Ένα βήμα πριν την πτώχευση της χώρας. Και τι βλέπουμε;

Καταρχάς κανείς μα κανείς δεν έχει συνειδητοποιήσει τη νέα εθνική τραγωδία.

Α. Η κυβέρνηση ευθύνεται γιατί: Δεν «ηρέμησε» τον λαό, τιμωρώντας όσους στο παρελθόν καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη του. Φυσικά όλοι ξέρουμε ότι το 90% των κλεψιμαίικων γίνανε «νόμιμα», έπειτα από μίζες σε διάφορα δημόσια έργα, μέσω διαγωνισμών, πράγματα ολίγον τι άπιαστα να βρεθούν, καθότι η «ρεμούλα» δεν κινήθηκε μόνο σε υψηλά κλιμάκια, αλλά πέρασε από επιτροπές κι έφτασε ακόμη και σε υπάλληλους. Για να βρεθούνε οι ένοχοι πρέπει να κατοικοεδρεύσει εδώ η παγκόσμια Interpol και να χτιστούν φυλακές που θα ξεπερνούσανε σε πληθυσμό την Ελβετία.

Σίγουρα όμως θα μπορούσανε να πιαστούνε 5-10, που μπροστά στα μάτια όλων κάνανε ο,τι κάνανε.

Δε θα θίξω τις μειώσεις μισθών και τα ρέστα. Δεν είναι ωραίο σε κανέναν να γίνονται αυτά αλλά μια πτωχευμένη χώρα είναι σαν ένα πτωχευμένο σπίτι. Δεν μπορεί το παιδί να έχει χαρτζιλίκι 500 ευρώ όπως παλιά. Πλέον θα έχει 200 ευρώ. Γιατί όταν παίζεται η σωτηρία μιας χώρας, δυστυχώς δεν υπάρχει δίκαιο και άδικο. Η ανάγκη επιβίωσης είναι πάνω απ’ όλα.

Β. Η αντιπολίτευση. Η Νέα Δημοκρατία, φυλακισμένη ιδεολογικά στη μόδα του ’80 και του ’90 δε μπορεί να υποστηρίξει κανένα σχέδιο επιβίωσης. Φοβάται ότι θα χάσει τη ψήφο των «αντιμνημονιακών». Όμως κι η κουτσή Μαρία ξέρει, πως αν βγει στην εξουσία, θα ακολουθήσει τα ίδια, γιατί όταν δεν υπάρχουνε λεφτά, δεν υπάρχουνε για κανέναν. Παλιές λογικές που σε ώρα κρίσιμη είναι θηλιά στο λαιμό.

Καλά για την αριστερά τι να πω. Άκουσα πριν λίγο την Παπαρήγα. Μου έκανε εντύπωση η απάντηση της. Πριν την πει, την είχα φανταστεί. Είτε τι ρωτούσανε για την κρίση, είτε για τον Τρύφωνα Σαμαρά, τα ίδια θα έλεγε! Είναι απίστευτη αυτή η αρτηριοσκλήρωση σκέψης. Δε ξέρω αλλά και στη ζωή πολλές φορές σου τυχαίνει να κάνεις πράγματα που δεν τα πιστεύεις, για να σώσεις κάτι που αγαπάς. Εγώ δε λέω να συμφωνήσει. Αλλά ας δείξει κάπου σε κάποιον κάτι, μια διάθεση ότι είναι εδώ, πως το λέμε καμιά φορά στη ζωή…

«Θα σε βοηθήσω ρε πούστη, αλλά μετά θα σε γαμήσω για να μάθεις για ο,τι έκανες! Εγώ θα σε γαμήσω!»

Για τον Τσίπρα ισχύουνε τα παραπάνω, ίδιοι έχουνε γίνει. Για τον Καρατζαφέρη φυσικά…ουδέν σχόλιον!

