Όταν ανεβαίνει κάποιος σε ένα βουνό, συχνά οι λόγοι είναι απολύτως οικολογικοί, πχ να σώσει τις αρκούδες που κινδυνεύουν με αφανισμό. Αλλά εγώ δεν ανέβηκα γι’ αυτό, απλά ήθελα να σώσω το τομάρι μου…

Η γαμψή μυτούλα με περίμενε στη θέση του συνοδηγού με το μαύρο πυκνό μαλλί της να πετάγεται έξω από το παράθυρο και να ανεμίζει προς τα μποφόρια, σα να τη ρουφάει ηλεκτρική σκούπα. Εγώ να χαμογελάω αμήχανα προς το μέρος της σα να χω καπνίσει πέντε μπάφους προσπαθώντας να βρω που είναι η φάτσα της μέσα από τα πάμπολλα πυκνά μαλλιά της που μοιάζανε με μακαρόνια Νο 10.

Φυσικά η αγάπη δεν άργησε να έρθει. Φτερούγισε στην αρχή δειλά-δειλά και προσεχτικά, σαν το Λαζόπουλο όταν θέλει να κριτικάρει τον Καραμανλή, και μετά φούντωσε και θέριεψε κι έγινε ανεξέλεγκτη σα μάτι κουζίνας ξεχασμένο από 80χρονη ιδιοκτήτρια.

Τα λογάκια, δεν παίρνουν συνήθως αξία από την ετυμολογία τους, αλλά από το timing στο οποίο θα πέσουν. Δηλαδή άλλο είναι να σου πει η άλλη «σ’ αγαπώ» μετά το σεξ, αν και δε σ’ αρέσει, αυτό σε ψιλοτιμάει,  κι άλλο να στο πει μέσα στα άγρια μεσάνυχτα όταν εσύ κάνεις πατινάζ στο έκτο ονειροδρόμιο. Εκεί της φοράς το πορτατίφ κολάρο, καθώς για να στο λέει μάλλον έχει αϋπνίες και η επόμενη ερώτηση που θα σου κάνει είναι να της πεις το έξι κάθετα…

Φυσικά η περίπτωση δεν ήτανε για τόσο βαρύγδουπες δηλώσεις, αλλά σίγουρα είχε μια μυρωδιά από «still got the blues». Παράλληλα με «κάρφωνε» με το βλέμμα της, όταν δε με κάρφωνε με τη μύτη της φυσικά. Κι εγώ όμως δεν πήγαινα πίσω. Την κάρφωνα συνεχώς με τα μπορδοροδοκόκκινα μάτια μου, ενώ ο καπνός από το τσιγάρο μου έρεε σα ποταμός, κι αφηνότανε δήθεν τυχαία μπροστά στη φάτσα μου, την έκρυβε διακριτικά, και την έκανε να φαίνεται σα κουκλοθέατρο…

Συνήθως η γλώσσα προτρέχει του σώματος. Εκτός αν μιλάνε τα μάτια. Γιατί όπου δεν υπάρχει ύλη, ένας μικρός θεός μεταφέρει τα μηνύματα. Εκτός αν ο μικρός αυτός θεός λέγεται Ήφαιστος ο οποίος ήτανε ψιλοκούτσαβλος.

-         Είναι ωραίο να αισθάνεσαι ερωτευμένη…ψιθύρισαν τα μάτια της που παίξανε για λίγο στο ρυθμό των αστεριών...

-         Είσαι υπέροχη…απάντησαν τα μάτια μου με μια ρυτίδα να χαράσσεται στις εσχατιές των βλεφαρίδων…

-         Κι εσύ…έγνεψε το αριστερό της μάτι κλέβοντας λίγα χρώματα από το ουράνιο τόξο της ίριδας…

-         Θξγκλβφγ!

-         Τι είπες μάτια μου; Αναρωτήθηκαν οι έντρομοι βολβοί της σε μια ξαφνική ανάπαυλα των αισθήσεων…

-         Θξγκλβφγ!

