Jeff Kelly: When the World Was Younger
(Green Monkey Records, 2020)
By George Bilikas

One question that could be asked by future generations to us older ones, is "What did you do during the 2020 pandemic?". How many of us could answer that they did something creative, instead of the funny and well-worn "we gained weight"? How many of us could answer that they found a way to deal with the deteriorated landscape created by the covid-19 pandemic?

Jeff Kelly adapted his plans and channeled his energy into the creation and release of the album, "When the World Was Younger", showing his love for Spanish and Portuguese culture.

Jeff is a prolific songwriter who has been writing and recording music since 1984, initially with his band, the Green Pajamas, but also in his solo career during the recent years, on a total of 40+ albums that have been released so far.

I "met" him in 1990 with Green Pajamas' fourth album, "Ghosts of Love", and when I heard "Angle of Passion", I felt like I was struck by a lightning. Even today, I still cannot listen to it only one time.



No piece from "Ghosts of Love" lags behind. "Surfacing", "Death of Molly Bernard", "Jails", "Ghosts of Love", "Song for the Maid", "Emily Grace", these are some of the pieces that "grabbed" me with the first listening. They are small diamonds, which together form a big diamond called "Ghosts of Love". An album for 5/5 stars.

I then searched and found some of the older Green Pajamas’ albums, as well as some of Jeff’s solos like "Coffee in Nepal", diamonds all for me. He described them as "Old Suff" in a message he once sent me about "CiN" materials.

"You're right my dear friend Jeff. Everything is moving forward, everything is evolving, and so do the music and the songwriting of each of us, and since everything is evolving, I will agree with you that this is indeed old stuff, but in this case, you have to take into account an emotional connection I have with your songs. Okay, I know you understand that."

I was upset when Jeff recently announced the dissolution of the Green Pajamas. I understand, of course, that in our lives, some cycles end, and some others start, and understanding this, eased my grief, which turned to joy when I saw Jeff was still recording songs and releasing records, either with his wife Suzanne, or with Green Pajamas’ guitarist Laura Weller, or even alone as a solo artist, like this latest album, "When the World Was Younger".

In this album, Jeff shows us his love for Spanish and Portuguese culture, which has already become apparent from his previous album, "Beneath The Stars, Above the River" (2019), and which has pleasantly surprised me, since I have the same love for the Iberian Peninsula and its culture.

The title "Of Missingness" of the following album we could translate with the Portuguese word "Saudade". It is what could have happened, but we realize it has never happened.



For "Only Endless Tomorrows", it was said that such a song could have been written by Cohen as well. Yes, maybe it could, in the sense that this piece is permeated with the melancholy that characterizes the work of both of the poets/songwriters, because in my opinion, Jeff is doing poetry here.



The songs on the album are a love letter to Iberian countries and culture, including of course "Cristina Dancing", which Jeff wrote as a tribute to Flamenco dancer Cristina Hoyos. So, waltz or flamenco? The music invites you to a waltz but combining traditional folk structures with the touch of Spanish flamenco music.



Jeff said he hopes this album "is a little bit of something to help momentarily distract the senses, heal the heavy heart and uplift the spirit". Trying to find his own way through these difficult times that we all experience, he did just that, not only for himself but for me and for you, and for those who want to find a relaxing musical escape from the harsh our daily reality.



So, I listen to the new songs, I experience new musical proposals, I feel that a new cycle has opened, I travel to new musical atmospheres, and I hear a favorite familiar voice, which sends me nostalgically, back to the old favorite indelible canvas of Green Pajamas, but with a fresh new feeling.

When the World Was Younger

Thank you, Jeff. Well done…

Μάγισσα...
που σαν άστρο έλαμψες επάνω μου
και με σημάδεψες
και μ’ έκαψες με τις μαγεμένες σου ματιές
και με τη γήινη φωτιά σου,
μη νομίζεις ότι αυτό είναι κάτι που το κατάφερες Εσύ.
Εγώ σου το επέτρεψα…

Οι Βοηθοί του Θεού
(ή αλλιώς, Milky Way)

     Καθώς έπεσε η νύχτα και ο ουρανός ήταν ξάστερος, ένιωσε να τον καλεί το σκοτάδι και βγήκε έξω. Ήθελε να περπατήσει. Πήρε μια βαθιά αναπνοή εισπνέοντας τον αέρα με τη μοναδική μυρωδιά της νύχτας κάτω από το φεγγαρόφωτο. Από όλες τις μυρωδιές που μπορεί να θυμάται κανείς, από τη μυρωδιά ενός νόστιμου φαγητού που σιγοψήνεται στη φωτιά, και από τη μυρωδιά του ξύλου που σιγοκαίει στο τζάκι μέχρι τη μυρωδιά του ζεστού κορμιού μιας γυναίκας που κοιμάται δίπλα του κάτω από τα σκεπάσματα, η μυρωδιά της νύχτας είναι αλλιώτικη κάτω από το φεγγαρόφωτο. Κάποιοι λένε πως είναι θέμα τού πώς θα εισπνεύσει κανείς τον αέρα, μα είναι βέβαιο ότι το φεγγάρι φωτίζει την ελπίδα του απελπισμένου, και δίνοντας έμφαση στις σκιές, τις ντύνει με το μυστήριο που αναζητάει ο ερευνητής στην ανάσα του και στο βλέμμα του.      

