…Λοιπόν, η βραδιά κύλησε σχετικά ήρεμα… Υπήρχε μια σχετική κίνηση στο μαγαζί, κυρίως από ανθρώπους που μας είχαν συνδέσει εντελώς, και την είχαν δει να ασχοληθούν με τα δικά τους μεράκια. Χρήμα και συνολάκια… Πήρα  από νωρίς χαμπάρι το όλο θέμα, και έκανα μια πλήρη στροφή σε  σύννεφα μπαγκατέλας, παρακαλώντας να περάσει πιο γρήγορα η ώρα…

Η ώρα πέρασε στην ώρα της, -όπως πάντα-, και κατά τις 2.30 πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Ανυπομονούσα να γυρίσω στα ζεστά μου, με παντοφλάκια και όλα τα υπόλοιπα αξεσουάρ που φοράνε οι σούπερ-ήρωες όταν κλείσεις το κόμικ…

Θα ήταν περίπου τρεις η ώρα, όταν έβαλα το κλειδί στην εξώπορτα.Το έστριψα δεξιά. Ξερός κρότος. Το δοκίμασα προς τα αριστερά. Πάλι ξερός κρότος. Η πόρτα παρέμενε αμετακίνητη στις απόψεις της.

 Πέσανε τα πρώτα μπινελίκια. Ξαναδοκίμασα. Πάλι και δεξιά και αριστερά, σπρώχνοντας και τραβώντας εναλλάξ. Παγερή αδιαφορία… Η πόρτα φερόταν σαν γκόμενα που με έχει απορρίψει προ πολλού… (και στο έλεγα, μαλάκα, να φέρεσαι πιο σκληρά, )… Δεύτερος γύρος από μπινελίκια, διανθισμένος με τα πρώτα δειλά καντήλια…

Δέκα λεπτά και αρκετά βρωμόλογα αργότερα, αναγκάστηκα να αποδεχτώ την ήττα μου, και να στραφώ για βοήθεια στους υπόλοιπους ενοίκους της πολυκατοικίας… Τους ξύπνησα όλους (δεν είναι και πολλοί), και εξέθεσα εμπεριστατωμένα το πρόβλημά μου…

-Κλειδώθηκα απ’ έξω!!!

-Κάνε κουράγιο, η εξώπορτα έχει χαλάσει .Έχουμε καλέσει κλειδαρά!!!

 Μιά κουβέντα ήταν αυτή… Ακολούθησε ένας μάλλον όχι πρωτότυπος μονόλογος, στολισμένος με λέξεις όπως «κρυώνω», (σερβίρεται με τρέμουλο,)   «κατουργιέμαι, γαμώτο» (σερβίρεται με ελαφρύ χορευτικό με ενωμένα τα πόδια),  «το έχω δαγκώσει» ( αυτό σερβίρεται χωρίς διευκρινήσεις) και « που είναι ο μ&*%#$ ο κλειδαράς…….»

Τρία τέταρτα, οχτώ χορευτικά και δεκαπέντε σολαρίσματα  ακατάσχετης υβρεολογίας αργότερα, ο κλειδαράς ήρθε.Η ώρα, τέσσερεις.

-Μην ανησυχείτε, θα την ανοίξουμε …

Πλακώθηκε στην δουλειά και την ηρωική προσπάθεια, αλλά η πόρτα επέμενε να μην ανοίγει… Εγώ χόρευα τον ινδιάνικο χορό της χαμένης τουαλέτας , και βρίζαμε και οι δύο ταυτόχρονα. Ο κλειδαράς είχε την απόλυτα φαεινή έμπνευση…

-Να σκαρφαλώσουμε στον πρώτο όροφο!!!!

-………(πολύ δυνατή σιωπή από μέρους μου)…

Μας κατέβασαν μια σκάλα απο κείνες που ανεβαίνεις για να φτάσεις να αλλάξεις τη λάμπα, και ο κλειδαράς κατάφερε να σαλτάρει στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου…

-Ανεβείτε και σεις, εύκολο είναι!!!

