Είμαι ένα κουκλάκι.
 Για την ακρίβεια, είμαι ένα μικρό λούτρινο παπάκι, με κίτρινο χρώμα, κι ένα καπελάκι να σκεπάζει τα τσουλούφια μου. 

  Δεν είμαι κάτι πολύ ιδιαίτερο. Υπάρχουν άλλα, πολύ ομορφότερα από μένα. Είμαι όμως τυχερό, γιατί έχω ζήσει εποχές που ένοιωσα ότι με αγαπούν πολύ. Αν και πάει  πιά καιρός, εγώ θυμάμαι πόσο όμορφα περνούσα.

  Ήμουν πάντα σε τιμητική θέση. Ο άντρας και η γυναίκα που ζούσαν στο σπίτι, με έφτιαχναν, με χτένιζαν, μου ίσιωναν το καπελάκι μου, και με έβαζαν καθιστό να στολίζω τα προσκεφάλια τους. Όταν εκείνος έλειπε, εκείνη με έβαζε να ξαπλώνω στην μεριά του. Αυτός πάλι,την φώναζε με τ’ όνομά μου. Με έβγαζαν φωτογραφίες και χαμογελούσαν. Δεν ξέρω γιατί όλα αυτά, μην με ρωτήσετε. Αν κατάλαβα καλά, τους θύμιζα τον έναν στον άλλον. 
   Και περνούσε ο καιρός.

  Ένα μικρό λούτρινο παπάκι δεν μπορεί βέβαια να μιλήσει. Μπορούσα όμως να δω τα σύννεφα που μαζεύονταν σε μια γωνιά του σπιτιού. Σιγά-σιγά απλώθηκαν και το σκέπασαν ολόκληρο.
  Οι μέρες που ήμουν κάτι αγαπημένο, έμοιαζαν να φεύγουν. Και κάποιο βράδι, ο ένας απ’ τους δύο δεν ήρθε να πλαγιάσει. Κι ούτε ξανάρθε ποτέ. 

  Εγώ ήθελα από καιρό να τους πω πόσο χαζά έβλεπα να φέρονται, αλλά σας το ξανάπα πως δεν μπορώ να μιλήσω. Ούτε καν τα μάτια μου δεν μπορώ να κινήσω. Κι είμαι σίγουρο, πως τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές εγώ μπορεί να βρίσκομαι σε κάποιο πατάρι, ή σε κάποια σακούλα, ή μπορεί και να έχω πεταχτεί. Σίγουρα πάντως, αποκλείεται να στολίζω το ίδιο κρεβάτι.
   Δεν με πειράζει όμως. Αυτή είναι η τύχη που έχουν τα κουκλάκια, τα παιχνίδια, τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα. Πάντα έτσι συμβαίνει. Όμως δεν είχα προλάβει να μάθω στην σύντομη ζωή μου ότι και οι άνθρωποι έχουν πολλές φορές την ίδια κατάληξη, ο ένας για τον άλλον.

  Θα ΄θελα  να μπορούσα να τους πω, τότε που έπρεπε, ότι οι μικρές χαρές και τα απλά χαμογελαστά πραγματάκια της κάθε μέρας είναι που στολίζουν και χρωματίζουν και τα κάνουν όλα όμορφα. Και μετά, όταν θέλουν να έρθουν τα σύννεφα, πάντα θα υπάρχει εκεί κάτι να τα διώχνει. Έστω μια κίτρινη χαρούμενη φατσούλα σαν κι εμένα. Αλλά οι άνθρωποι σβήνουνε τα χρώματα, και πάνε να ζωγραφίσουν εικόνες μόνο με την σιωπή τους. Γίνεται.όμως αυτό; … Δεν γίνεται, νομίζω….
  Αλλά πώς να τα πω όλα αυτά… Κι αν ακόμα μπορούσα να μιλήσω, μάλλον δεν θα μ’ άκουγαν. Κι αν θα μ’ άκουγαν δεν ξέρω αν θα με πίστευαν. Κι ούτε που ξέρω να μιλώ με λόγια σπουδαγμένα. Σας το ξανάπα. Δεν είμαι κάτι εξαιρετικό. Σε μια βιοτεχνία εδώ πιο κάτω με έφτιαξαν, και μου έδωσαν αυτή την όψη που με κάνει να δείχνω πάντα χαρούμενο. 
  Είμαι ένα μικρό λούτρινο παπάκι, με κίτρινο χρώμα, κι ένα καπελάκι να σκεπάζει τη θλίψη μου. 