     Η πεδιάδα ήταν ομαλή με χαμηλή βλάστηση. Βάδιζε με τις σκέψεις να του τρυπάνε το μυαλό, και ξαφνικά ένιωσε επιθυμία να ξαπλώσει πάνω στο χώμα και το έκανε. Ξάπλωσε,  και δεν είχε τίποτα άλλο επάνω του και γύρω του παρά μόνο τα αστέρια που τον έλουζαν με το φως τους. 

     Ξαφνικά ένας απαλός ήχος του απέσπασε την προσοχή. Δεν έδωσε σημασία, αλλά αμέσως ο ήχος επαναλήφθηκε και τον ένιωσε πολύ κοντά του. Έσκυψε αθόρυβα και ακούμπησε το πρόσωπό του όσο μπορούσε πιο κοντά στο σημείο που νόμισε ότι άκουσε τον ανεπαίσθητο αυτόν ήχο και διέκρινε ένα πολύ μικρό σκαθάρι να σπρώχνει ένα μικροσκοπικό μόριο χώματος στην κορυφή μιας λακκούβας που είχε σκάψει και προφανώς του πήρε μια ολόκληρη ζωή για να το καταφέρει. Παρακολουθώντας το σκαθάρι αυτό, ένιωσε σαν ένα άλλο μόριο χώματος μέσα στο αχανές και απέραντο Σύμπαν, και αυτός ο Σίσυφος του μικρόκοσμου, του επιβεβαίωνε ότι είναι  το καλύτερο παράδειγμα της επιμονής και του πείσματος για ζωή. Κοίταξε άλλη μια φορά το σκαθάρι και άλλη μια τον ξάστερο ουρανό και θυμήθηκε μία ιστορία που την ήξερε από παιδί. Έκλεισε τα μάτια και την έφερε στο μυαλό του:

     “Κάποτε οι Άνθρωποι είχαν μόνο τέσσερα φώτα για να φωτίζουν και να ζεσταίνουν τη Γη. Τα φώτα όμως αυτά,  ήταν μακριά όχι μόνο από τη Γη, αλλά και μεταξύ τους και δεν μπορούσαν να τη ζεστάνουν. Ο αέρας είχε πάντοτε την ίδια θερμοκρασία, και παρ’ όλο που υπήρχε εναλλαγή μεταξύ ημέρας και νύχτας, δεν συνέβαιναν εποχιακές αλλαγές και οι άνθρωποι έκαναν παράπονα στον Θεό ότι η ημέρα δεν κρατάει πολύ και θέλανε περισσότερο φως. Τότε ο Θεός έστειλε το Φωτεινό Σκαθάρι να πηγαινοέρχεται από Ανατολή σε Δύση και την Πυγολαμπίδα από Βορρά σε Νότο. Για αρκετό καιρό το πλάνο αυτό λειτουργούσε καλά, αλλά και πάλι οι άνθρωποι διαμαρτύρονταν ότι τα φώτα ήταν πολύ μικρά και τρεμόσβηναν.

     Έτσι ο Θεός αφού συμβουλεύτηκε το Συμβούλιο των Σοφών, είπε στους βοηθούς του να του φέρουν μια μεγάλη επίπεδη πλάκα από το σκληρότερο και πιο ανθεκτικό πέτρωμα που θα μπορούσαν να βρουν. Αφού λοιπόν οι βοηθοί του επισκέφτηκαν όλα τα βουνά, επέστρεψαν με ένα μεγάλο κομμάτι χαλαζία που είχε διπλάσιο μήκος απ' όσο πλάτος, και όταν το τοποθέτησαν μπροστά στον Θεό, αυτός αποφάσισε ότι ήταν αρκετά μεγάλο για να φτιάξει δυο τροχούς με το ίδιο μέγεθος. Ήθελε να φτιάξει τέσσερις, αλλά η πέτρα που του έφεραν έφτανε μόνο για δύο και έτσι χάραξε δύο μεγάλους κύκλους πάνω στην πλάκα και όλοι άρχισαν να δουλεύουν με πέτρινα σφυριά, και πυρόλιθους κόβοντας τους δυο όμοιους τροχούς μέχρι που τελικά οι δυο κυκλικοί επίπεδοι δίσκοι ετοιμάστηκαν για το σκοπό τους.

