Μέναμε κοντά. Εκείνη απέναντι από τον σταθμό του Αγ. Ελευθερίου και εγώ από την πάνω πλευρά του σταθμού του Περισσού. Ανάμεσά μας, ο σταθμός των Άνω Πατησίων. Γνωριστήκαμε στην παρουσίαση του πρώτου μου βιβλίου και ένα καλοκαιριάτικο βράδυ με προσκάλεσε για καφέ και βρεθήκαμε σε μια καφετέρια κοντά στο σπίτι της. Είχε μαζί και τον σκύλο της, ένα μικρό άσπρο σκυλάκι με ένα παράξενο δισύλλαβο όνομα που τώρα δεν το θυμάμαι. Εκεί που με περίμενε, επάνω στο τραπέζι, είχε ένα φραπέ και ένα ποτήρι ουΐσκι.

   «Και τα δύο δικά σου είναι;»
   «Ναι! Το συνηθίζω. Τι θα πάρεις εσύ;»
   «Ε τώρα... εσύ θα πίνεις ουΐσκι και εγώ θα τη βγάλω με καφέ; Δεν γίνεται».
   «Να πάρεις ό,τι θέλεις, αλλά με μία συμφωνία».
   «Τι συμφωνία;»
   «Ό,τι πάρεις, είναι κέρασμα από εμένα. Μη διανοηθείς να βάλεις το χέρι στην τσέπη».
   «Εντάξει λοιπόν. Θα πάρω ένα Jameson».
   «Αυτό σου αρέσει;»
   «Αν και σπάνια πίνω ουΐσκι, ναι, το προτιμώ».

Μιλήσαμε για διάφορα. Εννοείται και για το MusicHeaven. Ύστερα, επέμενε να πάμε και σε ένα άλλο μαγαζί να πιούμε άλλο ένα ποτό (αυτό –μου είπε- της άρεσε πιο πολύ, επειδή δεν ήταν καφετέρια, αλλά έφερνε περισσότερο προς το μπαρ). Δεν της χάλασα το χατήρι και πήγαμε αφού προηγουμένως μου ζήτησε ότι μετά, θα την επιστρέψω στο σπίτι της. Εκεί, ήπιαμε πράγματι ένα δεύτερο ποτό και μετά την συνόδεψα μέχρι την πόρτα της πολυκατοικίας που έμενε, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό, γιατί η Λιάνα επέμενε να ανεβώ να δω το σπίτι της. Έμενε στον τελευταίο όροφο (5ο ή 6ο) και το μπαλκόνι της βεράντας της, είναι χαρακτηριστικό και ευδιάκριτο. Το βλέπω πάντοτε όταν περνάω από εκεί, και ας είμαι μέσα στο τραίνο. Ενώ τα μπαλκόνια ολόκληρης της πολυκατοικίας είναι παραλληλόγραμμα και έχουν τις γωνίες τους (όπως όλα συνήθως αφού ακολουθούν τη γραμμή του σχεδίου), το μπαλκόνι της Λιάνας που είναι το τελευταίο, είναι στρογγυλό και κάνει "μπαμ!". Ανεβήκαμε, μου έκανε μία ξενάγηση, ήπιαμε ένα τρίτο ποτό στο στρογγυλό μπαλκόνι και όταν ήρθε η ώρα για να φύγω, μου χάρισε δύο βιβλία για τα φυτά που έχω στα δικά μου μπαλκόνια και μου έδειξε έναν σιδερένιο λοστό που είχε πάνω στο γραφείο της.

   «Ξέρεις τι είναι αυτό Ορφέα;»
   «Όχι. Τι είναι;»
   «Είναι το όπλο μου, για τους επίδοξους διαρρήκτες».
   «!!!»

Είναι λίγοι μήνες τώρα που όταν περνάω τα βράδια, το μπαλκόνι είναι σκοτεινό, αλλά αυτό δεν με θορύβησε, γιατί πιο πριν, με είχε θορυβήσει η απουσία της από το MusicHeaven. ("Πού είναι; Γιατί δεν γράφει πια; Μήπως έπαθε τίποτα; Να της τηλεφωνήσω;") Το τηλέφωνο ήταν βουβό και το σκοτεινό μπαλκόνι ήρθε σαν επιβεβαίωση ότι κάτι συμβαίνει. Μπήκα τότε στη σελίδα της στο FB και είδα (με ημερομηνία 24 Μαΐου) αυτή την ανάρτηση από μία φίλη της:  

   "Λιάνα μου, δεν πέθανες.
   Είσαι παντού και είσαι μέσα σε όλα:
   στων ρόδων το ξεφύλλισμα, στο στεναγμό του αγέρα,
   στα νέφη που χρυσίζουνε σαν πάει να σβήσει ἡ μέρα..
   
   Δεν πέθανες.
   Αδιάφορο οι μήνες κι αν περνάνε,
   τότε οι νεκροὶ πεθαίνουνε,
   όταν τους λησμονάνε, λέει ο ποιητής.

   Και εσύ Λιάνα μου δεν πέθανες,
   έφυγες για ένα μεγάλο ταξίδι εκεί που υπάρχει μόνο ελευθερία,
   γιατί εσύ ήσουν ένα ελεύθερο πνεύμα, μια ασυμβίβαστη, ανυπότακτη
   και συνάμα μια ψυχή ευαίσθητη γεμάτη καλοσύνη
   και αγάπη για τον άνθρωπο.

   Δεν ζητούσες τίποτα, δεν ήθελες τίποτα μόνο ελευθερία
   και γιαυτό βιάστηκες νωρίς να φύγεις...
   Η αγάπη, ο σεβασμός και η εκτίμηση στο άτομό σου,
   δεν σου χαρίστηκαν, τα κέρδισες...

   Ξέρω ότι θα δυσανασχετείς με όλα αυτά,
   αλλά δεν πειράζει (δεν συμφωνούσαμε πάντα),
   έπρεπε να σου πω όμως ότι ήσουν ένας υπέροχος άνθρωπος
   μια ξεχωριστή φίλη και σε ευχαριστώ που υπήρξες.
   Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!!"

"Αλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή" λέει ο Διονύσης στο τραγούδι "Είδα την Άννα Κάποτε" και εγώ θα πω, "Είδα τη Λιάνα Κάποτε".

Ζωή σ’ εμάς!