Λένε ότι σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι.

Αυτό μου ακούγεται σα μια ελίτ προσέγγιση της καθημερινής περιπλάνησης μας.

Γιατί αυτό το διατύπωσε ο Καβάφης στην «Ιθάκη» του, εμπνευσμένος από την περιπέτεια του Οδυσσέα.

Σίγουρα θα μπορούσε όμως να το είχε εμπνευστεί κι από την εκστρατεία του Ιάσωνα στη μακρινή Κολχίδα.

Ή κι ακόμα από τον πηγαιμό του Θησέα από την Αθήνα στην Κρήτη με σκοπό το «καθάρισμα» του Μινώταυρου (νεόπλουτοι σαν το Μίνωα θα είχαν μόνο τέτοια κατοικίδια…)

Η ιστορία γράφεται κοιτώντας από πάνω προς τα κάτω. Η ιστορία και η μυθολογία υπήρξαν ανέκαθεν όργανα της εξουσίας που την  διαπραγματευόταν πάντα ανέκαθεν βάσει των βραχυπρόθεσμων συμφερόντων της.

Κι έτσι ως επιστέγασμα όλων αυτών, διαβάζουμε σε ένα ολόκληρο έπος τον Οδυσσέα να ατενίζει το πέλαγος σκεπτόμενος τις επόμενες κινήσεις του, τη γυναίκα του , το γκομενάκι που «χτύπησε» προχτές στη χώρα των Λαιστρυγόνων,  κι αν αυτό που βλέπει μπροστά του είναι μεγάλο  δελφίνι ή μικρός καρχαρίας, με τον Όμηρο να αγνοεί επιδεικτικά όλους αυτούς τους συφοριασμένους και θύματα της ιστορίας, αυτούς τους ανώνυμους που τραβάγανε κουπί όλα αυτά τα χρόνια, για να έχει να διηγείται ο Οδυσσέας στην  Καλυψώ στο τσιγάρο μετά το σεξ.

Όλους αυτούς που ο Όμηρος τους παρουσιάζει γραικύλους, άπληστους, τιποτένιους και χαραμοφάηδες, λες κι ότι όλα τα χαρίσματα (όλα  τα λεφτά λουλούδια) σκόνταψαν  κι έπεσαν πάνω στον Οδυσσέα.

Γιατί ενώ όλα τα «βόδια» πήγαιναν στην Κίρκη σα να πηγαίνουν στο Allou Fun Park, εκείνος την κατάλαβε και αποτραβήχτηκε!

Γιατί ενώ όλα τα «ζώα» άκουγαν τις σειρήνες κι είχαν κάτσει πρώτο κατάρτι πίστα, λες και ακούγανε το Νταλάρα να απαγγέλλει Ρέμο,  ο Οδυσσέας είχε βάλει walk-man με επιτυχίες του Τζίμη Μακούλη για να μη ξεγελαστεί.

Γιατί ενώ είχανε να δούνε φαγητό όσο έχουμε να δούμε στις τηλεοράσεις παπά-straight,  φταίνε που πέσανε σα τα λημάρια πάνω στα ήσυχα γουρουνάκια (?) και τα τσακίσανε! Ενώ ο Οδυσσέας  ας πούμε κρατήθηκε κι ας είχε γίνει σαν Εβραίος, κρατώντας το επίπεδο ψηλά! (είχε φάει κάτι σοκολατάκια από τον πρέσβη που εκτός των άλλων τον κακομαθαίνει κιόλας και δεν πείναγε…)

Για να μην μπω για τον Ιάσωνα που τη διαδρομή Ιωλκός- Κολχίδα την είχε κάνει πλατεία Βάθη-Ζήνωνος μία το βράδυ, καθώς δεν είχε αφήσει ούτε θηλυκό  αστερία, έχοντας- όπως πάντα άλλωστε- τους γνωστούς-άγνωστους να τραβάνε το κουπί έχοντας πάθει Parkinson απ’ την πολλή ορθοπεταλιά.  Για να μη μπω το μεγάλο στρατηγικό σχέδιο που είχε συλλάβει, να έχει στο καλάθι πάνω στο κατάρτι έναν τυφλό για να βλέπει τις κινήσεις τυχόν αντιπάλων.

Δε ξέρω αν είδε τίποτα, πάντως σίγουρα θα πλευρίτωσε.

Για τους κληρονομικούς άρχοντες το ταξίδι  είχε σημασία κι όχι ο προορισμός.

Για τους υπόλοιπους όμως το ταξίδι είχε σημασία μόνο αν είχε μποφόρ κάτω του τρία, και ο προορισμός είχε σημασία αν  ήξεραν πως εκεί που θα πάνε δε θα τους παλουκώσουν έχοντας συνέχεια τον παπάρα τον αρχηγό τους  να τους λέει «Σας τα λεγα? Ουστ από δω, τουρκόγυφτοι!»

Οι ηγεσίες μοιάζουν πολύ με τους τύπους που δεν έχουν πού το βράδυ να κοιμηθούν. Δεν έχουν να χάσουν τίποτα απολύτως. Βλέπουν τη ζωή τους σαν μαγαζί με ρούχα. Το τελευταίο που τους νοιάζει είναι αυτό που θα αγοράσουνε στο τέλος. Αρκεί που δοκιμάσανε τρεις ντουζίνες ρούχα!

Για τον πολύ τον κόσμο όμως, ο οποίος εξαντλεί την εφευρετικότητά του στη διεκπεραίωση των τελευταίων λεπτομερειών για το επόμενο ταξίδι της ηγεσίας, υπάρχει κάτι που απόλυτα τον εκφράζει: Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!

Κι όσο πιο πολλά μέσα  τόσο το καλύτερο!

Κι όσο πιο γρήγορα φτάσουμε στο σκοπό, άλλο τόσο καλύτερα!

Γιατί αν είσαι προορισμένος  για «κούπινγκ» σημασία έχει ο προορισμός!

Το ταξίδι να λείπει καλύτερα…

Νοιώθω ότι σ’ αυτή τη γιορτινή καθημερινότητά μας, υποβόσκει μια σχιζοφρένεια.

Πέρσι κάναμε τούμπες που μπήκε τούτος δω ο χρόνος και τώρα κάνουμε αμάν να ξεκουμπιστεί!

Τα Χριστούγεννα για τους περισσότερους είναι ένα σπουδαίο θρησκευτικό event. Αυτές τις μέρες οι άνθρωποι τα κάνουν όλα. Εκτός από το να πάνε στην εκκλησία.

Τρέχουν σα μουρλοί στο Πήλιο, στην Αράχοβα κι αλλού για να απολαύσουν το τεχνητό χιόνι. Με 100 ευρώ αν θέλανε τα είχαν στο μπαλκόνι τους και θα σκάγανε κι οι γείτονες από τη ζήλια τους που χιόνισε μόνο στον 1ο όροφο!

(Και γιατί όλοι στις 25 μου στείλανε χρόνια πολλά? Μήπως μαζί με τους Χρήστους γιορτάζουν κι οι άχρηστοι?)

Χριστούγεννα, Πάσχα, δεκαπενταύγουστος, Φώτα, Ευαγγελισμός…

Ευτυχώς που ήταν κι ο Χριστός με την πολυτάραχη ζωή του και πηγαίνουμε σε κανένα πάρτυ!

