Πάντα στη ζωή μου ήθελα να γίνω ένας λαϊκός ήρωας. Προσπάθησα δυο-τρεις φορές να καταφέρω κάτι, έτσι να με θυμούνται, αλλά την τελευταία στιγμή πάντα κάτι τύχαινε και τα ‘κανα π***ανα…

Το λάθος μου όμως δεν ήτανε αυτό. Το λάθος μου ήτανε που δεν κατάλαβα ποτέ ότι το να γίνεις λαϊκός ήρωας, αν δεν τερματίσεις, απέχει ελάχιστα από το να γίνεις λαϊκό ανέκδοτο…

Πανεπιστήμιο Κέρκυρας. Η πρόταση για κατάληψη του Παλαιού Φρουρίου της Κέρκυρας από τους φοιτητές έπεσε σαν κεραυνός (στο κεφάλι μου), καθώς δυστυχώς με τις μαλακίες που ασχολιόμουνα, έπρεπε να συμμετέχω...

Στην είσοδο μας περιμένανε τα ΜΑΤ. Μπροστά οι αριστεριστές που ήτανε ντυμένοι με κάτι πολύχρωμα ρούχα σα σερπαντίνες και από την άλλη κάτι σκοτεινοί αναρχικοί στα μαύρα με κάτι μπουκάλες στα χέρια σαν να γύριζαν ξημερώματα από τον Πλούταρχο. Λίγο πιο πίσω οι κοπέλες των αριστεριστών με κάτι μουστάκια που θα τα ζήλευε και ο Αναστόπουλος και ακόμα λίγο πιο πίσω οι κοπέλες των αναρχικών που ήταν φτυστοί οι άντρες τους μην τις ματιάσω!  

Κι εγώ με μια καμπαρτίνα και το τσιγάρο στο στόμα να κάθομαι να ψάχνω στο πλήθος κανέναν της συνομοταξίας μου και να αναρωτιέμαι που έκανα λάθος…βρίσκω μια αναρχόφατσα πρώτου μεγέθους με ένα μούσι σαν τον Αμαζόνιο, σκεπτόμενος ότι «αυτός θα ξέρει…»

-         Ρε φίλε μου συγνώμη δηλαδή, δεν ήτανε υποχρεωτικό να ‘ρθουμε όλοι στην πορεία? Δε ψηφίσανε όλοι υπέρ?

-         Ε και? Που ζεις ρε φιλαράκο? Τι σημαίνει υποχρεωτικό? Όχι βέβαια!  Σιγά μη σου κόψουμε κι απόδειξη!

Άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ψιλές. Οι φοιτητές τις τρώγανε στεγνά από τα ΜΑΤ, ενώ οι κοπέλες τους, οι ελάχιστες δηλαδή που μπορούσα να διακρίνω που δε χρειαζότανε να κάνεις σωματικό έλεγχο προκειμένου να δεις αν είναι κορίτσι ή αγόρι, φώναζαν από χιλιόμετρο «Κωλόμπατσοι, θα σας μπιπ τον μπιπ σας μπιιιιιιπ!», ενώ εγώ γύριζα μέσα στο πλήθος πανικόβλητος κοιτώντας προς τα πάνω σα να κυνήγαγα κουνούπια…

Ξάφνου ένα ΜΑΤ αρχίζει και τραβάει ένα φίλο να τον βάλει σε μια κλούβα. Σταματάω απότομα το παράνομο κυνήγι πεταλούδας στην πορεία και προσπαθώ να πάω κοντά μπας και τον γλιτώσω. Δεν έχω φτάσει ακόμα όταν το ΜΑΤ τον πάει προς την κλούβα, ώσπου τρώει μια ψιλή από το πουθενά, κι ο φίλος πετάγεται πάνω μου, που είχα φτάσει εν τω μεταξύ μόλις…

-         Με γλίτωσες! Σ΄ ευχαριστώ πολύ, θα στο χρωστάω!

-         Ποιος ήρθε?

-         Αν δεν ήσουνα εσύ θα καταστρεφόμουνα! Τι θα έλεγα στους γονείς μου?

-         Έλα μου ντε!

