Που δεν αναγνωρίζεις την προσπάθεια που κάνουμε.

Αλήθεια κάνουμε ο, τι καλύτερο μπορούμε. Δεν έχω αντοχές άλλες, δεν έχω υπομονη με κούρασαν οι εναλλαγές καταστάσεων και διαθέσεων. Ολα αυτα με κούρασαν, το ξέρεις? Και πιο πολύ με κουράζει να σε βλέπω να πέφτεις μέρα με τη μέρα το κέρατο σου, ότι ρημάδι χάπι και να σου δώσουν.Θέλω τον ύπνο μου, θέλω την ηρεμία μου θέλω να σαι χαρούμενη αλλά που τέτοια τύχη....

Αντί να χαρείς με 5 άτομα πάνω από το κεφάλι σου, δε νιώθεις τιποτα πια. Μόνο θλίψη και φόβο, γιατί ενώ έχεις Αλσχαιμερ δεν ξεχνάς τις στεναχωριες και ξεχνάς τις χαρές ομορφιά μου?

Σε ακούω στο δίπλα δωμάτιο με την κοπέλα που σου μιλάει τόσο όμορφα, καρδούλα μου και ψυχή μου σου λέει. 

Σου λέει ιστοριούλες, για τον κουμπάρο μας που είδε κι έχεις χαιρετίσματα  ξεχνιέσαι λίγο και μετά επιστρέφεις στη γνωστή μαυρίλα. Τα δάκρυα μου τρέχουν με το βιβλίο ανοιχτό και δεν διαβάζω, οι λέξεις απλά ξεπηδούν σαν να περνάει φουριόζικο ένα κοπάδι άλογα και εγώ κάνω το σταυρό μου. Έχω μάθει να είμαι ευγνώμον γι αυτά που έχω κι ας είναι λίγα. Το κοριτσάκι είναι καλό αλλά εσύ όχι, ελπίζω να σε άντεξει  ούτε εγώ ή ίδια δε σε αντέχω πια. Τίποτα και κανέναν δεν αντέχω πια δίπλα μου.