Ένα παιδί κοιτάει τ' άστρα (reload)

26 Ιουνίου 2009, 14:02
Δύο κακά κι ένα τρίκαλο!

Λοιπόν, πάμε…

Για πρώτη φορά τα Σκόπια θα συμμετέχουν στους Μεσογειακούς αγώνες το 2013 που θα γίνουνε στην Ελλάδα, με το όνομα «Μακεδονία». Τόσα χρόνια που ήτανε ο Μίνως Κυριακού στην επιτροπή φυσικά ήτανε αδιανόητο να περάσει μια τέτοια απόφαση. Αλλά η οικογένεια Μητσοτάκη κι η Ν.Δ. χτύπησε μέχρι κι εκεί στέλνοντας ως εκπρόσωπο το μπούλη που τυγχάνει σύζυγος της Ντόρας κι ο οποίος δεν έβγαλε κιχ…

Εγώ πάντως θα μου επιτρέψετε να πάω ανοικτά με το μέρος του μπούλη. Και τι σημαίνει που θα ονομάζεται η αποστολή των Σκοπίων «Μακεδονία»; Στην Ελλάδα όπως ξέρουμε όλοι, κι έτσι σκέφτηκε κι ο μπούλης, δεν έχει σημασία πώς σε λένε ή πώς σε βαφτίσανε. Όλοι σου πετάνε ένα «Ρε μαλάκα» και καθαρίζουν! Άρα δε πα να ‘ρθουν όπως θέλουν…

Πέθανε ο Μάικλ Τζάκσον. Κι εγώ είναι η αλήθεια, αν και τον πρόλαβα στη δύση της καριέρας του, στενοχωρέθηκα. Αυτό πράγματι είναι ατυχές γεγονός καθότι μεγάλωσε μια γενιά και τούτος. Θέλησε να γίνει από μαύρος άσπρος και το πλήρωσε ακριβά καθώς στις Η.Π.Α. δεν ξέρουνε οι άνθρωποι. Αν ζούσε στην Αθήνα που για να γίνεις από άσπρος μαύρος πρέπει να πας στην παραλία να πληρώσεις να μπεις στην παραλία, να πληρώσεις την ξαπλώστρα, τη βρωμοθάλασσα που κολυμπάς και τον ήλιο που σε μουντζώνει, ίσως και υπολόγιζε πιο σοβαρά πόσο κοστίζει πραγματικά μια αλλαγή χρώματος…

Ο Αρναούτογλου χαιρετάει μια για πάντα την πρωινή ζώνη. Ο «Όμορφος κόσμος» τελείωσε με δάκρυα λύπης από τον παρουσιαστή και με δάκρυα χαράς για μας τους υπόλοιπους. Τις προσευχές του και τα κομποσκοίνια του σκέφτεται λέει να τα μεταφέρει στη βραδυνή ζώνη, τέλεια σκέψη να κάνει εκπομπή όταν πέφτει ο ήλιος, ειδικά αν σβήσει και το φως…

15 σχόλια - Στείλε Σχόλιο

19 Ιουνίου 2009, 11:54
Protecting my freedom...

Το πρωινό ξύπνημα ήτανε χαρούμενο. Δεν ήπια καφέ λόγω περιορισμένου χρόνου αλλά ένα μίλκο που είχε αράξει στο ψυγείο σα μεξικανός, από εποχής ολυμπιακών αγώνων…

Το ρούφηξα με μανία ενώ το τελευταίο τσιγάρο του πακέτου μου έκανε παρέα στις πρώτες πρωινές μου σκέψεις. Ήθελα να αδράξω αυτή τη μέρα αλλά δεν ήξερα από πού να πρωτοξεκινήσω. Με μπλουζάκι extravagant, με μαλλάκι μεγιεμελέ, και με γυαλάκια ηλίου στυλ Top Gun, αισθάνομαι ότι θα ρουφήξω κάθε σταγόνα ηλιαχτίδας που θα με λούσει, κάθε φύσημα αέρα που θα συνεπάρει το αραχνοΰφαντο τσουλούφι μου…

Καλώ το ασανσέρ σαν υπουργός που καλεί τη γραμματέα του για να του κάνει μανικιούρ. Ανοίγουν οι πόρτες και πάω εκεί που κι ο βασιλιάς θα έμπαινε μόνος γιατί απλά δε χωράει άλλος…

Κατά το δεύτερο όροφο ακούω ένα «Γκντουπ»! Το τσουλούφι μου αρχίζει να πεταρίζει σαν του Λούκι Λουκ, βγάζω το γυαλάκι Top Gun, και τι να δω! Είχα μείνει μεταξύ δεύτερου και πρώτου ορόφου! Σαν κλειστοφοβικό, υψοφοβικό και όλα τα εις –φοβικο άτομο αρχίζουν να με πιάνουνε τα νευροφυτικά μου, και παίρνω τηλέφωνο τον αδερφό ο οποίος βρισκότανε στο όγδοο όνειρο, πράγμα που δυσκόλευε την επικοινωνία…

- Αδερφέ! Έμεινα!

- Από απουσίες?

