Από πολύ νωρίς, φάνηκε ξεκάθαρα, ότι στα όποια ταλέντα και ικανότητές μου, ο χορός δεν είχε καμία απολύτως θέση.

Τα πρώτα σημάδια ανικανότητας, σκάσανε μύτη στο Δημοτικό.  Όποτε πλησίαζε «Εθνική επέτειος», ένας δυστυχισμένος δάσκαλος αναλάμβανε να μας μάθει να χορέυουμε λαοφιλή άσματα όπως  «Έλα βρε Χαραλάμπη να σε παντρέψουμε», «Σε γέλασε Παρασκευούλα μου- σε γέλασε το Δημαρχόπουλο», και «Κάτω στου βάλτου τα χωριά».  Εκεί ακριβώς στροβιλιζόμουν και γω ,σε  κύκλο με τα υπόλοιπα βλαμένα, μόνο που εγώ έμοιαζα να έχω 5-6 αγκώνες και 3-4 γόνατα παραπάνω από τους άλλους. Μία δυστυχής συμμαθήτριά μου, η Αθανασία, (που μάλλον με γουστάριζε) προσφέρθηκε να μου κάνει πριβέ μαθήματα τσάμικου και καλαματιανού. Ηταν μια ατυχής έμπνευσή της, που της προσέδωσε για αρκετό καιρό το παρατσούκλι «Κουτσοθανάσαινα»

Αργότερα, ήρθαν τα πρώτα παιδικά πάρτυ. Εκεί κάπως πήγα να σώσω τα προσχήματα, μιάς και υπήρχαν τα μπλουζ. Αποτυχία και εκεί. Δεν άφησα καμία παρτεναίρ απάτητη κι αξενύχιαστη. Βασικές αιτίες ήταν η φυσική μου χάρη και επιδεξιότητα, αλλά και η τάση μου να κολλάω εντελώς πάνω τους (για λόγους που απο σεμνότητα  δεν μου επιτρέπεται να αναφέρω).

Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου να μπω στην μαύρη λίστα των πάρτυ. Τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση.

Λίγο αργότερα, άρχισα να παίζω κάτι τραγουδάκια στην κιθάρα, και να τα τραγουδάω μαζί με κάνα-δυό περίεργους. Ελπίζαμε και εγώ και αυτοί, ότι αυτό θα σήκωνε τις όποιες μετοχές μας στο παιχνίδι με το άλλο φύλο, όμως το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς το αντίθετο: όση ώρα εμείς τραγουδούσαμε, οι άλλοι που χόρευαν τα έφτιαχναν με τις καλύτερες.  Σαν εκδίκηση, όταν βρίσκαμε ευκαιρία τρώγαμε όλα τα τυροπιτάκια του μπουφέ. Κάπως έτσι…

Από τον στρατό και μετά, δεν χρειάστηκε να βρεθώ στη φρικαλέα θέση να αναγκαστώ να χορέψω. Κι αυτό, λόγω δουλειάς: Χορεύουν όλοι οι υπόλοιποι. Πέραν βεβαίως μιάς θλιβερής εξαιρέσεως, όταν αναγκάστηκα να χορέψω στον γάμο μου, σπινιάρησα και στουκάρησα πάνω στην ορχήστρα.

Αλλά και οι φίλοι μου δεν διακρίνονται ιδιαίτερα για τις χορευτικές τους επιδόσεις. Ίσως υποσυνείδητα, πάω και κολλάω με άτομα που τα διακρίνει η ίδια ακλόνητη απόφαση να μην σηκώνονται από την καρέκλα τους με τίποτα. Έχουνε γίνει 3-4 απόπειρες από μερικούς, είναι η αλήθεια, αλλά τα αποτελέσματα ήταν μάλλον άστα να πάνε. Ο ένας έπεσε με το κεφάλι πάνω στο πάλκο, ο άλλος πωρώθηκε και δεν πήρε χαμπάρι ότι η γκόμενα απέναντι είχε φύγει με αποτέλεσμα να χτυπίεται τζάμπα και βερεσέ, ο τρίτος προκάλεσε άμεση βροχή,και ο τέταρτος όταν πρόσεξε ότι όλοι τον κοιτούσαν φτάνοντας στο κέντρο της πίστας, το σκέφτηκε ψυχραιμότερα και προτίμησε να συνεχίσει ευθεία, καρφί προς την τουαλέτα…

Έτσι επί του  παρόντος, κάθομαι και εγώ και αυτοί, προετοιμαζόμαστε ψυχολογικά, και αφήνουμε το όλο θέμα να ωριμάσει μέσα μας. Όταν θα νοιώσουμε έτοιμοι, θα οργανώσουμε ένα Dance party που θα αφήσει εποχή….  Ω, ναι, μην έχετε καμία αμφιβολία…