Ο όλεθρος ήρθε καλπάζοντας.  Όλη την χρονιά, τρεις ημέρες απεχθάνομαι: Παραμονή  Χριστουγέννων, παραμονή Δεκαπενταύγουστου, και…. ημέρα της γυναίκας……

  Τίποτα προσωπικό…. No hard feelings…. Μια χαρά είναι οι γυναίκες, και να τις χαιρόμαστε, αλλά όταν βγαίνουν μόνες επειδή και καλά γιορτάζουν, (λες και τις άλλες μέρες του χρόνου  είναι αλυσοδεμένες στα σκοτεινά μπουντρούμια του Μαχαραγιά), δεν υποφέρονται με τίποτα.
   Η μουσική σκηνή « Κύκλος του Βορρά» που λειτουργώ την ταπεινή μου τέχνη, τιγκάρισε από νωρίς με αιθέριες υπάρξεις. Άλλες ήρθαν με το ΕΚΑΒ, άλλες τις έφεραν κάτι συγγενείς που ζούσαν ακόμα, άλλες πάλι φύτρωσαν από το έδαφος.  Από την ώρα που εμφανίσθηκαν, άρχισαν να τσακώνονται, για το πού θα κάτσουν…  Η μία δεν έβλεπε, η άλλη ένοιωθε ριγμένη γιατί ήρθε πιο νωρίς και την έβαλαν να κάτσει πίσω, η τρίτη δεν ήθελε να κάτσει κοντά στην συνυφάδα της (που κακό χρόνο νάχει), και τέτοια διάφορα.  Μετά αρχίσανε η μουρμούρες για τα φαγητά: «Δεν κατάλαβα δηλαδή, γιατί η σαλάτα να πάει μπροστά στην Τούλα, εμείς δηλαδή είμαστε παρακατιανές;;;»

  Κάπου εκεί, ενσκύπτει ο δυστυχής τροβαδούρος της Ρωμιοσύνης, ο οποίος προσπαθώ να καταπολεμήσω την ώρα που αρνείται να περάσει γρήγορα, και –άμα λάχει- να κρατήσω και κάποια προσχήματα….  
  Αμ’  δε… 

   -Την Φραγκοσυριανή!!!
   - Την  διφραγκοσιφναία!!!!
   - Σαμιώτισσα –Σαμιώτισσα!!!
   - Κάνα χορευτιακό, καλέ!!!!
   -Κανένα νησιοτερό δεν θα παίξετε;;;

   Όλα αυτά  στα πρώτα δέκα λεπτά. Μετά έχασα τον λογαριασμό. Σαν αφηρημένες παραστάσεις, πέρασαν από μπροστά μου σκηνές απείρου κάλλους:
  -Η γυναίκα Βεληγκέκας να χορεύει νταγκλάροντας από ληγμένο σκάνκ.
  - Πάκια να πηγαινοέρχονται αδάμαστα, αδιαφορώντας για την άποψη  των ρούχων που απεγνωσμένα προσπαθούσαν να σώσουν ότι μπορεί να σωθεί…
  -Κάτω στο πάτωμα τα αναλόγια.
  -Κλωτσιές σε ένα παντέρημο σκαμπό, που απλά θα μπορούσε να σπρωχτεί πιο πέρα.
  -Γόβες βγαλμένες και ανακατωμένες στην γωνία.. 

