Τι γίνεται όταν ένας γεροντάκος ερωτεύεται μια μικρότερή του? Υπάρχουν πολλές εκδοχές…

Όταν πέθανε η γιαγιά μου, ο παππούς μου ήτανε μόλις 83. Μετά από 60 χρόνια γάμου κι αφού έκανε να τη ξεπεράσει…τρεις ολόκληρους μήνες, βρήκε την αντικαταστάτρια, μια μόνη 45αρα γειτόνισσα…(καλούλα)

Οι θειάδες μου να πάθουν κρίση!

-         δεν έχει καμιά δουλειά αυτή η σκύλα με τον πατέρα μας!

-         Αυτό προσπαθεί, να ανοίξει…

-         Δεν πρόκειται να γίνει αυτό, από πάνω μας θα περάσει!

-         Δε ξέρω αν θα περάσει από πάνω σας, από πάνω της πάντως ενδέχεται…θεός ο παππούς!

-          Μα τώρα στα γεράματα, να αμαυρώσει το όνομα μας? ΟΧΙ! ΠΛΑΚΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ! ΠΑΩ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΠΩΣ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΟΥ, ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΤΗ ΜΑΝΑ ΑΚΟΜΑ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΛΑΙΕΙ!

-         Αυτό σίγουρα, την κλαίει, αλλά με μια διαφορά…

-         Ποια?

-         Κάνει θόρυβο και δεν αφήνει την άλλη να κοιμηθεί!

Για την ιστορία τελικά δεν τα κατάφερε ο παππούλης, καθώς οι θειάδες βάλανε βέτο.

Αλλά υπάρχουν κι άλλες μορφές γεροντοέρωτα, πιο σύγχρονες, πιο πολύπλοκες, και σίγουρα λιγότερο ρομαντικές…

Είναι αυτά τα σύγχρονα ραμολιμέντα που αναπαριστάνουν τις γαλοπούλες στην κρίση των πτηνών. Ο διοικητής  του Ι.Κ.Α. παθαίνει καρδιακή προσβολή βλέποντας τον άντρα της ερωμένης του, ο άλλος του υπουργείου πολιτισμού τη φουντάρει από τον 4ο όροφο, μην αντέχοντας τη δεύτερη σχέση του, αλλά και το φασισμό του νόμου της βαρύτητας που ντε και καλά, από όπου κι αν πέσεις, εκεί! να σε πάει προς τα κάτω και να σε γκρεμοτσακίζει…

Ποιοι είναι όλοι αυτοί? Και τι δείχνει αυτό που κάνουν?

Είναι οι σημερινοί εξηντάρηδες που περίμεναν χρόοοονια ολόκληρα να δουν εξουσία. Τα προηγούμενα χρόνια, με ελάχιστες διόδους, κάνανε να σταυρώσουν γκόμενα καμιά δεκαετία, καθώς δεν είχαν να τάξουν τίποτα, ενώ στη γοητεία με το μόνο που θα μπορούσαν να συγκριθούν ήταν με τα Πυρηναία όρη…

Ξελιγωμένοι, τώρα που είναι ψηλά, χτίσανε βίλες και ξεκινήσανε ομαδικά τα όργια, με μια καρδιά όμως πια εξηντάχρονου που δεν πολυαντέχει τα αεροπλανικά, ή τα μπλονζόν με ανάποδο ψαλίδι, καθώς κάθε φορά που η πιτσιρίκα πετούσε ένα ρούχο, η καρδιά τους χόρευε μακαρένα, και το αίμα στο κυκλοφορικό  ανεβοκατέβαινε ταχύπλοα, σαν το ασανσέρ του Hondos center…

Γιατί, μιλώντας στη γλώσσα τους, κι αν ακόμη την έχουν δει Καραφώτηδες που ψάχνουν τη λύση στο γρίφο «Μάρω Λύτρα» πρέπει να ξέρουν το εξής: Ότι όταν θα σβήσουν τα φώτα του reality, πίσω από κάθε τοίχο του Fame story, πάντα θα κρύβεται μια Τζούλι Μασίνο να τους χαμογελά. Που είναι και της ηλικίας…

Τον Οκτώβρη του 1998, κάπου στην Κέρκυρα, τρεις πρωτοετείς φοιτητές γνωρίστηκαν στο αμφιθέατρο της σχολής. Και οι τρεις τρελλά ερωτευμένοι με τις πιτσιρίκες που είχαν μόλις βρει. Πού να  φανταζόντουσαν τι θα επακολουθούσε σχεδόν δέκα χρόνια μετά…

Τα δυο από τα τρία ζεύγη είχαν ευτυχές τέλος. Το τρίτο ένα τέλος, συναισθηματικά τραγικό. Το αγόρι βαθιά αυτοκαταστροφικό τυπάκι, κι η κοπέλα απλώς καταστροφική, μετά από πολλά χρόνια αναπόφευκτα το διαλύουν το πράγμα. Η τύπισσα ξεκινά να κινείται σ’ άλλα μήκη κύματος, και το τυπάκι απλώς πνίγεται μέσα σ’ αυτά…

Για το πρώτο ζευγάρι το ευτυχές τέλος γράφεται σε έξι μήνες. Για το δεύτερο ζευγάρι γράφτηκε πριν λίγες ώρες. Και φυσικά δε μπορούσε να λείψει κι ο εκπρόσωπος του τρίτου ζευγαριού…

Μετά την εκκλησία και το κυρίως γλέντι, όταν αραίωνε ο κόσμος, κάτσαμε κοντά κι οι τρεις. Ο νιόπαντρος, αναρχικός, άθεος και heavymetalάς, μες την εκκλησιά αλλά και μετά, ήταν έξω απ’ τα νερά του, σαν δέντρο στη λεωφόρο Αχαρνών…

-         Τι παπαριές  άκουσα σήμερα, ούτε που θυμάμαι… Ο Αβράαμ παντρεύτηκε -όπως σφύριξε ο παπάς δηλαδή, δεν ήμουνα μπροστά-τη Ρεβέκκα, ο Ισάακ δε θυμάμαι πια και πάει λέγοντας… τι με νοιάζει εμένα τι κάνανε οι Εβραίοι το 8.000 π.Χ.? κι έπρεπε κει πέρα να κάνω και το σταυρό μου από πάνω!…έλεος!

-         Τον έκανες?

-         Αφού η κυρία κι όλο της το σόι με κοιτούσαν με μισό μάτι…άσε είπα, μην της χαλάσω το γάμο…μετά, στο Ησαία χόρευε, να μου πετάνε ένα σωρό ρύζια πάνω μου λες και είμαι μοσχαράκι κοκκινιστό, και να γυρίζω σκυμμένος γύρω-γύρω το ιερό σαν να με ζεσταίνουν σε φούρνο μικροκυμάτων!!!

-         Ε πώς θα γινόταν δηλαδή?

