Ο τρελός πάνω στον λόφο, κοίταξε μελαγχολικά τον ήλιο να φεύγει. 

  Ο τρελός στους πρόποδες του λόφου, άναψε τσιγάρο και έσκισε τις τελευταίες φωτογραφίες από την γιορτή τού βασιλιά με το βυθισμένο στέμμα .

  Οι δύο τρελοί έφυγαν  και χάθηκαν στο φόντο. 

  Ο λόφος έκλεισε το μάτι στον ήλιο, και του είπε «Εμείς θα τα πούμε αύριο».

  Και η πατημασιά του ενός τρελού, λίγο πριν την εξαφανίσει ο άνεμος, πρόλαβε να ψιθυρίσει: 

 «Πούστη χρόνε, πολύ θα ήθελα να αλλάξουμε για λίγο ρόλους… Εσύ να αφήνεις τα ίχνη σου, κι εγώ να τα εξαφανίζω… να γίνεις άμμος πάνω σε άμμο…»

  Όμως ο χρόνος δεν απάντησε…   

  Ακόμα θυμάμαι το δρόμο που μεγάλωσα, να είναι χωματόδρομος. Γεμάτος κοτρόνες και λακκούβες.  Ελάχιστες οι φορές που γυρνούσα σπίτι δίχως ματωμένα γόνατα, δίχως καταλερωμένα ρούχα.

  Η γειτονιά πολύ φτωχή, μα όχι μίζερη. Στα μάτια τα δικά μου, και των άλλων παιδιών της ηλικίας μου  τουλάχιστον, αυτοί οι δρόμοι, -ο δικός μου και ο διπλανός- ήταν η αυλή του παραδείσου. Μπάλα,  σφεντόνες, κυνηγητό, ακόμα και μερικοί πετροπόλεμοι για την τιμή των όπλων.

Κι ύστερα…μεγαλώσαμε.

Κάποιοι άλλαξαν γειτονιά. Κάποιοι άλλαξαν μόνο εξωτερικά, κάποιοι και μέσα τους. Μα πάντα χαιρετιόμασταν με ένα αλλιώτικο βλέμμα, κάτι σαν κωδικό συμφωνημένο από τότε. Σαν κάτι που μας έδενε κρυφά.

Κι ύστερα… κάποιοι άρχισαν να φεύγουν με έναν τρόπο διαφορετικό, που όταν είμαστε παιδιά δεν τον υπολογίζαμε καθόλου.

 Πρώτος απ’ όλους ο Θανάσης, το μεγαλύτερο και πιο τρυφερό παιδί της παρέας. Κι ύστερα κι άλλοι.

 Έναν από αυτούς, αποχαιρετώ απόψε. 

  Ένα κοντό παντελονάκι λιγότερο.Και μια μπαλιά που πήγε κατευθείαν στον ουρανό. Καλό ταξίδι, Αντώνη.

   «Σε σοκάκια και μπαλκόνια

     σε στενά κι ανηφοριές

     κάθομαι και λογαριάζω

     πώς αλλάζουν οι καρδιές…»

  Αυτό το τετράστιχο, προσπαθούσα να αναλύσω για κανένα δίωρο στον φίλο μου που τον βρήκα σε μαύρο χάλι, αλλά προσπαθούσα μάταια και στο τέλος  αντί να ισιώσω εκείνον, ήρθα και χάλασα κι εγώ.

  Κάθομαι τώρα και τινάζω τα ρούχα μου από τις κουβέντες που αλλάξαμε… 

 Μια σκόνη είναι, με παράξενο χρώμα. Ευτυχώς τουλάχιστον, δεν είναι λάσπη. Πάει καιρός που αφήσαμε πολύ πίσω και κάτω μας τις λάσπες. Τώρα κρατάμε ένα κάποιο επίπεδο στις χαμένες ενστάσεις μας. Άλλο πράγμα να είσαι απλώς κουρέλια, και άλλο πράγμα να είσαι πιστοποιημένα σατέν κουρέλια. Έχει ένα κάποιο στυλ, τέλος πάντων.

Σωστά;

«Και δεν το λέω εγώ, τα γεγονότα το λένε.»

-Όχι, πες μου σε παρακαλώ, ποιος απ’ τους δύο ρε Θοδωρή είναι λάθος; Εγώ ή εκείνη;

-Δεν το ξέρω αυτό, ρε φίλε. Μπορώ όμως με χαρακτηριστική άνεση να σου πω, ποιός από τους δυο σας πιάστηκε μαλάκας…..

  Τι ωραία και ορθολογιστικά που προσπαθούσα να εξηγήσω στον άλλον ότι το στεγνό καθάρισμα που έφαγε ήταν μία λογική εξέλιξη, και ότι έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Ότι δεν πρέπει να τον παίρνει από κάτω, και τέτοια… Μια χαρά του τα είπα.

