Κάτι γυάλινα πουλιά με φτερά από πέτρα

τα στιχάκια μου χαλούν, μου κλέβουν τα μέτρα…

και μπερδεύομαι λοιπόν, μεθυσμένος αρτίστας

στα φωτάκια να πνιγώ μιας αόρατης πίστας. 

Πού με πάει η σιωπή

  σαν καράβι που φεύγει…

    το φοβάμαι το φως,

      μα κι αυτό μ’ αποφεύγει.

Τρελαμένο παιδί,

  μες τα μάτια σου χώρεσα

    μα κι αν ήμουν εκεί,

        ...να σ’ αγγίξω

             ...δεν μπόρεσα...

«LOVE YOU»… του ψιθύρισε κοιτάζοντάς τον …

 Εκείνος ήταν όσο μπορούσε πιο βαθειά χωμένος στο σώμα της, και την κοιτούσε στα μάτια. Είχε αγκιστρωθεί στο βλέμμα της , και παρακαλούσε τον χρόνο να σταματήσει.

«LOVE YOU»… του ξαναψιθύρισε…

Ένοιωσε μαγεμένος. Η χροιά της φωνής, ο αναστεναγμός της την ώρα που παραδινόταν,  η ματιά που τόσο έμοιαζε με την δική του, και  που έδειχνε να υπόσχεται τόσα πολλά…

«LOVE YOU»…Πόσες φορές, πόσους καιρούς, πόσες μαγικές στιγμές δεν κολύμπησε σ’ αυτό το άκουσμα …

 Και πέρασε ο καιρός. Και πέρασαν κι αυτοί οι δύο.

 Και μετά, ήρθε όπως πάντα  ο χρόνος να ξεπλύνει με αλήθειες τα παραμύθια. 

"LOVE YOU".

   "LOVE YOU".

       "LOVE YOU".

  Γιατί εκείνη, βλέπεις,  αρνιόταν να πει « Σ’ αγαπώ».

  Το απέφευγε με κάθε τρόπο, λέγοντάς το έτσι που να ακούγεται όσο γινόταν πιο γλυκό και τρυφερό, αλλά μόνο «LOVE YOU». Ποτέ, μα πάρα πολύ ποτέ «Σ΄ΑΓΑΠΩ»…

Αυτή τη λέξη, είχε ορκιστεί να μην την ξαναπεί σε άλλον, γιατί την είχε τάξει και αφιερώσει σε κάποιον, που είχε περάσει από τη ζωή της πιο πριν. Και  έτσι ακριβώς έπραξε.

Πόσο πεζό, και ίσως κάπως «άδικο» για τον μικρό μας πρωταγωνιστή… Πόσο αγοραία και φτηνή μεταχείριση από τόσο ακριβά χείλη…

 Πικραμύγδαλο και καμένη κανέλλα.   

...Την αγκαλιά τού ΟΤΕ, και να αλλάξω σύνδεση.

Αυτό σημαίνει οτι για κάποιες μέρες  θα μείνω δίχως Internet...

Ελπίζω να μην φάω την πίκρα που δοκίμασε ο Orfeus, που έμεινε τιμωρία ΔΥΟ μήνες έξω. Θα δείξει...

Μέχρι τότε, να προσέχετε, και να μην πηγαίνετε στα άπατα!!!!

Κυριακή βράδι.

Επιστρέφω από Εύβοια…Στο Προκόπι, είναι ο ναός του Αη-Γιάννη του Ρώσου. Θυμάμαι ξαφνικά, ότι κάποιοι δικοί μου άνθρωποι, μου ζήτησαν να τους πάω λίγο αγιασμό από εκεί.

Μπαίνω στην εκκλησία. Πάω στον πάγκο. Βλέπω άδεια μπουκαλάκια, και παίρνω δύο. Πάνω, έγραφε με μεγάλους χαρακτήρες, «2 ευρώ έκαστον».Δεν πειράζει, λέω, θα είναι για τίποτα κοινωφελή έργα…..

