Τα δύο χρόνια του blog τουτουνού είναι γεγονός. Το event αυτό θα γιορταστεί ανάλογα κι όπως του ταιριάζει με μια μεγάλη δεξίωση που θα πραγματοποιηθεί  στο κτήμα Νάσιουτζικ, με ανθρώπους που έχει αγαπήσει αυτό το  blog, αλλά και με ανθρώπους που το χουνε αγαπήσει…

Πρώτοι και επίσημοι καλεσμένοι, το πρωθυπουργικό ζεύγος. Από πηγές, ο Κωστάκης τσινάει να έρθει, αλλά η Νατάσσα είναι ανένδοτη και επιμένει!

-         Πάμε ρε μωρουλίνι, βαριέμαι να κάθομαι άλλο ένα βράδυ να βλέπω καουμπόικα!

-         Δεν πάω πουθενά! Αυτό το μαλακιστήρι μ’ έχει περάσει από γενεές δεκατέσσερις! Φαντάσου να τον διαβάζανε κιόλας!

-         Δε στα λέει από κακία, σ΄ αγαπάει και θέλει να γίνεις καλύτερος! Αυτό το συναίσθημα το εξηγεί σαφώς η ιατρική επιστήμη!

-         Πες μου ότι δε χειρουργείς όπως ψυχολογείς!

Το ζεύγος Λάτσιου- Μενεγάκη…

-         Σκέφτομαι Γιάννη να βάλω τον mpriza στο πάνελ, εσύ τι λες?

-         Γιατί, σου φυγε ο μπαγλαμάς απ’ την ορχήστρα?

 Το ζεύγος Ντέμη- Δέσποινας…

-         Ετοιμάστηκες για τον mpriza αγάπη?

-         Όχι ακόμα, τώρα έρχομαι, μας έπρηξες τον Φοίβο σου μέσα!

-         Καλά. Και τι θα κάνω τώρα? Το βρήκα… ΟΤΙ ΛΥΠΑΜΑΙ ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΟΟΟΟ ΣΟΥ, ΚΑΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΕΕΕΕΕΡΣΙΜΟ ΣΟΥ ΗΞ…

-         ΟΚ ΦΥΓΑΜΕ, αφού ξέρεις, δε μπορώ τις στριγγλιές!

-         Δε στριγγλίζω, τραγουδάω!

-         Τουλάχιστον εγώ ενημερώνομαι…

Το ζεύγος Βενσάν Κασέλ και Μόνικα Μπελούτσι…

-         Ποιο δώρο πιστεύεις θα ικανοποιούσε πραγματικά τον mpriza Μόνικα, να του αγοράσουμε?

-         Μα καλά τι δώρο είναι αυτό, ένα μόνο εισιτήριο? Τόσο μοναχικός και κλειστός είναι?

-         Δεν κατάλαβες ma cherie, για σένα θα ναι το εισιτήριο!

 Το μπλογγάκι αυτό κλείνει σήμερα τα δύο χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι από την αρχή της δημιουργίας του ήταν προορισμένο να ταλαιπωρηθεί λιγάκι και να περάσει από χίλια κύματα, αλλά τα κατάφερε το άτιμο, πράγμα το οποίο αφήνει έκπληκτο ακόμα και το συγγραφέα του…Κι αυτό το οφείλει στα παιδιά του Musicheaven...    

 (videoclip πάνω δεξιά για τα δυο χρόνια του "Ένα παιδί κοιτάει τ' άστρα...")

Πρόσχωμεεεεεν…

Χώσον Κύριε τον λαόν σου και εξαφάνισον την κληρονομίαν του

Λίμνας τοις καπηλεύσι, από το κράτος δωρούμενος

Το χωραφάκι κλαφ’ το, είναι του εκπροσώπου άλλο ένα επίτευγμαααααα….

Ναι ρε ναιιιιιιι….(ίσο)

Τη υπερμάχω παπαδαριού τα ενοικιαστήρια

Από τη λύσσα των λεφτών στα λογιστήρια

Υπογράφω σοι τη λίμνη σου, ε ρε στόκε

Αφού έχουνε το κράτος απροκάλυπτον

Εκ ποντίων κι υπουργείων παραδώσον

Κι ας σας κράζουν, τι?

«Τζέρτζελο μόνο να γίνεταιιιιιιιιι…»

Μμμμμμμμναιιιιιιι….