Γ. Η κοινωνία των ωρίμων. Ήτανε αυτοί, ηλικίας 55-65 που διέλυσαν την Ελλάδα. Συνήθως ήρθανε ταπεινοί από τα χωριά τους και πολύ φτωχοί. Δουλέψανε, αγωνιστήκανε και πετύχανε. Και πήρανε εξουσία. Και τότε φάνηκε αυτό ακριβώς που κρύβανε μέσα τους. Το αιώνιο κόμπλεξ. Δεν ξεπέρασαν τον διαχωρισμό φτωχού- πλούσιου που ίσχυε στην κοινωνία των δικών τους γονιών. Θέλησαν να γίνουνε χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Μπήκαν στη ΔΕΗ, στον ΟΤΕ, στις τράπεζες με παχυλούς μισθούς, γίνανε πολιτικοί, φέρανε χρήμα, το αξιοποίησαν κατά το δοκούν, χτίζοντας εξοχικά για τους εαυτούς τους, για τις κόρες και τους γιους τους (μιας κι αυτοί ποτέ δεν τα ζήσανε από τους δικούς τους γονιούς), βάζανε αβέρτα σε δουλειές συγγενείς φίλους επειδή θέλανε να νοιώσουνε αφεντικά μιας και το κόμπλεξ που κουβαλούσανε από μικρά, κληρονομικό, ήτανε πως εμείς οι φτωχοί δεν δικαιούμαστε τίποτα, τα καλά είναι για τους λίγους. Και τώρα γίναμε πλούσιοι! Τα κατάφερα μαμά! Και πηδάω τώρα όποια 8έλω! Και τους έχω εξασφαλίσει όλους! Είμαι το αφεντικό! Κι ας γαμάω την πατρίδα!

Και τώρα βγαίνουνε στους δρόμους, καλοπερασάκηδες, με κάτι φραπομάγουλα να διεκδικήσουνε τη σύνταξη που από 3.000 ευρώ έγινε 2.200. Που τους κόβονται τα ταξιδάκια δωρεάν και τα υπόλοιπα. Πράγματι, ένα βήμα πριν την πτώχευση κι αυτοί συνεχίζουνε τις διαμαρτυρίες και τις απειλές.

Οι νέοι. Είμαστε εμείς που έχουμε θα έλεγα την μικρότερη ευθύνη για ο,τι έγινε. Δε φταίμε, είναι αλήθεια. Δε φάγαμε, δεν ήπιαμε με κλεμμένα ή δανεικά. Κι ας έχουμε ο,τι έχουμε από τους γονιούς μας τους καλοπερασάκηδες (οι περισσότεροι) εμείς παλεύουμε και προσπαθούμε από εγωισμό προσπαθώντας να περάσουμε με όσα βγάζουμε εμείς.

Και τώρα παλεύουμε. Αλλά πώς παλεύουμε. Μας άδειασαν από παντού από ιδεολογία δεν έχουμε κάτι να αντιτάξουμε. Μεγαλώσαμε με Ρουβά και Ναταλία Γερμανού, με τι σύνθημα να βγούμε; «Αίμα δάκρυα κι ιδρώτας;» παρακολουθώ τους αγανακτισμένους που βγαίνουνε, έτσι άδολα στους δρόμους, και προσπαθώ να ακούσω κάποιο σύνθημα για το από δω και μετά. Τι ζητάνε; δεν έχω καταλάβει είναι η αλήθεια...αν και μου αρέσει η εικόνα, δεν θα το κρύψω. Αλλά φοβάμαι ότι όλη αυτή η κινητοποίηση δεν έχει (ακόμα) κάποιο υπόβαθρο. Με τον καιρό ελπίζω να αποκτήσει.

Το 1841 ο Μακρυγιάννης μ’ όλον τον Αθηναϊκό λαό βγήκανε έξω στο Σύνταγμα, έξω από το σπίτι του Όθωνα, τη σημερινή Βουλή και ζήτησανε σύνταγμα εδώ και τώρα. Ο Όθων φοβισμένος από την οργή του λαού το έδωσε. Στο πολυτεχνείο ζητήσανε Δημοκρατία. Μπορεί να μην έγινε την παρούσα στιγμή, αλλά η κίνηση ήτανε καταλυτική.

Τώρα τι ζητάμε; Να καεί η Βουλή; Και μετά τι;

Μπρος σ' όλα τα δεινά που θα επακολουθήσουν – γιατί αυτό το σύνθημα από μόνο του, χωρίς να ζητείται απολύτως τίποτα  εκεί μας οδηγεί- ας ζητήσουμε πιο ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Ας γυρίσουμε ξανά πολύ πίσω, στην αρχή της Δημοκρατίας, εκεί κρύβονται οι απαντήσεις σε κάθε παρακμή της, όπως κάνει κάθε χώρα που προσπαθεί να επανέλθει. Να πάρουμε μαθήματα από τον μεγαλύτερο πολιτικό των αιώνων, τον Περικλή. Δε γράφω ουτοπίες. Το σύστημα αυτό (στο πιο πολυσύνθετο για 1000 αυτονόητους λόγους) το έχουνε οι Η.Π.Α. και πόσες άλλες χώρες. Απλά όσο πιο μικρό είναι ένα κράτος, τόσο η φωνή του πολίτη μπορεί να ακουστεί περισσότερο.

