ΔΥΣΚΟΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΓΙΑ ΠΡΙΓΚΗΠΕΣ...
ΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΗΤΤΗΤΟΙ...
28 Φεβρουαρίου 2007, 11:08
Αφιερωμένο εξαιρετικά...


                                                                       -«Εδώ ερασιτεχνικός Ραδιοφωνικός σταθμός  «ΤΟΜΙΝΚ»…φίλες και φίλοι, είμαστε και πάλι κοντά σας, για να σας κρατήσουμεσυντροφιά, με ότι καλύτερο διαθέτει η δισκοθήκη μας…»       Πάνω στο τραπέζι, αραδιασμένα σωρηδόν τα βινύλια…Δίσκοι χιλιογρατζουνισμένοι, λερωμένοι, αβάσταχτοι χωρίς να το ξέρουν ακόμα. Η πρώιμη παρακαταθήκη μας για το αυριανό χτές μας.      Καρελάκια των 10 τσιγάρων, και λίγο πιο δίπλα κάτι μπουκάλια μπύρας, να μας κοιτούν απορημένα, και αβέβαια για την στάση που θα έπρεπε να κρατήσουν…      Ήταν  χειμώνας,  και βράδιαζε νωρίς. Η όλη διαδικασία είχε την μορφή τελετουργίας.  Επίκληση σε ένα υποθετικό πνεύμα, που θα έπρεπε οι ίδιοι να επινοήσουμε, μιας και δεν επρόκειτο να υπάρξει διαφορετικά… και ήταν τεράστια η ανάγκη μας να επικοινωνήσουμε,τόσο με τους   γύρω μας, γνωστούς κι αγνώστους, όσο και με  το εντός μας… Ένα «εντός», που από τότε ήδη, κατασκεύαζε κρυφά  μέσα μας την δική του κιβωτό, έτσι που να μπορέσει να δραπετεύσει κάποια μέρα…      Δεν είμασταν και τόσο μόνοι… Πού και πού, χτυπούσε το τηλέφωνο, και κάποιες φωνές, ζητούσαν…  «το τραγούδι …..το αφιερώνει  εξαιρετικά, ο ……. στην  ………… με πολλή αγάπη»….          Αγάπες πειρατικές, όπως ο μικρός σταθμός κάπου στην Νίκαια…Τα απογεύματα, χάραζαν το όνομά τους σε παγκάκια. Μοιράζονταν την ερασιτεχνική τους αφέλεια σαν χάρτινα καραβάκια  που κοιτούν χαμογελώντας  τον ωκεανό των καιρών… Ωκεανίδες δεν γεννήθηκαν.Έζησαν  όμως.  Για αυτό το λίγο, έστω…  Χάραξαν ονόματα σε παγκάκια και σε δέντρα, ζήτησαν τραγούδια και τα αφιέρωσαν «εξαιρετικά, με πολύ αγάπη»… έκαναν  τον μικρό τους κύκλο, ζώντας και απολαμβάνοντας, μαθαίνοντας να πετούν…       Έπειτα, ήρθε η βροχή.  Μιά βροχή πεισματική, αμετάκλητη, απαξιωτική…  Παρέσυρε τις εποχές σαν ξερόφυλλα,  και τις πήγε μέχρι την στροφή τού μικρού κατηφορικού δρόμου. Δεν τις είδαμε ποτέ ξανά. Είμασταν έτσι κι αλλιώς τόσο απασχολημένοι με το να μεταλλάσσουμε τις αποδράσεις μας σε παλιάτσους, που δεν προλάβαμε να καταλάβουμε ότι τα τραγούδια ακούγονταν όλο και πιο βραχνά, ότι τα τροχοφόρα που ανέφερε ο Νικόλας, όχι μόνο μας είχαν  προσπεράσει δραματικά, αλλά  είχαν χτυπήσει και πολλούς από εμάς, στην  τρελή τους  πορεία… κάποιοι έμειναν πίσω, κάποιοι ανέβηκαν κι έφυγαν μαζί τους…  Πολύ σωστά… «έρχεται η στιγμή να αποφασίσεις, με ποιούς θα πας, και ποιούς  θ’αφήσεις»…      Εκείνα τα ζευγάρια, πάλι, ποιος ξέρει   που να βρίσκονται… σε ποιες αγκαλιές αλληλοξεχάστηκαν… Αν θυμάμαι καλά, είχαμε υποσχεθεί τότε, ότι κάποια στιγμή θα εκπέμψουμε και πάλι. Ίσως και να  περιμένουν να ξανακάνουμε εκπομπή, και να ξαναπάρουν τηλέφωνο.  Αν δεν έχουμε παράσιτα. Αν δεν παρεμβάλλονται οι άτυχες στιγμές μας…  Ποιός  ξέρει. Ποιός ξέρει…
2 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
20 Φεβρουαρίου 2007, 10:04
Οι χαρταετοί,δεν είναι πια οι ίδιοι...