Πλησιάζω ένα νυσταλέο μουστακόψαρο που αργοπέθαινε λαγνικά δίπλα στον πάγκο με τα κεριά, πληρώνω τα 4 ευρά, και ρωτάω εντελώς δικαιολογημένα, «εσείς θα μου τα γεμίσετε με αγιασμό;»«Α, όχι. Πηγαίνετε έξω, στρίψτε δεξιά, και δα δείτε την βρύση με τον αγιασμό».

Μένω ελαφρώς μαλάκας, αλλά βγαίνω έξω, στρίβω δεξιά, και βλέπω ένα πράγμα σαν κιόσκι, με μια βρύση σε περίοπτη θέση. Βρύση απ’ αυτές που έχουν στα σχολεία και στα στρατόπεδα. Στρίβεις το χερούλι, και…. απλά τρέχει….

Ακριβώς πάνω από την κάνουλα της  άκρατης απελπισίας, μια μεγάλη επιγραφή, πληροφορούσε έναν  θανάσιμα εξοργισμένο Παυλάκο, ότι... «ΑΓΙΑΣΜΑ»!!! 

Μέχρι την Αθήνα, πρέπει να μνημόνευσα και να διατύπωσα όλο το –έτσι κι αλλιώς πλούσιο- υβρεολόγιό μου, διανθισμένο με φράσεις από την πλούσια λαϊκή μας παράδοση, σύν κάτι μπινελίκια που αφορούσαν την Παπαλάμπραινα και όλο της το σόι. 

Εγώ δεν έχω καμιά διάθεση να σχολιάσω τα πιστεύω του καθενός, και κανενός κριτής δεν είμαι.  Απλά, δεν την μπορώ την κοροϊδία. Δηλαδή…. Πώς «αγιασμα»; Έχεις ευλογήσει μεγάλε, το υπέδαφος, ή μήπως κάπου έκεί είναι κάποια αγιασμένη υδροφόρα;

Η μετουσίωση του απλού ύδατος σε  νέκταρ θεϊκής ενέργειας, είναι μια διαδικασία που απαιτεί τελετουργική επέμβαση. Κατά βάση, είναι λευκή μαγεία, από την άποψη του ότι  υπάρχει ΕΠΙΚΛΗΣΗ και ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ. Ο εμπλουτισμός λαμβάνει χώρα ΚΑΙ μυστικιστικά, αλλά ΚΑΙ αποκρυφιστικά. (Υπάρχει διαφορά).  Και εσύ, προσπαθείς να με πείσεις ότι υπάρχει μια κάνουλα που τρέχει ασταμάτητα αγιασμός, τον οποίον μου παρέχεις δωρεάν, ενώ μου χρεώνεις 2 ευρώ ένα μπουκαλάκι της πλάκας.

Μην τυχόν και μου την πέσει κανένας περίεργος, γιατί εγώ δεν κρίνω αρνητικά κανενός τα πιστεύω, ούτε  ειρωνεύομαι. Αλλά δεν δέχομαι και να με ειρωνεύονται.

Τέλος πάντων… Είναι κρίμα, που δεν είχα μαζί μου την φωτογραφική μηχανή. Είναι άλλο να το περιγράφεις, άλλο να το βλέπεις.

Ίσως θα ήταν πιο  βολικό, να βάλουν καμιά μάνικα, ή να το κάνουν φουτουραλιζέ συντριβάνι.  Ας μην συνεχίσω, γιατί δεν ξέρω κι εγώ τι έχω να σούρω. Έτσι κι αλλιώς, έχω κάτι φοβερές ιδέες, που θα έκαναν πάταγο.

Έλεος, ρε γαμώτο.  Μην εμπορευματοποιείτε τόσο ανερυθρίαστα εκείνο για το οποίο υποτίθεται ότι κόπτεσθε. 

