Κάθεσαι σ’ ένα καφενεδάκι της πλατείας. Έχεις μπροστά σου ένα μπουκάλι μπύρα σαν οικοδόμος ενώ δίπλα απλώνονται σαν σεντόνια του champions league κάτι σαλαμάκια ξεγυρισμένα. Κι ενώ ρουφάς τον ήλιο που έχει κάτσει από πάνω σου σαν το χάρο χτυπώντας σε επιτόπου με 40 βαθμούς κελσίου και μοιάζεις με καμήλα στη νοτιοδυτική Σαχάρα, τσουπ, ξεπετάγεται ο φίλος σου που έχεις χρόνια να δεις αλλά κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου καθώς σου φέρνει από το παρελθόν κάτι μνήμες μεγάλες σα τσιχλόφουσκες. Αράζει κι αυτός απέναντι, βγάζει την κυριλέ πίπα του, την ανάβει με στυλ, ενώ αρχίζει να εξαφανίζει τα σαλαμάκια σαν ηλεκτρική σκούπα, οπότε συ δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να του πιάσεις την κουβέντα μπας και σταματήσει.

-          Και με τι ασχολείσαι τώρα Αδριανέ;

-          Κοίτα, βασικά όλα είναι ένα ψέμα φίλε. Έχω προτάσεις αλλά έχω αποφασίσει να μη χύνω ιδρώτα για να φουσκώνουν τους κώλους τους οι καπιταλιστές και οι μασώνοι εκπρόσωποί τους.

-          Και τι τρως;

-          Ε από δω από κει…

Στο μεταξύ τα σαλαμάκια μοιάζουν πλέον με μαγικά χαλιά που εξαφανίζονται ενώ εσύ του βάζεις λίγη μπύρα να κόψει αυτό το σερί της κατανάλωσης. Στο μεταξύ έρχονται και κάτι τυράκια σαν κύβοι Κνορ με τον λεβέντη να πετάει φρύδι ψυχολογώντας τα πριν προσγειωθούν στο τραπεζάκι.  

-          Και πώς θα κινηθείς το επόμενο διάστημα;

-          Με τα πόδια ρε φίλε, πώς να κινηθώ; Αφού οι παλιοκαπιταλιστές πήγαν τη βενζίνη 3 ευρώ, χτυπώντας την ορθόδοξη Ρωσία μας, εγώ τι θες να κάνω;

Με το που λέει Ρωσία, το στόμα του γεμίζει (με τα τελευταία σαλαμάκια)  ενώ με τα τυράκια φαίνεται πιο δημοκρατικός.

-          Τσίμπα ρε φίλε και συ, μη ντρέπεσαι, εδώ για όλους είναι.

Εσύ ενώ απλώνεις το δύσμοιρο χέρι σου να φτάσει ένα κύβο κίτρινο τυράκι,   μπαίνουν σε δράση από τον αντίπαλο τα σύγχρονα όπλα, πετυχαίνοντας μάλιστα το δάχτυλο που χρησιμοποιείς για να δείχνεις, με την οδοντογλυφίδα που εξαπέλυσε από απέναντι.  

-          Ωχ ρε φίλε το ίδιο πιάσαμε, χαχα, λες να έχουμε το ίδιο γούστο και στις γυναίκες;

Του αφήνεις το τυράκι, κι ελπίζεις στην επόμενη προσπάθειά σου να μην μπει στα χωρικά σου ύδατα, γιατί δε σε παίρνει, έχει μαζί του και την ορθόδοξη Ρωσία, που το βάζεις;

Χωνεύοντας το ενδέκατο τυράκι του έρχεται έμπνευση. Αρπάζει την πίπα του, βάζει μέσα νέο τσιγάρο, κάθεται σταυροπόδι δείχνοντας την πατούσα του παπουτσιού του σε όποιον περαστικό περνάει για να του μείνει αλησμόνητος, κάνει τσαφ με τον αναπτήρα και αρχίζει:

-          Που λες ρε φίλε, η Ευρώπη και η Αμερική τα κάνανε πλακάκια να ρίξουν τον μοναδικό ηθικό ηγέτη της γης, τον Πούτιν και μας καταστρέφουν τη ζωή. Βάλανε και τα εμβόλια να μας αλλάξουν DNA, για να σκεφτόμαστε σα δυτικοί κι όχι σαν Ορθόδοξοι και το καταφέρανε. Μας κάνανε επιθετικούς και επικίνδυνους και παρενοχλούμε συνέχεια την Τουρκία με παραβιάσεις!

