Άντε πάλι μια απ’ τα ίδια. Δεν πρόλαβε να πέσει η πρώτη ζόρικη βροχή στα φασκελωμένα Δυτικά προάστια, και έγινε το έλα να δεις. Μόνο με ράφτιγκ κατάφερα να πάω για τσιγάρα. Και ανακάλυψα κάτι που δεν είχα προσέξει ως τώρα: Ότι στον Κορυδαλλό με εξαίρεση τις πλατείες, δεν υπάρχουν σχάρες για να  συλλέγονται τα όμβρια ύδατα. (πσσσσς!!!!).
      Αμέσως μετά, ήρθε η δεύτερη διαπίστωση: Με το που έπεσε η βρόχα right through, πάπαλα το Internet. Αύριο με το καλό ελπίζω να έχουν φτιάξει τις γραμμές –εκτός φυσικά αν βρέχει πάλι. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά είχα τάξει στον εαυτό μου ένα χαλαρό βράδι με διαδυκτιακή κραιπάλη , και αντ΄αυτού με καμαρώνω να κάθομαι αραχτός και να απολαμβάνω μια φλυτζάνα με…. Σαλέπι, παρακαλώ. Και κανέλλα από πάνω. Το τελευταίο κόλλημά μου, που ίσως προκαλέσει αδιόρατα μειδιάματα σε μερικούς-μερικούς, αλλά δεν τρέχει τίποτα. Για αίμα βγαίνω με την Πανσέληνο. Τις άλλες βραδιές σαλέπι με πάθος. Εγώ, και μια γνωστή μου που έγινε φανατική  όταν διάβασε πάνω στην συσκευασία ότι «παράγεται από το βολβό του σπάνιου φυτού Όρχις»… 
       Ξεκινήσαμε και δουλειά, οπότε διάγομεν βίον εγκρατή και συνετόν. Επί του παρόντος, δηλαδή. Μέχρι να με πάρουν χαμπάρι και να εμφανιστούν και πάλι τα γνωστά και μη εξαιρετέα ρεμάλια, με τις αχαλίνωτες Διονυσιακές τους εξάρσεις, οπότε ΙΣΩΣ υπάρχει ένα ενδεχόμενο να παρασπονδήσω όσο πατάει η γάτα. Επί του παρόντος σαλέπι και περισυλλογή. Είναι και το κλίμα των ημερών τέτοιο, που χωρίς να το θέλεις σε εισάγει σε ένα κατανυκτικό πλαίσιο αναφοράς.
        Καταιγισμός από παραστάσεις και αναφορές σε αγιοτικά και τέτοια… Όπου και να στρέψω τα μεγάλα εκφραστικά μάτια μου, όλο Άγιους Πατέρες βλέπω. Κάτι Εφραίμ, κάτι έτσι, κάτι αλλοιώς. Και όλοι μνημονεύουν ένα πράγμα που το λένε «Βατοπέδιο» ή κάπως έτσι. Ποιος ξέρει άραγε τι να’ ναι αυτό. Κάτι καθαγιασμένο θα είναι, προφανώς, γι αυτό και δεν μπορώ να το εννοήσω εγώ ο γιός της απωλείας. Ο εκπεσών πολίτης.  Δεν το αντέχεις με τίποτα να βλέπεις όλες αυτές τις ζωντανές αγιογραφίες να σύρονται στα παράθυρα και να προσπαθούν να φέρουν σε μένα τον αμαρτωλό  το φως της αλήθειας. Σε πιάνει μιά βατοπεδίαση, και νοιώθεις μια απέχθεια για τα υλικά αγαθά, τα περιουσιακά στοιχεία, τα φιλέτα γης, τα ομόλογα δημοσίου, τις εισφορές που δεν έφτασαν ποτέ εκεί που έπρεπε, τα χρυσά άμφια, τα τιγκαρισμένα σεντούκια, τους κρυφούς λογαριασμούς, τα μισά ακίνητα του κέντρου της Αθήνας, τις επιχορηγήσεις (Τι είναι 300.000.000 για μια επισκευή; Ένα τίποτα είναι μπροστά στην αιωνιότητα ). Σε πιάνει μια διάθεση να αφήσεις όλα σου τα υπάρχοντα σ’ αυτές τις ασκητικές φιγούρες…
      Τέλος πάντων, δεν είναι –ελπίζω-  ακόμα ο καιρός μου να προβάρω φωτοστέφανα και τα σχετικά φτερά, αλλά  καθένας μας έχει και τις εμμονές του… τα φετίχ του, βρε αδελφέ… και δόξα τω θεώ, στο site ποικίλλουν τα φετίχ…  μπουρνούζια με την ούγια, μακαρονάδες  με καμμένη μυζήθρα, αντιβίωση με άρωμα ρακή, ορειβατικές αναζητήσεις σε παγόδες, ο Μπουυυφφφ ο ηδονοβλεψίας, ποιός μου πήρε το αστεράκι μου και κλαίω, φέρτε μου ένα παϊδάκι για να δείτε πως πεινώ, χαμογελώ γιατί είμαι δίπλα του-της, και δεν συμμαζεύεται…Ηλίου φαεινότερο το πόσο δικαιολογημένα νοιώθω αποενοχοποιημένος που την έχω δει με ένα φλυτζάνι σαλέπι.
Και με κανελλίτσα από πάνω…  Είναι βασικό...

