Πώς τα καταφέρνει η ώρα μερικές φορές και φτάνουμε να ξεφύγουμε τελείως από την αλήθεια. Από την πραγματικότητα. Είναι αυτό που οι ρομαντικοί το λένε "ονειροπόληση", οι ψυχολόγοι "καποιος-επιστημονικός-όρος" και η μάνα μου και η γιαγιά "πραμάτισμα".

Πάλι μέτρησα τ’ αστέρια κι όμως κάποια λείπουνε
Μόνο τα δικά σου χέρια δε μ’ εγκαταλείπουνε

Η πραγματικότητα είναι ότι σε 2 μήνες θα έχω μάθει τα πάντα σχετικά με την αγορά ανταλλακτικών αυτοκινήτου από άποψη μελετων, κλαδικων ερευνων και δεν συμμαζευεται. Σε γραφικές τέχνες δουλεύω, και κάνω επιχειρηματικό πλάνο, αδυνατώντας να βρω το παραμικρό στοιχείο για την Ελλάδα, η eurostat μου λέει ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ για την Ελλαδα. Τι στοιχεία, το απέναντι συνεργείο δεν έχει καν ταμειακή και άμα έρθει κανένας άνθρωπος να κάνει έρευνα του λένε μαλακίες λες και φταίει. Προστατέψτε τους ερευνητές!

Πως μ’ αρέσουν τα μαλλιά σου στη βροχή να βρέχονται
Τα φεγγάρια στο κορμί σου να πηγαινοέρχονται

Η πραγματικότητα είναι ότι δεν χωνεύω τα @$% (σ)βήστα και το παιδί μου ο Τζονυ (το παλιό πισι) δεν έχει σοβαρές πιθανότητες να τη βγάλει αν δεν βρει παλιό ανταλλακτικό. Κι όμως από αυτά σας γράφω.

Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα όνειρα μας
Και στων φιλιών τη μουσική, ρυθμό να δίνει η καρδιά μας

Η πραγματικότητα είναι ότι μεθαύριο έχω εκπομπή και δεν ξερω αν θα κανω, εχω σκεφτει και κονσεπτ (αμέέέ) και γκρινιάζω γιατί σιχάθηκα το διάβασμα. Κουράστηκα. Βαρέθηκα. Πώς να είναι άραγε μια ζωή χωρίς διάβασμα για να πάρω κάποιο χαρτί;

Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα όνειρα μας
Για μια ολόκληρη ζωή, να είναι η βραδιά δικιά μας

Η πραγματικότητα όμως έχει και φαγητο το οποίο ουδέποτε απαρνήθηκα. Τσιμπάω έναν ζεστό κεφτέ από το πιάτο που έκανε η μαμά πριν, και συνειδητοποιώ τη σημερινή μέρα. Οι γονείς μου κλείνουν 24 χρόνια γάμου, 25 σαν ζευγάρι και να ζηλεύω κρυφά γιατί έχω φτάσει σχεδόν 23 και να μην έχω κάνει ούτε μια σχέση της προκοπής (μια μόνο που πλησίασε κάπως στον δικό μου ορισμό δυνατής σχέσης), όταν η μάνα μου στην ηλικία μου ετοιμαζόταν για τον Ησαΐα. Όχι δεν βιάζομαι να παντρευτώ. Απλά κατατάσσω τον εαυτό μου στους ανθρώπους που τους αρέσει να είναι σε μια σχέση, που τους αρέσει να αγαπάνε κάποιον άνθρωπο και η ζωή τα έφερε να είναι μόνοι εδώ και καιρό. Άτιμη κοινωνία που λένε...

Τα φιλιά σου στο λαιμό μου μοιάζουνε με θαύματα
Σαν τριαντάφυλλα που ανοίγουν πριν απ’ τα χαράματα

Η αλήθεια είναι ότι εδώ και λίγες μέρες ίσως έχει γεννηθεί μια μικρή ελπίδα μέσα μου που ίσως σημάνει το τέλος του χρόνιου μαγκουφισμού, αλλά ίσως είναι πάλι μια από τις ρομαντικές ψευδαισθήσεις. Πολλές ρομαντικές ιστορίες διαβάζω τελευταία και γράφω και διάφορα. Άσε, την Σεμιραμις θα την διαβάσω σε άλλη φάση της ζωής μου. Καλέ, ένας πρίγκηπας πάνω σε άλογο μου κάνει καντάδα...

