Ελεύθερο ΒΗΜΑ
Δώσε μου μια νύχτα να σου πω, δωσε μου μια νύχτα να σου γράψω...
Δώσε μου μια νύχτα να σου πω, δωσε μου μια νύχτα να σου γράψω...
28 Ιανουαρίου 2007, 21:12
Η γενιά, που έζησε τα πάντα.
Από μένα...
Είμαστε η γενιά (±40), που έζησε (εκτός από πόλεμο) τα πάντα. Αυτό από μόνο του δε λέει και πολλά.
Για την ακρίβεια, είμαστε η γενιά που έζησε όλων των ειδών τις εξελίξεις σε όλους τους τομείς της ζωής. Όταν ανοίξαμε τα μάτια μας στη ζωή, κάποιοι από μας δεν είχαμε νερό στο σπίτι μας, δεν είχαμε ηλεκτρικό και να μη μιλήσω για τηλέφωνο. Σχεδόν όλα φτάσανε μαζί.
Θυμάμαι που κοιτούσαμε το τηλέφωνο σαν η αγελάδα το τρένο.
Κάποιοι από 'μας μπορεί να τρέχανε να κρυφτούνε κιόλας όταν χτυπούσε.
Αν αρρώσταινε κάποιος τα πράγματα ήταν δύσκολα, τα μέσα μεταφοράς υποτυπώδη και τα νοσοκομεία...
Τώρα έχουμε τα πάντα. Μέσα σε τριάντα χρόνια οι εξελίξεις ήταν τόσο γρήγορες, που εύκολα θα τις χαρακτήριζα βίαιες για την παιδική, εφηβική και μετά εφηβική ηλικία μας.
Κάποια στιγμή, όταν αποκτήσαμε τηλεόραση την κλείναμε όταν "το έργο" είχε "σκοτωμούς" για να μη σκοτωθεί ο κόσμος, ενώ μερικά χρόνια αργότερα η εικόνα της χρησιμοποιώντας τηλεφωνικά κυκλώματα βοηθά να γίνονται εγχειρήσεις από απόσταση!
Όταν σπούδαζα υπήρχαν κάποιοι οργανισμοί που ερχόταν σε επαφή με νέους, μέσα από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, συλλέγοντας διευθύνσεις και προτιμήσεις (σε μια έντυπη φόρμα) και μετά στέλνανε τη διεύθυνσή σου σε όσα άτομα παγκοσμίως είχαν τις ίδιες ή περίπου ίδιες προτιμήσεις. Αντίστοιχα στέλνανε σε σένα όσες διευθύνσεις πιθανώς σε ενδιέφεραν.
Μ’ αυτόν τον τρόπο ερχόμαστε σε επαφή με άλλα συνομήλικα άτομα από όλο τον κόσμο (φυσικά στα Αγγλικά).
Σήμερα επικοινωνώ, με τον φίλο μου, τότε συμφοιτητή και σύντροφο στην παγκόσμια αλληλογραφία, τον Μωχάμαντ στα περίχωρα της Νέας Υόρκης με ήχο και εικόνα. Μερικές φορές τον “συναντώ” και σ’ ένα χωριό, φτιαγμένο από χώμα, στη δυτική όχθη του Νείλου κάπου στο Σουδάν
Περάσαμε από τα σήματα καπνού στη μετάδοση δεδομένων με τη σκέψη.
Όπως πάντα όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά. Η άρση της ιδιωτικότητας είναι ένα τμήμα της άλλης πλευράς. Με ελάχιστο και φτηνό εξοπλισμό, κάποιος που γνωρίζει λίγα πράγματα από Η/Υ μπορεί να γνωρίζει, στην καλύτερη περίπτωση, τις συνήθειές μας και τον τρόπο ζωής μας και στη χειρότερη να μας καταστρέψει οικονομικά, ηθικά, κοινωνικά ή ότι άλλο σκεφτεί ένας κακόβουλος νους.
Πιστεύω πως τέτοιες έντονες αλλαγές, δεν θα συμβούν στις γενιές που έρχονται. Η επόμενη μεγάλη αλλαγή, νομίζω, θα είναι και η τελευταία που θα ζήσει ο πλανήτης γη.
Ο Αϊνστάϊν, όταν ρωτήθηκε για τα όπλα που θα χρησιμοποιηθούν στον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, απάντησε πως αυτό είναι κάτι που δεν το γνωρίζει.