  Την έχω δει ότι δεν υπάρχει σωτηρία, αλλά ξαφνικά έρχεται κάποια, και ζητάει το μικρόφωνο, και αρχίζει να εκφωνεί: 
  -«ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΑΠΟΨΕ  ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ **********, ΕΥΡΥΩΠΗ –ΛΑΡΥΓΓΟΠΟΥΛΟΥ- ΠΑΡΤΑΛΗ» 
  -«ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΜΑΣ ΣΤΗΡΙΖΕΙ, ΤΟΝ Κο ΑΡΙΣΤΙΩΝΑ ΜΠΙΝΕΛΙΚΗ !!!»   (Θερμά χειροκροτήματα, ο ερμηνευτής έχει σπαράξει στο κλάμα, ο μπουζουξής έχει πάθει υπαρξιακή τρίλιζα, μια πελάτισα εκσφεντονίζει  το Πι της πάνω στο παραλήρημα ενθουσιασμού…)
  Ξαναρχίζω. Με πιάνει μια διεστραμμένη κρίση black χιούμορ, και τους αφιερώνω «Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα να μου φέρετε τα μάτια μου σαν κλείσω». Χειροκροτούν με μανία. Το στόμα τους πάει ροδάνι. Μαθαίνω τα πάντα. Γιατί χώρισε η κόρη της με τον αλήτη,  γιατί δεν θέλει να γράψει από τώρα το σπίτι, γιατί δεν την καταλαβαίνει ο Αργύρης, γιατί οι τελευταίες εξετάσεις είναι ενδεικτικές για το δράμα που ζει.  Προσπαθώ να δουλέψω, όμως παρελαύνουν μπροστά μου στρατιές από τριγλυκερίδια, πασπαλισμένες με οκάδες υπέρταση, και γαρνί πέντε τελάρα σάκχαρο. 
Έχω γίνει ο εφτά επί Θήβας, που λέει κι ο Τσιφόρος, αλλά ηρωικά υπερασπίζομαι ό,τι  μπορώ να σώσω. 
   Και  φαίνεται τα κατάφερα τελικά, γι’αυτό και κάθομαι τώρα, 03.30, και χαμογελάω , και με ένα κεφάλι καζάνι από την πολυλογία και τις κουλές απαιτήσεις, πάω να φτιάξω ένα τοστάκι με extra τυρί και γαλοπούλα, και να πέσω να ξεραθώ. Τέρμα η τέχνη για απόψε!!!!!!!   Φιλιά!!!!        

Μη μου φοράς ταμπέλες… Σε κανέναν μη το κάνεις αυτό.
  Αν γουστάρεις, κάνε το στον εαυτό σου, δεν ξέρω, δικό σου θέμα… Αλλά εμένα μη μου το κάνεις.

  Ειδικά την ταμπελίτσα της εξιδανίκευσης δεν την μπορώ με τίποτα. Δεν είναι μόνο ότι δεν το ζήτησα ποτέ κάτι τέτοιο, είναι κι άλλα πολλά…

  Είναι – ας πούμε,- ότι σε βλέπω να ψάχνεις πρότυπα, αποδίδοντας σε κάποιον άλλον κάτι που δεν έχει.   Εγώ π.χ., είμαι τσακωμένος με την τελειότητα από το μαιευτήριο κι όλας.  Πώς θα μου προσάψεις κάτι τέτοιο; Γιατί να το κάνεις  σε κάποιον αυτό; Αφού στη πρώτη «μικρή» στιγμή που θα νοιώθεις ότι σε αφορά, θα τον απομυθοποιήσεις τον άλλον με βία περισσή, με πέτρινο νυστέρι και μηδέν αναισθητικό.  Επειδή θα νοιώθεις ότι σε πρόδωσε, ότι τσαλαπάτησε εκείνα που εσύ του είχες επισυνάψει.  Μοιάζει λίγο με φασισμό, σωστά;
  Βέβαια, υπάρχουν και εκείνοι που από μόνοι τους επιζητούν να τους εξιδανικεύσουν οι άλλοι. Το γουστάρουν. Ναρκισσεύονται. Συλλέγουν οπαδούς. Αλλά και μου είναι αδιάφοροι.
  Κάνε ότι θες. Αλλά μην μου φοράς ταμπέλες. Είμαι αυτός που είμαι.. Ούτε λιγότερος, ούτε περισσότερος. Δεν φταίω εγώ αν δεν κουβαλάω μέσα μου αυτό που σου έπεσε στον δρόμο.