Είναι κάτι μέρες, συχνά ίσως και εβδομάδες ή και μήνες, που αυτό που ζεις δεν σου σφήνει περιθώρια "και" για κάτι άλλο.

Άσχετα με το αν σε γεμίζει ή όχι, αν σε χαροποιεί ή σε θλίβει, ή ακόμη αν το θέλεις ή όχι.

"Μόνο εγώ κι εσύ σε μια βουβή ταινία,

μόνο εγώ κι εσύ, δυο ξεχασμένα πλοία

μόνο εγώ κι εσύ, μαζί σε μια θάλασσα άδεια

μόνο εγώ κι εσύ, υπάρχω μονάχα για σένα τα βράδυα"

Το σίγουρο είναι πως δεν το θέλεις, όπως και πολλά άλλα, ιδρώνεις τα βράδυα και δεν ξέρεις γιατί ή μήπως δεν θέλεις να το πιστέψεις, το πρωί ό καφές σου αφήνει άλλη γεύση και μόνο η προσμονή πως ρόδα είναι και γυρίζει...

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Το ξέρω πως από συνέπεια (όσο αφορά το blog μου) δεν πάω καλά.

Το ότι, όλοι εσείς που "περνάτε" από 'δω, δεν με μαλώνετε σημαίνει για μένα πως όλοι περνάμε το λούκι της ισοροπίας μεταξύ του "μπορώ" και του "θέλω" και συνεπώς υπάρχει αποδοχή και υπομονή.

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Μέσα στον μήνα που διανύουμε ίσως να λήξει και το θέμα των 300+ ποιημάτων μου, είτε από manager, είτε από εκδοτικό οίκο. Θα σας ενημερώσω.

Οι στίχοι είναι του Κώστα Αντύπα από το cd "Το λεοφωρείο της στιγμής"

Καλά να περνάτε.