    Είναι κάτι πραγματάκια, που δεν μπορώ να αφομοιώσω. Κάτι κώδικες που παραμένουν για μένα ακατανόητοι. Ίσως γι’ αυτό να έχω κατηγορηθεί στο παρελθόν από απαστράπτουσες ιεροεξεταστικές γυναικείες φυσιογνωμίες, ότι επιμένω να λειτουργώ σαν έφηβος σε κάποια πράγματα…(ναι, ναι, είμαι ανώριμος, το παραδέχομαι).
     Ένα απ’ αυτά τα «πραγματάκια» που δεν έχω καταφέρει να αποδεχθώ –κι ούτε πρόκειται μάλλον- είναι το πώς αλλάζουν πρόσωπο οι άνθρωποι όταν πάψεις να είσαι  «Ο δικός τους άνθρωπος». Πως μετατρέπεσαι ξαφνικά σε κάτι απευκταίο (μετ.: Μπλιάχ!!!)
    Για τον ίδιο ακριβώς λόγο, ήρθε σκασμένος χτες ο φίλος. Φύσαγε-ξεφύσαγε, και ανάμεσα από τα σφιγμένα δόντια του δραπέτευαν φράσεις τολμηρές και ιδαίτερα προχωρημένες.Είχε μόλις μάθει, ότι η πρώην πεθερά του μετά από πέντε χρόνια χωρισμού από την προκομμένη κόρη της, περνάει ακόμα την ώρα της γυρνώντας δεξιά –αριστερά και στολίζοντας τον με χολερικά κοσμητικά επίθετα.

