…Σπόρια, τσίχλες πωλώ…

Καραμέλες σωρό…Τρέξτε πάρτε παιδιά να χαρείτε…. 

Κοκοράκι λαμπρό

Γλειφιτζούρι γλυκό Μαντολάτο , εδώ θα τα βρείτε.

 Και καραμούζες πωλώ… καλές…πολύ καλές…Έχω και αγαλματάκια.

Χάρτινο τον Ισμαηλό

.Έξυπνα παραμυθάκια , καλέ…

Για τον κάθε χάρτινο Ρωμιό…  

Παπάκι...

…Αχ… Ξεθωριάζεις… 

Κάθομαι , τέτοια ώρα, και σε ακούω. Νικόλα

.Άμα αρχίσει και ξημερώνει, σπασμένος θα ξαπλώσω να κοιμηθώ, Επειδή ξημερώνει.  Εντελώς σπασμένος.  Επειδή  δεν συμφώνησα. Τότε.

Επειδή θυμάμαι τον εαυτό μου έξω από το μικρό σου μαγαζάκι στα Εξάρχεια, στην γαμημένη  κωλοανηφόρα, να λέει παραμύθια στις κρυφές σου μούσες, την ώρα που σε παίρνανε…

 Επειδή θυμάμαι καλά τις εφημερίδες που είχες κολλήσει στα τζάμια του μικρού σου  μαγαζιού, για να μην σε δουν να περνάς την θηλιά στον λαιμό σου.

 Μισή ώρα αργότερα, κόλλησα  το πρόσωπό μου στα τζάμια.

 Νοσηρά. Ίσως.

Κουκλάκια. Μινιατούρες. Τασάκια. Κορδέλες, καραμούζες, Αφρικάνικες πνοές…. 

Πρωί, στη Καλλιδρομίου. Όπως  κι αν γράφεται, τέλος πάντων. Ένα λάμδα δεν  αλλάζει και πολλά. Είχα κολλήσει το πρόσωπό μου στο τζάμι. Δεν το πίστευα, αυτό που έκανες.  Αλλά δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το πρωινό. 

Μετά, ...χωρίς να το θες, έγινες μόδα....

…Άκουσα προχτές βραδάκι στις ειδήσεις για το τράκο που έφαγε το «ΡΟΔΑΝΘΗ»  στο λιμάνι του Πειραιά. Το άκουσμα του ονόματος, μου έφερε στο μυαλό αλησμόνητες  στιγμές… 

Πριν 13 χρόνια, τέλη Αυγούστου, λιμάνι της Ρόδου.

Γύρω στις 7 το πρωί, παρέα με τον faltsoo,  με συμπράγκαλα, βαλίτσες, κιθάρες , και… και…τα συζυγικά μας συνεπακόλουθα, (τι διατύπωση ήταν αυτή θεούλη μου!!!!), περιμένουμε το «ΡΟΔΑΝΘΗ»  για να επιστρέψουμε στον  Πειραιά.

 Ο faltsoo προέρχεται απο ένα εικοσαήμερο έντονου ερωτικού πάθους με σχεδόν παροξυσμικά κρεσέντο, ενώ εγώ προέρχομαι από μια τεράστια επαγγελματική επιτυχία (όπως μέχρι και ο επόπτης εργασίας παραδέχτηκε), και έχω ταυτόχρονα εκείνο το μειλίχιο χαμόγελο που μόνο μια ήρεμη και ισορροπημένη συζυγική ζωή μπορεί να σου χαρίσει.

 07.30. Ανεβαίνουμε στο «ΡΟΔΑΝΘΗ». Πανικός. Αδιαχώρητο. Σπρωξιές. Πατήματα. Για ελεύθερο μέρος να σταθείς, ούτε λόγος.

07.45. Το «ΝΑΪΑΣ» έρχεται με την όπισθεν, να παρκάρει δίπλα στο «ΡΟΔΑΝΘΗ». Η προπέλα του «ΝΑΪΑΣ» μαγκώνει την αλυσίδα της άγκυρας του «ΡΟΔΑΝΘΗ», και όπως περιστρέφεται, αρχίζει να την τυλίγει.