 Αύριο θα τον πάρω τηλέφωνο να μου τα επαναλάβει, για να με πείσει και μένα.

 «Άσε με στο μεθοκόπι, έτσι είν’ οι ανθρώποι

 τόσο αμαρτωλοί κι ωραίοι, τόσο άνθρωποι…

 δεν σου μάθανε ακόμη τι θα πει συγνώμη

 σαν γυαλί κόβει η ματιά σου η απάνθρωπη» 

Είναι προφανές, ότι δεν πάω καλά.   Αντί να κάτσω όπως σχεδόν όλο το υπόλοιπο σύμπαν  να ασχοληθώ με τα  premium, έκατσα και ποστάρισα απόψε για την πολύ χαλασμένη φάτσα του φίλου, επειδή κάτι μου θύμισε.

 Και μάλιστα πολύ έντονα.       

 Είναι δυο ώρες τώρα, που παιδεύομαι να νικήσω το θηρίο.Και χάνω ανελέητα. Γιατί…. απλά το θηρίο δεν έχει κεφάλι για να το κόψω.

  Ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ LENON είχε πει κάποτε:”The simple is the best”

 Το πρόβλημα μου είναι ότι μετά από μία ενδελεχή συνομιλία με επιφανέστατο και καταξιωμένο μέλος του ΜΗ, αποδέχτηκα την αναγκαιότητα της ύπαρξης κάποιων πιο «απλών» τραγουδιών (ειδικά στον τομέα της στιχουργικής), και έτσι άπλωσα τα χαρτιά μου στο τραπέζι.

Επικεντρώθηκα σε ένα συγκεκριμένο τραγούδι που κατά την γνώμη μου είναι ΚΑΙ πολύ καλό, ΚΑΙ αρκετά «εύκολο» να σου μείνει στο μυαλό, έστω και με ένα μόνο άκουσμα.

  Λοιπόν, δεν είναι καθόλου εύκολο να γράψεις κάτι απλό που να κρατάει όμως ψηλά τον πήχη. Το γνωρίζω αυτό, χρόνια τώρα, και ήταν ο εφιάλτης μου όταν τύχαινε να μπω σε αυτή τη διαδικασία.Το να ψάχνεις την «φράση-κλειδί»  είναι πολύ μυστήρια ιστορία.

 Δεν πρέπει να είναι μεγάλη. Δεν γίνεται να είναι μικρή. Πρέπει να διατυπωθεί αφαιρετικά, ξεπερνώντας όμως τον σκόπελο της αφελούς διατύπωσης.  Δεν μπορείς να αγνοήσεις  το κλίμα που αποπνέει ο υπόλοιπος στίχος.Κατά βάση, λοιπόν, είναι αυστηρά καθοριζόμενο το τι θα γραφτεί στο χαρτί, μόνο που πρέπει να αποπνέει την μαγκιά του «ελεύθερου»Και κάπου εκεί, αρχίζεις και νοιώθεις άβολα. Η στιχουργική, αποκτά ISO, και σου στέλνει φιλάκια από την  απέναντι όχθη.

 Μισούσα  ανέκαθεν την βιομηχανοποίηση των συναισθημάτων. Γιατί συναισθήματα καταγράφεις, δουλεμένα με μία τεχνική που επιτρέπει στον ακροατή να φιλτραριστεί μέσα από τις δικές σου φράσεις.Είχα διατυπώσει παλιότερα την άποψη, ότι η –και καλά- δύσκολη και «κουλτουριάρικη» γραφή, είναι ένα πρώτης τάξεως άλλοθι για τον συρφετό εκείνων που θέλουν σώνει και καλά να «γράψουν».Είναι τόσο εύκολο να κρυφτείς πίσω από λεκτικές ασάφειες και φραστικές ταχυδακτυλουργίες. Είναι σαν να παίζεις τένις έχοντας αφαιρέσει το δίχτυ από την μέση. Το έχω κάνει και εγώ κάποτε, αλλά δεν έμεινα ευχαριστημένος από την πάρτη μου. Εγώ σου λέω ότι δύο ώρες τώρα , προσπαθώ να βρω μια απλή φράση που να με ικανοποιεί, και δεν μπορώ.Και δεν θέλω απλά να με ικανοποιεί, θέλω να την δω στο χαρτί, και να καβλώσει η ψυχή μου. Συγνώμη για την λέξη, αλλά πραγματικά αυτό είναι το συναίσθημα, και δεν αποπνέει τίποτα μικρό και φθηνό.