Εδώ τρελαίνεσαι, κάνεις το σταυρό σου, κοιτάς αν έχει μέρα, ή αν εσύ τη βλέπεις μέρα κι έχει νύχτα, κουνάς το κεφάλι σου σα ξυπνητήρι να δεις αν λειτουργεί, καθώς ακούς την πραγματικότητα ανάποδα.

-          Ασ’ το τυράκι κάτω! Ποιος παρενοχλεί ποιόν;

-          Ο Μητσοτάκουλας τον Ερντογαν, αυτόν τον γνήσιο ηγέτη της αντιπαγκοσμιοποίησης.

Φωνάζεις να σου φέρουν ένα ούζο γιατί η μπύρα δε φτάνει.

-          Και εμείς τον παρενοχλούμε αυτόν τον τίμιο γίγαντα;

-          Ε φυσικά, δε βλέπεις τι κάνουμε; Αγοράζουμε όπλα, ε δεν προκαλούμε;  Τι θες να κάνει αυτός;

-          Αυτός προσπαθεί να φτιάξει πυρηνικά. Πού νομίζεις ότι θα πάνε;

-          Δε με νοιάζει δε ξέρω. Γι αυτό δε δουλεύω ρε φίλε, θα δουλέψω όταν φύγουν οι φαύλοι.

Σηκώθηκε, έριξε ένα ρέψιμο καλό χαιρέτισε και αποσύρθηκε από το σκηνικό της πλατείας. Εσύ κοιτάς το ρολόι σου να δεις πόσο χρόνο έχασες κι αρχίσεις κι αναρωτιέσαι αν πράγματι αξίζει τον κόπο να δουλεύεις εσύ για να παίρνει επίδομα αυτός. Η ανάμνηση του καλού φίλου έσβησε μονομιάς ενώ οι παιδικές μνήμες εξαφανίστηκαν σαν χελώνες καρέτα- καρέτα.

-          Ρε τον τραμπάκουλα! Αναφωνείς ενώ θα ήθελες να μην είχε συμβεί ποτέ αυτή η συνάντηση που σου χάλασε την παιδική μνήμη.

Το ούζο κατέφθασε αργά αλλά πάντα ξέρει να επικαιροποιείται, κι αφού εξολοθρεύεται με συνοπτικές διαδικασίες, τα παγάκια έχουν μείνει μέσα στο ποτήρι σα μαλάκες «ήρεμα ρε φίλε, δεν προλάβαμε να λειώσουμε κιχ».

Σηκώνεσαι ξέροντας ότι τελικά δεν κινδυνεύεις περισσότερο ούτε από τους δυτικούς μασώνους καπιταλιστές, ούτε από τον ορθόδοξο Πούτιν, ούτε από τους απέναντι που για άλλη μια φορά έχουν τρελαθεί, αλλά κινδυνεύεις πρωτίστως από τον ίδιο σου τον εαυτό, τον κακομαθήμενο που παρακαλά να συμβεί κάτι ολέθριο για να καταντήσουν οι γύρω άνθρωποι σαν εκείνον. Με την πίπα.

Ακολουθεί επιστημονικό κείμενο που θίγει την μάστιγα της εποχής και σχετίζεται με την αστικοποίηση και τα απότοκά της. Απαιτώ σοβαρότητα στην ανάγνωση.

Στο περιθώριο λοιπόν  πολεμικών αναμετρήσεων και τιμαριθμικών ανακατατάξεων, κει που πίνεις τον καφέ σου, πέφτει το μάτι σου απέναντι σε δυο κοράσια. Εστιάζεις στο ένα που κάθεται δεξιά με κάτι ανοικτά πράσινα μάτια σαν πλακάκια τουαλέτας.

-          Μου ‘ρθε ο τουβρουτζάς! Μονολογείς, ενώ εκείνη πίνει το καφέ της αδιάφορα ενώ δεν έχει βάλει γλώσσα μέσα της περνώντας από γενεές δεκατέσσερις όποιους κοινούς γνωστούς έχει με τη φίλη της.