-         Θα πω σ’ όλον τον κόσμο ότι εσύ μ’ έσωσες να μάθουν τι αγωνιστής είσαι! Και πάνω απ’ όλα θα ενημερώσω με τι μάγκικο τρόπο τα κατάφερες να με σώσεις!

-         Αμέ! Να το πεις, να το πεις! Αλλά κάνε μου μια χάρη πρώτα ρε αδερφέ…

-         Ο,τι θες!

-         Δεν ενημερώνεις εμένα πρώτα…?

Μετά τη δεκαήμερη παύση μου από δρώμενα του ΜΗ λόγω μπλεξιμάτων και διαφόρων άλλων καταστάσεων, επιστρέφω δριμύτερος νομίζω, έχοντας χάσει πολλά επεισόδια και ίντριγκες μεν, έτοιμος όμως πάνω απ’ όλα, να δημιουργήσω καινούργια…

Το σημαντικότερο πράγμα που μου συνέβη είναι μια ψύξη που μ’ έπιασε την οποία θα χαρακτήριζα καθολική, καθώς ξεκίναγε απ’ το πηγούνι κι έφτανε μέχρι την τελευταία τρίχα που χύνεται με χάρη λίγο πάνω από τη φτέρνα μου…

Ξεκίνησε το πρωί της Παρασκευής. Ξύπνησα σα στραβωμένος σουγιάς, και όρθιος έμοιαζα λιγότερο με άνθρωπος, και περισσότερο με καλαμάκι δαγκωμένο μετά το φραπέ. Το πλύσιμο στο νιπτήρα είναι κάτι ανανεωτικό και χαλαρωτικό μετά το πρωινό ξύπνημα για όλους, με την προϋπόθεση όμως όταν τελειώσει το πλύσιμο, να μπορείς να ανεβάσεις το κορμί σου, να σηκωθείς σαν άνθρωπος και να αποχωρήσεις περήφανα μπουγελωμένος και με χαμόγελο Colgate  για τις προκλήσεις της μέρας.

Εγώ καλά ξεκίνησα το πλύσιμο με δεκάδες δροσερά πλάτσα- πλούτσα και βουτηχτές,  αλλά εκεί που πήγα να σηκωθώ έμεινα κάτω σαν κοπρίτης λες κι έκανα ανάκριση μέσα στην τρύπα του νιπτήρα στην νυχτερινή κατσαρίδα που έκανε βόλτες στο μπιντέ, στο χωλ και στο μπαράκι του σαλονιού.

Στη δουλειά τα ίδια χάλια και χειρότερα. Ο κόσμος ζητούσε από μένα πράγματα απλά και φυσιολογικά, που στα μάτια μου αυτήν την αποφράδα μέρα, με την πλάτη off φαίνονταν σαν τους δώδεκα άθλους του Ηρακλή…

-         Κύριε θα μου δώσετε μια λευκή κόλλα σας παρακαλώ?

-         Που την είδατε την λευκή κόλλα κυρία μου?

-         Από πίσω σας είναι, αυτή που κρέμεται, θα μου δώσετε μία αν θέλετε?

-         Κοιτάχτε, γενικώς δεν το συνηθίζω και μη με παρεξηγήσετε για το λεξιλόγιο μου, αλλά θα ‘ρθειτε από πίσω μου, να πάρετε αυτό που κρέμεται μόνη σας?

Έτσι κύλησε η μέρα. Κατά τ’ άλλα είχαμε και τις ιστορίες του Ρουσόπουλου, που πραγματικά είχα κολλήσει με τον τρόπο που αυτός ο πολιτικός κατάφερε με μια έξυπνη και διακριτική πολιτική κίνηση, να ενώσει όλους τους Έλληνες και να θυμηθούμε ότι στα δύσκολα γινόμαστε ένα και μπράβο του γι’ αυτό. Δεν έχω ξαναδεί παραίτηση άλλου υπουργού που να χαροποιήσει και να αγκαλιάσει όλες τις λαϊκές μάζες, κάθε φύλου, κάθε τάξης, κάθε ιδεολογίας και προέλευσης. Ούτε για το Μακεδονικό τέτοια ομοψυχία!