-         Με βγάλανε και 10.000 φωτογραφίες! Τον Κουφοντίνα στο αστυνομικό τμήμα λιγότερες τον είχανε βγάλει! Και να με βάζουν να χορεύω το

        «ούτε στον εχθρό σου να μην τύχει, να χει τέτοια τύχη

       και μια αγάπη σαν και τη δική σου άλλος να πετύχει…»

-         Αυτό ήτανε βαρύ αδερφέ!

-         Και στο καπάκι αυτή η σάχλα της Στανίση «μ’ ένα κόκκινο καράβι θα ρθω σήμερα το βράδυ»… εντάξει, θα ρθει σήμερα το βράδυ. Λογικό. Πες ότι κι αυτός είναι ναυτικός ή φορτηγατζής, κολλάει και το καράβι, άντε θα ρθει σήμερα. Το κόκκινο που κολλάει? Έλεος! Ούτε ο Κάπταιν- Ίγκλο δε θα έγραφε τέτοιους στίχους…

-         Φεύγω! Βίον ανθόσπαρτον φίλε! Και να φοράς κράνος!

-         Κι εσύ να ξαναγίνεις όπως παλιά, όπως ήσουνα στην Κέρκυρα! Και μην το ξεχνάς, το «κόκκινο καράβι» κάποιος τύπος σαν κι εσένα το ‘γραψε και βγάζει εκατομμύρια! Να μην κολλάς! Κι αν δε σου πάει το συγκεκριμένο, εσύ γράψε το πράσινο καλώδιο, την κίτρινη χιονοστιβάδα, το μπεζ εντομοκτόνο…ο,τι να ναι ρε παιδί μου!

Γύρισα σπίτι γεμάτος τύψεις. «Όπως ήμουνα στην Κέρκυρα» μου 'πε. Λες να χει δίκιο? Ξεκινώ να γράφω.

Θα σε φάω πάλι-πάλι

Απ’ τα Ταμπούρια Κόμισσα

Με σκυμμένο το κεφάλι

Να μη με δει η γειτόνισσα

Άντρα να χεις με αξία

Δίπλα στο ραφτάδικο

Κέρατο σαν του ξιφία

να του φοράς, είν’ άδικο!

Refrain

Όλη μέρα στο λιοπύρι, πηλοφόρι, οικοδομή

Μέσα κει στη βιοπάλη φτιάξαμε υποδομή

Στου Σούνιου τ’ αυθαίρετα, Δήλεσι και Νέο Βουτζά

Σαν πέρασες βρε Κόμισσα, έφαγα τον τουβρουτζά!

Όχι, δε λέει. Το κόκκινο καράβι κρύβει κάτι πιο βαθύ, πιο εκλεπτυσμένο, πιο elite. Το δικό μου είναι σαν να το χει γράψει απολυμένος λιμενεργάτης. Ούτε γι’ αυτό τελικά είμαι γεννημένος…

Να βρεις το ταλέντο σου τελικά είναι δύσκολο πράγμα. Γιατί άντε πες ότι το βρήκες. Και τι έγινε? Γιατί το ταλέντο είναι σαν τη γυναίκα. Το ακολουθείς? Σ’ αποφεύγει. Τ’ αποφεύγεις? Σε ακολουθεί…

-         Κοίτα ρε τι βρήκε να τραγουδήσει ο εγγονός του Ουάσιγκτον…

-         Να ξερες και τι έλεγες κατακαημένε…

-         Άστο ρε φίλε, συ δε σώζεσαι με τίποτα, ούτε συ, ούτε και γω δηλαδή…

-         Κοίτα που επιμένει! Σιγά ρε, ανατριχιάσαμε! Ο Σπεσιαλίστας είσαι?

-         ………………………………

-         ………………………………

-         ……………………………...

-         Τώρα πώς την είδες? Θα κοιταζόμαστε σαν καουμπόηδες?

-         Τα ντώσει κάτι κύριος? Καλό κριστούγκενο!

-         Τα ελληνικά τα πήρε ο διάολος! Αλλά ο Τζωρτζ Μάικλ φαρσί το κέρατό μου!!!

-         Σι παρακαλώ, ντώσει κάτι…

-         Εσύ δεν είσαι που πλένεις τζάμια εδώ κάθε μέρα?

-         Νι, ντώσει κάτι…

-         Το ‘ριξες και συ στη διπλοπενιά ε? συνέχισε, μη φοβάσαι, δε ξέρεις καμιά φορά… Είσαι in, το ξέρεις? φωνές σαν τη δική σου τις τσιμπάνε με τη μία, ο,τι πρέπει για σουξεδάκι, μπορεί να περάσει καμιά φορά ο Καρβέλας από το φανάρι και να σταθείς πλάι στον Κάτμαν! …Γιατί αδερφέ, για όλους υπάρχει ελπίδα!

Για όλους υπάρχει ελπίδα! Ο,τι κι αν κάνουμε! Χωρίς διακρίσεις! Κι αν δε θυμάστε που τη βάλατε, κι αν φάγατε το σπίτι για να τη βρείτε , κοιτάξτε στ’ άπλυτα μας, συνήθως εκεί κρύβεται! Κι αν δε την βρείτε ούτε εκεί, σίγουρα θα βρείτε κανένα εικοσάευρω σε καμιά κωλότσεπη…δε μας χαλάει κι αυτό, έτσι?

Και τούτες τις μέρες να τις περάσετε….ΚΟΜΠΛΕ!

Καλό διήμερο!

Λοιπόν, παρασυρμένος από την όλη φάση, μιας και έχετε γράψει όλοι ποιήματα και μόνο εγώ δεν έχω γράψει, σκεπτόμενος ότι δεν πάει άλλο, είπα να αφήσω το ταλέντο μου, εδώ, να διαρρεύσει…

Πριν το κοροιδεύσετε και το λοιδορήσετε (και καλά θα κάνετε) θα ήθελα πολύ να σας πληροφορήσω (σούζα όλοι) ότι το ποίημα αυτό ήταν υποψήφιο για το βραβείο Πούλιτζερ το 1999 και δυο φορές υποψήφιο για το βραβείο Λένιν! (γιατί είναι κι ολίγον ταξικό)

Θα μου λεγε ένας κακεντρεχής ότι κι ο Λεβέντης είναι υποψήφιος, αλλά δεν τον ψηφίζει ούτε ο καμεραμάν του! Και τι έγινε?

Μπορεί να μην το ψηφίζει ούτε ο καμεραμάν του, αλλά τον τρώει στη μάπα πέντε ώρες την ημέρα! Τουλάχιστον αν τον ψήφιζε, θα τον έβλεπε μία τα τέσσερα χρόνια και αυτή απ’ το ψηφοδέλτιο! Ποιο είναι καλύτερο λοιπόν?