Ήταν, όμως, βέβαιος πως ο τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος θα γίνει με ρόπαλα.
Κουράγιο, που λένε κι οι φίλοι μας οι Ιταλοί και μη ξεχνάτε πως η ζωή είναι ωραία.
----------------------------------------
Η εικόνα είναι από (σπανιότατη) εγχείρηση σε έμβρυο μέσα στον αμνιακό σάκο κατά την οποία το έμβρυο πιάνει το δάχτυλο του γιατρού.
----------------------------------------
Καλά να περνάτε.
3 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
15 Ιανουαρίου 2007, 21:40
Θυμάμαι συχνά τον παππού μου…
Από μένα...
Τον θυμάμαι μ’ ένα διαφορετικό τρόπο, σε σχέση με άλλα πράγματα. Έκανε κινήσεις, που στα παιδικά μάτια μου φάνταζαν απλές και ίσως χωρίς νόημα.
Περπατούσε στους δρόμους του χωριού και ανάμεσα στα κτήματα μας και συχνά στεκόταν κι ακουμπούσε για λίγο τους μεγάλους, χοντρούς, πέτρινους τοίχους που χώριζαν τις ιδιοκτησίες ή τους αναβαθμούς, αγναντεύοντας το άπειρο.
Όταν βρισκόταν μέσα σε κάποιο περιβόλι ή σε κάποιο αμπέλι, χάϊδευε, με τα χοντρά χέρια του, τους κορμούς των δέντρων και τα κλαδιά.
Στο άρμεγμα γύριζε την γκλίτσα ανάποδα κι έπιανε τα ζωηρά πρόβατα ή τα κατσίκια, από τα πόδια, με το κεφάλι της γκλίτσας και τα έφερνε κοντά στο καρδάρι.
Όταν πλέον χάθηκε ο παππούς, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα οι τοίχοι μέσα στα κτήματά μας έπεσαν. Κανείς άλλος δεν σταματούσε, για να ακουμπήσει στους τοίχους και να αγναντέψει το άπειρο. Προφανώς δεν είχαν το χρόνο. Η απουσία του ανθρώπου, που ακουμπούσε απλά ή μπορεί και να ίσιωνε κάποια πέτρα στον τοίχο, διατηρώντας τον μονίμως σε κάποιου είδους ισορροπία, είναι περισσότερο από εμφανής. Προσωπικά πιστεύω πως ο παππούς, με την αφή, επικοινωνούσε με τα στοιχεία του τοίχου και τα διατηρούσε σε συνοχή, η οποία έπαψε να υπάρχει μαζί με τον παππού, ο οποίος αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα της.
Μέσα στα περιβόλια και στα αμπέλια, ο παππούς, τελικά έξαινε με τα χέρια του τους κορμούς αφαιρώντας από πάνω τους νεκρά κομμάτια φλούδας ή και διάφορα παράσιτα, βοηθώντας τα με αυτό τον απλό τρόπο, να μην αρρωσταίνουν και να αναπτύσσονται σωστά.
Στο άρμεγμα, σκάλωνε το κεφάλι της γκλίτσας επιδέξια στις αρθρώσεις των ζώων, χωρίς να τα πονά ή να τα τραυματίζει. Μετά από τον παππού, οι επίδοξοι βοσκοί δεν έπιαναν σωστά τα ζώα, με αποτέλεσμα να τα ρίχνουν κάτω, να τα σέρνουν στις πλάκες και να αυξάνονται γρήγορα τα κουτσά και βρώμικα ζώα. Αντίστοιχα άρχισε να μειώνεται η ποσότητα και η ποιότητα των προϊόντων, όπως και το μέγεθος του κοπαδιού.
Τελικά έκανε ένα σωρό πράγματα που δεν καταλάβαινα τότε κι αυτά που ανέφερα πιο πάνω είναι ένα πολύ μικρό παράδειγμα. Νομίζω όμως, πως κατάλαβα τι έκανε μεγαλώνοντας, μόνο και μόνο, επειδή τον είχα δει, τυχαία ίσως, να τα κάνει.