  Ήρθε λοιπόν για άλλη μια φορά, η ώρα της συνάντησης με το κεντρικό  σημείο του καλοκαιριού. Ο Δεκαπενταύγουστος της ασύδοτης ρέκλας, προ των πυλών.

  Μπαίνουμε στο βασικό δεκαήμερο και κάτι , που παραδοσιακά λάμπουν και κοσμούν με την παρουσία τους, όλα σχεδόν τα κορυφαία προτερήματα του Ελληνάρα.  
Καλπάζουσα αποχαύνωση, κολοσσιαίες πνευματικές προσπάθειες και αναζητήσεις ( "Να συνεχίσω με μπύρες, ρε πούστη μου, ή να το γυρίσω σε ξύδια;") κωλοσσιαίες  ανατομικές αναταράξεις από πιπίνια αλλά και καρατσουράπες που σείωνται στα in μπομπάδικα ευελπιστώντας ότι ο δικός τους κώλος θα κλέψει τελικά τις εντυπώσεις , καβουρντισμένα αντρικά κορμιά να προσπαθούν να πείσουν ότι και καλά αθλούνται με τις ρακέτες σε ένα χώρο που με το ζόρι περνάς για να φτάσεις στο νερό, ενώ ολόγυρα άλλα απανθρακωμένα γυναικεία ομοιώματα προσπαθούν να πείσουν εαυτούς και αλλήλους οτι «κάνουν μπάνιο», ενώ μπαίνουν για δέκα λεπτά στο νερό, και μετά βγαίνουν με μελετημένο βάδισμα και το ύφος τής κουρασμένης αθλήτριας, εμβαπτίζονται σε πέντε δεξαμενές αντιηλιακό και αφήνονται παρατημένες την άμμο για ώρες μέχρι να καρβουνιάσουν.

  Την ίδια ώρα όσοι έχουν μείνει στα αστικά κέντρα, συνήθως δεν βρίσκουν περίπτερο, δεν βρίσκουν φαγάδικο, δεν βρίσκουν φαρμακείο, δεν βρίσκουν γιατρό, δεν βρίσκουν τίποτα. Και να πεθαίνεις,  εκεί που έπεσες θα σε βρουν όταν με το καλό επιστρέψουν.
 Μόνο οι λογαριασμοί έρχονται κανονικά. Τι σταθερότητα, τι συνέπεια είναι αυτή!!!!  Το ΜΟΝΟ πράγμα που λειτουργεί πάντα , και δεν επηρεάζεται από αργίες, εορτές, διακοπές, θεομηνίες, οτιδήποτε τέλος πάντων, είναι οι εισπρακτικοί μηχανισμοί. Σταθερή αξία. Τέλος πάντων, ας μην συνεχίσω, γιατί βλέπω ότι έχω μια τάση  να χύσω πολύ δηλητήριο.   Ίσως φταίει που είχα την φαεινή ιδέα να ανοίξω την TV με το που ξύπνησα. Κλικ στο πρώτο κανάλι: «Οι νέοι φόροι και οι αυξήσεις». Κλικ στο δεύτερο: «Πίνουμε θάνατο- ρίχνουν χημικά απόβλητα στο νερό». Κλικ στο τρίτο: «Τους πέταξαν στο δρόμο», κλικ στο τέταρτο: Ένας κοκοράκος  μου «τραγουδάει» το σουξέ του από την «καινούργια του δουλειά», που εξυμνεί τις χάρες της καλής του στα νερά του Αιγαίου, ενώ 5-6 ανορεξικές στο πλάνο κάνουν πως χορεύουν και διασκεδάζουν αφάνταστα. Κάπου εκεί , ήρθαν τα πρώτα μπινελίκια… 

