ΒΙΕΤΝΑΜ ΓΙΕ-ΓΙΕ

Παρουσιάστηκα στρατιώτης τον Ιούλιο του 1968 κι αφού πέρασα από Τρίπολη, Κόρινθο, Χαϊδάρι, κατέληξα στο τάγμα « ανεπιθυμήτων » Εμμανουήλ Παπά στις Σέρρες. Εκεί η ζωή μου ήταν ένα μαρτύριο και πάνω στην απελπισία μου έστειλα ένα σημείωμα στη μουσική της μεραρχίας με τα προσόντα μου. Κλαρίνο για τη μπάντα και κιθάρα-τραγούδι για τη λέσχη των αξιωματικών. Για καλή μου τύχη ήθελαν τραγουδιστή και καθώς πλησίαζαν τα Χριστούγεννα και η ημέρα του πιο σημαντικού χορού της χρονιάς, με πήραν αμέσως απ’το κάτεργο κι έτσι βρέθηκα σ’ένα ανθρώπινο και πολιτισμένο περιβάλλον. Έγραψα στο σπίτι να μου στείλουν την κιθάρα μου και πολιτικά ρούχα αλλά επειδή δεν υπήρχε χρόνος με βόλεψαν οι συνάδελφοι. Άλλος παπούτσια, άλλος παντελόνι, πουκάμισο, ζακέτα και μια

ηλεκτρική κιθάρα κι έτσι τη βραδιά του μεγάλου χορού ήμουν πανέτοιμος για την παρθενική εμφάνισή μου στη λέσχη. Η φωταγωγημένη σάλα κατάμεστη από αξιωματικούς που φορούσαν τις επίσημες στολές με όλα τα παράσημα και στο πλάι τους οι κυρίες με τις τουαλέτες. Τα πάντα εκεί μέσα ήταν τακτοποιημένα σύμφωνα με την ιεραρχία. Πίσω οι χαμηλόβαθμοι και μπροστά-μπροστά στο πιο σημαντικό τραπέζι, καθόταν ο θεός ο ίδιος. Ο στρατηγός Ζαγοριανάκος με τους επιτελείς του. Ο υπολοχαγός Ζαχαρίας φορούσε σμόκιν και παπιγιόν και ως αρχιμουσικός φρόντιζε για το πρόγραμμα. Η ορχήστρα, δηλαδή ο Φίλιππος Παπαδόπουλος* στο αρμόνιο, ο Τάσος Χαμουρτιάδης, ο κιθαρίστας των Vikings, κι ένας ντράμερ, έπαιζαν μελωδίες του Γιώργου Κατσαρού, ενώ εγώ καθόμουν στην κουζίνα και περίμενα. Κάποια στιγμή άκουσα τον υπολοχαγό μου να με αναγγέλλει. «Και τώρα ένας στρατιώτης με την κιθάρα του, θα μας τραγουδήσει τραγούδια του Νέου Κύματος ». Ζώστηκα την κιθάρα μου και πήγα στο μικρόφωνο που ήταν ακριβώς μπροστά στο στρατηγό. Έπιασα ένα ΡΕ ματζόρε και απίστευτα ήρεμος άρχισα να τραγουδώ:

Στο Βιετνάμ πυρπόλησαν το ρύζι

Πυρπόλησαν το ρύζι

Στη Σαϊγκόν δεν μπόραγες να ζήσεις

Δε σου φτανε ο αέρας για να ζήσεις.

Τώρα κρυμμένος στο ποτάμι ανασαίνεις

Φο Μι Τσινχ ανασαίνεις

Ανασαίνεις με καλάμι με καλάμι...

