Προχτές είδα για άλλη μια φορά στην τηλεόραση το στοιχειωμένο σπίτι στο Νέο Φάληρο. Αυτό το σπίτι πρέπει να είναι τίγκα στο φάντασμα, αφού σ’ όσες εκπομπές έχουνε γίνει με τέτοια θέματα, το δείχνουν πρώτο-πρώτο. Κι είναι δίπλα, ακριβώς δίπλα στο σπίτι μου…
Εκεί μέσα λένε, έμενε μια μυστήρια τύπισσα, η οποία επειδή την είχε δει γαμάουα, έκανε ναζάκια στον τυπάκο που την πάλευε ότι δήθεν δεν τον θέλει. Αυτός, άλλο φρούτο εποχής κι εκείνο, από την τσατίλα του που δεν τον ήθελε πήγε κι αυτοκτόνησε, όπως λέει ο ερευνητής. Δε ξέρω αν η αυτοκτονία πόνεσε ή όχι, αλλά σίγουρα βελτίωσε τη θέση του καθώς η τύπισσα το θέμα το ξανασκέφτηκε…
Αυτό είναι και μια συμβουλή για τους νεότερους. Ότι η ζωή δεν έχει μονόδρομους. Αν δεν αποδέχεται τον έρωτα σας μια κοπέλα, αν παίζετε με την πλάτη στον τοίχο, μην ανησυχείτε. Το μόνο πιθανό αποτέλεσμα δεν είναι μόνο η ήττα. Μπορεί να πέσει κι ο τοίχος να σας πλακώσει.
Η τύπισσα λοιπόν βλέποντας την αυτοκαταστροφή του βλακάκου που πήγε και τη φούνταρε στα καλά καθούμενα, δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Αφού τον μούτζωσε, ξανασκέφτηκε το όλον θεματάκι αλλά δε βρήκε λύση.
Γιατί έτσι είναι οι γυναίκες. Όταν τις θέλεις σου το παίζουνε Υπολοχαγός Νατάσσα, αλλά αν τις γράψεις κανονικά, τότε σου το παίζουνε κλαμμένη Μανταλένα και «άλλος για τη βάρκααααααα μααααααααας». Εδώ έγκειται κι η επιτυχία της Βουγιουκλάκη. Είχε πιάσει ακριβώς όλο το φάσμα των γυναικείων συμπεριφορών…
Αυτή λοιπόν κλείστηκε σπίτι της. Και αυτοκτόνησε. Άλλοι λένε από μελαγχολία. Άλλοι από περιέργεια. Γιατί όταν ερωτευτείς έναν μπίτι ηλίθιο, και να σαι έξυπνη, κλέβεις λίγο απ’ τη μαγεία του. Και το στοίχειωσε το σπιτάκι. Και γυρίζει εδώ και κει και τρομάζει τους περαστικούς, καθώς και τον ερευνητή που έκανε την έρευνά του.
Γιατί βλάκας με βλάκα διαφέρει. Ποιος είναι πιο βλάκας? Αυτός που αυτοκτονεί για ένα βούρλο? Αυτή που αυτοκτονεί για ένα πρώην βούρλο? Ή αυτός που γυρίζει γύρω-γύρω από το σπίτι ελπίζοντας να ακούσει καμιά βουρλοσυζήτηση?
26 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΣτην αρχή τα καθιερωμένα. «Θέλεις αγγουράκι αγάπη μου?», «εσύ θέλεις κολοκυθοκεφτέ?», «με κακομαθαίνεις ματάκια μου…» «αμ εσύ τι μου κάνεις?» κτλ κτλ…
Μια ζεστή αγκαλιά και ένα ρουφηχτό φιλί μετά, ενώ μπροστά απλώνεται επιβλητική η θέα της ντοματοσαλάτας, με το κοντοσούβλι στις εσχατιές του τραπεζιού δίνει μια άλλη νότα σ’ αυτή τη θεσπέσια βραδιά…
Εμείς καθισμένοι στην άλλη μεριά της ταβέρνας να τους κοιτάμε σαν εξωγήινους… «βρε, αυτοί αγαπιούνται, κοίτα πώς κόβουνε το σαγανάκι στα δύο?» λέει η μία, «κοίτα τι κάνει η παράδοση! τα αγνά υλικά είναι το μυστικό» λέει ο άλλος, «σιγά μη γινόταν αυτό στα goody’ s, αν θες να μοιραστείς κάτι με τη δικιά σου και προσπαθήσεις να κόψεις το χάμπουργκερ στα δύο, το μπιφτέκι θα σηκωθεί να φύγει!» συμπληρώνει…
Ένα μήνυμα όμως, κι ένα περίεργο τηλέφωνο του ενός, είναι μαγικό πώς ξεμπροστιάζει αυτή τη φαινομενικά καρμική σχέση και πώς μέσα σε δευτερόλεπτα στέλνει για βρούβες τα αγγουράκια και τα σαγανάκια διά δύο…
Η κοπέλα μυστικά πλησιάζει και μέσα απ’ την ηχώ που κάνουνε στο στόμα της τα μακαρόνια Νο 5, μου το ξεφουρνίζει…
- Γιώργο, θέλω κάτι να σου πω για το φιλαράκο σου…
- Ριχ’ το…
- Βρήκα μια φωτογραφία στο κινητό του μιας κοπέλας να ποζάρει με υφάκι απ’ τη μέση και πάνω!!! Κατάλαβες ο αλήτης?
- Συγνώμη, αλλά η φωτογραφία από τη μέση και πάνω θα ήτανε, τι ήθελες να δείχνει, την ωμοπλάτη της ή το δεξί ρουθούνι?
- Ήταν γυμνή Γιώργο!!!
- Κοίταξε…γυμνό από γυμνό διαφέρει…υπάρχει και το καλλιτεχνικό…
- Μην τον υποστηρίζεις, εγώ να του τα χω δώσει όλα κι αυτός να με κερατώνει???
- Ε είδες, κάτι σου δωσε κι αυτός…
- Εγώ να έχω γίνει χαλί να με πατήσει κι αυτός να έχει γκόμενα!!!
- Χαλί πάντως δε βρήκε άλλο!
- Εγώ να τον ντύνω, να τον πηγαινοφέρνω με τα λεφτά τα δικά μου κι αυτός να γυρνάει με μικρούλες?
- Σιγά το πράγμα…εσύ τον ντύνεις, αυτός σε στολίζει…
- Να μη δουλεύει, εγώ να δουλεύω, να τον πληρώνω κανονικά, κι αυτός να χει κάνει τη σχέση μας sex and the city!
- Δε λες ευχαριστώ που δεν την έχει κάνει Μαγκάιβερ, να σας βάλει στα καλά καθούμενα φωτιά στο διώροφο?
