Κάποτε όταν ήμουν μικρή θεωρούσα το ημερολόγιο χαζό, ώσπου κάποτε έφτιαξα τούτον εδώ το διαδικτυακό ιστότοπο για να εκφράζω όσα σκεφτομαι και νιώθω. Όχι ότι έχουν νόημα για μερικούς αλλά εννοείται ότι το έκανα καθαρά για μένα.

Αλήθεια έχω 8 μήνες σχεδόν να γράψω, μήπως δεν είχα πράγματα να πώ? Είχα καλέ, πως δεν είχα και ευχάριστα και δυσάρεστα. Οι εξετάσεις που οριακά δεν πέρασα και μου κόστισαν, οι τέλειες καλοκαιρινές διακοπές σε ένα νησί που λάτρεψα (θα ακολουθήσει αφιέρωμα), η αλλαγή τμήματος και προισταμένου στη δουλειά με την νέα χρονιά και η ομαλοποίηση σε γενικές γραμμές του ωραρίου. Μετά από τόσα χρόνια βάρδιας σε Σαββατοκύριακα και αργίες δεν ήξερα τι να κάνω πλέον τα διήμερα. Ακόμα δεν ξέρω μερικές φορές, η αλήθεια είναι πως από τη μια έχω ευχαριστηθεί ξεκούραση διημέρου από την άλλη νιώθω ένα βάρος απεριόριστο.Τι τραγική ειρωνία ε? Εντάξει μην γκρινιάζω συνέχεια, έχω φάει κόλλημα με τους ποντιακούς χορούς και κάπως γεμίζω το Σάββατο. Η Κυριακή όμως δεν παλεύεται και πάντα από μικρούλα είχα ενα θεματάκι με την Κυριακή με έπιανε μια θλιψη που θα ξαναπήγαινα σχολείο.Γι αυτό μάλλον διάβαζα πάντα τελευταία στιγμή Κυριακή μεσημεροαπόγευμα μην πω βράδυ. Από μικρή είχα και το στοιχείο της αναβλητικότητας και με ακολουθεί λιγάκι. Το δουλεύω όμως κάποιες φορές με μεγάλη επιτυχία αλλά όχι πάντα.

Ένα άλλο στοιχείο μου πολύ αρνητικό είναι το ότι κολλάω στο παρελθόν, μπορώ κυριολεκτικά να βυθιστώ σε αυτό και να καταστρέψω ότι ευκαιρίες προκύπτουν. Δεν το κάνω επειδή το θέλω αλλά μου βγαίνει και δεν ξέρω πως να πολεμήσω με αυτό το τέρας της στασιμότητας, αν και δεν μου αρέσει η στασιμότητα μάλλον την προτιμώ γιατί δεν μου αρέσουν και πολύ οι αλλαγές. Όλα θέλουν την προσπάθειά τους, το καλό είναι ότι προσαρμόστηκα σχετικά γρήγορα στα νέα δεδομένα.Τώρα με το νέο ωράριο κάνω λίγο περισσότερα πράγματα για μένα, τα μαθήματά μου πιο τακτικά,  τους χορούς, τις εξόδους με τα παιδιά από το προηγούμενο τμήμα (ΨΙΤ Γιάννη μου χρωστάς ένα Brunch εκεί που είχαμε πάει στη θάλασσα την πρώτη φορά που βγήκαμε). Μια βόλτα στη θάλασσα ακόμα κι αν αυτή είναι μέσα στο καταχείμωνο κι έχει φουρτούνα σε ηρεμεί και σου καθαρίζει το μυαλό. Κι η αλήθεια είναι ότι πάντα το μυαλό μου είναι απασχολημένο με  το σπίτι και με άλλα πολλά που με κουρλαίνουν. Αυτό που έχει νόημα είναι να σε καταλαβαίνουν απόλυτα χωρίς να λες και πολλά.Να βουτάς το χέρι της και το αυτοκίνητο και να την πηγαίνεις στη θάλασσα να ηρεμεί κι ας μην σου πει όλα αυτά που έχει, θα τα καταλάβεις μόνος σου από τις σιωπές της κι από τα βλέμματα της.Και που ξέρεις, αν έχεις υπομονή μπορεί  στην 100η βόλτα στη θάλασσα να σου πει το κάτι παραπάνω..........

Και τώρα το μυαλό μου πέταξε σε αυτό το κομμάτι και δεν το βλέπω να κοιμάμαι αν δεν το ακούσω καμιά 30αρια φορές. Πάμε μωρή κατάθλιψηηηηηηηηηηηηηη!!!!!!!!

Τι να το κάνω που σου παίρνω δυο φιλιά στα κλεφτά

Τι να το κάνω

Τι να το κάνω που σκορπάει κάθε ματιά μια φωτιά

Τι να το κάνω

Σε κάθε όνειρο νομίζω πως σε πιάνω και όταν βρισκόμαστε σε χάνω Τι να το κάνω

Εγώ θέλω να σε έχω σε αυτήν τη ζωή και από τον εαυτό μου πιο πάνω

να μπορείς να δεις ανά πάσα στιγμή πως για σένα μπορώ να πεθάνω

Που σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς τι να το κάνω

Σου απαγορεύεται , δεν μου επιτρέπεται το κάτι παραπάνω

Τι να το κάνω που χτυπάει δυνατά η καρδιά τι να το κάνω

Τι να το κάνω που σου κλέβω μια αγκαλιά στα κλεφτά Τι να το κάνω

Σε κάθε όνειρο νομίζω πως σε πιάνω και όταν βρισκόμαστε σε χάνω

Τι να το κάνω