Κι ο πρωθυπουργός έτρεξε να τον ευχαριστήσει για τις υπηρεσίες του γιατί προσέφερε πολλά στην πατρίδα…

Α) έφτιαξε μεζονέτα κοντά στο σπίτι του Καραμανλή. Έτσι πρωθυπουργός και υπουργός τύπου, όντας μεσοτοιχία θα μπορούσαν ευκολότερα και αποτελεσματικότερα να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο για το έθνος! Φαντάζεστε να έμενε ο Θόδωρος σε καμιά Κυψέλη? Μέχρι να σκάσει μύτη ο Κωστάκης, να μπερδευτεί στις οδούς, να ψάξει να βρει έναν Έλληνα προκειμένου να ρωτήσει αν πηγαίνει καλά, να παρκάρει την τετραώροφη αμαξάρα, ο κίνδυνος είχε ήδη ξαπλώσει, είχε ανάψει τσιγάρο σαν μετά το σεξ, κι απολάμβανε τον πανικόβλητο πρωθυπουργό να ανοίγει πορτοπαράθυρα…

Β) βοήθησε στην πολιτιστική κληρονομιά. Έδωσε ένα παράδειγμα στους νέους ανθρώπους να έχουνε πνευματικό, γιατί εκτός από γαλήνη, θα βρουν και επαγγελματική αποκατάσταση. Χτύπησε τα ψευτοείδωλα της ποπ στυλ Ρουβά, Μαντόνα και Μπρίντνει Σπήαρς, φέρνοντας στο προσκήνιο έναν παπά, τον Ευφραίμ, που ως τότε δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του…

Γ) μας έκαναν μαθήματα φιλίας. Ευφραίμ, Κωστάκης, Θόδωρος ως άλλοι Ρος, Τσάντλερ και Τζόι κράτησαν στα δύσκολα, και κυρίως μας υπόσχονται με τα μυαλά που κουβαλάνε και νέα επεισόδια…

Το star channel να ναι καλά!

Καλή Λευτεριά αδέρφια!

Ζήτω το ΟΧΙ ! (των Ελλήνων στους Ιταλούς…)

Κάτω το ΟΧΙ!  (της Χριστίνας σε μένα…)

Ο ελληνικός κινηματόγραφος εκτός όσων μας έχει προσφέρει, μας έδωσε και καλούπια ερώτων, ώστε αν δεν έχουμε έμπνευση την κατάλληλη ώρα και στιγμή, να τα ακολουθήσουμε. Αυτά θα αναλύσουμε τώρα, ψάχνοντας ο καθένας για πάρτη του φυσικά, ποιο μας ταιριάζει…

Παπαμιχαήλ- Βουγιουκλάκη…

Ο έρωτας τους ξεχείλωνε τσέπες. Ο Δημητράκης με το που έβλεπε την Αλίκη μεταμορφωνόταν σε σαλιάρα ενώ κι εκείνη δεν πήγαινε πίσω, αφού καταδέχτηκε να τραγουδήσει το «Θα κεντήσωωωω…». Κι ενώ στα έργα ο Παπαμιχαήλ ήτανε ο δύσκολος που δε σήκωνε πολλά-πολλά κι η Αλίκη το ‘παιζε πατάκι στη σαλοτραπεζαρία, στην πραγματικότητα τα πράγματα ήτανε διαφορετικά, καθώς ο Παπαμιχαήλ με το που χωρίσανε δε μπορούσε να συνέλθει, του κατσικώθηκε η Αλίκη στο μυαλό, και στα μάτια του οι υπόλοιπες γυναίκες μοιάζανε σφουγγαρίστρες, ενώ εκείνη το ‘ριξε στο τσάμικο και στο «φύγε εσύ έλα συ»

Καζάκος- Καρέζη…

Πιο σοβαρό ζευγάρι με μπόλικη ιδεολογία να πέφτει σε κάθε κοντινό. Ειδικά όταν ο Καζάκος έσμιγε τα φρύδια του σου ερχότανε να του πεις ο,τι θυμάσαι από το μάθημα της Δευτέρας κι ας έχεις τελειώσει το σχολείο δέκα χρόνια, ενώ η Καρέζη ήτανε ολίγον τι τσαούσα. Έτσι ο γάμος τους θύμιζε περισσότερο γάμο καθηγητή της φυσικοχημείας με την κοπέλα του τελευταίου θρανίου, που είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα προκειμένου να μη μείνει στην τάξη…