Και δε λες καλά που έχουμε και χριστιανικά ονόματα και μας θυμούνται κι ένα σωρό φίλοι που έχουμε να δούμε κάτι αιώνες! (Καλά ρε Αρχιμήδη, μη βαράς!)

Φαντάζεσαι να έχεις γενέθλια 25 Δεκεμβρίου?

-         Παιδιά έχω γενέθλια σήμερα!

-         Ώπα ρε μάγκα, περπατάς και στο νερό?

Κανείς δε σε πιστεύει…

Στο δωμάτιό μου έχω να αλλάξω ημερολόγιο από το 1997. (Μήπως είμαι παλαιοημερολογίτης?)

Μ’ αρέσουν οι διακριτοί ρόλοι άντρα και γυναίκας, αλλά στις γιορτές κάπως το παρακάνουμε!

Οι άντρες να κουβαλάνε τις τσάντες κι οι γυναίκες τις πιστωτικές?

Κι αυτό το μαύρο γυαλί χριστουγεννιάτικα, δεν καταπίνεται με τίποτα. Ή γεμίσαμε ψώνια, ή κρύβουν τα ματάκια τους καθώς κάποιοι απ’ τα Χριστούγεννα προτίμησαν την Ανάσταση!

Μου τη δίνει επίσης που οι μαμάδες κρύβουνε απ’ τα παιδάκια τους για να μην τα πληγώσουν, ότι Αϊ Βασίλης δεν υπάρχει! Γι’ αυτό έχουμε γεμίσει χαλβάδες.

      -  Μα είναι μόνο 36 χρονών!

Η Αθήνα γέμισε με μπαλόνια κι όλοι είναι χαρούμενοι! (Εκτός απ’ αυτούς που τα φουσκώσανε)

Πάντως το εορταστικό κλίμα «πιάνει» μου φαίνεται περισσότερο τους άντρες.

Κάποια ζήτησε από ένα φίλο μου το κινητό του και της το δωσε. Άντε τώρα να τρέχουμε για καινούργιο…

Αυτή την εποχή, λένε, γεννιούνται οι έρωτες που έχουν μεγαλύτερη διάρκεια. Μα φυσικά, από τα δώρα υπολογίζεις άμεσα το budget του άλλου, χωρίς οιωνοσκοπήσεις…

Αυτό το “Last Christmas” του George Michael μας στοίχειωσε και φέτος πάλι. Ευτυχώς παραμονή Χριστουγέννων χτύπησε την πόρτα μου μια παρέα από μικρά Αλβανάκια και μου τραγούδησαν τα κάλαντα στα ελληνικά. Να ‘ναι καλά τα παιδιά…

Σα να ακούω τον Πρωθυπουργό να λέει ότι ο λαός στον καινούργιο χρόνο θα γευτεί τους καρπούς της νέας διακυβέρνησης (πάμε για πλύση στομάχου…)

Ας του πει κάποιος, Πρωτοχρονιά έχουμε, όχι Πρωταπριλιά!!!

Όμορφες οι γιορτές φέτος…

Είναι γεγονός ότι καιρό είχα να δω χαρούμενες φάτσες να περπατούν αμέριμνοι στο κέντρο της Αθήνας, απολαμβάνοντας και το παραμικρό που θα τους βοηθήσει να ανεβάσουν κι άλλο ακόμα λίγο τη διάθεσή τους…

Ακόμα κι εμένα με συνέλαβα να χαζεύω για κάμποση ώρα έναν περίεργο που κοπανούσε ένα μπουζούκι (για τους φίλους…έπαιζε) σα να ήτανε χταπόδι!

Κι αυτό μου άρεσε!

Όπως επίσης και τις ινδιάνικες μπάντες που παίζουν σε πολλά κεντρικά μέρη της Αθήνας και του Πειραιά, που πραγματικά είναι μια αδυναμία μου, καθώς είμαι ικανός να κάθομαι   να τις ακούω- αν δε με περιμένουνε- επί ώρα…

Χάρηκα πολύ που χτες το βράδυ είδα φίλους και φίλες από το πανεπιστήμιο. Ήμασταν όλοι τόσο διαφορετικοί, κι όμως δεν αλλάξαμε καθόλου…

Το αντικείμενο που σπουδάσαμε μας έδωσε ένα πτυχίο που λέει ότι είμαστε καταδικασμένοι σ’ όλη μας τη ζωή να ζούμε με ανασφάλεια…

Αυτό φαίνεται και στη συμπεριφορά μας, κάτι τέτοιες μέρες, καθώς το επαγγελματικό έρεβος που βιώνουμε δυσκολεύει την ωρίμανσή μας.

Κι αυτό είναι θετικό, γιατί όποτε βρισκόμαστε, αλλά και στις ιδιωτικές μας ζωές, χαχανίζουμε χωρίς σοβαρό λόγο…

Αλλά κι οι γύρω παρέες, πιο «λυμένες» από ποτέ. Να γελούν, να κοπανιούνται, να έχουν γίνει ψιλοκομματάκια…

Κι εγώ πάλι ήπια 3,4,5,9 ποτήρια παραπάνω από το επιτρεπτό. Το ανακριτικό της τροχαίας όμως απ’ ότι φαίνεται, έκανε κι αυτό Χριστούγεννα…(για πότε θα με μαζέψουνε σε κανένα μπουντρούμι, για πότε το αμάξι μου θα το δώσουνε για κλήρωση στον Αρναούτογλου, για πότε με το δίπλωμά μου θα τυλίγουνε σουβλάκια, είναι ένα σοβαρό ερώτημα…)

Όλες οι μέρες κάπως έτσι θα κυλήσουν…

Μέχρι την Πρωτοχρονιά που θα κορυφωθούν οι μικρές «ατασθαλίες»…

Γιατί δεν αρκεί το συναίσθημα να είναι ευχάριστο, πρέπει να είναι και ενεργητικό.

Δηλαδή δε φτάνει να είσαι καλά εσύ μέσα σου, αλλά αυτό που νοιώθεις πρέπει να το αναπαράγεις και σ’ άλλους.

Κι αυτό απλώς γίνεται!

(Το χιόνι στη φωτογραφία είναι μια εικαστική μου παρέμβαση, μιας κι έχω ξενερώσει λιγάκι με τον καιρό που έχει κολλήσει στο Σεπτέμβριο)  

Χρόνια πολλά, καλές γιορτές σ’ όλα τα παιδιά εδώ!!! (αλλά και στα απέξω για να είναι καλά τα εδώ)

Όταν σε κυκλώνουν οι υποψίες, όταν οι ενοχές σε έχουν καταβάλλει, όταν τα λάθη σου μαζεύονται σα φίλοι παλιοί οργανώνοντας χριστουγεννιάτικο πάρτυ στις πλάτες σου, το παιχνίδι είναι πια χαμένο.

Όλα εξαρτώνται φυσικά  από τον πρότερο βίο. Και δολοφόνος να είσαι, αν πριν σκοτώσεις δεν είχες…σκοτώσει, τότε το πράγμα αλλάζει. Γιατί μπορεί να θύμωσες βρε αδερφέ, άνθρωπος είσαι! Μπορεί να έκανε βλακεία ο άλλος βρε αδερφέ, άνθρωπος ήταν!

Και ο πρότερος άτιμος βίος πάλι ελέγχεται. Αν έχεις έναν καλό δικηγόρο, μπορεί κάλλιστα να σε παρουσιάσει ότι έκανες παρέα με παιδιά των λουλουδιών κι όχι με παιδιά-λουλούδια.