Father ημών, Ευφραίμ Χαλκιδικής

Που δε ξέρει τ’ όνομά σου

Ξεπουλήτω την περιουσιά σου

Γεννηθήτω το θέλημα του

Σπίτια, λίμνες, γηροκομεία, αλλά και επί της γης

Τον σκάρτον τον ανιψιόν τον πλούσιον

Διωξ’ ημίν σήμερον

Και ασε σε μας τα οφείληματα αυτών

Μπας και κάτσει και σε μας κανά ξανθό

Ως και ημεις αφήσομεν for you κανά τεκνό

Και μη μας αυτώνεις βραδιάτικα το αυτό

Super-deal η ζωή του μοναχού…

Πάντα θυμάμαι, μια ζωή,  έτσι σαν εικόνα…

-         Παιδάκι μου Σεπτέμβρης μπαίνει, έτσι θα μείνεις? Κάνε κάτι!

-         Τι να κάνω? Να σπρώξω?

Για το θέμα του κρύου...

-         Φόρα κάτι που κυκλοφορείς με το μποξεράκι!

-         Δε θέλω!

-         Φόρα  ρε παιδί μου, κάτι και θα κρυώσεις και ποιος σ’ ακούει μετά!

-         Δε θέλω σου λέω!

-         Φόρα  κάτι κι έρχεται φθινόπωρο!

-         Ε πες ότι περιμένεις επισκέψεις!

Για το θέμα της δουλειάς…

-         Σκέφτηκες για φέτος να κάνεις τίποτα καλό?

-         Πώς, πώς…

-         Επιτέλους αγόρι μου, να και μια χρονιά που δε θα πάει χαράμι!

-         Αμέ, αμέ..

-         Να σταματήσουμε και μεις να είμαστε συνέχεια από πίσω σου, να κάνεις κάτι καλό στη ζωή σου!

-         Έτσι, έτσι..

-         Κάτι σοβαρό και κάτι που να σ’ αντιπροσωπεύει, έτσι αγόρι μου?

-         Αλλοίμονο, αλλοίμονο…

-         Και μπορούμε να μάθουμε αυτό το μικρό σου μυστικό αγόρι μου?

-         Βέβαια, βέβαια..

-         Ε ποιά είναι αυτή η σοβαρή δουλειά, που θα δώσει μια ανάσα σε όλους?

-         Θα μου βάλω σπόνσορα! Πώς λέμε skoda- Ξάνθη, Dur-Απόλλων Πατρών? Θα βρω και γω έναν!

-         Σου βρήκαμε! Μαλάκας- άντρας!  Άει σιχτίρ πια!

Για το θέμα των καταχρήσεων…

-         Πάει το καλοκαίρι, μην πίνεις αγόρι μου με το φαγητό σου τέσσερα μπουκάλια μπύρες…

-         Εγώ φταίω? Σου χω πει χίλιες φορές να μη μου βάζεις πολύ φαγητό!

Πρώτη μέρα του Φθινοπώρου…

Κυριακή 21 Σεπτέμβρη 1980…6:00 π.μ….

Ποτέ δε θα ξεχάσω, όπως μου διηγηθήκανε, την αντίδραση της θείας μου, όταν βγήκα πρώτη φορά στον κόσμο…

-         Παναγία μου! Πώς είναι έτσι το παιδί???

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι πια παιδί. Η αλήθεια είναι ότι έχω μείνει έτσι…

Κι έτσι κάπως εγωιστικά, μου εύχομαι…

«Χρόνια πολλά σε μένα

Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα

Χρόνια πολλά στα παιδιά που μ’ ερωτεύονται

Χρόνια πολλά στα παιδιά που δεν τρώνε τη φόλα

Χρόνια πολλά στα παιδιά που τα θέλουνε όλα!»

Τραγουδάκι πάνω δεξιά αφιερωμένο σε όλους...!

Σήμερα γιορτάζει η Ελπίδα. Ένα σπάνιο δώρο αυτή η γιορτή, που το χρειάζονται κάποιοι ειδικά σήμερα…

Εγώ. Στο άμεσο μέλλον δε φαίνεται τίποτα καθαρά, όλα είναι θολά και δε μπορώ να δω τι γίνεται μπροστά μου, δίπλα μου. Αυτά κάθομαι και σκέφτομαι στο αυτοκίνητο όταν οδηγώ και καπνίζω σαν αράπης. Αισθάνομαι πια ότι δεν είμαι ικανός να καταλάβω αν αυτό που έρχεται κατά πάνω μου είναι εναντίον μου, ή απλά ακολουθεί τη δική του μοναχική πορεία κι απλά τυχαίνει κάπου να ανταμώσουμε. Κάποιοι μου λεν ότι λέγεται εσωστρέφεια. Κάποιοι μου λεν απλά ότι πρέπει να πλύνω επιτέλους το τζάμι του αυτοκινήτου μου που έχω να το ακουμπήσω κανένα χρόνο κι οι μικροοργανισμοί πλέον το χουνε κάνει πρωτεύουσα…

