Κάποτε, λίγο μετά από το ξεκίνημα των blogs εδώ στο MusicHeaven, δημοσίευα στο πρώτο μου blog (το έχω διαγράψει), μία ιστορία σε συνέχειες, που την είχα "ξεχάσει" στα …συρτάρια μου. Εκεί, ανάμεσα στα κείμενα, είχα και δύο τραγούδια. Το ένα ήταν μία χιουμοριστική παραλλαγή της Οδύσσειας με τίτλο  "Οδυσσέας & Πηνελόπη", και το άλλο που το ονόμαζα "Σειρήνα", το είχα γράψει για το αγαπημένο μου φιλαράκι, τον Νίκο Παπάζογλου, και ύστερα από μία συνάντηση που είχαμε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης,  ανάμεσα σε ρακές και καλαμπούρια, συνεννοηθήκαμε να του το στείλω, πράγμα το οποίο και έκανα. Στο παρελθόν, του είχα δώσει αρκετά τραγούδια, τα οποία όπως μου έλεγε, ναι μεν του άρεσαν, αλλά δεν μπορούσε να τα "κολλήσει" με τα υπόλοιπα του δίσκου. Τούτο δω όμως, και ο στίχος αλλά και η μουσική, ήταν γραμμένο για κείνον, και είχα κάνει διάνα. Στο τηλέφωνο ήταν ενθουσιασμένος.

     «Θα το πάρω Γιώργο αυτό. Κλείσαμε».

Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Του είπα να κάνει ό,τι θέλει με την ενορχήστρωση.

     «Εγώ Νίκο, σου δίνω στίχο και μελωδία. Με τα υπόλοιπα κάνε ότι θέλεις εσύ».

Ύστερα, δεν μιλήσαμε ξανά. Θυμάμαι ότι σε ένα μου ξαφνικό ταξίδι στη Θεσσαλονίκη, πήγα να τον βρω στο "Αγροτικόν", αλλά δεν ήταν εκεί. Διάβασα αργότερα ότι αντιμετώπιζε κάποια προβλήματα υγείας, αλλά είχε πει ότι σύντομα θα επανερχόταν. Τι να πει θα μου πεις…  

Ο Νίκος δεν επανήλθε. Ήταν συμφωνημένο να πάει να κάνει παραγωγές "Στρόγγυλων Δίσκων" με τη Μπάντα του Ουρανού. Η συνεχόμενη ιστορία μου, διεγράφη από μένα μαζί με το blog, αλλά την έστειλα σε διάφορους εκδοτικούς οίκους, από τους οποίους εισέπραξα ένα τεράστιο ΟΧΙ, σαν κι αυτό της 28ης Οκτωβρίου. Είχα φροντίσει βέβαια, να αφαιρέσω από μέσα τη "Σειρήνα", γιατί αυτό ήταν του Νίκου. Τελεία και παύλα.

Πώς τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά; Είναι οι συνειρμοί που κάνει το μυαλό μας. Πριν από καμιά δεκαριά μέρες, και ενώ εν μέσω πανδημίας είναι τα πάντα στάσιμα, με την ελπίδα της επιστροφής στην κανονικότητα, προς το τέλος του έτους, έστειλα πάλι την εν λόγω ιστορία σε μερικούς εκδοτικούς, (πάντα χωρίς τη "Σειρήνα"), πιστεύοντας ότι "δεν μπορεί. Κάπως πρέπει να προετοιμάζονται κι αυτοί, και να προγραμματίζουν τα επόμενα εκδοτικά τους βήματα. Άρα δεν είναι κακό να τους το στείλω από τώρα".

Και ω του θαύματος! Είχα μία θετική απάντηση και ήδη τα πράγματα προχωρούν τάχιστα. Χθες, υπογράψαμε τα συμβόλαια και το νέο μου βιβλίο, θα κυκλοφορήσει το αργότερο μέχρι το τέλος του Σεπτέμβρη (δεν θα σας πω ακόμα ούτε τον τίτλο, αλλά ούτε και τον εκδοτικό), πάντα όμως χωρίς τη "Σειρήνα", κι ας είναι το κείμενο –το αυριανό βιβλίο- η αιτία να μου  θυμίζει έναν αγαπημένο φίλο που εδώ και δέκα χρόνια, …ηχογραφεί σε άλλο στούντιο!