Κομνηνός- Ναθαναήλ…

Αυτό ήτανε καθαρά ένα κινηματογραφικό ζευγάρι, το οποίο όμως δεν έχει να ζηλέψει και πολλά από τα σημερινά. Σπάνια μιλάγανε μεταξύ τους, κι όταν μιλάγανε πετάγανε ανά μισάωρο ένα «πόσο σ’ αγαπώ κανείς δε ξέρει…» ενώ εμείς έπρεπε να ξέρουμε ας πούμε, αλλιώς τζίφος, δε θα καταλαβαίναμε Χριστό, και την ταινία θα την κάναμε γιω-γιω μπας και βγάλει τα λεφτά της. Όταν δε μιλάγανε, τρέχανε στην ακροθαλασσιά σα πιγκουίνοι ενώ ενίοτε κάνανε και τσιγάρο μετά το σεξ πετάγοντας βαθυστόχαστα μηνύματα αγάπης «σ’ αγαπώ», «κι εγώ σ’ αγαπώ», «αμ εγώ να δεις», ενώ πάντα κατέληγαν χωρισμένοι. Ήτανε από τα πιο συγκινητικά ζευγάρια που πραγματικά σου αφήνανε κάτι (να τους πετάξεις).

Λογοθετίδης- Λιβυκού…

 

Τι Παπαμιχαήλ και Βουγιουκλάκη, εδώ μιλάμε για καψούρα τρελή! Ο Λογοθετίδης ο μεγαλύτερος κωμικός που έχει περάσει, έπαιξε τα ρέστα του και τα ‘βγαλε διπλά. Τι κι αν η Λιβυκού ήτανε ένα χιλιόμετρο κουκλάρα και μάλιστα στην ευθεία, κι αυτός έμοιαζε σαν τη κιβωτό του Νώε? Τη βούτηξε κι ο,τι έφτανε το πιασε. Τώρα θα μου πείτε τι σκατά του βρήκε! Αλλά πια δε μπορούμε να πούμε τίποτα, καθώς για όλες αυτές καθάρισε η Βατίδου που παντρεύτηκε τον Κούγια, αθωώνοντας εκατομμύρια γυναίκες για τις λάθος επιλογές τους…

Ψάλτης- Φίνου…

Ζευγάρι σε μια πιο σύγχρονη εκδοχή και πιο πραγματική. Ο κλασικός πέφτουλας που βρίσκει το δάσκαλό του. Εκείνη ευαίσθητη και όχι ζηλιάρα, τον αφήνει να γυρνάει με πενήντα αφήνοντάς τον μόνο του να ανακαλύψει την αξία της.  Αφού αυτός έχει πηδήξει μέχρι το διαχειριστή της πολυκατοικίας, ξάφνου του σκάει ο ντουβρουτζάς κι ανακαλύπτει ότι είναι μονογαμιάς με τη ξανθούλα.  Η άλλη τον περιμένει ακόμα, αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά πως μπορεί η ανάσα μας να είναι κοντά με τις πρωταγωνίστριες που αντιπροσωπεύουν τις πιο καλές γυναίκες της ζωής μας, αλλά δυστυχώς μας χωρίζουν οι διαφημίσεις…

Όπως λέει κι ο φίλος μου ο blacksad στο προφίλ του, οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Αυτοί που έχουν τη θηλιά στο λαιμό, και αυτοί που πρέπει να την κόψουν. Κοινώς, χωρίζονται στους έξυπνους και στους βλάκες. Αλλά οι βλάκες εκτός του ότι είναι αρκετοί, είναι και πολυεπίπεδοι γαμώτο και δεν μπορείς να τους πιάσεις από πουθενά.

Έτσι θα προσπαθήσω να τους χωρίσω σε υποκατηγορίες, για να γίνεται πιο εύκολα ο εντοπισμός τους.