Μαζί μ’ αυτό, όμως, κατάλαβα το σημαντικότερο. Κατάλαβα γιατί σιγά σιγά ή και γρήγορα σε πολλές περιπτώσεις σε διάστημα μιας ή δύο γενεών, χάθηκαν τα περισσότερα «μυστικά» της ζωής και της τέχνης σε όλα τα επίπεδα και δεν πέρασαν στις επόμενες γενιές, όπως ανέκαθεν συνέβαινε.
Γιατί, ο παππούς μου, όπως και οι περισσότεροι παππούδες, δεν μας έμαθαν όλα αυτά που ήξεραν;
Πιστεύω πως η εξήγηση είναι η εξής:
Όλα αυτά τα «μυστικά», περνούσαν από γενιά σε γενιά «δια ζώσης» και όχι μέσα από κάποιου είδους διδασκαλία. Αυτό προϋποθέτει τη συμμετοχή του μαθητή, δηλαδή να ακολουθεί ο «νέος» τον «παλιό» και να αντιγράφει τις κινήσεις του μέχρι να του γίνουν συνήθεια. Φυσικά, και σ’ αυτή την περίπτωση, η ποιότητα του «δασκάλου» και του «μαθητή», προδικάζουν το τελικό αποτέλεσμα.
Επίσης προϋποθέτει πως η εξελίξεις στους κανόνες της ζωής και των τεχνών, είναι αργές, σε βαθμό που να αφομοιώνονται από τους ρυθμούς της ζωής. Αυτό πρακτικά σημαίνει, πως θα πρέπει να αφομοιώσουν τις αλλαγές οι μεγαλύτεροι, να διαμορφώσουν πρακτικές και μεθόδους για την εφαρμογή τους, για να μπορούν στη συνέχεια να μεταφέρουν τις αλλαγές αυτές στους νεότερους. Χρονικά μπορεί να απαιτείται και μια δεκαετία για να ενσωματωθεί μια αλλαγή ή μια ομάδα αλλαγών, μπορεί και περισσότερο.
Στις τελευταίες γενιές και μιλάω από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά, οι εξελίξεις σε όλους τους τομείς ήταν ραγδαίες και συχνά απαιτούσαν άμεση προσαρμογή.
Είναι λογικό, πως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, ήταν αδύνατο να προσαρμοστούν. Το σημαντικότερο όμως, είναι, το ότι δεν κατάλαβαν πως πλέον δεν μπορούσαν να μεταφέρουν αυτά που ήξεραν, μέσα από τους δρόμους της μίμησης και της παράλληλης εργασίας.
Έπρεπε να τα πουν με το στόμα ή να τα γράψουν. Για τον τρόπο όμως που εκείνοι μεγάλωσαν και έμαθαν τη ζωή, αυτό ήταν σχεδόν αδύνατο. Δεν μπορούσε ο απλός άνθρωπος να «μεταφράσει» σε ομιλούντα ή σε γραπτό λόγο, σε συμβουλές και υποδείξεις, αυτό που ενστικτωδώς ζούσε.
Το αποτέλεσμα είναι αυτό που περιγράφεται πιο πάνω. Έπεσαν οι τοίχοι , μαράζωσαν τα δέντρα και τα φυτά, μειώθηκαν τα κοπάδια, που όσο απλά κι αν ακούγονται, αποτελούν τη ραχοκοκαλιά, του συγκεκριμένου τρόπου ζωής.
Μαζί μ’ αυτά, άρχισαν να χάνονται και τα έθιμα, απαραίτητο συστατικό της ζωής και της κουλτούρας ενός λαού και πιο συγκεκριμένα ο θεματοφύλακας του θεσμού της οικογένειας.
Από το σημείο αυτό και μετά αρχίζει ο εκφυλισμός αυτού του τρόπου ζωής. Κάποια στιγμή θα εξαφανιστεί και από τους τελευταίους θύλακες (μικρά και απομακρυσμένα χωριά), όπου φιλοξενείται ως επί το πλείστον από ηλικιωμένους.
Έχει ήδη ανατείλει ένας νέος τρόπος ζωής όπου όλα βασίζονται στην άμεση μετάδοση της πληροφορίας, των γνώσεων, των πρακτικών και των μεθόδων. Αυτά που δεν πρόλαβαν να μας μεταδώσουν οι παλιότεροι χάνονται.
Υπάρχει παρόλα, αυτά μεγάλος όγκος πληροφοριών, γνώσεων, πρακτικών και μεθόδων ακόμα, που βρίσκεται σε χρήση και που μπορεί να είναι χρήσιμος και στο μέλλον.