Όσο για τη "Σειρήνα" την κρατάω μέσα μου, στις παρτιτούρες μου και στο μυαλό μου σαν μια γλυκιά ανάμνηση. Κι όσες φορές την τραγουδάω με την κιθάρα μου (σπάνια ομολογώ), την τραγουδάω έχοντας τη δική του φωνή στο μυαλό μου. Έτσι… σαν να την τραγουδάει εκείνος (και στο μεταξύ, πέτυχα κι ένα βίντεο, με δύο φωτογραφίες από τη συζήτηση που είχαμε τον Ιανουάριο του 2006).

Ο κακοήθης άνθρωπος είναι υποκριτής και κρυφός και λειτουργεί πάντα με βάση τη σκοπιμότητα. Έχει γλυκιά μορφή, ώστε να μπορεί να σε ξεγελάει, να σε πλησιάζει, και είναι εξαιρετικός κόλακας σε μια προσπάθεια να κερδίσει την εμπιστοσύνη σου. Η ζήλια όμως που νοιώθει, γίνεται ανομολόγητος φθόνος. Αυτό, τον οδηγεί στη βολική μέθοδο ώστε να μειώνει την αξία σου με συκοφαντίες, διότι δεν μπορεί να αντέξει την αναμέτρηση στα ίσια.

Ο κακοήθης άνθρωπος δρα πάντα πισώπλατα και προσπαθεί να ενισχύσει τη θέση του εξαπολύοντας διαβολές εναντίον σου, εναντίον των ανθρώπων που ζηλεύει αλλά και εναντίον όσων τον κατάλαβαν, τον απέρριψαν και τον αγνοούν. Ότι κάνει όμως το κάνει με πονηριά, με μαεστρία και μελετώντας την ψυχολογία του ανθρώπου που πλησιάζει, ώστε να τον ξεγελάσει και να τον επηρεάσει. Κινείται με μεθοδικότητα και τακτική. Αφού ψυχολογήσει το θύμα του, παρουσιάζει ένα προσωπείο ευχάριστο, γλυκό και καλοσυνάτο προσπαθώντας να κερδίσει έδαφος και εμπιστοσύνη. Έπειτα αφού εξασφαλίσει κάπως τη "φιλία", θα αρχίσει την χειραγώγηση. Θα προσπαθήσει να χειραγωγήσει και να επηρεάσει το θύμα του σε πολλά θέματα της ζωής του, ακόμα και να το απομονώσει από άτομα. Θα αρχίσει να θάβει τρίτα άτομα και να τα διαβάλλει, γιατί έτσι δρα. Διαβάλλει όσους ζηλεύει ή όσους τον έχουν απορρίψει.

Ο κακοήθης άνθρωπος δεν λειτουργεί ποτέ αυθόρμητα αλλά μετράει την κάθε του κίνηση την όποια έχει σκεφτεί πολύ καλά με πονηριά και σκοπό. Πλησιάζει τους άλλους πάντα με κάποιο σκοπό. Κυρίως σε ένα άτομο το οποίο ζηλεύει πολύ θα προσπαθήσει να κινηθεί με μεθοδικότητα στο φιλικό του περιβάλλον για να του κάνει κακό μέσα από συκοφαντίες και διαβολές ώστε να στρέψει άτομα εναντίον του. Κατά κανόνα, ο κακοήθης θάβει, συκοφαντεί και διαβάλλει.

Ο κακοήθης άνθρωπος είναι αδίστακτος. Δεν έχει αξίες, ούτε αξιοπρέπεια και σίγουρα η φιλία δεν έχει καμία έννοια για αυτόν, όπως και καμία άλλη ανθρώπινη σχέση. Η μόνη αξία που έχει είναι το συμφέρον του και το υπερεγώ του. Είναι άνθρωπος με ιδιαίτερη μαεστρία που δεν θα διστάσει κι όλας με δάκρυα στα μάτια και παίζοντας θέατρο, με πραγματικά περίτεχνα ψέματα να προσπαθήσει να πείσει τους άλλους για τη δήθεν "καλή" του προαίρεση και την "κακή" προαίρεση του ανθρώπου που φθονεί.

Αυτό που τον προδίδει κάπως, είναι ο φθόνος, διότι δεν αντέχει την ευτυχία και την ανωτερότητα του άλλου και όση μαεστρία και να έχει, ο φθόνος είναι τόσο ισχυρό πάθος που δεν ελέγχεται. Κάποια στιγμή θα του ξεφύγει και θα τον εκφράσει.

