ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ

... Ήταν εκεί και απόψε όπως κάθε βράδυ..Μόνος μες στο έρημο σινεμά με τις εκατοντάδες άδειες σκονισμένες καρέκλες ... Περιμένοντας με αγωνία και ανυπομονησία την αγαπημένη του σκηνή ,  εκεί που η πρωταγωνίστρια θα γυρίσει προς την πλατεία και θα του γνέψει  να πάει προς το μέρος της...  Δεν ξέρει ποια δύναμη τον έσπρωξε απόψε να πάει ...ξεκίνησε με αργά βήματα τα οποία άρχισαν να γίνονται όλο και πιο γρήγορα ... Σκαρφάλωσε βιαστικά και αδέξια στο πλατό και άνοιξε την αγκαλιά του ...  Μα μόλις άγγιξε το πανί της οθόνης    εκείνο πάγωσε  , πέτρωσε και θρυμματίστηκε σε χίλια δύο κομμάτια ...  Έπεσε νικημένος και προδομένος στα γόνατα και έβαλε τις παλάμες του  στο πρόσωπο...  Όχι πως δεν το ήξερε από την αρχή όμως δεν ήθελε  να αποδεχτεί τον θάνατο της στερνής του  αυταπάτης , την οριστική απώλεια της , δεν ήξερε να ζήσει χωρίς αυταπάτες...  Γύρισε αργά στην θέση του και έμεινε για ώρες να κοιτάζει το θρυμματισμένο σκοτεινό πανί στην σκηνή ...  Όταν κάποια στιγμή κοίταξε γύρω του συνειδητοποίησε πως δεν ήταν πια στο σινεμά ,  πώς ήταν καθισμένος σε ένα βράχο και μπροστά του η Θάλασσά , μαύρη και ήσυχη χωρίς ούτε καν τους αιωνιους παφλασμους της ...  Ένα πεφταστέρι έσκισε τη νύχτα φωτίζοντας την για λίγα δευτερόλεπτα  , το τοίταξε αδιάφορα  ... Δεν έκανε καμιά ευχή 

Α.Π.  

Στο κατω κατω και το ηλιοβασιλεμα το λατρευω ρε φιλε..και ας με κανει πολλες φορες να ποναω μεχρι δακρυων...και ας ξερω οτι δεν θα κυλησω ποτε χρωμα μες στα χρωματα του...και ας πρεπει να περιμενω οσο χρειαστει μεχρι να το ξαναδω...γιατι ειναι παντα τοσο ομορφο..και τοσο ιδιο και τοσο διαφορετικο....

ΑΝ

Αν είχα όλα τα λεφτά του κόσμου δεν θα προσπαθούσα να σε αγοράσω , μα θα προσπαθούσα χωρίς ποτέ να το μάθεις ότι είμαι πλούσιος ,να κάνω όλους τους ανθρώπους γύρω σου εκατομμυριούχους και ευτυχισμένους , μήπως έτσι με δεις, τον φτωχό ζητιάνο της αγάπης σου, και με ξεχωρίσεις από το πλήθος . Θα μου πουν πολλοί ότι θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τα πλούτη μου ώστε να λάμπω εγώ πιο πολύ από τους άλλους όπως λάμπει ο ήλιος ανάμεσα στα σύννεφα και έτσι να ξεχωρίσω και να με δεις . Όμως ξέρω πως όλοι προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους κάτω από τον ήλιο, αλλά ερωτεύονται κάτω από το φεγγάρι.

Α.Π

ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΗ ΘΕΛΩ

δεν με νοιάζει που σε θέλω... δεν σε θέλω

που για μένα δεν σε νοιάζει... δεν με νοιάζει

είμαι ο μάγος που κρατάει ένα καπέλο

και από μέσα ότι ψέμα θέλει βγάζει

πώς για σένανε δεκάρα εγώ δεν δίνω

όρκο παίρνω στο τσιγάρο μου που πίνω

και αν ζηλεύω που κοιμάσαι τώρα με άλλον

που μου θύμισες μιαν άλλη θα ' ναι μάλλον

δεν με νοιάζει που δεν σε έχω ...πάω πάσο

έτσι δεν φοβάμαι μήπως και σε χάσω

στον χυλό έχω καεί για αυτό κοιτάω

μέχρι και το γιαουρτάκι να φυσάω

και αν σου γράφω που και που κάποια στιχάκια

που μου αρέσει είναι να λέω ψεματάκια

  και αν δεν μπορώ να μην σε σκέφτομαι καθόλου

το μυαλό μου είναι που πάει κατά διαόλου

Α.Π.