Το καλό παιδί:  Είναι το παιδί που είναι υπάκουο, συγκαταβατικό, χωρίς πρωτοβουλία. Και πάλι είναι ευδιάκριτος. Θα τον δείτε να κουβαλάει τις τσάντες του Hondos που μόλις ψώνισε η σύζυγος, θα τον δείτε να κερνάει μια ολόκληρη παρέα κοριτσιών σε καφετέρια επειδή του αρέσει η δεύτερη ξαδέρφη μιας από δαύτες,  θα τον δείτε να έχει να μιλήσει με τη γυναίκα του έξι μήνες για τον απλό λόγο ότι δε θέλει να τη διακόψει…

Ο χαρχαρίκος: Οι χαρχαρίκοι είναι μια κατηγορία που μπορεί να μην έχει ακουστεί ευρέως, αλλά είναι διαχρονική και εξαπλωμένη. Είναι εκείνοι που κάνουνε παρέα με όμορφες γυναίκες, δεν έχουνε πιάσει ούτε καν το κούτελό των κοριτσιών μπας κι έχουν πυρετό, και ξινίζουν όταν δουν στην παρέα καινούργιο πρόσωπο, αλλά δε βγάζουν μιλιά, μην τυχόν και τους φύγουνε και φαίνονται μπακούρια στον κόσμο. Είναι οι τύποι που μαθαίνουν ότι τους κερατώνει η γυναίκα τους και της ζητάνε μία ακόμα ευκαιρία…

Ο καληνυχτάκιας: Αυτή ανθίζει κυρίως στις πιο νεανικές ηλικίες, συνήθως λίγο μετά που ο σπόρος πάρει το δίπλωμα. Πιτσαδόρος λιγότερες διαδρομές έχει κάνει για την κοπέλα αν και έχει μπει τουλάχιστον στο σπίτι της, σε αντίθεση με τον πρώτο που στραβολαιμιάζει από το Peugeot rally  μπας και δει την τέντα...

Ο μπούας: Αυτή είναι η πιο σπάνια κατηγορία και συναντιέται κυρίως σε πρωθυπουργούς. Είναι αυτός που όταν σου λέει «Θα αλλάξω τα πράγματα» εννοεί του σπιτιού του. Είναι αυτός που χαίρεται όταν τον βγάζουν  καταλληλότερο για πρωθυπουργό χωρίς να ξέρει για ποια χώρα τον προορίζουν.  Τέλος, μπούας λέγεται αυτός, που πρώτα παντρεύεται και μετά του συστήνουν τη γυναίκα του…

Φυσικά υπάρχουν και οι χαρισματικοί, όπου κινούνται σαν αίλουροι, σ’ όλες τις κατηγορίες…

 

Δυο πράγματα δεν αντέχω με τίποτα. Το στήσιμο και το φτύσιμο. Γιατί τρέμω τους συνειρμούς που θα σκάσουν τις ώρες που θ’ ακολουθήσουν. Άλλες φορές οι συνειρμοί αυτοί είναι μες στην κατάθλιψη και στα υπονοούμενα, κι άλλες φορές είναι βουτηγμένοι μες στη χαζομάρα. Αυτά σκεφτόμουν περιμένοντας το αδερφάκι μου στην πλατεία Ιπποδάμειας…

Η Ιπποδάμεια ήταν η ξακουστή κόρη του Οινόμαου, βασιλιάς της περιοχής, Πυργιώτης αναντάμ παπαντάμ, αλκοολικός ως τα μπούνια, χαρτοπαίχτης, αλογομούρης, γνήσιο τέκνο της πατρίδας. Κάποιοι μιλούσαν και για αιμομικτικές σχέσεις μεταξύ των δύο, πράγμα όμως αδιανόητο για Πυργιώτες.

Ο Οινόμαος μεγάλος ρέμαλος, είχε αδυναμία τόση στην Ιπποδάμεια που δεν την άφηνε να παντρευτεί, κι έτσι όποτε έσκαγε γαμπρός, τον έκανε σκόνη απορρυπαντικού με δώρο τον αποχυμωτή…

-          Ήρθα να παντρευτώ την κόρη σου!

-         Τι λε ρε, σοβαρά? Στο δήμαρχο ή στον παπά τον θες το γάμο ρε μόρτη?

-         Έχει τόση σημασία?

-         Αμέ! Να δούμε ποιος θα σε διαβάσει!