-         Τι σου συμβαίνει φως μου; Δε βγάζω νόημα! Τι μου κρύβεις τόση ώρα και δε μου λες; Ενώ το ασπράδι αρχίζει να βάφεται μοβ από ανασφάλεια…

-         Τίποτα μωρή! Μια μαλακία μπήκε στο μάτι μου!

Ντυθήκαμε. Ήρθε η ώρα. Τα μάτια φόρεσαν τα μαύρα παλτά τους κι αυτά, κόντρα στις ηλιαχτίδες που εκσφενδονίζονταν πλούσια κι αρχοντικά στην πλάση σα ροχάλες.

Η αναχώρηση πάντα κρύβει μέσα της μια αισιοδοξία και μια υπόσχεση, αυτή της επιστροφής.

Όμως κι αν ο δρόμος φαίνεται πάντα ανοικτός, κανείς δε ξέρει τι κρύβεται πίσω από την πρώτη στροφή. Κι αν κρύβεται πίσω από αυτήν ένας κόσμος καλύτερος που σε περιμένει, πάντα θα τον χάνεις όσο στο παρμπρίζ του τζαμιού θα καθρεφτίζεται ο σκοτεινός εαυτός σου σαν εφιάλτης που θα προσπαθείς να ξεφύγεις πατώντας δυνατότερα το γκάζι…

ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ 21ΗΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Φοβερό λέγειν, ο λόγος του με το γύψο έμεινε στην ιστορία. Σακάτεψε μερικές χιλιάδες κόσμου, αναβάθμισε νησιά όπως η Γυάρος, πούλησε ο,τι είχε και δεν είχε στους ξένους, αλλά όπως λένε οι νοσταλγοί του «έφτιαξε δρόμους», άρα πρέπει να επανέλθει. Τώρα κι αν οι δρόμοι του, ειδικά στην Κρήτη που ξέρω, όλοι έχουν ανάποδη κλίση και πετάνε το αυτοκίνητο σε κάθε στροφή να κάνει παρέα με τα χταποδάκια στη θάλασσα, δεν έχει σημασία. Έκανε έργο!

ΤΕΩΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Αυτό το παιδί τελικά, αν και βασιλιάς, βγήκε πολύ υπάκουο. Του είπαν να φύγει κι έφυγε. Μετά κάτι πήγε να κάνει με το ναυτικό, αλλά όπως φαίνεται μάλλον με μηχανότρατες πήγε να ξαναπάρει την κυβέρνηση, κι απέτυχε, γιατί φαίνεται ότι τραβώντας τη μηχανή μάλλον του έσπασε το νύχι, οπότε οπισθοχώρησε.

ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Η πτώση της κυβέρνησης το 1965 εξαιτίας της αποστασίας του, έφερε πολιτική αστάθεια και έστρωσε με ροδοπέταλα το δρόμο προς τη χούντα. «Αντιστασιακός» από την εποχή της Κατοχής, δεν άντεξε άλλη επαναστατικότητα και τα βρόντηξε ο άνθρωπος! Αυτός φταίει που μετά ήρθε ο Παπαδόπουλος;???  50% ήταν οι πιθανότητες να ρθει αυτός και άλλο 50% οποιοσδήποτε άλλος. Αφού η μισή Ελλάδα είναι Παπαδόπουλοι!

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ: Το 1967 ήταν 7,000,000 Έλληνες χουντικοί. Το 1974 ήτανε 7,000,000 μέσα στο πολυτεχνείο και πάει λέγοντας. Από τις διηγήσεις των γονιών μου-που δεν ήτανε μέσα- μέσα στο πολυτεχνείο ήτανε τρεις κι ο κούκος, σίγουρα πάντως αυτοί που ήτανε, ήτανε πολύ μάγκες. Κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι τι γινότανε. Ήρθανε κάποιοι στα πανεπιστήμια και είπανε σε πολλά παιδιά να πάνε γιατί δεν άντεχε το όλο πράγμα. Πήγανε να μπούνε οι δικοί μου μέσα αλλά ήταν τόση η αστυνομική δύναμη απέξω  που δε μπορούσες όχι να μπεις, αλλά ούτε να βγεις να ποτίσεις τις γλάστρες στα γύρω μπαλκόνια. Έπεσε και καμιά ψιλή. Κρίμα, και θα ήμουνα παιδί βουλευτών τώρα στην Οξφόρδη παρέα τον Χατζηιωάννου της easy-jet και τον υιό Βαρβιτσιώτη…