 Τα δύο πλοία έρχονται να αγκαλιαστούν μέσα στο λιμάνι. Η άγκυρα του «ΡΟΔΑΝΘΗ» κόβεται. Πανικός. Το «ΡΟΔΑΝΘΗ» χωρίς άγκυρα πια, παραμένει στην θέση του χάρη σε 2 ρυμουλκά. Ένα ασθενοφόρο μπαίνει στο πλοίο, και ξαναφεύγει παίρνοντας τον καπετάνιο, που με όλο αυτό το σκηνικό έπαθε καρδιακή προσβολή, και….. πέθανε… 

 Οι ώρες περνούν. Έχει φτάσει απόγευμα, εμείς είμαστε εγκλωβισμένοι στο πλοίο, δύτες προσπαθούν να επανασυγκολλήσουν  την άγκυρα, τα συζυγικά συνεπακόλουθα γκρινιάζουν, έχουμε πιει από καμιά δεκαριά καφέδες βαπορίσιους, το έχουμε ρίξει στις μπύρες, ο «κυλικειάρχης» ζει στιγμές απόλυτου επαγγελματικού θριάμβου, και το προσωπικό μας κοιτάει με μισό μάτι. Αιτία είναι, ότι ενώ οι  πάντες φορούν πένθος στο μανίκι και κλαίνε τον καπετάνιο, εγώ βρίσκω έξυπνη την ιδέα να πω στον faltsoo ένα ανέκδοτο, το οποίο βρίσκει εξαιρετικό, και γινόμαστε ρόμπα.

22.00. Το «ΡΟΔΑΝΘΗ» αποπλέει.

Επόμενη μέρα, πρωί. Δυο παραπαίουσες  φιγούρες, ακολουθούμενες από δυο βλοσυρά συζυγικά συνεπακόλουθα σε τροχιά υστερίας, αριβάρουν στο τιμημένο πειραϊκό χώμα.(τρόπος του λέγειν)… 

Αυτά σκεφτόμουν προχτές, ακούγοντας στο ραδιόφωνο για την σύγκρουση τού «ΡΟΔΑΝΘΗ» με το «ΚΕΝΤΕΡΗΣ» μέσα στο λιμάνι του Πειραιά. Δεν το προσέχουν το «ΡΟΔΑΝΘΗ». Κακώς. Πολύ κακώς….

Κοντεύει 5.30. Ξημερώνει. Tim Buckley. Έχω κολλήσει στα ίδια δυο τραγούδια , για άλλη μια φορά… Sweet surrender, και Make it right... Κάντο σωστά...

 Καν’ το σωστά, για μια φορά, επιτέλους…Βάλε τα βιολιά στο σωστό σημείο, μην ακυρώνεις  τα πάντα… κάνε το σόλο της κιθάρας να μην φαλτσάρει. Πες του ντραμίστα να μην τραβάει πίσω. Κάνε κάτι, επιτέλους και συ. 

 Όλο ψιλές νότες δίχως αύριο βγάζω, και τις σκορπίζω στο πάτωμα, και το πάτωμα μεγαλώνει. Και μεγαλώνει. Και πλησιάζει…Αρχίζω να βλέπω τις μικρές του χαραμάδες. Κάνε κάτι σωστά.  Επιτέλους. Πριν με συναντήσει.    Μπας και μπορέσεις να δεις . Να δεις οτι έπρεπε να τα κάνω όλα νέα , από την αρχή, κάθε φορά.Όμως πάντα  στα μάτια σου όλα  φαίνονταν λίγα.

Το παράξενο φλαμέγκο, μετατράπηκε σε ένα απρόσιτο ταγκό, οι χοροί έγιναν χρώματα δίχως βλέμμα.Τώρα κοιτάς να κρατάς ψηλά το καλό σου όνομα. Και να αποδείξεις σε μένα, όσα δεν μπορούσα να αποδείξω σε σένα. 

    Ήταν η μάσκα σου τόσο σκληρή, και τόσο κρύα…Πολύ κρύα και πολύ σκληρή , για να μπορέσει να παραδοθεί…..