…Δεν φτιάχνουν πια τους ίδιους χαρταετούς, όπως άλλοτε…Ή βρισκόμουν σε λάθος μέρος, ή πάλι σε λάθος εποχή…Μονήρεις και μελαγχολικοί, ένας-δυο κατάφεραν να σηκωθούν ψηλά, και αφέθηκαν να κολυμπούν νωχελικά  στην αιθέρια μοναξιά τους. Οι  περισσότεροι δεν κατάφεραν να ξεκολλήσουν από το έδαφος. Με άλλοθι τον άνεμο που δεν ήρθε, προτίμησαν την σιγουριά της αδράνειας. Υψοφοβικοί , προσχηματικοί, αυτοαναιρούμενοι… Εκτός φάσης και φύσης…     Δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω καθαρά τις φράσεις  που κατάφεραν να ανυψωθούν στον ουρανό…. Ήταν γραμμένες με άσπρα γράμματα, μπροστά από ένα λευκό φόντο…  Ένα ζευγάρι απέναντι, είχε ξεχαστεί να κοιτά αφηρημένα  ψηλά…κοιτούσαν τον ίδιο χαρταετό, μα εξακολουθούσαν να είναι  διαφορετικοί και  μόνοι.      Επέστρεψα κοντά στην φωτιά .Δεν ήθελα να βγάλω τις σκέψεις μου, μήπως και με ένα  ξαφνικό «παφφφ», εξατμιστεί  μονομιάς  η φυσαλίδα που  είχε φτιάξει ο καθένας γύρω για τον εαυτό του. Αν μη τι άλλο, πάνε χρόνια που κατάλαβα, ότι τον δικό μας άνεμο, εμείς οι ίδιοι τον φτιάχνουμε. Κανείς  άλλος δεν θα έρθει να βοηθήσει. Είμαστε οι ίδιοι, καί χαρταετός καί αγέρας..  Κι αν απλά μοιράζεσαι μοναξιά, δεν πρόκειται με τίποτα να  πετάξεις όπως πρέπει…. Τα ζύγια σου είναι στραβά, η ουρά λίγη και δεν έχεις ισορροπία… άσε που αν ο σπάγκος σου έχει διαβρωθεί από το ύπουλο οξύ της καθημερινότητάς σου, κινδυνεύεις να σπάσει σε ανύποπτο χρόνο, και να παρασυρθείς πολύ αλλού …   Ξέρω πολλούς που το έχουν καταλάβει, και προτιμούν το έδαφος. Ξέρω άλλους, που αν και γνωρίζουν, ρισκάρουν το τίμημα, και αποτολμούν.. Έχω δει κάποιους από αυτούς να ισορροπούν θαυμάσια, και να  ορίζουν την πορεία τους. Έχω δει και άλλους, να γίνονται έρμαια  της τρελής τους πτήσης. Και είτε να τσακίζονται στο έδαφος, είτε να παρασέρνονται μακριά, και να εξαφανίζονται…     -Μα καλά, τέτοιες μέρες, εσύ κάνεις τέτοιες σκέψεις;    -Γιατί, νομίζεις ότι το θέλω;  αφού  η μάσκα που φυλάς για τις γιορτινές μέρες, μου έβγαλε το μάτι.. Τι να κάνω δηλαδή, που το καταλαβαίνω εύκολα; και μην στεναχωριέσαι, δεν είμαι μηδενιστής. Καταφέρνω μια χαρά να  ξεχωρίσω όσους πραγματικά είναι χαρούμενοι και ζουν με την ψυχή τους αυτό που κάνουν. Μερικές φορές δανείζομαι λίγη μαγεία απ’ αυτούς, και συμπληρώνω το ποσόν που μου χρειάζεται για το δικό μου  ταξίδι. Δυστυχώς, σε μερικά πράγματα, όσο μεγαλώνεις, τόσο πιο ανεπαρκής γίνεσαι.Τουλάχιστον, βάλε το προσωπείο  στην άκρη, και έλα κάτσε να σου βάλω ένα κρασάκι, και να τραγουδήσουμε. Δεν ήθελα να σε μελαγχολήσω… άντε, ξεκόλλα…
3 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
15 Φεβρουαρίου 2007, 12:18
ΠΕΡΙ ΚΑΥΤΕΡΩΝ ΠΙΠΕΡΙΩΝ...