ΜΕΛΑΧΡΙΝΟ

η λογική μου με κοιτά με απέχθεια στο βλέμμα

και θέλω τόσο ο θλιβερός να βγω μέσα απ'το ψέμα

μελαχρινό μου όνειρο άσε με να ξυπνήσω

να μπω μες στις αλήθειες μου και να σε λησμονήσω

εκεί έξω από τον παράδεισο λαθραία θα σε κοιτάζω

πως δεν θα σε χαρώ ποτέ το ξέρω και τρομάζω

και ετούτη η ζήλια που τρυπά το κάθε κύτταρο μου

αχ και ας πεθάνει το πρωί μαζί με το όνειρό μου

ζηλεύω τον που σε αγαπά και τον που σε αγγίζει

που μες στα μπράτσα του τα δυό άγρια σε πελαγίζει

τα χέρια που ξεχτένισαν τα μακριά μαλλιά σου

και τις φωτιές που έσβησες με τα υγρά φιλιά σου

ζηλεύω κάθε χάδι του που σε αναστενάζει

και κάθε ψέμα που έχει πει για να σε ξελογιάζει

μελαχρινάκι μου μικρό δεν θα στο ομολογήσω

πώς την φωτιά που μου άναψες ποτέ μου δεν θα σβήσω

Α.Π.

Η τελευταία πινελιά

Η πιο δύσκολη πινελιά στον πίνακα ενός ζωγράφου ,είναι η τελευταία πινελιά

.Είναι και η πιο δύσκολη απόφαση να αφήσει το πινέλο νιώθοντας σίγουρος ότι έχει βάλει την τελευταία πινελιά.

Ενα τόσο δα άγγιγμα στον καμβά μία ελάχιστη ποσότητα χρώματος , που κανένας δεν θα το προσέξει αν δεν την βάλει.

 Θα το ξέρει όμως εκείνος ,και όταν όλοι θα κοιτάνε τον πίνακα που σε άλλους θα αρέσει σε άλλους όχι ,εκείνος το μόνο που θα βλέπει θα είναι εκεινη η ελάχιστη ποσότητα χρώματος που τελικά δεν πήρε την απόφαση να βαλει.

Αυτή η μικρή κουκίδα  που θα έπρεπε να είχε ακουμπήσει το πινέλο του  βάζοντας την τελευταία πινελιά μες στον πίνακα ,θα είναι το μόνο που θα  βλέπει, θα είναι μία μεγάλη μαύρη τρύπα που θα  ρουφάει όλο το χρώμα από τον καμβά.

 Αυτό ήσουν και εσύ ....Η τελευταία πινελιά που δεν έβαλα στον καμβά της ζωής μου.

Στέγνωσαν τα χρώματα, κρέμασα τον καμβά στον τοίχο ,σε άλλους αρέσει σε άλλους όχι, μα εγώ αυτό μονο  βλέπω  .Εκείνη τη μικρή μικρή κουκίδα στον πίνακα που δεν έβαλα τελικά την τελευταία πινελιά...

Α.Π.

ΤΟ ΓΙΑΠΙ

γρατζουνάω τη σιωπή

βάζω χρώμα και φως

 στο παλιό το γιαπί 

χτίστης και ξυλουργός

βάφω και ένα' ουρανό

 με αστέρια χρυσά

μόνος μες στο κενό

και έξω ο κόσμος  λυσσά

 έλα αν θες μία φορά

 δίχως πρέπει ,γυμνή

δεν προσφέρω πολλά

 μοναχά την στιγμή

την στιγμή που ο χρόνος παγώνει 

που οι μόνοι δεν είναι πια μόνοι

που κρατάει το φώς της όσο μιάς αστραπής

που χωράει   μες στο ''Αχ'' της όσα φοβάσαι να πεις

σε κοιτάω από τις γρίλιες βιαστικά να βαδίζεις

τις στιγμές που δεν ζήσαμε μαγικά μου θυμίζεις

σε ακούω να ρωτάς  ντροπαλά έναν ξένο

μήπως ξέρει εκείνος να σου δείξει πού μένω 

και αγκαλιά περπατάτε στης ζωής το ταξίδι

μη λυπάσαι για μένα ,σε συγχώρεσα ήδη

Α.Π.

