

Σου φτιάχνει ένα πανέμορφο πιάτο που ‘χει μέσα της Παναγιάς τα μάτια, ντοματούλες, τυράκια, αγγουράκια, αυγουλάκια, σαχλαμαράκια.   Καθώς μαγειρεύονται έχει κάτσει ο τύπος και σου ‘χει πει όλη την ιστορία της ντοματούλας (Πώς ξεκίνησε, πώς μεγάλωσε, πώς έκανε τα πρώτα της βήματα στον κήπο και άλλα βιογραφικά στοιχεία). Μετά σου τη βάζει  στο  τραπέζι να  τη φας. Θα μπορούσα ειλικρινά να ανταλλάξω τηλέφωνα πιο εύκολα μαζί της, από το να κάτσω να φάω ένα λαχανικό με τέτοια υποδομή.

Και πιστεύω ότι προσφέρει μεγάλο κοινωνικό έργο. Ένας γνωστός μου έλεγε πριν μέρες πως η μάνα του του μαγείρεψε να φάει νερόσουπα. Εγώ τη δικαιολόγησα βέβαια λέγοντας ότι μπορεί να νόμιζε η μάνα του ότι διψούσε (δεν έπιασε…), και πως είναι το μοναδικό φαγητό που μόλις το τρως το πιάτο θεωρείται πλυμμένο (ούτε αυτό…).

Αν έβλεπε Μαμαλάκη, θα πέταγε μέσα κανά δυο μπαρμπούνια, ένα μήλο, τρία σκόρδα, και το παιδί μπρος σ’ αυτό το αίσχος θα ζήταγε τη νερόσουπά του πίσω!

Γιατί το παν στη μαγειρική είναι…να μαγειρεύει ο άλλος!

Διάβαζα προχτές ένα ρεπορτάζ για τον Robbie Williams.

Η μουσική του δε με εκφράζει. Στην πραγματικότητα δηλαδή μ’ αφήνει παντελώς αδιάφορο. Δε μπορώ να μην παραδεχτώ όμως ότι πρόκειται για έναν πραγματικό καλλιτέχνη.

Κι όχι γιατί καταπίνει ο,τι κουνιέται, καθώς πλέον στο παγκόσμιο star system, αν δεν κάνεις τη μύτη σου νεροτσουλήθρα, θεωρείσαι προϊόν διαλογής βου.   

Αλλά γιατί η ζωή του είναι μια τρέλλα.

Στη θέση του και με τα λεφτά που έχει άλλοι θα είχανε 25 off-shore εταιρείες στη Γουατεμάλα, θα κάνανε διακοπές με μόδιστρους-τελειωμένες στην Ιβηρική χερσόνησο και στα επόμενα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους θα ήταν μια φωτογραφία ολόσωμη με τον Πάπα- Βενέδικτο.

Αντίθετα αυτός πίνει σαν αμερικανός ναύτης αδιαφορώντας πλήρως μήπως του φύγει κανένας κοιλιακός, καπνίζει σα βαρυποινίτης, κάνει συνεχώς μπούρδες (αυτό το έβγαλα από τα συμφραζόμενα), κι άλλα κι άλλα, δραπετεύοντας  άκομψα από τον τίτλο του γόη που του ‘χουνε φορέσει, ξεφεύγοντας κατά πολύ από τα όρια που του επιβάλλει ο ανιαρός τίτλος του celebrity, και συχνά-πυκνά από τα όρια της κοινής λογικής…

Γιατί ο καλλιτέχνης δεν οφείλει να είναι αυτοκαταστροφικός. Όμως γίνεται. Γιατί ο κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του κάτι πολύτιμο και αδιαπραγμάτευτο. Ο καλλιτέχνης αυτό το εκθέτει. Και το διαπραγματεύεται. Και μένει «γυμνός».