Ο Καραμανλής. Αυτός κι αν χρειάζεται ελπίδα. Αλλά δεν το σώζει πια ούτε κι αυτή. Γιατί δεν είναι τα σκάνδαλα που τον κατεδαφίζουν. Είναι η άκρα- δεξιά πολιτική του που πλέον παίρνει σάρκα και οστά. Φορολογούν σπίτια, αυτοκίνητα, χωράφια, τρόφιμα, βενζίνες, βιβλία, οδοντόβουρτσες, αποτσίγαρα, μπαλάκια του τένις. Παράλληλα χαρίζουν εκτάσεις, λίμνες και ένα σωρό στους ψευτοάγιους, οι οποίοι, κι αυτοί ακόμα έχουν αλαλιάσει με τα νέα μέτρα της κυβέρνησης! Μάλλον θα έχουν πληροφορίες ότι θα φορολογηθούν και τα τζακούζι…

Η πιτσιρικαρία. Η οποία βλέπει τα πάντα να γίνονται μπετόν, να καίγονται δάση, να τους κλέβουν το οξυγόνο και να το φυλάνε στις πιο σκοτεινές αποθήκες. Τελικά είμαι υπέρ όλες οι δασικές εκτάσεις να δοθούν στο στρατό και να τις πάρουνε από τους μικροϊδιοκτήτες. Αμάν! Ο κάθε κακομοίρης και μη, έχει χτίσει και ένα αυθαίρετο. Εμείς καταστρέφουμε τους εαυτούς μας κι όχι κάποια σκοτεινή δύναμη. Το μόνο δάσος που μένει στην Αττική τελείως ανέπαφο, είναι εκείνο μέσα στις εγκαταστάσεις του ναυτικού, στο Σκαραμαγκά. Ευτυχώς ακόμα, πράσινα- πράσινα τα δέντρα στέκονται περήφανα μέσα στο δάσος σαν τους στρατιωτικούς. Δυστυχώς όμως, όσο μυαλό έχουν τα δέντρα, έχουν κι οι στρατιωτικοί…

Ο Σεπτέμβριος δε θα μπορούσε να βρει καλύτερο αντιπρόσωπο από τα μελαγχολικά μάτια της θεάς Δήμητρας. Θεά της βλάστησης και της γονιμότητας, αιώνες τώρα εμπνέει και υμνείται από τους ανθρώπους, από τα Ζωνιανά μέχρι την Κολομβία και πιο πέρα…

Η Δήμητρα ήταν απόμακρη θεά και δε γούσταρε έρωτες. Όταν μιλάμε όμως για ελληνική μυθολογία, το «δε γουστάρω έρωτες» σημαίνει παίρνω 5-6 για αρχή και βλέπουμε…

Έτσι η θεά πέρασε ουκ ολίγους με το Δία, τον Ποσειδώνα κι ένα σωρό άλλους να έχουνε κάνει το κορμί της διάδρομο προσγείωσης αεροπλάνων. Κι έκανε αρκετά παιδιά, αλλά στην ιστορία έμεινε η κόρη της η Περσεφόνη. Αυτή πήγε και κλέφτηκε με τον Άδη και πήγε κι έμεινε στον Κάτω Κόσμο, κι η Δήμητρα δε μπορούσε να τη βρει με τίποτα. Γιατί εδώ στα Κάτω Πατήσια σου λένε να βρεις ένα μαγαζί και χάνεσαι, στον Κάτω Κόσμο δε θα μπερδευτείς?