Αφιερωμένο λοιπόν, σ’ όσα παιδάκια της ΜΗ θυμούνται την πρώτη τους χυλόπιτα…(έστω κι έτσι)

Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΤΣΙΔΑ

Σαν παιδί κι εγώ μικρούλι, είχα όμορφες στιγμούλες

Μα με πήγαν στο σχολείο για να μάθω αλλωνών

Έκλεινα κι εγώ τ’ αυτιά μου και ζωγράφιζα φατσούλες

Στην κοσμάρα μου ήμουν μέσα, μα στο μάθημα απών

Αγιασμός ήταν, και ήμουν ούτε καν οχτώ χρονών

Όταν κάθισε μπροστά μου μια τεράστια κοτσίδα

Από μπρος της είχε φάτσα, καψουρεύτηκα λοιπόν

Είχε πράσινα τα μάτια, σ’ όλο το μαλλί ψαλίδα

Ήθελα να με προσέχει και έψαχνα όλο ενόχους

να το παίζω ήρωας της! Σαν  shampoo στην πιτυρίδα

όταν έλεγε η δασκάλα «τα αγαθά κτώνται με κόπους»

όλο κει ήταν το μυαλό μου, πως θ’ αρπάξω την κοτσίδα

Στα διαλλείματα γελούσε και γω ήμουνα στην τσίτα

Σαν να είχα δυο δεκάρια, και εκείνη φουλ του άσσου

Έγραψα ένα στιχάκι και της το κανα σαΐτα

Μα της μπήκε μες το μάτι και μου φώναξε «καλά σου»

Όλα μου ήταν εναντίον, της κολλούσε κι ο Ηλίας

το παιζε μάγκας της τάξης, κι όλο την πολιορκούσε

μα εγώ δεν τον φοβόμουν, ήτανε μπασκλασαρίας

μα τη φάση προς τα άκρα με τα χέρια του τραβούσε

Μπαίνοντας ξανά στην τάξη, είχαμε «εμείς κι ο κόσμος»

Γύρισε να με ρωτήσει «Τι ‘ναι Γιώργο η Αιθιοπία?»

Χάθηκα στα δυο της μάτια, που ήταν πράσινα σα δυόσμος

Μα αυτή να με κοιτάει, λες και έχω πρεσβυωπία

Σα να λέει «βλαμμένο είναι» και γυρίζει απ’ την άλλη

Μου ρχεται στο κούτελο μου σύσσωμη η τρελλή κοτσίδα

ήθελα να τη βουτήξω απ’ το υπόλοιπο κεφάλι

και ευθύς να τη ρωτήσω «ή εγώ ή τον κλαπαρχίδα!»

Μέσα στον εγωισμό μου, ήθελα να κάνω πίσω

Μα ένοιωθα να με ρουφάει ένα αίσθημα βαρύ

Κείνον το σαχλαμαράκια με αυτήν να μην αφήσω

μες στην ήττα να πλανιέμαι σαν μοναχικό κρι-κρι

Αυτή το παιζε μοιραία, γαργαλιάρα, ντεγλαρέ

Κι ο παπάρας να χει βάλει όλα τα δικά του μέσα

να την πείσει πως εκείνος είναι ο πιο σοφιστικέ

κι έμοιαζα ωσάν το ψάρι που το κάνουν μπουγιαμπέσα

Είπα πρέπει να ενεργήσω, μου χουν πάρει τον αέρα

Την εικόνα μου ν’ αλλάξω προφανώς πρώτα σ’ αυτή

Να φυλάξω εγώ για κείνην τα δικά μου τα ωραία

Και γι’ αυτόν τη μπουγιαμπέσα, μες στη μούρη του καυτή

Είχε βάλει ο χλαπάτσας τη δική του την παρέα

Να την πείσει πως αξίζει, πως δεν είναι χτεσινός

Παίρνοντας το εγώ πρέφα, τα ‘πα όλα στο Αντρέα

Που ταν φίνο φιλαράκι, κολλητός και διπλανός

Έπειτα απ’ το σχολείο, πήγαμε ηλεκτρονικά

Και κει πέρα βρήκα χρόνο να του πω το μυστικό

Όπως μου πε του φανήκαν όλα φυσιολογικά

Μα ‘πε πως δεν έχω ελπίδα, πως με βλέπει ποταπό

«Γι’ αυτό κάνε την καλή και βοήθησε με τώρα,

πριν ορμήσει ο Ηλίας και τα κάνει γης Μαδιάμ,

όπως βλέπω ο παπάρας παραπήρε πάλι φόρα

εύχομαι να της μιλήσει και να κάνει όλο σαρδάμ!»

 «Κι εγώ τι μπορώ να κάνω, δεν τη ξέρω και καλά

Δεν αντέχω να τη βλέπω να φοράει όλο μίνια

Θα τη βάλω να τα φάει που το φίλο τυρρανά

Και μετά θα τηνε δέσω και θα τρώω δρακουλίνια»

«Πήγαινε να της μιλήσεις κι εγώ θα μαι δω απόξω

Πες της πως γι’ αυτήνε λιώνω κι είμαι φάση αρρωστημένη

Κι αν σου πει πως εγώ μοιάζω με ανάποδο γαμώτο

Πες της πως την αγαπάω και ας είν’ μαλακισμένη

Ο Αντρέας πήγε κι ήρθε, σαν τον Άγιο-Βασίλη

Γελαστός σαν να χε δώρα, και με πήγε παραπέρα

«Φιλαράκο τον Ηλία, μου πε πως τον έχει στείλει

πήγε χτες αλλά γι’ αυτόνε, ήταν αποφράδα μέρα!»

«Και για μένανε τι σου ‘πε? Είπε τίποτα καλό?»

«Δεν προλάβαμε να πούμε, γιατί άρχισε εκείνη.»

«Σου πε ότι με γουστάρει? Πως με είδε πια αλλιώς?»

«Μου πε Αντρέα όταν σε βλέπω, μ’ ανεβαίνει η αιμοσφαιρίνη!»

Κι έτσι τα φτιαξε ο Αντρέας με την όμορφη κοτσίδα

Πήγε κι έκατσε μαζί της και μου φώναζε «Βρε Αία!»  

Κι εγώ μόνος να χτυπιέμαι «πως το προφανές δεν είδα?»

Κι ήρθε δίπλα ο Ηλίας για να κλάψουμε παρέα…

Είδα το Σάββατο στο θέατρο τον «Δον Ζουάν». Δεν έχω πολλά να πω πολλά γι’ αυτόν τον μυστήριο τύπο γιατί δε ξέρω πολλά, αλλά μου έκανε έναν περίεργο συνειρμό…

Η πιο αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της αρχαιότητας είχε ένα όνομα. Αλκιβιάδης.