     -Και τι σου κάνει εντύπωση, δηλαδή; δεν το περίμενες;
     -Μα τι λες τώρα; Αυτή έπινε νερό στ’ όνομά μου! Χρυσή τύχη με ανέβαζε, αγαπημένο της παιδί με κατέβαζε! Με κοιτούσε και βούρκωνε, και ευχαριστούσε τον Θεό για το καλό που έκανε στην τσουράπα την κόρη της!! Έλεγε παντού ότι τέτοια αγνή ψυχή σαν τη δική μου δεν έχει ξαναδεί!!!
     -Και τι έμαθες τώρα δηλαδή και έγινες τουρμπίνα;
     -Ότι όποιον συναντήσει και έχει καιρό να τον δει, του τραβάει ένα κατεβατό για μένα που έτσι και ίσχυε το μισό, θα με έδιωχναν κι από τη χωματερή ακόμα, ως υπερβολικά μολυσματικό για τα υπόλοιπα σκουπίδια. Βρίζει εμένα. Βρίζει την οικογένεια μου. Το σόι. Τους φίλους μου. Το καναρίνι μου. Τους συναδέλφους μου. Το πατάκι στην είσοδο. Είμαι άχρηστος. Ανίκανος. Αλήτης. Ανεύθυνος. Χαραμοφάης. Απόβρασμα. Ξενύχτης. Γκομενάκιας. Υβρίδιο. Χοντροκομμένος και άξεστος. Υποκριτής και τετραπρόσωπος. «Που γλύτωσε, καλέ, το κοριτσάκι μου, από τη μαύρη τη μοίρα». 
     -Ποιο κοριτσάκι, ρε; Πλάκα μου κάνεις; Αυτή είναι 45άρα!!! Και έχει μετρήσει όλη την παραλιακή με την πλάτη απο τα 25 της!!! (αυτό το τελευταίο δεν το ξεστόμισα, το κατάπια την τελευταία στιγμή).
     -Τέτοια και χειρότερα, σου λέω. Αφού μου είπανε ότι  καλύτερα ας μη μάθω κι άλλα, γιατί θα στεναχωρηθώ…
     -Ενώ αυτά δηλαδή στα είπανε για να στρώσεις κέφι; Καλές φαρμακόγλωσσες κι αυτοί που στα προλάβανε…. Κοίτα να δεις , μεγάλε, μετά από κάθε χωρισμό κάθε μέρος συνήθως προσπαθεί να σώσει την υστεροφημία του κατηγορώντας το άλλο μέρος. Και απορώ μαζί σου που δεν σου κόβει να αντιληφθείς αυτόν τον στοιχειώδη κανόνα, και να τους αγνοήσεις δείχνοντας ανωτερότητα!!!
     -Έτσι, ε;;; και τότε εσύ γιατί τα είχες πάρει στο κρανίο με εκείνη την τριχωτή κάμπια από το Μοσχάτο; Που έμαθες ότι σε κατηγορούσε παντού, και έψαχνες να τη βρεις για  να τη στραγγαλίσεις;
     -Άλλο αυτό…
     -Τι άλλο αυτό ρε άχαρε;; Κι αφού τα ξέρεις και τα εξηγείς όλα, για πες μου σε παρακαλώ… Αυτά που σου λέω γίνανε προχτές. Και ερωτώ: μετά από ΠΕΝΤΕ χρόνια, γιατί ακόμα ασχολούνται μαζί μου;
     -Ναι, ρε όσπριο!!! Και θα έπρεπε να είσαι ικανοποιημένος!!! Γιατί αυτό σημαίνει ότι η ζωή της πρώην σου με τον τωρινό της, μάλλον δεν είναι και το καλύτερο. Άμα ήταν, σιγά μην ασχολιόντουσαν μαζί σου μετά από πέντε χρόνια!
     -Ναι αλλά πως γίνεται να είσαι τη μία «καλός και χρυσός» και την άλλη  «απόβρασμα και αλήτης»;;;;; Ποια από τις δύο συμπεριφορές είναι ψεύτικη;;;;
     -Δυστυχώς…. φοβάμαι…. και οι δύο…. 

     Κάπου εκεί κόλλησε η κουβέντα… άρχισε το ποδόσφαιρο, ήρθανε και οι μπύρες, και το βουλώσαμε, προς μεγάλη θλίψη μιας περίεργης από πίσω που δεν είχε χάσει ούτε κόμμα μέχρι στιγμής.   
     Ωραία τα καταφέρνω με τις συμβουλές. Όπως σχεδόν όλοι μας, όταν κρίνουμε καταστάσεις που αφορούν τους άλλους.  Πάντως εγώ  εξακολουθώ να μην μπορώ να κατανοήσω την ανάγκη κάποιων ανθρώπων να υπερασπίζουν την υστεροφημία τους «θάβοντας» τους άλλους. Και τέλος πάντων, ποιο είναι το πρόσωπο, και ποια είναι η μάσκα;  Και κάθε πότε μας βολεύει να έχουμε Απόκριες; 