Εσύ προσπαθείς να μπεις στο οπτικό της πεδίο, αλλά το πεδίο είναι σαν το αιδοίο, για να μπεις πρέπει να γλιστρήσεις περίτεχνα μέσα του και να σε καταλάβει γιατί αν δε σε καταλάβει, βαφ’ τα μαύρα κυρ- Αποστόλη.

Στήνεσαι απέναντι σαν κομφερανσιέ σε disco καραβιού ‘80s, φοράς και το γυαλάκι ηλίου μπας και κρύψεις λίγη φάτσα και σωθεί το πράγμα και ξεκινάς τα παιχνίδια Martini μήπως και στρωθεί το κόκκινο χαλί από δαύτην να πας να της μιλήσεις, ευχόμενος να μην έχεις αχρωματοψία και το κόκκινο χαλί είναι το πράσινο μίλι που περπατάς για να πας να πνιγείς.  

Κι εκεί που έχεις στηθεί σαν παίχτης της Εθνικής Κύπρου που σου ‘λαχε από μηχανική βλάβη της κληρωτίδας να κληρωθείς με την Εθνική Αργεντινής και κυνηγάς σαν τσοπανόσκυλο τον Μέσι μετά το τέλος του ματς να σου δώσει τη φανέλα του, ξαφνικά εκείνη γυρίζει την πλάτη επιδεικτικά και κάνει μπουρμπουλήθρες κοιτώντας το υπερπέραν της λεωφόρου που καταλήγει σε ένα εξωτικό κόκκινο φανάρι.

Και ιδού να ξεπετάγονται εντός του οι υπαρξιακές αναζητήσεις. «Γιατί να προτιμήσει τη θέα του μποτιλιαρίσματος από τη θέα της φάτσας μου; Κι αν κάποιος αναλογιστεί ότι το μποτιλιάρισμα έχει τέλος πάντων μια αρχή και ένα τέλος σε αντίθεση με τη φάτσα μου που δε ξέρεις από πού να ξεκινήσεις και τι να πρωτοσχολιάσεις, τουλάχιστον είναι πρωτόγνωρη. Δεν πληρώνεις στο τσίρκο γιατί βλέπεις την τίγρη σαν μελλοντική γκόμενα, αλλά σαν κάτι πρωτόγνωρο, γιατί αυτή ενώ το θέαμα το έχει τσάμπα, επιστρέφει στα συνηθισμένα;»

Οι μεγάλες αποφάσεις όμως είναι για τους μεγάλους άνδρες. Βουτάς τα κλειδιά, στριμώχνεις τα τσιγάρα στην τσέπη σου, αρπάζεις και τον καφέ, κάνεις ένα γύρο στην καφετέρια να σε προσέξει μπας και πεθάνει και η τελευταία σου ελπίδα, κι αφού τη συνοδεύεις στην τελευταία της κατοικία, μπαίνεις στο αμαξάκι, βάζεις μπρος και βουρ πας και στοιβάζεσαι κι εσύ μέσα σ’ αυτά τα αμαξάκια πριν το κόκκινο φανάρι ενώ την παρακολουθείς από τον καθρέφτη μπας και τώρα κατάφερες να μπεις στο οπτικό της πεδίο.

Εκείνη σηκώνεται, πληρώνει, παίρνει τη φίλη της και φεύγει με το αμάξι της προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Ιδού οι ολέθριες αιτίες του κυκλοφοριακού στην Αθήνα. Τώρα αναφορικά με τη λύση του ζητήματος:

-          Όταν παίρνει καφέ κάποιος, να έχει πάνω του τα προσωπικά του στοιχεία και δεδομένα. Και θα αναβαθμιστεί το προϊόν, και καθώς η άλλη τα λέει στον καφέ- μπόι, συ μπορείς να κάθεσαι από πίσω υποκλέπτοντας τα πάντα.

-          Να μπουν μαύρες κουρτίνες σε εξωτερικούς και εσωτερικούς χώρους των καφέ ώστε να μην υπάρχει άλλο οπτικό πεδίο για τους πελάτες. Έτσι αναγκαστικά η άλλη θα κοιτάει τη μύτη σου που είναι σα φρατζόλα, η οποία αναβαθμίζεται και αυτή τώρα λόγω της επισιτιστικής κρίσης.