- Είναι άθλιος! Είναι απαίσιος! Είναι ρεμάλι! Τι να κάνω πες μου, σε παρακαλώ!!!
- Κοίταξε να δεις…καταρχάς θα κάνεις υπομονή κάποια χρονάκια…όχι πολλά…7-8…
- Σοβαρά μιλάς? Ως τότε το κέρατο θα έχει φτάσει στον Ατλαντικό ωκεανό!
- Τι θα πετύχεις όμως δε σκέφτηκες!!! Μετά από 7-8 χρόνια αυτές που γυρνάει δε θα είναι πια μικρούλες, άρα θα γίνει αυτό που θες, δε θα γυρνάει με μικρούλες!!!
- Και θα γυρίσει στην αγκαλιά μου???
- Όχι ακόμα! Αυτές θα έχουνε μεγαλώσει και θα χουνε κάνει οικογένεια, αλλά απλά λύσαμε μόνο το πρώτο σκέλος. Έχουμε άλλο ένα.
- Ποιο?
- Να τον κάνουμε να σταματήσει να γυρνάει με παντρεμένες!
- …
20 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΗ πρώτη προσπάθεια κάποιων μελών της ΜΗ να γυρίσουν μια ταινία, η οποία θα χει ως μακροπρόθεσμο στόχο να μπει και να αράξει σαν κοπρόσκυλο στην αρχειοθήκη της ΕΡΤ, μέχρι να σβήσουν την κασέτα οι υπεύθυνοι γράφοντας πάνω της την ομιλία του Αλογοσκούφη στη Δ.Ε.Θ., έχει μπει ήδη στην τελική ευθεία.
Γιατί η «Ζάχαρη Άχνη» έρχεται για να μείνει. Γιατί η ταινία καταπιάνεται με τον έρωτα, με την απληστία του ανθρώπου, για τις διεθνείς σχέσεις.
Από την επόμενη μέρα της προβολής, ο Πούτιν, το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης οι Ζαπατίστας και τα αυτονομιστικά κινήματα της Ισπανίας θα χάσουν τον ύπνο τους. Να το βλεπαν κιόλας…
Το σενάριο χρειάζεται πολλά τσιγάρα. Ο Oscar Wilde πάλι έρχεται να μου την πει. «Η μόνη δικαιολογία για να κάνει ένας ένα πράγμα που δε χρειάζεται είναι να το θαυμάζει απεριόριστα». Και εμένα μ’ αρέσει πολύ αυτή η ταινιούλα.
Παραθέτω δυο σκηνούλες που γράφτηκαν και κόπηκαν πριν καν γραφτούν ολόκληρες λόγω του χαμηλοτάτου επιπέδου τους και φυσικά, εννοείται, της έλλειψης παντελούς νοήματος…
(η συνάντηση είναι έτοιμη. Σκοτάδι γύρω, έχει βραδιάσει για τα καλά. Ένας τύπος μυστήριος με γκρίζες γωνίες- εκπρόσωπος του μεγάλου αφεντικού- κατεβαίνει σίγουρα αλλά βιαστικά τα σκαλιά που οδηγούν σε μια στοά. Εκεί βρίσκεται ο άλλος –εκπρόσωπος της άλλης συμμορίας- που θα γίνει το νταραβέρι, σκυμμένος, σαν κάτι να ψάχνει στο πάτωμα. Ίσως τη χαμένη του ηθική…)
- τι θα γίνει με το πράμα, το φερες? οι άλλοι περιμένουν…
- μπορείτε να γίνετε πιο σαφής κύριε?
- Τι να γίνω πιο σαφής ρε γελοίε? Γιατί δώσαμε ραντεβού εδώ βραδιάτικα σ’ αυτήν την ερημιά? Για να δούμε την πανσέληνο? Δώσε μου το πράμα κι άσε τους εκβιασμούς!
- Ποιο πράμα, αν μπορούσατε να με βοηθήσετε, για να μπω στο πνεύμα δηλαδή…
- Ρε μεγάλε, μη μου σπας τα νεύρα, οι άλλοι περιμένουν!
- Και ποιοι είναι οι άλλοι?
- Ούτε τους άλλους δε γνωρίζεις? Ή πολύ βλάκας είσαι ή πολύ πονηρός…
- Ούτε βλάκας είμαι ούτε πονηρός! Κι ούτε πράμα έχω, ούτε τους άλλους ξέρω! Το μόνο που θέλω είναι να τελειώσω τη δουλειά όσο το δυνατόν γρηγορότερα!!!
- ΑΥΤΟ ΣΟΥ ΛΕΩ ΡΕ ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΟ! ΕΛΑ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!
- Ε ΚΑΝΕ ΠΙΟ ΠΕΡΑ ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ!!!
- Συγνώμη, του αρχηγού δεν είσαι?
- ΟΧΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΕΙΜΑΙ!!! ΑΜΑΝ ΠΙΑ!!!(Απογευματάκι. Μετά το πρωινό μπάνιο, ο ήλιος λούζει τα κορμιά των δύο ερωτευμένων που τρέχουν στην παραλία χεράκι-χεράκι σαν τον Λάκη Κομνηνό και την Έλενα Ναθαναήλ. Σταματάνε στο πιο κοντινό ταβερνάκι και ανταλλάσσουν τον πιο ερωτικό διάλογο της ταινίας μεταξύ σαγανακίου και ντοματοσαλάτας…)
- αχ αγάπη μου…θυμάσαι το περίπατό μας στην ακροθαλασσιά?
- Ναι μωρό μου, λίγο πριν κάτσουμε εδώ, στο μαγαζί…
- Θυμάσαι και το φιλί μας στα βράχια με το κύμα να μας λούζει?
- Ναι, το πρωί, πράγματι ήταν πολύ ωραία…
- Και μετά που κάτσαμε στην άμμο, αγκαλιαστήκαμε και λέγαμε τρυφερές ιστορίες από τα παιδικά μας χρόνια?
- Ναι, πράγματι αγάπη μου, ήταν πολύ όμορφα…
- Θέλω να είμαστε συνέχεια μαζί, μου έχεις χαρίσει υπέροχες αναμνήσεις, να μη φύγεις ποτέ απ’ τη ζωή μου, να μη μ’ αφήσεις ποτέ ξανά μόνη μου! Μ’ ακούς?
- Σ’ ακούω μωρό μου, αλλά πότε σε άφησα μόνη σου?
- Χτες το βράδυ…το αρνείσαι?
- Όχι δεν το αρνούμαι, αλλά έλεος, χτες το απόγευμα γνωριστήκαμε!
