... Ησουνα παιδί τζιμάνι στην πλατεία μιά φορά...

μέσα σ’όλα τα ωραία ,και στα κόλπα τα τρελλά…

 Με μιά ζόρικη παρέα ,όλο  φούμα και ιδέα ,   

 κι έτρεχε απ’το μπατζάκι η μαγκιά...

 Ηταν η επαναστασή σου, μα για την καταστασή σου, 

 κουβεντιάζαν όλοι,μεσ’το μαχαλά…

Κάθε βράδι, πολύ-πολύ αργά, περνάει από το στενό του σπιτιού μου ένας διάφανος ίσκιος… Τον έχω ονομάσει Midnight walker… Αν και περνάει πολύ αργότερα από τα μεσάνυχτα…κρατάει μια κιθάρα από καπνό, και τραγουδάει από σε μια γλώσσα ξεχασμένη…

 Κάποιο βράδι, έδωσα παραπάνω προσοχή… Μπόρεσα και κατάλαβα τι περίπου έλεγε…Ήταν τελικά φράσεις σχηματισμένες με λόγια παιδικά. Αφελείς και  απλοϊκές, και έξω από τους καιρούς που στροβιλίζονταν γύρω του…

 Τον λυπήθηκα…

-Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου…. Του είπα…Θα το χάσεις το παιχνίδι…

-Αν δεν χάσω, πώς θα κερδίσω; Τι είδους  Αγάπη είναι εκείνη που επιζητάς μόνο να κερδίζεις; Και σε ποια απώλεια έχεις καταδικάσει  τον άλλον, την ώρα που υψώνεις θριαμβικά το ΕΓΩ σου σαν τρόπαιο; 

 -Μα….

-Άκου με και μένα… Μπορεί να είμαι ένας ίσκιος στη νύχτα μονάχα, αλλά το τραγούδι μου κατάφερες και το άκουσες… Ενώ εσύ και όλοι σας  φέρεστε σαν ίσκιοι στο φως της μέρας… Δέκα χιλιάδες τρόποι να μην τσαλακωθεί το ΕΓΩ σας, δέκα χιλιάδες τρόποι να βγείτε νικητές και μόνο… Άσε με εμένα… Εγώ έτσι ξέρω να αγαπώ και να αγαπάω… Σαν παιδί… Κι ας νομίζεις πως είναι τόσο απλοϊκό και καταδικασμένο…Γύρνα σπίτι να σκεπαστείς τα «πρέπει» σου, κι άσε με εμένα να ταξιδεύω στα όνειρά μου… Και ας νομίζεις ότι η ζωή δεν έχει τίποτα να κάνει με όλα αυτά… Γράψε ένα γράμμα στον εαυτό σου, και εξήγησέ του… Αν καταδεχτεί να σου απαντήσει, θα καταλάβεις… 

 …Με λυπήθηκα… 

Εγώ, ποτέ δεν κατάφερα να νοιώσω την Αγάπη τόσο ανεπιτήδευτα απλή, τόσο έξω από τα παζάρια και τις αγορές… Έτσι με έμαθαν… και έτσι ένοιωθα ασφαλής. Έμαθα να βλέπω την καρδιά μου σαν ισολογισμό…Μου άρεσαν τα ρομαντικά άλλοθι, αλλά μόνο σαν άλλοθι…

  -Μάθε μου ένα τραγούδι σου, σε παρακαλώ…

-Θα σε κάψουν οι στίχοι…  Εξ’ άλλου, ξημερώνει… 

…Κι ύστερα προχώρησε προς την  γωνιά του δρόμου…Και ύστερα έφυγε κι αυτός…Στ΄ αλήθεια… 

 Υ.Γ.…Θυμάμαι ακόμα εκείνη την φράση…. Μόνο που δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος  ήταν ο συγγραφέας…. Νομίζω γυναίκα ήταν… Ελληνίδα… Ο τίτλος μού είχε καρφωθεί  σφήνα στο μυαλό…. Ζήλεψα… Ο τίτλος του βιβλίου ήταν  «Κι  ύστερα έφυγες στ’ αλήθεια»….

Ηθελα και εγώ να γράψω κάτι για την επέτειο τού Πολυτεχνείου...  Αλλα διάβασα το εξαιρετικό post τού fantasma, και το θυμικό μου δεν με αφήνει.

Δεν ήθελα να γράψω, επειδή σώνει και καλά είναι οι μέρες που παραπέμπουν.

Ετσι κι αλλοιώς,κάποια πράγματα τα κουβαλάς ΠΑΝΤΟΤΕ μέσα σου...

Οπως, την μορφή τού Παναγούλη....

Τα πρόσωπα τών φερέφωνων, που καμαρωτοί, τον βάσταγαν να μην φύγει...