-..........(Εύκολο είναι;)

Από τις φωνές και τα καντήλια, διάφορα κεφάλια είχαν σκάσει μύτη στα γύρω μπαλκόνια, σαν κουκούτσια από μαραγκιασμένα φρούτα, και παρακολουθούσαν με έκδηλο ενδιαφέρον την οντισιόν μου για τον πρώτο ρόλο της ταινίας «Ο Σπάιντερμαν αντεπιτίθεται»…

Τα πρώτα σκαλάκια ήταν εύκολα… Στα πιο πάνω, η σκάλα άρχισε να τρέμει. Στα δύο τελευταία, έτρεμα κι εγώ και η σκάλα. Έκανα την ανάγκη φιλότιμο, και τσεκάρισα την απόσταση μέχρι τον τοίχο του γείτονα. Έπρεπε να κάνω ένα ψιλοαλματάκι , αλλά…

…αλλά είμαι γνωστός υψοφοβικός… Παρ’ όλη την υψοφοβία μου όμως, άντλησα θάρρος και δύναμη από τις παροτρύνσεις των γειτόνων…

-Άντε, κουράγιο, εύκολο είναι!!!

-Μην κωλώσεις τώρα!!!

-Τέλειωνε, θέλουμε να κοιμηθούμε!!!

 Τσεκάρισα τους πανίσχυρους μυώνες μου…δικέφαλοι, τρικέφαλοι, τετρακέφαλοι, ήταν πανέτοιμοι, και διψούσαν για δράση…  Έριξα μια δειλή  και νοσταλγική ματιά στο στέρεο έδαφος δυόμιση μέτρα πιο κάτω, έβρισα νοερά τον faltsoo,(ξέρω εγώ γιατί το λέω….) ,  και έκανα το χαριτωμένο πηδηματάκι μου, προς άφατη τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού..

-Μπράβο!!!

-Αυτό ήτανε!!!!

-Είσαι μεγάλος!!!! 

Ωραία.. τώρα τι κάνουμε ;;;; Το πάτημα στην μεσοτοιχία είχε πλάτος περίπου 30 πόντους, το μπαλκόνι ήταν ενάμιση μέτρο πιο πάνω, το έδαφος δυο απελπισίες πιο κάτω, ο κλειδαράς πώς σκατά ανέβηκε;

-Δεν πάω πουθενά. Εδώ θα ξημερώσω…

Πέντε αιωνιότητες αργότερα, γύρω στις πέντε παρά, με βοήθησε ένας πονόψυχος σουρωμένος που πέρναγε, να κατέβω αρτιμελής. Ο κλειδαράς από μέσα, έχανε διαδοχικές μάχες στην πάλη του με την κλειδαριά, και εγώ κατέφυγα στο τελευταίο ανοιχτό μπαράκι, στην πλατεία.

Εφαγα στην μάπα 5-6 τελειωμένα σκυλάδικα (παραθέτω ρεφραίν:  «ΚΟΥΤΣΙ-ΚΟΥΤΣΙ-ΚΟΥΤΣΙ-ΚΟΥΤΣΙ-ΝΕ, ΠΕΣ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΤΟ ΝΑΙ»), απηύδησα , και πήγα να φύγω, αλλά  20  μέτρα πιο πέρα, τα  αδέσποτα της πλατείας, (καμιά δεκαριά ήτανε) μου την έπεσαν με πάθος, και με ανάγκασαν σε άτακτη οπισθοχώρηση , πίσω στο κωλόμπαρο, για να ακούσω και τα υπόλοιπα…

Κατά τις έξι και κάτι ψηλά, αφού κατάφερα να γυρίσω πίσω, ο κλειδαράς κατάφερε να ανοίξει την πόρτα…

