Θα σας μεταφέρω έναν προβληματισμό και τις σκέψεις μου πάνω στο θέμα "Η Χρήση της Γλώσσας". Το ζήτημα αυτό ανακινήθηκε στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό, στην προσπάθειά μου να επικοινωνήσω με τον γιο μου (σχεδόν 21 μηνών), αλλά και στην προσπάθειά του, να επικοινωνήσει με μένα.

Προσπαθώ να του εξηγήσω κάτι και χρησημοποιώ για αυτό π.χ. 10 λέξεις. Μου το επαναλαμβάνει με 4 και ακριβώς το ίδιο νόημα (!?). Χρησιμοποιεί πάντα τη σωστή, μία, λέξη απ' αυτές που ξέρει για να περιγράψει αυτό που νιώθει. Δεν χρησιμοποιέι περίπλοκες στιχομυθίες και μεγάλες προτάσεις (εννοείται πως το λεξιλόγιό του, δεν του επιτρέπει κάτι τέτοιο) και αρκείται σε λίγες λέξεις που γνωρίζει για να επικοινωνήσει σωστά και περιεκτικά.

Με είχε απασχολήσει και στο παρελθόν το θέμα της γλώσσας. Τότε είχα καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα, αρκετά απ' τα οποία αναθεωρώ σήμερα και σας τα παραθέτω.

Θεωρώ πως γενικά μπορούμε να λέμε περισσότερα πράγματα με λιγότερες λέξεις .

Νομίζω πως όσο πιο περίπλοκα μιλάμε, τόσο λιγότερο γνωρίζουμε τη γλώσσα, με αποτέλεσμα να χρησημοποιούμε πολλές λέξεις για να πούμε ένα πράγμα, ενώ κάποιος που γνωρίζει καλά τη γλώσσα θα χρησιμοποιήσει τη σωστή λέξη για να πει το ίδιο.

Ένα πλούσιο λεξιλόγιο υπάρχει για να καλύπτουμε σωστά, κάθε λεκτική ανάγκη μας κι όχι για να χρησημοποιούμε κατ' ανάγκη όλες ή τις περισσότερες λέξεις του, προσπαθόντας να επιδείξουμε (συνήθως ανεπιτυχώς) την (αμφισβητούμενη) γνώση της γλώσσας που χρησημοποιούμε.

Για το τέλος άφησα το συμπέρασμα που μου άρεσε περισσότερο.

Όσο πιο πλούσια η γλώσσα τόσα περισσότερα συναισθήματα μπορεί να εκφράσει και άρα μπορούμε εύκολα να εξηγήσουμε κατά ένα μεγάλο μέρος τις διαφορές στον πολιτισμό διαφόρων λαών.

Αυτά τα λίγα είχα για σήμερα.

Καλά να περνάτε.

Θα ξεκινήσω κάπως έτσι...

Μια φορά κι έναν καιρό, ο άνθρωπος ανακάλυψε το internet. Έτσι απλά.

Το οποίον σημαίνει πως έφερε τους ανθρώπους πολύ κοντά μεταξύ τους. Μόνο ένα κλικ.

Αυτό σημαίνει πολλά.

Εν ολίγοις:

Σημαίνει πως σε ξέρω από παλιά, χαθήκαμε για κάποιο λόγο και τώρα έχουμε τη δυνατότητα να τα λέμε πάλι χάρη στο διαδίκτυο, όπως συμβαίνει με τον Μοχάμαντ, φίλο μου από το Σουδάν, που σπουδάζαμε μαζί και που όταν τελειώσαμε εκείνος έφυγε για την Αμερική.

Σημαίνει πως δεν σε ξέρω, σε γνωρίζω στο διαδίκτυο, και, ο κάθε ένας από εμάς δίνει στον άλλο τόσα όσα χρειάζονται ώστε ο ένας να μην ενοχλεί τον άλλο, ή απλά σεβόμαστε αμφότεροι κάποιους γραμμένους όπως και κάποιους άγραφους κανόνες της επικοινωνίας, σε άλλη περίπτωση η επικοινωνία διακόπτεται και δεν χάθηκε και τίποτε. Ή μήπως στο σημείο αυτό γίνεται εμφανές πως δεν είμαστε ικανοί να χρησημοποιήσουμε το αγαθό της επικοινωνίας;

Σημαίνει ακόμη πως δεν υπάρχουν προσωπικές σχέσεις με τη έννοια της φυσικής επαφής.

Και ερχόμαστε τώρα στην περίπτωση MusicHeaven.

Σε λίγο καιρό κλείνω ένα χρόνο ως ενεργό μέλος αυτής της κοινότητας. Και διαπιστώνω ότι:

Έφερε τους ανθρώπους που αγαπούν τη μουσική πολύ κοντά μεταξύ τους. Μόνο ένα κλικ. Δεν αποκλείεται κάποιοι από τα μέλη αυτής της κοινότητας να γνωριζόταν από "παλιά". Όμως μέσα στις δεκάδες ή και εκατοντάδες, ίσως, ενεργά μέλη, σίγουρα κάποιοι δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Συνυπάρχουν όμως αρμονικά και δεν περιορίζονται στην βασική επικοινωνία μόνο. Έχουν προχωρήσει στη δημιουργική επικοινωνία, στην διαρκή ενημέρωση σε πολλά ζητήματα, στην αναζήτηση μέσα από τον διάλογο, αλλά και στην διαρκή αναβάθμιση της απρόσωπης επικοινωνίας σε φυσική επαφή, με τη μορφή των συναντήσεων μελών σε διάφορες πόλεις.

Τα μέλη της κοινότητας αυτής δηλαδή, πήραν ένα κοινωνικό αγαθό (επικοινωνία) και το χρησημοποίησαν για καλό.

Μη ξεχνάμε πως πολλοί χρησημοποιούν αυτό το αγαθό για να κάνουν πολύ κακό.

Και ας κλείσουμε με την περίπτωση Βασίλειος (Ρήγας) Παπαγιάννης.

Σε σχεδόν ένα χρόνο συμμετοχής, έχω μοιραστεί μαζί σας ένα μεγάλο κομμάτι από μένα και μιλάω για τα τρία (μέχρι αυτή τη στιγμή) ποιήματά μου.

Έχω δεχθεί την κριτική και τα σχόλια όλων, χωρίς να διακρίνω οποιαδήποτε κακοπροαίρετη διάθεση. Αντιστοίχως έχω ασκήσει κριτική και έχω σχολιάσει τη "δουλειά" άλλων μελών.

Όλα αυτά γίναν χωρίς κανείς να με ρωτήσει αν είμαι πλούσιος ή φτωχός, κίτρινος ή κόκκινος, ψηλός ή κοντός, έτσι ή αλλιώς, πάνω ή κάτω, πέρα ή δώθε. Με αποδεχθήκαν όλοι έτσι απλά, όπως κι εγώ, βασιζόμενοι όλοι στο αιωρούμενο ένστικτο πως άτομα που ασχολούνται ή αγαπάνε τη μουσική δεν μπορούν παρά να φέρονται, σε προσωπικό ή σε κοινωνικό επίπεδο, "κάπως έτσι".

Ειλικρινά σας ευχαριστώ γι' αυτό το ταξίδι.

Είστε μια μεγάλη και καλή παρέα κι εύχομαι στην επόμενη συνάντηση να καταφέρω να είμαι εκεί για να σας το πω κι από κοντά.