...Αμάν!!! και σε μένα αρέσουν τα καυτερά, αλλα εσύ δεν υποφέρεσαι!!!!  παραδίδω κι εγώ την φωτογραφία σου στην αιωνιότητα, και την επόμενη φορά θα σου φτιάξω γκαζάκια φλαμπέ!!! 
6 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
13 Φεβρουαρίου 2007, 13:15
Η ΟΝΤΙΣΙΟΝ ΕΝΟΣ ΞΕΡΙΖΟΜΕΝΟΥ...
Χιούμορ...  

      " ΙΕΡΕΜΙΑΣ ΝΤΙΡΙΝΤΑΧΤΑΣ              ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ"   ....  Ο Γιώργος Μικαντίνης αναστέναξε βαρύθυμα...  Σιχαινόταν τις επισκέψεις στα γραφεία των παραγωγών..  Είχε σπάσει τα μούτρα του στις κλειστές πόρτες των περισσοτερων δισκογραφικών εταιρειών, και είχε απο καιρό εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια να το εξηγεί στους διάφορους, όταν έφθαναν στην μισητή ερώτηση  "μα γιατί δεν κάνεις κι εσύ έναν δίσκο;"    Ομως αυτή την φορά, είχε μια διαίσθηση οτι τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά... Πήγαινε στο γραφείο συστημένος απ' ευθείας ,απο τον κουνιάδο του γαμπρού της τρίτης ξαδέλφης ενός παλιού γνωστού ενός φίλου του παραγωγου...  Ασε που του είχαν πεί οτι ο Ντιριντάχτας δεν είναι σαν τους άλλους. Ο Ντιριντάχτας αγαπά την ποιοτική δουλειά,προωθεί τους νέους καλλιτέχνες, ενδιαφέρεται ανυστερόβουλα για την καλή μουσική. Ντιριντάχτας σημαίνει αγάπη για την τέχνη...      Το demo με τα τραγούδια του, σχεδόν τον έκαιγε μέσα απο την τσέπη του.... -   Τόκ-τόκ ... - εμπρός!!! (ήχος διστακτικού βηματισμού)   -   Κύριε Ντιριντάχτα,καλημέρα σας... είμαι ο Γ. Μικαντίνης, σας μίλησε για μένα ο Κύριος Κολυμπιθρόπουλος..-  Μα ναί, φίλε μου, βεβαίως και σε περίμενα... (μικρό,πνιγμένο ρέψιμο)... εφερες την δουλειά σου;     - Μάλιστα,ορίστε..(ήχος τσέπης που ξηλώνεται αγχωμένα)..  Ξέρετε, κύριε Ντιριντ...-Ξέρω,ξέρω.. ας ακούσουμε λοιπόν αγαπητέ κύριε Ντεκαμίνη μου...-  εεε... Μικαντίνης είναι...- Ναι, ναι, εντάξει.......................................................................................................... (20 λεπτά και αρκετή συγκινησιακή φόρτιση αργότερα).....-  Χμφν....-  λοιπόν, πώς σας φαίνονται;-  νμχφ... (ρέψιμο ελαφρά δυνατότερο...)-  Συγνώμη;-  κοίτα, δεν δειχνουν και άσχημα...χρειάζεται βέβαια κάποιες μικρές -τρόπος του λέγειν- διορθώσεις... να γίνει λίγο πιό σημερινό, βρε παιδάκι μου...-  Μα....-  Δεν έχει ΜΑ!!!! (αφηρημένο ξύσιμο δεξιού αρχιδιού).. Σαν καλλιτέχνης, σίγουρα καταλαβαίνεις τί εννοώ.. πρέπει να πιάσουμε τον παλμό της εποχής... Μέσα απο ένα ποιοτικό περίβλημα,να περάσουμε τα στοιχεία που θα μας εξασφαλίσουν την μαζικότητα,ενώ ταυτόχρονα,χρησιμοποιώντας μία ευέλικτη μινιμαλιστική πρακτική, να αφήσουμε αυτήν καθ' αυτήν την τέχνη να απεμπολήσει το προκεχωρημένο τής διελκυστίνδας αυτής, δημιουργόντας μια ρηξικέλευθη  φόρμα, που θα τσακίσει το Ελληνικό κοινό!!!!!!! -  Μάλιστα...βέβαια,δεν πολυκατάλαβα εκεί που...-  ΤΙ ΔΕΝ ΠΟΛΥΚΑΤΑΛΑΒΕΣ;;; Εδώ τα πράγματα είναι απλά... Πώς, είναι, βρε παιδί μου, οι σύγχρονες παραγωγές; Δεν έχεις ακούσει πώς παρουσιάζουν τις δουλειές τους οι υπόλοιποι; Ο Φλοίσβος, ας πούμε... Οι Ρουστίκ... ο Φρύνο... ή έστω, αυτή η καινούργια, η Γιουκανούμπα...-  Ναί, αλλά ξέρετε,αυτοί που λέτε, κάνουν άλλη μουσική.. άστε που είναι και νεότεροι...-  Καλέ μου φίλε, μήν το βλέπεις έτσι... (ξύσιμο αριστερού αρχιδιού)... εμένα που με βλέπεις, είμαι ο υπεύθυνος για την τρομακτική επιτυχία που ξαναγνωρίζουν τα Κατσαμπάκια!!! Μπορώ να σε στείλω ακόμα και στην Πουροβίζιον εγώ!!! Η εταιρεία μας προάγει την ποιότητα, αγαπητέ μου κύριε Καντεμίνη...-  Συγνώμη, κιόλας, αλλά Μικαντίνης είναι...