Όταν όμως αποφασίσεις εσύ ο ίδιος να υπερασπιστείς τα λάθη σου εκεί είναι  το  πρόβλημα.

Γιατί καταρχάς πρέπει να τα συνειδητοποιήσεις και να  τα αποδεχτείς.

Αυτή όμως είναι μια σκανδιναβική προσέγγιση της πραγματικότητας η οποία δε με εκφράζει.

Γιατί είναι δείγμα αρμονίας που εμείς οι Έλληνες την έχουμε εξορίσει εκατονταετίες.

Κι όταν την είχαμε δηλαδή πού καταλήξαμε?

Να τραβάμε τις κοτσίδες μας στον Πελοποννησιακό πόλεμο.

Τα λάθη όμως σε μας είναι  σαν το  συγγενολόι  απ’ το χωριό. Μιλάμε με περηφάνια γι’ αυτό , για την ένδοξη καταγωγή του, για το ήθος που επέδειξε σε δύσκολες-για το έθνος-στιγμές, μας θυμίζει το παρελθόν, χαίρεσαι να το θυμάσαι μια στο τόσο, αλλά όποτε σ’ επισκέπτεται κάνεις χίλιους σταυρούς να εξαφανιστεί.

Αλλά τα Χριστούγεννα δε θα το γλιτώσεις. Θα σου έρθουν με το πουλμανάκι-σχολικό-ασθενοφόρο-δημαρχιακή λιμουζίνα  και θα κατασκηνώσουν σπίτι σου ώσπου να βραδιάσει και να  μεταφερθούν σα νεοσύλλεκτοι πρώτο  τραπέζι πίστα χαλώντας τη μισή τους  παραγωγή στο κεφάλι του Κιάμου.

Έτσι κάπως είναι και τα λάθη.

Σε ξεχνούν, αλλά τα Χριστούγεννα κατασκηνώνουν πρώτο τραπέζι πίστα.

Κάποιος είχε πει ότι  πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τα λάθη μας.

Δε μου φτάνει δηλαδή που ζω ήδη με τις ενοχές? (μάλλον πρέπει να νοικιάσω πεντάρι)

Πάντως ξεκινά σε λίγο ο νέος χρόνος. Πιο αισιόδοξα από ποτέ. Τόσο που τείνω να συγχωρήσω τον εαυτό μου για την επιπολαιότητα του, η οποία για όσους με γνωρίζουν καλά, σίγουρα θα παραδεχτούν ότι ίσως αφήσει εποχή…

Κι ίσως ανοίξω γι’ άλλη μια φορά την πόρτα μου στους απρόσκλητους αυτούς επισκέπτες να περάσουμε ξανά παρέα αυτές τις υπέροχες ήμερες.

Εξάλλου το υπέροχο αυτό τραγούδι, η «πριγκηπέσσα»  του Μάλαμα λέει κάπου:

Λάθη στραβά και πάθη μ’ έβγαλαν σωστό…

Βρε λες???

Η αλήθεια είναι πως τις τελευταίες ημέρες η έμπνευσή μου με έχει προδώσει.

Πριν, με το που καθόμουνα, ήμουν ικανός μέσα σε λίγα λεπτά να ξεπετάξω κείμενο με έκταση Ντοστογιέφσκι ένα πράγμα.

Οι ιδέες μού κατέβαιναν εκατοντάδες, έστω ακατέργαστες και όχι σπάνια αλλοπρόσαλλες.

Μα τις είχα όμως και το μόνο που έπρεπε να  κάνω ήταν να τις τακτοποιήσω και να τις παραθέσω εδώ.

Ως άτομο όμως ιδεολογικά ακατάστατο, απροσάρμοστο, ανερμάτιστο, ακαταλόγιστο, ανυπόληπτο, και γενικώς οτιδήποτε περιέχει το  στερητικό α-,  τις ιδέες αυτές τις αμόλαγα λες και έριχνα χαρταετό, κάνοντας τη ζωή δύσκολη εκείνων που έμπαιναν να διαβάσουν από περιέργεια (κυρίως!), βγάζοντας τα μάτια τους προσπαθώντας να βγάλουν ένα νόημα σε σκέψεις που θύμιζαν περισσότερο απονενοημένα διαβήματα.

Η φαντασία να καλπάζει είναι καλό. Αν δε ξέρεις ιππασία όμως τα πράγματα δυσκολεύουν.

Γιατί το λιγότερο που έχεις να πάθεις είναι να πέσεις κάτω και να σακατέψεις κανένα παΐδι.

Το χειρότερο όμως είναι να μπλεχτεί το πόδι σου στη σέλα και να σέρνεσαι σα μελλοθάνατος.

Κι αν θεωρεί κάποιος τον εαυτό του ισάξιο του Λούθηρου ή του Ουγκώ, κομμάτια να γίνει, ας το κάνει.

Αν δεν είναι όμως κι ούτε το πιστεύει, γιατί να γίνει κομμάτια?

Πάντοτε έτρεφα τεράστιο θαυμασμό για το Σαίξπηρ. Τον θεωρώ προσωπικά ο,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η ανθρώπινη τέχνη παγκοσμίως. Μπορεί να έχει επηρεαστεί σημαντικά από τους δικούς μας τους αρχαίους. Μπορεί αυτά που γράφει να διαδραματίζονται σε χώρες και  πολιτισμούς  τελείως άσχετους με εδώ.

Αλλά όσα περιεργάζεται ξεπερνούν τα σύνορα που έχουμε εφεύρει για να αυτοπεριοριζόμαστε. Γιατί απλά μιλάει για την ανθρώπινη λογική. Τον πόνο του ανθρώπου και των πραγμάτων, για την απληστία του. Η κάθε λέξη του είναι και μια καταγγελία για τη μοίρα που επιλέξαμε να έχουμε. Η κάθε φράση του είναι κι ένα  τραγούδι που μπορεί να σε ανατριχιάσει απ’ το μεγαλείο που κρύβει μέσα της.

Θα μου πείτε γιατί τα λέω όλα αυτά. Και τι πετριά με βάρεσε πάλι να πετάγομαι από το ένα θέμα στο άλλο.

Πάντα  ονειρευόμουν να γίνω κάτι σαν το Σαίξπηρ (δεν πάω καλά). Πίστευα και πιστεύω στη δύναμη των λέξεων (Όχι, δε με βαράγαν οι  φίλοι μου στο δημοτικό).

Πάντα με ενδιέφερε να ψάξω βαθιά στη ψυχή και να ανακαλύψω τα βαθύτερα αίτια της ανθρώπινης δυστυχίας (δε δουλεύω στο χαμόγελο του παιδιού).

Πάντα  χρησιμοποιούσα στις συζητήσεις μου και είχα φυλάξει βαθιά στο μυαλό μου ατάκες από διάφορα έργα του (γιατί δεν είχα μηχανάκι).

Προσπάθησα να γράψω κιόλας! (Μάλλον προς Τσιφόρο μου βγήκε)

Και κατάλαβα ότι το πέρασμα σπουδαίων μηνυμάτων μέσω λίγων απλών και κατανοητών λέξεων είναι πολύ δύσκολο πράγμα.

Θέλει να είσαι μοναδικός.