Τικ…    Τακ…

Τικ…    Τακ… 

  Γαμημένο, κωλορόλογο του κερατά…. Μου σπας τα νεύρα με αλάνθαστη σταθερότητα. Μου απογυμνώνεις τις φλέβες με χειρουργική επιδεξιότητα…. Και πάλλεται ο χρόνος που διαχέεται και ρέει μέσα, και μ’ αφήνεις να περιμένω την κρίσιμη τομή, που θα αφήσει το σκοτάδι να χυθεί στα λερωμένα πλακάκια… 

Τικ…   Τακ…

Τικ…   Τακ… 

  Αλλεπάλληλες παραστάσεις… άλλες συνειρμικές, άλλες απρόσκλητες, άλλες δανεικές από όνειρα που πήγαν σε λάθος ύπνο. 

  Τικ.

  Μάτια διάπλατα ανοιγμένα. Διαστολή της ίριδας. Τα σπίρτα κρύβω, πρέπει να στρίβω, με υποπτεύονται για αναρχία.

  Τακ.

  Μάτια διάπλατα κλειστά. Τα δελτία ειδήσεων ξερνοβολούν τη σκουριά τους στο δωμάτιο. 

  Τικ.

  Ο διπλανός σκοτώνεται με τη δικιά του.  Τον φώναξε «Μαλάκα».   Την χτύπησε.

  Τακ.

  -Καλή σας μέρα, Κύριε Απωθημενίδη. Περάστε, παρακαλώ

………………

Πρέπει να αλλάξω εσπευσμένα  όψη και άποψη. Νηπενθής. Να αλλάξεις και συ το κηροπήγιο στην γωνία δίπλα στο καλοριφέρ. Παραφωνία είναι. Άποψή μου, φυσικά.

  Τικ.

  Ξύπνησε μισή ώρα νωρίτερα, όπως κάθε μέρα, μόνο και μόνο για να της φτιάξει καφέ, και να της τον πάει στο κρεβάτι, μαζί με τα χαπάκια για την πίεση. Να την ξυπνήσει με ένα ελαφρύ τρίψιμο της μέσης.

  Τακ.

  Ο καθρέφτης ραγίζει, και από μέσα φαίνονται οι παλιές οδύνες να προβάρουν τους ρόλους του αύριο. Θα ξημερώσει, έτσι κι αλλιώς. Ότι κι αν κάνεις, θα ξημερώσει. Ακόμα κι αν κρατούσα στα χέρια μου μια δωδεκάχορδη, ακόμα και τότε πάλι θα ξημέρωνε.  Κι ας έπαιζα το σχηματάκι από το «If you leave me now» . Χωρίς λάθη, αυτή τη φορά. 

  Τικ.

  Οι σειρήνες και τα βεγγαλικά, δυο στενά  πιο πέρα. Ποιος ξέρει.

  Τακ.

  Το Κρατικό έχει εφημερία. Λογικό να περνούν συνεχώς τα ασθενοφόρα. Και τα περιπολικά .Και τα πυροτεχνήματα. Και ο χρόνος. Το Κρατικό έχει  εφημερία. Είπαμε. Δεν είπαμε; Το είπαμε πως δεν μπορεί μια ολόκληρη ζωή να’ ναι μόνο ξόδεμα. Με τι αποθεματικά να τη βγάλεις καθαρή;   Χλωμό το βλέπω. Τουλάχιστον ντύσου τη σιωπή σου,  μην ξεπαγιάσεις από τον ξεπεσμό της αγοράς.

  Τικ.

  Αλαζονεία. Ρήτορες. Εκμαυλισμός.

  Τακ.

  Almost cut my hair. Self portrait. Rock the Casbah. Διανυκτερεύουσες μέρες. Θα σε πάρω τηλέφωνο να τα πούμε. Δεν θα πούμε τίποτα. Δεν θα πάρεις. Θα παίξεις Ρώσικη ρουλέτα στο καμαρίνι του μυαλού σου, και θα χάσεις.

  Τικ……Ένα μετέωρο βήμα…. Μια αιώρηση που κρατάει μια αιωνιότητα, ένας τελευταίος δισταγμός, μια ματαιόδοξη τελευταία αναπόληση, 25 or 6 to 4, μια στιγμή χιλιάδες πάντα, ποιος σου το’ κανε αυτό, ποιος, και πού, και  σε ποιό κάποτε… 

  Σιωπή.

   Τακ.