Εν κατακλείδι
Θα πρέπει όσοι κατέχουν αυτές τις γνώσεις με κάθε τρόπο να τις μεταφράσουν σε συμβουλές και υποδείξεις, ώστε σε μικρό πραγματικό χρόνο να μεταφερθούν στις επόμενες γενιές.
Επίσης θα πρέπει οι νεότεροι να αναζητήσουν τη γνώση αυτή και να μην περιμένουν παθητικά τη μεταφορά της από τους παλιότερους. Ακόμη οι νεότεροι θα πρέπει να ξανά-ανακαλύψουν τα πεδία εκείνα, στον σημερινό τρόπο ζωής μας, στα οποία έχουν εφαρμογή πολλές από αυτές τις γνώσεις, ώστε να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη και σαφώς πιο ανθρώπινη.
-------------------
Καλά να περνάτε.
2 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Η γενιά, που έζησε τα πάντα.
Από μένα...
Είμαστε η γενιά (±40), που έζησε (εκτός από πόλεμο) τα πάντα. Αυτό από μόνο του δε λέει και πολλά.
Για την ακρίβεια, είμαστε η γενιά που έζησε όλων των ειδών τις εξελίξεις σε όλους τους τομείς της ζωής. Όταν ανοίξαμε τα μάτια μας στη ζωή, κάποιοι από μας δεν είχαμε νερό στο σπίτι μας, δεν είχαμε ηλεκτρικό και να μη μιλήσω για τηλέφωνο. Σχεδόν όλα φτάσανε μαζί.
Θυμάμαι που κοιτούσαμε το τηλέφωνο σαν η αγελάδα το τρένο.
Κάποιοι από 'μας μπορεί να τρέχανε να κρυφτούνε κιόλας όταν χτυπούσε.
Αν αρρώσταινε κάποιος τα πράγματα ήταν δύσκολα, τα μέσα μεταφοράς υποτυπώδη και τα νοσοκομεία...
Τώρα έχουμε τα πάντα. Μέσα σε τριάντα χρόνια οι εξελίξεις ήταν τόσο γρήγορες, που εύκολα θα τις χαρακτήριζα βίαιες για την παιδική, εφηβική και μετά εφηβική ηλικία μας.
Κάποια στιγμή, όταν αποκτήσαμε τηλεόραση την κλείναμε όταν "το έργο" είχε "σκοτωμούς" για να μη σκοτωθεί ο κόσμος, ενώ μερικά χρόνια αργότερα η εικόνα της χρησιμοποιώντας τηλεφωνικά κυκλώματα βοηθά να γίνονται εγχειρήσεις από απόσταση!
Όταν σπούδαζα υπήρχαν κάποιοι οργανισμοί που ερχόταν σε επαφή με νέους, μέσα από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, συλλέγοντας διευθύνσεις και προτιμήσεις (σε μια έντυπη φόρμα) και μετά στέλνανε τη διεύθυνσή σου σε όσα άτομα παγκοσμίως είχαν τις ίδιες ή περίπου ίδιες προτιμήσεις. Αντίστοιχα στέλνανε σε σένα όσες διευθύνσεις πιθανώς σε ενδιέφεραν.
Μ’ αυτόν τον τρόπο ερχόμαστε σε επαφή με άλλα συνομήλικα άτομα από όλο τον κόσμο (φυσικά στα Αγγλικά).
Σήμερα επικοινωνώ, με τον φίλο μου, τότε συμφοιτητή και σύντροφο στην παγκόσμια αλληλογραφία, τον Μωχάμαντ στα περίχωρα της Νέας Υόρκης με ήχο και εικόνα. Μερικές φορές τον “συναντώ” και σ’ ένα χωριό, φτιαγμένο από χώμα, στη δυτική όχθη του Νείλου κάπου στο Σουδάν
Περάσαμε από τα σήματα καπνού στη μετάδοση δεδομένων με τη σκέψη.
Όπως πάντα όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά. Η άρση της ιδιωτικότητας είναι ένα τμήμα της άλλης πλευράς. Με ελάχιστο και φτηνό εξοπλισμό, κάποιος που γνωρίζει λίγα πράγματα από Η/Υ μπορεί να γνωρίζει, στην καλύτερη περίπτωση, τις συνήθειές μας και τον τρόπο ζωής μας και στη χειρότερη να μας καταστρέψει οικονομικά, ηθικά, κοινωνικά ή ότι άλλο σκεφτεί ένας κακόβουλος νους.