-          Αναγκαστικά οι πελάτες να φεύγουν όλοι μ’ ένα αμάξι για να περιοριστεί το κυκλοφοριακό και να αυξηθεί το κυκλοφορικό. Και να τραγουδάμε όλοι σαν την Αλίκη Βουγιουκλάκη τικ- τακ τικ- τακ τικ- τακ.

-          Δημιουργία πρωτοβάθμιων τομέων υγείας γιατί δεν είμαστε για πολλά τικ τακ, θα μας πάρουν σηκωτούς.

Αυτό είναι επιστημονικό δοκίμιο! Όχι τα μπαρμπούτσαλα της Καθημερινής.

Σηκώθηκα πρωί- πρωί , έφτιαξα ένα φραπεδάκι, του έβαλα κι απ αυτά τα καινούργια τα καλαμάκια που πίνεις καφέ και σ’ αφήνουν μια γεύση φωτοτυπικού στο στόμα και ξαμολήθηκα να πιω έναν δεύτερο καφέ μπας και βρω κανένα στέκι που κάνει παράνομο εμπόριο πλαστικών καλαμακιών να ισιώσει το στόμα μου.

-          Ένα φραπεδάκι θα ήθελα με πλαστικό καλαμάκι.

-          Δυστυχώς κύριε έχουμε μόνο απ’ τα καινούργια.

Δεν είχα επιλογές. Αλλά σκέφτηκα ότι έχει και την καλή του πλευρά το πράγμα. Πάντα μ’ άρεσε η μυρωδιά των βιβλίων, ας μυρίζω κι εγώ λοιπόν σαν εκδοτικός οίκος, μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας.

Ο ήλιος προσπαθεί να ξεγελάσει τα σύννεφα, να σκάσει λίγο μύτη καλοκαιριάτικα αισθανόμενος κι αυτός ότι έχει χάσει λίγο το ρόλο του σ’ αυτή την παλιοκοινωνία. Χτες έσκασαν κάτι ψιχάλες στην Αττική σαν βερύκοκα κι αυτό μάλλον ο ήλιος ο ηλιάτορας το έφερε βαρέως. Δεν είναι καιρός να χάνεις τη δουλειά σου, έχουμε πόλεμο που λεν και τα κανάλια.

Τις ίδιες σκέψεις κουβαλούσα κι εγώ, ώσπου το κινητό μ ένα γκλιν- γκλον με βύθισε ακόμα πιο βαθιά στο υπαρξιακό μου ζήτημα.

«Ηλεκτρικό ρεύμα 400 ευρώ»

-          Τι διάολο; Σε ηλεκτρική κουζίνα μένω; Ήταν η πρώτη μου σκέψη.

Όταν συνειδητοποίησα ότι δε μένω εκεί, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα βάλω κάμερα να δω τι γίνεται κει μέσα όσο λείπω γιατί μάλλον στο σπίτι μου το ηλεκτρικό ρεύμα είναι σαν τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο. Δουλεύει ακόμα κι όταν δεν το χρειάζομαι.

Πάω το σπίτι κι ανοίγω το λάπτοπ βιαστικά. Εκείνο αντιστέκεται σθεναρά μιας και τα έχει φάει τα ψωμιά του κι αυτό κι αρχίζει και βγάζει κάτι μπλε οθόνες με παράξενες λέξεις και αριθμούς. Οι αριθμοί ήταν πολλοί στη σειρά και ανεβοκατεβαίνανε. Αφού βεβαιώθηκα ότι δεν είναι κάποιος επιπλέον λογαριασμός της τάξης των 3.482.939 ευρώ, σκέφτηκα ότι μάλλον το λάπτοπ πάει για απόσυρση. Καιρός λοιπόν για shopping.

Έρευνα αγοράς

Μπαίνω στο πολυκατάστημα. Χαρούμενα ανθρωπάκια με καλωσορίζουν, τους τραβάω κι εγώ μια χαμογελάρα σαν του Τζόκερ μιας και σκέφτηκα ότι αυτό ήταν μόνο τζάμπα πράμα εκεί μέσα. Πάω στους υπολογιστές. Ο φθηνότερος ήταν 400 ευρώ. Φωνάζω μια κοπέλα.