Θέλει να έχεις το  χάρισμα (όχι το κληρονομικό)

Θέλει να προσπαθείς με υπομονή (α! είμαι κι ανυπόμονος)

Θέλει να βιώνεις και να ταλαντεύεσαι στα προβλήματα των άλλων (εκτός αν είσαι προβληματικός όπου δεν πιάνεται)

Πρέπει στη ζωή σου να είσαι  κλινική περίπτωση (να! Ένα στα οχτώ)

Αλλά το πνεύμα σου τη στιγμή της δημιουργίας να έχει την απόλυτη συγκρότηση (όχι αλλού γι’ άλλού καλή ώρα!)

Γι’ αυτό κι επειδή ο Θεός όλα με σοφία...εκποίησε, πάντοτε θα με αφήσει να βολοδέρνω έρμαιο των μισοτελειωμένων και μετριότατων γραπτών μου,  καταδικάζοντας με να τριγυρνώ και να ανατρέχω μια ζωή στις δημιουργίες άλλων λίγο καλύτερων από μένα (Θεός φυλάξοι!!! ξου ξου ξου) σαν τον τρελλό του χωριού…

Ή τον τρελλό της τύχης που έλεγε κι ο Σαίξπηρ?

Γράφοντας αυτά, τελικά το κατάλαβα…

Η έμπνευσή μου δε μ’ έχει μόνο προδώσει, τα φτιαξε και μ’ άλλον!!!

Οι άνθρωποι προκειμένου να καλύψουν την ανικανότητα τους να πουν την αλήθεια, καταφεύγουν στους όρκους.

Πόσο δύσκολο είναι όμως να πεις την αλήθεια?

Για να απαντήσουμε σ’ αυτό πρέπει πρώτα να δούμε τι σημαίνει αλήθεια.

Αλήθεια είναι αυτό που βλέπουμε.

Αλήθεια είναι αυτό που νιώθουμε.

Αλήθεια είναι αυτό που προσπαθούμε.

Αυτό που βλέπουμε όμως συχνά δεν είναι αυτό που υπάρχει. Η εικόνα εύκολα καμουφλάρεται μέσα σε ένα  ειδυλλιακό πακέτο, παρουσιάζοντας τη μισή αλήθεια που, όχι σπάνια, αποδεικνύεται χειρότερη από το ψέμα.

Μέσα στο κουτί οι άνθρωποι τοποθετούν το σάπιο, την πραγματική εικόνα της κατάστασης που θέλουν να πλασάρουν.

Γιατί οι μισοί άνθρωποι γεννήθηκαν για να εξαπατούν και οι άλλοι μισοί για να εξαπατώνται.

Οι τελευταίοι έχουν τη συμπάθειά μας. Οι πρώτοι τα λεφτά μας.

Έτσι λοιπόν η εικόνα μπορεί να αποδειχτεί συνεργός στη διακίνηση του ψέματος και στην απόκρυψη της αλήθειας.

Αυτό που νιώθουμε επίσης συχνά δεν υποδηλώνει το κυρίαρχο συναίσθημα. Τα συναισθήματά μας, επειδή ακριβώς είναι συναισθήματα, γίνονται τραγικά θύματα μιας πλάνης του μυαλού.

Βιώνουν καταστάσεις, δημιουργούν έναν κόσμο, ο οποίος πολλές φορές βρίσκεται εκτός πραγματικότητας. Άλλες φορές τα συναισθήματά μας, επειδή αφορούν το έσχατο σημείο της ψυχής μας, φαίνονται λίγο ακαταλαβίστικα στον κόσμο που απευθύνονται. Έτσι παρουσιάζεται μια αλήθεια συγκεχυμένη η οποία ξεφεύγει απ’ την ουσία της.

Γιατί οι μισοί δημιουργούν συναισθήματα κι άλλοι μισοί τα υπομένουν.

Οι τελευταίοι έχουν τη συμπάθειά μας. Οι πρώτοι όλα τα άλλα.

Αυτό που προσπαθούμε, συχνά επίσης ακροβατεί στα όρια της αλήθειας, Γιατί πολλές φορές, ειδικά σε νεαρή ηλικία, εξαναγκαζόμαστε να κάνουμε πράγματα. Ανεχόμαστε καταστάσεις που αντίκεινται στις ιδέες μας, στις συνήθειες μας, στις αξίες που ακολουθούμε. Υποκρινόμαστε μόνο και μόνο για να βρεθούμε αύριο σε μια φάση που θα είμαστε κύριοι του εαυτού μας.

Ο άνθρωπος δυστυχώς όμως έχει γεννηθεί για να εξαρτάται. Κι είναι όλο αυτό ένας μυστηριώδης φαύλος κύκλος, καθώς όσοι προσπάθησαν να αποτινάξουν τα δεσμά της εξάρτησης, οι μηχανισμοί της κοινωνίας τους διέλυσαν σωματικά και ψυχολογικά.

Άρα η υποκρισία έχει καθημερινά ενεργό ρόλο στις αποφάσεις και στον τρόπο που λειτουργούμε. Το τεράστιο ψέμα που βιώνουμε είναι προφανές κι η αλήθεια, αν κάποιος δε θέλει να μείνει στάσιμος, φιμώνεται ή απλώς παραλείπεται…

Γιατί οι μισοί παίρνουν αποφάσεις κι οι άλλοι μισοί τις εκτελούν.

Οι τελευταίοι είμαστε εμείς. Οι πρώτοι είναι όλοι οι άλλοι εκτός απ’ τον εαυτό μας.

Γι’ αυτό η αλήθεια δεν μπορεί να οριστεί με βάση τα χαρακτηριστικά που τη διέπουν, τα οποία στο απόλυτό τους βαθμό διαμορφώνουν μια πραγματικότητα στεγνή και απροσάρμοστη.

Γιατί στην αλήθεια ενυπάρχει κι η φαντασία. Υπάρχουν και τα κατά συνθήκη ψεύδη. Υπάρχει κι η μισή αλήθεια , που μπορεί να μην ανταποκρίνεται ακριβώς στην αφυδατωμένη πραγματικότητα, αναμφισβήτητα όμως την ωραιοποιεί.

Και η ομορφιά είναι μια μεγάλη αλήθεια, στην οποία λαμβάνει μέρος  και η φαντασία. Γιατί σημασία δεν έχει μόνο να βλέπεις ή να νοιώθεις κάτι όμορφο. Εξίσου σημαντικό είναι και να την αξιοποιείς, να την κάνεις κτήμα σου, να την εξιδανικεύσεις. Και η αλήθεια εδώ δεν έχει καμιά συμμετοχή.

Γιατί σε κάποιες στιγμές μας η αλήθεια γίνεται απλώς περιττή…

Για κάθε εμπειρία, για κάθε συναίσθημα, για κάθε ύφος και χρώμα υπάρχει ένα τραγούδι. Ένα στιχάκι που ίσως  περνά απαρατήρητο στον πολύ τον κόσμο,  σε σένα μπορεί να σημαίνει πολλά, να εκφράζει κάποιες παλιές σου συνήθειες και καταστάσεις τόσο ανάγλυφα, που νομίζεις ότι   ίσως  το γραψες εσύ και δεν το θυμάσαι.

