Γελοιογραφία του Δημήτρη Πετσετίδη απο το ΑΝΤΙ 14-11-03

         ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ

Μετρώ τα όνειρα, τα θύματα, τη χίμαιρα
προσθέτω δύναμη απ'της καρδιάς το χτύπο
κάνω απλή αναγωγή στο σήμερα
κι αυτοί μου λένε...δεν εφάρμοσες τον τύπο.

Μου λένε...είσαι της σχολής του παρελθόντος
στατιστικές και ποσοστά σου διαφεύγουν
καθώς επίσης το αξίωμα του παρόντος
"ότι αρπάξουμε γιατί τα χρόνια φεύγουν".

Υ.Γ.
Πριν λίγο είδα το σκίτσο του Πετσετίδη κι αμέσως σκέφτηκα αυτό το τραγούδι μου.

Ξέρετε γιατί κόπηκε ο Νίκος Καββαδίας όταν έδωσε εξετάσεις στη σχολή εμποροπλοιάρχων; Ένας εξεταστής τον ρώτησε:

-Τον Καββαδία, το ναύαρχο του βασιλικού ναυτικού, τι τον έχετε;

-Χεσμένο!!!

"...Είμαι ευτυχής διότι ηδυνήθην να προσφέρω...τα λείψανα της μετρίας καταστάσεώς μου εις το θυσιαστήριον της πατρίδας...Δια τον αυτόν τούτον λόγον θέλει αποφεύγει και ήδη να δεχθή την προσδιοριζόμενην ποσότητα δια τα έξοδα του αρχηγού της Επικράτειας, απεχόμενος, εν όσω τα ιδιαίτερά μου χρηματικά μέσα μου εξαρκούν από το να εγγίσω μέχρι και οβολού τα δημόσια χρήματα προς την ιδίαν μου χρήσιν...

Αποστρέφομαι το να προμηθεύω εις τον εαυτόν μου τας αναπαύσεις του βίου, αι οποίαι προϋποθέτουν την ευπορίαν, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων, περικυκλωμένοι απο πλήθος ολόκληρον ανθρώπων βυθισμένων εις την εσχάτην αμηχανίαν...

Ελπίζω ότι όσοι εξ υμών συμμετάσχουν εις την κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ΄εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγους με τον βαθμόν του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ΄ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η κυβέρνησις εις την εξουσίαν της".

"Όταν αφού εκτύπησα πρώτον τας θύρας των μεγάρων των πλουσίων ηναγκάσθην κατόπιν να κτυπήσω και τας θύρας των πτωχών ζητώντας τον οβολόν τους...έπρεπε να ημπορώ να τους λέγω: Έδωσα πρώτος εγώ τα πάντα. Κανόνισα να μην εξοδεύσω δια τον εαυτόν μου και δια τον υπηρέτην μου περισσότερα από 60 φράγκα τον μήνα. Όλον τον άλλον μισθόν μου τον στέλνω στην Ελλάδα...".

"Ουδέποτε θα επιτρέψω στον εαυτόν μου βελτίωση της τροφής, παρά μόνον τότε όταν θα είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει ούτε ένα Ελληνόπουλο που να πεινάει..."

Τάδε έφη Καποδίστριας. Πούλησε ακόμα και τα έπιπλά του για να στηρίξει την επανάσταση κι έτσι αγόρασε ένα καράβι σιτάρι. Οι πλοιοκτήτες που ανέλαβαν το ναύλο ντράπηκαν τόσο που τελικά έστειλαν τρία καράβια. Τώρα όμως χάθηκε η ντροπή και οι σημερινοί πουλάνε και τα ασημικά της πατρίδας για τα ακριβά τους γούστα. Κι όσο θα συνεχίζεται η...'σιωπή των αμνών", χωρίς κανένα πρόβλημα αύριο θα πουλήσουν και το οικόπεδο.

Το 2005 κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα η αυτοβιογραφία του Bob Dylan με τίτλο "Η ζωή μου". τότε έδωσα μια συνέντευξη στη Βιβή Ζωγράφου, που δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη ΑΥΓΗ στις 6 Μαρτίου του 2005. Τη θυμήθηκα και την παραθέτω, με αφορμή την προβολή της ταινίας γύρω από τη ζωή του.

Β.Ζ.:-Ο Bob Dylan θεωρήθηκε ο εκφραστής της "οργισμένης" γενιάς του ΄60 στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Θ.Γ.:-Από τη μια το αγαπημένο παιδί του αμερικανικού συστήματος, ο Έλβις, να στρατεύεται με τυμπανοκρουσίες κι από τη Γερμανία (καταραμένη ξενιτιά) να γράφει τραγούδια για τη μαμά, κι από την άλλη, χιλιάδες νέοι, αρνητές στράτευσης, να καίνε δημόσια τις κυβερνητικές προσκλήσεις.