Πιστεύω πως τέτοιες έντονες αλλαγές, δεν θα συμβούν στις γενιές που έρχονται. Η επόμενη μεγάλη αλλαγή, νομίζω, θα είναι και η τελευταία που θα ζήσει ο πλανήτης γη.
Ο Αϊνστάϊν, όταν ρωτήθηκε για τα όπλα που θα χρησιμοποιηθούν στον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, απάντησε πως αυτό είναι κάτι που δεν το γνωρίζει.
Ήταν, όμως, βέβαιος πως ο τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος θα γίνει με ρόπαλα.
Κουράγιο, που λένε κι οι φίλοι μας οι Ιταλοί και μη ξεχνάτε πως η ζωή είναι ωραία.
----------------------------------------
Η εικόνα είναι από (σπανιότατη) εγχείρηση σε έμβρυο μέσα στον αμνιακό σάκο κατά την οποία το έμβρυο πιάνει το δάχτυλο του γιατρού.
----------------------------------------
Καλά να περνάτε.
3 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
15 Ιανουαρίου 2007, 21:40
Θυμάμαι συχνά τον παππού μου…
Από μένα...
Τον θυμάμαι μ’ ένα διαφορετικό τρόπο, σε σχέση με άλλα πράγματα. Έκανε κινήσεις, που στα παιδικά μάτια μου φάνταζαν απλές και ίσως χωρίς νόημα.
Περπατούσε στους δρόμους του χωριού και ανάμεσα στα κτήματα μας και συχνά στεκόταν κι ακουμπούσε για λίγο τους μεγάλους, χοντρούς, πέτρινους τοίχους που χώριζαν τις ιδιοκτησίες ή τους αναβαθμούς, αγναντεύοντας το άπειρο.
Όταν βρισκόταν μέσα σε κάποιο περιβόλι ή σε κάποιο αμπέλι, χάϊδευε, με τα χοντρά χέρια του, τους κορμούς των δέντρων και τα κλαδιά.
Στο άρμεγμα γύριζε την γκλίτσα ανάποδα κι έπιανε τα ζωηρά πρόβατα ή τα κατσίκια, από τα πόδια, με το κεφάλι της γκλίτσας και τα έφερνε κοντά στο καρδάρι.
Όταν πλέον χάθηκε ο παππούς, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα οι τοίχοι μέσα στα κτήματά μας έπεσαν. Κανείς άλλος δεν σταματούσε, για να ακουμπήσει στους τοίχους και να αγναντέψει το άπειρο. Προφανώς δεν είχαν το χρόνο. Η απουσία του ανθρώπου, που ακουμπούσε απλά ή μπορεί και να ίσιωνε κάποια πέτρα στον τοίχο, διατηρώντας τον μονίμως σε κάποιου είδους ισορροπία, είναι περισσότερο από εμφανής. Προσωπικά πιστεύω πως ο παππούς, με την αφή, επικοινωνούσε με τα στοιχεία του τοίχου και τα διατηρούσε σε συνοχή, η οποία έπαψε να υπάρχει μαζί με τον παππού, ο οποίος αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα της.
Μέσα στα περιβόλια και στα αμπέλια, ο παππούς, τελικά έξαινε με τα χέρια του τους κορμούς αφαιρώντας από πάνω τους νεκρά κομμάτια φλούδας ή και διάφορα παράσιτα, βοηθώντας τα με αυτό τον απλό τρόπο, να μην αρρωσταίνουν και να αναπτύσσονται σωστά.
Στο άρμεγμα, σκάλωνε το κεφάλι της γκλίτσας επιδέξια στις αρθρώσεις των ζώων, χωρίς να τα πονά ή να τα τραυματίζει. Μετά από τον παππού, οι επίδοξοι βοσκοί δεν έπιαναν σωστά τα ζώα, με αποτέλεσμα να τα ρίχνουν κάτω, να τα σέρνουν στις πλάκες και να αυξάνονται γρήγορα τα κουτσά και βρώμικα ζώα. Αντίστοιχα άρχισε να μειώνεται η ποσότητα και η ποιότητα των προϊόντων, όπως και το μέγεθος του κοπαδιού.
