Δε μπορώ να καταλάβω αυτή τη μανία των μανάδων να τρώμε ο,τι βρίσκουμε μπροστά μας, και γενικώς όλη αυτή την υπερπροστασία που βιώνουμε.

Τα χρόνια τα παλιά ήταν χειρότερα γενικά, αλλά σίγουρα ένας νέος άνθρωπος ξεκινούσε τη δικιά του ζωή το πολύ από τα 18. Τότε οι γονείς σταματούσαν τα ωπαλάκια και δεν επενέβαιναν στη ζωή σου, εκτός από κανένα μπινελικάκι που έπεφτε αραιά και πού…

Το μπινελικάκι αυτό σου υπενθύμιζε την ύπαρξή τους, το χωριό σου και τη «μέγαιρα» τη γυναίκα σου που σε πήρε απ’ αυτό και σε πήγε στην Αθήνα.

Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει…

-         Γιωργάκη ήπιες το γάλα σου???

-         Έλεος ρε μάνα! Όχι! Εδώ και 80 χρόνια το πρωί πίνω νες εκτός από τα καλοκαίρια που το ρίχνω στο φραπόγαλο! Ακόμα να το μάθεις πια?

-         Εντάξει αγόρι μου, το κατάλαβα.

-         Ωραία.

-         Να σου φτιάξω εγώ το γάλα εγώ ή θα το φτιάξεις μόνος σου?

Οι μεσημεριανές ώρες είναι στιγμές χαλάρωσης και χαλαρότητας (για τους άλλους).

-         Γιώργο πεινάς?

-         Τσου

-         Μα εγώ σου μαγείρεψα!

-         Θα φάω μετά.

-         Θα κρυώσει!

-         Και τι φοβάσαι, μήπως σηκώσει πυρετό?

-         Έλα αγόρι μου να φας που τρώμε όλοι!

-         Είπα δεν πεινάω!!! Αμάν!

-         Θα στο φάνε οι άλλοι! Και γω δεν πρόκειται να ξανακάτσω να μαγειρεύω!!!

-         Ε πες τους να μην το φάνε!

-         Έλα να τους το πεις εσύ! Και με την ευκαιρία τσίμπα και κάτι.

-         ΕΙΠΑ ΔΕ ΘΕΛΩ! ΕΛΕΟΣ! ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΜΟΥ  ΔΩΣΕΙΣ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΜΙΑ, ΔΥΟ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ???

-         Δύο επιλογές έχεις μάτια μου. Θα φας  με τη θέλησή σου ή χωρίς τη θέλησή σου…

Τα βραδάκια στο σπίτι, ο πολύς κόσμος βρίσκει τον εαυτό του. Κάποιοι λίγοι τον χάνουνε και τον ψάχνουνε στα πιο σκοτεινά σοκάκια της πόλης…

-         Βάλε Νικολούλη, απόψε έχει μια φοβερή ιστορία για μία που χάθηκε απ’ το σπίτι της πριν μια βδομάδα, κι έχουν φάει οι γονείς και τ’ αδέρφια της όλη την πόλη αλλά δεν τη βρίσκουνε!

-         Στο σπίτι ψάξανε?

-         Βάλτηνε σου λέω βάλτηνε, πρέπει να έχει αρχίσει!!!

-         Έλα ρε μάνα που θα δούμε Νικολούλη τώρα! Αφού βλέπεις ότι βλέπω ταινία!

-         Ναι το είδα, γι’ αυτό σου λέω να το αλλάξεις…

-         Δεν πας στην άλλη τηλεόραση να μας αφήσεις λίγο ήσυχους πια με τις μούρλιες σου???

-         Εγώ με τις μούρλιες μου ή εσύ που κάθεσαι και βλέπεις όλη την ώρα τους ναρκομανείς και τους τελειωμένους, που κοπανάς την κιθάρα τρεις το μεσημέρι και ξυπνάς τον κόσμο, που βάζεις στο τέρμα τα χίπικα τα τραγούδια και μας έχεις ξεκουφάνει, που πριν δυο χρόνια βρε (κλαψ), πριν δυο χρόνια (κλαψ κλαψ), θυμάσαι την κουβέντα που μου είχες ξεστομίσει πριν δυο χρόνια? (μπουχουουουου)

-         ΟΚ, πάσο! Νικολούλη θα δούμε! Τέλος!

-         Εντάξει αγόρι μου, πως κάνεις έτσι, θα τη βάλουμε, έχουμε καιρό…

Πλέον σπανίως πάω σε γάμους συγγενών. Τα βαφτίσια τα έχω κόψει προ δεκαετίας. Αλλά και σ’ αυτές τις ελάχιστες φορές, άλλος έχει την τιμητική του, άλλος τ’ ακούει με τιμές και δόξες…

-         τι είναι αυτό που φόρεσες πάλι?

-         Εγώ παντελόνι το φωνάζω!

-         Μα καλά, όλοι θα είναι ντυμένοι μια χαρά και συ θα πας σαν το σερίφη?