Τα «βοτσαλάκια» του Άρη Δαβαράκη που μελοποίησε έξοχα ο Χρήστος Νικολόπουλος, έτσι, μας ενώνουν με το παρελθόν, φέρνοντάς μας στο μυαλό περιπέτειες και καταστάσεις από τα σχολικά χρόνια πολύ τρυφερές που θα θυμόμαστε για πάντα.

Τα «βοτσαλάκια» του τραγουδιού όταν το ακούει κάποιος μάλλον θα του έρχεται στο μυαλό μια παραλία με βότσαλα, ίσως σε κάποιο νησί του Αιγαίου, ή ίσως σε μια οποιαδήποτε παραλία της πρωτεύουσας καθώς το τραγούδι μιλάει για τον Πειραιά.

Και φυσικά δεν είναι υποχρεωμένος να ξέρει αν δεν είναι από εδώ.

Για μένα που μεγάλωσα στο Πασαλιμάνι αλλά και για τόσα παιδιά από εδώ, τα «βοτσαλάκια» ή «Παρασκευάς»  είναι μια συγκεκριμένη παραλία ανάμεσα στην πλατεία Αλεξάνδρας (νυν πλατεία Ολυμπιακού, κι εγώ Ολυμπιακός είμαι αλλά έλεος, όχι άλλο Ολυμπιακό) και στο Μικρολίμανο, κι έχει πραγματικά τη δική του θέση στις καρδιές μας καθώς ένα μικρό κεφάλαιο απ’ την προσωπική μας ιστορία έχει γραφτεί εκεί κάτω.

Όταν πήγαινα στο 9ο γυμνάσιο του Πειραία, τα «βοτσαλάκια» απείχαν με  τα πόδια μισό λεπτό. Ήταν ο μόνιμος προορισμός μας στις κοπάνες που κάναμε, όχι σπάνια, στις επίσημες εκδρομές μας- καταξοδεύτηκαν-, στα παιχνίδια και στις βόλτες που κάναμε μετά το σχολείο, ειδικά τις Παρασκευές.

Και ας ήταν δίπλα, το κρύο, λόγω θάλασσας ήταν διπλάσιο και βάλε, αλλά τότε το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να μη μας δουν κι όχι αν θα κρυώναμε λίγο παραπάνω.

Στις κοπάνες αγοράζαμε τσιγάρα από το περίπτερο, με τρόμο, κ αι πηγαίναμε στα βοτσαλάκια και τα καπνίζαμε και νομίζαμε ότι είχαμε απελευθερωθεί, ότι όλος ο κόσμος ήταν δικός μας.

Κάναμε την προσωπική μας επανάσταση αγοράζοντας τσιγάρα, ίδια μάρκα μ’ αυτήν που κάπνιζε ο πατέρας μας!

Το μόνιμο πρόβλημά μας ήτανε οι βαθμοί του τριμήνου, και συζητούσαμε ώρες οργανώνοντας μηχανορραφίες πώς θα τα καταφέρουμε να ανεβάσουμε τους βαθμούς με το ελάχιστο διάβασμα και πώς δε θα έρθουν οι γονείς μας να τους πάρουν από τον καθηγητή. Φυσικά, τίποτα δε γινότανε πράξη.

Δε θα μπορούσα να παραλείψω και την λατρεία που μας είχε πιάσει για το Ζάρκο Πάσπαλιε, το μπασκετμπολίστα του Ολυμπιακού, τον οποίο μνημονεύαμε ανά τέταρτο στις συζητήσεις μας.

Πολλές φορές στα βοτσαλάκια έρχονταν  κι οι συμμαθήτριες μαζί μας για να πετάξουν κανένα βότσαλο στη θάλασσα και να κάτσουν σε κάποιο παγκάκι κάτω και να κοιτούν το άπειρο. Τουλάχιστον αυτό νομίζαμε. Έξαλλου το στροφάρισμα δεν είναι χαρακτηριστικό των αντρών, ειδικά στις μικρές ηλικίες.

Στα βοτσαλάκια επίσης γίνονταν κι οι μαθητικοί αγώνες του σχολείου μας. Για άλλους ήτανε μια τραυματική εμπειρία αυτό, καθώς ο τρόπος που λειτουργούν τα αγόρια στις μικρές ηλικίες θυμίζουν πολύ τις συμμορίες των σκυλιών τη νύχτα στους άδειους δρόμους της πόλης.

Όσοι υστερούσαν μένανε απέξω χωρίς καμιά δικαιολογία. Όποιος δεν ήτανε μέλος της κυρίαρχης παρέας του σχολείου έπρεπε να υπομείνει τις προσβολές σε βάρος του, τις φάπες που ερχόντουσαν αεροδυναμικά, και  για το τέλος έπρεπε να υποστούν και την ανυποληψία από μέρους των κοριτσιών που τους θεωρούσαν άχρηστους.

Για μένα όμως ήταν πάντα κάτι πολύ ευχάριστο. Αν και ποτέ δεν υπήρξα μέλος κλίκας, ποτέ δεν εντάχθηκα φανατικά σε μια παρέα και πάντα με ενοχλούσαν οι συμπεριφορές «δυνατών» συμμαθητών μου προς στους αδύνατους, ήμουν καλός στα αθλήματα, και πάντα είχα μια θέση αδιαπραγμάτευτη, πράγμα πολύ σημαντικό για κείνες τις ηλικίες.

Μετά εξαφανίστηκα. Αλλά γύρισα. Πιο μεγάλοι πια, στο λύκειο (σε άλλο), όταν τα παραπάνω θεωρούνταν γελοιότητες και το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν οι βαθμοί-πάλι- αλλά κυρίως οι συμμαθήτριες μας, ένα απόγευμα που τα πράγματα είχαν φτάσει σε αδιέξοδο, οι τρεις  φίλοι αφήσαμε για λίγο την καφετέρια που πια μονοπολούσε  τις εξόδους μας, και πήγαμε, για τι άλλο?, για ένα τσιγάρο στα βοτσαλάκια.

Ο πρώτος κυνηγούσε μία επί μήνες. Ήταν πολύ ευαίσθητος. Η χυλόπιτα μετά από την υπερπροσπάθεια που έκανε, θυμάμαι του είχε έρθει σε μέγεθος οικογενειακό. Είχε εξαφανιστεί μάλιστα τέσσερις-πέντε μέρες από το σχολείο και τον ψάχναμε.

Ο δεύτερος τα είχε με μια συμμαθήτριά μας, η οποία ήταν κι η απουσιολόγος. Από μικρή στα βάσανα, τα είχε με το παιδί, τα είχε και με έναν άλλο. Ο φίλος μου είχε χάσει τον ύπνο του κανονικά. Όλοι δικαιούμαστε ένα λάθος κι ειδικά σ’ αυτήν την ηλικία. Γιατί, αν και το ήξερε, συνέχιζε περιμένοντας μάταια κάποια  στιγμή να αντιληφθεί το λάθος της. Κορίτσι που σκαρφίζεται τέτοιες αλχημείες στα 16 ή 17 της σημαίνει όμως πολλά..