 Anyway. Εγώ απλά ήθελα να πώ «Καλό καλοκαίρι», μιάς και πάμε για 15 Αυγούστου, και όλοι λένε ακόμα  «Καλό καλοκαίρι».  Και τον Σεπτέμβρη έτσι θα λένε. Και τον Οκτώβρη πιθανώς. Πότε είναι ο Χειμώνας; Ποιος είν αυτός ο ΙΚΑς; Πότε θ΄αρρωστήσω γω;

 Πάω να σηκώσω λεφτά από το ΑΤΜ, για να φύγω για Χαβάη. Δεν μπορεί, τόσους μήνες τώρα που μας έχει σπάσει τα φρύδια το συγκεκριμένο σουξό, κάποια δόση αλήθειας θα κρύβεται στους στίχους. Προφανέστατα,  άνετα  πας Χαβάη με κάποιο ποσό που σηκώνεις από ΑΤΜ. Αρκεί φυσικά να βρεις τον Θωμά. Άμα δεν τον βρεις, ξέχνα το, μεγάλε. 

 Μ’ αυτά και με τ’ άλλα, αποχωρώ και εγώ.
Καλά να περάσετε και καλή επιστροφή σε όλους.    

  Χαμογελάς.
Σαν έτοιμη από καιρό, αποχαιρετάς την Αλεξάνδρειά σου.
 Χαμογελάς.
Βιάζεσαι να φύγεις. Βάζεις λάθος παπούτσια.
 Αγχώνεσαι. Έχεις αργήσει. Οι λέξεις ζωγραφίζουν αρνήσεις στα χείλη σου. Τα μάτια σου απορρίπτουν και  διαγράφουν. Εύκολα και φυσικά.
Ανοίγεις την πόρτα.
Κλείνεις εμένα. 

  Χαμογελάς.Πρόθυμο σφάγιο του εαυτού σου, αλλάζεις πεζοδρόμιο.
Παραδίνεσαι στα μάτια του κόσμου, νωχελική και μοιραία, πένθιμη και αλλοπρόσαλλη.
 Σπάζεις σε κομμάτια χίλια, και σκορπίζονται στον δρόμο οι ανάγκες σου, μικρά σκουπιδάκια που θα τα πάρει ο αέρας. 
 Διασχίζεις την κεντρική λεωφόρο.  Οι μέρες σου περνούν το φανάρι με κόκκινο, κι ένας  παράξενος σαλτιμπάγκος στη γωνιά του δρόμου δίνει τη μοναχική του παράσταση.

 Αποξεχνιέσαι όταν νυχτώνει αδειάζοντας μπουκάλια ολόκληρα με αυταρέσκεια. Τα συνοδεύεις με μικρές κραυγές . Τα πάντα είναι θέμα στυλ.

 Κι ύστερα  γίνεσαι χαρτοπόλεμος, και τα παιδιά σωπαίνουν γιατί έχεις αγκάθια, και γιατί σε κατεβάζει μια παράξενη βροχή, κι ύστερα πάλι γίνεσαι τραγούδι, και σωπαίνουν όλοι γιατί φοβούνται τους στίχους σου,  και πιο μετά ακόμη είσαι ο άνεμος και τα νησιά, και σε φοβάμαι κι εγώ γιατί όποτε πάτησα τις ακτές σου, βούλιαξα στην λάσπη  σου.

 Χαμογελάς. Και γίνεσαι κομμάτια γυαλί από σπασμένο ποτήρι, μια Κυριακή που πήγε χαμένη, ένα τσιγάρο που έπεσε στο πάτωμα. Κύλησε και πήγε και κρύφτηκε σε μια γωνιά.

 Χαμογελάς και γίνεσαι πέτρινη.

 Σε συναντώ στις ημέρες που λείπουν.       

Ένσημο.