Από τη μια χιλιάδες νέοι να δραπετεύουν από τον παράδεισο για να μην πάνε στην κόλαση του Βιετνάμ κι από την άλλη η εθνοφρουρά να μπαίνει στα πανεπιστήμια, π.χ. Κολούμπια, και να κάνει ασκήσεις επί ζωντανών στόχων.

Τότε κι ο Dylan έγραφε τραγούδια για τη μαμά του, μόνο που έλεγε..."Όλα εντάξει, μάνα...μόνο που αιμορραγώ".

Β.Ζ.:-Την ίδια στιγμή η νεολαία της Ελλάδας πώς εισπράττει τον Dylan;Συνδέθηκε με πολιτικά αιτήματα της εποχής εκείνης στη χώρα μας;

Θ.Γ.:-Για την Ελλάδα, η δεκαετία του ΄60 ξεκίνησε ελπιδοφόρα με την εκλογή του Κέννεντυ. Το χάρηκαν οι Έλληνες, και στους πάγκους των πανηγυριών, δίπλα στα ζαχαρωμένα μήλα και στις ψεύτικες καρφίτσες, πουλούσαν πολύ όμορφα καδράκια με τη φωτογραφία του Τζων και της Τζάκι, που οι απλοί άνθρωποι τοποθετούσαν στην πιο ακριβή θέση του σπιτιού:στο εικονοστάσι. Για τα καφενεία και τα λεωφορεία υπήρχαν μεγαλύτερα κάδρα.

Οι Έλληνες πίστεψαν ότι κάτι θα άλλαζε προς το καλύτερο και, αν μη τι άλλο, πως από ΄δω και πέρα κανείς πρέσβης των ΗΠΑ δεν θα έμπαινε με το σορτσάκι στο γραφείο του πρωθυπουργού μας. Φρούδες ελπίδες...

ΣΙΑ, παλάτι, ΙΔΕΑ, καρφίτσα, αποστάτες να βυσσοδομούν και να στήνουν προβοκάτσιες, τα τρίκυκλα να αλωνίζουν κι ο γερο - Καραμανλής να απορεί..."Ποιός, επιτέλους, κυβερνάει αυτόν τον τόπο;". Ε, λοιπόν, η γενια του 114 δε θα μπορούσε ν συνδέσει τους αγώνες και τα όνειρά της με το αμερικάνικο τραγούδι διαμαρτυρίας.

Τα τραγούδια του Dylan και της Baez μπορεί να ακούγονταν με συμπάθεια και συγκίνηση κάποια στιγμή, σαν διάλειμμα, αλλά ως εκεί.

Εμείς ως λαός είχαμε τα δικά μας προβλήματα, αλλά και τους δικούς μας τρόπους έκφρασης. Οι ποιητές, στρατευμένοι και μη, εμψύχωναν το λαό με το λόγο και οι μουσικές (κυρίως του Μίκη) μετατρέπονταν από απλά και όμορφα λαϊκά τραγούδια σε αγωνιστικούς παιάνες.

Αυτός ο λαός στον τομέα της δημιουργίας ήταν αυτάρκης.

Εξάλλου το ροκ ως προϊόν εισαγωγής είχε συνδεθεί στη συνείδηση της πλειοψηφίας με το μήκος της αντιαισθητικής κόμης των Beatles και των Stones και οι νέοι, που γοητευμένοι ακολουθούσαν το παγκόσμιο ρεύμα αποκαλούνταν, από τους κάθε λογής "ορθόδοξους", περιφρονητικά, μαλλιάδες και γεγέδες.

Β.Ζ.:-Πόσο η ελληνική εκδοχή του τραγουδοποιού επηρεάστηκε από τον Dylan;

Θ.Γ.:-Ο πρώτος από τους Έλληνες τραγουδοποιούς που εμβάθυνε στο φαινόμενο Dylan ήταν ο Σαββόπουλος.Οι επιρροές είναι ορατές σε πολλά τραγούδια του και δεν αναφέρομαι σε αυτά που διασκεύασε επισήμως.