Γλυκιά μου παράδοση που δεν ήρθες ποτέ, σπασμένη χορδή, σκιά σε τοίχους που δεν χτίστηκαν ακόμη… Φύλλο θρυμματισμένο, έρμαιο των καιρών, των ανέμων και του εαυτού σου. Σου το έλεγα κάποτε, υπάρχουν και μερικά πράγματα που δεν εξηγούνται με λογιστικούς κανόνες, και με ορθολογισμούς. Συνήθως πάνε και κουρνιάζουν στις τρελές αγκαλιές των ίσκιων που χορεύουν ασθμαίνοντας στις μικρές παρόδους. Όταν φυσάει απλώνουν πανιά για τις χώρες των παραμυθιών. Γίνονται αντίο που δεν θέλει να έρθει, και χάδι που παραφυλάει κρυμμένο πίσω από την ελιά στο μάγουλό σου.

Θα θυσίαζα τα πάθη μου για την παράδοσή σου.    Σπασμένο μου άγαλμα… στην πλατεία του χρόνου που μας δόθηκε, η τελευταία παρέλαση πέρασε με λάθος βήμα. Ο μικρός μου θεός παραμιλά, και τα κρόσσια από το λευκό σου φόρεμα είναι ότι πιο μαύρο έχω.  

Ας ξανακούσω τα δυο τραγούδια ακόμα μιά φορά. Θα κάνω ένα τελευταίο τσιγάρο, και θα φύγω.

Άσπρα  πιόνια.

Μαύρα πιόνια.

Κι εγώ ακόμα διάφανος.        

 Στην εφημερίδα "ΦΙΛΑΘΛΟΣ" της 16/4/08, (σήμερα δηλαδή), βρήκα την παρακάτω επιστολή αναγνώστη, και την μεταφέρω αυτούσια, και χωρίς σχόλια...

Λοιπόν...

" Όταν η NASA ξεκίνησε την εκτόξευση αστροναυτών στο διάστημα, ανακάλυψαν οτι τα στυλό δεν δούλευαν σε μηδενική βαρύτητα καθώς το μελάνι δεν κυλούσε στην επιφάνεια γραφής.

   Για να λύσουν αυτό το πρόβλημα, προσέλαβαν την ANDERSEN CONSULTING  (ACCENTURE σήμερα).

Τους πήρε μια δεκαετία και 12 εκατομμύρια δολάρια. Έφτιαξαν ένα στυλό που δούλευε σε μηδενική βαρύτητα, ανάποδα, μέσα σε νερό, σε κάθε είδους επιφάνεια συμπεριλαμβανομένου και του κρυστάλλου και σε θερμοκρασίες απο πάγο μέχρι πάνω απο 300 βαθμούς Κελσίου...

   Οι Ρώσοι χρησιμοποίησαν απλά μολύβι...

ΑΜΑ ΕΙΣΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ ΑΠΟ ΓΕΝΕΤΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ

                                     Παν. Γιαν.   "

…Πρωί-πρωί με τη δροσούλα, χτύπησε το τηλέφωνο.Απόκρυψη αριθμού, και ήχος πολλά υποσχόμενος. Σήκωσα το ακουστικό, ανυπομονώντας να γευτώ την νέα ευχάριστη έκπληξη που η ζωή απλόχερα θέλησε να μου χαρίσει.

-Ο κύριος Παυλάκος;

-Ναι, μάλιστα, ο ίδιος.

-Σας τηλεφωνώ από την τράπεζα   τάδε!!!    

(αμήχανη  σιωπή, και απεγνωσμένη προσπάθεια να θυμηθώ αν έχω πληρώσει την δόση της κάρτας.)

-Σας τηλεφωνώ, για να σας πω, ότι η τράπεζά μας μπορεί να σας παράσχει  Εορτοδάνειο εν όψει Πάσχα, με εξαιρετικά ευνοϊκούς όρους, και…. 