    Ξεκίνησα πρωινιάτικα να γράψω κι εγώ το κάτι τις μου, έχοντας μάλιστα υπ’ όψιν μου κάτι από κείνα που τα λέμε «σοβαρά».
      Έπεσα όμως πάνω σ’ αυτή την αριστουργηματική φωτογραφία, και ανατράπηκε όλο μου το πλάνο.  Αδύνατον να μην την δημοσιεύσω. Κατά τα άλλα, ωραία η συνάντηση στο σπίτι του Termite. Πολύ ωραία περάσαμε. Αν εξαιρέσουμε βέβαια, ότι πήξαμε στους κιθαρίστες.  Ημασταν εκεί πέρα καμιά δεκαριά.
       Επι τη ευκαιρία, να στηλιτεύσω δημόσια την ύπουλη συμπεριφορά γνωστού μέλους, που προφασιζόμενο  ότι έβγαινε να χαζέψει τη θέα στο μπαλκόνι, μάγκωνε από 2-3 λουκανοπιτάκια την φορά ρίχνοντας δραματικά τη στάθμη της πιατέλας. Έτσι όταν ήρθε η ώρα να φτιάξουμε πιατάκια, το συγκεκριμένο είδος είχε ήδη περάσει στον χώρο του μύθου. Δεν υπάρχει βέβαια περίπτωση να πω ποιος είναι, και ούτε πρόκειται να τον «ζωγραφίσω» λέγοντας ότι το όνομά του αρχίζει από «Φ» και τελειώνει σε «ίλιππος».
      Τέλος, μέσα από τις ομίχλες ενός ξεγυρισμένου Hang-over την Κυριακή, διέσωσα την έμπνευση που είχα, παρακολουθώντας τους καλεσμένους. Έναν δηλαδή απ’ αυτούς….
      Θα γράψω μια επική μπαλάντα. Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ ως τώρα με έπος, και είναι καιρός.  Θα ονομάζεται « Ο Μπριζονέας δεσμώτης». Ήδη έχω σκεφτεί το βασικό στόρυ . Ο ήρως Μπριζονέας, που είναι κτηματοτιτάνας, κλέβει από τους θεούς το αστεράκι των premium, και το δίνει κρυφά στους ανθρώπους για να ζεσταίνονται τις νύχτες του Χειμώνα. Οι Θεοί το ανακαλύπτουν και γίνονται έξαλλοι. Ο Μπριζονέας αλυσοδένεται επιτόπου. Ένα τεράστιο όρνεο, ο φρικτός Ρούχλωνας, τον επισκέπτεται κάθε βράδι και μπροστά στα μάτια του, του τσακίζει την κάβα. Την άλλη μέρα η κάβα είναι ξανά γεμάτη, αλλά το όρνεο ξανάρχεται όταν νυχτώνει, κ.ο.κ. Κλείνω κι όλας. Πάω να γράψω την επική μου μπαλάντα….  

« όποτε σ’αποθύμησα
σαν βράχος κατρακύλησα
στ’ απόκρημνά σου λόγια…»

    Τσιμισκή. Βρέχει. Τα αμαξάκια κορνάρουν. Προσπαθώ να αγκαλιάσω κάτι που λείπει. Δωμάτιο 419.Το κάτι που λείπει, δεν το ξέρει ότι λείπει. Νομίζει ότι είναι εκεί.
    Ίωνος Δραγούμη. Μεζεδάδικο. Δεν σου πάνε τα μαλλιά σου έτσι. Δεν με πειράζει, αρκεί να νοιώθεις εσύ καλά. Χαμογέλασες. Γέλασα. Δεν ξέρεις εσύ γιατί γέλασα. Σε άφησα να νομίζεις αυτό που σε βόλευε. Μόλυβος, εφτά χιλιόμετρα πορεία από την Πέτρα, να φτάσεις στην Κεραμωτή, στο γαμημένο πεδίο βολής. Όλο ανηφόρα και κατσάβραχα. Σαν έρωτας στο τίποτα για το τίποτα, μόνο που ο ιδρώτας ήταν τόσο αληθινός…Τώρα το όνομα έχει γίνει ακόμα λίγο κρασάκι, και δυό μεζέδες παραπάνω. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι…
    Εγνατίας. Δεξιά κάτω. Αποβάθρα Νο 4 . Ο ταξιτζής μας ξεγέλασε. Όμως το καραβάκι θα μας πάει τσάρκα στον Θερμαϊκό. Και θα ‘ναι βράδι. Και θα  βλέπω τα φώτα του Χορτιάτη να τρεμοπαίζουν. Τα λαμπιόνια πάνε κι έρχονται. Αμαξάκια είναι. Αμαξολαμπίδες. Το ταβερνάκι που τραγούδησα κάποτε για σένα στο Επταπύργιο, δεν θα έχει κλείσει ακόμα. Αν ξαναπεράσεις με άλλον, μην ξεχάσεις το μπουκάλι με τα σχεδιάκια που είχαμε παραγγείλει.
    Ακόμα βρέχει. Θα περιμένω να γυρίσεις,  να κοιτάξουμε μαζί τις στέγες που υπομένουν. Και υπομένουν. Κι ακόμα αναρωτιέμαι ποιός θα σταματήσει την βροχή…
    Σε ντρέπομαι. Πάντα σε ντρεπόμουν. Όχι γι’ αυτό που νόμιζες. Όχι γιατί είμαι τάχα απ’ άλλη  γειτονιά, πολύ δευτεροκλασάτη. Σε ντρεπόμουν γιατί αποδέχτηκα να σταθώ με γυμνή ψυχή απέναντι στο βλέμμα σου που με βαθμολογούσε.