Στων ματιών σου το γαλάζιο έριξα τα δίχτυα μου
Στις δικές σου παραλίες θέλω τα ξενύχτια μου

Η πραγματικότητα είναι ότι οι 2 άντρες του σπιτιού είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ψάχνω και είναι και χειρότερα αυτά που κυκλοφορούν εκεί έξω. Ο μπαμπας ειναι μια θυλυκή Στέλλα με πλήρη εξάρτηση από τη μάνα μου και ο αδερφός μου βγήκε κλώνος του όσο αφορά την εξάρτηση. Προχτές εγώ τα έβαλα με την κατσαρίδα, αυτός (το παλικάρι 2 μέτρα που λέει και το σόι) καθόταν σε απόσταση ασφαλείας. Νιώθω μεγάλη ασφάλεια μαζί του...

Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα όνειρα μας
Και στων φιλιών τη μουσική, ρυθμό να δίνει η καρδιά μας

Αληθειας συνέχεια... Διαβάζεις και κάτι αηδίες στα περιοδικά σχετικά με το αγόρι της διπλανης πόρτας και υγρά όνειρα με τον ντελιβερά, αλλά εμένα μέχρι στιγμής ούτε καλός γείτονας προέκυψε ούτε κανένας ντελιβεράς της προκοπής. Γειτονιά δεν μπορώ να αλλάξω, ίσως πιτσαρία...

Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα όνειρα μας
Για μια ολόκληρη ζωή, να είναι η βραδιά δικιά μας

Ο Βασίλης με το άσμα ξαναπαίζει στη λίστα, διαβάζω τη συνέχεια του ρομαντικού μυθιστορήματος στο ιντερνετ στηριγμένη στον ώμο τρώγοντας σοκολάτα ή παγωτό και αναστενάζοντας, βγάζω κι ένα αχ που και που για περισσότερο εφέ, το μυαλό έχει αποσυνδεθεί από τις κλαδικες μελέτες και το σπίτι, χτυπάει το κινητο με τον γνωστό ήχο (βλέπε προ-προηγούμενο ποστ), και μόλις το σηκώνεις φυσικά θα είναι κάτι ρεαλίστικο και βλακεία-ξενέρα-ίου-αγγαρεία που θα σε τραβήξει στην πραγματικότητα. Ξενερώσαμε...

Να κοιμηθούμε αγκαλιά, να μπερδευτούν τα όνειρα μας
Και στων φιλιών τη μουσική, ρυθμό να δίνει η καρδιά μας

PAUSE στο Βασίλη. Γαμώτο. Εγώ για ευαισθητορομαντικό ποστ ξεκίνησα, πως κατέληξε έτσι. Αφού το ξέρω. Το καλοκαίρι δεν ερωτεύομαι, συνεχιζω τη μελαγχολία της άνοιξης. Από Σεπτέμβρη ξανά, μαζί με τα σχολεία.

Nα κοιμηθούμε αγκαλιά......

Α! δεν τέλειωσα με την πραγματικότητα! Να... απλά...πόσο μου΄χει λείψει να κοιμάμαι αγκαλιά..!

Πολλες φορες εχω δηλωσει με κάθε συναίσθηση των λόγων μου οτι αν οι Χαλκιδικιωτες ειχαν μυαλο και ειχαν μια στοιχειωδη υποδομη στον τουρισμο και οχι κατι καταλυμματα δουλειες του ποδαριου διασκορπισμενα στα 2 ποδια και παράλια (οι βορειοι Χαλκιδικιωτες απο τα μερη μου πλην καποιων εξαιρεσεων ακομη ειναι σε βαθυ ληθαργο για τουρισμό...), η Χαλκιδική θα ήταν ο πρώτος σε προτίμηση προορισμός για διακοπές από τους Έλληνες.