Κι έγινε η αρχή, ο χωρισμός των περιφερειών. Απλά έμεινε εκεί, λόγω (σχεδόν) πτώχευσης.

Η κάθε περιφέρεια να αποτελεί ένα μικρό πόλη- κράτος που θα ελέγχει την παραγωγή της, την υγεία της την παιδεία της τη δικαιοσύνη της. Με κοινή μόνο άμυνα και εξωτερική πολιτική. Ο πολίτης να πάρει ξανά στα χέρια του την εξουσία και να αποφασίζει ο ίδιος για τη μοίρα του. Να ψηφίζει χωρίς αντιπροσώπους, κι όταν πάει καλά η παραγωγή τα αποτελέσματα να είναι απτά, και στα χέρια του πέρα από γραφειοκρατίες.

Αυτή θα είναι η απάντηση στην παρακμή της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Όχι άλλες χούντες και δεξιά τεχνάσματα.

Γιατί αν πτωχεύσει η χώρα (τελικά κανείς δε ξέρει τι σημαίνει πτώχευση έχω καταλάβει, αλλιώς πολλοί θα πρόσεχαν τι έλεγαν) κι αν σταματήσει η προσπάθειά μας εδώ,  τότε όλοι είμαστε τελειωμένοι.

Ή μήπως είμαστε και δεν το ξέρουμε;

Ο Μάιος νομίζω τελικά είναι ο μήνας των αλώσεων. Ο οποίος φυσικά ολοκληρώνεται με την θλιβερή επέτειο της άλωσης της Πόλης, αλλά μέχρι να φτάσουμε στις 29, μικρές γαργαλιστικές  αλώσεις κάνουνε την εμφάνιση τους στο πέρασμα των ημερών.

Άλλοι πιάνουνε την Πρωτομαγιά μαζεύοντας λουλούδια. Το ερώτημα είναι φυσικά πού τα βρίσκουνε για όσους μένουνε στην Αθήνα. Δηλαδή έχουμε φτάσει στο σημείο να θέλεις ν’ αρπάξεις μια μαργαρίτα να την σουρομαδήσεις να δεις αν σ’ αγαπάει η τύπισσα και τη μόνη μαργαρίτα που βρίσκεις είναι τούτη δα στους φούρνους!

Και είναι δίκοπο μαχαίρι το να αρχίζεις να την κατασπαράζεις ψάχνοντας να βρεις την απάντηση, καθώς μέχρι να σου βγει το «ναι» ή «όχι», από την πολλή μασαμπούκα  θα έχεις γίνει σαν τον Ντάμπο το ελεφαντάκι.

Άλλοι πιάνουνε την πρωτομαγιά ανεβάζοντας πλακάτ και διαδηλώνοντας. Η αλήθεια είναι ότι αυτός είναι κι ο πιο αυθεντικός εορτασμός της. Δεν είναι αργία, είναι απεργία που λέει κι ο ποιητής. Αλλά εδώ στην Ελλάδα ούτε αυτό δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε. Εδώ ένα κερί ανάβεις ανάμεσα στον κόσμο στον επιτάφιο και μέχρι να πάει και να ρθει η πορεία, έχεις κατακάψει το άπαν σύμπαν.

Η αλήθεια είναι δεν το έχουμε με τους συνωστισμούς. Αν είμαστε πάνω από 5 σ΄ ένα χώρο, ας πούμε την αλήθεια, δεν παλευόμαστε. Γι’ αυτό κι οι ναζί κι οι χουντικοί είχανε επιβάλλει απαγόρευση συναθροίσεων, προσπαθούσανε να μπουν στην ελληνική ψυχολογία. Η αλήθεια είναι ότι τα καταφέρανε αλλά από άλλη άποψη.