-         Άει παράτα μας ρε μάνα, όλοι, ποιοι όλοι? Τα ξαδέρφια μου που είναι για κλωτσές???

-         Ενώ εσύ ας πούμε είσαι για υπόκλιση! Φόρεσε κανένα παντελόνι της προκοπής μ΄ αυτά τα σκισμένα που φοράς και τα βλέπω και μ’ ανάβουν τα λαμπάκια! Κι αν θες να ξέρεις τα ξαδέρφια σου ντύνονται ωραία και γι’ αυτό κι έχουν κοπέλες της προκοπής! Όχι σαν κι εσένα που δύο έχω γνωρίσει, η πρώτη ήταν τσουλάρα του κερατά, κι η δεύτερη τσουλάρα σκέτο!

-         Δε φταίω εγώ…

-         Ποιος φταίει τότε?

-         Το σεξαπίλ μου!

-         Καλά, άστο παιδάκι μου, δεν κάνεις! Και φόρα ο,τι θες, μόνο να χει κουκούλα αυτό που θα φορέσεις μη σου φύγει το σεξαπίλ μες στην εκκλησία και έχουμε τραυματίες…και πρόσεχε, το σεξαπίλ σου κράτα το μακριά απ’ τον παπά, αμάν και πως κάναμε να τον πείσουμε να έρθει!

Κάθε Πρωτοχρονιά συνηθίζουν να καλούν συγγενείς. Κάθε Πρωτοχρονιά, εννοείται την κάνω αλά γαλλικά. Ακούω και μερικά.

-         πάλι θα φύγεις σήμερα?

-         Καλά, δεν έχετε βαρεθεί να με βλέπετε?

-         Για μένα στο λέω? Εγώ για σένα στο λέω, για να περάσεις καλύτερα. Θα ρθουν κι οι ξαδέρφες σου από την Κρήτη, μου είπανε ότι θέλουν να σε δούνε…

-         Α! θα ρθουν κι οι ξαδέρφες μου από την Κρήτη?

-         Ναι βρε, γι’ αυτό σου λέω!

-         Τώρα είναι που θα φύγω!!! Αμάν με τις μπουρούχες που μου κουβαλιούνται κάθε τρεις και λίγο!

-         Έλεος! Δε σε βρίσκουμε πουθενά!!! τι θα γίνει με σένα? Δε συμπαθείς κανέναν από το σόι μου πια? τόσο περίεργος είσαι χριστιανέ μου???

-         Τι λες? Πως δε συμπαθώ? Να, το θείο Χαράλαμπο! Αυτόν μάλιστα!

-         Μα αυτός….μα αυτός λείπει στην Αυστραλία κι έχει να πατήσει δεκαπέντε χρόνια!!!

-         Για να μη σου πω ότι τον αγαπάω κιόλας!

Πετάει με εγωισμό τα ρούχα της στο πάτωμα. Αφήνεται με επιτηδευμένη αφέλεια στις αισθήσεις  της, φορώντας μόνο το πιο αυστηρό και θεληματικό βλέμμα της. Σα να γεννήθηκε απόψε ένας νέος μικρός θεός που μοιράζει απλόχερα χρώματα σ’ ο,τι αγγίζει και  δίνει μόνο για απόψε σ’ αυτά μια υπόσταση ακέραια κι ιδανική, ένα μεγαλείο δανεικό, σα να έσταξε πάνω της ένα μαγικό ραβδί που παρενέβη με ουσία αλλά και διακριτικότητα πάνω στη γυναικεία φύση της…

-         τώρα τι έχεις να πεις, δεν είμαι κούκλα, δεν είμαι θεά?

-         (χεχεχε)

-         σ’ αρέσω?

-         (ουουουου)

-         Πες μου, σ’ αρέσω?

-         Μμμμμ ναι, καλούλα είσαι…

-         Καλούλα είμαι??????

-         Οκ, είμαι ευχαριστημένος…αν και βλέπω κάτι ελαττωματάκια, αλλά μην ανησυχείς, θα τα διορθώσουμε…

-         ΤΙ ΘΑ ΔΙΟΡΘΩΣΟΥΜΕ ΡΕ??? ΕΧΕΙΣ ΔΕΙ ΡΕ ΤΑ  ΜΟΥΤΡΑ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΠΟΥ ΣΟΥ ΠΕΦΤΩ ΚΑΙ ΛΙΓΗ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ!!! ΚΟΙΤΑ ΡΕ ΚΟΛΛΗΜΑ ΠΟΥ ΕΦΑΓΑ Η ΓΥΝΑΙΚΑ, ΚΑΙ ΠΗΓΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΜΟΥ Μ’ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΑΜΠΑΚΟΥΛΑ! ΑΕΙ ΣΙΧΤΙΡ ΑΠΟ ΔΩ ΡΕ!!!

-         Κατάλαβες τι εννοώ όταν μιλάω για ελαττωματάκια?