Η ομορφιά αυτού του ευλογημένου απο το Θεό τόπο με τις ομορφες εναλλαγες τοπιου καθε 5-10 χιλιόμετρα οδικής διαδρομής, με τις μοναδικές παραλίες κάθε είδους που συναντά κανείς όπου κάνει στάση και με τα διάφορα δάση να φτάνουν μέχρι εκεί που σκάει το κύμα, είναι αυτά που οδήγησαν όχι μόνο εμένα αλλά όσους επισκέφθηκαν την Χαλκιδική να την πούνε παράδεισο. Και ναι, το ανεκδοτάκι με το Σαλονικιό που συγκρίνει τον παράδεισο με τον επίγειο είναι λίγο πραγματικότητα...

Κάθομαι και σκέφτομαι ποια τύχη μου'χει χαρίσει αναμνήσεις από μικρό παιδί να πλατσουρίζω στις παραλίες μεταξύ 2ου και 3ου ποδιού και να βλέπω τα Πυργαδίκια, το γραφικό χωριό που μοιάζει σαν νησάκι, τον γαλανό ουρανό, την παραλία πολλών χιλιομέτρων με ομπρέλες κάθε 5 μέτρα, την θάλασσα καθαρή σαν κρύσταλλο, την ελιά απο πίσω μου και το πευκοδάσος του Αγίου Νικολάου στα δεξιά.Η ομορφιά αυτή δεν είναι αισθητή όταν είσαι 8 και παίζεις με τον αδερφό σου και τα κουβαδάκια σας. Ούτε είναι ιδιαίτερα αισθητή όταν είσαι 15 χρονών έφηβη, συνεχίζεις να παίζεις με τα κουβαδάκια για να μην γκρινιάζει η μικρή ξαδέρφη και τον 13χρονο αδερφό που δεν λέει να μεγαλώσει.

Φτάνεις όμως 23, όταν πλέον έχεις δουλειά, άδεια, σχολή στο τελείωμα, μια γιαγιά που αναρωτιέται πότε θα σε παντρέψει, μια ξαδέρφη που πλέον παίζει τέννις (ο αδερφός συνεχίζει να πλατσουρίζει σαν 5χρονο...) και βλέπεις αυτή τη μαγεία. Βλέπεις τις παραλίες που πήγαινες κάθε Σ-Κ εδω και 20 χρόνια όταν οι άλλοι αρχίζουν να τις ανακαλύπτουν και νιώθεις αυτόν τον τόπο δικό σου. Προς μεγάλη μου λύπη η "ιδιωτική" μας παραλία με το οικόπεδο με τις ελίτσες δεν είναι πλέον προσβάσιμη, καθώς το οικόπεδο χτίζεται. Και θα χτιστούν κι άλλα εκεί πέρα σιγά σιγά.

Χαζεύω τα Πυργαδίκια. Όταν ήμουν μικρή πήγαινα εκει για φαγητο σε κάποια ταβέρνα ή για παγωτό μετά τη θάλασα. Θυμάμαι κάτι πράσινα μπρατσάκια που είχαμε αγοράσει για τον αδερφό μου. Τον θείο μου να ρυμουλκεί με το Uno το πορτοκαλί φουσκωτό που μας πήγαινε βόλτα. Την Αμμουλιανή με τις καθαρότερες παραλίες πιο πέρα. Τον βράχο που βουτούσα με τη μάσκα και τα πέδιλα όταν η θάλασσα δεν είχε κύμα. Τι να κάνει άραγε ο ύφαλός μου? Κριμα που χτίστηκε η "ιδιωτική" παραλία μας...