-  Ναί, βρε παιδί μου, αυτό, τέλος πάντων... σού έλεγα λοιπόν, αγαπητέ φίλε Κλημεντίνη,οτι μέσα απο γραφεία σαν κι αυτό, περνάει η αύρα που θα φέρει την πολιτιστική ανοιξη...-  αν είναι έτσι...-    Λοιπόν, άκου με προσεκτικά. Θα πας στο λογιστήριο, κάτω, και θα ζητήσεις την κυρία Σουντόκου.Είναι τρομερά απασχολημένη, αλλά θα της πεις οτι σε έστειλα εγώ.  Πώς είπες οτι θέλεις να λέγεται ο δίσκος σου;-   εεε, "ΝΟΤΕΣ"...-   "Νότες", μάλιστα....  Η κυρία Σουντόκου, λοιπόν, παρά τον φόρτο της, θα σου εξηγήσει κάποια πράγματα, και θα σου δώσει να συμπληρώσεις κάποια τυπικά έγγραφα,οπου θα καθορίζεται και το ποσόν που πρέπει να πληρώσεις για....-  Με συγχωρείτε, να πληρώσω, είπατε; μα νόμιζα...-  Καλέ μου φίλε, οι καιροί είναι δύσκολοι...η τέχνη θέλει θυσίες...ακόμα και φτασμένοι καλλιτέχνες, βοηθούν κι αυτοί κάπως την κατάσταση, απο την ίδια τους την τσέπη... και μιλάμε για ονοματάρες, τωρα, όπως ο Τίνο Κρεττίνο, ο Τζώνυ Λαμόγιος, ακόμα και η ίδια η Σούζυ η Τσιπιρδώνη...  και δεν θα βοηθήσεις τον εαυτό σου εσύ, που είσαι και καινούργιος; Ασε που το κάνεις και για την τέχνη, που έχει τόση ανάγκη απο ανθρώπους σαν και σένα. Εξ' άλλου, θα σε βοηθήσουμε κι εμείς. Θα σου διαθέσουμε δικό μας χώρο, πλήρως εξοπλισμένο για ηχογραφήσεις, οπου τα όργανα θα τα περάσει και θα τα επεξεργαστεί στο κομπιούτερ παιγμένα απο συνθεσάϊζερ κάποιος πολύ δικός μας άνθρωπος,ο οποίος με μία πολύ λογική τιμή, θα αναλάβει και τις ενορχηστρώσεις... Φυσικά,θα πρέπει να επιβαρυνθείς την αμοιβή του, συν τον χρόνο εγγραφών, τον χρόνο που θα διαθέσω εγώ σαν παραγωγός, σύν τα δικαιώματα του στούντιο, συν τα έξοδα κοπής, την φωτογράφηση, το εξώφυλλο, τα έξοδα προώθησης-διάθεσης,  και φυσικά το προμόσιον... και όλα αυτά, με ένα μικρό αρχικά ποσόν.-  Δηλαδή;-   Ε, να, γύρω στις 5-6 χιλιάδες αρχικά, και βλέπουμε... Θέλετε να ανοίξω το Αιρ-κοντίσιον; σας βλέπω ιδρωμένο...Πάντως, η επιτυχία είναι εξασφαλισμένη.Μιλάμε για υπερπαραγωγή που θα προκαλέσει πάταγο, και θα δικαιώσει και την εμπιστοσύνη που σας έδειξα!!!  Σαν να το βλέπω μπροστά μου:  "ΝΟΤΕΣ ! Ο ΤΕΤΡΑΠΛΑ -ΕΠΤΑΠΛΑΤΙΝΕΝΙΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΤΖΩΡΖ ΓΛΥΚΕΡΙΝΗ!!!!!! "  Μα, πού πάτε,καλέ μου φίλε;;;     ...Ο Γιώργος Μικαντίνης βγήκε στον δρόμο έξαλλος.Τα είχε πάρει εντελώς στο κρανίο, άσε που είχε αρχίσει να μπερδεύεται με το επίθετό του... Το ίδιο βράδι, πήγε και σούρωσε άγρια στο πιό κοντινό μπαράκι, πήρε τις αποφάσεις του,και κατέστρωσε τα σχέδιά του...  ................................................................................................................   ...Το βιβλίο βγήκε στην αγορά εννιά μήνες αργότερα... Είχε τίτλο "ΝΟΤΕΣ  ΓΕΥΣΕΩΝ". και έγινε ανάρπαστο.Περιείχε συνταγές μαγειρικής ως επι το πλείστον φτιαγμένες ειδικά για μουσικούς, και άλλους αναξιοπαθούντες, απο ασθενείς οικονομικά τάξεις. Φθηνά υλικά, στις μικρότερες δυνατές ποσότητες, συνέθεταν γαρτριμαργικές απολαύσεις όπως "μπατίρ-μεζέ", ¨σούπα απο τσόφλια σαλιγκαριών', πορτοκαλόφλουδες μαριναρισμένες σε νερό", και άλλα τέτοια μπινελικάκια...    Στον Μικαντίνη,απονεμήθηκε σε πανηγυρική ατμόσφαιρα, η χρυσή, και λίγο αργότερα η πλατινένια κουτάλα,καθώς και ένα σετ μαγειρέματος (ποδιά, σκουφάκι, γάντια), υπογεγραμμένο  απο πασίγνωστο μόδιστρο...     Ο ίδιος, αρνήθηκε να κάνει δηλώσεις....                                                                                  
7 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
11 Φεβρουαρίου 2007, 13:43
και τα φώτα χαμηλωμένα....