Σηκωθήκανε και φύγανε κι οι δυο και τα αφήσανε όλα πουτάνα. Ούτε ένα σκουπισματάκι δε ρίξανε. Πώς μαζευόμαστε σ’ ένα σπίτι και λαμποκοπάει όταν μπαίνουμε, κι όταν φεύγουμε το τραπέζι είναι σαν να έσκασε μύτη ο Σνάπι το κροκοδειλάκι κι η παρέα του και βρίσκεις ψίχουλα ακόμα και πάνω από τον πολυέλαιο;

Εγώ πάντως δεν καταλαβαίνω το εξής. Φεύγει ο όποιος κατακτητής. Τα αφήνει πουτάνα όπως προείπαμε. Και μετά εμείς κάνουμε εμφύλιο, λαϊκιστί τραβάμε τις κοτσίδες μας ποιος θα τα συγυρίσει. Κι όταν έρχονται στο σπίτι μας καλεσμένοι και γίνεται το σώσε κρυβόμαστε για να μη συγυρίσουμε. Έλληνες γεμάτοι αντιφάσεις, τι να πεις…

Μετά έχουμε τη γιορτή της μητέρας. Συγνώμη ρε παιδιά, τη ρωτήσαμε τη μητέρα αν θέλει να έχει γιορτή ή έτσι ερήμην το αποφασίσαμε; Γιατί ας μη γελιόμαστε, τη μητέρα μας, όποιοι περνάμε τα 18 τη θυμόμαστε μόνο για να πληρώνει τα σπασμένα μας, ή να τη φορτώνουμε με χαμαλοδουλειές. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι τη ξεχνάμε για αρκετές μέρες όταν μας πάνε όλα καλά, κι έτσι κι αυτή η έρμη ζει λίγο τη ζωή της. Τη ρώτησε κανένας αν θέλει να χει γιορτή που να τη θυμόμαστε όλη τη μέρα;;;;;

Στις 21 είναι του Αγίου Κωνσταντίνου και της Ελένης. Τούτου μωρέ που δεν την έβγαζε καθαρή στη Ρώμη κι είπε να μεταφέρει την πρωτεύουσα της τότε Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στην Πόλη μπας και τη γλιτώσει. Και έγινε άγιος επειδή έκανε και γαμώ τις μετακομίσεις. Εγώ έχω έναν ξάδερφο που είναι στρατιωτικός κι έχει κάνει το Ρόδος- Αθήνα- Πάτρα , Ομόνοια- Κυψέλη και διατηρεί και τρία σπίτια, όχι ένα όπως ο Κωνσταντίνος. Τι πρέπει να τον αναγορεύσουμε αυτόν δηλαδή; Πρωτοσύγγελο της Ιεράς Συνόδου των σουρταφερτζήδων;

Κάπου εκεί γύρω είναι η Γιουροβρίζιον. Ευτυχώς φέτος ηρεμήσαμε λίγο από τα ατέλειωτα ρεπορτάζ του star για το τι χρώμα καλσόν θα φορέσει ο εκάστοτε τραγουδιστής μας. Μια λαμπάδα στον Χατζηγιάννη και στην Μακρυπούλια που τα φτιάξανε και ασχολούνται όλοι μέρα νύχτα μαζί τους τα κουτσομπολίστικα, και στο dancing with the stars. Μπορεί να είναι μια μαλακία και μισή, αλλά τουλάχιστον έχει λιγότερα τραγούδια από τη Γιουροβρίζιον.

Φυσικά ο Μάιος τελειώνει με κάτι τραγικό που σίγουρα λίγοι ξέρουνε ακριβώς την ημερομηνία του συμβάντος. Την Τρίτη 29 Μαΐου του 1453 έπεσε η Πόλη στους γιούφτους που το παίζουνε και πολιτισμένοι. Είδα διαφήμιση στην TV, διακοπές στην Τουρκία λέει. Κι έδειξε την Αγία Σοφία, τα ελληνικά μνημεία στα παράλια και τον Δούρειο Ίππο. Είναι λυπηρό για μια αυτοκρατορία τόσων αιώνων να μην έχει καταφέρει να φτιάξει ούτε ένα ποδήλατο. Εμείς μπορεί να είμαστε ρεμάλια κι απένταροι, αλλά τουλάχιστον έχουμε έμπνευση.

Εξάλλου για να μπορέσεις να συνεχίζεις στη ζωή, μέσα σου κάθε μέρα πρέπει να γίνεται μια μικρή άλωση. Σημαίνει θάνατος αλλά και ανανέωση. Κι ο Μάιος ενδείκνυται.