Γόνος πλούσιας οικογένειας και ανιψιός του κυβερνήτη Περικλή, μεγάλωσε στα έγκατα της εξουσίας, καθώς τότε η δημοκρατική παράταξη μεσουρανούσε στην Αθήνα. Ένα στυλ δηλαδή Αλέκου Τζανετάκου στις ταινίες, χωρίς σβέρκο-αεροδρόμιο φυσικά…

Δεν είχε αφήσει γυναίκα για γυναίκα στην Αθήνα, ενώ παράλληλα πού και πού «το αέριζε και το σεντόνι». Αλλά ζούσε κάτω απ’ τη σκιά του θείου του, κι έτσι μην έχοντας τίποτ’ άλλο να κάνει στη ζωή του, δεν είχε αφήσει πάρτυ για πάρτυ και συμπόσιο για συμπόσιο ξεπερνώντας ακόμα και αυτόν τον ανυπέρβλητο παρτάκια της εποχής, το Λάκη Γαβαλά…

Μετά όμως απ’ την ακμή έρχεται η παρακμή κι η Αθήνα πήρε την κάτω βόλτα. Πόλεμος με τη Σπάρτη, πεθαίνει ο Περικλής, κι η πόλη βρισκόταν σε δύσκολη θέση. Κι εκεί που δε ξέρανε πώς καν θα αμυνθούνε, ο Αλκιβιάδης, ως επιπόλαιο τομάρι του κερατά, πετά την τρελλή ιδέα…

-         Πάμε να εκστρατεύσουμε στη Σικελία να τους πάρουμε τις περικνημίδες (τα σώβρακα)! Είναι σύμμαχοι των Σπαρτιατών! Δε λέει…

Εκεί πετάγεται ο συντηρητικός Νικίας…

-         Σοβαρά ρε μάστορα?  Είμαστε σε πόλεμο το χεις αντιληφθεί? ποιος θα φυλάει την Αθήνα απ’ τους εχθρούς για πες μας? Ο Γκλέτσος? Ένας είναι, πόσους μπορεί να δείρει πια?

-         Μα σαν χτυπήσουμε τη Σικελία, αν το σκεφτούμε πιο ώριμα, ουσιαστικά χτυπάμε στην καρδιά της Σπάρτης!

-         Σε λίγο θα μας πεις ότι είναι η Σικελία στη Σπάρτη είναι μεσοτοιχία! ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΡΕ ΤΡΕΛΛΑΡΑ??????

-         Ξέρω και δεν έχω πάει ποτέ. Και για τις Ιταλίδες έχω ακούσει τα καλύτερα!!! Ω άνδρες Αθηναίοι! Όπως λέει κι ο φιλόσοφος Καρβέλας «Μία είναι η λύση! Τα λεφτά, το φαί και το γ***σι!» Βάζω τις τριήρεις, βάζετε το κούπινγκ! Μέσα?

Με το μπλα-μπλα τελικά, έπεισε τους Αθηναίους να πάνε στη Σικελία. Αλλά καθώς έπλεε προς τα κει, μαθαίνει πως τον καταδίκασαν οι Αθηναίοι σε μια δίκη και τον καλούσαν πίσω. Παρατάει την εκστρατεία, και ως γνήσιο λουγκροειδές, τους παρατά, και πάει εκεί που δεν περίμενε κανένας…στη Σπάρτη!

Εκεί το παιζε παιδί από σπίτι. Παλάτι-γυμναστήριο, γυμναστήριο-παλάτι. Μαρτυρά και τα σχέδια των Αθηναίων στους Σπαρτιάτες καθώς έχασε στοίχημα στο τάβλι. Έτσι ο Άγης λοιπόν, ο βασιλιάς της Σπάρτης, με το σχέδιο του Αλκιβιάδη, εκστρατεύει στην Αθήνα. Καθώς είναι αραχτός στη σκηνή, σκάει μύτη ένας αγγελιαφόρος…

-         Αρχηγέ, αρχηγέ, συγχαρητήρια!!!!

-         Μα δεν κερδίσαμε ακόμα τον πόλεμο ηλίθιε αγγελιαφόρε!!!

-         Η γυναίκα σου…

-         Τι έπαθε? Πέθανε με τιμή σα γνήσια Σπαρτιάτισσα?

-         Όχι, όχι..

-         Έδειρε με τιμή κανέναν Μεσσήνιο σα γνήσια Σπαρτιάτισσα?

-         Ούτε, ούτε…

-         Κέρδισε με τιμή στο κουν-καν σα γνήσια Σπαρτιάτισσα?

-         Ούτε αυτό!

-         Ε πες ρε μαλακιστήρι και μας έβγαλες την Ήρα πια!

-         Είναι έγκυος με τιμή σα γνήσια Σπαρτιάτισσα!!!

-         Έγκυος? Αφού λείπω 20 μήνες…πώς γίνεται αυτό?

-         Δε ξέρω. Α! άσχετο αλλά έχεις και μήνυμα κι απ’ τον Αλκιβιάδη, να σας το διαβάσω? «Πού χάθηκες βρε κερατούκλη? Μας έλειψες…»

-         …

Όπως είναι φυσιολογικό, ο Αλκιβιάδης προτού τιμωρηθεί με θάνατο, φεύγει απ’ τους αιώνιους εχθρούς της πατρίδας του, και μην έχοντας πού αλλού, πάει στους άλλους αιώνιους εχθρούς των Αθηνών, στους Πέρσες, όπου γίνεται σύμβουλος του βασιλιά Τισσαφέρνη…

Εκεί με κατάλληλους χειρισμούς εμποδίζει τη συμμαχία Περσών-Σπαρτιατών εναντίον των Αθηνών, έχοντας βάλει πλώρη το νέο του μεγάλο σχέδιο! Την επιστροφή στην πατρίδα!

Ο Αριστοτέλης είχε γράψει για τους Αθηναίους και τον Αλκιβιάδη… «Τον αγαπούν, τον μισούν, αλλά δε ζουν χωρίς αυτόν!». Ο επαναπατρισμός του είναι θέμα χρόνου, και μπαίνει στην Αθήνα με νταούλια και κλακέτες, κι αναλαμβάνει κυβερνήτης εν μέσω του Πελοποννησιακού πολέμου.

Η Αθήνα πάει από νίκη σε νίκη κόντρα στους Σπαρτιάτες. Σε μια ναυμαχία, εκεί που τους είχε πάρει αμπάριζα, του τη βιδώνει και σηκώνεται και φεύγει, αφήνοντας την ηγεσία στον πηδαλιούχο του πλοίου! Αυτός φαίνεται ότι δεν είχε δίπλωμα, κι έτσι γκρεμοτσακίζει τα αθηναϊκά πλοία, αφού φέρεται να φώναζε καθώς όρμαγε στις σπαρτιάτικες λεγεώνες… «ξέρει κανείς από πηδάλιο? Ξέρει κανείς από πηδάλιο?»

Ο Αλκιβιάδης θεωρήθηκε φυγάς απ’ τους Αθηναίους. Εξόριστος όπως ήτανε, μαθαίνει κρυφά τα σχέδια των Σπαρτιατών, πάει και τα καρφώνει στους Αθηναίους, αλλά τον πήρανε στο ψιλό, μη ξέροντας κανείς ο Αλκιβιάδης πια που ανήκει…

-         Εσύ δεν είσαι στρατηγός! Κι ο Ριβάλντο ακόμα ρε φίλε, σε λιγότερες ομάδες έχει πάει!