-Ορίστε, είδατε που σας είπα θα την φτιάξουμε;  Μα εσείς είστε μπλε!!!   Γιατί είστε μπλε;;;;

 Δεν του έλυσα την απορία … τον άφησα και πήγα να ξεραθώ…Η ώρα είχε πάει πιά εφτά παρά, και ο spiderman έχει κι αυτός, ξέρετε ανάγκη από ξεκούραση… 

Δεν ξέρω αν πάρω τελικά τον ρόλο. Σίγουρα όμως, έκανα το καλύτερό μου, και χαλάλι και τα σκυλάδικα που έφαγα στη μάπα, και το ξηλωμένο παντελόνι, και η ψυξούλα που κονόμησα.

 Έτσι είμαστε εμείς οι ήρωες του καλού… Δεν κωλώνουμε… 

Ότι αγαπώ, είναι δεμένο σε ταξίδια…

Πάντα σε θάλασσες ξανοίγεται και φεύγει

σε κάτι άγονες γραμμές με απαρνιέται

σε ουρανούς που δεν τους ξέρω ταξιδεύει…

 Ότι αγαπώ, είναι δεμένο σε ταξίδια…

Κι έμαθα ετούτο τον κανόνα να φοβάμαι,

κι έμαθα ακόμα στους σταθμούς να περιμένω

κάτι που πότε θα γυρίσει δεν θυμάμαι… 

Μα το χειρότερο ταξίδι, είναι στο πλάι σου:

μακριά και δίπλα σου φριχτά να μεγαλώνω

και να λυπάμαι πιο πολύ για την απόσταση

όταν τα βράδια μες’ τα μάτια σου παγώνω…

 Κάποτε, πίστευα πως αν βιαστείς, προφταίνεις…

Τώρα που βιάζομαι, τα πάντα μένουν ίδια…

Όλα, κουράστηκαν βαριά στην απουσία τους

Κι ότι αγαπώ, είναι δεμένο σε ταξίδια…

…Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, η κατά τα άλλα συμπαθής τάξη των εργαζομένων σε χώρους «διασκέδασης», βιώνει τα ίδια πράγματα. Πανομοιότυπα.  Όπου κι αν είναι ο «Ναός του κεφιού»…

Συνήθως, την πρώτη νύφη την πληρώνει εκείνος που έχει τον πρώτο λόγο στο ποια τραγούδια θα παιχτούν στο φιλοθεάμον κοινό… Από κοντά, η μπάλα παίρνει και όλους τους  υπόλοιπους μουσικούς, που σαν σύγχρονες Σουλιωτοπούλες με μούσια, ψιλοκαραφλίτσα (όχι πάντα ψιλό) και λοιπά σχετικά αξεσουάρ, βλέπουν τις πρόβες να πλησιάζουν με δρασκελιές…

   Παραθέτω αυτούσιο το ποιηματάκι που έχει την τιμητική του όλο τον χρόνο, αλλά ειδικά τέτοιες μέρες διανθίζεται από bonus επιχειρήματα, αποχρώσεις κλάψας, και περίεργους σκοτεινούς υπαινιγμούς για το μέλλον….

 -Παιδιά, μέρες πού’ρχονται,  πρέπει να κάνουμε κάτι με το πρόγραμμα. Ο κόσμος έχει μάθει πια απ’ έξω τα τραγούδια…(ο επιχειρηματίας ,Κος Χρ. Μαλακατές. )…

 -Πρέπει να το κάνουμε πιο κεφάτο, ρε παιδιά… Ο κόσμος βγαίνει να διασκεδάσει… (Ο συνεταίρος Κος  Β. Παραπαμπέρος.)  