ΖΩΗ  ΘΑΝΑΤΟΣ

δεν ξαναμπαίνει ποτέ στο παλιό του το δέρμα το φίδι

δεν θα επιστρέφει ποτέ  ,το φαρμάκι που μου έδωσες και ήπια , στην μαύρη καρδιά σου

 δεν θα γυρίσουν ποτέ μες στο στόμα σου οι σκληρές σου οι κουβέντες , που ξεστόμισες ήδη 

 πάνω στα χείλη σου δεν θα ξανάρθει ποτέ το κραγιόν ,στο λαιμό του που του άφησες  με τα φιλιά σου

Ούτε και εγώ σου ζητάω κάτι πίσω από όσα έχω δώσει

μόνο άφησέ με να' ρθώ και να πάρω ,του έρωτά μας το πτώμα , να το θάψω , που τον έχεις σκοτώσει

δεν θα ανθίσει ποτέ το ξερό το λουλούδι  στο στεγνό μέσα βάζο , που στον μίσχο του γέρνει

 ούτε του δέντρου η κορφή ,  πού το  ξερίζωσε η θύελλα και το γκρέμισε χάμου, ουρανό ξανά θα κοιτάξει

και δεν θα μπουν οι υποσχέσεις και οι ελπίδες στις βροχές  που το σύννεφο φέρνει

και στο λιμάνι θα γεράσει ο ναύτης , προσμένοντας χρόνια  το μπάρκο, σε πλοίο που έχει βουλιάξει

μα αν  θα πρέπει κάποιος να ζήσει προτού να πεθάνει

στον θάνατο μέσα μαζί σου , χιλιάδες φορές έχω ζήσει , και τούτο μου φτάνει

Α.Π.

ΝΑΡΚΟΠΕΔΙΟ

 μα μέσα μου επικρατεί μία νεκρική σιγή 

 δεν χώρεσε  κανένας ήχος μέσα στήν πληγή

 γύρω από το τίποτα μου οι σκέψεις μου στήσαν χορό

 το στόμα ανοιγοκλείνουν μα να τις ακούσω δεν μπορώ

η   ζέστη και η υγρασία τρέχει απ' τους τοίχους

τις μάσκες μου όλες βγάζω πριν να μπω μέσα στους  στίχους

βουλιάζω στον βυθό τους ,   ανοιγμένο στρείδι

φτωχό χωρίς διαμάντι ,το έχω χάσει ήδη ..

 την σκέψη  μου την βγάζω απ' τον βυθό  προτού πνιγεί

 τα γόνατα λυγίζει μες στους στίχους πέφτει και αιμορραγεί

 χίλια κομμάτια σκίζω το χαρτί και το μολύβι σπάω

στο ναρκοπέδιο της θύμησής σου απόψε λέω να μην πάω

Α.Π.

 ΣΤΗΝ ΖΥΓΑΡΙΑ

 Τα λόγια της ήταν σαν να είχαν μπει μές στο μυαλό του με ένα ποτιστήρι γεμάτο με ελπίδα και να του πότιζαν τις  έτοιμες να ξεραθούν  πιθανότητες του .

Γύρισε στο σπίτι του πολύ αναστατωμένος, έβαλε στο ποτήρι μία διπλή δόση βότκα , άναψε στα γρήγορα  ένα τσιγάρο και προσπάθησε να αποκωδικοποιήσει τι του συμβαίνει .

Σηκώθηκε , άνοιξε το παλιό ντουλάπι και πήρε από το πάνω ράφι την σκονισμένη ζυγαριά της κοινής λογικής .  Είχε χρόνια να τη χρησιμοποιήσει για τέτοια θέματα , την φοβόταν .