Τελικά έκανε ένα σωρό πράγματα που δεν καταλάβαινα τότε κι αυτά που ανέφερα πιο πάνω είναι ένα πολύ μικρό παράδειγμα. Νομίζω όμως, πως κατάλαβα τι έκανε μεγαλώνοντας, μόνο και μόνο, επειδή τον είχα δει, τυχαία ίσως, να τα κάνει.
Μαζί μ’ αυτό, όμως, κατάλαβα το σημαντικότερο. Κατάλαβα γιατί σιγά σιγά ή και γρήγορα σε πολλές περιπτώσεις σε διάστημα μιας ή δύο γενεών, χάθηκαν τα περισσότερα «μυστικά» της ζωής και της τέχνης σε όλα τα επίπεδα και δεν πέρασαν στις επόμενες γενιές, όπως ανέκαθεν συνέβαινε.
Γιατί, ο παππούς μου, όπως και οι περισσότεροι παππούδες, δεν μας έμαθαν όλα αυτά που ήξεραν;
Πιστεύω πως η εξήγηση είναι η εξής:
Όλα αυτά τα «μυστικά», περνούσαν από γενιά σε γενιά «δια ζώσης» και όχι μέσα από κάποιου είδους διδασκαλία. Αυτό προϋποθέτει τη συμμετοχή του μαθητή, δηλαδή να ακολουθεί ο «νέος» τον «παλιό» και να αντιγράφει τις κινήσεις του μέχρι να του γίνουν συνήθεια. Φυσικά, και σ’ αυτή την περίπτωση, η ποιότητα του «δασκάλου» και του «μαθητή», προδικάζουν το τελικό αποτέλεσμα.
Επίσης προϋποθέτει πως η εξελίξεις στους κανόνες της ζωής και των τεχνών, είναι αργές, σε βαθμό που να αφομοιώνονται από τους ρυθμούς της ζωής. Αυτό πρακτικά σημαίνει, πως θα πρέπει να αφομοιώσουν τις αλλαγές οι μεγαλύτεροι, να διαμορφώσουν πρακτικές και μεθόδους για την εφαρμογή τους, για να μπορούν στη συνέχεια να μεταφέρουν τις αλλαγές αυτές στους νεότερους. Χρονικά μπορεί να απαιτείται και μια δεκαετία για να ενσωματωθεί μια αλλαγή ή μια ομάδα αλλαγών, μπορεί και περισσότερο.
Στις τελευταίες γενιές και μιλάω από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά, οι εξελίξεις σε όλους τους τομείς ήταν ραγδαίες και συχνά απαιτούσαν άμεση προσαρμογή.
Είναι λογικό, πως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, ήταν αδύνατο να προσαρμοστούν. Το σημαντικότερο όμως, είναι, το ότι δεν κατάλαβαν πως πλέον δεν μπορούσαν να μεταφέρουν αυτά που ήξεραν, μέσα από τους δρόμους της μίμησης και της παράλληλης εργασίας.
Έπρεπε να τα πουν με το στόμα ή να τα γράψουν. Για τον τρόπο όμως που εκείνοι μεγάλωσαν και έμαθαν τη ζωή, αυτό ήταν σχεδόν αδύνατο. Δεν μπορούσε ο απλός άνθρωπος να «μεταφράσει» σε ομιλούντα ή σε γραπτό λόγο, σε συμβουλές και υποδείξεις, αυτό που ενστικτωδώς ζούσε.
Το αποτέλεσμα είναι αυτό που περιγράφεται πιο πάνω. Έπεσαν οι τοίχοι , μαράζωσαν τα δέντρα και τα φυτά, μειώθηκαν τα κοπάδια, που όσο απλά κι αν ακούγονται, αποτελούν τη ραχοκοκαλιά, του συγκεκριμένου τρόπου ζωής.
Μαζί μ’ αυτά, άρχισαν να χάνονται και τα έθιμα, απαραίτητο συστατικό της ζωής και της κουλτούρας ενός λαού και πιο συγκεκριμένα ο θεματοφύλακας του θεσμού της οικογένειας.
Από το σημείο αυτό και μετά αρχίζει ο εκφυλισμός αυτού του τρόπου ζωής. Κάποια στιγμή θα εξαφανιστεί και από τους τελευταίους θύλακες (μικρά και απομακρυσμένα χωριά), όπου φιλοξενείται ως επί το πλείστον από ηλικιωμένους.