Τους ανώνυμους νέους, που τους έλεγαν αλήτες....

Πάνω σε κάγκελα, κάτω απο σημαίες, έξω απο προσχήματα και φιοριτούρες...

Εξωπραγματικό σκηνικό, απο εκείνα που ελάχιστες φορές σού δίνει η ζωή την δυνατότητα να το δείς απο κοντά...

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, στην επέτειο τού Πολυτεχνείου, ζούμε την απόλυτη καπήλευση.

Μαλλί τής γριάς, Λουκάνικα και σάντουιτς , Μαυρογυαλούροι ιπποπόταμοι που καταθέτουν το επεκτατικό τους "χειροκροτείστε με".  Μιά γκρίζα παρωδία. Τρελλά εθυμοτυπικα γλέντια... Τής δικαοσύνης ήλιε νοητέ, - Αγάπη μου, το θες με απ' όλα; α, ναι... και μυρσίνη εσύ δοξαστική.... -σου είπα, ρε γαμώτο, όχι με κρεμμύδι.....

 Τα παχύδερμα τής εξουσίας, οι εραστές τής  καρέκλας και των παχυλών παροχών, θα δώσουν και φέτος την παράστασή τους. Η τηλεόραση θα κάνει αφιερώματα. Στην μεσημεριανή ζώνη, όλα τα πάνελ τής Τατιάνας και τής Λαμπίρη, θα έχουν το αρμόζον μελαγχολικό ύφος. Στο ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΤΟΥ  STAR, θα γίνει σχετική αναφορά στο θέμα, αμέσως μετά απο το ρεπορτάζ για την επώδυνη παρανυχίδα που έβγαλε στα μαλλιά της η ΛΕΛΑ ΜΠΟΥΡΔΟΥΜΠΑ...  Και με αποκλειστικά πλάνα απο την παρ' ολίγον είσοδο των Τανκς , στα Hondos Center...

Λίγη σεμνότητα δεν βλάπτει... Οσοι μπορούν να νοιώσουν, και να σκεφτούν, δεν νομίζω οτι έχουν αναγκη τις Ρωμαϊκές φιέστες.Αυτά είναι για τους ανεγκέφαλους. Δεν τιμώ την θυσία για ελευθερία μία φορά τον χρόνο. Την τιμώ κάθε μου μέρα, μέσα μου, με τον αγώνα και την στάση ζωής μου, με την ηθική που αρμόζει, που νοιώθω, που κουβαλάω μέσα μου. ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΓΙΝΩ ΑΛΛΟΘΙ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΕΠΙΔΕΙΞΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ. ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΤΗΝ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΛΠΙΔΩΝ ΜΟΥ...

...αρνούμαι, τέλος, το πατρονάρισμα......Η ελπίδα για ένα αύριο χωρίς ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να σερβίρεται με μουστάρδα και κρεμμύδια, απο τον καρεκλοκένταυρο της ενορίας σας..  Το Πολυτεχνείο, ήταν μιά σπίθα ζωής, και αντί να την κάνουν φλόγα, έκαναν την σπίθα κορνίζα πάνω απο το τζάκι τους. Και αυτό, είναι μια αισχρή οικειοποίηση....

1975. Είμαι παιδί, και βρίσκομαι στην Λεωφόρο  Αλεξάνδρας. Στο  γήπεδο τού Π.Α.Ο.  Η πρώτη μεγάλη μεταπολιτευτική συναυλία...

Μεταξύ άλλων ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ ΜΕΓΕΘΩΝ, εμφανίζεται ο Μάνος Λοϊζος.....

Ας αφιερώσω λοιπόν κι εγώ , στην επέτειο του Πολυτεχνείου, την  θεϊκή φράση που τραγούδησε ο Μάνος...

   " Τόσα  τριαντάφυλλα,

      τα' καψε το χιόνι.." 

  Η ώρα είναι 05.20.   Μόλις επέστρεψα. Επέζησα κι απόψε. 

Για όποιον δεν το έχει ζήσει, οι φράσεις δεν λένε και πολλά. Για όποιον το γνωρίζει, οι φράσεις είναι περιττές. Οπότε, τί να λέμε τώρα....

 Ε, καλά, τί να λέμε....

Αλλοι ξεκινούν για δουλειά , και κουβαλούν μαζί τους το τελευταίο χαμόγελο τής ονειρικής συνάντησης που θα μπορούσε να γίνει , μα δεν έγινε, (Μαρία με τα κίτρινα), άλλοι θα ξυπνήσουν λίγο πιό μετά, για να στολίσουν τις πλεξούδες τής νέας μέρας, (μέχρι να ανακαλύψουν οτι τελικά ήταν καραφλή), και άλλοι, -όπως εγώ ,καλή ώρα- θα βάλουν άλλο ένα μαξιλάρι δίπλα τους, με την ελπίδα οτι ο πονοκέφαλός τους θα προτιμήσει να πλαγιάσει εκεί, και όχι καρφωτά μέσα στην κεφάλα τους....