- …

Έρχεται ο διαχειριστής. Θα τον χαρακτήριζα ως νηφάλιο και ψύχραιμο καθώς προφανώς φαινόταν ότι ξέρει πώς θα το χειριστεί το θέμα, αφετέρου δεν ήτανε αυτός μέσα…

- Είσαι καλά;

- Αν πω ότι έχω παράπονο, θα πω ψέμματα! Μούρλια το ασανσεράκι σας!

Από κάπου ξετρυπώνει και μια κυρία…

- Είσαι καλά; Τι κάνεις παιδί μου;

- Βάζω πλυντήριο! Τι θες να κάνω;;;

Ο ιδρώτας άρχιζε σιγά-σιγά να ρέει στο κεφάλι μου και να μεταλλάσσει άγαρμπα το μεγιεμελέ μαλλάκι μου που το ‘φτιαξα με αγάπη και πόνο σε συρματόπλεγμα στρατοπέδου. Ο διαχειριστής πήρε μαζί του έναν τζιτζιφιόγκο και άρχισε να τραβάει τα σκοινιά του ασανσέρ από πάνω μπας και το φέρει σε κάποιον όροφο. Το ασανσέρ κουνιότανε πάνω κάτω σα φραπόγαλο ενώ εγώ πηγαινοερχόμουνα στην καμπίνα σαν παγάκι.

- Σε τραβάμεεεεεεεε!

- Όλο με τραβάτε κι όλο στην ίδια θέση είμαι!

- Ζαλίζεσαι; Πώς νοιώθεις;

- Σαν άπλυτη κάλτσα στην απλώστρα!

Είχε περάσει ήδη μισή ώρα κι ο τεχνικός πουθενά. Η απογοήτευση καθρεφτιζότανε στη φάτσα μου που έμοιαζε σαν πατημένο κουτάκι coca-cola. Μέχρι που σκέφτομαι να κάνω την προσωπική μου επανάσταση και να καλέσω την πυροσβεστική. Ο διαχειριστής αντέδρασε σ’ αυτήν την απόφαση…

- Όχι ρε την πυροσβεστική! Από λεπτό σε λεπτό έρχεται ο τεχνικός, μου τηλεφώνησε είναι στο δρόμο!

- Αν συνεχίσει μ’ αυτό το ρυθμό πες του να φέρει και τον ιατροδικαστή μαζί! Θα του χρειαστεί!

Η πυροσβεστική ήρθε αμέσως. Με βγάλανε οι άνθρωποι και σημειώσανε το όνομα μου για τα στατιστικά τους…

Σήμερον 18/06/2009

- 5 παρτίδες φεύγα

- 3 γάτες από δέντρα

- 1 πρωτάθλημα στο pro

- 1 άνοιγμα ασανσέρ

- 1 γιαγιά ασπρόμαυρη σαν τηγανίτα από μάτι κουζίνας

Είχε μαζευτεί κόσμος. Βγαίνω ενώ όλοι με κοιτάζουν γύρω σα σεισμόπληκτο. Εκείνη την ώρα σκάει μύτη και ο τεχνικός…

- Ήρθα!

- Συγνώμη φίλε μου που δε σε περιμέναμε, άργησες και τσιμπήσαμε κάτι…

Το μαλλί μου από την τρομάρα είχε γίνει πια σαν φοινικόδεντρο. Το μπλουζάκι μου από τη σκόνη είχε γίνει σαν πετσέτα μπάνιου. Η ψυχολογία μου στο αμάν και το carpe diem που με ενέπνεε, είχε μετατραπεί πια σε «Γι’ αυτό κρύψου να μη σε ξαναδώ»…

27 σχόλια - Στείλε Σχόλιο

11 Ιουνίου 2009, 11:51
Καουμπόηδες και ινδιάνοι...

Η αλήθεια είναι, όσο και ανοχή να έχουμε μέσα μας, έχει παραγίνει η κατάσταση. Εδώ το Νέο Φάληρο έχει γίνει πια συνοικία far west, με Ρουμάνους να πηδάνε παράθυρα, πρεζάκια να κλέβουνε γριούλες στο δρόμο, Τσιγγάνους να κλέβουν εξατμίσεις γιατί τους τελείωσαν τα καλαμάκια για το φραπέ κτλ κτλ..

Και δεν είναι μόνο το Νέο Φάληρο. Το κέντρο της Αθήνας θυμίζει πια τις χίλιες και μία νύχτες με τους τόσους Ιρακινούς, Πακιστανούς, Ινδούς, αφού όπως το πάνε σε λίγο στην Ομόνοια δε θα πηγαινοέρχονται με αυτοκίνητα αλλά με μαγικά χαλιά. Στην Πάτρα αν οι δημοσκοπήσεις ήταν εντάξει το Κουρδικό κόμμα θα έβγαζε 3 βουλευτές, ενώ η Βόρεια Ελλάδα έχει γεμίσει Ρώσους, Ρωσίδες, Ουκρανέζες κτλ που έχουν αναλάβει πετυχημένα θα έλεγα τη διασκέδαση των συμπατριωτών μας.