-Χρειαζόμαστε πιο χορευτικά τραγούδια, ρε παιδιά…( η γυναίκα του, Κα   Ν. Διχωσίκα) 

-Ναι, ρε παιδιά…. Γι αυτό μας φεύγει νωρίς ο κόσμος… ( Ο Μπάρμαν Κος  Γ. Μπόμπας)

 -Εγώ προχτές έχασα τρείς παρέες, γιατί την ώρα που μπήκαν, λέγατε ένα τραγούδι που ήτανε πεσμένο..( Ο σερβιτόρος Κος Τόλης Ντάγκλας).

 -Αιμαινα κάτοι φηλαις μου που δολαίβοναι στο παραντιπλανού, χαμώς γένετε, γκιατί πέζινε αφτά τα κενούργκια… ( Κα  Νατάσσhα Λάντζοβνα, κουζίνα ,όπως μπαίνεις δεξιά)… 

-Βλέπετε, ρε παιδιά, ότι οι μέρες είναι δύσκολες… Το μαγαζί δεν πάει…πρέπει να κάνουμε όλοι μαζί μια προσπάθεια, να το σηκώσουμε… Αν συνεχίσει αυτό το πράγμα, θα αντιμετωπίσουμε προβλήματα μετά τις γιορτές… (ξανά ο επιχειρηματίας, και φτου κι απ’ την αρχή, όχι αναγκαστικά με την ίδια σειρά)… 

Τα «παιδιά», ειδικά τα πιο έμπειρα, ξέρουν το ποίημα απ’ έξω κι ανακατωτά… Όπως ξέρουν και τα παρεπόμενα….

 -Πρόβες; τι πρόβες; πάλι πρόβες; Δεν φτάνει που δεν θα κάνουμε γιορτές όπως όλος ο κόσμος, θα λείπεις και για πρόβες; και πότε θα βγούμε εμείς σαν ζευγάρι, χρονιάρες μέρες… 

-Μα, Αγάπη μου… 

-Με θεωρείς δεδομένη, γι’αυτό  δεν προσπαθείς να κάνεις κάτι…. 

-Μα, βρε μωρό μου...

-Και σου το είχα πει, να το κανονίσεις απο την αρχή που συμμφωνήσατε... Ορίστε τώρα...

  Ακολουθούν σκυμμένα κεφάλια, σκυθρωπές ορειχάλκινες φάτσες, και σκέψεις του στυλ «Δεν αντέχω άλλο αυτή τη ζωή, πόσο ν΄αντέξω», και άλλα τέτοια… 

Οι πρόβες φτάνουν. Οι πρόβες γίνονται. Οι πρόβες τελειώνουν. Η μουρμούρα δεν τελειώνει… 

Ούτε στο σπίτι : 

 - Δηλαδή εννοείς ότι δουλεύεις εκείνη την ημέρα; πάλι στο μαγαζί θα αλλάξουμε τον χρόνο; πάλι δεν θα βγούμε κι εμείς έξω σαν άνθρωποι για Ρεβεγιόν;  

Ούτε στο μαγαζί.

 Εκεί τα πράγματα εξελίσσονται πιο δαντελωτά. Με περίτεχνες και πολύπλευρες αγκωνιές… 

-  Πείτε , καλέ, και κανένα ζωντανό, να χορέψουμε λιγάκι…

-  Πείτε , καλέ, και κανένα πιο σύγχρονο…

-  Η παρέα στο βάθος, λέει μήπως ξέρετε κανένα Καλαματιανό…

-  Ρε μόρτη, εκείνο το «Εντε λα μαγκέν»…

-  Καλέ, το χασάπικο της Ευδοξίας, αν γίνεται…

-  Κανένα νησιώτικο, καλέ…

-  Μήτσο, το παιδί νύσταξε…

-  Αγάπη μου, αργείς; άντε, να πάμε επιτέλους σπίτι…

-  Αργύρη!!!! Από Ρε μινόρε σου είπα, βρε ΜΑΛΑΚΑ!!! Τι παίζεις, γαμώ την τρέλα μου; ( Ο Αργύρης χαλβαδιάζει μια με πλατινέ μαλλί και βαθύ μπούστο, και το ταξίμι είναι πολύ καλό, αλλά σε άλλο τόνο)

-  Μήτσο, το παιδί  χέστηκε…

-  Δε’ μ’λιές, κανένα τσάμικου , μπάς κι ιέχ΄η ουρχήστρα;

-  ΦΙΝΑΛΕ,ΑΡΓΥΡΗ, ΦΙΝΑΛΕ, ΞΥΠΝΑ  ΓΑΜΩΤΟ!!!!