Οι Αθηναίοι κακώς δεν τον ακούσανε και χάσανε τον πόλεμο. Αλλά για τον Αλκιβιάδη δεν έμενε πολύς χρόνος ζωής ακόμα. Εκεί που πήγε πάλι, δεν άφησε απείρακτη ούτε θηλυκή καμηλοπάρδαλη. Τον πήρανε χαμπάρι όμως νωρίς, και οι συγγενείς μιας κοπέλας που της μάθαινε πώς ανοίγουν την πιπεριά στα γεμιστά, τον στείλανε αδιάβαστο ένα πρωί τ’ Αυγούστου, κοντά στην ροδαυγή…

Όπως το Δον Ζουάν δηλαδή, ίδιος ακριβώς θάνατος… είναι η μοίρα του τυχοδιώχτη, να ζει έντονα και να πεθαίνει νέος. Δυστυχής μες στην τελειότητα του. Ένας άλλος Ντόριαν Γκρέυ, ένας τέλειος Νάρκισσος…Συναισθηματικά πρακτικιστής, πρακτικά ιδεαλιστής. Γεννιέται μόνος, ζει για τον εαυτό του και πεθαίνει μόνος. Δύσκολο να το κάνεις, ωραίο να το διηγείσαι.

Και πάνω απ’ όλα μάταιο. Γιατί όπως λέγανε και οι Σπαρτιάτες, «Γίνεται να ζεις χωρίς τιμή. Αν ικανοποιείς τις υλιστικές σου ανάγκες, αν τρως, αν κοιμάσαι, ζεις. Αλλά δε γίνεται να πεθάνεις χωρίς τιμή! Γιατί τότε έρχεται ο απολογισμός…»

Χτες λοιπόν ανακάλυψα έναν άνθρωπο που με μισεί. Είναι η από κάτω μου ακριβώς, που όποτε συναντιόμαστε στο ασανσέρ, μου γυρίζει την πλάτη προκλητικά.

Στην αρχή δεν το είχα μυριστεί και νόμιζα ότι ήθελε να την ξύσω, αλλά μετά το πιασα το θεματάκι…

Να σε μισεί κάποιος είναι καλό, γιατί σου δίνει αξία. Γιατί για να σε μισεί, σημαίνει ότι κάτι κάνεις το οποίο ενοχλεί, άρα κάνεις κάτι χρήσιμο.

Γιατί αν το σκεφτούμε σφαιρικά, τα χρήσιμα πράγματα ενοχλούνε τον κόσμο. Αν μ’ όσα κάνεις προκαλείς στους γύρω σου μόνο αγάπη και συμπάθεια, τότε πρέπει να τη ψάξεις τη δουλειά μπας κι έχεις μεταμορφωθεί σε ευχούλη και δεν το έχεις καταλάβει.

Γιατί οι καλοί κι οι προσαρμοστικοί δε θα ενοχλήσουν τους γύρω τους, και θα προσπαθήσουν να «χωρέσουν» τον εαυτό τους όπως-όπως στο περιβάλλον που τους πλασάρεται. Αντίθετα οι κακοί κι οι απροσάρμοστοι θα προσπαθήσουν να «χωρέσουν» το περιβάλλον στον εαυτό τους που τον πλασάρουν όπως γουστάρουν. Αυτοί θ’ αλλάξουν τον κόσμο.

Φυσικά αξία δε σου δίνει μόνο το ίδιο το μίσος, αλλά και ο αντίπαλος σου, όπως κι οι λόγοι που ζητούν τον αφανισμό σου από προσώπου γης.

Η «αντίπαλος» μου είναι μια γυναίκα μεσήλικη, μόνη στον κόσμο που της τη βιδώνουν όλα. Μίλησε σε μία άλλη κυρία, η οποία διακρίνεται για την εχεμύθεια της, καθώς όταν της εκμυστηρεύεσαι κάτι, είσαι σίγουρος ότι δε θα πει σε κανέναν αυτά που της είπες. Θα πάει σπίτι της, θα τα αλλάξει όπως της αρέσουν, για να μην κατηγορηθεί για κουτσομπολιό,  και μετά θα σε κράξει κανονικά!

Φυσικά, αφού κράτησε το στόμα της κλειστό για…ένα ολόκληρο τέταρτο, ω! τι σύμπτωση! Με πέτυχε κατά λάθος  στο μαγαζί που κάθε πρωί παίρνω τα τσιγάρα μου…

-         Γιώργο, αυτή μου είπε πως δε θέλει να βλέπει άνθρωπο!

-         Άρα δεν τα χει μόνο με μένα, όλος ο κόσμος της τη δίνει…αυτό είναι καλό, δε μίλησε για μένα!

-         Μια στιγμή, εσένα σ’ έχει σ’ άλλη κατηγορία! Εκτός όμως απ’ τους ανθρώπους λέει, δε θέλει να βλέπει κι εσένα! Και με ρώταγε πότε θα ξεκουμπιστείς επιτέλους να ησυχάσει…βάζεις τέρμα  λέει τη μουσική και δε μπορεί να κοιμηθεί!

-         Στους φίλους να το πει αυτό που με κατηγορούν ότι ακούω κοιμισιάρικα!

-         Λέει ότι κάθε φορά που γυρνάς στο σπίτι αργά, μέχρι να κοιμηθείς, σου πέφτουν πράγματα, βάζεις τις φωνές, χτυπάς τις πόρτες και τη ξυπνάς! Δεν είναι φυσιολογικό αυτό!

-         Και τι είναι φυσιολογικό δηλαδή? Να μου πέφτουν οι πόρτες, να βάζω πράγματα και να χτυπάω τις φωνές? Έλεος, λίγη λογική…

-         Λέει ότι δε σ’ αντέχει άλλο κι ότι της έχεις γίνει εφιάλτης! Θα ευχότανε να πέσεις απ’ το μπαλκόνι αλλά μετά είπε, άστο, δε θέλει να πέσεις απ’ το μπαλκόνι, καλύτερα να ξεκουμπιστείς…

-         Είδες ότι κατά βάθος με συμπαθεί? Δε θέλει να πάθω κακό…

-         Όχι, απλά είπε ότι θα την ξύπναγε το γκντούπ!

-         ………….

α) αγχώνεται γιατί το Ι.Κ.Α. έχει χρεοκοπήσει και θέλει να λύσει το ασφαλιστικό. Παράλληλα χαρίζει όλα τα χρέη των μεγάλων εταιρειών προς το Ι.Κ.Α. Αυτό ονομάζεται νέα κοινωνική πολιτική κάνοντας το απόλυτο τρικ προς όφελος των πολλών. Γιατί χαρίζοντας τα λεφτά στους βιομηχάνους και παίρνοντας τα από τους άλλους, οι βιομήχανοι δε θα ξέρουνε τι έχουνε, κι έτσι θα μπορεί να γίνει αναδιανομή εισοδήματος χωρίς καν να το πάρουν πρέφα!