Τους έβαζε και τρέχανε σε ιππικό αγώνα μαζί του. Αλλά τα άλογα του Οινόμαου ήτανε θεϊκά κι έτσι αφού κέρδιζε, τον γαμπρό τον κλαίγανε κι οι πέρδικες…

Όπου σκάει μύτη ο Πέλοπας. Η εμφάνιση του στο παλάτι θύμιζε λίγο Τζέημς Ντιν το «ανατολικά της Εδέμ». Μόλις τον είδε η Ιπποδάμεια έγινε μερέντα,  κι ανήμπορη να αντισταθεί στο μέσα της, του σφύριξε το μυστικό να κόψει ρόδα μυρωμένη…

-         Φύγε! Θα σε βάλει να τρέξετε με τα άλογα στην πίστα ποιος θα βγει πρώτος!

-         Σιγά το δύσκολο, τα άλογα!

-         Εσύ κι ο πατέρας εννοώ Πάκη μου, τα άλογα του είναι θεϊκά και θα σε σακατέψει…

-         Δε νομίζω, κι εγώ υπερέχω κάπου γλύκα!

-         Έχεις κι εσύ θεϊκά άλογα?

-         Όχι αλλά έχω καλά πιτς…

Ο Πέλοπας υποψιασμένος, πιάνει το Μυρτίλο, συνεργάτη του βασιλιά, να ξεβιδώσει τις βίδες από το άρμα του Οινόμαου τάζοντας του λαγούς με πετραχήλια…

-         Αν το κάνεις, σου υπόσχομαι να κάνουμε τρίο με την Ιπποδάμεια!

-         Σοβαρά? Θα κάνουμε πάρτυ με ούζα??? Γιούπιιιιιιιιιιιιιιιιιιι…

-         Να σαι συ καλός, και θα με θυμάσαι για όλη σου τη ζωή…

-         Μόνο θέλω μια χάρη αφεντικό…

-         Τι?

-         Στο πάρτυ να κάτσω πίσω-πίσω, έχω αιμορροΐδες…

-         …

Ξεβιδώνει με τρόπο τις βίδες από το άρμα του Οινόμαου. Καθώς ο αγώνας εξελίσσεται, οι ρόδες του βασιλιά ρίχνουν μια ζεμπεκιά, τουμπάρει το άρμα κι ο Οινόμαος γίνεται τυρί για τοστ. Ο Πέλοπας παντρεύεται την Ιπποδάμεια και γίνεται βασιλιάς.

Ο Μυρτίλος απογοητευμένος για το τρίο που δεν έγινε ποτέ, του μεινε απωθημένο και έφτιαξε το τρίο γκιτάρα, πρόγονο των gipsy kings και των Κατσαμπακίων…

Από τον Πέλοπα πήρε το όνομα του η Πελοπόννησος. Παιδιά του ο Ατρέας κι ο Θυέστης και εγγόνια του απ’ τον Ατρέα, ο Αγαμέμνων κι ο Μενέλαος, οι βασιλιάδες που χάραξαν την ιστορία της Ελλάδας. Και μετά στην Ολυμπία οι αγώνες…

Κι όλα αυτά, κάπου στην Ηλεία, με τα καλά και τα κακά της, κοιτίδα της Ελλάδας…

Ευτυχώς που συμβαίνουν πέντε- έξι πράγματα και δίνουν άλλο νόημα στη ζωή μας…

Προχτές έκανα την απεγνωσμένη κίνηση. Εκείνη δεν έδινε πολλή σημασία από τη μία και παρακολουθούσε τα πράγματα από μακριά, κοινώς το ‘παιζε Ντελακρουά στο ’21 ένα πράγμα, όμως απ’ την άλλη όλο και το γυρόφερνε.

Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται να έκανα κίνηση υπό φυσιολογικές συνθήκες, αλλά αυτό το τραγούδι του Καρβέλα, το  «δε γαμιέται» ήρθε στην κατάλληλη στιγμή να με εμπνεύσει και να μου υπενθυμίσει το ρίσκο…

-         Θα κάνεις τίποτα το βράδυ?

-         Δε θα λεγα όχι, εσύ Γιώργο? 

-         Ούτε εγώ!

-         Ωραία!

-         Να σου στείλω μήνυμα για το βράδυ?

-         Αμέ, να μου πεις πώς πέρασες!