(το ποστ καλοπιάνει το φεστιβάλ ταινιών της Δράμας, βάζοντας για φωτο το έμβλημα της ιστορικής (???) και πασίγνωστης (???) ομάδας της Μακεδονίας. Γιατί η τέχνη θέλει θυσίες...) 22 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΤο ομολογώ. Τη βρίσκω και γω να διαβάζω ίντριγκες. Είναι χάρμα οφθαλμών να βλέπεις τον καθένα να βρίζει το διπλανό του ή και να διαφημίζει ο ίδιος συνέχεια τον εαυτό του.
Γιατί η ίντριγκα θέλει γερό στομάχι, καθώς εκτός του γεγονότος ότι χρειάζεται λίγο θράσος, θέλει και μεγάλη φαντασία…
Γιατί ίντριγκα σημαίνει εκβιάζω. Αλλά και εκβιάζομαι. Σημαίνει μπαίνω σε μια διαδικασία αυτοδιαφήμισης, αυτολογοκρισίας, και αυτοκοροϊδίας. Όλη αυτή η διαδικασία δε σε αφήνει στη θέση σου. Σε πετάει ψηλά ή σε ρίχνει κάτω. Αλλά και να πετάξει ψηλά πάλι θα πέσεις. Γιατί o,τι ανεβαίνει κατεβαίνει…
Άρα, κατά κάποιο τρόπο έχεις τελειώσει. Αλλά αυτό δεν είναι το μαρτύριο. Εγώ είμαι χρόνια τελειωμένος αλλά δεν έχω πάθει και σπουδαία πράγματα. Το βασανιστήριο είναι να μην το χεις καταλάβει. Και να νομίζεις ότι «σκίζεις» στις συνειδήσεις των άλλων…
Αλλά η συνείδηση είναι ένα πολύπλοκο πράγμα. Γιατί εκεί μέσα κάπου υπάρχει και το μυαλό και η αντίληψη αυτών που σε παρακολουθούν. Δε μπορείς να κοροϊδεύεις για πολύ, γιατί αυτό που σημαδεύεις με το δάχτυλο σου, αν το φιλοσοφήσεις είναι τελικά το ίδιο το δάκτυλο σου…
Έτσι κι εδώ. Κοροϊδεύουμε και κοροϊδευόμαστε. Δύσκολα πράγματα για μια τόσο μικρή κοινωνία. Λοιδορούμε και λοιδορούμαστε. Για μια θέση στον ήλιο της καρδιάς του καθενός μας. Δε βάζεις όμως υποψηφιότητα για δήμαρχος αν δε ξέρεις καλά-καλά αν θα σε ψηφίσει ο γιος σου.
Και στη τελική, ο,τι και αν κάνεις, από την αποστολή βοήθειας σε μια χώρα μέχρι αυτό το απλό, τη συγγραφή ενός blog, αν δεν έχεις όραμα μέσα σου και στόχο, είσαι χαμένος. Όπως έλεγε κι ο Ανδρέας Παπανδρέου «Το όραμα πρέπει να ενυπάρχει στη δημιουργία οτιδήποτε καινούργιου που επιζητά να εδραιωθεί στις συνειδήσεις των πολλών. Χωρίς όραμα είσαι μόνο, ένας απλός διαχειριστής». Διαχειριστής εξουσίας ή και πολυκατοικίας. Όπως διαχειριστής ενός blog.
11 σχόλια - Στείλε Σχόλιο- Όλος ο κόσμος είναι δικός μας απόψε μάτια μου…
- Δεν πετάγεσαι τότε να μου φέρεις ένα πακέτο τσιγάρα που έμεινα ρέστος?
- Κοίταξε τ’ άστρα, εκατομμύρια άστρα να φεγγοβολούν, να πηγαίνουν εδώ κι εκεί χαράζοντας ανεξίτηλα τη μοίρα μας…ένας πυκνός ουρανός γεμάτος άστρα…απόψε αγάπη μου μιλάει ο Θεός!
- Εκλογές θα έχουνε…
- Καλά, είσαι σοβαρός? Εγώ να σου μιλάω για το θαύμα της φύσης κι εσύ κοροϊδεύεις?
- Να σου πω. Απόψε δεν είπες ότι μιλάει ο Θεός?
- Ναι…
- Δεν αφήνεις να τα πει αυτός που τα ξέρει καλύτερα?
- Ήξερα ότι είσαι ξενέρωτος, λεχρίτης, χωρίς ίχνος ρομαντισμού, τιποτένιος και εκμεταλλευτής! Αλλά τώρα μου βγαίνεις και άθεος? Πώς μιλάς έτσι για το Θεό? Έχεις ένα εκατομμύριο αμαρτίες το ξέρεις? Πως θα τις ξεπληρώσεις αυτές μου λες?
- Καταρχάς ήρθα στην ομιλία του, δεν είναι λίγο. Κατά δεύτερον ο Θεός συγχωρεί, έτσι δεν είναι?
- Τους μετανοημένους συγχωρεί, όχι τα καθίκια! Πρέπει να κάνεις πολλά για να σωθείς!
- Τι να κάνω? Να του γράφω τις ομιλίες??? Αμάν ο Μεσαίωνάς σας μέσα!
- Γι αυτό πάντα θα ‘ σαι ένας κομπλεξικός που επειδή δεν κατάφερες να γίνεις κάτι στη ζωή σου, θα τα ρίχνεις όλα πάνω του! Αλλά για μένα δεν υπάρχει δίλλημα, προτιμώ το δρόμο του Θεού απ’ τους δικούς σου τους χωματόδρομους! Χωρίζουμε άθεο και άθλιο κατασκεύασμα!
- Κατάλαβες τώρα γιατί τον βρίζω? Δε φτάνει που κάνει όσες αδικίες κάνει, μου φαγε και τη γκόμενα…
14 σχόλια - Στείλε Σχόλιο- Άει χάσου ρε!
- Σε θέλω, είναι ερωτευμένος μαζί σου, είσαι πολύ όμορφη…
- Εγώ όμως ψάχνω τον τέλειο άντρα!
- Κι εγώ τέλειος δεν είμαι?
- Εξαρτάται…για κομοδίνο ίσως…
- Κοίτα τα μάτια μου! Ο,τι πρέπει?
- Ο,τι να ‘ναι!
- Κοίτα τα μαλλιά μου! Δε μοιάζουν σαν χαίτη αλόγου που καλπάζει προς την ελευθερία???
- Προς την Ελευθερία να καλπάζει και προς τη Λίτσα και προς την Πίτσα! Προς τα δω να μην έρθει…
- Κοίτα τα χείλη μου! Δε μοιάζουν με τις συμπληγάδες, έτοιμα να ρουφήξουν και την τελευταία ρανίδα της σάρκας σου???
- Βγάζεις και λαγούς απ’ το καπέλο?