     Είναι τόσο μεγάλη η διαδρομή ως τον εαυτό μας. Και στην διαδρομή παγώνεις. Περνάς με 180 κάτω από τον Σείριο, περνάς το πέταλο, ανεβαίνεις Πιερία, μπαίνεις Θεσσαλονίκη, και το τραγουδάκι στο ράδιο λέει «Εγώ από από μικρό παιδί, πετροβολούσα την ζωή».
     Ε, όχι…  Τις πέτρες τις πετούσες για άλλο λόγο. Για να τις έχεις μαζεμένες. Για να μην χάσεις χρόνο. Για να έχεις υλικό να χτίσεις γρήγορα-γρήγορα την φυλακή σου. 

 Δεν σε κατάλαβα, μεγάλε…
 Ίσως γιατί το μυαλό μου δεν μπορεί να παρακολουθήσει τις τρομακτικής πολιτικής ευελιξίας και απίστευτης κοινωνικής ευαισθησίας επιλογές σου.
  Ώστε….  Τέρμα τα βαρέα-ανθυγιεινά ένσημα για τους μουσικούς, ε;;;; 
Αυτός είναι ένας από τους τρόπους που ανακάλυψες για να μπαλώσεις τα κενά από τις δαγκωματιές των ομοειδών τρωκτικών;;;; Δεν μας έφτανε που οι επιχειρηματίες προσπαθούν να μας φάνε όσα ένσημα γίνεται, -και να μην μας κολλήσουν και καθόλου, αν γίνεται-, τώρα έρχεται και η εμπνευσμένη δική σου  απόφαση, να χαρακτηρίσει την δουλειά μας ως μη συνάδουσα με την επικόλληση βαρέων- ανθυγιεινών  ενσήμων.
 Σοβαρά;;;;;
 Για πες μου Γίγαντα, πόσα βράδια στη σειρά μπορείς να ξενυχτήσεις μέχρι τις πέντε ή και τις έξι το πρωί μέσα στην κάπνα και στην φασαρία; Πόσα, ρε τεράστιε;
Πόσο καιρό αντέχεις να αντιστρέψεις το βιολογικό σου ρολόι και να κάνεις την μέρα – νύχτα και αντίστροφα; Αντέχεις, ρε Τιτάνα, για καμιά τριανταριά χρόνια; Δεν αντέχεις, ε;;; το φοβόμουνα, ρε γαμώτο...

 Αλλά ξέχασα. Μιλάμε για τους εθνοπατέρες. Το πρώτο που τους ενδιαφέρει, είναι να φηφίσουν αυξήσεις για τους εαυτούς τους.

   Για πε μου, υπερδιαπλανητικέ , από πού κι ως που η δική μου δουλειά σαν μουσικός δεν χαρακτηρίζεται ανθυγιεινή;;;;; Είμαστε με τα καλά μας τώρα;;;; Είμαστε σοβαροί;;;;;Α!!!!! ναι!!!!!  Ξέχασα.....  Καταργείται το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους σε κανένα χρόνο, οπότε σάμπως να έχεις δίκιο.  Βρε δεν …μαστε, λέω εγώ….

 Να θεωρείτε δεδομένο, ότι θα γίνει της κακομοίρας. Οι μουσικοί δεν είναι σφάγια.

  Θα ήθελα πολύ να σε βρίσω, αλλά δεν θέλω να πέσω στο επίπεδό σου. Γιατί ναι, εσύ με έβρισες, Υπερτεράστιε….