     Στον πρώτο έβαλαν μια μάσκα με χρώμα μπλε για να παράγει φως και ζέστη, και κατόπιν κρέμασαν κόκκινα κοράλλια γύρω από τους άξονες. Ένα κέρατο κρεμάστηκε σε κάθε του πλευρά για να προσφέρει την αστραπή και τη βροχή και δέθηκαν επάνω του φτερά από αετούς και άλλα πουλιά για να τον μεταφέρουν στον ουρανό και να διασκορπίσει τις ακτίνες του φωτός στις τέσσερις κατευθύνσεις του ορίζοντα.

    Αφού λοιπόν ο Θεός και οι βοηθοί του έστειλαν τον πρώτο δίσκο στον ουρανό, επέστρεψαν για να διακοσμήσουν και τον δεύτερο πέτρινο δίσκο, που είχε το ίδιο μέγεθος με τον πρώτο. Αυτή τη φορά όμως δε χρειάζονταν η πέτρα να δίνει ζέστη και φως, αλλά έπρεπε να φέρνει κρύο και υγρασία. Έτσι στόλισαν τη μάσκα της δεύτερης πέτρας με λευκά όστρακα, έβαλαν μια ταινία από κίτρινη γύρη, και έφτιαξαν έναν άξονα από κόκκινο κοράλλι. Έδεσαν επάνω του φτερά από κίσσα, γεράκι της νύχτας, γαλοπούλα, και πελαργό για να αντέχει το βάρος του και στα κέρατά του υπήρχε ο κεραυνός και οι αύρες. Έστειλαν λοιπόν και αυτό τον δίσκο στον ουρανό, και ο Θεός σκέφτηκε ότι τώρα θα έπρεπε να είναι όλοι ικανοποιημένοι.

     Οι άνθρωποι όμως, διαμαρτυρήθηκαν ξανά. Είπαν ότι αν ο Ήλιος μένει  συνέχεια στο ίδιο μέρος, θα είναι στην περιοχή εκείνη μόνιμα καλοκαίρι, και παντοτινός χειμώνας στην άλλη. Ο Ήλιος και η Σελήνη -είπαν- πρέπει να κινούνται στον ουρανό. Πώς όμως θα γινόταν αυτό; Ο Ήλιος ήταν μόνο πέτρα και καθόλου πνεύμα. Πώς να κινηθεί; Το ίδιο και η Σελήνη.  Τότε πλησίασαν δύο γέροι σοφοί,  έδωσαν το πνεύμα τους στον Ήλιο και στη Σελήνη και αμέσως οι δυο δίσκοι έδειξαν σημεία ζωής και άρχισαν να κινούνται, αλλά δεν ήξεραν προς ποια κατεύθυνση να πάνε. Τότε ο Θεός τους έδωσε να δέσουν στην ουρά τους από δώδεκα φτερά αετού που θα τους έδειχναν το δρόμο. Ο Ήλιος ήταν ο πρώτος που ξεκίνησε το ταξίδι στον ουρανό, ενώ η Σελήνη περίμενε όλη την ημέρα, μέχρι που ο Ήλιος ολοκλήρωσε τη δική του πορεία και έδωσε τη θέση του στη Σελήνη.

     Στην κουβέρτα όμως που είχαν φτιάξει τους δύο δίσκους, είχαν μείνει πάρα πολλά κομματάκια πέτρας κάθε μεγέθους και σχήματος, μαζί με τη σκόνη που δημιουργήθηκε και ο Θεός αποφάσισε να δώσει πιο πολλά φώτα στον ουρανό και έτσι οι βοηθοί του πήραν ξανά τα σφυριά και τα εργαλεία τους για να δώσουν σχήμα στα άστρα που θα έλαμπαν μόνο τη νύχτα. Όταν όλα τα αστέρια ήταν έτοιμα να πάρουν τη θέση τους στον ουρανό, τότε ο Θεός δημιούργησε ένα σχέδιο του ουρανού, πάνω στο χώμα, και έδωσε εντολή στους βοηθούς του να πάρει ο καθένας από μία μεγάλη σκάλα και να τοποθετήσουν τα αστέρια στον ουρανό σύμφωνα με το σχέδιο που είχε φτιάξει.

     Ύστερα πήρε την κουβέρτα, την τίναξε και η σκόνη που είχε μείνει επάνω της ανέβηκε στον ουρανό και έτσι δημιουργήθηκε ο γαλαξίας μας. Ο γαλαξίας στον οποίο ανήκει η Γη, και τον οποίο οι άνθρωποι ονόμασαν Milky Way…”.

Γ. Μ.
(Απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Κ", 2019)