Δες μωρό μου τις νότες.

Δες’ τες στο σκοτάδι πως λάμπουν!

Τρελές jazz πορείες ακολουθούν,

αξιοποιώντας τη θεωρεία του χάους

σ ένα τρελό τζαμάρισμα

βραχνού σαξόφωνου.

Χοροπηδούν στο ρυθμό του πιάνου,

μπλέκονται ανάμεσα στα πλήκτρα

και κοροϊδεύουν την ουρά του.

Βγάζουν τη γλώσσα

στα δάχτυλα του Oscar Peterson

Ένα σουρεαλιστικό κυνηγητό

μέσα σε αυστηρή νέγρικη μυσταγωγία ξεκινά.

Δάχτυλα, νότες, όργανα, μουσικοί

μπλέκονται σαν πρωτάκια σχολείου Σαμερχιλ

σε εκδρομή με ιστιοφόρο,

που του γεμίζουν τα πανιά αέρα

τα φουσκωμένα μάγουλα του Armstrong

Όλες οι κατευθύνσεις που βλέπει

το εξασκημένο μάτι του μουσικού

κι άλλες τόσες, υφαίνουν τον ιστό της μουσικής.

Μια μαύρη mama ιδρωμένη,

ανοίγει το στόμα να καταπιεί

την απορία, που γεννούν

τα δάχτυλα του Keith Jarrett

κι ένας ψηλόλιγνος  νέγρος προστάτης,

λαδώνει το μυαλό με μπριγιαντίνη,

μπας και κατανοήσει

τις χωρίς νόημα κινήσεις  τους.

Δυο πλήκτρα αριστερά ο δείκτης

και ο μεσαίος ξαφνικά,

φεύγει δεξιά στο μαύρο κενό

των φρεσκοπλυμένων δοντιών του πιάνου.

Τα αριστερό, μικρό κι αναποφάσιστο

σέρνεται μεταξύ σολ και λα

και ο παράμεσος, κινείται αφύσικα, αυταρχικά, διδάσκοντας στο ρε υπακοή

Χιλιάδες πεταλούδες φωσφορίζουσες νότες,

ξεχύνονται απ την ανασηκωμένη ουρά.

Αυτόνομες !

Κάθε μια αγωνίζεται για να ξεφύγει,

στη πίστα με τα συγκρουόμενα

του Jack the knife

Μωρό μου, δεν είναι παγανιστική τελετή,

μη μου σφίγγεις τρομαγμένα το χέρι.

Ζεις μια νύχτα jazz του Μισισιπή.

Βαρκάδα κάνουμε μωρό μου,

στην Ορλεάνη των ήχων.

Χαλάρωσε πάνω μου,

άφησέ με να σου παιδέψω

το λοβό του μικρού σου αυτιού,

με κείνη την ερωτευμένη νότα 

που μόλις ξετρύπωσε απ’ την τρομπέτα του Louis

Άφησέ με να σου χαϊδέψω τη ραχοκοκαλιά,

με τη μελαγχολική δίεση σε μι ελάσσονα.

Άφησέ με να χωθώ στα σκέλια σου,

μινοράκι ερεθισμένου κλαρινέτου.

Μη κλείνεις τ’ αυτιά κι ας σε κούρασαν οι πεταλούδες νότες.

Άφησε ν αποπλανήσουν τα κουρδισμένα όργανα τις αισθήσεις σου.

Παρέδωσε τον κώδικα της συμπεριφοράς,

που ντύνεσαι το πρωινό στο γραφείο σου,

στην αισθησιακή jazz μελωδία.

Ρούφηξε τον αέρα της μαύρης μουσικής,

γεύσου την υγρασία της Ορλεάνης,

μισόκλεισε τα μάτια, όπως κάνεις για ν’ αφαιρέσεις την παραμόρφωση.

Κι άκουσε … Άκου…

Οι πεταλούδες τραγουδούν!!!

Βρήκαν πορεία χορού,

συμφιλιώθηκαν με τα όργανα

και οι μουσικοί είναι οι Θεοί της νύχτας.

Κι εσύ μωρό μου, η πιο υγρή μου Νύχτα

© Copyright, palioxaraktiras