-  Αγάπη μου, αργείτε ακόμα;(Απεγνωσμένα νοήματα,με εμφαντικά χασμουρητά)       

 - ΚΙ ΕΝΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ…

- Πάνω στο καλό μας το κόβετε, καλέ…

- (Ασθμαίνων σερβιτόρος)… Παιδιά, πείτε μόνο 8-9 τραγούδια ακόμα, γιατί εκείνη η παρέα άνοιξε μπουκάλι...  

Μεσολαβεί ακαθόριστο διάστημα... κι έπειτα… 

-ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ…

  Είκοσι λεπτά αργότερα, ακολουθεί η καλόπιστη ενδελεχής εμπεριστατωμένη κριτική, από τους ανθρώπους του μαγαζιού… 

- Έπρεπε να βάλετε πιο καινούργια…

- Έπρεπε να βάλετε κι άλλα χορευτικά…

- Κάποια στιγμή το πρόγραμμα έκανε κοιλιά…

- Ρε  παιδιά, μην κάνετε μεγάλες παύσεις στο ανάμεσα… (υψηλή διατύπωση)  

- Ρε παιδιά, αργήσατε να μπούμε στο χαρούμενο…

- Ρε παιδιά, το χαλαρώσατε νωρίς. Αφού βλέπατε, ο κόσμος γουστάριζε…

- Γκιατεί ντεν είπητε κιέ καναίνα πχιό νησιοταιρώ;- 

 -Αγάπη μου πάμε… Δεν αντέχω άλλο….   

…Ήταν ένα απόσπασμα από την εξαιρετική επαναλαμβανόμενη εμπειρία, που κάθε χρόνο τέτοια εποχή, βιώνει πανευτυ χέστατα μια συμπαθέστατη κατά τα άλλα τάξη επαγγελματιών… Εγώ δεν τα ξέρω, βέβαια από πρώτο χέρι… Ότι έχω ακούσει από τον παππού μου… Απλά, δεν ξέρω πώς τον θυμήθηκα απόψε, και εντελώς τυχαία, θυμήθηκα και το ποιηματάκι…

…Υπάρχουν και κάποια τραγούδια, που δεν έγιναν ποτέ πολύ γνωστά… Έως και καθόλου…

Δεν είχαν σπόνσορες, δεν διαφημίστηκαν, δεν μπήκαν σε play lists,  δεν έφτασαν ποτέ μέχρι τα «βραβεία  Αρίων»…  Θα ήθελα να ξεδιπλώσω μερικά από αυτά… έστω και σαν στίχο μονάχα…  Και αν η πρόταση του termite  εξακολουθήσει να ισχύει, να προσπαθήσω κάποια στιγμή να σας τα μεταφέρω ΚΑΙ με την μουσική τους…. 

Υπάρχουν και τα τραγούδια που τα ξέρουν όλοι…Εκεί απλώς θα αφεθώ να  παρασυρθώ…… 

Λοιπόν… πάμε… Ο κύριος Βασίλης Νικολαίδης, γνωστός από το φεστιβάλ της Κέρκυρας, το 1981 με το «Οδός Σανταρόζα»… Δεν θα ασχοληθώ με τα βιογραφικά. Αυτά, εύκολα τα βρίσκει κανείς στο Ιντερνετ. Θα μελαγχολήσω όμως ελαφρά, όταν σκεφτώ ότι πάρα πολλοί γνωρίζουν το τραγουδάκι «το αστείο», (γνωστό και ως «σαλάμι») του Βασίλη, ενώ λίγοι έχουν ακούσει το παρακάτω τραγούδι : 

 …«…Μαζεύει η πλατεία τους πρωινούς της πελάτες…

μαζεύει τον κόσμο που ξυπνάει νωρίς…

Μην σηκωθείς.Δεν αξίζει να δεις,

μόνο ναύτες, φαντάρους, κι εργάτες… 

Κι εγώ μαζί τους, πρωί θα ξυπνήσω.