Δε θέλω εγώ παινέματα, παρηγοριές και ψέμματα…

Δε θέλω να απογίνω, ούτε σοφός να γίνω…

Δε θέλω ωραία βλέμματα και στη Γλυφάδα γεύματα…

Celebrity να γίνω, να μοιάζω με εξωγήινο…

Δε θέλω μπριζολάκια, μισώ τα συκωτάκια

Δεν τρώω σαν το κλεφτόπουλο όλο μπούτι κοτόπουλο

Θέλω η Καλομοίρα, μέσα από τα κεράκια

να βγαίνει από την τούρτα μου, να σκάσει  ο Σαββόπουλος!

Χρόνια (μου) πολλά λοιπόν!!!

27 και να καίνε……..!!!!!!!!!!!!!!

Λένε ότι όταν γεννιέσαι, όλοι οι πλανήτες συνομωτούν μεταξύ τους και σου φτιάχνουν έναν εαυτούλη μούρλια!

Όμως αυτό δεν ισχύει για όλους, καθώς υπάρχουν που και που πλανητικές διαρροές και ανά πέντε περίπου καλούπια ανθρώπων που γεννιούνται  τζιτζί,  γεννιέται κι ένας βλαμμένος από τα περισσεύματα…

Δηλαδή, στη στιγμή της γέννησης σου, εκεί που ο Ερμής είναι κύριος, έχει πάρει θετική όψη, σου  κουνάει τις φτερούγες στα πόδια του και σου φωνάζει «βγες!», εκεί που  η Αφροδίτη σου ποζάρει ναζιάρικα και σου τινάζει το ποπό σαν τον Μίστερ Εθνικά Μπούτια , σου σκάει  ο Δίας το χούφταλο με κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα και σου γ…… το σύμπαν!

Έτσι λοιπόν, από μια στιγμή αδυναμίας κάποιου πλανητικού ραμολιμέντου, εσύ μοιραία πια θα σέρνεσαι μια ζωή, θα ψάχνεις την αυτοκυριαρχία σου στο  φωταγωγό, και το άρωμα που θα αφήσεις στην ιστορία θα έχει γεύση το πολύ πετρελαιοκηλίδας…

Και τίθεται το μέγα ερώτημα: Γιατί ρε συ Δία φέρεσαι σε μένα έτσι σκουληκιάρικα? Αν σου λεγα να πάρεις τον κεραυνό που κουβαλάς όλη την ώρα πάνω σου σα μπρελόκ και να τον έβαζες κάπου που θα σου πρότεινα, θα σ’ άρεσε? Αν δε σε φώναζα  Δία και σε φώναζα Αηδία πώς θα σου φαινότανε? Γιατί εμένα επέλεξες για μαλακιστήρι σου, μου λες?

Ερωτήσεις ρητορικές, χωρίς απόκριση. Αλλά δεν είναι ο μοναδικός υπεύθυνος που εμπνεύστηκε το μέλλον μου να φαντάζει τρικολόρε. Φταίνε γι’ αυτό κι ένα μάτσο άλλοι, που όταν έρθει η ώρα θα τους έρθει  αυτό που μου κάνανε πίσω σαν «παλλινδρόμηση», λαϊκιστί «μπούμερανγκ»!  

Κάτσε ρε μάνα, αφού ζεις στην κοινωνία και βλέπεις, οι Παρθένοι σα ζώδιο είναι για κλωτσές! Περίμενε ρε παιδάκι μου και γέννησε με δυο μέρες μετά που μπαίνουν οι Ζυγοί που είναι όλοι τους τρεις λαλούν και δυο χορεύουν!

Εκείνη εκεί! «ΟΧΙ ΕΓΩ ΤΩΡΑ ΤΟΝΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΓΕΙ! ΑΣ ΒΓΕΙ ΖΩΔΙΟ ΠΑΡΘΕΝΟΣ! ΧΕΣΤΗΚΑ!»Ε λοιπόν πάρε τον κλαψομ…. σου τώρα και μη μιλάς!

Γιατί οι παρθένοι, η ιστορία έχει  δείξει, ότι γενικώς δεν παλεύονται…

Ο Στέλιος Καζαντζίδης, πρώτος παρθένος. Φοβερός τραγουδιστής, αλλά η  κλάψα του δεν είχε προηγούμενο. Οι από κάτω, στο τέλος του προγράμματος φεύγανε με μώλωπες στο κεφάλι από τις αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας τους στο μπουζουκσίδικο. Γιατί τα τραγούδια του σε στέλνανε από κει που ήρθες, αλλά δε σου  λεγαν από πού να  πας! Έτσι, συνωστίζονταν όλοι μαζί και κουτούλαγε ο ένας τον άλλον. Γι’ αυτό και τα τραγούδια του τα θυμούνται όλοι με πόνο…

Δεύτερος παρθένος ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ. Μία φορά αγάπησε κάπου στο 1966, και  κει σταμάτησε ο χρόνος…κι ενώ η άλλη έκανε «άλλα κόλπα», εκείνος έβγαινε από δω κι από κει και νοσταλγούσε τις στιγμές του 1966. Γιατί ρε φίλε, αγρότης είσαι? Αλλά και αγρότης να ήσουνα, και στατιστικά να το πάρεις, και κάποια άλλη χρονιά θα σου καθότανε! (εκτός αν προσπαθούσες να φυτέψεις χάμπουγκερς…)