-          Υπάρχει λάπτοπ με 200 ευρώ;

-          Φυσικά, στο Σχιστό, δίπλα στις κλεμμένες εξατμίσεις.

-          Με 220 ευρώ;

-          Πάλι στο Σχιστό με δώρο ένα ποντίκι (ψόφιο).

Αφού εκτίμησα το χιούμορ της, αφού εκτίμησε κι αυτή ότι προκοπή με μένα δε γινόταν, χώρισαν για πάντα οι δρόμοι μας. Τότε σκέφτηκα πονηρά. «Όλοι θέλουν λάπτοπ, οι σταθεροί υπολογιστές είναι ντεμοντέ, άρα θα έχουν τιμές λαϊκής, να πάω να ρίξω μια ματιά. Καθώς πηγαίνω προς τα εκεί, έρχεται ένας φουσκομάγουλος με μούσι με κάτι στο λαιμό σα σφυρίχτρα. Προς στιγμή μου πέρασε απ’ το μυαλό ότι θα με πιάσει να με γυρίσει ανάποδα να δει πόσα ευρώ θα πέσουν. Μάλλον με κάρφωσε η προηγούμενη υπάλληλος. Όμως με έκπληξη άκουσα τη στάνταρ φράση.

-          Πώς μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε;

-          Εδώ βλέπω ωραίες τιμές φίλε μου. 200 ευρώ ο υπολογιστής; Αυτά είναι, τύλιξέ μου έναν μπαμπάτσικο να τον πάρω παραμάσχαλα.

-          Δεν καταλάβατε κύριε, το ταμπελάκι 200 ευρώ αφορά την οθόνη. Ο πύργος κάνει 600 ευρώ.

-          Ο πύργος 600 ευρώ; Ο Πύργος Ηλείας όλος έχει 600 ευρώ.

-          Εμ βλέπετε οι σταθεροί υπολογιστές έχουν περισσότερες δυνατότητες από τα λάπτοπ.

Τελικά οι δυνατότητες είναι σαν τις ηλιθιότητες. Όσο πιο πολλές πετάς τόσο πιο λίγο κοστίζεις. Πρέπει λίγο να τις περιορίσω, σκέφτηκα.

-          Θα περάσω το βραδάκι, του απάντησα.

-          Το βραδάκι είμαστε κλειστά μου είπε.

-          Γι’ αυτό! του απάντησα κοφτά και άνοιξα το βήμα μου περήφανα προς την έξοδο.

Κει δίπλα είχε ένα βιβλιοπωλείο. «Να ένας χώρος οικείος» σκέφτηκα. Να χωθώ κει μέσα να γλιτώσω απ’ την βαρβαρότητα της νέας τεχνολογίας.

Με καλωσορίζει η υπάλληλος με ένα χαμόγελο σαν την πλατεία Συντάγματος. Εγώ αυτή τη φορά στάθηκα στο ύψος μου κρατώντας το βλοσυρό μου ύφος, μιας και η προηγούμενη χαμογελάρα ακόμα μάζευε τις πληγές της.

Πάω στη ξένη λογοτεχνία. «Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου» λέει ο Μαρκές. Τι θλιμμένες; Σκέφτηκα. Αυτές θα ναι τώρα σε κανένα εξοχικό και θα χορεύουν χασαποσέρβικα. Απορρίφθηκε με πάταγο. Πάω στην ελληνική λογοτεχνία.

«Τα ψηλά βουνά» Ζαχαρίας Παπαντωνίου. Μα έτοιμος είμαι να πάρω τα βουνά, να τα διαβάσω κιόλας; Πάει πολύ σκέφτηκα και κατευθύνθηκα προς την ποίηση. Εκεί το μάτι μου έπεσε στο «Ποιήματα, Κωνσταντίνος Καβάφης». Ανοίγω, και τι να δω;

«Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα, που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.»

Ναι, εκπλήρωσα την καταναλωτική μου ανάγκη. Έφαγα με τα μάτια ψάρια. Ώρα να φεύγω. Πήρα και τον Καβάφη παραμάσχαλα που έδειξε να με καταλαβαίνει και τράβηξα την ανηφοριά. Αυτό είναι shopping.