Κι εγώ όμως ήμουνα καψούρης με μία. Μάλιστα καθόμασταν και στο ίδιο θρανίο. Καθημερινά έδινα τη μάχη μου. Επί μήνες κι εγώ. Ώσπου σε μια εκδήλωση έφερε τον 25αρη γκόμενο. Εμένα μου ήρθε συμφόρηση κι έκανα μπουκώματα με τη μπύρα. Εκνευρίστηκα και δεν της ξαναμίλησα.  Άλλαξα και θρανίο. Μετά από καιρό κατάλαβα ότι αν σου αρέσει μία, δεν είναι υποχρεωτικό να της αρέσεις κι εσύ.  Αυτό που με στενοχωρεί περισσότερο είναι ότι την πλήγωσα. Και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια, όταν καμιά  φορά διασταυρωνόμαστε, σπανίως, δε μου μιλάει και κατεβάζει το κεφάλι από αμηχανία. .

Πήγαμε τότε για ένα τσιγάρο στα βοτσαλάκια. Και καταλήξαμε να μιλάμε ώσπου νύχτωσε. Κάτω από το γήπεδο του ποδοσφαίρου που το κάνανε τώρα καφετέρια. Κι άλλη καφετέρια…

Στα «βοτσαλάκια»…

(Δε βρήκα  φώτο της πλαζ, γι’ αυτό σας παραθέτω μια υπέροχη φώτο του Μικρολίμανου στον Πειραιά )

Χτες έκανα μια μισή ώρα με το αυτοκίνητο να  φτάσω από το κέντρο στον Πειραιά.

ΟΚ, είχαν απεργία. Είχαν όμως όλοι απεργία.

Γιατί να μην κάνει κανένας εκτός από αυτούς με τα μέσα μαζικής μεταφοράς?

Κι αφού κάνεις απεργία, κι αφού δεν πας στη διαδήλωση, θες να πας και για καφέ?

Κάτσε σπίτι σου  ρε άνθρωπε, γι’ αυτό δε γκρίνιαζες τόσο καιρό?

Α! θες να πας και τον έτερον ήμισυ για ψώνια? Δε σου φτάνει ένα?

Θες να πληρώσεις και τους λογαριασμούς που δεν μπορούσες τόσο καιρό? Μη μου πεις τόσο καιρό που δεν τους πλήρωνες, ένοιωθες τύψεις? (Γιατί το έκανα αυτό στην αγαπημένη μου τραπεζούλα? Αυτή νοιάζεται για μένα και με παίρνει τηλέφωνο δυο φορές την ημέρα…Τους *!*&%$#@& ….)

Κι είπες «πού να πάω πού να πάω, δε ξεσκάω στην Πειραιώς?»

Η αλήθεια είναι ότι η θέα είναι απαράμιλλη. Η Ελαίς, τα παλιά εργοστάσια που μοιάζουν σα σβησμένα τασάκια στην άκρη του δρόμου, τα μηχανάκια που πετάγονται σα F-16 από όλες τις πάντες, το υπουργείο απασχόλησης μέσα στην πολυχρωμία (ας το βάψουνε, εντάξει θα το θυμόμαστε ότι το βομβάρδισαν οι Γερμανοί), κι η ομόνοια με τους εκατοντάδες ρέμπελους, μαφίες και βιαστικούς που βόσκουν εκεί να μας θυμίζουν την ανεξίτηλη γοητεία του σταθμού Λαρίσης μετά το προσφυγικό κύμα  του 1922 (τι λένε τόσες ώρες στα σκαλάκια?)

Α! κι ένα δέντρο στην Πανεπιστημίου (για να κάνει σκιά στον τροχονόμο)

Και το υπουργείο  Ανάπτυξης το οποίο αποκαλώ και υπουργείο air-condition. Αν περάσεις από κάτω είναι λες και περπατάς στη Φλόριντα, για τόση βροχή…

Και τράπεζες, και περίπτερα για να αγοράζει τσιγάρα ο κόσμος που τον έχουν ρουφήξει. Συνήθως πρώτα μπαίνουν στις τράπεζες και μετά περίπτερο. Αν συμβαίνει το αντίθετο απλά ο τύπος δεν έχει να πληρώσει.

Κι άλλες τράπεζες, κι άλλα περίπτερα…

Κι όσο πιο πολλές τράπεζες τόσο πιο πολλά περίπτερα…

Κι εγώ πάλι ξέμεινα γι’ αυτό το μήνα. Αλλά  τράπεζα δεν πάω ποτέ. Και τα περίπτερα μάταια προσπαθώ να τα κόψω. Αλλά το χω γυρίσει αισίως πια στο 0,1 Νικοτίνη

1 πίσσα…

Αλλά το κέντρο θα το κόψω, γιατί με βλέπω όπως πάω, σε λίγους μήνες κι εγώ να κάθομαι στα σκαλάκια…

-         Και σε ρωτάω ρε Γιώργο, που είναι όλα εκείνα που λέγανε, τα κάνανε?

-         Τι να σου πω…

-         Θα νοιώθουν ελαφρύτερα, αν δεν τα κάνανε, στη συνείδησή τους? Σε ρωτάω!

-         Κοίτα αν τα  «κάνανε» μάλλον ελαφρύτερα θα νοιώθουν…

-         Για τους πολιτικούς σου μιλάω!

-         Τι να σου πω…

-         ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ???

-         Καλά μην κάνεις έτσι, θα τη βρούμε…

-         ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ Η ΥΓΕΙΑ???

-         Κοίταξες μην είναι μαζί με την παιδεία?

-         Τα πάντα ακριβαίνουν, τα πάντα μας πνίγουν, όλοι μας κυνηγάνε, κι εμείς κοιτάμε σαν ηλίθιοι, το καταλαβαίνεις???

-         Ότι κοιτάμε σαν ηλίθιοι? Να σου πω την αμαρτία μου όχι, δεν το καταλαβαίνω…

-         Ότι όλοι μας κυνηγούν, ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ, δεν ανησυχείς???

-         Γιατί να ανησυχώ, αφου καθόμαστε τόση ώρα για καφέ και δεν μας έχουν πιάσει ακόμα!

-         Ωωω Θέ μου!

-         Χώρισες?

-         Χτες! (κλαψ)

-         Είπα  κι εγώ, για να αρχίσεις να ψάχνεις την παιδεία και την υγεία βραδιάτικα, σου την έκανε η Μαρία…

Η αλήθεια είναι ότι η κοινή λογική δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία "κοινή". Γιατί διέπεται από τις αρχές του νόμου της ζούγκλας. Η πιο δυνατή φωνή, η πιο ωραία χροιά απλώνονται ευκολότερα στο κοινό, άσχετα με την ουσία των λόγων. Αντίθετα κατασπαράσσεται οποιαδήποτε φωνή τολμήσει να θίξει βραχυπρόσθεσμα συμφέροντα αγέλων και κλικών.

Τα οποία δεν είναι τίποτα παραπάνω από το μοίρασμα της λείας ενός νεκρού ελαφιού, του πιο ελεύθερου και ασυμβίβαστου ζώου μέσα στο δάσος της υποκρισίας.

Κι αν δεν πέθαινε από τις ορδές των βαρβάρων, ίσως να πέθαινε από ναρκωτικά που θα του πλάσαρε ο πίθηκος-dealer με τα μαιμουδάκια διάσπαρτα στα κλαδιά των δέντρων να φυλάνε τσίλιες μπας κι έρθει ο βασιλιάς των ζώων.

Γιατί ο βασιλιάς των ζώων δε γουστάρει τέτοιες ανωμαλίες. Του τη βιδώνει να βλέπει ελαφάκια να "κουμπώνονται"  και να περιμένουν ανήμπορα το γρήγορο θάνατό τους κάτω από τον κορμό ενός δέντρου.