- Κοίτα τις γωνίες του προσώπου μου! Δε σου δημιουργούν μια αίσθηση μυστηριακή ότι κάτι πιο γοητευτικό κρύβεται από πίσω τους?
- Αυτό ναι! Μου το δημιουργούν το μυστήριο! Βάλε καμιά ταμπέλα «Προσοχή σκύλος» να ξέρουμε τι γίνεται…
- Τα μπράτσα μου δε σου δημιουργούν μια αίσθηση ασφάλειας???
- Ναι, για εξώπορτα καλός είσαι…
- Τα πόδια μου δεν είναι σαν δυο κολώνες του Παρθενώνα???
- Πώς! Άσπρα-άσπρα, καλά δεν έκανες κανένα μπάνιο το καλοκαίρι???
- Τουλάχιστον ο χαρακτήρας μου? Δεν είναι διαμάντι?
- Μάλλον Λίτσα Διαμάντη...
- ΟΚ, το πήρα το γράμμα κυρία μου…χυλοπιτούλα! αλλά εγώ κυρία μου ένα θα σου πω, ξέρω να χάνω!!!
- Τι είπες τώρα???
- …Ξέρω να χάνω…τι έπαθες?...σόρρυ αν είπα τίποτα που σε πείραξε…
- Αχ! Μη μου το κάνεις αυτό! Τι ατάκα πέταξες! Ξέρω να χάνω…ααααααχ λιώνω…αρχίζω και σ’ ερωτεύομαι μου φαίνεται…
- (Έλα Χριστέ και Παναγιά, τρελή είναι?…) να το ξαναπώ? Ξέρω να χάνω…
- Μη, μη, όχι άλλο! Τρελλαίνομαι, παθαίνω, αναδιπλώνομαι!!!
- (πάμε καλά, τώρα είναι η ευκαιρία να τη φάμε…) ξέρω να χάνω, να διασύρομαι, να καταποντίζομαι, να βαράνε όλοι, να με φτύνουν και να μου ρίχνουν κλωτσές…
- ……Ε?………………
- Να με χτυπάνε αλύπητα, να με σακατεύουν, να μου κάνουν το βίο αβίωτο, να με πετάνε απ’ την ταράτσα κάτω και μετά να περνάει φορτηγό…
- Ώπα, ανατρίχιασα φτάνει!
- Κάτσε έχω κι άλλα!
- Ξέρεις κάτι??? Όλοι οι άντρες τελικά ίδιοι είστε! Μην ακούσετε κάτι, σας πιάνει αμόκ!!! Στο κρεβάτι, εκεί ο νους σας!!!
- Ξέρεις κάτι άλλο??? Τελικά, όλες οι γυναίκες ίδιες είστε! Μην ακούσετε ότι αρέσετε σε κάποιον, αμέσως να αρχίσετε τις μεταμοσχεύσεις σε μάτια και σε τρίχες! Άκου εκεί ξέρω να χάνω…
- Αχ! Να το πάλι! Τι λέγαμε λοιπόν???
Γιατί η νίκη έρχεται όταν ξέρεις να χάνεις…
Αφιερωμένο εξαιρετικά…
βασισμένο σε πραγματική ιστορία…(τραβηγμένη απ’ τα μαλλιά από δω ως τη Γουαδελούπη…ως συνήθως! Τέλος πάντων…)
19 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΔεν έχω πολλά τηλέφωνα στη μέρα μου. Αλλά έχω καθοριστικά. Το πρώτο στάνταρ θα με ξυπνήσει. Κι εγώ με το μαλλί σα σφουγγαρίστρα, με βλέμμα αναθεματισμένου και με σώμα σα σακούλα σούπερ-μάρκετ, μες στην τύφλα μου, ψάχνω τον υποχθόνιο εχθρό που με ξύπνησε στο ταβάνι…
Από τον κάτω όροφο να παίζει στο τέρμα ο τρισάθλιος γείτονας τα σουξεδάκια της εποχής που μοιάζουν περισσότερο με διαφημίσεις του Jumbo παρά με τραγούδια, κι άλλοι μέσα στο σαλόνι να στριγγλίζουν όλοι μαζί χορωδία, λες και μένουμε σε αντιτορπιλικό!
- Γιώργο, ξύπνα, το τηλέφωνο!
- Σηκώστε το κερ^&&το μου μέσα!
- Δικό σου είναι, σήκωσ’ το ντε, ξεσήκωσε την πολυκατοικία!
- Δεν πάω πουθενά! Κανένας βλάκας θα ‘ναι! Βαριέμαι!
- Σήκωστο πια, το τηλέφωνο βαράει μισή ώρα!
- Καλά του κάνει! Αχ!
Μια γλυκύτατη φωνή αλλάζει κάπως τη διάθεσή μου…
- Ποιος που#&ης είναι παρακαλώ?
- Καλημέρα σας…
- Μέραααααα
- Μήπως σας ενοχλώ?
- Θα δούμε…
- Ξέρετε, κερδίσατε μια προσφορά, ένα τριήμερο ταξίδι στη Σαντορίνη!
- Και τι σόι προσφορά είναι αυτή που θα κάνω να φτάσω τρεις μέρες στη Σαντορίνη?
- Όχι, δεν καταλάβατε καλά, θα μείνετε εκεί τρεις μέρες!
- Α, δε φτάνει δηλαδή που τρεις μέρες θα γίνει το στομάχι μου σφεντόνα μέχρι να φτάσω, θα μ’ αφήσετε κι εκεί άλλες τρεις!
- Όχι κύριε, δεν καταλάβατε πάλι, μα δε θα πάτε μόνος σας!
- Α! Δε φτάνει δηλαδή ο πόνος μου απ’ την εξαήμερη εξαθλίωση, θα μου στείλετε και τσιμπούρι!
- Μα είναι για δυο άτομα κύριε, εσείς θα επιλέξετε τη συντροφιά σας…
- Εγώ? Ωραία, επιλέγω εσένα! Μόνο εγώ θα τραβάω κουπί? Έλα να δεις τη γλύκα!
- Κύριε μου φαίνεται είστε εκτός κλίματος!
- Συγνώμη που δεν έχω πέσει στο πέλαγος ακόμα δεσποινίς!
- Κερδίσατε τρεις μέρες στη Σαντορίνη! πληρωμένη διαμονή για δύο άτομα! Πάτε όποτε θέλετε, γυρίζετε όποτε θέλετε! (ουφ)
- Ε πες το έτσι κοπέλα μου, φερ’ το τότε, έφυγα!
- Εεεεεεε ξέρετε για να το πάρετε θα πρέπει να έρθετε να πάρετε κάποιες οικιακές συσκευές από δω…
- Γιατί, μετακομίζετε?