-         …

Τελικά τα τραγούδια δεν λένε όλη την αλήθεια. Άκου εκεί «δε γαμιέται»…

Κατά τ’ άλλα ο κόσμος, κι εγώ μαζί, έχουμε πολλά προβλήματα. Το μεσημέρι βγήκε ο πρωθυπουργός κι είπε με θράσος ότι θα δώσει λύση στα προβλήματά μου. Με ρώτησε εμένα αν θέλω να μου τα λύσει? Εγώ του πείραξα τα δικά του? Γιατί μου τα πειράζει δηλαδή? Έκανα αμάν και πώς να τα μαζέψω για να δείχνω την ηλικία μου, κάνω χωρίς λόγο δυο δουλειές, τρέχω από το πρωί ως το βράδυ, κι έρχεται σαν μην πω, να κάνει τι τώρα?

Πάντως περισσότερο απ’ τα προβλήματά μου, τρέμω τις λύσεις που σκέφτηκε…

Αλλά είχαμε το συγκινητικό γράμμα της Στέλλας Μπεζαντάκου στον Καραμανλή. Αυτό που προκαλεί εντύπωση στο γράμμα της εκτός του λυρικό ύφος του γράμματος βεβαίως βεβαίως, δεν είναι φυσικά το γεγονός ότι η Στέλλα στηρίζει Κώστα, αυτό είναι ηλίου φαεινότερο,  αλλά το γεγονός ότι κατάφερε να γράψει γράμμα…

Συνεχίζονται με κατάνυξη οι συναυλίες στο καλλιμάρμαρο. Όλοι οι ευαίσθητοι δήθεν αριστεροί εκατομμυριούχοι παίζουν για όλους και για όλα έτσι άβουλα για να μαζέψουν χρήμα, ακόμα και για τα παιδιά των τραπεζοϋπαλλήλων. Θα μου πει κάποιος ότι έχουν ευαισθησίες, εξάλλου ανέκαθεν είχαν όπως λεν, από τότε που ήτανε νέοι και ήταν παιδιά των λουλουδιών. Και λένε ότι δεν άλλαξε τίποτα γι’ αυτούς στο μέσα τους, στην ιδεολογία τους, παρά μόνο λίγες λεπτομέρειες. Θα συμφωνήσω κι εγώ. Από παιδιά των λουλουδιών έγιναν μπουμπούκια…

Κι επιστρέφω στο θέμα του έρωτα έτσι για να κλείσω. Μια καλή γριούλα ήρθε το πρωί για να με συμβουλεύσει…

-         Πόσο χρονώ είσαι παιδάκι μου?

-         28…

-         κι ακόμα να παντρευτείς?

-         Τι λες βρε γιαγιάκα, θα μας τρελάνεις? Εγώ είμαι ακόμα τζόβενο…

-         Σε ηλικία γάμου είσαι, μια χαρά λεβέντης, ψηλός, με τη δουλειά σου, κοινωνικός! Τι φταίει δηλαδή και δεν έχεις τακτοποιηθεί ακόμα παιδάκι μου?

-         Δε θέλω προς το παρόν και αν σου εξηγήσω τι φταίει δε θα καταλάβεις κιόλας…

-         Τι φταίει πες μου, κι εγώ όλα τα καταλαβαίνω!

-         Δε θα καταλάβεις γιαγιάκα, άστο…

-         Πες μου και θα δεις αν θα καταλάβω!

-         Η σεξουαλική απελευθέρωση φταίει γιαγιάκα!!!

-         Α! είσαι και πατριώτης! Είδες που κατάλαβα? 

Στην ουσία πραγματικότητα δεν υπάρχει. Υπάρχει δηλαδή, αλλά ο καθένας έχει τη δική του. Πχ, έχουμε το φαινόμενο των τυφώνων. Αυτό είναι κάτι αντικειμενικό. Αλλά αλλιώς το εκλαμβάνει ο κάτοικος της Νέας Ορλεάνης που βλέπει το σπίτι του να γίνεται νούφαρο για να πηδάν βατράχια, κι αλλιώς το μοντέλο από το Κολωνάκι…

-         Έχετε να δηλώσετε κάτι για το φαινόμενο των τυφώνων?