Η ώρα είναι 05.39.

Ολα  υπάρχουν σε λάθος τόπο. Μακάριοι όσοι βιώνουν το αντίθετο.

Εγώ, πάντως, σχόλασα....

(Είναι αρκετά βασικό, άν το καλοπροσέξεις..)

Υ.Γ. Μόλις ξεκίνησε ο Αυτιάς. Και προφανώς όλοι οι υπόλοιποι. Αλάνθαστο σημείο, οτι είναι για να την κάνουμε, δειλά-δειλά...

 Αυτά είναι......

Εντάξει, το MH είναι site με θέμα την μουσική, και αυτό είναι αυτονόητο. Ελα όμως που η π@!#$% η ζωή έρχεται και σε βομβαρδίζει με 800 κιλά μαλ*&&&$#..

Δεν το ήξερα, πραγματικά, και συγχωρήστε με, οτι απο τις εκλογές που αφορούν στο κάθε ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ή όπως σε λένε μπάρμπα μου, θα διαφοροποιηθεί η ζωή μου....

Ακούω στην TV, φράσεις για μόγγολα....

"Θεσμική ανασυγκρότηση.... Η επόμενη μέρα... η νίκη αυτή, οδηγεί σε καινούργια δεδομένα...να προωθήσουμε νέες ιδέες και νέες τάσεις, Διαφημήσεις.....Ελληνας κροίσος, ιδιοκτήτης νησιού... Μαμά, τάκανα... Ρούλα Βροχοπούλου, στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων τού STAR: "O ¨ανθρωπός μου, ο άγγελός μου, ο Αλβανόοοοοςςς μουυυυυ" ,Θεσμική αναδιάταξη,  προγραμματικός αναδιατεταγμένος αξιόπιστος διάλογος, τα νεύρα μου, τα χάπια μου, οι συμβολισμοί, Κούνα την σημαία σου  Φεβρωνία, μας τραβάει η κάμερα...

Εντάξει, ο κ.Σημίτης δεν χαιρέτησε τον κ.Μίχα, αλλα τελικά, η παρεξήγηση λύθηκε.

Είναι ολοφάνερο, και βγάζει μάτι, οτι η πλαγιοδιαυλική πρωτόγνωρα διευρημένη εξαρτησιακά συναρτησιακή μεδουλοανασκέντωση, δείχνει ένα καλύτερο αύριο. Ειδικά αν ψωνίζετε απο τα Hondos. Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ. Η ΝΔ είναι εδώ. Ολοι εδώ είναι. Μόνο εσύ λείπεις.Βλάκα.

Δεν με ενδιαφέρουν τα πολιτικά blogs.Ούτε τα θρησκευτικά.Εχω την δική μου άποψη, σωστή ή λάθος. Ομως, αυτό που θέλεις να μου πεις, μην μου  το λες σαν να μιλάς σε έναν κρετίνο... Με σε προσβάλλεις.

Οχι άλλη υποτίμηση, γαμώτο....

Την ώρα που κουβαλάω τον εαυτό μου, μην μου πετάς τις πέτρες σου.

 Αλλάζουμε τόπους, συνθήματα, τρόπους,

ονόματα, περιγραφές...

Φοράμε ιδέες φευγάτες κι ωραίες

μ’ επώνυμες υπογραφές… 

Χιλιάδες λαμπιόνια για ινδάλματα ψώνια

του ονείρου μας κόπιες κρυφές…

τη βγάζουμε, βλέπεις, με ήρωες τσέπης,

και άλλοθι τις Κυριακές… 

Θ’ αλλάζουμε όψεις, θα φτιάχνουμε απόψεις

με λίγο μεζέ απ’ τα παλιά…

κεριά που θα σβήνεις: «Γεράκος να γίνεις,

γεράκος με άσπρα μαλλιά» 

Κρυφά απ’ τους ανθρώπους θα ψάχνουμε τρόπους

να φύγει αυτός ο λεκές…

με κόλπα στημένα, μ’ αστεία κλεμμένα,

και άλλοθι τις Κυριακές… 

 Τότε, που γίνεσαι εσύ κάποιος άλλος,

και διορίζομαι κι εγώ καλλιτέχνης….

Και βολεμένοι το ξέρουμε   τώρα:

βρωμάω και ζέχνεις…

Κι αν δεν μας κράξει χοντρά η αλήθεια,

κι αν η ψωνάρα μας φτιάξει εγγόνια,

τους εαυτούς μας θα’ χουμε εξαγοράσει

με κάλπικα χρόνια…