 Στην μία πλάστιγγα άρχισε να βάζει βαρίδια που το καθένα αντιστοιχούσε σε ότι μπορούσε να προσφέρει σε μία τέτοια γυναίκα  .

Έβαλε και κάποια βαρίδια που νόμιζε ότι μπορούσε να εκτιμήσει πάνω κάτω πόσο αξία θα μπορούσαν να έχουν  για εκείνη .

 Κάποια άλλα βαρίδια που αντιστοιχούσαν  σε  πλούτη αφηρημένα  , πού ούτε και ο ίδιος μπορούσε να εκτιμήσει πόσο πολύτιμα είναι και που ίσως δεν ήθελε ούτε καν να μπει στη διαδικασία αυτή , από το φόβο πώς ίσως αποδειχθεί πως είναι πολύ φτωχός ,  δεν πήρε την απόφαση να τα βάλεις στην πλάστιγγα . 

Στην άλλη πλάστιγγα άρχισε να βάζει τα βαρίδια που αντιστοιχούσαν σε ότι έβλεπε, σε ότι ένιωθε, σε ότι έλπιζε ,σε όσα ήξερε για εκείνη . Πριν καν τελειώσει η πλάστιγγα της έγειρε με πολύ ταχύτητα και έσκασε με πάταγο  στον πάγκο , σηκώνοντας τα δικά του σταθμά στον αέρα , λες και αυτά δεν είχαν κανένα βάρος .

Την είδε ξανά την άλλη μέρα , ήταν εκεί όπως κάθε μέρα , πανέμορφη πίσω από το  ταμείο της. Χαμογέλασε και της είπε,  '' ένα πακέτο Καρέλια κασετίνα παρακαλώ''. ''3και 70'' του απάντησε εκείνη .  Της έδωσε τα κέρματα που είχε στη χούφτα του και έφυγε . Αυτό τολμούσε να της ζητήσει να του δώσει , ένα πακέτο τσιγάρα , αυτά   ήταν σίγουρος πως μπορεί να ανταποδώσει , τα 3 και 70 ευρώ .

Α.Π.

ΔΡΟΜΟΙ

Εκείνος κατέβαινε τη μεγάλη  κατηφόρα πού οδηγούσε στο κέντρο του πουθενά.

 Εκείνη ανέβαινε την ανηφόρα από το απέναντι πεζοδρόμιο.

Είχε τόσο καιρό να την δει ....

Κοίταξε ο ένας τον άλλον ,  πάγωσε για λίγο ο χρόνος .

  Αυτά τα τρία μέτρα πλάτος του δρόμου που τους χώριζαν , του έμοιαζαν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά .... πόσο την αγαπούσε κάποτε ... και εκείνη  τον αγαπούσε ...

'' Τι κάνεις '' ; της είπε .

 ''Τραβάω την ανηφόρα μου'' του είπε ''και από ότι βλέπω και εσύ έχεις πάρει την κατηφόρα  για τα καλά''

''Ναι'' της είπε ''τελικά δεν έπεσες και τόσο έξω για μένα''. ''Πολλές φορές να ξέρεις ότι σκεφτόμουνα τι θα σου έλεγα όταν θα σε ξανά έβλεπα  και είχα φτιάξει ολόκληρες ιστορίες για να σε εντυπωσιάσω όμως δεν θυμάμαι καμία πια . και φανταζόμουν την τέλεια στιγμή που εσύ θα έτρεχες και θα έπεφτες στην αγκαλιά μου εκαι γώ θα σε κρατούσα και θα σου έλεγα πως δεν θα σε αφήσω ποτέ ξανά ''...

''Θα σου πω εγώ πώς φανταζόμουν την τέλεια στιγμή όταν θα σε ξανά συναντούσα'' του απάντησε .  εμένα να μου κρατάει κάποιος το χέρι και με βοηθάει να ανέβω αυτή την ανηφόρα και εσένα η αγκαλιά σου να ήταν τόσο γεμάτη που να μη χωράει ούτε εμένα ούτε καμία'' .... 

''Να προσέχεις''  του είπε και συνέχισε να ανεβαίνει την ανηφόρα της

Α.Π.