Λέξη –φετίχ,  λέξη που είναι ικανή να μετατρέψει έναν επί ώρες (τουλάχιστον) νεκρό μαγαζάτορα, σε θύελλα δράσης. 

Για έναν δικό τους λόγο, οι κροκοδειλαρέοι μαγαζάτορες, θεωρούν ότι ο μουσικός δεν είναι ακριβώς εργαζόμενος. Πρέπει οπωσδήποτε να ανέβει στην ώρα του, χωρίς να είναι και τόσο σίγουρο τι ώρα θα κατέβει, του μετράνε τα ποτά, του βάζουνε χέρι που κατέβηκε να κατουρήσει, του την λένε όταν δεν έχει δουλειά,(Πρέπει να κάνετε πρόβες, να αλλάξετε πρόγραμμα, βάλτε και τίποτα καινούργια),  κ.λ.π. κ.λ.π. Τα ξέρουν όλοι αυτά, με εξαίρεση κάτι βαρεμένες υστερίες, που ζουν σε άλλο, ξεχωριστό πλατινέ σύμπαν. («Παίξτε, καλιέ κανένα πιο χορευτιακό, κοιμηθήκαμε»).

 Όταν όμως μιλάς με το απαύγασμα της εντιμότητας, τον επιχειρηματία Κύριο Μήτσο Λουμπίνα, και του εξηγείς ότι θέλεις και τα ένσημά σου, κάτι πολύ μυστηριώδες αρχίζει να συμβαίνει. 

 Το ένα φρύδι υψώνεται. Το άλλο κατεβαίνει. Το βλέμμα φανερώνει άφατη έκπληξη. Το στόμα δείχνει οχτώ και είκοσι. Ρυτίδες αόρατες μέχρι πριν λίγο, κάνουν ξαφνικά την εμφάνισή τους στο μέτωπο τού μύστη τής πολιτιστικής άνοιξης. Ιδρώνει. Ξεϊδρώνει. Βαριανασαίνει.  Ξεφυσάει σαν ρινόκερος με χρόνιο στομαχικό πρόβλημα. 

  -  Δηλαδή, τι; Θέλεις  και ένσημα;

  -   Ε, όσο να΄ναι….  

  Λοιπόν. Οι 11 στους 10 δεν θέλουν να στα κολλήσουν. Οι 9 στους 10 δεν θα στα κολλήσουν. Οι  10 στους 10 δεν θα στα κολλήσουν όλα. Θα σου κλαδέψουν όσα μπορούν.

Ο μουσικός παλεύει μόνος του, γιατί δεν μπορεί να βασιστεί σε κανέναν άλλο. Ειδικά στους συναδέλφους του. Ακούγεται ωμό, αλλά έτσι είναι. Όταν υπάρχει υπερπροσφορά μουσικών από τη μία, και πεσμένη δουλειά από την άλλη, όποιος μπορεί βγάζει το μάτι του άλλου, για να επιβιώσει ο ίδιος. Βάλε και τις καραψωνάρες που την έχουν δει θεότητες του μικρόφωνου, και έχεις μια αμυδρή εικόνα για το τι παίζεται πριν, μετά, και πάνω στην δουλειά.

 Και έχεις και τον μαλάκα, να εκπλήσσεται βαθειά όταν του λές ότι θέλεις και τα ένσημά σου. Γιατί κατά την επικρατούσα άποψη στο έλος όπου  το συγκεκριμένο σαπρόφυτο  αναπτύχθηκε, οι μουσικοί δεν χρειάζονται σύνταξη, ούτε ασφάλιση, μιας και δεν επιτρέπεται να αρρωστήσουν. Θα ξενέρωνε ο κόσμος αν πάθαιναν κάτι και δεν έπαιζαν, και δεν έβρισκε την ευκαιρία να επιδείξει τα κάλλη της η Κυρία Καρασαλώμη-Σαλταπήδα.