          …Παράξενος ο τρόπος που μας δένει με ανθρώπους , με στιγμές, και μέρη… Άλλοτε επειδή μας βρίσκει υπερευαισθητοποιημένους και ευάλωτους, άλλοτε πάλι επειδή  κάποια μαγική στιγμή, ένα  ανεπαίσθητο «κλικ» μιας αλχημιστικής χημείας  έρχεται να τα  τοποθετήσει βαθειά μέσα μας… Κάποτε το πολεμάμε γιατί είναι επώδυνο, κάποτε το θάβουμε γιατί τα αυτιά της ψυχής πιάνουν  χαμηλότερες συχνότητες,  άλλοτε  το  βαφτίζουμε αδυναμία, κι άλλοτε πάλι το κουβαλάμε μέσα μας, και το ξαναγγίζουμε τις στιγμές που τα μικρά θαύματα  ζωντανεύουν για λίγο, μέχρι την επόμενη φορά…           Συνήθως τα τραγούδια είναι που με κάνουν να ονειροπολώ και να ταξιδεύω εντός μου… Έρχονται κάτι μικρές ανάσες, και μου  στάζουν στο μυαλό σκόρπιες παραστάσεις…  πολλές-πολλές μικρές στάλες, και μου φτιάχνουν  μια μικρή λίμνη, για να κολυμπήσει μέσα, το ασχημόπαπο που χαλάλισε μια ζωή και δυο εφηβείες, μπας και γίνει κύκνος…           Για ανθρώπους δεν θέλω να πω κάτι τώρα. Υπήρχαν ,είναι ,και θα είναι.          Ούτε για στιγμές…τώρα…          Μόνο για ένα πολύ συγκεκριμένο μέρος έκατσα να γράψω….….Είχε μία  πολύ συγκεκριμένη ιδιομορφία…          Κατάφερνε, με κάποιο τρόπο, να κουβαλάει μέσα του ολόκληρο το φορτίο της μελαγχολίας μερικών ανθρώπων , που προσπάθησαν να μεταφράσουν εκεί, ότι δεν αλλοτριώθηκε από την εφηβεία τους μέσα στα χρόνια…          Και πριν ένα αργό τους πλησιάσει τραίνο στην κορυφογραμμή, σαν έτοιμοι από καιρό, έφτιαξαν την κιβωτό τους.          Τις νύχτες  έφτιαξαν ήρεμες, ονειροπόλες…Τα φώτα χαμηλά… την μουσική  έβαλαν να πηγαίνει ταξίδια…. … συνάντησαν παλιούς φίλους…  έκαναν καινούργιους… πήραν κιθάρες, και  είπαν τραγούδια που δεν έγιναν ποτέ σουξέ…           Οι συζητήσεις τους είχαν πάντα κάτι από εκείνη την μειλίχια  έκφραση του ονειροβάτη… τα πράγματα που περιέγραφαν, κάποιες φορές  ξέφευγαν από το αρχικό τους σχήμα, και άλλαζαν σχήματα  και αποχρώσεις.           Δεν ήταν ακριβώς ένα μικρό μπαράκι… Ήταν μάλλον μια αποενοχοποίηση….         