Ο Κάτω Κόσμος είχε σκοτάδια κι ευνοούσε την περιθωριακή ζωή. Η Περσεφόνη άρχισε να κάνει την επανάστασή της, άκουγε Jim Morrison, γράφτηκε στους Cockneys- Θύρα 13, και το «sex drugs and rock’ n’ roll» πήγαινε σύννεφο. Ώσπου τα παίρνει η Δήμητρα και κόβει τη βλάστηση και τη γονιμότητα μέχρι να βρεθεί η κόρη…

Της Περσεφόνης της σφυρίξανε ότι την ψάχνει η μάνα της, αλλά ήτανε πάνω στην «ώρα την καλή» και δεν κατάλαβε Χριστό. Μόνο όταν άρχισε λόγω έλλειψης βλάστησης να καπνίζει τα αποτσίγαρα και λόγω έλλειψης γονιμότητας αντί για προφυλακτικά να φοράνε πανοπλίες, άρχισε να καταλαβαίνει το σφάλμα της…

Ο Άδης κι αυτός, ήτανε στην Κάτω-κοσμάρα του…

-         Τριφυλλάρααα, ομαδάραααα  οεοοοο….

-         Ομαδάρα ντάξει ρε Δάκη, την τριφυλλάρα που την είδες; Νοιώθω σαν τοστ χωρίς ζαμπόν…

-         Φόνη, δεν πας στην μάνα σου λέω γω γιατί αν συνεχίσουμε έτσι μας βλέπω να στρίβουμε τις φλούδες από το πορτοκάλι…

-         Άσε ρε, δεν πάω στη ξενέρωτη γιατί αν μείνω μαζί της πάνω από έξι μήνες, το πιο ακραίο που θα κάνω θα ναι να μασουλάω ζαχαρότευτλα…

-         Και για να μη ξενερώσεις εσύ, εμείς θα πρέπει να φτιάχνουμε μπουριά από εφημερίδες? Πλησιάζει και το ματς με τους γαύρους, πώς θα κάνουμε κεφάλι? Αν συνεχίσουμε έτσι μας βλέπω στο ημίχρονο να μοιράζουμε τίλιο στη θύρα 13 και να παίζουμε μπιρίμπα! Στη μάνα σου! Τώρα!

Έτσι η Περσεφόνη γύρισε στη Δήμητρα, αλλά την έπεισε το μισό χρόνο να μένει μαζί της και τον άλλο μισό να κατεβαίνει κάτω, μιας κι είχε εισιτήριο διαρκείας για το Ο.Α.Κ.Α. και ο Παναθηναϊκός πέρασε στο champions league, κι αυτό δε γίνεται κάθε μέρα…

Ό,τι μαθαίνω τώρα πια, είναι από σπόντα. Πηγαίνοντας από το δωμάτιο στην κουζίνα ο,τι πιάνει το αυτί μου από την ανοιχτή τηλεόραση…

Κι άκουσα την είδηση. «Γιατρός έκανε λάθος, κι αντί να βάλει τον γύψο στο χτυπημένο πόδι της ασθενούς, τον έβαλε στο άλλο πόδι…» και πήγανε να τον φάνε τα κανάλια!

Εγώ συντάσσομαι ανεπιφύλακτα για άλλη μια φορά με το μέρος της επιστήμης. Γιατί κυρία φωνάζεις? Γύψο σου βαλε ο άνθρωπος στο ποδαράκι σου, δε σου βαλε άσφαλτο! Θα μου πεις έκανε λάθος στο πόδι. Και τι έγινε? Τουλάχιστον έπεσε μέσα στο γύψο. Φαντάζεσαι να σου είχε βάλει κολάρο στο πόδι και να σουνα σαν αστροναύτης?

Η κυρία δεν το κατάλαβε αμέσως το λάθος αλλά μετά. Βλέπετε το σπασμένο πόδι δεν κάνει μπαμ με γυμνό μάτι, ειδικά αν το ‘χε ξυρίσει τη μέρα που το ‘σπασε. Γιατί αν καθώς περπατάς δεν σου πάρει ο αέρας τρία- τέσσερα δάχτυλα ή καμιά περικνημίδα , πώς να το καταλάβεις? Εδώ η άλλη περπατάει και πετάει που έβαλε μια σερβιέτα, στο γύψο θα κολλήσουμε τώρα, ειδικά αν μένεις δυο φανάρια από το νοσοκομείο?

Το σούρεις όπως- όπως κι είσαι περήφανος γι’ αυτό. Εξάλλου πώς να μην είσαι περήφανος? Εδώ ο Χαριστέας τα σούρει μια δεκαετία και πήρε κι ευρωπαικό από πάνω!  Και στην τελική για να γυρίσουμε στο γιατρό, οκ, αυτή δεν ήξερε πού πόναγε, θα το ξερε ο γιατρός?

Εδώ όμως θα μου πεις του το ‘πε η ασθενής, όταν μπήκε για την εξέταση. Αλλά υπάρχει κι ο αντίλογος…

-         Γιατρέ μου πονάω στο πόδι!