-         Τι να σας πω κύριε, ο προηγούμενος δίσκος του Βασίλη Καρρά μ’ άρεσε καλύτερα…

Αυτό είναι μια ανακούφιση στο παρηκμασμένο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Η κρίση δεν ακουμπάει όλους, κι αν τους ακουμπάει, άλλους τους δαγκώνει και τους ταράζει στα δάνεια, κι άλλες τις αφήνει έγκυες…

Αν η παγκόσμια κρίση όμως δεν καταφέρει να σου αλλάξει τα φώτα σημαίνει δύο πράγματα. Ή ότι είσαι μέρος της κρίσης, ή ότι όταν έγινε, εσύ βρισκόσουν τουαλέτα…

Έτσι την πάτησαν και δυο μοντέλα που όταν είδανε το μικρόφωνο να πλησιάζει, θέλοντας να δείξουν προβληματισμένες για  τα φαινόμενα που συμβαίνουν γενικά στον κόσμο, άρχισαν να ανεμίζουν το μαλλί τους για να μας δείξουν πως ο τυφώνας πάνω απ’ όλα συμβαίνει μέσα στο κεφάλι τους…

 -         Πιστεύετε θα ανέβει ο Dow Jones?

-         Εμάς ρωτάτε? Καλά, γυναίκα δεν έχει αυτός? 

Τώρα που μιλήσαμε για δάνεια, πραγματικά μ’ αρέσει να τιμάω εκείνους οι οποίοι παλεύουν στη ζωή τους και παρ’ ότι δεν τα βγάζουν πέρα, ρισκάρουν, βάζουν τη μια πέτρα πάνω στην άλλη, έτσι, για να αφήσουν στα παιδιά τους κάτι να τους θυμούνται…

Σ’ αυτούς εντάσσεται κι ο Ρουσόπουλος, ο οποίος έχει πάρει δάνεια σπιτιού 1.000.000 ευρώ. Τώρα κάποιος θα ρωτήσει πώς τα βγάζει πέρα ο άτιμος και καταφέρνει και το αποπληρώνει, και παράλληλα να μπορεί να αντιμετωπίσει ένα φουσκωμένο ηλεκτρικό ή κινητό. Μάλλον έχει άγιο…

Οι υπουργοί πια, με εντολή πρωθυπουργού, θα ασχοληθούν πια με την καθημερινότητά μας. Να δω το Μειμαράκη να έρχεται με το σχολικό να με πηγαίνει στη δουλειά κι ας πεθάνω!

Η Τζούλια Αλεξανδράτου έμαθα πως στο κέντρο «καραμέλα» που εμφανίζεται τα βγάζει όλα σχεδόν και αυτό δεν αρέσει στον κόσμο. Δηλαδή δεν κατάλαβα, ο κόσμος τι περίμενε, να τη δει να κάνει ντουέτο με τη Χαρούλα Αλεξίου?

Επειδή πάνω απ’ όλα θέλω να χω ιδίαν άποψη γι’ αυτό για να μη λέω λόγια του αέρα, εγώ θα πάω.

Απέναντι από το γραφείο είναι ένα ξενοδοχείο που κάθε μέρα 12μιση μου μου, βαράει κάρτα μια πιτσιρίκα που μ’ αυτά που φοράει, στόχος της σίγουρα είναι να μ’ ανεβάζει και την πίεση εκτός των άλλων. Έτσι χτες βρήκα την ευκαιρία να αντιμετωπίσω το πρόβλημα της πίεσής μου κατάματα…

-         Γεια σου κοπέλα!

-         Ποιος είσαι συ?

-         Ο απέναντι. Ξέρεις, κάθε πρωί σε βλέπω, και μια χαρά, ξέρεις τώρα, αλλοίμονο στους νέους και μια ζωή την έχομεν,  και ο,τι και να γίνει βρε παιδί μου, σιγά τώρα, μια οικογένεια είμαστε εξάλλου...

-     Ε?

-     ...

-     ...

-     Ωραίο ξενοδοχείο έχετε…

-         Ναι..

-         Πολύ ωραίο θα έλεγα…

-         ….(το ‘ παμε)

-         δηλαδή και γαμώ τα ξενοδοχεία!

-         (τέτοιο μπλα-μπλα ούτε ο Σκούμπι Ντου…)

-         ….

-         ….

-         Τι ώρα σχολάς?

-         Το βράδυ.

-         Να ‘ρθω να σε πάρω?

-         Συγνώμη, αλλά το βράδυ αποφεύγω να βλέπω κινούμενα σχέδια…