Τρίτος παρθένος ο Michael Jackson. Χόρευε απίθανα αν και αμφιβάλλω αν ήξερε πού πάταγε. Όταν ήταν μικρός αντί να πέσει στη χύτρα με το μαγικό ζωμό, ως γνήσιος παρθένος, μπερδεύτηκε και έπεσε στη  διπλανή που είχε ασβέστη. Συνήθως στους παρθένους πέφτει το ηθικό τους τουλάχιστον μέρα παρά μέρα, εκείνος όμως σαν καραπαρθένος, εκτός απ’ το ηθικό του που το βλεπε με κυάλια, του πέφτανε και μύτες και σαγόνια και στομάχια κι ο,τι  τέλος πάντων  είχε ασβεστώσει. Γιατί οι παρθένοι γενικώς παρατάνε τον εαυτό τους και γενικώς δε φρεσκάρονται και δεν ανανεώνονται. Όμως και σπίτι να ασβεστώσεις, θέλει κάθε πέντε-έξι χρόνια ένα φρεσκαρισματάκι! Όχι φάτσα, που εδώ που τα λέμε κάνει και τις γκριμάτσες της και κάνει ρωγμές. Αφήστε που κουνιότανε όλη την ώρα  πάνω-κάτω! Εδώ τοίχος είναι και με τρία ρίχτερ πάει για αλλαγή φύλου, η φάτσα θα μείνει όρθια ?

Πάντως ως παρθένος το ελάττωμα το έκανε προταίρημα και γλίτωσε τη «στενή». Γιατί και που τον βάλανε μέσα, τι καταλάβανε? Την έκανε μέσα σε δυο μέρες! Πώς? Όπως  καθόταν στο κελί, πέταγε έξω απ’ το  παράθυρο ένα-ένα τα πράγματά του. Πρώτα τη μύτη του, μετά το σαγόνι, μετά το αριστερό του πόδι και πάει λέγοντας, κι έτσι την έκανε κανονικά και με το νόμο ο μόρτης ο λεβέντης ο αρχιληστής…

Η Ν.Δ.  με 152 βουλευτές, όχι μεταρρύθμιση (τέλος πάντων) δε μπορεί να κάνει, ο Καραμανλής ούτε να αλλάξει κάδρο στο γραφείο του πια δε μπορεί, καθώς για να το κάνει θα πρέπει να συγκαλέσει ολομέλεια της βουλής μην του τύχει κανένας συναισθηματικά δεμένος με το προηγούμενο κάδρο και πέσει η κυβέρνηση…

Το Πα.Σο.Κ.  αν συνεχίσει με Παπανδρέου, σε λίγο το συνέδριο του θα χωράει να γίνει και σε περίπτερο…(κεντρικό όμως). Ανέκαθεν η αντιπολίτευση, και καφέ να έπινε στα παγκάκια του Ζάππειου, 1% θα ανέβαινε! Είναι η μοναδική που κατάφερε να ρίξει το ποσοστό της, αν και είδαμε ομόλογα, διάλυση της Παιδείας, κουμπάρους, συναλλαγές της κυβέρνησης με καρτέλ βιομηχάνων, άνοδο Φ.Π.Α., τηλεφωνικές υποκλοπές, κι άλλα, κι άλλα…αυτό μόνο στην περίοδο Έβερτ το είδαμε, που παρά τα Ίμια, η Ν.Δ. καταποντίστηκε…

Και ο Παπανδρέου, ως άλλος Έβερτ που φώναζε «Κάρδιτσα- Καρδίτσα», βγήκε μετά τις εκλογές για να φωνάξει «Καρέκλα-Καρέκλα»! Είναι ο μοναδικός που επί των ημερών του, αν η Ν.Δ. τα κάνει πουτ….. (για άλλη μια φορά), το ΚΚΕ μπορεί να ελπίζει για την πολυπόθητη κολλεκτιβοποίηση…

Και σίγουρα η attraction των εκλογών το  ΛΑ.Ο.Σ. Πλεύρης (ο Τουρκοφάγος), Άδωνις Γεωργιάδης (ο Φου μαν Τσου ήταν Έλληνας) , Βελόπουλος (ο γυμνός καβαλάρης με τα χέρια στις τσέπες προελαύνει στα Σκόπια), Βαΐτσης Αποστολάτος (να μας αναλύσει τη ψυχολογία της αρκούδας στη νέα βουλή),   κι άλλα μεγάλα πνεύματα της διεθνούς διανόησης εισαχθήκαν σ’ αυτή. Κρίμα δηλαδή που δεν έβαλε ο Λιακόπουλος. Μπορεί από ελληνική ιστορία να πηγαίναμε λίγο πίσω, σίγουρα όμως θα τα μαθαίναμε όλα για τον Πούτιν και το ξανθό γένος…

Το μόνο καλό απ’ όλη την ιστορία είναι η ενδυνάμωση της αριστεράς. Και ακόμη ότι δε βγήκε η Γιαννάκου στη βουλή. Ελπίζουμε μόνο να μη γίνει συγγραφέας (γιατί είναι κι εκδικητική η τύπισσα).