Κι εγώ μαζί τους μπρος τις ράγες θα στηθώ.

Στου τραίνου πού ’ρχεται,τα τζάμια θα με δω…

 και μες το πλήθος, θα με αναγνωρίσω…. 

Κι εσύ, που νόμιζες,πως ήμουν κάποιος άλλος,

μην μπεις στον κόπο, το λοιπόν να σηκωθείς...

μόνο φαντάρους, και ναύτες για να δεις…

ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ…

Κι άλλωστε,

 Εγώ είμαι πια μεγάλος….

Φτιάξε τα τραγούδια σε μια τυχαία σειρά… Πόσα να ‘ναι;  Όσα τραβάει η ψυχή σου… Κάτσε κι άκου, και ταξίδεψε μαζί τους….     

       Θα δεις ότι θα σε πάρουν, και θα σε βγάλουν όπου θέλουν εκείνα, ΑΝ ΤΟΥΣ ΑΦΕΘΕΙΣ…

Από τη στιγμή που θα τους παραδοθείς, εκείνα είναι που θα αποφασίσουν πού θα σε οδηγήσουν… Αρκεί να είσαι ανοιχτός… Είναι κι αυτό , ξέρεις, Art of dying… το να παραδίνεσαι σε κάτι που αγαπάς, και να το αφήνεις να σε ταξιδεύει μαυλιστικά, ένας τρελός οδηγός που πηδάει στον  ουρανό μαζί σου… Να αποχαιρετάς και να καλοδέχεσαι ταυτόχρονα…

Σαν εφηβικό τζαμάρισμα για τα μάτια εκείνης που δεν γνωρίζεις ακόμα… να ιδρώνουν και να χτυπιούνται οι μουσικοί, να σολάρουν ανελέητα, να παραδίνονται στο μέγεθος μιας ασχημάτιστης αγάπης, στα πόδια μιας ανάγκης δίχως όνομα, σε ένα τυχαίο σύννεφο που όμως για εκείνους , ναι, έχει ταυτότητα…. Και όχι μόνο έχει ταυτότητα, αλλά σαν τρελός οδηγός και συνεπιβάτης, τους πάει πιο πέρα από τα μέρη που απεικονίζουν οι χάρτες….  

  Fisherman’s Blues… όλος  ο σεβασμός μου, ακέραιος και ανόθευτος, κατατέθηκε  στην μικρή κραυγή, στον λαρυγγισμό τής ρομαντικής αλητόφατσας που κραύγασε  ένα απλό, βραχνό  «ΟΥ»  …

Shape of my heart…. Your latest trick… Street spirit…. Whiter shade of pale…   Έφτιαξα κι εγώ την μικρή μου λίστα για να ακούσω απόψε. Κι ακούω τώρα ένα δειλό σαξόφωνο, να ανάβει σαν μικρός φακός σε πεδίο βολής.Και με πάει όπου θέλει , και δεν ξέρω αν θέλω να με ξαναφέρει… 

Εξ άλλου, τι απαίτηση μπορείς να έχεις από έναν τρελό οδηγό, που τόσες ζωές τώρα τον ακολουθείς χωρίς αντίσταση…   Και με μία προθυμία σχεδόν αυτοκτονική….μια βάναυση προθυμία… 

Αλήθεια, έχεις κάτσει ποτέ να σκεφτείς, αν μπορεί ποτέ μια  απέραντη αγάπη για κάτι,  να κλείνει μέσα της τα σπόρια της καταστροφής της;;;; 

Μια ερώτηση έκανα… θα το ξανασυζητήσουμε… 

Προς το παρόν , παραγγέλνω ποτό, αν και ήμουν για να φύγω. Ο Νικολάκης έβαλε το « WHO  THE  FUCK  IS  ALICE”……..