          Μόνο που κάθε κιβωτός, έχει τα όρια της. Η συγκεκριμένη είχε φτιαχτεί από χαμόγελα. Δεν άντεξε……. Η τελευταία μή ικανή  παραχώρηση στα χρονάκια που έσπασαν τα πόδια τους σε χωμάτινους δρόμους....

 Απ’ την ζωή μου έρχομαι, και στην ζωή μου πάω….με λευκές μπότες, και παραδοσιακή  Θρακιώτικη βράκα…. Θα θυμάμαι πάντα, την στιγμή, που είπα στον ακριβότερο φίλο μου, ότι δεν θέλω να εμπορευματοποιήσω την φιλία μου… ξέρω ότι καταλάβαινε…            Κάθε φορά που αναγκάζομαι να περάσω από εκεί, προτιμώ να αποστρέφω το βλέμμα.. Δεν είναι από δειλία  ή μελοδραματισμό…          Απλά, προτιμώ να κρατήσω μέσα μου αυτό που γνώρισα  , έτσι όπως το βίωσα. Το πιο φιλόξενο  φωτάκι…Το πιο δικό μου μικρό τίποτα…       Γιώργο… Νίκο, ευχαριστώ από καρδιάς που έστω και φάλτσα αλληλομοιραστήκαμε… θυμάμαι, χιόνιζε  γιασεμί… ……Φωνές, και μανούρα… μια τύπισσα γλύφει το κοκαλάκι της χοιρινής, και με κοιτάει με λαδωμένο σαγόνι…  σκουντάει  τον  μαλάκα…  -        Ωπα, ρε μάγκα, και τι με νοιάζουνε εμένα  αυτά που λες;-        Άλλαξε κανάλι… δεν σε  υποχρεώνω να με ακούσεις…. Άσε που δεν μπορείς, μεγάλε…          Αν πρόκειται να μιλήσουμε για ρεαλισμούς και πραγματικότητες, ας μην βάζουμε στην ζυγαριά του αργυραμοιβού  τα πάντα.  Υπάρχουν πολύ πιο ωμά ,καθημερινά, πράγματα, που προσφέρονται για αυτό…  Για παράδειγμα, αυτό που ετοιμάζομαι να κάνω τώρα… 