Τα πράγματα αν μείνουν όπως έχουν δε θ’ αλλάξει τίποτα. Ένα μόνο προβλέπεται. Πολύ γέλιο. Αλλά κάποια πράγματα πρέπει να μείνουν όρθια. Απ’ τη  Θεσσαλονίκη ίσως ξεκινήσει κάτι καινούργιο…

Και όπως είπαμε με ένα φίλο χτες στο τηλέφωνο, αν η εξουσία δεν περάσει επιτέλους πια στα χέρια μας, (σε μένα και στου φίλου μου δηλαδή), το πράγμα δε θ αλλάξει..."Σκάσε και σκάβε..." λοιπόν!

Έχω πολύ ωραίες αναμνήσεις από τις εκλογές. Οι πρώτες που θυμάμαι είναι του ’89-’90. Και γίναν τότε τρεις αναμετρήσεις επειδή δεν έβγαινε κυβέρνηση, αλλά εγώ τότε δεν καταλάβαινα και πολλά.  Το μόνο που θυμάμαι είναι να γίνονται κάθε τρεις και λίγο εκλογές. Μάλιστα νόμιζα, επηρεασμένος από το ποδόσφαιρο, ότι παίζουν μια στην έδρα της Νέας Δημοκρατίας και μια στου ΠΑΣΟΚ…

Θυμάμαι  να κάθονται οι γονείς μου παρέα με φίλους τους και να μας μαθαίνουν σε μας τα μικρά, ευρωπαϊκούς τρόπους αποδοχής μιας ήττας ή τη χαρά μιας νίκης. Όταν χάνανε, μουτζώνανε μεν αλλά όλοι μαζί, σα χορωδία. Έτσι μάθαμε την έννοια της ομαδικότητας και της συμμετοχής σ’ ένα κοινό όραμα…

Κάτι κ….δάχτυλα πεταγόντουσαν από παντού αλλά πάντα στο διπλανό δάχτυλο παρατηρούσαμε ότι  είχε πάνω  ένα χρυσό δαχτυλίδι που το λέγανε βέρα. Έτσι μάθαμε από μικρά την έννοια της συντροφικότητας και της άδολης αγάπης.

Όταν πανηγυρίζανε πέφτανε ουίσκι πάνω στην τηλεόραση και μια οχλαγωγία να επικρατεί και δεν άκουγες τίποτα, γιατί ο καθένας έλεγε το μακρύ και το κοντό του. Έτσι μάθαμε την έννοια της ατομικότητας, ενταγμένης αρμονικά στο κοινωνικό σύνολο πάντοτε φιλικής προς το περιβάλλον…

Θυμάμαι κάθε φορά που έβγαινε ο Μητσοτάκης πρώτη μούρη στην τηλεόραση, κάτι καντήλια να ανεβοκατεβαίνουν στο σπίτι. Έτσι  εμείς τα μικρά συλλάβαμε από πολύ νωρίς την έννοια της θρησκευτικότητας, της πνευματικής καθαρότητας και της εξομολόγησης…

Θυμάμαι όταν πηγαίναμε  να πούμε κάτι σε φάση που η τηλεόραση έδειχνε μπλε, πράσινες και κόκκινες ράβδους, όλοι να μας στέλνουν από κει που ήρθαμε και να μας λένε να το βουλώσουμε επιτέλους γιατί παρακολουθούν. Αλλά εκείνοι κάθε φορά που η μια ράβδος ήταν μεγαλύτερη από την άλλη κοπανιόντουσαν, τα σαλαμάκια που τους μοίραζε η μαμά γινόντουσαν αφίσες στον τοίχο, ενώ ο Χριστούλης κι η Παναγίτσα  ακόμα δεν είχανε φανεί κι αν τους φωνάζανε κάθε δύο λεπτά. Έτσι από μικρά καταλάβαμε τη χρησιμότητα  του τηλεφώνου, γιατί εμείς θα τους είχαμε πάρει τηλέφωνο αντί να βγαίνουμε στα μπαλκόνια και να τους κράζουμε κοιτώντας ψηλά με τα χέρια σηκωμένα…

Θυμάμαι να έρχονται οι φίλοι των γονιών μου με σημαιάκια και καπελάκια στο σπίτι μας. Κι όλοι είχανε κάτι μουστάκια σαν τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου και μάλιστα τσιγκελωτά. Όταν είδα τον Κολοκοτρώνη στη σχολική γιορτή σε μια αφίσα με το τσιγκελωτό μουστάκι να φοράει καπέλο και να κρατάει τη σημαία, φώναξα «αυτός είναι φίλος του πατέρα μου, ήρθε σπίτι την Κυριακή! Έχει σηκωμένο και το δάχτυλο!». Μετά απ’ αυτό έμαθα να μη μιλάω σε τρίτους για προσωπικές και οικογενειακές στιγμές…