β) βάζει να φυλάνε τα λιμάνια από τα ναρκωτικά, έμποροι ναρκωτικών. Κάτι ξέρει αυτός! Γιατί πριν το κράτος πλήρωνε υπαλλήλους που είτε ναρκωτικά βλέπανε είτε τους θαυματουργούς κόκκους του DIXAN, ήταν ένα και το αυτό. Ενώ τώρα, έχει έμπειρους ανθρώπους, οι οποίοι στο κάτω-κάτω της γραφής στο λιμάνι ξημεροβραδιαζόντουσαν!!! Ε ας κάνουν και καμιά δουλειά!

γ) δεν κάνει ξου τον υπουργό εργασίας, το Μαγγίνα που έχει ανασφάλιστους υπαλλήλους σπίτι του. Και καλά κάνει! Λες και γεννήθηκε υπουργός Εργασίας! Σώνει και καλά δηλαδή ο καθένας πρέπει να ταυτιστεί με το ρόλο του? Δηλαδή αν ήταν έτσι, ο υπουργός πολιτισμού τι θα έπρεπε να κάνει δηλαδή για να είμαστε ευχαριστημένοι? Το άγαλμα? Αμάν!

δ) κλείνει την Ολυμπιακή μιας και η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι η λύση για όλα τα στραβά! Και το Αιγαίο θα μείνει χωρίς αεροπορική σύνδεση? Κουτάααα… και τα τουρκικά F-16 γιατί νομίζετε τα αφήνει ως τη Λάρισα? Εξωτερική πολιτική και μεταφορές σε ένα λοιπόν! Αυτό θα πει συνειρμός! Είναι τελικά να σαι ικανός. Γιατί όταν είσαι ικανός, επιβάλλεται να κάνεις συνειρμούς, να διαβλέπεις το μέλλον από ψηλά, κι απ’ την άλλη να κάνεις αυτό που εκείνη τη στιγμή σου είναι αναγκαίο χωρίς να φαίνεσαι. Λαϊκιστί «χ….. ψηλά κι αγνάντευε.»

ε) Πολλαπλασιάζει το λογαριασμό της ΔΕΗ. Έτσι ενισχύει την οικογενειακή ειρήνη και γαλήνη. Γιατί σαν καλός πρωθυπουργός, ξέρει, ότι όταν του ‘ρχεται του άντρα να κατουρήσει μες στα άγρια μεσάνυχτα, δε βλέπει την τύφλα του, ξεχνάει να ανάψει το φως και τα κάνει όλα απέξω. Το πρωί η σύζυγος αναμαλλιασμένη τρελλαίνεται και τον αρχίζει στις σκουπιές και στις ομοιοκαταληξίες! Ενώ με τη νέα αυτή ρύθμιση τα κάνει όλα απέξω μεν, αλλά  αυτός της χρυσώνει το χάπι λέγοντας ότι τα με τα λεφτά που έβαλε στην άκρη μην ανάβοντας το φως για μισό λεπτό, θα κάνουνε το ταξίδι στην Καραϊβική, που χρόνια ονειρευόντουσαν!

Γι’ αυτό γίνε και συ πρωθυπουργός! Μπορείς! Εδώ έγινε αυτός!

Όταν κάποιος προσπαθεί να μάθει τη ζωή μέσα απ’ τα βιβλία, είναι σαφές γιατί το κάνει. Γιατί μάλλον έξω, δεν του δείχνει κανένας.

Γιατί τα βιβλία το καλό είναι ότι προσφέρουν γνώσεις και εμπειρίες. Το κακό είναι όμως ότι είναι αλλουνού.

Έτσι, διαβάζοντας πολλά βιβλία, το καλό είναι ότι μπορείς να απαντήσεις σε οτιδήποτε σε ρωτήσουν. Το κακό είναι ότι πριν αρχίσεις να απαντάς έχεις ξεχάσει την ερώτηση….

Όμως τα βιβλία έχουν βγάλει απίστευτους χαρακτήρες οι οποίοι έχουνε μείνει στο μυαλό όλων διαχρονικά, γιατί ήταν τόσο καλογραμμένοι που τους θυμόμαστε γιατί θέλουμε να γίνουμε σαν κι αυτούς, ή γιατί είναι τόσο κακογραμμένοι που τους θυμόμαστε γιατί είμαστε σαν κι αυτούς…

Ας πάρουμε πχ τα ομηρικά έπη, τα σπουδαιότερα έργα που έχουν γραφτεί (ειπωθεί καλύτερα) ποτέ.

Θυμόμαστε τον Αχιλλέα. Η μάνα του ήτανε θεά, και γι’ αυτό νόμιζε ότι θα τη βγάλει καθαρή. Όπως τώρα όμως που λίγες οικογένειες έχουν πληροφορίες τι θα συμβεί στο χρηματιστήριο, έτσι και τότε λίγες οικογένειες ξέρανε την έκβαση του πολέμου. Έτσι του είπε «μην πας θα σκοτωθείς». Αυτός δεν άκουσε καλά νομίζοντας ότι του πε «μην πας θα λερωθείς», της φώναξε «άει παράτα μας ρε μάνα», πήγε στον πόλεμο και σκοτώθηκε, αλλά το κυριότερο, πέφτοντας κάτω, λερώθηκε…

Θυμόμαστε τον Οδυσσέα. Χάρις αυτόν «έπεσε» η Τροία, και την είδε Ζαγοράκης στο Euro 2004. δε γύρισε σπίτι του καπάκι μετά τον πόλεμο, αλλά γύριζε με μικρούλες. Η Καλυψώ, η Ναυσικά ήταν κάποιες απ’ αυτές. Αλλά το κέρατο που του χε φορέσει η Πηνελόπη ήταν ανυπόφορο γιατί στο μεταξύ κι αυτή είχε γίνει τεκνατζού από τις λίγες. Ο Οδυσσέας γι’ αυτό κι όταν γύρισε στην Ιθάκη μεταμορφώθηκε σε άλλον. Όχι για να φάει τους μνηστήρες, αλλά γιατί η Πηνελόπη ήταν ικανή να πάει με τον καθένα εκτός από τον άνδρα της…

Θυμόμαστε τη Βρησηίδα. Το ελληνικό στρατόπεδο το έκανε ειδήσεις του star. Πήγε και με τον Αχιλλέα και με τον Αγαμέμνονα. Πλακωθήκανε οι Έλληνες, έτοιμοι να χάσουν το πόλεμο, αλλά αυτή εκείνη το χαβά της. Με την τσιχλόφουσκα γύριζε στις σκηνές κάνοντας εντατικά μαθήματα «πως μπορείς να χάσεις τον πόλεμο χωρίς καν να πολεμήσεις».