          Κλείνω την μουσική. Σκέπτομαι την διαδρομή.. Η Πατησίων τη νύχτα…  πρέπει να  φυ

 
4 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
06 Φεβρουαρίου 2007, 11:20
ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ....


    ...Πού να το φανταζόταν ο Χόρχε, οτι κάποιος θα έβγαζε "λάθος' τίς κονκάρδες...

Ονόματα δεν λέμε, αλλα το παιδί που το διέπραξε, εργάζεται στα 5/4.... συνομιλεί λοιπον με την Νίκη , που μαζί με τον Χρήστο 'έχουν" τον τόσο όμορφο αυτό χώρο...

-Εσύ δεν θέλεις κονκάρδα; (λέει η Νίκη)

-Θέλω , αλλά θα την πάρω αύριο.

-Γιατί αύριο; Αφού σήμερα είναι το Live....

-Αν ήταν για σήμερα, θα έπρεπε να λέει " EIMAI EΔΩ"!!!  Οπως βλέπετε όμως, γράφει "ΗΜΟΥΝ  ΕΚΕΙ" ...Αρα, είναι για αύριο!!!!!!

   (Σοβαρολογούσε....)
3 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
01 Φεβρουαρίου 2007, 12:34
ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΝΕΦΕΡΑ....


 ... Να και μερικές ωραίες φρασούλες, που τους αφορούν...

-  Τα λάθη είναι ανθρώπινα.Το να ρίχνεις το φταίξιμο στούς άλλους, είναι πολιτική.  (Αγνωστου)

-  Πολιτική, είναι η συστηματική οργάνωση των εμπαθειών.. (HENRY BROOKS ADAMS)

-  Τίμιος πολιτικός, είναι εκείνος ο οποίος, όταν εξαγοραστεί, παραμένει εξαγορασμένος.  (SIMON CAMERON)

-  Το πρόβλημα με τα πολιτικά ανέκδοτα, είναι οτι εκλέγονται... (HENRY CATE)

-  Ποτέ μην πιστεύεις κάτι, αν δεν έχει επίσημα διαψευστεί... (CLAUD COCKBURN)

-  Στην πολιτική, Κυρία μου, χρειάζεσαι φίλους, αλλα πάνω απ' όλα, χρειάζεσαι έναν εχθρό..  (MARTEN BRIAN MULRONEY)

-  Δεν ξέρει τίποτα, και νομίζει οτι ξέρει τα πάντα. Αυτό δείχνει μια ξεκάθαρη κλίση στην πολιτική...  (GEORGE BERNARD SHAW)...

 

 

 
2 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Συγγραφέας
pavel
ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΥΛΑΚΟΣ
ΜΟΥΣΙΚΟΣ
από ΝΙΚΑΙΑ

Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/pavel

ΜΟΥΣΙΚΗ,ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ,ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ.

Tags

Σκέψεις... Αναφορές σε τραγούδια... Ελεύθερη γραφή και δοκίμια... Λογοτεχνία Σκέψεις Στίχοι μου Στίχοι μου... σχόλια Χιούμορ χιούμορ Χιούμορ...



Επίσημοι αναγνώστες (29)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blogΓίνε επίσημος αναγνώστης!

Πρόσφατα...
Δημοφιλέστερα...
Αρχείο...


Φιλικά Blogs

Links