- Όχι, προς θεού, αλλά ξέρετε πρέπει αγοράσετε κάτι για να ισχύσει η προσφορά…
- Ε πιάσε ένα μπρύκι!
- Εεεεεεε ξέρετε πρέπει οι αγορές σας να υπερβαίνουν τα 150 ευρώ…
- Ναι ε? μάλιστα…ξέρετε…και σεις τώρα που το θυμήθηκα, μόλις κερδίσατε ένα ταξίδι από μένα, για πολύ μακριά, φεύγετε εδώ και τώρα, κι είναι γεμάτο περιπέτεια, ίντριγκες, ένταση, και πολύ πολύ σεξ! και κυρίως? δωρεάν!
- Ναι??? Σας ευχαριστώ κύριε!
- Αμέ! Άει γ*****σου πρωινιάτικα!
25 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΠροχωρούσε σκεφτικός. Το βήμα του βαρύ στο δρόμο, σα να είχε βγει μόλις από υπόνομο και να τον τραβούσαν τα νερά κι οι κροκόδειλοι πίσω. Νόμιζε ότι έμοιαζε με ήρωα αρχαίου δράματος. Δεν ήτανε ψέμμα. Αλλά ούτε κι η αλήθεια. Μάλλον η μισή. Ίσως έμοιαζε με τραγωδία ολόκληρη…
- Κάτι ξύπνησε μέσα μου απόψε…το νοιώθω…με αναταράζει…και με συγκλονίζει…
- Ξαναβάλτο για ύπνο…
- Δε μπορώ!!! Είναι οι μνήμες οι παλιές που με έχουν ξεκουφάνει και με τυρρανάνε!
- θα έβαλαν τέρμα την τηλεόραση…
- Ήταν όμορφη εκείνη…και καλή…θυμάσαι???
- Πώς δε θυμάμαι! Όλη η γειτονιά θυμάται…
- Το περπάτημα της το ελαφίσιο, αυτό αγάπησα, να ξέρεις…
- Μπράβο! Αυτό δείχνει ότι αγαπάς τα ζώα…
- Και ποτέ δε μου λεγε ψέμματα, θυμάσαι?
- Ούτε και αλήθεια όμως…
- Τουλάχιστον μου έλεγε τη μισή αλήθεια…κάτι είναι κι αυτό…
- Η μισή αλήθεια είναι χειρότερη του ψέμματος. Γιατί στο ψέμμα ξέρεις πού είναι η αλήθεια και την κρύβεις. Στη μισή αλήθεια, έχεις χάσει τελείως την αλήθεια…
- Δεν το καταλαβαίνω, εξήγησε μου το, δηλαδή με κεράτωνε???
- Κοίτα, αυτό είναι ψέμμα! Μην το ξαναπείς!
- Και τι γινότανε???
- Απλά συμπλήρωνες την ελαφίσια φύση της!
- Τι είναι αυτό τώρα???
- Η μισή αλήθεια! Το κατάλαβες? Μπούα ε μπούα!
19 σχόλια - Στείλε Σχόλιο«ΟΚ, το πιασα το γράμμα αδερφέ, είσαι ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΑΔΟΠΟΥΛΟΣ!»
Έχεις όνομα μαγαζί-γωνία. Είσαι και λεβέντης. Έχεις και τη μουστάκα σου…και το μάτι το τσακίρικο. Και γω τι φταίω δηλαδή, μου λες?
Πας κάθε πρωί πριν τη δουλειά, γυμναστήριο. Και στο γυμναστήριο όλοι σου σκύβουν το κεφάλι. «Γεια σας ΚΥΡΙΕ ΤΑΔΟΠΟΥΛΕ!», «γεια σας παιδάκια…»
Κι όλες οι τύπισσες με τα κολλητά φορμάκια ξερογλείφονται. «ΚΥΡΙΕ ΤΑΔΟΠΟΥΛΕ καλά κάνω την άσκηση των γλουτών?», «ΚΥΡΙΕ ΤΑΔΟΠΟΥΛΕ, σας είδα χτες στην τηλεόραση, ήσασταν υπέροχος! Θα με βοηθήσετε λιγάκι γιατί πονάω?», «πού πονάτε δεσποινίς?», «πιάστε εσείς και βλέπουμε…»
Στη δουλειά τα ίδια, αλλά τώρα με τους οσφιοκάμπτες του…»ΚΥΡΙΕ ΤΑΔΟΠΟΥΛΕ, τι εκπληκτική ατάκα ρίξατε χτες στη του-βου???», «Ε? καλή δεν ήταν?»
«Φοβερή! Αφού δεν κοιμήθηκα το βράδυ, εσάς σκεφτόμουνα!», «λογικό παιδί μου, λογικό…»
Το μεσημέρι έχει meeting. Ο άδειος φάκελος που τον συνοδεύει στη συνεδρίαση, ετοιμάστηκε μόλις από τη γραμματέα του. Μαζεύονται κι άλλοι σαπιοκοιλιές για το meeting συν κάτι Πιπίτσες με διδακτορικό στο κουν-καν που το παίζουν οραματίστριες.
- ξεκινάμε το meeting- ΚΥΡΙΕ ΤΑΔΟΠΟΥΛΕ σας ακούμε! Είμαστε όλοι μας αυτιά!
- Το όραμά μας για τον τόπο είναι σύγχρονο!
- (Τι είπε ο π%^^της! Μεγάλη κουβέντα!!!)
- Όταν οι άλλοι πηγαίνουν πίσω, εμείς πού πάμε μανάρια μου???
- Πουουουου??? (χορωδία)
- Μπροστά βρε!
- (Τι ξεστόμισε τώρα!!! Είναι θεός!)
- Όταν οι άλλοι θέλουν τον πολίτη θύμα, εμείς τι τον θέλουμε μανάρια μου???
- Τιιιιιιιιιιι? (χορωδία)
- Συνομιλητή βρε!
- ΤΑ-ΤΑ-ΔΟ-ΠΟΥ-ΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΥ-ΛΙΟΥ ΤΟ ΓΑ-ΛΑ
ΤΑ-ΤΑ-ΔΟ-ΠΟΥ-ΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΥ-ΛΙΟΥ ΤΟ ΓΑ-ΛΑ
Η συνεδρίαση τελειώνει. Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΑΔΟΠΟΥΛΟΣ κατευθύνεται σπίτι. Έρχονται οι φίλοι του να παίξουν στο προαύλιο της μεζονέτας χόκεϋ επί πάγου. Τρώει ένα γκολ. Τρώει δεύτερο. «Μη ξεφτιλίζεσαι» φωνάζει η γυναίκα του, «είσαι αρχηγός, μάζεψε τα και φύγε, αφού δε ξέρεις!»