Προτιμά τον αργό θάνατο ξεπουλώντας το μισό δάσος στους κατασκευαστές και κάνοντας συμφωνίες για εγκατάσταση κεραιών κινητής τηλεφωνίας στα κεφάλια των πιο αδύναμων ζώων των υποβαθμισμένων περιοχών.

Η τίγρης που θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη καταγγέλει το λιοντάρι στο συμβούλιο του δάσους ότι δεν πούλησε καλά. Οι τιμές ήταν χαμηλές και οι δόσεις πολλές. Η ιιδιωτικοποίηση του δάσους έγινε με αδιαφανείς διαδικασίες. Οι κατασκευαστές, τόνισε δε, πρέπει να δεσμευτούν ότι δε θα λειτουργήσουν κερδοσκοπικά αλλά προς όφελος της φύσης.

Αυτό το "κερδοσκοπικά" συγκίνησε το λαό του δάσους καθώς δεν είχαν ξανακούσει αυτή τη λέξη, αν και τους φαίνονταν πολύ οικεία. Με συνοπτικές διαδικασίες και με αλλάγη του εκλογικού νόμου, όπου ψήφιζαν πλέον και τα δέντρα, η τίγρης ανακηρύχτηκε σε βασιλιά. Το λιοντάρι κατασπαράχτηκε από τις λεοπαρδάλεις-τσιράκια εις ένδειξη παραδειγματισμού.

Οι συμφωνίες όμως συνεχίστηκαν. Η τίγρης μνημόνευε όπου σταθεί κι όπου  βρεθεί για τη συνεισφορά και τις παρακαταθήκες του προκατόχου. Οι λεοπαρδάλεις-τσιράκια έγιναν διευθυντές οργανισμών, γραμματείς υπουργείων, πρόεδροι νοσοκομείων.

Τα ναρκωτικά νομιμοποιήθηκαν ως προιόντα της φύσης. Οι ξυλοκόποι μετονομάστηκαν  σε "έμποροι χάρτου" και άνοιξαν εκδοτική εταιρεία. Στις κουφάλες των δέντρων φόρεσαν γυαλί και το ονόμασαν τηλεόραση όπου έδειχνε συνέχεια το νέο βασιλιά να σουλατσάρει ανάμεσα στις αμέτρητες φιλοζωικές  και στις οικολογικές οργανώσεις για τη φροντίδα του πράσινου, οι οποίοι κατείχαν το μεγαλύτερο ποσοστό μετοχικού κεφαλαίου της εκδοτικής εταιρείας.

Όλα τα φτιαξε. Για το τέλος έπρεπε να φτιάξει και έναν εχθρό.

-Όσοι φοράνε κέρατα είναι απόγονοι του διαβόλου, είπε.

Η εκδοτική εταιρεία την επομένη πούλησε 300,000 φύλλα. Ο ρινόκερως που είχε τα μέσα έβγαλε μέσω υπουργείου χαρτί ότι αποτελεί "είδος προς εξαφάνιση" και τη γλίτωσε.

Το ελάφι δε διάβαζε εφημερίδες. Ούτε είχε κινητό. Δεν έπινε εμφιαλωμένο νερό αλλά από το ποτάμι. Όσους βλέπαν τηλεόραση τους αποκαλούσε "ζώα" κι όσους εμφανίζονταν "κουφάλες". Έβριζε τα υπόλοιπα ελάφια που την πίνανε κανονικά, αποκαλούσε τους πίθηκους εγκληματίες, τα μαιμουδάκια...μαιμουδάκια, τις λεοπαρδάλεις-τσιράκια ρουφιάνους και το ρινόκερω απλά κορόιδο.

Η τίγρης δεν έκανε τίποτα. Απλά τον έδειξε στο μανιασμένο πλήθος. Ο ελέφαντας ως δυσαρεστημένος υπουργός ζήτησε αυτοσυγκράτηση.

-Για άλλη μια φορά η δημοκρατία θριάμβευσε, δήλωσε η τίγρης. Σεβαστή η γνώμη του ελέφαντα, θα συζητηθεί την άλλη βδομάδα. Τώρα ας ξορκίσουμε το κακό!

Το ελάφι χλώμιασε. Όχι τόσο για το βέβαιο θάνατό του, αλλά για τη διαδήλωση που θα γινόταν στα σαράντα του εναντίον του καθεστώτος, από κείνους που τώρα τους τρέχουν τα σάλια βλέποντας τη νεανική του σάρκα.

Έτρεμε στη σκέψη ότι ίσως αύριο το κουφάρι του θα γινόταν σύμβολο της κοινής λογικής. Αυτής της "κοινής"...

Στα τέλη του ’60 ο άσπρος έβαζε βόμβες. Ο μαύρος διάβαζε ενώ κυβερνούσε.

Στα τέλη του ’90 ο άσπρος κυβερνούσε ενώ διάβαζε. Ο μαύρος έβαζε «βόμβες».

Το 2006 ο άσπρος διαβάζει. Ο μαύρος κυβερνάει. Κι οι φίλοι του βάζουν «βόμβες».

-         Περάσαμε τόσα μαζί, αλλά ξέρεις, πρέπει να σκεφτώ…

-         Και τόσους μήνες τι έκανες?

-         Εννοώ για μας, για το μέλλον μας.

-         Θα ρίξεις πασίεντζα?

-         Σοβαρέψου, πρώτη φορά μιλάω τόσο σοβαρά…

-         Και τόσους μήνες πώς μιλούσες?

-         Πρέπει να δούμε την αλήθεια κατάματα και ας πονάει…

-         Και τόσους μήνες τι βλέπαμε?

-         Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε επιτέλους τι ψάχνουμε στη ζωή, τι θέλεις και τι θέλω…

-         Και τόσους μήνες τι θέλαμε?

-         Δεν έχεις καταλάβει μου φαίνεται ότι τόσο καιρό κινούμασταν στο σκοτάδι και πρέπει να προσέξουμε, αν δε θέλουμε στο μέλλον να κουτουλήσουμε και να φάμε τα μούτρα μας…

-         Και τόσους μήνες γιατί δεν κουτουλήσαμε?

-         ΓΙΑΤΙ ΒΡΗΚΑ ΑΛΛΟΝ ΠΟΥ ΤΟ ΦΥΣΑΕΙ, ΑΜΑΝ ΠΙΑ! ΤΟΣΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟΥΣ ΜΗΝΕΣ! ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΤΟΝ ΕΨΑΧΝΑ!!!! (ουφ!)

Ηθικόν δίδαγμα: Μη ρωτάς γιατί υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να σ’ απαντήσουν. Ουφ!

Έχεις στο κεφάλι σου χίλια πράγματα.  

Εκτός…από τα απαραίτητα αξεσουάρ (μάτια, αυτιά κτλ) έχεις και ένα σωρό σκοτούρες που σε κάνουν και νοιώθεις υδροκέφαλο.

Κι αν δεν έχουμε παιδιά, σκυλιά και τι μ’ αυτό? Κι αν η μάνα μου ακούγοντας τα προβλήματα που με ταλανίζουν έβαζε τα γέλια, κι αν ο πατέρας μου είναι σαν να μην τ’ άκουσε, και τι μ’ αυτό?