...Δεν μπορώ... Δεν το αντέχω. Πάει και τέλειωσε. Κάθε τέτοια εποχή, μου σπάνε που μου σπάνε τα νεύρα, έρχεται και ο μικρός, να μου τα κάνει κοτσίδες. Δεν φτάνει που με μελαγχολούν οι γιορτές, δεν φτάνει που δουλεύω έτσι κι αλλοιώς και γιορτές δεν θα καταλάβαινα ακόμα κι αν τις γουστάριζα, δεν φτάνει που μόλις τολμήσω να ανοίξω το ραδιόφωνο τρώω διαδοχικά κροσέ και ντιρέκτ και άπερκατ απο τα Τζάμπο Μπε-Μπέ, έχω και τον μικρό να με κάνει να ψάχνω απεγνωσμένα να βρω το τηλεκοντρόλ για να κλείσω την τηλεόραση. Να πατήσω οποιοδήποτε κουμπί, τέλος πάντων, αρκεί να αποφύγω τον μικρό...

Σαντικάϊ....

Μου τη δίνει. Τρελλαίνομαι.Μυρμηγκιάζω. Με χαλάει το επαγγελματικό στήσιμό του.Εκνευρίζομαι που τα λέει χαμογελαστός.Λες και βλέπω τον Τόνυ Βαβάτσικο να μου τραγουδάει για ένα ξέφρενο γλέντι... Σπυριάζω. Νοσταλγώ μέχρι και τους Κατσάμπα. Προτιμώ να ακούσω το "Αγια νύχτα" ακόμα και απο τον faltsoo. Δεν ξέρω. Μπορεί να μεγαλώνω και να αποκτώ παραξενιές, αλλα , ρε παιδι μου, δεν ξέρω τι είναι αυτό που με πιάνει μόλις δώ και ακούσω τον μικρό να αρχίζει να εξυμνεί ορατά και αόρατα. Τον έχουνε χώσει και σε ένα κουστούμι και μοιάζει με τον μετρ τού Ιντερκοντινένταλ, και νοιώθω εντελώς άβολα.  Ειδικά όσο πλησιάζουν οι γιορτές, η διαφήμιση τού δίσκου του θα γίνεται πιό συχνή, και μαζί θα πληθαίνουν και τα μπινελίκια τα δικά μου. Δεν βρίζω το παιδάκι, φυσικά. Που έχει και πολύ ωραία φωνή. Το όλο στήσιμο είναι που μου τη δίνει κατακέφαλα... Προχωρημένη άποψη με σουρεάλ προεκτάσεις, η μετονομασία τού γνωστού τεμπέλη αγίου σε Σαντικάϊ-Βασίλη...

Δεν μπορώ να εξηγήσω και να τεκμηριώσω αυτή μου την τρελλή αντιπάθεια για την συγκεκριμένη διαφήμιση.. Οπότε, χαλαρώνω και την απολαμβάνω. Μαζοχιστικά. Στο κάτω- κάτω τής γραφής, δεν μπορεί, θα μεγαλώσει κάποτε. Μέχρι πότε θα το κρατάνε δέκα χρονών; Φορμόλη το ταίζουνε; δεν μπορώ να καταλάβω...

Που θα πάει, θα περάσουνε τα Χριστούγεννα.Και η πρωτοχρονιά. Θα κάνω κανένα μήνα ρηλάξ, και αμέσως μετά, θα αρχίσω να προετοιμάζομαι ψυχολογικά για το Πάσχα....