Ανάμεσά τους και τα εγχώρια μπουμπούκια που κάνουνε χρυσές δουλειές καθώς ο,τι και αν γίνεται έχουμε βρει την εύκολη λύση να τα φορτώνουμε στους ξένους. Και παλιά τουλάχιστον καταλαβαίναμε. Λέγαμε «μιλάει σπαστά ελληνικά, άρα είναι ξένος». Τώρα τι να πεις? Εγώ όταν ακούω σπαστά ελληνικά περισσότερο μου έρχεται στο μυαλό ο Ρουβάς σε συνέντευξη ή η διαφήμιση του jumbo, παρά ένας λαθρομετανάστης που τουλάχιστον μπορεί να πει και πέντε κουβέντες συνεχόμενες.

Τρανό παράδειγμα όλων αυτών η κυρία που μένει πάνω μου στον έκτο όροφο…

Την ακούω σε μια στιγμή να φωνάζει «Κλέφτης!». Η αλήθεια είναι ότι στην περίπτωσή τους δεν πετάγεσαι έξω με τη μία αλλά περιμένεις επιβεβαίωση, καθώς με τέρμα τη φωνή στη «Λάμψη» και στο «Καλημέρα ζωή» που βάζανε, αν όποτε ακούγαμε «Βοήθεια» πεταγόμασταν, θα μας είχανε κάνει κλείσει στο Αττικό άλσος να αντικαθιστούμε τις τσίτες στα ρεπό τους…

Στο δεύτερο «Κλέφτης!» φυσικά σηκωθήκαμε. Οι γείτονες έτρεξαν αφελώς προς τα πάνω να διώξουν το κλέφτη ενώ εγώ το μόνο που προσπάθησα να πιάσω ήταν το συναίσθημα. Γνωρίζοντας την ιστορία της κυρίας, ήξερα πως αυτό για κείνην ήταν μια αλλαγή, καθώς είχε να πατήσει αρσενικό στο σπίτι της από το 1991 απ’ όταν ζωντοχήρεψε. Στο τέλος εξαφανίστηκε ο κλέφτης χωρίς να προλάβει να πάρει τίποτα δυστυχώς γι’ αυτόν, αλλά και χωρίς να βιάσει την κυρία που αποδείχτηκε ότι φώναζε πολύ, δυστυχώς γι’ αυτήν.

Προ ημερών λήστεψαν το ψιλικατζίδικο κάτω από το σπίτι. Η κυρία που το έχει αν και βαρέων βαρών δεν μπόρεσε όμως να αποτρέψει το κακό. Η αλήθεια είναι ότι αν ερχότανε μισό λεπτό νωρίτερα θα με πετύχαινε στο μαγαζί. Ο διάλογος την επομένη ήτανε χαρακτηριστικός…

- Αχ Γιώργο με κλέψανε! Ήτανε ψηλός, γεροδεμένος και δεν ήξερε την ελληνική γλώσσα. Σου ‘ρθε κανείς στο μυαλό?

- Ψηλός γεροδεμένος, και δεν ξέρει ελληνικά? Αμέ!

- Ποιος?

- Ο μαθητής μου!

Προ ημερών οι τσιγγάνοι σηκώσανε το αμάξι του αδερφού μου- δεν έχουν αφήσει αμάξι για αμάξι- και μάλλον το cabriole τώρα θα είναι μεταξύ Κάτω Αχαΐας και Καράτουλα Ηλείας να πηγαινοφέρνει καρπούζια και πατάτες. Ελπίζουμε τουλάχιστον να τα πουλάνε σε καλές τιμές, όχι τίποτ’ άλλο, απλά η δωρεά μας στον αγροτικό κόσμο έγινε που έγινε, να πιάσει και τόπο…

Τέλος πάντων, σιγά-σιγά το όλο πράγμα γίνεται λαϊκή απαίτηση κι αυτό είναι καλό. Η Ντόρα Μπακογιάννη υποσχέθηκε να δώσει λύση στο θέμα της λαθρομετανάστευσης που ίσως πονέσει και λιγάκι τους Έλληνες λωποδύτες γιατί απλά θα χάσουνε τους φίλους τους.

Αλλά να μου πείτε εδώ της Ντόρας της ξέφυγε- τέλος πάντων- ο αυτός της siemens, θα καταφέρει να πιάσει 1.000.000 και μάλιστα να μη ξέρει και το τηλέφωνο τους?

Εννοείται ξενοφοβία δεν έχουμε, αυτό μας έλειπε, εξάλλου δε μιλάμε για μετανάστες που προσφέρουν αλλά για λαθρομετανάστες που έχουνε γεμίσει τα φανάρια και τα παλιόσπιτα, μένουν 60-60 και ίσως τους αξίζει ένα καλύτερο μέλλον. Η Ελλάδα δε μπορεί να τους απορροφήσει, και συχνά πέφτουν θύματα της ίδιας της ανάγκης τους για μια καλύτερη ζωή.

Πρέπει να κοιτάμε και την πραγματικότητα κατάματα. Έλεος, έχει παραγίνει το κακό…

18 σχόλια - Στείλε Σχόλιο

07 Ιουνίου 2009, 01:19
Πριν πάτε να ψηφίσετε...