«Κι ο παππούς μου έπαιζε, κι ο πατέρας μου! Γιατί να μην παίξω κι εγώ?»
«Σκέψου την ομάδα σου, πάει απ’ το κακό στο χειρότερο! Οι άλλοι τι σου φταίνε να τους σέρνεις σε άλλη μια ήττα??? Εγωισμό δεν έχεις πια καθόλου???»
«Είμαι αντιεξουσιαστής! Έτσι δήλωσα στη ΝΕΤ πριν δυο μήνες! Εγώ δεν το κάνω για μένα, το κάνω για τους μη προνομιούχους του χόκεϋ!»
«Αν θες πραγματικά να κάνεις κάτι για τους μη προνομιούχους τσακίσου και φύγε! Γενικώς απ’ όλα!!! Έχασες!!! Πώς το λένε??? Αφήνεις τους εκπροσώπους εταιρειών και πολυεθνικών να σε νικάνε σε κάθε αναμέτρηση, επειδή σε έχει βαρέσει η πετριά στο κεφάλι με την εξουσία, κι έχεις μαζέψει κι όλα τα απολιθώματα δίπλα σου!»
«ΤΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ονομάζομαι κι είναι γραφτό να γίνω κι εγώ πρώτος. Έτσι μου ‘πε ο μπαμπάς.»
«Ο μπαμπάς σε δίδαξε πάνω απ’ όλα να σαι άντρας! Και άντρας σημαίνει πάνω απ’ όλα αξιοπρέπεια! Γιατί ο μπαμπάς σου πάνω απ’ όλα είχε αξιοπρέπεια!»
«Και αξιοπρεπής είμαι και θα νικήσω στο Χόκεϊ! Που είστε βλήτα?»
«Μάλιστα ΚΥΡΙΕ ΤΑΔΟΠΟΥΛΕ!!!»
«Χάστε! Είναι διαταγή!»
11 σχόλια - Στείλε Σχόλιο- Λοιπόν, με προσέχεις? Στη νεολιθική εποχή οι άνθρωποι ξεκίνησαν την καλλιέργεια της γης καταρχάς με δημητριακά, αλλά ξεκίνησαν και την κτηνοτροφία όπου έβοσκαν αιγοπρόβατα, βοοειδή, και χοίρους! Κατάλαβες?
- E?
- Εδώ το μυαλό σου! Κοίτα με στα μάτια! (το κέρατο μου μέσα!) Στη νεολιθική εποχή οι άνθρωποι φύτευαν δημητριακά κι έβοσκαν αιγοπρόβατα, βοοειδή και χοίρους!!! Με πιάνεις????
- Ναι κύριε…
- Γράψ’ τα μου!
- Δεν τα θυμάμαι κύριε…
- Λοιπόν άκου να δεις αγοράκι μου, δε θα με κάνεις τούρμπο εμένα, γιατί άμα λάχει γίνομαι κι εγώ νεολιθικός, βουτάω το ρόπαλο, και σου κάνω το κεφάλι αιγινίτικο φυστίκι! Κατάλαβες?
- Γιατί κύριε?
- Γραψ’ τα που να πάρει και να σηκώσει διάολε!!!
- Ναι….μπορείτε να τα ξαναπείτε άλλη μια φορά?
- ΑΑΑΑΑΑΑ!!! ΛΟΙΠΟΝ ΗΤΑΝ ΚΑΤΙ ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΠΟΥ ΠΑΙΖΑΝΕ ΝΑ ΜΗ ΣΟΥ ΠΩ ΤΙ, ΚΑΛΗ ΩΡΑ, ΚΑΙ ΕΙΠΑΝΕ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΜΑΛΑΚΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΑΚΑ??? ΚΑΙ ΠΗΡΑΝΕ ΚΑΤΙ ΧΟΡΤΑ ΣΑΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥ, ΤΑ ΒΑΦΤΙΣΑΝΕ ΔΗΜΗΤΡΙΑΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΩΣΑΝΕ ΣΤΗ ΓΗ! ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΗΡΑΝΕ ΑΙΓΟΠΡΟΒΑΤΑ, ΧΟΙΡΟΥΣ ΚΑΙ ΒΟΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΒΟΣΚΑΓΑΝΕ, ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΠΟΥ ΤΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ! ΓΡΑΨ’ ΤΑ ΜΟΥ ΤΩΡΑ!!!!!!!!
- Ναι…λοιπόν ήταν κάτι άνθρωποι παλιοί….που άρχισαν να φτιάχνουν φυτά και καλλιεργούσανε και ζώα, και….
- Ναι αμέ, καλλιεργούσανε ζώα, ταΐζανε ραπανάκια, ποτίζανε μοτοσικλέτες και κουρεύανε ελικόπτερα! ΑΚΟΥΣ ΤΙ ΛΕΣ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ?
- Αφήστε με κύριε, τώρα το θυμήθηκα! Ταΐζανε και ζώα, κι αιγοπρόβατα…
- Μπράβο!
- Και βοοειδή…
- Μπράβο!
- Και χήρους!!!
- Τι?
- Και χήρους!!!
- Ζωντοχήρους ή χήρους σκέτο?
- Χήρους κύριε, γουρούνια πως τα λένε!
- Ποιοι παιδάκι μου?
- Οι νεολιθικοί!
- Βοσκάγανε χήρους?
- Ναι κύριε, οι νεολιθικοί βοσκάγανε χήρους! Το γραψα σωστά?
- Σιγά μην τους κοιμίζανε και σπίτι τους!!! Έλεος, λυπήσου με…
- Τα γραψα σωστά! Ε???
- Πώς πώς…(ουφ)…άντε, και του χρόνου φουντούνια...Ιστορία τέλος, βγάλε τ’ αρχαία σου τώρα…
- Μάλιστα…
- Και τις ωτασπίδες μου…
Δύσκολη δουλειά το καθηγητιλίκι…
22 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΤο πρωθυπουργικό ζεύγος προσγειώνεται στο αεροδρόμιο. Εκεί βρίσκονται ένα σωρό δημοσιογράφοι, πέντε-έξι παρ’ ολίγον υπουργοί, η προσωπική κομμώτρια της κυρίας πρωθυπουργού, οχτώ οπαδοί του κόμματος εκ των οποίων οι επτά είναι σύμβουλοι σε υπουργεία και μια ξώφαλτση που ψάχνει τη ξαδέλφη της.
Μόλις ξυπνάω και προσγειώνομαι ανώμαλα στην πραγματικότητα. Έξω από το σπίτι με περιμένει η Eurobank, η Alphabank, ο λογαριασμός της ΤΙΜ, τρία μαλακισμένα που πουλάνε ημερολόγια, ένας Πακιστανός στο πρώτο φανάρι για να μου πλύνει το τζάμι, κι ένας ξώφαλτσος που ψάχνει την κλινική του metropolitan.