Ένα άλλο στοιχείο είναι η υποκρισία η οποία θα φανεί κι αυτή κάποια στιγμή. Δεν μπορεί να παίζει θέατρο συνέχεια και κάποια στιγμή θα του ξεφύγει η μάσκα και θα πέσει. Ένα χαρακτηριστικό ενός τέτοιου ανθρώπου, είναι να θάβει άτομα και ταυτόχρονα να προσπαθεί να κάνει παρέα με αυτούς που θάβει. Να φάσκει και να αντιφάσκει συνέχεια και να προδίδει την πονηριά του.

Το όλο θέατρο του κακοήθη ανθρώπου, τελειώνει κυρίως με άσχημο τρόπο και με αυλαία που πέφτει απότομα διότι αν και πονηρός, ένα πράγμα δεν μπορεί να προβλέψει: τη νοημοσύνη του άλλου. Διότι ναι μεν έχει επιτυχία στους ηλίθιους και αυτό ικανοποιεί το εγώ του, αλλά όταν έχει την ατυχία να πέσει πάνω σε κάποιον έξυπνο, τότε γκρεμοτσακίζεται.

Ο κακοήθης άνθρωπος τελικά, δεν κερδίζει τίποτα στη ζωή του, διότι με τη συμπεριφορά του απομακρύνει αξιόλογους ανθρώπους αλλά ταυτόχρονα αποκτάει και εχθρούς. Αυτό όμως φαίνεται να μην τον νοιάζει, αφού το πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπει τη ζωή του είναι μόνο το συμφέρον.

Όταν αντιληφθεί ότι ο άλλος τον έχει καταλάβει, το προσωπείο του πέφτει (δεν έχει νόημα πλέον), βγάζει τον αληθινό του εαυτό, ενίοτε με επιθετικότητα αλλά και με σπασμωδικές κινήσεις. Πάντα όμως συνεχίζει το δρόμο του για το επόμενο θύμα. Δεν τον πτοεί τίποτα.

Καλύτερα λοιπόν να ερχόμαστε αντιμέτωποι στη ζωή μας με ξεκάθαρους εχθρούς παρά με κακοήθεις ανθρώπους οι οποίοι εισβάλουν στη ζωή μας πάντα με κακό σκοπό, διότι ενεργούν ύπουλα. Επίσης να φροντίζουμε πάντα να έχουμε αληθινούς ανθρώπους και καλούς φίλους μέσα στη ζωή μας διότι ακόμα και αν έχουμε την ατυχία να γνωρίσουμε έναν τέτοιο ύπουλο και κακοήθη άνθρωπο, θα είναι πολύ πιο εύκολο να αντιληφθούμε τη συμπεριφορά του και πολύ πιο ανώδυνο να τον απομακρύνουμε.

     Έλα να με δεις τώρα που λείπουν όλοι. Τώρα που η μάνα σου έχει πάει για ψώνια και ο πατέρας σου λείπει στη δουλειά του. 

     Έλα να με δεις τώρα που όλοι οι αρλεκίνοι και οι παλιάτσοι που είχες παραγγείλει πέθαναν σε έναν πόλεμο που δεν έγινε ποτέ.

     Έλα να με δεις τώρα που όσοι σε γυροφέρνουν απλώνουν μπροστά στα πόδια σου ένα σωρό στολίδια για να σε πείσουν να πας μαζί τους.

     Έλα να με δεις τώρα που όλοι σου οι φίλοι σε ντύνουν με χρωματιστά ρούχα και λένε ότι το μόνο που χρειάζεσαι είναι κάποιος που να μη θέλει να του μιλάς.

     Έλα να με δεις τώρα που η βροχή έχει δυναμώσει. Τώρα που το ποτάμι έχει φουσκώσει και όλα τα ποταμόπλοια είναι δεμένα στους κάβους.

     Έλα να με δεις τώρα που απαγορεύτηκαν οι πτήσεις και οι πλόες. Έλα να με δεις για να πάψουν οι θύελλες.

     Έλα να με δεις τώρα που πέρασε ο καιρός. Τώρα που δεν σε χρειάζομαι  και έλα να με πείσεις για το αντίθετο. 

Copyright © 2020,
Γιώργος Μπιλικάς 
D2D & Lulu Press