 ΣΟΚ!!!  ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ  !!!!  Δεν άκουγα τίποτα πια…. Η συγκίνηση με συνεπήρε και με κατέκλυσε συγκλαδοκορμόριζα, και πρωτόγνωρα συναισθήματα άρχισαν να με δονούν. Μπούκωσα. Βούρκωσα. Οι λέξεις έγιναν ροζ συννεφάκια αγάπης για τους συνανθρώπους μου,    και ένα υγρό διαμάντι άρχισε να αυλακώνει το αλαβάστρινο μάγουλό μου. Τρελάθηκα.  Με πήραν οι ίδιοι για να μου προτείνουν να μου δανείσουν. Ένοιωσα  τιμή. Ένοιωσα επιτέλους ενταγμένος. Ένοιωσα δικαίωση για τους τόσους αγώνες, και την σταθερή μου προσήλωση στις προαιώνιες πανανθρώπινες αξίες. Ίσως να έπαιξε ρόλο και η άψογη εκπλήρωση των στρατιωτικών μου υποχρεώσεων, για να μην πω ότι είναι πιθανόν να επηρεάστηκαν και από τους πολύ καλούς βαθμούς που είχα στο Γυμνάσιο, ειδικά στις δύο τελευταίες τάξεις. Γιατί είναι σίγουρο ότι το έψαξαν πολύ για να αποφασίσουν  να μου κάνουν τέτοια τιμή. Δεν μπορεί. Δεν γίνεται.

Σκέφτηκα φευγαλέα την θεία μου την Ευρυόπη, που έλεγε ότι είμαι ένα χαμένο κορμί. Κι όμως!!!! Να τώρα, που ήρθε η μέρα της δικαίωσης. Να που  το τραπεζικό σύστημα ενδιαφέρθηκε για μένα, και η ευγενική αντιπρόσωπός του μου τηλεφώνησε προσωπικά, για να μου πει μέσες-άκρες  όχι ότι δέχεται να μου δώσει το δάνειο που ζήτησα, αλλά ότι προτίθεται, αν συμφωνώ, να μου δώσει το δάνειο που δεν έχω ζητήσει. Κάπως έτσι είναι. Με πήραν για να μου ανακοινώσουν ότι μου δίνουν το δικαίωμα να μου δανείσουν…  Ότι δηλαδή  το ξέρουμε ότι είσαστε στριμωγμένοι, και γουστάρουμε παθιασμένα να σας πάρουμε κι αυτά που σας μείνανε. Με άλλα λόγια, μας πήρανε χαμπάρι μεγάλε.

 Ανακεφαλαιώνοντας, θα ήθελα να πω ότι @^%$#@@#,  συν φυσικά το ότι !#!!*&^)#%%&, για να μην ξεχάσω να αναφέρω και τον παράγοντα #@((^%%{!!*&%, που προφανώς &^@#%&%$ και εντελώς &%#@&&%@^%$^ κι  εσύ κι ο γρύλλος σου!!!!!!

Το «ΡΟΚ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ» του ΑΡΗ ΣΑΡΤΑ  (ψευδώνυμο τού ΦΩΤΗ ΓΕΩΡΓΕΛΕ) κυκλοφόρησε το 1982 από τις εκδόσεις «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ- Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ». 

Από την πρώτη στιγμή, βυθίστηκα στις σελίδες του κι αφέθηκα να παρασυρθώ από τον καταιγισμό των εικόνων. Εικόνες  ασταμάτητες, με διαρκή ροή, αφαιρετική διατύπωση και συντακτικό ενίοτε ιδιόμορφο, που καταφέρνουν εν τέλει να εγκαταστήσουν μια μυστικιστική επικοινωνία με το βασικό ηχόχρωμα του κειμένου.

Αυτά γενικά ως προς την τεχνική. Ως προς το ζουμί τού όλου πράγματος, δεν υπάρχει ούτε μυθιστόρημα, ούτε ήρωας.Και τα δύο μαζί, είναι ο αναγνώστης. Αν φυσικά μπορεί να βουτήξει σε τέτοια νερά… Πάμε λοιπόν να δούμε ένα μικρό απόσπασμα… 

................................................................................................................