Κάτι τέτοιες στιγμές, νοσταλγώ τις φάσεις που έγραφα ότι γουστάριζα εγώ, χωρίς να με ενδιαφέρει αν γουστάρουν οι άλλοι τα τραγουδάκια μου.

 Τώρα όμως τα δεδομένα έχουν αλλάξει.  Σε καμιά περίπτωση, πάντως, δεν πρόκειται  να δισκογραφηθεί τίποτα που να με αφορά, και για το οποίο να μην νοιώθω καλά. Τον χειμώνα θα έχουμε ευχάριστα νέα.

Καιρός ήτανε….   

   Τώρα θα συνεχίσω –για λίγο- την πάλη μου με τον στιχουργικό μπαμπούλα.  Αν είχα ένα γιασεμί, θα το μύριζα, και θα μου ψυθίριζε τους στίχους που ψάχνω.

…Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες….  

   Δεν μπόρεσα να αντισταθώ , και έβαλα και πάλι τις γνωστές τρεις τελίτσες στον τίτλο. Sorry. Το θέμα βέβαια δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι οτι δυό μέρες τώρα συμβαίνουν ευχάριστα πράγματα, και ακούω όμορφα νέα... Συγνώμη,  .

Πρώτα-πρώτα η άφιξη προχτές το πρωί τού faltsoo (σε ημιάγρια κατάσταση) με απευθείας πτήση τσάρτερ  Πεκίνο- Αλεποχώρι.

Επειτα , το βραδάκι, ακολούθησε αχαλίνωτη μπυροποσία στο ατελιέ τού  Orfeus , με την συμμετοχή του Philippossm, και ευγενική χορηγό επικοινωνίας την αρχοντική Alena.

Αργά τη νύχτα, είχα επαφή μετά απο δέκα χρόνια, (παρακαλώ όχι βιαστικά συμπεράσματα), με έναν απο τους πολύ σημαντικούς Έλληνες καλλιτέχνες, τον Θανάση Γκαϊφύλλια. Δεν ήξερα οτι ήταν μέλος του ΜΗ. Οσοι δεν ξέρουν ποιός είναι, ας κάνουν τον κόπο να επισκεφτούν το προφίλ, και απο εκεί τα -λιγοστά- posts του μέλους

romanticoffender .

Την μέρα που πέρασε, (Κυριακή), είχα την χαρά να πιώ την ρακή μου παρέα με τον Unick, εντελώς ξεδιάντροπα μπροστά σε έναν εμφανώς καταβεβλημένο ψυχολογικά Mpriza, ο οποίος συνεχίζει την θεραπευτική του αγωγή. Εκ του ασφαλούς λοιπόν, αφήναμε (εντελώς τυχαία) το καραφάκι μπροστά του, και -άμα λάχει - χύναμε  και λίγη στο πάτωμα. Σπάνια και εκλεπτυσμένη εμπειρία.

Αργότερα, στο κέντρο της Αθήνας, είχα μια συζήτηση με κάποιον , της οποίας τα λεχθέντα δεν είναι ακόμα ο καιρός να αποκαλύψω. Θα πάρει χρόνο, και απαιτεί πολύ δουλειά. Μπορώ μόνο να πω οτι πρόκειται για κάτι πολύ ευχάριστο. (Οχι, δεν παντρεύομαι.)

Το μόνο που μου χαλάει την διάθεση, είναι αυτή η καταραμένη ζέστη. Δεν τα καταφέρνω με τίποτα να συγκεντρωθώ και να γράψω, και ειδικά τώρα που πρέπει να ανασκουμπωθώ. Και έρχεται και ένα δύσκολο τριήμερο. Μετά όμως έρχεται το beach party...

  Γλυκιά μου φυσαρμόνικα…με πόσες αρμονικές με προδίδεις… 

Στα ταξίδια που με έστειλες να πάω, δεν βρήκα τίποτα

 πέρα από σύννεφα και σβησμένα κεράκια επετείων που δεν ήρθαν κι ούτε θα έρθουν…

 Αχ… η αγάπη πως νικιέται απ’ το εγώ

 και πόσο μούχλιασε το χτες τα βότσαλά μας.

 Δεν είναι θάλασσα αυτή, δεν είναι κύμα.

Κι ούτε σου έπρεπε ένα φύκι μεθυσμένο για χαμόγελο…

 Δεν το μπορώ να υψώνω χρώματα

σ’ έναν βυθό που δεν τον φτάνω….   

  Ισως γι αυτό να μην τα καταφέρναμε.

Ούτε εμένα με κέρδιζε ο βυθός σου

ούτε εσένα η επιφάνειά μου

τρελλή μου φυσαρμόνικα...

...που έπαιζες πανέμορφες νότες

σε λάθος σειρά...