- Συγνώμη κύριε, το metropolitan ξέρετε που βρίσκεται???
- Συγνώμη κύριε, εσείς ξέρετε πού βρίσκεστε???
- Πού, αν σας είναι εύκολο???
- Έξω από το metropolitan, άει σιχτίρ πια γκαβομάρα!
Το πρωθυπουργικό ζεύγος κατευθύνεται προς το μέγαρο Μαξίμου. Ο μάγειρας ρωτάει τι θα προτιμήσουν για μεσημεριανό. Η κυρία πρωθυπουργού αποσύρεται στα ιδιαίτερά της μαζί με τις φίλες της κρατώντας τη Barbie την τρελλοκοτσιδού για να σπάσουν την ανία. Ο πρωθυπουργός μετά το μεσημεριανό γεύμα θα αποσυρθεί στα ιδιαίτερά του μαζί με την κλειστή ομάδα των υπουργών και θα παίξουν play station.
Η επιστροφή μου στο σπίτι ήταν επεισοδιακή.
- Τι φαί έχουμε ρε μάνα?
- Τσιπούρες στα κάρβουνα, γαλοπούλα με γέμιση από μπαχαρικά και μύδια, και για τους λιγότερο λάτρεις των θαλασσινών, σοφρίτο…
- Σοβαρά ρε μάνα? Σκέφτηκες όλα αυτά για μένα?
- Εννοείται! φάε τις φακές σου τώρα και θα σκεφτώ κι άλλα…
Η κυρία πρωθυπουργού συνεχίζει το φιλανθρωπικό της έργο. Η δεξίωση που πραγματοποιήθηκε στο κτήμα Νάσιουτζικ για τα παιδιά του τρίτου κόσμου είχε μεγάλη επιτυχία. Ήταν όλοι εκεί. Εκτός από τα παιδιά του τρίτου κόσμου. Ο πρωθυπουργός κατευθύνεται με τη λιμουζίνα για τη συνάντηση με τις παραγωγικές τάξεις για να ακούσει τα προβλήματά τους. Μετά έχει συνάντηση με τους εκπροσώπους τους ΣΕΒ σ’ ένα φίνο εστιατόριο του Κολωνακίου για να τους τα καρφώσει.
Εγώ κάθομαι σ’ ένα fast-food αναμαλλιασμένος. Ψάχνω μέσα στο hamburger να βρω τον εαυτό μου. Είναι τσαλαπατημένος κι αυτός σαν το μπιφτέκι. Είναι παλιός και ξεπερασμένος σαν τη ντομάτα. Είναι ένας πράσινος εξωγήινος σαν το μαρούλι. Είναι λιώμα και έχει χαλβαδιάσει σαν το κέτσαπ. Είναι ανθυγιεινός σαν τη μαγιονέζα. Ο εαυτός μου…
Κι είναι ηλίθιος σαν κι εμένα που μασουλάει με λύσσα αυτό το απαίσιο κατασκεύασμα.
Το πρωθυπουργικό ζεύγος πάει προς κατάκλιση. Η κυρία πρωθυπουργού αλλάζει πίσω απ’ το παραβάν καθώς ο πρωθυπουργός σκέφτεται το αυριανό ταξίδι στη Μοζαμβίκη για τη σύσφιξη σχέσεων. Θα γυρίσει φέρνοντας οικονομικές συμφωνίες με τους ζουλού για εισαγωγή δέντρων και ελεύθερο κυνήγι μαγισσών στα πρώην δάση της Ηλείας. Θα φέρει επίσης και μια ψόφια καμήλα η οποία θα «ντύσει» τον κενό χώρο πίσω από το τζάκι στο Μαξίμου. Σηκώνει το πάπλωμα και θέλει να πει μια καληνύχτα. Παίρνει τηλέφωνο τη γυναίκα του που βρίσκεται 130 τετραγωνικά μακριά, στην άλλη άκρη της κατοικίας. «Καληνύχτα αγάπη μου». Το κλείνει. Σβήνει το φως.
Απόψε όλα κινούνται γύρω μου σ’ έναν παράξενο ρυθμό. Εγώ να κουτουλάω απ’ τη νύστα. Κι ο αδερφός μου να γυρίζει ξεφυσώντας από πάνω μου σαν την άδικη κατάρα και να με ζαλίζει με τα προβλήματά του…
- Άσε με να κοιμηθώ χριστιανέ μου! Έλεος πια!
- Μα να με παρατήσει??? Γιατί? Πες μου γιατί μου το κανε αυτό? (κλαψ)
- Μήπως γιατί δεν την άφηνες να κοιμηθεί την κοπέλα?
- Αφού μ’ αγαπούσε, μου το είπε μια μέρα πριν…
- Αϋπνίες θα είχε.
- Μάλιστα κανονίζαμε και τα γενέθλιά της. Και κανονίζαμε ακόμα να πηγαίναμε τριήμερο στα Καλάβρυτα για weekend…
- Σοβαρά??? Δηλαδή είναι σοβαρά τα πράγματα!!!! Εδώ μου φαίνεται έχουμε πρόβλημα! Άσε με λίγο μόνο μου να σκεφτώ…
- Σκέψου! Please, πρέπει να αντιδράσω γρήγορα!
- Εννοείται, τι, έτσι θα σ’ αφήσουμε? Άσε με λίγο να το φιλοσοφήσω…Κι όπως φεύγεις σβήσε και το φως…
Προχωρούσα στο δρόμο όπως πάντα αφηρημένος. Σφυρίζοντας, μου ‘ρθαν κάποιοι στίχοι…
«Εσύ αραχτός και ψύχραιμος στη μαύρη λιμουζίνα
Κι εγώ τραβάω σίδερο γυρεύοντας βιτρίνα…»
Ονειρεύομαι. Κώστας Τριπολίτης. 1988.
Τι χωρίζει έναν πρωθυπουργό εκπρόσωπο της πλουτοκρατίας, με έναν περιπλανώμενο εκπρόσωπο της μοιρολατρείας? Πολλά…
Τι τους ενώνει? Μια καλημέρα και μια καληνύχτα. Η απόσταση των δύο λέξεων μέσα στη μέρα. Η απόσταση των δύο λέξεων από την πραγματικότητα που ζούμε. Τρέμουμε κι οι δυο στη σκέψη πως ίσως κατά βάθος μοιάζουμε επικίνδυνα…
16 σχόλια - Στείλε Σχόλιο16 Αυγούστου. Ο ήλιος έχει απλώσει τις αρίδες του πάνω απ’ το Ιόνιο ενώ το θαλασσινό κύμα που ενώνει τις δυο πλευρές της στεριάς μοιάζει να κάνει μασάζ στο πλοίο το οποίο περήφανα μπουκάρει στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας.