-         Σε ποιο?

-         Στο αριστερό!

-         Όπως μπαίνεις ή όπως βγαίνεις?

Βλέπετε, μπορεί να μπερδευτεί ο άνθρωπος. Εξάλλου γιατρός σπούδασε ο τύπος, όχι τροχονόμος. Αλλά βέβαια θα μπορούσε να πάρει και μια δεύτερη γνώμη από τη νοσοκόμα που φτιάχνει το μαλλί της δίπλα του. Αλλά αυτή ακόμα πιστεύει πως οι τσίχλες στο πράσινο κουτί δεν έχουν ζάχαρη, θα κάνει και διάγνωση από πάνω?

Γι΄ αυτό λέω να μην ξαναπαίξω ποδόσφαιρο. Να μου κάνει κανένας τάκλιν, να μου δώσει τα πόδια μου σε σακούλα, να με πάνε άρον- άρον  στο νοσοκομείο, για να καταλήξω στον οδοντίατρο να μου κάνει καθαρισμό δοντιών, είναι κρίμα πάνω απ’ όλα για τη βενζίνη…

Προχωράει βιαστικά. Η ομορφιά της ένα βάρος στα επίμονα μάτια των περαστικών, σαν να θέλει να την κρύψει καλά μες στην τσάντα της μπας κι απελευθερωθεί. Κατεβαίνει γρήγορα τις κυλιόμενες. Έχει φτάσει στην πλατφόρμα περιμένοντας το επόμενο τραίνο…

Ο freddo είναι το φάρμακο των αγουροξυπνημένων. Γιατί εκτός από ναρκωτικό, το γυριστό καλαμάκι που το γυρίζεις δεξιά κι αριστερά, ενίοτε βοηθάει και σαν κιάλι υποβρυχίου, ώστε να εντοπιστούν οι όμορφοι στόχοι που θα σου φτιάξουν τη μέρα…

Κρυμμένος καλά ο καφές καθώς απαγορεύεται, κι η μαντάμ στο ίδιο βαγόνι, απέναντι, με τα βλέμματα να σχηματίζουν ένα τρελό χορό από αινίγματα και ανομολόγητες υποσχέσεις…

Μοσχάτο 7:25 π.μ.: Το βλέμμα μου τη διαπερνά. Το αισθάνεται και πιθανώς να της αρέσει. Γι’ αυτό και γυρίζει από την άλλη. (να το νοιώσει και στο υπόλοιπο σώμα…)

Καλλιθέα 7:29 π.μ.: Έχω και γω γυρίσει από την άλλη τάχα μου τάχα μου, ότι μ’ ενδιαφέρει το τοπίο. Οι ακτίνες του ήλιου χαράσσουν  το κορμί της με μια μόνο πινελιά, ενώ το μυαλό της ενδεχομένως τρέχει στις διακοπές που δεν έζησε. Εκείνη ξαπλωμένη στο έρημο νησί, όπως στα καρτ- ποστάλ, ενώ εγώ να συμπληρώνω ελεύθερα κι ατίθασα την υπέροχη αυτή ζωγραφιά κάνοντας οτιδήποτε για να της τραβήξω την προσοχή…(εκτός απ’ το σκυλόψαρο…)

Πετράλωνα 7:34 π.μ.: Το βλέμμα της επιτέλους πέφτει πάνω μου. Εγώ της σκάω ένα στιγμιαίο χαμογελάκι, που δε μου βγήκε όμως τόσο ερωτικό, μάλλον έμοιαζε σα να ‘χω συνάχι. Στάσεις απομέναν λίγες και προσδοκίες πολλές. Καθώς ετοιμάζομαι για το δεύτερο και θανατηφόρο, σκάει ένας Σαουδάραβας ανάμεσά μας με κάτι φαρδιά ρούχα σα να χε ‘ρθει για κάμπινγκ στο βαγόνι μας. Εκείνη γυρίζει το βλέμμα της αλαζονικά προς την ασφάλεια της δύσης ενώ εγώ προσπαθώ να βρω μια τρύπα  μέσα απ’ το τσιμεντένιο μαλλί του να τη δω, αλλά οι τρίχες στέκονταν τόσο σφιχτά δίπλα- δίπλα σαν τους δίδυμους πύργους, κι όρθια όλες, σα να το χε φτιάξει με σκαλωσιά…

Μοναστηράκι 7:40 π.μ.: Ήρθε η ώρα να κατέβω. Εκείνη παραμερίζει, σημάδι ότι θα συνέχιζε. Ο Σαουδάραβας στην κοσμάρα του να το παίζει Ναταλία Γερμανού και το μαλλί του το τείχος που μας χωρίζει οριστικά απ’ το ραντεβού στα τυφλά. Κατεβαίνω. Συνεχίζει. Ένα χαμόγελο που δεν είδε ποτέ. Κι ένα δεύτερο που δεν έφτασε ποτέ.