ΟΚ, μένω αυτή τη στιγμή στο σπίτι των δικών μου. Δεν έχω κοινόχρηστα, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, δεν πληρώνω φαγητό. Μου πληρώνουν το αυτοκίνητο, το κινητό, το supersport. Μου πήραν τον υπολογιστή, καθώς ο πρώτος που μου είχανε πάρει το είχε ρίξει στο καλαματιανό και για δώρο μου κάνανε service στο αυτοκίνητο και μου πήραν καινούργια λάστιχα. Μου αγόρασαν διάφορα δώρα για κάποιες υποχρεώσεις μου, γιατί δεν προλάβαινα να πάω.

Μου πήραν την ηλεκτρική κιθάρα καθώς η κλασική που μου είχανε πάρει παλιά, πλέον έμοιαζε λίγο πιο σύγχρονη από την άρπα του Απόλλωνα.

Μου πήρανε dvd με κάτι συστήματα πάνω που δεν τα πολυκαταλαβαίνω (μπορώ να βλέπω την ταινία ανάποδα? ) και  μια τηλεόραση plasma ασορτί καθώς έπρεπε να δημιουργήσω και την κατάλληλη ατμόσφαιρα εκτός των άλλων.

Μου αγοράσανε και μια κούτα τσιγάρα ώστε να μην πηγαινοέρχομαι να αγοράζω ένα ένα τα   πακέτα και μου πέσει…η μέση! Μου φέρανε τις προάλλες καμιά δεκαπενταριά βιβλία που τα χρειαζόμουνα , γιατί όπως προείπα…δεν προλαβαίνω!

Και μου έβαλαν και σταθερό τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι για να μη σηκώνομαι να ψάχνω μεσημεριάτικα τον ασύρματο στο σαλόνι!

Με συντηρούσανε όταν σπούδαζα εκτός Αθηνών κανονικά , και μου έστελναν έναν ολόκληρο μισθό για να ‘μην μείνει το παιδί χωρίς λεφτά και πάθει τίποτα’. Πληρώνανε ένα σκασμό λεφτά κάνοντας από μέρους μου τις βλακείες της ζωής μου κι όλα αυτά χωρίς να έχω να πληρώνω σπίτι (έμενα δωρεάν), και τα λεφτά…δε μου φτάνανε!!!

Και με συντηρούν και αυτή τη στιγμή, καθώς από τις 15 και μετά τα λεφτά μου έχουνε γίνει πυροτεχνήματα!

(Κι έχουν και τη γκρίνια μου)

Εντάξει, υπάρχει μια κάποια ‘αδυναμία’, αλλά όλα αυτά πρέπει να τελειώσουν σύντομα. Αν και το φοβερό της υπόθεσης είναι ότι δε ζήτησα σχεδόν τίποτα, θέλουν και τα κάνουν, προσπαθώντας να προλάβουν τη σκέψη μου!

Αλλά έχω να καταγγείλω ότι δεν ακούν τα προβλήματά μου!!!!!!!

(Εγώ στη θέση τους, θα με σκότωνα…)

Πιστεύω, αν και δεν είμαι καθόλου θρησκευόμενος, ότι όλοι έχουμε ένα φύλακα άγγελο πάνω από το κεφάλι που πεταρίζει.

Πολλές φορές ίσως σου χαλάει το μαλλί, άλλες ίσως μεταμορφώνεται σε κουνούπι που δε σ’ αφήνει να κλείσεις μάτι, άλλες πάλι την έχει κάνει με καμιά Αγγελίνα και βγάζει τα μάτια του, αφήνοντας σε  έρμαιο του κάθε τυχάρπαστου.

Επιστρέφει όμως την στιγμή που πρέπει, βάζοντας στη θέση του τόσο το διαολάκι όσο και την τρίαινα που κουβαλάει που όμως όλοι ξέρουν πως δε μπορεί να τρυπήσει ούτε πατάτα.

Οι μάχες που δίνει για σένα είναι ομηρικές. Αλλά επίσης όλοι ξέρουν πως είναι και στημένες αφού τον υποστηρίζει ο Θεός.

Το διαολάκι από την άλλη ξέρει την αδικία που παίζεται, γι’ αυτό χτυπάει και φεύγει.

Είναι οι αψυχολόγητες ενέργειες που κάνουμε και τις μετανιώνουμε σε λίγα δευτερόλεπτα.

Το κακό όμως έχει ήδη γίνει. Το συγνώμη δεν πιάνεται καθώς αυτό υπάρχει μόνο στο μυαλό του ανθρώπου. Σαν το έμπλαστρο που κόβει το τσιγάρο ένα πράγμα.

Η τελική έκβαση δεν το αφορά, καθώς ξέρει ότι ο άνθρωπος είναι πονόψυχος- κοινώς κοροΐδο- και  θα  τρέξει από τις τύψεις να κάνει μετάνοιες, να συνδράμει σε τηλεμαραθώνιους και να δακρύζει βλέποντας στο deal το ηλίθιο αγόρι με την υστερικιά μάνα  να κερδίζουν τα 500,000 ευρώ.

Μπορεί λοιπόν να κερδίζει ο φύλακας άγγελος το διαολάκι, αλλά αυτό δε σημαίνει και πολλά, καθώς εκ του αποτελέσματος κρίνουν οι δειλοί.

Το διαολάκι είναι σαφώς πιο φιλοσοφημένο. Έχει καταλάβει πως το νόημα της ζωής δεν είναι ντε και καλά ο προορισμός. Εξάλλου τον ζει και έχει καταλήξει στο  συμπέρασμα ότι πολύ διαφήμιση για το τίποτα. Το μόνο που το ενδιαφέρει είναι να προκαλεί ανεπανόρθωτες ζημιές ποντάροντας στις αντιδράσεις των ανθρώπων, οι οποίες τον καταθλίβουν  καθώς τις κρίνει ως αφόρητα πανομοιότυπες.

Θεωρεί σχιζοφρενική τη ρήση ‘ζωή μετά θάνατον’. Αν το λεγε αυτός ξέρει καλά πως θα τον κοροϊδεύαμε. Σνομπάρει τον φύλακα άγγελο που πάει παντού ‘με το σταυρό στο χέρι’.  Θεωρεί τους ανθρώπους μικροαστούς και ανερμάτιστους καθώς ενώ τον γουστάρουν και τον προκαλούν συνεχώς, έπειτα τον ξορκίζουν. Τους άντρες τους βλέπει με οίκτο γιατί ενώ τον χρησιμοποιούν καθημερινά, μετά τον καταγγέλουν και τον αφορίζουν. Τις γυναίκες με καχυποψία γιατί φοβάται  μην του πάρουν τη θέση.

Στο μόνο θαύμα που πιστεύει είναι της Ελλάδας που πήρε το Euro. Πιστεύει στη δικαιοσύνη, όχι πάντως στην ελληνική. Πιστεύει στους παπάδες όταν δεν κάνουν κακές παρέες με αρχιεπίσκοπους. Πιστεύει στους πολιτικούς στην τελευταία τους συνέντευξη πριν πεθάνουν. Πιστεύει στον έρωτα όταν δεν τον φορτώνουν με χίλια δυο αυτονόητα παραμύθια.

Και γουστάρει τον παράδεισο κι ας έχει γεμίσει με αυθαίρετα. Κι αν δε του ανοίγουνε και τι έγινε? Ανοίγει με αντικλείδι, άλλωστε τι διαολάκι θα ήτανε!