Επιστροφή στο σπίτι στο χωριό. Ελιά, ποτάμι, χωράφια (ωπ! μια μοντερνα φάρμα... καλέ που ειναι οι λαμαρίνες;), ο αλήθωρος μπάρμπας στη διαστάυρωση με τα καρπούζια, τα φυλλοβόλα δέντρα και το δάσος στη Μ.Παναγιά, το κομμάτι Παλαιοχώρι- Αρναία, η Αρναία κάθε φορά πιο όμορφη και οι στροφές για τα Ριζά... Ο Χολομόντας σε όλο του το μεγαλείο με το δασος από πουρνάρι-δέντρο. Θυμάμαι όταν γυρνούσαμε με τις 2 μας ξαδέρφες στο παλιό αυτοκίνητο που πηγαίναμε 4 παιδάκια δεξιά αριστερά στις στροφές στο πίσω κάθισμα και τις φωνές μας, με την κασέτα του Αντύπα να παίζει...

Στις 16 Αυγούστου πήγα στην ομορφότερη θάλασσα του κόσμου μου. Τη δική μου θάλασσα. Τη γωνιά του δικού μου παραδείσου. Αυτό που μου έλειπε όμως δεν ήταν η μάσκα ή τα κουβαδάκια ή ο Ποπάυ ή οι ξαδέρφες. Ήταν η δική μου αθωότητα. Τώρα που την έχω σχεδόν χάσει, καταλαβαίνω τι θησαυρό έχω στη ζωή μου και φοβάμαι να μην μου τον κλέψουν. Τη δική μου Χαλκιδική. Τον δικό μου Παράδεισο.

Τι Μύκονοs και αηδίες...

ΥΓ: Φωτογραφίες:
1- Από το κινητό , η παραλία μου και ο βράχος μου. Η "ιδιωτική" είναι πίσω από το βράχο. Στο βάθος το πευκοδάσος στον Άγιο Νικόλαο και πιο βάθος αριστερά η Σιθωνία.

2- Τα Πυργαδίκια. Λήψη από την ακτή Σαλονικιού.

3- Η Αρναία από το Χολομόντα.

Να γυρνας εν μεσω καταρρακτωδους βροχης στην εθνικη απο απροσμενο 3ημερο με υπεροχη παρεα...

Το μυαλο σου να ειναι ακομη στο βουνο τη θαλασσα, τα καμμενα (αναποσπαστο κομματι του φετινου καλοκαιριου δυστυχως), τις amstel και τα ΠΟΛΛΑ κουτσομπολια

Να σιγοτραγουδας διαφορα και να βριζεις το μαλακα το "Βιολιστη στα Ποτιστικα" που σε ξενερωσε απιστευτα...

Να θες απεγνωσμενα να βγαλεις οτι εχει καρφιτσωσει το μπουρινι στο πλουσιο μαλλι σου που εχει καταντησει σαν ξαραχνιαστρα ετοιμη για πεταμα. Να σκεφτεσαι απο τωρα το ζεστο νερο και την κρεβαταρα σου οπου θα απλωσεις τη Στελλα (οχι οτι το κρεβατι φιλοξενιας ειχε τπτ αλλα ενιωθα κουρασμενη απο τα βουνα και τα λαγκαδια)

Συνεχισε στο ονειρο που ζεις... Α τηλεφωνο ναρθουν να με παρουν απο τα κτελ

"Ναι ελα 9.15 φτανω"

"Οκ. Α ξεχασα να σου πω...Χαλασε ο υπολογιστης!"

Η φρικη ζωγραφισμενη στα νυσταγμενα ματια σου. Εντρομη παρακαλας να χαλασε το αχρησιμοποιητο laptop.

".....
Ποιος υπολογιστης?????????????????????????????"

"Ο κανονικος. Δεν ανοιγει τιποτα. Κανει πως δουλευει και στην οθονη δειχνει 'no signal' "

"......"

Ξεχνα το μπανιο, στις 10 εχεις καυτο ραντεβου εσυ και το προσωπικο σου κατσαβιδι να να δεις τι επαθε το παιδι σου... Ξεχνα το επομενο ΣΚ που θα εισαι Καλλιθεα. Ξεχνα τον πολυποθητο υπνο...

Που...α μητρικη τωρα βρηκες να καείς???? &^$$%@@#$#^%$%

Ξενερωσα γαμωτο... Δεν πα νασαι και σουπερηρωας αμα ειναι να σου λαχει σιγα μην σου χαριστει...