Θυμάμαι κάθε φορά που έβγαινε ο Παπανδρέου στην τηλεόραση, όλες ανεξαιρέτως οι γυναίκες να τον γδύνουν με τα μάτια, να παθαίνουν ηλεκτροσόκ στην όψη του και είτε είχαν τον άντρα τους δίπλα τους είτε ένα πορτατίφ, ήταν ένα και το αυτό. Αλλά κι οι άντρες κάτι παθαίνανε με το που τον βλέπανε, και δεν τους πείραζε, αν ο Παπανδρέου τους έκανε την τιμή να πάει με τη γυναίκα τους, να  του ξεκουμπώσουν μέχρι και το παντελόνι. Έτσι μάθαμε εμείς τα μικρά από νωρίς ότι αν μπει τρίτος σε μια σχέση δε χρειάζεται να χωρίσεις, δε χρειάζεται να μαλώσεις με τον άλλον, ειδικά αν μπορείς να συμμετέχεις και συ σ’ αυτό…

Κι ήρθανε οι εκλογές του 2007. Ξενέρωτες και στεγνές όσο καμία άλλη φορά. Κι εμένα με βρήκαν οπλισμένο με όσα κατάφερα να απορροφήσω στις στιγμές διαπαιδαγώγησής μου στη γιάφκα που μεγάλωσα (σόρρυ, στο σπίτι που μεγάλωσα ήθελα να πω).

Γιατί  το παν στις εκλογές είναι η γοητεία. Όταν οι γυναίκες δεν «πορώνονται» σεξουαλικά μ’ αυτόν που υποστηρίζουν και σταυροκοπιούνται που δεν τους  έτυχε κανένας απίθανος σαν και τούτους για γκόμενος, το σύστημα έχει αποτύχει. Όταν οι άντρες δεν κάνουν τα «στραβά» μάτια στη γυναίκα τους, η δημοκρατία δε λειτουργεί.

Κι αν δε μουτζώσεις την ώρα των εκλογών, δύσκολα αυτομουτζώνεσαι μετά για την επιλογή σου κι ας ήταν λανθασμένη, κι αυτό λέγεται μικροαστική αλαζονεία. Σίγουρα είμαστε πιο πολιτισμένοι. Σίγουρα όμως και πιο εγωιστές…

Αν ήτανε Μεσαίωνας, αγάπη μου παλιά, αυτό το δακρύβρεχτο γράμμα θα χε φύγει με ένα περιστέρι. Απ’ το ταπεινό μου αχυρόσπιτο θα ξεκινούσε και θα πετάριζε ντροπαλά μέχρι το παραθύρι του πύργου όπου θα κρεμιόσουν σ’ αυτό σα χάνος μέσα στα άγρια μεσάνυχτα τελείως τυχαία, όπως σκάνε τα ταξί στις ελληνικές ταινίες, και θα το διάβαζες αγάπη μου παλιά. Όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει, δε ζούμε πια στο μεσαίωνα. Το περιστέρι δεν πετάει πια, παίζει μπάσκετ και διεκδικεί έξοδο στην Ευρωλίγκα, ενώ ο Πύργος κάηκε πατόκορφα…

Θα σου γραφα πόσο σ’ αγαπώ κι ότι τα χρόνια που πέρασα μακριά σου μου φάνηκαν αιώνες. Σα να ταν χτες που μάζευες τα πράγματά σου με τα λεπτά σου τα χεράκια,  και μ’ ένα μελαγχολικά «σπασμένο» και μεγαλειώδες χαμόγελο Τζοκόντας, σαν ν’ ακούω να αντηχεί η διακριτική και τρεμάμενη φωνούλα σου στο τρίξιμο της πόρτας που ανοίγει … «αν κάτσω άλλο ένα δευτερόλεπτο την έχεις βάψει παλιομπάσταρδε!»

Θα σου γραφα πόσο σε θέλω παρά τα χρόνια που πέρασαν και παρά τις πληγές που άφησαν πίσω τους. Θυμάσαι? Θυμάσαι αγάπη μου παλιά, σε κείνο το καφέ έξι μήνες μετά το χωρισμό μας? Όταν με δάκρυα στα μάτια καθόμασταν κι αναρωτιόμασταν τι στο καλό μας είχε πιάσει τότε, και χαλάσαμε κάτι τόσο όμορφο? Κι όταν θυμηθήκαμε τι στο καλό μας είχε πιάσει και χαλάσαμε κάτι όμορφο, σ’ αυτό το ανατριχιαστικό φθινοπωρινό τοπίο, θυμάσαι τα γαμοσταυρίδια που πέφτανε βροχή ?

Τόμους ολόκληρους μπορώ να γράφω για σένα πουλάλα μου. Αρκεί κάποια στιγμή να μου κάνεις ένα νεύμα, τινάζοντας ανέμελα όλα τα δάχτυλα του χεριού σου προς την κατεύθυνσή σου, φωνάζοντας μου «έλα!». Γιατί το τελευταίο νεύμα που θυμάμαι ήταν αυτό που κάναμε πριν χωρίσουμε κι οι δυο, σαν να κατοικούσε ο ένας στο μυαλό του άλλου! τινάζοντας το ένα μόνο δάχτυλο του χεριού μας, το μεσσαίο, και πάλι φωνάζαμε γεμάτοι συγκίνηση «έλα» αλλά με το ακόλουθο… «να σου γα%#&*&^ω  παλιοπ%$%^!!!!!»