Από μικρό παιδί δε μπορούσα ποτέ να βάλω σε τάξη τις ηλικίες. Τι θεωρούσα μικρό, ώριμο ή μεγάλο δε μπορούσα ποτέ να συνειδητοποιήσω…

Γιατί τα πάντα είναι σχετικά. Πχ σου σκάει ένας εξηντάρης με τζιν να κάνει γκέλες στο πεζοδρόμιο μπας και ψαρέψει καμιά απελπισμένη μικρούλα και οι γύρω μουρμουράνε… «Πού πάει το ραμολιμέντο πια?» Ενώ αν πεθάνει κάθονται οι ίδιοι και τον μυξοκλαίνε «Πάει ο μακαρίτης! Πάνω στο άνθος της ηλικίας του!»

Σκάει πχ μια 25αρα και σ’ αρχίζει τις αγάπες και τα λουλούδια…

-         μωρό μου πού πάει η σχέση μας?

-         δε ρωτάω, δε μ’ αρέσει να μπαίνω στα προσωπικά της…

-          Τι θα γίνει με μας πια? Νομίζω ότι ζω στο σκοτάδι!

-         Εγώ πάλι νομίζω ότι τα φτιαξα στο σκοτάδι

Τότε πας και την κατηγορείς στους ρούχλες… 

-         μάγκες, τύπισσα ψάχνεται για σοβαρό…

-         περιστατικό? Μέσα έπεσε..

-         όχι ρε για δεσμό! Κι εγώ δεν είμαι για τέτοια…ίδια η γιαγιά μου είναι η άτιμη…

-         στα μούτρα?

-         Στα μυαλά ρε μπίμπο!

Ενώ αν σου σκάσει με το φόρεμα see through, γυαλισμένη, πασπαλισμένη και με στερεωμένο μαλλί σαν τον Γούντυ τον τρυποκάρυδο, εκεί τρελλαίνεσαι, ψάχνεις το τηλέφωνο της στις σακούλες σκουπιδιών που πέταξε το πακέτο της και στους τοίχους της τουαλέτας της καφετέριας, κι όταν δεν το βρίσκεις, αναφωνείς στην καγγουροπαρέα…

-         έλα μωρέ με τα μυξιάρικα…έχω όσα θέλω τέτοια…

-         Γιατί δε λες ότι σ’ έστειλε για βρούβες μεσημεριάτικα να κάνεις το φρόκαλο?

-         Ας τελειώσει πρώτα το δημοτικό με άριστα και το συζητάμε…

-         Σε λίγο θα μας πεις ότι το παιζες και στα γόνατά σου ρε Ναβουχοδωνόσορα!

Φυσικά υπάρχει και το παράδειγμα του ώριμου, που μεταξύ των συζητήσεων των γυναικών όταν τον σχολιάζουνε, είναι πρωτόγνωρο πώς σπάνε τα δεσμά του χρόνου και του αλλάζουν ηλικία κάθε μισό λεπτό λες κι ο άλλος είναι πτυσσόμενο…

-         Μ’ αρέσει αυτός ο γκριζομάλλης…

-         Καλά ρε συ μας κοροϊδεύεις με το πουρό?

-         Ε όχι και πουρό! Κοίτα πώς στέκεται!

-         Κοίτα πώς κοιτάει!

-         Ε βαλ’ τονε να διώχνει τις γάτες…

-         Και ξέρεις, το φυσάει ε?

-         Ε στήστονε για ανεμιστήρα…

-         Δυο ξενοδοχεία ο κύριος!

-         Ναι ε…? και πότε πρόλαβε να τα κάνει τόσο μικρός ο άτιμος? (είναι γλύκας…)

Όταν ξέρεις κατά που πέφτει το χάσμα των γενεών, λέγεται σοφία. Όταν παρ’ όλα αυτά πέφτεις μέσα σαν κορόιδο, αν δε λέγεται μυωπία, λέγεται μαλακία…