Θυμόμαστε τέλος τον Πάρη και το Μενέλαο. Το πιο αρχαίο καταγεγραμμένο κέρατο του κόσμου. Και διδάσκει. Ο Μενέλαος αν ζούσε τώρα ίσως να ήτανε τάρανδος του Άγιου- Βασίλη, φαρμακοποιός που πουλάει προφυλαχτικά στον εραστή της γυναίκας του, ή απλά φωτογραφία στο κομοδίνο της κυρίας, γυρισμένη ανάποδα. Και έκανε πόλεμο, γιατί του αύτωσαν τη γυναίκα. Αυτό αποδεικνύει ότι μπορεί να ήτανε τάρανδος αλλά τουλάχιστον αρσενικός…

Δεν υπήρχε ούτε Δρούζα, ούτε κους-κους, ούτε η άλλη η παπάρω στο alter να πει τον πόνο του. Ούτε ζήτησε σαν βλακέντιος απ’ την Ελένη να κάνουνε μια νέα αρχή. Γιατί αν το φιλοσοφήσει κάποιος, όταν ένας κερατάς ζητά μια νέα αρχή, στην ουσία ζητάει να του το ξαναφορέσεις το κέρατο, αλλά με άλλη διατύπωση…

Σηκώνομαι, όπως πάντα, με τις αισθήσεις να υπολειτουργούν. Δεν κατάλαβα πως έφτασα από το υπνοδωμάτιο στην κουζίνα. Η διαδρομή, με κλειστά τα μάτια μου έμοιαζε ένα ατέλειωτο ονειροδρόμιο. Οι δερμάτινοι καναπέδες που ξεπρόβαλαν στο διάβα μου μοιάζαν σα στρατιωτικά λεωφορεία, ενώ τα επιμέρους χριστουγεννιάτικα μπιχλιμπίδια θύμιζαν ναρκοπέδια.

Κατάφερα να ξεφύγω ενεργοποιώντας άλλη μια αίσθηση γιατί δε θα την έβγαζα καθαρή, κι εκτός των άλλων πρέπει να φτιάξω και τον καφέ, ο οποίος για άλλη μια μέρα θα με σώσει από τα μυστήρια οράματα.

Πριν προλάβω να βάλω το μπρύκι, χτυπάει το τηλέφωνο…

-         Μμμμ…

-         Καλημέρα σας! Θέλουμε να σας ειδοποιήσουμε ότι το τηλέφωνό σας έχει κάποιο πρόβλημα…

-         Μαζί σας?

-         Όχι, απλά υπάρχει ένα πρόβλημα στις γραμμές. Εσείς μιλάτε καλά?

-         Κοίτα να σου πω, αν σκεφτείς ότι ακόμα είμαι με την τσίμπλα στο μάτι και δεν έχω πιει καφέ, καλά μιλάω. Εσύ τι λες?

-         Απ’ τον ΟΤΕ είμαστε κύριε! Έχουνε μπλεχτεί οι γραμμές του τηλεφώνου σας κύριε!

-         Ε και τι θέλετε να κάνω εγώ? Να τις χτενίσω?

-         Θα πρέπει να έρθουνε τεχνικοί να σας το φτιάξουνε και όλο το Γενάρη μάλλον δε θα έχετε καθόλου σταθερό τηλέφωνο, ούτε ίντερνετ.

Καλά, δε με πολυνοιάζει κιόλας, αλλά το θέμα για μένα είναι γενικότερο κι έχει συμβολική σημασία…

Γιατί υπάρχουν 5.000.000 σταθερά. Μέσα σ’ αυτά το τηλέφωνό μου έχει μία απ’ τις καλύτερες διαγωγές. Δε μπορεί κανείς απ’ τον ΟΤΕ να του προσάψει ούτε ροζ τηλέφωνα, ούτε κλήσεις σε κάρυες με κληρονομικό χάρισμα. Ούτε καν τηλέφωνα στο BIG BROTHER για το ποιος θα φύγει!

Κι αν κάποια στιγμή είχε ανοίξει νταραβέρια με  κυρίες αμφιλεγόμενης ηθικής, αυτό δεν αφορά τον ΟΤΕ, είναι ζήτημα δικό μου και του τηλεφώνου μου, και δεν επιτρέπω να επεμβαίνει κανένας!!!

Στις συνομιλίες, το τηλέφωνό μου, ήταν πάντοτε τυπικό και διακριτικό. Πάντα σεβότανε τον απέναντι και κυρίως εμένα, έχοντας το μεγάλο χάρισμα όταν μιλάω να ακούγομαι μόνο εγώ, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται οι κατά καιρούς αγριοφωνάρες των μέσα «ΡΕ ΜΑΝΑΑΑΑ…ΧΑΛΑΣΕ ΤΟ ΚΑΖΑΝΑΚΙ!», ή «ΑΝΑΨΕ ΤΟ ΘΕΡΜΟΣΙΦΩΝΑ, ΣΗΜΕΡΑ ΑΔΕΡΦΕ ΠΑΩ ΓΙΑ ΑΛΛΑ ΚΟΛΠΑ, ΜΠΟΥΧΑΧΑ!» κτλ…

Ήταν τόσο διακριτικό το τηλέφωνό μου, που ακόμα και την τελευταία στιγμή έκρυβε την αρρώστια του και το ζόρι που τραβάει προκειμένου να μη με στενοχωρήσει…κι ας είχε μπλέξει τα μπούτια του με τις γραμμές, η ADSL ήταν πάντα κυρία!!! Κι ας ήξερε πως το τέλος έρχεται κοντά, αυτό επέμενε να ζει τη στιγμή, χωρίς να δίνει δικαιώματα στα  γειτονικά τηλέφωνα να το σχολιάζουνε, σαν τις κουτσομπόλες περιμένουν στο ακουστικό τους για το επόμενο θύμα…

Εγώ σαν καλό αφεντικό ποτέ δεν αναμείχθηκα στα προσωπικά του. Τηλέφωνο ήταν, μπορούσε να χει κι αυτό τις διασυνδέσεις του. Αν του το απαγόρευα, θα ήτανε σαν να απαγορεύεις από αστυνομικό εν ώρα υπηρεσίας να παίζει pro revolution! Δηλαδή αδύνατο!

Δεν περίμενα όμως να πέσει τόσο χαμηλά. Οι διασυνδέσεις του το έκαψαν…γνήσιο τέκνο του αφεντικού του…τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσει. Και δεν είναι αυτό το ζήτημα, μετά θα επανέλθει δριμύτερο και "καθαρό".  

Ο Μίδας, ο αρχαίος βασιλιάς, απ' την υπερβολική φιλαργυρία του, είχε κάνει την ευχή, ο,τι πιάνει να γίνεται χρυσός. Έτσι καταστράφηκε, πετρώνοντας οτιδήποτε έβρισκε μπροστά του ακόμα και την κόρη του...

Εγώ γιατί ο,τι αγγίζω, ο,τι συναναστρέφομαι μετά από λίγο να μπαίνει σε καραντίνα από την κοινωνία και να χρειάζεται αποτοξίνωση?

Και το ζήτημα για άλλη μια φορά είναι βαθιά ταξικό. Γιατί στο τέλος του Μίδα τουλάχιστον του μείνανε τα αγαλματάκια να παίζει, έχοντας φτιάξει χωρίς να το θέλει το πιο ακριβό playmobil του κόσμου (την κόρη του), ενώ εγώ έμεινα γι' άλλη μια φορά με στάχτη και μπούρμπερη! Τι να κάνεις μ' αυτά? Το πολύ-πολύ να ψήσεις κανένα καλαμπόκι...