 Τώρα θα μου πεις, και γιατί ρε τρισμέγιστε, δεν υπάρχουν σοβαροί χώροι να πας να δουλέψεις; Όχι ρε μάγκα, δεν υπάρχουν.  Γιατί με το πρόσχημα της σοβαρότητας διαπράττονται άλλου είδους παπαριές. Προσωπικά, έχω συμφωνήσει 4 !! (ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ)  !!!! χρονιές διαδοχικά  να τραγουδήσω στην μεγαλύτερη ίσως Αθηναϊκή σκηνή, και τελικά ο τύπος αθετούσε συνεχώς την χειραψία του, γιατί ήθελε στρατιωτάκια. Δεν είναι τυχαίο οτι πήγε κι έβαλε κρυφές κάμερες στα καμαρίνια, για να παρακολουθεί τι λένε οι μουσικοί όταν είναι μόνοι τους. Όταν μου ζήτησε να βρω μια καλή γυναικεία φωνή τον πήγα και άκουσε την Νέγκα, άγνωστη ακόμα, και την απέρριψε γιατί του φάνηκε «λίγο παχειά» Και θα μπορούσα να παραθέσω καμιά δεκαριά τέτοια παραδείγματα, που αφορούν  οποιοδήποτε «σοβαρό» μαγαζί μπορείς να θυμηθείς στην Αθήνα.

 Ξέφυγα όμως από  το θέμα μου.

 Ένσημα.

 Πριν δέκα μέρες, πήγα σε ένα μαγαζί στην Άνω Γλυφάδα, και αφού πέρασα από την καθιερωμένη «οντισιόν» , ήρθε και η ώρα να πω τι ήθελα από την πλευρά μου.Μόλις ανέφερα την λέξη «Ένσημα» , ο τύπος  πήρε ένα παράξενο βιτριολί χρώμα. 

 -Δηλαδή, τι; Θέλεις και ένσημα; 

  Ναι, ρε Τιτάνα, φυσικά και θέλω και ένσημα. Δηλαδή εγώ δεν είμαι εργαζόμενος; Την πλάκα μου νομίζεις ότι κάνω όλο το βράδι στο σκαμπώ; Για τον χαβαλέ μου νομίζεις ότι έρχομαι στο μέλαθρό σου; Ή μήπως νομίζεις ότι ερωτεύτηκα την κουτοπόνηρη μουτσούνα σου;

  Η συγκεκριμένη ράτσα βρίσκει 1002 τρόπους να σε ρίξει. Το χαρτί της πρόσληψης υπογράφεται συνήθως αφού περάσει ο πρώτος μήνας. Ο τελευταίος μήνας πάει υπέρ πίστεως. Συνήθως σου τρώνε τουλάχιστον ένα ένσημο την εβδομάδα. Συνήθως δεν σου κολλούν βαρέα, αλλά απλά ένσημα. Και άλλα τέτοια όμορφα. 

…Γιατί υποτίθεται ότι αυτό που κάνεις, το κάνεις για την ψυχή της μάνας σου.  Γιατί «εμής οίμαστε μια υκογαίνια, αιδώ παίρα». Γιατί κάνεις το χαβαλέ σου, πίνεις τζάμπα, ναού’μ ,  βγάζεις γκόμενες, και τι προσφέρεις τελικά;  Απλά παίζεις και τραγουδάς, οπότες δηλαδής την κ…α σου κάνεις…

 Οπότε, τι τα θες τα ένσημα, ρε τρισμέγιστε; Παίζε εκεί πέρα, και να λες και «ευχαριστώ» που πλερώνεσαι, άμα λάχει ναού’μ… Και θα σου πω εγώ πότε θα κατέβεις. Όταν έρθει η κατάλληλη ώρα.

Ναού’μ… 

  Όχι ρε χασάπη. Θα σου αλλάξω τα φώτα. Και θα σε τσούξει.  Πολύ. Θα με σεβαστείς θέλοντας και μη.

 Ναού’μ

PS.  Άσχετο. 

 Αργύρη, η τοστιέρα σου είναι έτοιμη. Να περάσεις από Δευτέρα να την πάρεις.