 «…Τη νύχτα έβλεπα το πρόσωπό σου στο τζάμι. Πάντα ίδια έκφραση. Παραπονεμένη. Όταν κάνουμε έρωτα. Όταν μετράμε τις μέρες που θα ‘μαστε ακόμα μαζί. Είναι τόσο λίγες. Κι απ’ αυτές αφαιρούμε κιόλας την υστεροβουλία μη γίνει ο ένας απαραίτητος στον άλλον. Και μετά. Τρομάζω.   

 Θα κοιμηθώ πολύ άσχημα απόψε. Θα παραγγείλω όνειρα που δε θα παίζεις. Θα είμαι όλη νύχτα σ’ ένα αστυνομικό τμήμα με κάποια που συνέλαβαν χτες για κλοπή . Θα ξενυχτάω έξω από την πόρτα μιας βραζιλιάνας. Οι φωτεινοί ουρανοί δεν μου ταιριάζουν. Θα τους κατεβάσω. Σου δίνω πέντε λεπτά διορία. Πάρε. Πέντε λεπτά. Ένα τσιγάρο. Ένα τραγούδι του John Lee Hooker. Τα πέντε λεπτά πέρασαν."

 ……………………………………………………………………………………………… 

 "Στο μυθιστόρημα ο ήρωάς μου θα έχει ένα πρόσωπο… με τις αντιδράσεις του, τις τακτικές του. Αντιφάσεις βέβαια θα υπάρχουν, αλλά με μέτρο. Θα ‘χει ένα χαρακτήρα. Θα ‘ναι ελκυστικός ή απωθητικός. Οι φίλοι του θα ξέρουν για ποιόν πρόκειται. Θα ‘ ναι σίγουρος, μ’ αυτοπεποίθηση ή δειλός, φοβισμένος, ανασφάλειες. Γκόμενος με επιτυχίες, θ’ αγαπάει τις γυναίκες, θα τις φοβάται, βίαιος, σκληρός, κυνικός, ευαίσθητος, τρυφερός, έξυπνος, βλάκας, λογικός τυχοδιώκτης, ανεύθυνος, μεθοδικός. Κάποιος, τέλος πάντων. Θα τον αγαπάνε, θα τον μισούν, θα τον ζηλεύουν, θα τον σιχαίνονται. Νοιώθω πολύ παράξενα.

 Οι αντιδράσεις μου με τρομάζουν. Είχα χρόνια ένα πρόσωπο. Ένα πρόσωπο που χάνω, που δεν μπορώ να το ‘χω πια. Οι φίλοι μου με αναγνωρίζουν μέσα απ ‘αυτό, οι καινούργιοι δεν καταλαβαίνουν ποιός είμαι. Ποιος είμαι; Είχα ένα πρόσωπο που κάποτε έχω ακόμα, κάποτε το αναιρώ. Δεν έχω γίνει τίποτα άλλο, τίποτα καινούριο μόνο μια άρνηση του παλιού που δελεαστικά εξακολουθεί να παρουσιάζεται σε κάθε στιγμή δύσκολη, κάθε στιγμή αδυναμίας για να αναιρεθεί πάλι. Οι αντιδράσεις μου είναι παράλογες, υπονομεύω μόνος μου τις τακτικές μου. Στριφογυρίζω μπρος πίσω σπασμωδικά. Η εικόνα μου σκοτεινιάζει, γίνεται δυσδιάκριτη, αδιάφορη, αποτυχημένη φλου φωτογραφία που πετιέται στα σκουπίδια. Τά’ χω χαμένα. Δεν μπορώ να παίζω το παιχνίδι πιά. Δεν μπορώ να μην παίζω.  Έχω γίνει απλά ένας κακός παίκτης."……………………………………………………………………………………………… 