Και εισχωρεί στη φαντασία των ανθρώπων. Και την  επηρεάζει. Μοιραία όμως «φορτώνεται» και την αφόρητη πραγματικότητά τους…

Γιατί στην ουσία αυτό που πουλάει ο καλλιτέχνης είναι η εικόνα του. Όλα τ’ άλλα τα χαρίζει…

Γιατί για να γίνεις καλλιτέχνης, πρώτα απ’ όλα πρέπει να σ’ αρέσει ο εαυτός σου. Για να γίνεις σπουδαίος καλλιτέχνης όμως πρέπει και να μην τον αντέχεις…    

Οι άντρες σήμερα ακολουθούν ένα κανόνα. Να βρουν ένα θηλυκό «παλτό» να γεμίσουν το επόμενο βράδυ τους. (Να αλλάζουν παραστάσεις όπως λεν…)

Οι γυναίκες κι αυτές ζουν μ’ ένα όνειρο. Να βρουν ένα αρσενικό «παλτό» να τους τα ακουμπάει. (Να αισθάνονται ασφάλεια όπως λεν…)

Το σύστημα είναι έτσι ώστε να ικανοποιεί αυτές τις δύο λογικές και απερίσπαστο απ’ τη γκρίνια της μάζας, να πατάει στο λαιμό τον κόσμο που ζει στην κοσμάρα του…

Έτσι έφερε τα Cherokee, τις γραβάτες και τις χωρίστρες, για να ξεχωρίζουν από μακριά τα κοροΐδα. Έφτιαξε και τις τουαλέτες-μπικίνι μες στο χειμώνα για να κάνουν μπαμ οι υποψήφιες.

Αλλά όλοι αυτοί δεν είναι ντε και καλά διατεθειμένοι να υποκύψουν. Το σύστημα όμως αυτό δεν το ενδιαφέρει, καθώς φούστες-μινιατούρες φοριούνται σχεδόν αποκλειστικά απ’ όλες λόγω μόδας, κι έχουμε γεμίσει Cherokee πνιγμένα στα δάνεια.

Γιατί το σύστημα δεν το ενδιαφέρει τι συμβαίνει πραγματικά, αλλά περισσότερο να διατηρεί το μύθο ότι όλες είναι «εύκολες» κι όλοι «ματσό».

Γιατί ξέρει καλά πως, αν το  σεξ κι η ασφάλεια έναν άνθρωπο λιγάκι τον χαλαρώνουν, οι συνεχείς αποτυχημένες απόπειρες  για σεξ και ασφάλεια, τον αποχαυνώνουν.

Έτσι γεμίζει τα καλάθια με εσώρουχα σα δακτυλήθρες, τις κρεμάστρες με κυριλέ σακάκια των 10 ευρώ. Γεμίζει τις γυναίκες με τύψεις, μέσω των υστερικών σήριαλ, επειδή ζητούν σεξ χωρίς ενοχές. Γεμίζει με ανασφάλεια τους άντρες, μέσω των περιοδικών της θλίψης, ότι σώνει και καλά στα 25 του πρέπει να είναι πετυχημένοι, φτιαγμένοι, με μούτρα γιαποειδή…

Αλλά υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος. Περπάτησα σήμερα το πρωί στο κέντρο της Αθήνας, ανάμεσα στα χιλιάδες παιδιά που διαδήλωναν. Είδα πρόσωπα  χαμογελαστά, ζευγάρια που πάλευαν χέρι-χέρι για ένα καλύτερο αύριο.

Το σεξ γι’ αυτά δεν είναι σύνθετη διαδικασία, ούτε αποτέλεσμα μαθηματικών πράξεων, ούτε ζωωδών ενστίκτων.

Η ασφάλεια γι’ αυτά σημαίνει απλά η δοκιμασμένη παρουσία του άλλου δίπλα, κι όχι το οικογενειακό budget.

Κι οι «εκπρόσωποι» του  συστήματος παρατεταγμένοι γύρω-γύρω να τους έχουν περικυκλώσει. Σα να φοβούνται την έκρηξη συναισθημάτων…

Εκεί που οι λογικές του συστήματος απλά, συντρίβονται…