Πόσο Μεγάλη μπορεί να είναι μια βδομάδα;

Δε μπορώ να καταλάβω κάποιους ανθρώπους. Πήγαινα ήρεμα-ήρεμα στη μεσαία λωρίδα. Βλέπω από το καθρεφτάκι έναν τυπά πάνω σε ένα παπάκι με μια πατερίτσα φορτωμένη να κάνει προσπεράσεις από πίσω. Πάω να μπω δεξιά να στρίψω, παραλίγο να πέσει πάνω μου ο ηλίθιος. Κάτι φώναξε εκεί πέρα, κι εγώ τα πήρα πολύ στο κρανίο! Τι φοβήθηκε πια ο τύπος με την πατερίτσα; Μην σπάσει το πόδι του; αμάν πια!

Στη δουλειά τα ίδια. Η προϊσταμένη μου μιλάει πολύ τρυφερά ενίοτε. «Μου ‘λειψες» μου είπε σήμερα. Αυτό ο καθένας θα το εκλάμβανε ως ερωτόλογο φυσικά, και θα ήταν λογικό, εκτός από μια περίπτωση. Αν έχει να σε δει πέντε-έξι μέρες…

Και δεν είναι μόνο αυτά στο κεφάλι μου. Σιγά-σιγά πρέπει να προετοιμάζομαι να τιμήσω τον άγιο αυτόν άνθρωπο που σκότωσε κάποτε ένα τερατάκι, κι έμεινε στην ιστορία για να με λένε εμένα τώρα Γιώργο.

Αυτό το τερατάκι, δε θυμάμαι και πολύ καλά, μου τα λεγε η γιαγιά μου όταν ήμουνα μικρός, δεν είχε αφήσει στην πόλη, όρθια ούτε κεραία. Έσκασε που λέτε όμως ο Γιώργης ο τσίφτης σαν άλλος Χαιλάντερ, πήρε το τερατάκι και το κανε ρολό μοσχαράκι για διαφήμιση της νέας φυτίνης.

Μετά από αυτό το μπέρδεμα, του δώσανε και κείνο το στρογγυλό καπελάκι που φοράνε οι άγιοι στις εικόνες και μοιάζουν σαν Κινέζοι τουρίστες. Πολύ συγκινητική ιστορία στάνταρ, αν και δεν ήτανε και τόσο καλή για να ονομαστεί η μισή Ελλάδα Γιώργηδες. Εδώ ο Ιωνάς μπήκε και βγήκε από στο στόμα της φάλαινας και αν υπάρχουνε κανά-δυο στα πέριξ είναι ζήτημα. Αδικήθηκε ο Ιωνάς όπως κι ο Δημήτριος που ήτανε και Έλληνας και μονομάχος.

Φυσικά η αγιοποίηση του δε μας αφήνει να μάθουμε τελικά τι έγινε παραπέρα, αφού ήτανε γνωστή η αδυναμία της αυτοκράτειρας της Ρώμης για κείνον, αλλά ήτανε και δύσκολη η θέση της. Έτσι για να μην καταλαβαίνει κανένας σε ποιον απευθύνεται, τον φώναζε «Μήτσο» και έτσι έμεινε κι αυτό στην ιστορία.