 "Μη με κρίνεις αυστηρά. Αντιστέκομαι πολύ πριν υποκύψω. Καλά είμαι, σου λέω, δε βλέπεις όλα κανονικά είναι, όλα όπως πρώτα , μόνο αυτό το βιβλίο θα σταματήσω, τι χρειάζεται, τόσο που αυξήθηκαν οι λευκές σελίδες δε διαβάζεται πιά κι άλλωστε ροκ δεν είναι τα μυθιστορήματα, το ξέρεις, ροκ είναι ένα μαύρο φόρεμα με κόκκινες κάλτσες, ο εαυτός μας στον καθρέφτη, μαύρα ρούχα κι ένα κόκκινο φουλάρι, σπασμένοι καθρέφτες, ξεκολλημένα χερούλια από κλειστές πόρτες, κλειδιά χωρίς κλειδαριές, κατεβασμένα τηλέφωνα, περιστέρια σε παράθυρα, διαφυγές γκαζιού, ψηλά πατώματα, λευκές σελίδες, εσύ. »  

...Αλλα ήθελα να γράψω,όμως  για μια φορά ακόμα άλλαξα κατεύθυνση. Τράβηξε το ενδιαφέρον μου ένα σετάκι απο φράσεις που αφορούν τον... γάμο...

Μιάς και είναι και Δευτέρα, είπα να αφιερώσω το κοστουμάκι αυτό, σε κάποιους φίλους μου με όλη μου την αγάπη.

Αντε, και καλή εβδομάδα!!!!

-   Διγαμία είναι να έχεις μία επιπλέον γυναίκα. Μονογαμία είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. (ΑΝΩΝΥΜΟΣ) 

-   Ένας εργένης δεν κάνει ποτέ το ίδιο λάθος για πρώτη φορά. (ΑΝΩΝΥΜΟΣ) 

-   Φυσικά και είμαστε ευτυχισμένα παντρεμένοι. Αυτή είναι ευτυχισμένη, κι εγώ παντρεμένος. (ΑΝΩΝΥΜΟΣ) 

-    Ο Μότσαρτ είχε έναν ευτυχισμένο γάμο, αλλά η γυναίκα του όχι… (VICTOR BORGE) 

-    Ήταν ο Θεός , που επέτρεψε στον κύριο και στην κυρία Καρλάιλ να παντρευτούν κι έτσι να κάνει δυστυχισμένους μόνο δύο ανθρώπους αντί για τέσσερις (SAMUEL BUTLER). 

-    Πιστεύω πολύ στο γάμο. Έχω παντρευτεί ήδη τρεις φορές  (JOAN COLLINS) 

-    Ο μήνας του μέλιτος τελειώνει όταν αυτή αρχίζει να αναρωτιέται τι απέγινε ο άντρας που παντρεύτηκε κι αυτός τι έγινε το κορίτσι που δεν παντρεύτηκε. (EVAN ESAR) 

-    Είναι αλήθεια ότι οι παντρεμένοι ζούμε περισσότερο; Όχι, απλώς φαίνεται περισσότερο.  (W. C. FIELDS) 

-    Ένας  άντρας είναι ανολοκλήρωτος πριν το γάμο. Μετά είναι τελειωμένος. (ZSA ZSA GABOR) 

-   Ποτέ δεν κατάλαβα τι είναι αληθινή ευτυχία παρά μόνο όταν παντρεύτηκα. Τότε όμως ήταν πολύ αργά. (MAX KAUFFMAN)

-   Το πρόβλημα είναι πως παντρεύτηκα με τα μάτια κλειστά. Ο πατέρας της μου έκλεισε το ένα κι ο αδερφός της το άλλο. (MAX KAUFFMAN) 

-   Και οι δύο γάμοι μου απέτυχαν. Η πρώτη μου γυναίκα έφυγε, η δεύτερη έμεινε. (GUSTAV MAHLER) 

-   Ανήκω στους ανώνυμους εργένηδες. Όποτε μου έρχεται να παντρευτώ, μου στέλνουν σπίτι μία κυρία με ρόλεϊ και ρόμπα για να μου κάψει το φαγητό. (DICK MARTIN)

-   Υπάρχει ταχύτερος τρόπος μεταφοράς χρημάτων από τις ηλεκτρονικές  συναλλαγές. Ονομάζεται γάμος. (JAMES HOLT McGAVRAN) 