Οι μνήμες χορεύουν απόψε μέσα μου…

Αγάπη μου παλιά…

Θυμήσου με, μη ξεχάσεις να με πάρεις τηλέφωνο…

Μου το ταξες, όταν η «περιοδεία» σου φτάσει στην περιοχή μου…

Α’ Πειραιά ψηφίζω!!!

Ουστ από δω ξεφτίλω!

Τον τελευταίο καιρό μου φαίνεται δε μπορώ να χαλαρώσω. Γιατί η χαλάρωση είναι ουσιαστικά μια κατάσταση νιρβάνας μετά από μια κουραστική μέρα…

Όμως η κουραστική μέρα προϋποθέτει την κούραση, που έχω να τη νοιώσω εδώ και ενάμιση μήνα περίπου. Δεν κουράζομαι καθόλου, αντίθετα έχω χαλβαδιάσει από την πολλή ξεκούραση τόσο, που για να σηκωθεί το δεξί μου πόδι, πρέπει οι μύες  να κλείσουν πρώτα απ’ όλα το τάβλι…

Δε ξέρω πού θα πάει αυτό, ούτε η κρίση «επαναστατικότητας» που με βαράει κάθε τρεις και λίγο, κι η οποία αντί να μου ανοίξει νέους δρόμους ως μια «επανάσταση» με αρχή, μέση και τέλος, με γυρίζει χρόνια πίσω σαν μια «επανάσταση» χωρίς αρχή χωρίς τέλος και με τη μέση μου πιασμένη…

Κι η «επανάσταση» αυτού του είδους δυστυχώς υπάρχει σ’ όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου. Στα προσωπικά ζητήματα οι φορές είναι εκατοντάδες που εκεί που καθόμουνα ωραία και καλά, έπαιρνα ανάποδες, πέταγα κάτι που κανείς δεν το έπιανε με  τη μία, όχι γιατί ήταν έξυπνο, αλλά γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει τι λέω, και μετά εξαφανιζόμουνα…

Αυτές οι «εξαφανίσεις» που γίνονται χωρίς τη θέλησή μου κρύβουν κάτι μυστηριώδες και άκρως εξωτικό, που ίσως αποκαλύπτουν τελικά έναν χαρακτήρα ασυμβίβαστο (το μυστηριώδες) που είναι έξω από παρέες και συμφωνίες (το εξωτικό), ίσως να κρύβουν όμως και μια ψυχολογία κατοικίδιας κακομαθημένης μαϊμούς που εξαφανίζεται ξαφνικά μια μέρα (το μυστηριώδες) αλλά κατά 90% θα τη βρεις στα κλαδιά του πρώτου δέντρου που θα συναντήσεις, να τρώει μια μπανάνα (το εξωτικό). 

Η τάση εξαφάνισης τελικά είναι ίσως το Α και το Ω της «επανάστασής» μου, γι’ αυτό και ποτέ δεν πετυχαίνει. Γιατί είναι μια «επανάσταση» παθητική, ασυνείδητη, χωρίς να υπολογίζει κανέναν από αυτούς που θα υποστούν τα αποτελέσματα της, ή αυτούς που θα σε υποστούν μετά από αυτήν, βλέποντας σε να σέρνεσαι με τις παντόφλες σαν κηδεία και να οριοθετείς τους νέους σου στόχους κρατώντας ένα στυλό χωρίς μελάνι…

Γιατί η «επανάσταση» για να γίνει επανάσταση, θέλει συνείδηση, σφιγμένα δόντια, μάτι να κοιτάει αταλάντευτα ευθεία, και πάνω απ’ όλα να καταλαβαίνει ο άλλος τι στο διάολο λες!

Κι όταν αντηχούν οι πρώτοι πολεμικοί ήχοι της «επανάστασης» γρήγορα όλα θα συμπαρασυρθούν, η οποία άρχισε σε μένα πριν ένα μήνα αφήνοντας τα πάντα  στα κρύα του λουτρού για ένα όνειρό το οποίο προς το παρόν έχει κρυφτεί πάλι για τα καλά. Και γι’ αυτό κοιμάμαι σαν πολική αρκούδα, μπας και το ξαναβρώ, παρά τις κακεντρέχειες που λέγονται παραπλεύρως ότι δήθεν ότι κοιμάμαι για να στρώσω επιδερμίδα. Όχι! Αναζητώ το όνειρο που χάθηκε! Είναι βαθιά ιδεολογικό το ζήτημα! (πλάκα-πλάκα τον τελευταίο μήνα έχω κάνει ένα δερματάκι μούρλια!)