Την κοινωνία μου...

Στα μπλεξίματα που μας συμβαίνουν ενίοτε, δοκιμαζόμαστε εμείς απ’ τη μία, παρουσιάζοντας στις στιγμές κρίσης τις αντοχές μας αλλά και την ουσία της προσωπικότητάς μας, δοκιμάζονται όμως κι αυτοί που πιστεύουμε, πόσο κοντά μας είναι και πόσο μας στηρίζουν όταν τους χρειαστούμε…

Και φυσικά όταν λέω αυτοί που πιστεύουμε, σίγουρα δεν εννοώ το Θεούλη, ο οποίος για να το λένε όλοι και να επιμένουν, μάλλον υπάρχει, είναι ζωντανός, αλλά δεν εμφανίζεται γιατί απλά μάλλον δε θέλει να μπλέξει…

Γιατί όταν μας συμβαίνουν περίεργες καταστάσεις και μπλεξίματα, πιθανώς αν το φιλοσοφήσουμε, μπορεί και να ναι θέλημα Θεού. Μπορεί απλά να επεξεργάζεται κείνη την ώρα ένα νέο σχέδιο για μας. Τώρα γιατί μας αφήνει να γινόμαστε έρμαια διαφόρων καταστάσεων, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο το οποίο όμως θα έπρεπε να ήξερε…

Κι έτσι μένουμε μόνοι, μ’ ένα-δυο άτομα το πολύ, να μας στηρίζουν και να μας καταλαβαίνουν. Ίσως τελικά να είναι αυτός ο Θεός μας, ο δικός μας Θεός,  αλλά να μην μας το μαρτυράει μπας και του ζητήσουμε να μας βγάλει κανένα λαγό απ’ το καπέλο…

Γιατί ο Θεός ίσως είναι όχι κάτι ανέγγιχτο και φοβιστικό όπως τον παρουσιάζουν, ο οποίος κατέβηκε μόνο μια φορά στη γη, κι αυτό για να δώσει τις δέκα εντολές στον Μωυσή, κι αυτές είναι γεμάτες ου ου ου ου!   Αυτό δεν είναι Θεός, αυτό είναι η θύρα 7 όταν μπαίνει στο Καραϊσκάκη η ομάδα του Παναθηναϊκού…  

Ο Θεός ίσως είναι η συνείδησή μας, ίσως κάθεται δίπλα μας, κι είναι ντυμένη με τα λιγότερα δυνατά ρούχα που επιβάλλει η στιγμή, ο Θεός ίσως είναι δυο-τρεις άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας και μας ακούνε θέλουν δε θέλουν,  ένα τσιγαράκι που μας χαλαρώνει, μια ωραία ατμόσφαιρα που επίσης μας χαλαρώνει, κι ένα ουισκάκι (δυο, τρία τέσσερα) , που δε μας χαλαρώνει, αλλά το βάζω έτσι…για όποιον θέλει τέλος πάντων….

Γιατί ίσως ο καθένας μέσα του κουβαλάει τον προσωπικό του Θεό, που δεν έχει χαράξει κανένα σχέδιο για σένα, σε σώζει όποτε γουστάρει από διάφορα μπλεξίματα ντυμένος ένστικτο, σε κάνει να το βουλώνεις ενίοτε κι όταν πρέπει να σιωπήσεις ντυμένος λογική, γελάει με την αφέλειά σου ντυμένος Άγιος- Βασίλης, σε αναβαθμίζει για τις ικανότητες σου (σπανίως) ντυμένος προϊστάμενος, σε βοηθά να ζεις και σου δίνει το δικαίωμα να αρρωστήσεις και να σε περιθάλψει αξιοπρεπώς ντυμένος κράτος, σου κάνει τα γλυκά μάτια μετά σε κλέβει και σε πετάει και μετά σου κάνει κηδεία δημοσία δαπάνη ντυμένος ελληνικό κράτος, πάνω απ’ όλα όμως, σε ευχαριστεί που υπάρχεις για να υπάρχει…

Και δεν του αρέσει να τον δέχεσαι έτσι, αβασάνιστα, γιατί τότε δε σ’ έχει σε υπόληψη, όπως ένας καλλιτέχνης που υπογράφει αυτόγραφα σε χιλιάδες θαυμάστριές του στο τέλος της βραδιάς για να διατηρήσει τον κόσμο του, αλλά τις άλλες μέρες κρύβεται απ’  αυτές μην τον πάρουν είδηση και τον σακατέψουν απ’ την υπερβολική λατρεία…και γουστάρει να αμφιβάλλεις γι’ αυτόν, γιατί κι αυτός συνέχεια αμφιβάλλει για σένα.

Γιατί ο Θεός ξέρει μόνο ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από μια ιδέα, αν είναι η μοναδική που έχουμε…

Κλείνεις τα μάτια. Ονειρεύεσαι. Ε και? Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα σε ξυπνήσει.

-         Ξύπνα!!! Ξημέρωσε!!!

-         Και τι φταίω γω? Εγώ δεν έκανα τίποτα, μόνο του ξημέρωσε…

-         Άλλα παιδιά στην ηλικία σου παίρνουνε την πέτρα και τη στύβουνε!!!

-         Πόσο νορμάλ σου φαίνεται να παίρνω πέτρες και να τις στύβω?

-         Άλλα παιδιά κυνηγάνε τη ζωή γι’ αυτό και κερδίζουν!

-         Γι’ αυτό κι αδυνατίζουν! Το να κυνηγάς κάτι πάντα περιείχε μια δόση σκλαβιάς. Σε κατευθύνει ο μπροστά. Προτιμώ να με κυνηγούν και να πηγαίνω όπου θέλω…αυτό σημαίνει ελευθερία.

-         Αυτό σημαίνει ασυδοσία! Ειδικά όταν δε ξέρεις που πηγαίνεις!

-         Μπορεί να ξέρεις και να μη θες να το μαρτυρήσεις! Εξάλλου αν το πεις, δεν έχει νόημα, θα στην έχουν στημένη από μπροστά…

-         Δεν έχεις ελπίδα ούτως ή άλλως, όπου και να πας θα σε βρούνε κάποια στιγμή, γιατί οι πίσω να ξέρεις είναι πάντα περισσότεροι ή δυνατότεροι απ’ τους μπροστά! Κι αυτό είναι νόμος!

-         Γιατί είναι νόμος?

-         Γιατί αν οι πίσω ήταν λιγότεροι ή πιο αδύναμοι, απλά θα τους κυνηγούσαν οι μπροστά…

Δύσκολη απόφαση. Τι είναι λιγότερο χειρότερο…

Να ζεις μέσα στ’ όνειρο και να σε συλλαμβάνει ένας ήχος όμοιος μ’ εκείνον που βαρά στα συσσίτια της φυλακής? Ή να κυνηγάς το όνειρο του άλλου, «ανοίγοντας» τα μάτια του, μεταμορφωμένος σε φιλόσοφο του ρεαλισμού ή πιο απλά σε ξυπνητήρι?