Για όσους, λοιπόν, από εμάς έψαχναν να βρουν έναν νέο τρόπο έκφρασης και ήθελαν να ξεφύγουν απο τη σιγουριά του...είμαστε δυο,είμαστε τρεις κι από την υπερβολική γλυκύτητα του Νέου Κύματος,ο λόγος και ο τρόπος του Σαββόπουλου ήταν καθοριστικός.Έγινε ο ενδιάμεσος και μπήκε ο Dylan στη ζωή μας.Απ' αυτά τα χρησιδάνεια,υπήρξαν άνθρωποι που ενοχλήθηκαν σφόδρα.Ας αναφέρω ένα μικρό περιστατικό.Αρχές του '71 συζητώ με έναν απο τους κορυφαίους Έλληνες συνθέτες (δεν αναφέρω το όνομα,διότι η συζήτηση ήταν ιδιωτική).

-Και ποιος συνθέτης σου αρέσει περισσότερο; με ρωτά,(προφανώς περίμενε να τον αναφέρω πρώτο).

-Ο Σαββόπουλος,του απαντώ αυθόρμητα.

-Ο Σαββόπουλος;Δεν ξέρω κανέναν Σαββόπουλο.Εγώ ξέρω τον Bobby Dylan.

Έμεινα άναυδος.Έχω πολλά να προσάψω στον κύριο Σαββόπουλο για την εν γένει πορεία του,αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα τον κατηγορήσω γιατί μέσα από το έργο του μας σύστησε τον κύριο Dylan.Την ίδια εποχή βέβαια και άλλοι μπαλανταδόροι παρουσίαζαν κομάτια του Dylan,όπως ο Σπύρος με τη Λήδα,οι Διόσκουροι (Βαγγέλης Γερμανόςκαι Βασίλης Ζαρούλιας)και οι αγαπημένοι και αξέχαστοι φίλοι μου Παύλος Σιδηρόπουλος και Παντελής Δεληγιαννίδης.Αλλά την επίσημη αντιπροσωπεία της DylanCorp εν Ελλάδι την είχε ο Σαββόπουλος.Οι επιρροές του Dylan πέρασαν και στη νέα γενιά και τραγουδοποιοί όπως ο Μίλτος Πσχαλίδηςκι ο Βασίλης Καζούλης μελέτησαν καλά το έργο του και πήραν πλούσια εφόδια για το δρόμο τους.Κάποια στιγμή,αυτά τα νέα παιδιά συναντήθηκαν επι σκηνής με τον Βαγγέλη Γερμανό και παρουσίασαν ένα υπέροχο πρόγραμμα στο ΜΕΤΡΟ. Κρίμα που το εγχείρημα δεν είχε συνέχεια.Θα τους πρότεινα στο μέλλον να συμπράξουν και πάλι,παρουσιάζοντας αποκλειστικά τραγούδια του Dylan.Είναι οι πλέον κατάλληλοι.

Β.Ζ.:-Εκτός απο το μουσικό του έργο,εσείς οι νέοι της εποχής εκείνης εκτιμήσατε εξίσου και την προσωπική στάση του Dylan,ως δημόσιο πρόσωπο αλλά και στην ιδιωτική του ζωή.Αυτά τα δύο τα θεωρούσατε άρρηκτα και δεμένα.

Θ.Γ.:-Ο Dylan δικαίως χαρακτηρίστηκε ως ο καλύτερος συνεχιστής της μεγάλης του Woody Guthry σχολής.Αυτό όμως αφορούσε το μεγάλο ποιητικό και μουσικό ταλέντο του.Και μόνον.Ως άτομο,με την αμφιλεγόμενη στάση του σε σημαντικές στιγμές,δημιούργησε ερωτηματικά και στοίχειωσε τη ζωή πολλών ανθρώπων που τον ήθελαν έτσι όπως τον γνώρισαν: αρνητή και όχι προσκυνητή.Να φοράει μπλουτζήν και μπότες και να πατάει σταθερά πάνω στη σκηνή των αντιπολεμικών φεστιβάλ κι όχι ντυμένο με φανταιζί κοστούμι, σα μέλος πλανόδιου τσίρκου, να τρεκλίζει ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια για να φιλήσει το χέρι του Πάπα. Και δεν είναι ότι φταίνε αυτοί που δε μεγάλωσαν.

Φταίει που κάποια στιγμή πίστεψαν πώς μοιράστηκαν το ίδιο όνειρο.

Φταίει που, οι ίδιες αιτίες που τους έκαναν τότε να θυμώσουν και να ενώσουν τις φωνές τους, υπάρχουν και σήμερα. Και πολύ χειρότερες μάλιστα.

Φταίει που η ζωή μας γέμισε με απάτες κι αυταπάτες.

Υ.Γ.

Αυτό το κείμενο το μετέφερα απο ένα blog που έχω στην ιστοσελίδα του Pathfinder, αλλά νομίζω πως η θέση του είναι εδώ. Στο ΜΗ.

Θανάσης Γκαϊφύλλιας.