Έχει ήδη ανατείλει ένας νέος τρόπος ζωής όπου όλα βασίζονται στην άμεση μετάδοση της πληροφορίας, των γνώσεων, των πρακτικών και των μεθόδων. Αυτά που δεν πρόλαβαν να μας μεταδώσουν οι παλιότεροι χάνονται.
Υπάρχει παρόλα, αυτά μεγάλος όγκος πληροφοριών, γνώσεων, πρακτικών και μεθόδων ακόμα, που βρίσκεται σε χρήση και που μπορεί να είναι χρήσιμος και στο μέλλον.
Εν κατακλείδι
Θα πρέπει όσοι κατέχουν αυτές τις γνώσεις με κάθε τρόπο να τις μεταφράσουν σε συμβουλές και υποδείξεις, ώστε σε μικρό πραγματικό χρόνο να μεταφερθούν στις επόμενες γενιές.
Επίσης θα πρέπει οι νεότεροι να αναζητήσουν τη γνώση αυτή και να μην περιμένουν παθητικά τη μεταφορά της από τους παλιότερους. Ακόμη οι νεότεροι θα πρέπει να ξανά-ανακαλύψουν τα πεδία εκείνα, στον σημερινό τρόπο ζωής μας, στα οποία έχουν εφαρμογή πολλές από αυτές τις γνώσεις, ώστε να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη και σαφώς πιο ανθρώπινη.
-------------------
Καλά να περνάτε.
2 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Συγγραφέας
rigas
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ
Ποιητής - Μηχανολόγος Μηχανικός
από ΙΩΑΝΝΙΝΑ
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/rigas
Tags
Επίσημοι αναγνώστες (5)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blogΓίνε επίσημος αναγνώστης!
Πρόσφατα...
Δημοφιλέστερα...
Αρχείο...
Φιλικά Blogs
Links
rigas
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ
Ποιητής - Μηχανολόγος Μηχανικός
από ΙΩΑΝΝΙΝΑ
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/rigas
Λίγο από μένα, λίγο από μουσική κι ότι πάρω από 'σας ...
Tags
Classical Guitar Consert Posters Music Art Playlist Από μένα... Βιογραφίες Εμείς & οι άλλοι... Εντός και επί τα αυτά... Κόσμος Κόσμος... Λίγο από μουσική... Παλιά Διαφήμιση Παλιά Διαφήμιση Δίσκου Παρουσίαση δίσκου Φωτογραφία
Επίσημοι αναγνώστες (5)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blogΓίνε επίσημος αναγνώστης!
Πρόσφατα...
- Κάτι, κάπου, κάπως...
- Andrés Segovia - Guitar Masterpieces
- Καλημέρα
- Έκλειψη Ηλίου & Τέχνη (Solar Eclipse 2015)
- Art on Dark Side
- Joe Cocker
- Summer in the city
- Jim Morrison
Δημοφιλέστερα...
- Economist Οκτωβρίου
- Μ ύ κ ο ν ο ς
- Είναι κάτι μέρες...
- Θεϊκό.
- Μια εφτάχρονη πιτσιρίκα...
- Ασφάλεια σε πρώτο πλάνο
- Κρύο, ...πολύ κρύο.
- Να 'τανε το '21
Αρχείο...
Φιλικά Blogs
Links
- MusicHeaven - Μουσική Κοινότητα
- MusicHeaven Blogs
- ΣΧΗΜΑ - Στάθης Χούλιαρης
- ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΕΡΙΩΝΗΣ
- Νεκταρία Καραντζή
- Νίκος Παπαδιώτης & OPUS4
- Formula 1 (σε άπταιστα Ελληνικά)
- Αμαλία Καλυβινού
- Οι "τζέδες" στο διαδίκτυο
- ROTARY International
- 100 Φωτογραφίες που άλλαξαν τον κόσμο
- Foko (σαν να λέμε κιθάρα)
- Είμαστε τόσο διαφορετικοί ;;;
- Αρ Γιου Σίριους? (σκέφτομαι άρα υπάρχω)
- Φωτογραφία (αυτό είναι αρχείο!)
- ΑΝΤΑΡΚΤΙΚΗ
- Γιώργος Γάκης & the Troublemakers
- Blue9 Studios
- Rock Pages
- Νίκος Δήμου
- Will -o- the wisp
- "Αντέπτο"