Πάντα είχα μια ιδιαίτερη σχέση με τα πλοία. Άνω των δύο μποφόρ θεωρείται τρικυμία. Άνω των τεσσάρων τσουνάμι. Και άνω των έξι μποφόρ ο καπετάνιος μας έχει αφήσει χρόνους, αφήνοντας το τιμόνι στον πρώτο καρχαρία που βρήκε μπροστά του…
Αλλά ευτυχώς ο πανικός μου δεν έκανε μπαμ. Γιατί απ’ την αρχή της διαδρομής ήθελα να τρέξω και να σωθώ, αλλά το φιλοσόφησα το πράγμα. «Αν είναι να βουλιάξεις, βούλιαξε με στυλ και μην κάνεις καραγκιοζιλίκια» σκέφτηκα. «εξάλλου υπάρχουν και χειρότερα, άσε που αν τους πω τον τρόπο που πέθανα κει στον παράδεισο, σίγουρα θα πουν ότι αδικήθηκα και μπορεί να με ξαναγυρίσουν! Τι να πει κι ο παρκαδόρος του καραβιού δηλαδή που όταν θα πάει στον παράδεισο και τον ρωτήσουν γιατί ήρθε κει, τι θα πει? Πάρκαρα αυτοκίνητα και πνίγηκα? Θα τον περάσουν για πυροβολήμενο, άρα πάλι μέσα!»
Με τα πολλά κατάφερα και βγήκα από το πλοίο, πάντα με ψηλά το κεφάλι και χωρίς να με πάρει είδηση κανείς ότι η ψυχολογία μου πλακωνόταν με την άγκυρα ποια απ’ τις δύο θα φτάσει πιο χαμηλά. Γιατί το πλοίο είχε αργήσει κι όλοι μπουχτισμένοι τρέχανε προς την έξοδο τρελλαμένοι! Πού να καταλάβουν ότι εγώ έτρεχα για να σωθώ?
Κατεβαίνω κάτω, μπαίνω στ’ αμάξι και τσούκου-τσούκου τραβάω προς την έξοδο. Στον κεντρικό δρόμο της Ηγουμενίτσας γινόταν ένας ψιλοπανικός. Αλλά εμένα πια δε με σταματούσε τίποτα! Σκεφτόμουνα «δρόμος+ άσφαλτος-+στεριά= ασφάλεια και σιγουριά. Δεν έχω να φοβηθώ τίποτα πια και θα σκίσω τους δρόμους!!!»…
Το πράσινο γίνεται κόκκινο. Όπως σ’ όλες τις πολιτισμένες πόλεις, τα αυτοκίνητα χωρίζονται στις λωρίδες και περιμένουν να ανάψει το επόμενο πράσινο…
- Ωραία ε? Πώς τα βλέπεις τα πράγματα?
- Ωραία, αλλά είμαι κουρασμένη, κλείνω λίγο τα μάτια μου, τρεξ’ το λιγάκι, ε?
- Καλά, ξέρεις σε ποιον απευθύνεσαι παιδάκι μου? Κάθεσαι δίπλα στον number one της ταχύτητας!!! Κάτσε και θα δεις! Με το που ανάψει το φανάρι θα γίνω σαΐτα!!! θα ξυπνήσεις και θα ‘σαι Άρτα! Καλά, δε με ξέρεις καλά, δε με ξέρεις καθόλου καλά μου φαίνεται! Χα!
Το φανάρι ανάβει πράσινο. Τα αυτοκίνητα της διπλανής λωρίδας ξεκινούν το δρόμο της επιστροφής. Εμείς κολλημένοι!
- άντε ρεεεεεε!!! Τι κάνουν τόση ώρα πια???
Τα αυτοκίνητα προχωρούνε άνετα. Αντίθετα εμείς στο ίδιο σημείο με μένα τρελλαμένο να μονολογώ…
- Λες να έγινε κανένα τρακάρισμα? Αλλά δε φαίνεται τίποτα, ούτως ή άλλως πολλή ησυχία βλέπω…
Το φανάρι ξανανάβει κόκκινο. Μπαίνουνε τα αυτοκίνητα σε ουρές και μένα να χει γυαλίσει το μάτι μου!
- ΕΛΕΟΣ! ΝΤΡΟΠΗ! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΥΤΑ!!!!!!!!
Μπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιπ!
- ΑΝΤΕ ΡΕΕΕΕΕΕΕ! ΤΟ @@!$&()* ΣΑΣ ΜΕΣΑ!
Κείνη την ώρα ξυπνάει….
- τι φωνάζεις παιδάκι μου? Τι έπαθες πια?
- ΚΑΛΑ ΣΤΗΝ ΚΟΣΜΑΡΑ ΣΟΥ ΕΣΥ! ΕΧΟΥΜΕ ΠΗΞΕΙ ΣΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ!!!
- Καλά είσαι σοβαρός? Ποια κίνηση? Και γιατί κάθεσαι πίσω απ΄ τα παρκαρισμένα???
- (γκλουπ)…ε?....ναι…σα να χεις δίκιο δηλαδή...
- Είναι που θα ξυπνούσα στην Άρτα! Σαχλαμαράκια! Άει προχώρα πια!!!
13 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΖω ένα δράμα...
50 χρόνια μπροστά... Grande Bretagne Haute-culture... see through συντακτικό τζιβάνες ααα... αλλαξοκωλιές Βζζζζουμ Γκόρτσος! Γκόρτσος! Δρακουμέλ Ελλάδα- Αχ πατρίδα μου γλυκειά! Επίκαιρα: Ούτε που τα θυμάμαι Ευτυχισμένοι μαζί Ήταν ωραία στη Μοζαμβίκη... θου κύριε καλλιγραφία αδερφή γιαπί κάργες Καρχαρίες Κοκό κουλτούρα μας να φύγουμε Λίγο καλύτεροι από μένα... λοίμωξη Μάγια η μέλισσα καραμπουζουκλής τσόντα Μελέτη σκιάχτρο Συγγρού Μόγλης μπατανόβουρτσες μπουρμπουλήθρες Μπουτάκια Ντάμπο το ελεφαντάκι ξενΕΡΩΤΩΝ διάλογοι... Οι ηττημένοι της ιστορίας... Όταν ήμουνα παθιάρης... πηγάδι μεγιεμελέ juventus πολυμίξερ αστροφεγγιές captain-Iglo προφήτης Ηλίας φάλαινα Τσε σαμιαμίδι φουλ της ντάμας αστερίας Τις πταίει Ψώνια στο καμπαναριό