-   Οι άντρες ζουν πολύ καλύτερα από τις γυναίκες. Κατ’ αρχήν παντρεύονται αργότερα, και δεύτερον πεθαίνουν νωρίτερα. (HENRY MENCKEN) 

-   Είναι μεγαλύτερη ευλογία να δίνεις παρά να παίρνεις. Για παράδειγμα: γαμήλια δώρα. (HENRY MENCKEN) 

-   Οι άντρες που έχουν τρυπήσει τα αυτιά τους είναι καλύτερα προετοιμασμένοι για γάμο. Έχουν νοιώσει πόνο, και έχουν αγοράσει κοσμήματα. (RITA RUNDER) 

-   Υποτίθεται πως μια γυναίκα πρέπει να περιμένει ακίνητη μέχρι να μνηστευτεί. Έτσι ακριβώς περιμένει η αράχνη τη μύγα…  (GEORGE BERNARD SHAW)  

-    Ο σκληρότερος αγώνας μου ήταν με την πρώτη μου σύζυγο. (MUHAMMAD ALI) 

-    Διαζύγιο είναι ένα σύστημα όπου δύο άνθρωποι κάνουν λάθος, και το πληρώνει ένας… (LEN DEIGHTON) 

-   Ποτέ δεν μίσησα τόσο έναν άντρα ώστε να του επιστρέψω τα διαμάντια.  (ZSA ZSA GABOR) 

-   Έκλαψε, κι ο δικαστής σκούπισε τα δάκρυά της με το μπλοκ των επιταγών μου. (TOMMY MANVILLE) 

-    Σύζυγος: Κάποια που σου  συμπαραστέκεται σε όλα τα προβλήματα που δε θα είχες αν παρέμενες εργένης. (ΑΝΩΝΥΜΟΣ) 

-   Ο άντρας και η γυναίκα είναι δυο κλειδωμένες κασετίνες. Καθεμιά απ’ αυτές, περιέχει το κλειδί της άλλης. (ISAAK DINESEN) 

-    Το πρόβλημα με την γυναίκα μου, έγκειται στο ότι είναι πόρνη στην κουζίνα και μαγείρισσα στο κρεβάτι… (GEOFFREY GORER) 

-   Σύζυγος  είναι ό,τι απομένει από τον εραστή μετά την απονεύρωση. (HELEN ROWLAND)

................................................................................................................

Όμορφο που είναι να χαρίζουν τα μάτια σου

ήλιους καινούργιους στους μικρούς μου ουρανούς

και σε σταθμούς ερημικούς

και στων ανθρώπων τους καημούς

στο πέρασμά μου  να με συντροφεύεις…

 Ήρθα και έγειρα μέσα στα χέρια σου

σαν φυλλαράκι που ο άνεμος σέρνει…

Κι  απ’ τη δική σου τη φωνή

σαν μουσική νυχτερινή

σ’ όμορφους δρόμους η ζωή με παίρνει…

 Όμορφο που είναι να χαρίζουν τα λόγια σου

καινούργιο χρώμα στη νύχτα που πέφτει…

Μοιάζεις ποτήρι με κρασί

κι είναι η γεύση σου πικρή...

...μα είναι τόσο γλυκιά  

           η δική σου μέθη…

1987. Πύλης και Δεληγιώργη 50, στον Πειραιά. Το μαγαζί λεγόταν "ΡΕΤΡΟ". (air Contitione) Ο 17χρονος τότε Μαζωνάκης κάνει τις πρώτες του εμφανίσεις σε πίστα. και εγώ  έχω ήδη αποφασίσει οτι όσο κι αν η δουλειά δεν είν' ντροπή, καλό είναι να την κάνω με πηδηματάκια από κάτι τέτοια σκηνικά. Παρ' όλα αυτά, μου έμεινε η αφίσα . Νεανικές απερισκεψίες, ήμουν και νιόπαντρος, κ.λ.π.-κ.λ.π. 

 Ο Μ. προφανώς είναι αυτός με το ... λουλουδάτο, και εγώ (καθόλου προφανώς) είμαι  με το  άσπρο-ριγέ, και το μούσι...