Ξεκίνησε λοιπόν η ιδιότυπη επανάσταση μου. Και θα συνεχιστεί μέχρι να επέλθει η τελική αναγέννηση! Με ένα μόνο σκοπό! Αυτό που θα αναγεννηθεί «monsieur, καν’ το να μη μου μοιάζει!»

Βρισκόμουνα στο όγδοο όνειρο…

Τι κι αν είχε ξημερώσει για τα καλά??? Τι κι αν οι ακτίνες του ήλιου που τόσες ώρες περίμεναν διακριτικά έξω από την μπαλκονόπορτα ήσυχα μην τυχόν και με ξυπνήσουν, απηύδησαν, κι άρχισαν να μου χτυπούν το τζάμι και να ξεφωνίζουν σαν την Κατερίνα Χέλμη στα «κόκκινα φανάρια»?

Εγώ ήμουνα ανεβασμένος στο άλογό μου ακολουθώντας τη μοναχική μου πορεία για την κατάκτηση του κάστρου που δόλια μου το ΄χε κλέψει ένας παλιός  συμμαθητής που δε χώνευα καθόλου, ένας τσογλαναράς του κερατά!

Μαζί  του είχε και κείνη που είχα σταμπάρει. Στην αρχή του ονείρου ήταν μαζί μου κι ήταν όλο προτερήματα εκτός από ένα καταρράκτη  στο δεξί μάτι και μια μυωπία 325,5 στο αριστερό, που κουτούλαγε ακόμα και στον ύπνο της, κι οποία  μ’ είχε παρατήσει ένα βράδυ για κείνον κει, αν κι εγώ υπερτερούσα. Γιατί αν εξαιρέσουμε ότι ήταν πιο όμορφος, πιο  πλούσιος και πιο έξυπνος από μένα, σ’ όλα τ’ άλλα τον έβαζα κάτω.

Αυτή μ’ αγαπούσε, αλλά όπως σ’ όλα τα όνειρα και στις ταινίες, για να το συνειδητοποιήσει,  έπρεπε να τον «περάσει» καμιά τριανταριά φορές, κι αφού το κάνανε μέχρι και  στο πολύφωτο, εκεί πάνω κατάλαβε ότι δεν τον αγαπούσε αληθινά…

Εγκλωβισμένη πια έκλαιγε πάνω στον πύργο, ο οποίος φωτιζόταν από ένα φάρο στα δεξιά, σύμβολο του κάστρου, παρακαλώντας τον μοναχικό στρατιώτη (να μαι!) να φανεί πάνω στο άσπρο άλογό του, να την κλέψει, και να πάνε να ζήσουν ήσυχοι σε μια καταπράσινη φάρμα, τίγκα στη μονογαμία…

-         πού είσαι μοναχικέ στρατιώτη?

-         Εδώ είμαι μωρή από κάτω, γκαβούλιασες τελείως πια?

-         Μπορεί ο καταρράχτης να έχει προχωρήσει, αλλά θέλω να ζήσω μαζί σου τίγκα στη μονογαμία, και η αγάπη μου για σένα φωτά, όπως αυτή τη στιγμή φωτούν τα μάτια σου για μένα!

-         Ναι, μόνο αυτό που κοιτάς είναι ο φάρος, σύνελθε επιτέλους από κάτω είμαι!

-         Να το αγόρι μου, επιτέλους, πόσο μου λειψε το ατίθασο μαλλί σου να ανεμίζει στον άνεμο και τα κάτασπρα δόντια σου να μου χαμογελάνε αμήχανα?

-         Σου χαμογελάνε αμήχανα γιατί προφανώς δεν σε καταλαβαίνουνε, γιατί προφανώς μιλάς στο άλογο! Αμάν πια!

-         Πάρε με από δω γιατί, αν και σου έμεινα πιστή, δε μπορώ σ’ αυτά τα μέρη! Έχουν πολλή φασαρία! Γιατί από μπρος μπορεί (τα μέρη) να είναι παρθένα, αλλά από πίσω μπαίνουν τρένα!

-         Δεν ενέδωσες καλή μου λοιπόν? Πέσε τότε στην αγκαλιά μου να ζήσουμε τίγκα στη μονογαμία!

-         Ναι μωρό μου αλλά σιγά-σιγά  κατέβασε με γιατί απ’ τη μέρα που ήρθα, ένα περίεργο πράμα,  έχω πάθει  αγκύλωση και δε μπορώ να κλείσω τα πόδια μου…

-         Ε?

Τότε ακούω μια φωνή…

-         Γιώργο ξύπνα!

-         Όχι ρε μάνα, γιατί ρε μάνα, το δεύτερο όνειρο που μου χαλάς ρε μάνα!

-         Να πας ν’ αλλάξεις το πολύφωτο! Χάλασε!

Τότε παίρνω στροφές και το μάτι μου γυαλίζει…

-         εγώ να πάω για το πολύφωτο??? Να πάνε εκείνοι που το κρεμιόντουσαν πάνω του!!! ΤΕΡΜΑ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ!!! ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ???

-         Καλά παιδάκι μου…θα πάω εγώ…εσύ κοιμήσου…και πάνω απ’ όλα ηρέμησε…εντάξει?