Από την άλλη ήταν οι Άγιοι Ανάργυροι. Γιατροί και τα ρέστα. Και γίνανε άγιοι. Δεν ξέρω για ποιο λόγο. Μάλλον θα κάνανε παπάδες. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Δε μιλάω για τον Άγιο Παύλο. Έλληνας κι αυτός και τρελή φάτσα. Αυτός έφερε εδώ τη χριστιανική θρησκεία και μας γέμισε βατοπαίδια και Χριστόδουλους. Να μου πείτε, ήταν καλύτερο το δωδεκάθεο; Μπααα.. γιατί δεν ήξερες που να πρωτοπιστέψεις κιόλας, δεν έβγαζες και άκρη αδερφάκι μου, όποια πήδαγε ο Δίας έπρεπε εμείς να τρέχουμε να της φτιάχνουμε ναό. Αμάν πια! Τώρα τουλάχιστον τον έχουμε έναν και αν μη τι άλλο, ξέρουμε που να απευθυνθούμε αν χρειαστούμε κάτι τέλος πάντων, και χωρίς γυναικόπαιδα και τα λοιπά να μπλέκονται στα πόδια μας.

Υπάρχει φυσικά κι ο Άγιος Πρεβέζης, αλλά ας μην «κολαστούμε» μέρες που είναι. Δε σας εύχομαι καλό Πάσχα, μάλλον θα ξανασκάσω μύτη.

 Μέχρι να τα ξαναπούμε…χαράς το κουράγιο σας!

Στην συνάντηση Κωστάκη- Ομπάμα, ο φον Κωστάκης σήκωσε ψηλά το λάβαρο της Ελλάδας, κι έβαλε στη θέση τους όσους μας «μπαίνουν» μπροστά στον πλανητάρχη που αν συνεχίσει έτσι όπως άρχισε (ο Ομπάμα), σε καμιά πενταετία μας βλέπω όλους να ξαναμαζευόμαστε στην Ελλάδα του Καποδίστρια…

ΧΑΙΡΕΤΟΥΡΕΣ.

-         Γεια σου Ομπάμα! Ήρθα εδώ για να στηρίξω τη χώρα μου!

-         Καλά ρε Κωστάκη, κάτσε να πούμε καμιά μαλακία πρώτα, και μετά…

-         Συγνώμη, νόμιζα ότι τις ξεκινήσαμε…

-         Οι Έλληνες είναι απογοητευμένοι από τη στάση της Αμερικανικής κυβέρνησης για τα Σκόπια…

-         Μπα…δε θέλουμε πόλεμο, θα δυσαρεστηθούν όλοι οι Έλληνες, ή μάλλον σχεδόν όλοι…

-         Γιατί ποιος θα ευχαριστηθεί Κωστάκη από έναν πόλεμο με τα Σκόπια?

-         Το πολεμικό ναυτικό!

ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

-         Μ’ αρέσουν οι Τούρκοι Κωστάκη και θέλω να τους κάνω πρώτη μούρη στην περιοχή…

-         Όχι.

-         Και πώς σου αρέσουνε δηλαδή;

-         Μιλάμε στο chat.. 

ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

-         Δε ξέρω αν στο σφυρίξανε ρε Ομπάμα, αλλά οι Τούρκοι έχουν κάνει κατάληψη της Κύπρου εδώ και τρία τέρμινα να πούμε, κατάληψη! Καταλαβαίνεις; Και κάτω οι Κύπριοι δεν την παλεύουνε…

-         Αμέ! Να καταργήσουμε το άσυλο!

ΤΟ ΙΡΑΚ

-         Κοίτα Ομπάμα, εγώ θέλω, αλλά οι Έλληνες στρατιώτες δεν την παλεύουνε, γιατί λένε τα παιδιά ότι δεν αντέχουν μακριά από τα σπίτια τους ένα-δυο χρόνια!

-         Α πες του Κωστάκη να μην ανησυχούν! Στο Ιράκ ο χρόνος περνάει μπαμ-μπαμ!

ΚΛΕΙΣΙΜΟ

-         Γεια σου Ομπάμα!