Ο χρόνος σταμάτησε. Η εικόνα πάγωσε. Άκρα του τάφου σιωπή κι ο στρατηγός ανέκφραστος με κύταζε κατάματα προσπαθώντας να καταλάβει τι κάνω, ενώ εγώ απτόητος συνέχιζα το τραγούδι. Ο επιτελάρχης, ονόματι Πράσινος ( όνομα και πράμα) καθόταν δίπλα στο στρατηγό κι έγειρε κάτι να του πει, αλλά εκείνος χωρίς να πάρει τα μάτια του από πάνω μου, του έκανε νόημα να σωπάσει. Καμιά φορά το τραγούδι τελείωσε μέσα στη γενική βουβαμάρα κι άκουσα τον υπολοχαγό μου να μου ψιθυρίζει… «γρήγορα στη κουζίνα». Με ακολούθησε και είδα πως ήταν κάτωχρος και ιδρωμένος. «Τι ήταν αυτό που μ’έκανες; Θες να με καταστρέψεις; Γρήγορα στο λόχο». Τον λυπήθηκε η ψυχή μου γιατί ήταν ένας ευαίσθητος και καλός άνθρωπος. Το άλλο πρωί ήρθε ντυμένος με στολή εξόδου και διέταξε να κάνω το ίδιο κι εγώ, διότι έπρεπε να παρουσιαστούμε στο γραφείο του στρατηγού. Βαδίσαμε αμίλητοι προς τη Μεραρχία και σταθήκαμε προσοχή μπροστά στο Ζαγοριανάκο, έτοιμοι για τους κεραυνούς του.

-Τι ήταν αυτό που τραγούδησες χθές βράδυ;

-Τραγούδι του Νέου Κύματος στρατηγέ μου.

-Καλά, το Νέο Κύμα δεν έχει άλλα τραγούδια;

-Έχει, αλλά εγώ αυτά τραγουδώ.

-Όσο είσαι στρατιώτης, δεν θα ξαναπείς τέτοια τραγούδια. Κατανοητό;

-Μάλιστα στρατηγέ μου.

Μετά από μικρή σιωπή, ήρθε και η έκπληξη.

-Μπορώ να σου στέλνω το γιο μου τα απογεύματα να του μάθεις κιθάρα;

-Βεβαίως στρατηγέ μου.

-Μόνον πρόσεχε τι τραγούδια θα του μάθεις. Πηγαίνετε.

Στο δρόμο της επιστροφής ο υπολοχαγός είχε ξαναβρεί το χρώμα και τη φωνή του κι όλο έλεγε πως ο Θεός είχε βάλει το χέρι του. Δεν ξέρω πόσο ασχολήθηκε ο Θεός με την περίπτωσή μας, αυτό όμως που ξέρω είναι ότι από τότε και για όσο διάστημα ήμουν στις Σέρρες, κανείς δεν τόλμησε να με αγγίξει, διότι είχα μια αόρατη ασπίδα προστασίας που λεγόταν στρατηγός Ζαγοριανάκος. Όσον αφορά το γιο του, προσπάθησα, αλλά έτσι ατίθασο και κακομαθημένο παιδί που ήταν, δεν μπόρεσα να του μάθω ούτε μια νότα.

Για αρκετά χρόνια από τότε που απολύθηκα, κόμπαζα ότι εγώ κουβάλησα το Σαββόπουλο στο στρατό. Έχει όμως ο καιρός κάτι τρελλά γυρίσματα και μια μέρα μπήκε ο ίδιος ο Σαββόπουλος στα στρατόπεδα, όχι ως στρατιώτης, αλλά ως διασκεδαστής, επιφορτισμένος με το καθήκον να εξυψώσει το πεσμένο ηθικό στα έκπληκτα φαντάρια. Τυλιγμένος με τη σημαία και πιασμένος αλα μπρατσέτα με τον κ. Βαρβιτσιώτη, χόρευε και τραγουδούσε τον Καραγκιόζη.

*Ο Φίλιππος Παπαδόπουλος είχε τη ΦΩΛΙΑ με τα ωραία πεϊνιρλί στη Δροσιά. Ήταν ένας καλιεργημένος και ευγενικός άνθρωπος και λέω ήταν γιατί πριν μερικές εβδομάδες μας αποχαιρέτησε για πάντα.

Καλό ταξίδι φίλε.