-         Γεια σου χοντρούλη! Και να σε βλέπουμε, να μη χάνεσαι! Αν και κομματάκι δύσκολο! Χαχα!

PRESS CONFERENCE 

-         Έθεσα τους προβληματισμούς μου στον πρόεδρο Ομπάμα και τις ανησυχίες μου για πολλά ζητήματα…

-         Υπήρξε κάποια λύση κύριε πρωθυπουργέ?

Ο ήλιος αποτραβήχτηκε, το φεγγάρι ολόγιομο κάνει την εμφάνιση του στον καθάριο ουρανό, με τα άστρα να απλώνονται μέσα του σαν σπερματοζωάρια. Τα βουνά στεκόντουσαν αδιάφορα μπροστά σ’ αυτό το μοναδικό θαύμα που συντελείται καθημερινά σαν γιατροί στα δημόσια νοσοκομεία….

Το φόντο ήτανε έτοιμο να υποδεχτεί τον πρωταγωνιστή της. Εκείνη έσκασε μύτη αισθησιακή, και έτοιμη, με ένα μαύρο νυχτικό δαντελωτό διχτυωτό, σαν κουνουπιέρα ένα πράμα, να βάζει τις τελευταίες πινελιές στο κορμάκι της που χυνόταν προκλητικά προς το μέρος μου…

-         Δική μας η νύχτα απόψε!

…φώναξε τινάζοντας το πυκνό, ίσιο, ως τη μέση κατάμαυρο μαλλί της προς το μέρος μου με μένα να νοιώθω σα να φτερνίζεται πάνω μου καμηλοπάρδαλη…

-         Τι έχεις στο μυαλό σου λοιπόν μικρή μου γκαζέλλα?

-         Καλά είσαι ντιπ για ντιπ ηλίθιος? Τι λες να ντύθηκα έτσι για να παίξουμε πρέφα?

-         Δε γίνεται, η πρέφα παίζεται με τέσσερις…

-         *&^%@%^&*((&!!!!

Το κρεβάτι άνοιξε την δροσερή αγκαλιά του για να μας υποδεχτεί με τα φώτα να τρεμοπαίζουν συμμετέχοντας ύποπτα και μυστικά στο παράνομο στο παιχνίδι των αισθήσεων σαν φοβισμένοι μαθητευόμενοι μάγοι. Η μουσική κι αυτή να τραντάζει την ήσυχη ατμόσφαιρα και να μας πηγαίνει πάνω-κάτω συνταράσσοντας τα κορμιά μας θυμίζοντας εραστές του ονείρου ή απλά σεισμόπληκτους…

Το φιλί της πάνω μου άφηνε παντού χαρακιές ενώ το στήθος της άναβε τσιγάρο στο απέναντι μπαλκόνι από το πάθος, ή απ’ την περίοδο που ερχόταν…εγώ σαν έρμαιο να προσπαθώ ν’ ακολουθώ τα βήματα του αφρικάνικου ρυθμού που με επιβλητικότητα χόρευε το σώμα της, να ψάχνω την αλήθεια μέσα της και σ’ ο,τι τη θυμίζει, στο τσαλακωμένο πουκάμισο της, στο πεταμένο περιοδικό…

-         Τι θα γίνει ρε μαλάκα? Όλα εγώ θα τα κάνω? Τι σκατά ψάχνεις στο κομοδίνο?

Ο καπνός του τσιγάρου έκανε τη νύχτα πιο φωτεινή. Η θέα των σπιτιών από το μπαλκόνι σ’ έκανε να αισθάνεσαι πειρατής σε κάποιο διαστημικό λεωφορείο. Εκείνη φόρεσε βιαστικά τα λίγα ρούχα της, ανανέωσε το κραγιόν της στα χείλη της που χαν γίνει σα σαμπρέλες, άφησε ένα άδολο φιλί στο στόμα για παρακαταθήκη και χάθηκε κι αυτή μέσα στη θέα…

  Κοίτα τι χάνω!!! Για να μάθω να μην παίζω τζόκερ!